LOGINShare
บทที่ 104
Last Updated:
2021-09-16 16:55:00Related chapters
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 105
“ยังไง?”มีประกายของความสนุกสนานในดวงตาของเจด “ฉันคิดว่าครั้งนี้จะเป็นชัยชนะครั้งสำคัญของเรา เด็กที่อยู่ในท้องของเซลีนทำให้เราพลิกสถานการณ์ได้ แม้กระทั่งทำให้นังซาบริน่าต้องทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสได้ด้วยน้ำมือเซบาสเตียน”“อย่างไรก็ตาม หากเราต้องการใช้เซบาสเตียนเพื่อกำจัดมัน เราต้องเติมน้ำมันลงไปในเปลวเพลิง”“จำ… จำเป็นต้องกำจัดซาบริน่าจริง ๆ เหรอ?” ลินคอล์นรู้สึกหนาวเย็นภายในใจและอดไม่ได้ที่จะถามออกมาเจดจ้องมองไปที่ลินคอล์นด้วยความโกรธ “คุณยังใจอ่อนกับมันและไม่อยากกำจัดมันอีกเหรอ? มันปฏิบัติต่อคุณยังไง? มันต้องการจะฆ่าคุณ มันต้องการจะฆ่าทั้งครอบครัวของเรา มันร้ายพอ ๆ กับแม่ของมันนั้นเแหละ! พวกมันก็น่ารังเกียจและไร้ยางอายเหมือนกัน! คุณลืมไปเหรอว่าแม่ของมันวางกับดักและหลอกคุณไว้ยังไงบ้าง?”“ทำไมถึงไม่จำอะไรบ้างเลย!”“นังจิ้งจอกตัวนั้น มันช่างน่ารังเกียจและชั่วร้ายพอ ๆ กับแม่ของมัน!”“ถ้าไม่ใช่เพราะแผนของเราเมื่อวานนี้ ที่ทำให้เซบาสเตียนเห็นด้านชั่วร้ายของมัน มันก็คงจะขโมยเขาไปจากเซลีนได้ในที่สุด”“สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็คือการทำลายล้างตระกูลลินน์”“ลินคอล์น คุณเคยคิดถึงเร
Last Updated : 2021-09-17โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 106
เขาจะรักเธอมากขึ้นเซลีนเชื่อแม่ของตน และปิดโทรศัพท์ตลอดทั้งบ่าย“เซลีน ไว้รอเซบาสเตียนโทรมาทีหลัง เขาจะโทรมาในไม่ช้านี้หรอก” เจดยิ้มมองลูกสาวของเธอ“แม่คะ วิธีการของแม่ได้ผลดีมาก” เซลีนหันกลับไปมองแม่ของเธอ ขณะที่เธอยิ้มอย่างอ่อนหวานทั้งสองคนกำลังจะออกไปด้วย แต่ลินคอล์นยังคงนิ่งเฉย ใบหน้าของเขาเย็นชา“พ่อ มีอะไรรึเปล่าคะ?” เซลีนขมวดคิ้วมองไปที่พ่อของเธอ“มีอะไรเหรอ? แกยังมีความสุขอยู่รึเปล่า? ในช่วงนี้เซบาสเตียนเป็นห่วงแกมาก ขณะที่อาการของแม่เขาทรุดลง การแต่งงานของแกก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เราจะทำยังไงกับเด็กในท้องของแกดีเล่า!”เซลีนพูดไม่ออก“มันเป็นลูกใคร?! แกท้องได้สองเดือนแล้ว แต่พ่อกับแม่ไม่เคยรู้ว่ามันเป็นลูกใคร!?” ลินคอล์นคำรามเซลีนตัวสั่นขณะที่เธอหดตัวเข้าหาอ้อมแขนของเจด น้ำตาของเธอก็เริ่มไหลพ่อไม่เคยดุเธอแบบนั้นเจดว่าตาม เธอชี้ไปที่เซลีน “แก นังลูกไม่รักดี เราทั้งสองเข้มงวดกับแกมาก และแกก็ทำตัวดีมาตลอด แกมาลงเอยด้วยการมีลูกกับใครก็ไม่รู้ได้ยังไง?“แกไม่เคยบอกพ่อกับแม่ด้วยซ้ำ!“แกยังกล้าปกปิดเรื่องนี้จากเซบาสเตียนอีก รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน?”เสียงสะอื้นของเ
Last Updated : 2021-09-17โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 107
