Share
บทที่ 104
Related chapter
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 105
“ยังไง?”มีประกายของความสนุกสนานในดวงตาของเจด “ฉันคิดว่าครั้งนี้จะเป็นชัยชนะครั้งสำคัญของเรา เด็กที่อยู่ในท้องของเซลีนทำให้เราพลิกสถานการณ์ได้ แม้กระทั่งทำให้นังซาบริน่าต้องทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสได้ด้วยน้ำมือเซบาสเตียน”“อย่างไรก็ตาม หากเราต้องการใช้เซบาสเตียนเพื่อกำจัดมัน เราต้องเติมน้ำมันลงไปในเปลวเพลิง”“จำ… จำเป็นต้องกำจัดซาบริน่าจริง ๆ เหรอ?” ลินคอล์นรู้สึกหนาวเย็นภายในใจและอดไม่ได้ที่จะถามออกมาเจดจ้องมองไปที่ลินคอล์นด้วยความโกรธ “คุณยังใจอ่อนกับมันและไม่อยากกำจัดมันอีกเหรอ? มันปฏิบัติต่อคุณยังไง? มันต้องการจะฆ่าคุณ มันต้องการจะฆ่าทั้งครอบครัวของเรา มันร้ายพอ ๆ กับแม่ของมันนั้นเแหละ! พวกมันก็น่ารังเกียจและไร้ยางอายเหมือนกัน! คุณลืมไปเหรอว่าแม่ของมันวางกับดักและหลอกคุณไว้ยังไงบ้าง?”“ทำไมถึงไม่จำอะไรบ้างเลย!”“นังจิ้งจอกตัวนั้น มันช่างน่ารังเกียจและชั่วร้ายพอ ๆ กับแม่ของมัน!”“ถ้าไม่ใช่เพราะแผนของเราเมื่อวานนี้ ที่ทำให้เซบาสเตียนเห็นด้านชั่วร้ายของมัน มันก็คงจะขโมยเขาไปจากเซลีนได้ในที่สุด”“สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็คือการทำลายล้างตระกูลลินน์”“ลินคอล์น คุณเคยคิดถึงเร
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 106
เขาจะรักเธอมากขึ้นเซลีนเชื่อแม่ของตน และปิดโทรศัพท์ตลอดทั้งบ่าย“เซลีน ไว้รอเซบาสเตียนโทรมาทีหลัง เขาจะโทรมาในไม่ช้านี้หรอก” เจดยิ้มมองลูกสาวของเธอ“แม่คะ วิธีการของแม่ได้ผลดีมาก” เซลีนหันกลับไปมองแม่ของเธอ ขณะที่เธอยิ้มอย่างอ่อนหวานทั้งสองคนกำลังจะออกไปด้วย แต่ลินคอล์นยังคงนิ่งเฉย ใบหน้าของเขาเย็นชา“พ่อ มีอะไรรึเปล่าคะ?” เซลีนขมวดคิ้วมองไปที่พ่อของเธอ“มีอะไรเหรอ? แกยังมีความสุขอยู่รึเปล่า? ในช่วงนี้เซบาสเตียนเป็นห่วงแกมาก ขณะที่อาการของแม่เขาทรุดลง การแต่งงานของแกก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เราจะทำยังไงกับเด็กในท้องของแกดีเล่า!”เซลีนพูดไม่ออก“มันเป็นลูกใคร?! แกท้องได้สองเดือนแล้ว แต่พ่อกับแม่ไม่เคยรู้ว่ามันเป็นลูกใคร!?” ลินคอล์นคำรามเซลีนตัวสั่นขณะที่เธอหดตัวเข้าหาอ้อมแขนของเจด น้ำตาของเธอก็เริ่มไหลพ่อไม่เคยดุเธอแบบนั้นเจดว่าตาม เธอชี้ไปที่เซลีน “แก นังลูกไม่รักดี เราทั้งสองเข้มงวดกับแกมาก และแกก็ทำตัวดีมาตลอด แกมาลงเอยด้วยการมีลูกกับใครก็ไม่รู้ได้ยังไง?“แกไม่เคยบอกพ่อกับแม่ด้วยซ้ำ!“แกยังกล้าปกปิดเรื่องนี้จากเซบาสเตียนอีก รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน?”เสียงสะอื้นของเ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 107