เกรซจับมือของซาบริน่าไว้ ทันใดนั้นน้ำตาไหลออกมา ขณะที่เธอพูดอย่างอ่อนแรง “แซบบี้ ในที่สุดหนูก็มาที่นี่แล้วเหรอ?”“แม่…” ซาบริน่าสะอื้นเบา ๆ “แม่ หนูขอโทษ หนูมีเรื่องต้องจัดการตลอดทั้งวัน หนูก็เลยมาช้า”เธอรีบออกจากไซต์ก่อสร้างเพียงเพื่อจะได้เผชิญหน้ากับลินคอล์นที่ป้ายรถประจำทาง หลังจากนั้นเธอก็เดินออกมาสักระยะหนึ่งด้วยความงุนงง ก่อนจะขึ้นรถประจำทางที่ป้ายถัดไปนั่นเป็นสาเหตุที่เธอมาเยี่ยมได้ช้าเมื่อรู้ว่าอาการเจ็บป่วยของเกรซกำลังแย่ลง ซาบริน่าไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการอยู่เคียงข้างเกรซ แต่เธอก็ตกงานไม่ได้เช่นกัน ไม่ว่างานนั้นจะเหนื่อยและน่าเบื่อแค่ไหน มันก็ยังคงเป็นงานในฐานะผู้หญิงที่เพิ่งออกจากเรือนจำ มันไม่ใช่เรื่อง่ายดายเลยที่จะหางานทำได้ ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมแพ้ เธอค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเกรซขณะที่เธอพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “หนูขอโทษค่ะแม่ หนูขอโทษ หนูขอโทษจริง ๆ…”“แม่สบายดี แซบบี้ แม่รู้ว่าหนูเป็นเด็กขยัน หนูจะตกงานไม่ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผู้หญิงอย่างเราควรยืนได้ด้วยลำแข้งของตนเอง ชีวิตของแม่ใกล้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว หนูไม่จำเป็นต้องทิ้งงานมาเพื่อแม่หรอกนะ” เกรซเข้าใจสถานการณ์ของ
Last Updated : 2021-09-17โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 108
ขณะที่พวกเขาออกจากโรงพยาบาล เซบาสเตียนก็เดินตรงไปที่รถ ระยะการก้าวเท้าของเขาเป็นไปตามความยาวขาของเขา เขาเดินตามซาบริน่าทันเพียงก้าวเท้าไม่กี่ก้าว ทว่าตอนที่เดินตรงไปขึ้นรถ เขาไม่แม้แต่มองเธอด้วยซ้ำ เซบาสเตียนเป็นคนมีเหตุผลเป็นอย่างมากเขาเชื่อเฉพาะสิ่งที่เห็นและได้ยินเท่านั้นเห็นได้ชัดว่าซาบริน่าผลักเซลีนหลังจากที่ส่งเสียงโวยวายใส่เธอ เขาได้ยินเธอพูดจากปากของเธอเองว่าเธออยากจะฆ่าครอบครัวลินน์ซาบริน่าไม่ได้มองเซบาสเตียนเลยเช่นกัน เมื่อเดินผ่านรถของเขา เธอไม่แม้แต่จะหันไปมองคิงส์ตันยืนรออยู่ที่รถ เขารู้สึกไม่มั่นใจตอนที่เห็นซาบริน่าริมฝีปากของเขากระตุก เขาเกือบจะเรียกให้ซาบริน่าขึ้นมาบนรถตามปกตินิสัยเขาเกือบจะตะโกนเรียก "นายหญิงฟอร์ด" แต่เมื่อเขาเห็นเซบาสเตียนเข้ามาในรถด้วยท่าทางเคร่งขรึม คิงส์ตันก็ต้องยั้งปากตัวเองเอาไว้แท้จริงแล้ว คิงส์ตันมีความปราถนาที่ตรงกับเกรซ เขาอยากให้ซาบริน่าเป็นภรรยาของเซบาสเตียนเช่นกัน ถึงกระนั้น เขาก็ยังคงเป็นผู้ช่วยและบอดี้การ์ดของนายน้อย ไม่ว่าเขาจะชอบซาบริน่ามากแค่ไหน เขาก็ยังคงภักดีต่อเซบาสเตียนคนเดียวเมื่อซาบริน่าหายไปในระยะไกล คิงส์ตันส
Last Updated : 2021-09-17โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 109
โปสการ์ดอ่านได้ว่า “คุณฟอร์ด คุณซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ให้ฉันตั้งหลายตัว ฉันไม่เคยใส่เสื้อผ้าดี ๆ แบบนี้มาก่อนในชีวิต แถมคุณยังให้แล็ปท็อปราคาแพงกับฉันด้วย ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณอย่างไรดีฉันอยากจะให้อะไรบางอย่างกับคุณ แต่ฉันมันเป็นคนจนน่ะค่ะแม้ว่าจะมีเงินก็ตาม แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร ชุดสูทของคุณเพียงชุดเดียวอาจมีมูลค่าหลายแสน มากกว่าเงินเดือนของฉันทั้งปีเลยก็ได้ ดังนั้นฉันขอมอบสิ่งของราคาไม่เท่าไหร่ แต่กลับน่าสนใจให้แก่คุณนะคะดูจากสีและสไตล์ของที่กรองบุหรี่อันนี้แล้ว ฉันรู้สึกว่ามันเหมาะกับผู้ชายอย่างคุณมาก เพราะมันดูเป็นผู้ใหญ่และมีอำนาจดีน่ะค่ะฉันไม่รู้ว่าคุณจะชอบไหมหากคุณไม่ชอบ ก็มาบอกฉันทีหลังก็ได้นะคะ เดี๋ยวฉันจะไปหาซื้ออันใหม่มาให้ตัวกรองบุหรี่ไม่ได้มีค่ามากมายแต่ว่า คุณชอบสูบบุหรี่ และตอนคุณสูบบุหรี่ คุณมักจะอมควันไว้ในปาก ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยมันออกมาทางจมูก ถ้าคุณสูบบุหรี่แบบนั้น น้ำมันทาร์จากควันบุหรี่จะเข้าปอดได้ง่ายดังนั้น ตัวกรองนี้มีไว้สำหรับปกป้องร่างกายของคุณนะคะแม้ว่าคุณจะแข็งแรงมาก คุณก็ยังต้องป้องกันร่างกายของคุณอยู่ดีนะผู้ส่ง: ซาบริน่า”ด้านล่างโน้ตเ
Last Updated : 2021-09-17โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 110
ซาบริน่าเดินหนีไปไกลจากตรงนั้นแล้วเธอเอาแต่หัวเราะเยาะตัวเองถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอคงไม่สั่งที่กรองนั่นหรอก เธอได้ขอให้ใครบางคนช่วยซื้อมันในนามของเธอ เธอยากจน แต่เธอก็ใช้เงินซื้อที่กรองนั่นไปมากกว่าสามร้อยดอลลาร์ทว่าก่อนที่ของจะส่งมาถึง เธอกลับถูกไล่ออกมา เมื่อนึกถึงสิ่งของนั่น เธอคิดตลกตัวเอง ตอนนี้ที่กรองน่าจะอยู่ในมือของเซบาสเตียน เขาอาจจะดูถูกพวกมัน ยิ้มอย่างเย็นชา ขณะโยนพวกเขาออกมาจากระเบียงใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อคิดขึ้นมาได้เธอแค่อยากจะขอบคุณเขาสำหรับเสื้อผ้าสวย ๆ และแล็ปท็อปตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกำลังคิดมากหลายอย่าง เธอพยายามแสดงความรู้สึกต่อคนที่ไม่เคยสนใจเธอกลับไปที่โรงแรมโมเต็ล ด้วยความคิดที่ฟุ้งซ่าน เธอนอนลงทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้า เธอหลับไม่ลงสาเหตุครึ่งหนึ่งมาจากตัวกรองบุหรี่ และอีกครึ่งหนึ่งเป็นเพราะอาการป่วยของป้าเกรซความคิดสั่นไหวอย่างไม่หยุดหย่อนในจิตใจของเธอ ซาบริน่าผล็อยหลับไปเมื่อพระอาทิตย์ใกล้จะขึ้นในตอนที่เธอตื่นขึ้นมา เธอเหลือเวลาไม่มากนัก โชคดีที่โมเต็ลที่เธอพักอยู่ใกล้โรงพยาบาลของป้าเกรซ เธอลุกขึ้นจากเตียงและรีบไปที่วอร์
Last Updated : 2021-09-18โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 111
ซาบริน่ายืนตัวตรงทันทีเมื่อเห็นว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับใคร ฉับพลัน ท่าทีของเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา "ขอโทษ!"ผู้อาวุโสชอว์มองซาบริน่าด้วยท่าทางรังเกียจก่อนที่เขาจะยิ้มอย่างเย็นชา “ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเธอ มีแต่เครื่องสำอางค์ราคาถูกฉาบหน้าเอาไว้หนาเตอะ คราวนี้ก็สกปรกไปทั้งตัว หน้าดำน่าเกลียด คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?"