เกรซจับมือของซาบริน่าไว้ ทันใดนั้นน้ำตาไหลออกมา ขณะที่เธอพูดอย่างอ่อนแรง “แซบบี้ ในที่สุดหนูก็มาที่นี่แล้วเหรอ?”“แม่…” ซาบริน่าสะอื้นเบา ๆ “แม่ หนูขอโทษ หนูมีเรื่องต้องจัดการตลอดทั้งวัน หนูก็เลยมาช้า”เธอรีบออกจากไซต์ก่อสร้างเพียงเพื่อจะได้เผชิญหน้ากับลินคอล์นที่ป้ายรถประจำทาง หลังจากนั้นเธอก็เดินออกมาสักระยะหนึ่งด้วยความงุนงง ก่อนจะขึ้นรถประจำทางที่ป้ายถัดไปนั่นเป็นสาเหตุที่เธอมาเยี่ยมได้ช้าเมื่อรู้ว่าอาการเจ็บป่วยของเกรซกำลังแย่ลง ซาบริน่าไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการอยู่เคียงข้างเกรซ แต่เธอก็ตกงานไม่ได้เช่นกัน ไม่ว่างานนั้นจะเหนื่อยและน่าเบื่อแค่ไหน มันก็ยังคงเป็นงานในฐานะผู้หญิงที่เพิ่งออกจากเรือนจำ มันไม่ใช่เรื่อง่ายดายเลยที่จะหางานทำได้ ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมแพ้ เธอค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเกรซขณะที่เธอพูดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “หนูขอโทษค่ะแม่ หนูขอโทษ หนูขอโทษจริง ๆ…”“แม่สบายดี แซบบี้ แม่รู้ว่าหนูเป็นเด็กขยัน หนูจะตกงานไม่ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผู้หญิงอย่างเราควรยืนได้ด้วยลำแข้งของตนเอง ชีวิตของแม่ใกล้มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว หนูไม่จำเป็นต้องทิ้งงานมาเพื่อแม่หรอกนะ” เกรซเข้าใจสถานการณ์ของ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 108
ขณะที่พวกเขาออกจากโรงพยาบาล เซบาสเตียนก็เดินตรงไปที่รถ ระยะการก้าวเท้าของเขาเป็นไปตามความยาวขาของเขา เขาเดินตามซาบริน่าทันเพียงก้าวเท้าไม่กี่ก้าว ทว่าตอนที่เดินตรงไปขึ้นรถ เขาไม่แม้แต่มองเธอด้วยซ้ำ เซบาสเตียนเป็นคนมีเหตุผลเป็นอย่างมากเขาเชื่อเฉพาะสิ่งที่เห็นและได้ยินเท่านั้นเห็นได้ชัดว่าซาบริน่าผลักเซลีนหลังจากที่ส่งเสียงโวยวายใส่เธอ เขาได้ยินเธอพูดจากปากของเธอเองว่าเธออยากจะฆ่าครอบครัวลินน์ซาบริน่าไม่ได้มองเซบาสเตียนเลยเช่นกัน เมื่อเดินผ่านรถของเขา เธอไม่แม้แต่จะหันไปมองคิงส์ตันยืนรออยู่ที่รถ เขารู้สึกไม่มั่นใจตอนที่เห็นซาบริน่าริมฝีปากของเขากระตุก เขาเกือบจะเรียกให้ซาบริน่าขึ้นมาบนรถตามปกตินิสัยเขาเกือบจะตะโกนเรียก "นายหญิงฟอร์ด" แต่เมื่อเขาเห็นเซบาสเตียนเข้ามาในรถด้วยท่าทางเคร่งขรึม คิงส์ตันก็ต้องยั้งปากตัวเองเอาไว้แท้จริงแล้ว คิงส์ตันมีความปราถนาที่ตรงกับเกรซ เขาอยากให้ซาบริน่าเป็นภรรยาของเซบาสเตียนเช่นกัน ถึงกระนั้น เขาก็ยังคงเป็นผู้ช่วยและบอดี้การ์ดของนายน้อย ไม่ว่าเขาจะชอบซาบริน่ามากแค่ไหน เขาก็ยังคงภักดีต่อเซบาสเตียนคนเดียวเมื่อซาบริน่าหายไปในระยะไกล คิงส์ตันส