ซาบริน่าไม่ใส่ใจที่จะสร้างความบันเทิงให้กับเขา เมื่อดูจากผิวเผิน เขาดูเป็นคนเข้มงวดและใจดี แต่เขาไม่เคยเป็นมิตรกับเธอเลย ตรงกันข้าม เขาเป็นชายชราที่หยาบคายเป็นอย่างมากเธอเพิกเฉยต่อนายท่านอาวุโสชอว์ และพยายามเดินไปข้างหน้าต่อ อย่างไรก็ตามนายท่านอาวุโสชอว์ยกไม้เท้าขึ้นเพื่อขวางทางเดินของเธอซาบริน่าถามอย่างเย็นชาว่า “ตั้งใจจะทำอะไรคะ?”"ตอบคำถามฉันเดี๋ยวนี้!" ชายชราตะคอกใส่ซาบริน่าด้วยน้ำเสียงที่ข่มเหงเป็นอย่างมากซาบริน่าระงับความโกรธของเธอและตอบว่า “คุณคะ ฉันรู้จักคุณเหรอ?”“เธอไม่ใช่ภรรยาของเซบาสเตียนเหรอ? ผู้หญิงที่เขาซื้อมาเล่นด้วยตั้งสองเดือนเพื่อสนองความปรารถนาของแม่ที่กำลังจะตายใช่ไหม?” ผู้เฒ่าชอว์ถามด้วยน้ำเสียงสงสัย“มันเกี่ยวอะไรกับคุณมิทราบ?” ซาบริน่าถาม“ม
Last Updated : 2021-09-18โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 112
เธอไม่อยากเปลืองลมหายใจเสวนากับใครที่นี่เลยจริง ๆทั้งหมดที่เธอต้องการทำคือได้รู้อาการของป้าเกรซโดยเร็วที่สุดมินดี้เบื่อที่จะโต้ตอบกับความตายด้านของซาบริน่าแล้ว เธอจึงเดินตามนายท่านอาวุโสชอว์เข้าไปข้างใน ด้านหลังของซาบริน่า มาร์คัสเพิ่งจอดรถเสร็จ เขาจึงเดินเข้ามานับตั้งแต่นายท่านอาวุโสชอว์สั่งห้ามมาร์คัสไม่ให้พบกับซาบริน่า มาร์คัสก็ไม่ได้เจอเธอเลย เมื่อได้เจอเธออีกครั้ง หัวใจของมาร์คัสก็ว้าวุ่นเขารู้สึกสงสารซาบริน่า“ทำไม...สภาพของคุณถึงเป็นแบบนี้?” มาร์คัสพูดอย่างสงสารซาบริน่าตอบว่า “คุณชอว์ ถ้าไม่อยากให้ฉันโทรแจ้งตำรวจ คุณก็ควรอยู่ห่างจากฉันไว้!”มาร์คัสพูดไม่ออกเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดอย่างจริงใจว่า “ซาบริน่า ผมรู้ว่าคุณโกรธและผมไม่โทษคุณในเรื่องนี้ อีกเพียงไม่กี่วันต่อจากนี้ เมื่อทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณผู้หญิงแห่งฟอร์ดจบลง ผมจะจัดการให้คุณ”ซาบริน่าไม่ตอบโต้อะไรมาร์คัสรีบตามนายท่านอาวุโสชอว์และมินดี้ไปซาบริน่ายังคงยืนอยู่ตรงทางเข้าโรงพยาบาล คนตระกูลชอว์ยังไม่ออกมาแม้จะผ่านไปยี่สิบนาทีแล้ว ซาบริน่าเริ่มวิตกกังวล เธอไม่ได้มีเวลาพักกลางวันมากนัก เมื่อเธอไม่สาม
Last Updated : 2021-09-18
Latest chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 330
คิงส์ตัน มาร์คัส และ ซาบริน่าต่างตกตะลึงมาร์คัสพยายามปกป้องซาบริน่าที่อยู่ข้างหลังของเขา ขณะที่มองเซบาสเตียนอย่างสยองขวัญ “เซบาสเตียน...ถ้านายมีปัญหาอะไร เข้ามาหาฉัน อย่าแตะต้องซาบริน่า เพราะยังไง เธอก็เป็นแม่ของลูกนายนะ“ถ้า...นายอยากจะฆ่าใครสักคน ให้มันเป็นฉันเถอะนะ”เซบาสเตียนไม่ตอบ เขาเพียงแค่ถอดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ในชั่วขณะนั้น ร่างที่กำยำของเขาก็สัมผัสกับมาร์คัสจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ว่า “นายกำลังคิดอะไรอยู่? รถค่อนข้างอับชื้น ฉันก็เลยรู้สึกร้อนเฉย ๆ ดังนั้น ฉันจึงแกะกระดุมเพื่อให้เย็นลงเล็กน้อย”มาร์คัสรู้สึกโล่งใจ “อ๋อ...เซบาสเตียน นาย...