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 109
โปสการ์ดอ่านได้ว่า “คุณฟอร์ด คุณซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ให้ฉันตั้งหลายตัว ฉันไม่เคยใส่เสื้อผ้าดี ๆ แบบนี้มาก่อนในชีวิต แถมคุณยังให้แล็ปท็อปราคาแพงกับฉันด้วย ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณอย่างไรดีฉันอยากจะให้อะไรบางอย่างกับคุณ แต่ฉันมันเป็นคนจนน่ะค่ะแม้ว่าจะมีเงินก็ตาม แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร ชุดสูทของคุณเพียงชุดเดียวอาจมีมูลค่าหลายแสน มากกว่าเงินเดือนของฉันทั้งปีเลยก็ได้ ดังนั้นฉันขอมอบสิ่งของราคาไม่เท่าไหร่ แต่กลับน่าสนใจให้แก่คุณนะคะดูจากสีและสไตล์ของที่กรองบุหรี่อันนี้แล้ว ฉันรู้สึกว่ามันเหมาะกับผู้ชายอย่างคุณมาก เพราะมันดูเป็นผู้ใหญ่และมีอำนาจดีน่ะค่ะฉันไม่รู้ว่าคุณจะชอบไหมหากคุณไม่ชอบ ก็มาบอกฉันทีหลังก็ได้นะคะ เดี๋ยวฉันจะไปหาซื้ออันใหม่มาให้ตัวกรองบุหรี่ไม่ได้มีค่ามากมายแต่ว่า คุณชอบสูบบุหรี่ และตอนคุณสูบบุหรี่ คุณมักจะอมควันไว้ในปาก ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยมันออกมาทางจมูก ถ้าคุณสูบบุหรี่แบบนั้น น้ำมันทาร์จากควันบุหรี่จะเข้าปอดได้ง่ายดังนั้น ตัวกรองนี้มีไว้สำหรับปกป้องร่างกายของคุณนะคะแม้ว่าคุณจะแข็งแรงมาก คุณก็ยังต้องป้องกันร่างกายของคุณอยู่ดีนะผู้ส่ง: ซาบริน่า”ด้านล่างโน้ตเ
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 110
ซาบริน่าเดินหนีไปไกลจากตรงนั้นแล้วเธอเอาแต่หัวเราะเยาะตัวเองถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอคงไม่สั่งที่กรองนั่นหรอก เธอได้ขอให้ใครบางคนช่วยซื้อมันในนามของเธอ เธอยากจน แต่เธอก็ใช้เงินซื้อที่กรองนั่นไปมากกว่าสามร้อยดอลลาร์ทว่าก่อนที่ของจะส่งมาถึง เธอกลับถูกไล่ออกมา เมื่อนึกถึงสิ่งของนั่น เธอคิดตลกตัวเอง ตอนนี้ที่กรองน่าจะอยู่ในมือของเซบาสเตียน เขาอาจจะดูถูกพวกมัน ยิ้มอย่างเย็นชา ขณะโยนพวกเขาออกมาจากระเบียงใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อคิดขึ้นมาได้เธอแค่อยากจะขอบคุณเขาสำหรับเสื้อผ้าสวย ๆ และแล็ปท็อปตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกำลังคิดมากหลายอย่าง เธอพยายามแสดงความรู้สึกต่อคนที่ไม่เคยสนใจเธอกลับไปที่โรงแรมโมเต็ล ด้วยความคิดที่ฟุ้งซ่าน เธอนอนลงทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้า เธอหลับไม่ลงสาเหตุครึ่งหนึ่งมาจากตัวกรองบุหรี่ และอีกครึ่งหนึ่งเป็นเพราะอาการป่วยของป้าเกรซความคิดสั่นไหวอย่างไม่หยุดหย่อนในจิตใจของเธอ ซาบริน่าผล็อยหลับไปเมื่อพระอาทิตย์ใกล้จะขึ้นในตอนที่เธอตื่นขึ้นมา เธอเหลือเวลาไม่มากนัก โชคดีที่โมเต็ลที่เธอพักอยู่ใกล้โรงพยาบาลของป้าเกรซ เธอลุกขึ้นจากเตียงและรีบไปที่วอร์