คอของนาย ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?“อ๋อ ฉันได้รับบาดเจ็บจากแมวป่า” เซบาสเตียนตอบอย่างไม่ใส่ใจทั้งคิงส์ตันและซาบริน่ายังคงถูกแช่แข็งอยู่กับที่ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงจนเธอละสายตาจากทุกคนที่นั่น และมุ่งความสนใจไปที่การลูบผมของไอโนะลิ้นของคิงส์ตันผูกเป็นปมในขณะคิดกับตัวเอง'นายน้อย คุณไม่ใช่คนโกหกเก่งเลย แมวป่าพันธุ์ไหนที่ทิ้งร่องรอยของฟันไว้ได้''แม้ว่าจะเป็นแมวป่า แต่คุณไม่รู้หรือว่าแมวและมนุษย์ม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 329
“ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก“ถ้าในอนาคตเธอต้องการเงิน ไม่ว่าจะมากขนาดไหน เธอก็มาหาฉันได้เสมอ“อย่าปล่อยให้ตัวเองต้องทนทุกข์เพียงลำพังซาบริน่ารับนามบัตรโดยกล่าวว่า “ขอบคุณค่ะ นายน้อยชอว์”ความจริงแล้ว เธอไม่อยากรับนามบัตร แล้วเธอจะรับไปเพื่ออะไร? ซาบริน่าและลูกสาวของเธออยู่กับเซบาสเตียนแล้ว ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินอีกในอนาคต นอกจากนี้ เธอยังได้งานทำแล้ว ซึ่งเธอตัดสินใจที่จะอุทิศเวลาของเธอและสร้างเนื้อสร้างตัวเธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใครอีกต่อไปแต่เมื่อเห็นว่ามาร์คัสเคยช่วยเธอมาก่อน เธอไม่ต้องการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของมาร์คัสด้วยการปฏิเสธนามบัตรไปขณะที่เธอกำลังเอื้อมมือไปหยิบการ์ดนั้น ก็มีรถจอดอยู่ข้างหลังทั้งคู่ มาร์คัสและซาบริน่าต่างหันความสนใจไปที่รถท่าทีของซาบริน่าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเหตุใดจึงเป็นเรื่องบังเอิญที่เซบาสเตียนกลับมาถึงบ้านในขณะนั้น?ด้วยเหตุผลบางอย่าง ซาบริน่ากลัวว่าภาพก่อนหน้านี้จะทำให้เซบาสเตียนหึง แต่หลังจากคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอก็ตระหนักว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เซบาสเตียนจะรู้สึกแบบนั้นซาบริน่าคิดมากไปคนแรกที่ลงจากรถคือคิงส์ตัน เมื่อเห็นมาร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 328
มาร์คัสถึงกับพูดไม่ออกเขาไม่รู้จะปลอบเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างไร เขาได้แต่แบ่งปันความเจ็บปวดของเธอในใจ ในขณะนั้นเอง ฝนก็เริ่มตกราวกับว่ามีใครให้สัญญาณฝนเริ่มตกหนักขึ้นภายในไม่กี่วินาทีซาบริน่ายกแขนขึ้นเพื่อกันศีรษะจากฝน แต่มาร์คัสดึงเธอเข้าไปในล็อบบี้ของอาคารชั้นหนึ่งทันทีขณะที่ทั้งสองตั้งสติ มาร์คัสหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลข “ซินดี้ ช่วยฉันเอาเอกสารไปที”ซาบริน่าไม่พูดอะไรมาร์คัสไม่ได้ตั้งใจที่จะขึ้นไปข้างบนเหรอ? ทำไมเขาถึงเรียกใครบางคนมาที่นี่เพื่อรับเอกสารไปแทน?ไม่นานหลังจากนั้น หญิงสาวสวยในชุดอย่างมืออาชีพและรองเท้าส้นสูงก็มาถึงล็อบบี้ มาร์คัสจึงส่งเอกสารบางส่วนให้กับผู้หญิงคนนั้นและสั่งว่า “บอกผู้อำนวยการของเธอว่าฉันจะไม่ขึ้นไปชั้นบน มีบางอย่างที่ฉันต้องจัดการที่นี่”“ค่ะ ผู้อำนวยการชอว์” หญิงสาวตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบนมาร์คัสหันมาสนใจซาบริน่าอีกครั้ง “เธอจะไปไหน? เดี๋ยวฉันจะไปส่ง”ซาบริน่าไม่รู้จะตอบอย่างไร เธออยากกลับบ้านหลังจากชะงักเล็กน้อยเธอก็เริ่มพูดอีกครั้ง “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ นายน้อยชอว์ ฉันไปเองได้”มาร์คัสยิ้ม “เธอกำลังจ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 327
ความสัมพันธ์ที่ซาบริน่ามีกับครอบครัวลินน์เป็นความทรงจำที่เจ็บปวดสำหรับเธอเสมอมา มันเป็นรอยแผลเป็นที่เธอไม่อยากเปิดเผย อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่อย่างใดแม้ว่ามาร์คัสจะเชื้อเชิญ แต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ไปร้านกาแฟกับเขา ตอนนี้ ทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนสายหลักนอกทางเข้าบริษัท ซาบริน่าตั้งใจที่จะเล่าเรื่องราวอย่างง่าย ๆ ที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับครอบครัวลินน์ เพราะเธอต้องการกลับบ้านโดยเร็วเพื่อจะได้รู้ว่าไอโนะทำอะไรลงไปที่บ้านตระกูลฟอร์ด“ตอนอายุน้อยกว่าสิบสองปี ฉันอาศัยอยู่ในบ้านเกิดของฉัน ซึ่งอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองเล็ก ๆ พ่อแม่ของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นโดยปลูกผักครัวเรือน ในช่วงที่ซบเซา พ่อของฉันก็จะไปเป็นคนส่งสินค้าให้โกดังด้วย“ตอนที่ฉันอายุได้สิบขวบ ตอนที่พ่อของฉันทำงานอยู่ที่โกดัง เขาถูกของบางอย่างตกใส่เขา ของทับจนเสียชีวิต ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น แม่ของฉันป่วยและไม่อาจรักษาหายได้ตลอดทั้งปี“หลังจากนั้น เธอก็ไม่ดีขึ้นเลย และร่างกายของเธอก็อยู่ในสภาพที่เปราะบางอยู่เสมอ“แต่เพราะฉันเรียนเก่ง แม่ของฉันอยากให้ฉันเรียนต่อ สองปีต่อมา เธอพาฉันมาที่เมืองเซ้าท์ ซิตี้“นั่นเป็นค
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 326
มาร์คัส ชอว์เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเมื่อหกปีก่อนมาก และมีลักษณะเป็นนักวิชาการ ซาบริน่านึกถึงความช่วยเหลือทุกอย่างที่เขาให้ไว้กับเธอในตอนที่เธอหนีไปจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้ แม้แต่ตอนเธอออกมาจากบ้านเช่าเพื่อไปห้ามไม่ให้เซบาสเตียนแต่งงาน มาร์คัสก็ยังอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยเธอเมื่อซาบริน่ามองเข้าไปในดวงตาของมาร์คัส เธอรู้ได้เลยว่าดวงตาคู่นั้นอ่อนโยนและใจดีเพียงใดเขาเริ่มถามว่า “ซาบริน่า สบายดีไหม? ฉันรู้ว่าเซบาสเตียนเป็นคนจับตัวและพาเธอกลับมาที่นี่ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ครอบครัวของฉันเริ่มจับตาดูฉันอย่างเข้มงวดมากขึ้น ดังนั้น หากว่าฉันไปหาเธออย่างไม่ระมัดระวัง ก็รังแต่จะยั่วโมโหเซบาสเตียนมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงไม่พยายามติดต่อเธอมาโดยตลอด บอกฉันทีว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?