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 111
ซาบริน่ายืนตัวตรงทันทีเมื่อเห็นว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับใคร ฉับพลัน ท่าทีของเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา "ขอโทษ!"ผู้อาวุโสชอว์มองซาบริน่าด้วยท่าทางรังเกียจก่อนที่เขาจะยิ้มอย่างเย็นชา “ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นเธอ มีแต่เครื่องสำอางค์ราคาถูกฉาบหน้าเอาไว้หนาเตอะ คราวนี้ก็สกปรกไปทั้งตัว หน้าดำน่าเกลียด คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?"ซาบริน่าไม่ใส่ใจที่จะสร้างความบันเทิงให้กับเขา เมื่อดูจากผิวเผิน เขาดูเป็นคนเข้มงวดและใจดี แต่เขาไม่เคยเป็นมิตรกับเธอเลย ตรงกันข้าม เขาเป็นชายชราที่หยาบคายเป็นอย่างมากเธอเพิกเฉยต่อนายท่านอาวุโสชอว์ และพยายามเดินไปข้างหน้าต่อ อย่างไรก็ตามนายท่านอาวุโสชอว์ยกไม้เท้าขึ้นเพื่อขวางทางเดินของเธอซาบริน่าถามอย่างเย็นชาว่า “ตั้งใจจะทำอะไรคะ?”"ตอบคำถามฉันเดี๋ยวนี้!" ชายชราตะคอกใส่ซาบริน่าด้วยน้ำเสียงที่ข่มเหงเป็นอย่างมากซาบริน่าระงับความโกรธของเธอและตอบว่า “คุณคะ ฉันรู้จักคุณเหรอ?”“เธอไม่ใช่ภรรยาของเซบาสเตียนเหรอ? ผู้หญิงที่เขาซื้อมาเล่นด้วยตั้งสองเดือนเพื่อสนองความปรารถนาของแม่ที่กำลังจะตายใช่ไหม?” ผู้เฒ่าชอว์ถามด้วยน้ำเสียงสงสัย“มันเกี่ยวอะไรกับคุณมิทราบ?” ซาบริน่าถาม“ม
โทษทัณฑ์พิพาทใจ บทที่ 112
เธอไม่อยากเปลืองลมหายใจเสวนากับใครที่นี่เลยจริง ๆทั้งหมดที่เธอต้องการทำคือได้รู้อาการของป้าเกรซโดยเร็วที่สุดมินดี้เบื่อที่จะโต้ตอบกับความตายด้านของซาบริน่าแล้ว เธอจึงเดินตามนายท่านอาวุโสชอว์เข้าไปข้างใน ด้านหลังของซาบริน่า มาร์คัสเพิ่งจอดรถเสร็จ เขาจึงเดินเข้ามานับตั้งแต่นายท่านอาวุโสชอว์สั่งห้ามมาร์คัสไม่ให้พบกับซาบริน่า มาร์คัสก็ไม่ได้เจอเธอเลย เมื่อได้เจอเธออีกครั้ง หัวใจของมาร์คัสก็ว้าวุ่นเขารู้สึกสงสารซาบริน่า“ทำไม...สภาพของคุณถึงเป็นแบบนี้?” มาร์คัสพูดอย่างสงสารซาบริน่าตอบว่า “คุณชอว์ ถ้าไม่อยากให้ฉันโทรแจ้งตำรวจ คุณก็ควรอยู่ห่างจากฉันไว้!”มาร์คัสพูดไม่ออกเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดอย่างจริงใจว่า “ซาบริน่า ผมรู้ว่าคุณโกรธและผมไม่โทษคุณในเรื่องนี้ อีกเพียงไม่กี่วันต่อจากนี้ เมื่อทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณผู้หญิงแห่งฟอร์ดจบลง ผมจะจัดการให้คุณ”ซาบริน่าไม่ตอบโต้อะไรมาร์คัสรีบตามนายท่านอาวุโสชอว์และมินดี้ไปซาบริน่ายังคงยืนอยู่ตรงทางเข้าโรงพยาบาล คนตระกูลชอว์ยังไม่ออกมาแม้จะผ่านไปยี่สิบนาทีแล้ว ซาบริน่าเริ่มวิตกกังวล เธอไม่ได้มีเวลาพักกลางวันมากนัก เมื่อเธอไม่สาม
Latest chapter