“เซบาสเตียนปฏิบัติต่อเธอยังไงบ้าง...”"ดีมาก" ซาบริน่าตอบเพียงสองคำเธอเพียงยิ้มให้มาร์คัสโดยไม่ได้อธิบายอะไรแม้ว่าเธอจะรู้สึกอยากขอบคุณใครสักคน แต่ซาบริน่าก็ยังเป็นคนที่เก็บความรู้สึกของเธอไว้ข้างในเสมอ แทนที่จะใช้คำพูดเพียงผิวเผินเพื่อแสดงความรู้สึกเหล่านั้น มันเหมือนกับความสำนึกบุญคุณที่เธอรู้สึกต่อไนเจลในตอนนั้นที่เธอไ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 325
เด็กน้อยคนนี้ไม่เคยกลัวเลยจริง ๆ ในช่วงสองปีที่เธอใช้เวลาอยู่ในโรงเรียนอนุบาลที่เขตเมืองเคียร์ราย เธอตีกับเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนแน่นอน ไอโนะเคยทะเลาะกับเด็กคนอื่น ๆ เท่านั้น เมื่อพวกเขาล้อเลียนเธอว่าไม่มีพ่อหรือดูถูกแม่ของเธอไอโนะจะเอาชนะเด็กคนอื่นอย่างกล้าหาญทุกครั้งหลังจากทะเลาะกับเด็กในโรงเรียนอนุบาล ตอนนี้ เธอไปยั่วยุพวกผู้ใหญ่แล้วเหรอ?ซาบริน่าโพล่งออกมาด้วยเหงื่อเย็นเยียบโลกของผู้ใหญ่นั้นซับซ้อนขนาดไหน? มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กห้าขวบอย่างไอโนะจะเข้าใจได้อย่างแน่นอน ลูกของเธอยังเล็กอยู่ ดังนั้น ไม่ว่าเธอจะดุร้ายหรือกล้าหาญแค่ไหน เธอก็ยังไม่สามารถเอาชนะผู้ใหญ่ด้วยสติปัญญาหรือพละกำลังได้ซาบริน่ากังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกสาวเป็นหลักเธอดุไปทางโทรศัพท์ “ไอโนะ! บอกเลยถ้าหนูทำร้ายผู้ใหญ่อีก แม่จะตีก้นหนูจนบวมเลย! แม่ไม่อยากเจอหนูอีกแล้ว!”ไอโนะตกใจกับคำพูดรุนแรงของแม่ของเธอจนถึงกับร้องไห้ออกมา เธอเช็ดจมูกขณะสะอื้นไห้ “แม่จ๋า หนูแค่อยากช่วยแม่...”“แม่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากหนู แม่ไม่อยากให้หนูออกสร้างปัญหาข้างนอกนั่น!” ซาบริน่าดุเธออย่างเคร่งครัด เธอมักจะเข้มงวดกั
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 324
ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรประโยคนั้นไม่มีเหตุผลเลย!เธอถามว่า “กำไลอะไรคะ? ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ คุณซื้อเสื้อผ้าให้ฉันแต่ไม่ได้ซื้อเครื่องประดับเลยนะ”เขาพยายามที่จะขู่กรรโชกเธอเหรอ?เธอไม่ได้ขโมยกำไลของเขามา!น้ำเสียงเยือกเย็นของเซบาสเตียนไม่เปลี่ยนไป “ฉันถามถึงกำไลเมื่อหกปีที่แล้ว!”สิ่งนี้ทำให้ซาบริน่าพูดไม่ออกก่อนจะออกมาจากเมืองเซ้าท์ ซิตี้เมื่อหกปีที่แล้ว เธอได้ทิ้งกำไลนั้นไว้พร้อมกับร่างของป้าเกรซ ซาบริน่าอยากให้กำไลเป็นสัญลักษณ์แทนตัวเธอ ดังนั้น เธอจึงทิ้งมันไว้ที่นั่นเพื่อให้อยู่เป็นเพื่อนป้าเกรซ ในตอนนั้น มันคือสิ่งเดียวที่ซาบริน่าสามารถทำได้เพื่อเกรซหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ซาบริน่ากล่าวว่า “ฉันคงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วถ้าคุณไม่ได้พูดขึ้นมา ฉันพยายามคืนให้คุณเมื่อหกปีที่แล้ว แต่ในตอนนั้นคุณไม่ยอมรับมันไว้ คุณบอกว่าฉันควรเป็นคนเก็บมันไว้เพราะแม่ของคุณให้ฉัน แล้วทำไมคุณถึงต้องการมันคืนในตอนนี้ล่ะ?”ในขณะนั้น เซบาสเตียนรู้สึกเหมือนเพิ่งถูกซาบริน่าตำหนิและไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรแต่มันยังทำให้เขาโกรธอีกด้วย!ความเข้าใจผิดต่อเซบาสเตียนดูเหมือนจะเป็นงานอดิเรกของเธ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 323
ไอโนะถามว่า “... ลุงคิงส์ตันคะ ยิงปืนนัดเดียวได้นักสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?” อย่างไรคำศัพท์ของเด็กหญิงตัวน้อยก็ยังพัฒนาไม่เต็มที่คิงส์ตันตอบว่า “มันหมายความว่า…” ขณะกำลังจะอธิบายเรื่องนี้กับเจ้าหญิงตัวน้อย เขาสังเกตเห็นการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของนายน้อยจากกระจกมองหลัง เขาหุบปากทันทีคิงส์ตันเรียนรู้วิธีอ่านท่าทางของนายท่านเป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหญิงจะไม่ได้มีทักษะนั้น เมื่อเธอเห็นว่าคิงส์ตันไม่ตอบคำถามของเธอ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็หันไปหาพ่อตูดหมึกของเธอ กลอกตาและถามว่า “ถ้าอย่างนั้นหนูขอถามคุณหน่อยเถอะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวหมายความว่าอะไรคะ?”ในตอนนี้ ไอโนะไม่ต้องพึ่งพาอ้อมกอดของพ่อเหมือนที่เธอเคยได้รับที่บ้านเก่าแก่หลังนั้นอีกต่อไป อันที่จริงเธอไม่อยากเรียกเขาว่าพ่อด้วยซ้ำเพราะว่ามีแค่พวกเขาสองคน เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้ว่าพ่อของเธอจะเป็นคนใจร้าย แต่ก็มีผู้หญิงมากมายที่พยายามจะจับเขาไอโนะเกลียดเรื่องนี้!เมื่อเซบาสเตียนเห็นสีหน้าไม่พอใจของเด็กหญิงตัวน้อย เขาไม่รู้ว่าเธออยากหัวเราะหรือร้องไห้แทนที่จะตอบไอโนะ เขากลับสวนกลับด้วยคำถามอื่น “ทำไมหนูถึ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 322
ถ้านายท่านอาวุโสชอว์ไม่เอ่ยถึงกำไลนั้น เซบาสเตียนคงลืมมันไปแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่แม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ เธอได้มอบกำไลให้ซาบริน่า ซึ่งเป็นมรดกตกทอดของตระกูลอันประเมินค่ามิได้นายท่านอาวุโสชอว์กล่าวต่อ “เซบาสเตียน ผู้หญิงเจ้าเล่ห์คนนั้นกำลังวางแผนต่อต้านนายอยู่แน่ ๆ ลองคิดดู เธอทำร้ายไนเจล เซย์นนายน้อยแห่งตระกูลสมิธ หรือแม้แต่มาร์คัสมากแค่ไหน“เธอไม่สามารถเทียบได้กับแม่ของนายได้“ผู้หญิงแบบนั้นจะสามารถสอนลูกของนายให้ถูกต้องได้อย่างไร?”เซบาสเตียนฝืนยิ้ม “ตอนนี้ลูกสาวของผมอยู่กับผม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ของเธอ?!“นายท่านอาวุโสชอว์ด่วนสรุปเกินไปแล้วนะครับ!“สำหรับการอบรมลูกสาวของผม ผมไม่ต้องการให้บุคคลภายนอกมาแนะนำเกี่ยวกับวิธีการทำเช่นนั้น นายท่านอาวุโสชอว์ คุณควรให้ความสำคัญกับการอบรมหลานสาวของคุณเองอย่างเหมาะสม คุณจะได้หยุดดูหมิ่นตัวเองต่อหน้าตระกูลฟอร์ดสักที!”หลังจากพูดอย่างนั้น เซบาสเตียนก็อุ้มไอโนะไว้ในอ้อมแขนและพยายามจะออกจากห้องโถงไป“เซบาสเตียน!” เฮนรี่ตะโกน “จะไปไหน นายบอกว่าเราจะทานข้าวกับไอโนะไม่ใช่เหรอ? ย่าของนายเตรียมของขวัญมากมายไว้ให้เธอแล้วนะ เซบาสเตียน…”เ
