LOGINShare
บทที่ 7
Related chapters
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 8
ฉันมองดูเขาในสภาพนี้ แต่ในใจกลับเงียบสงบเหมือนแม่น้ำนิ่งถ้าฉันมีโอกาสได้ตอบกลับเขา ฉันจะพูดว่า:[ชาติหน้า ฉันไม่อยากเจอคุณอีก]บางทีอาจเป็นเพราะการจากไปของเซียวเซียว หรืออาจเป็นความเงียบของฉัน ที่กระตุ้นเส้นประสาทของฟู่ซือหนาน เขาขับรถตรงไปยังสถานที่จัดงานศพนักแต่งศพกำลังจัดการกับใบหน้าของฉัน แม่ฉันและฟู่จิ้งกำลังร้องไห้อยู่ข้างๆพอเห็นศพของฉัน ฟู่ซือหนานก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิงเขาคิดจะเข้ามาใกล้ๆ ตำรวจก็ขวางเขาไว้“บุคคลที่ไม่ใช่ญาติไม่ควรเข้าใกล้ผู้เสียชีวิต”น้ำตาคลอเบ้า เขาตะโกนออกมาแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้: “นั่นคู่หมั้นผม!”“เธอเป็นคู่หมั้นผม”ตำรวจได้รับสัญญาณจากแม่ฉัน จึงปล่อยให้ผ่านฟู่ซือหนานเดินมาที่ร่างของฉัน มองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของฉัน ไม่ใช่การแสดงตามที่เขาพูดเลย แต่เป็นความตายจริงๆ ไม่ใช่ความฝันความจริงที่โหดร้ายทำให้เขาสูญเสียการควบคุมตัวเองอย่างสิ้นเชิงและทรุดตัวลงคุกเข่าบนพื้นเขาพึมพำริมฝีปาก “ชูหยา นี่ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่...”เขายกมือขึ้นอย่างสั่นเทา พยายามจะสัมผัสใบหน้าของฉันแม่ฉันตะโกนว่า “อย่าแตะต้องลูกสาวฉัน! แกไม่คู่ควร!”แม่ฉันผลักเขาออกไ
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 9
ไม่รู้เลยว่าเขานี่แหละสาเหตุของปัญหาทั้งหมดฟู่ซือหนานนั่งอยู่หน้าห้องศพทั้งคืน เขาเฝ้าดูร่างของฉัน มองดูท้องที่นูนเล็กน้อยของฉันเพราะอายุครรภ์ยังนอนเกินไป จึงยังไม่แสดงอาการ แต่ก็สามารถมองเห็นความแตกต่างไปจากปกติของฉันได้เขาจับมือเย็นๆของฉัน ดวงตาแดงก่ำ“ขอโทษนะซูหยา มันเป็นความผิดพลาดของผมเอง แต่ผมตรวจร่มชูชีพแล้วจริงๆ ผมไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณกับลูกเลย”“คราวนี้เซียวเซียวกลับประเทศ ผมยอมรับว่าผมเคยลังเล แต่ผมพบว่าผมไม่มีความรู้สึกแบบคนรักกับเธออีกแล้ว ผมตั้งใจจริงที่จะขอคุณแต่งงานและใช้ชีวิตที่เหลือกับคุณ”"คุณตื่นขึ้นมาได้ไหม? ไม่มีใครที่ดีกับผมได้เหมือนคุณอีกแล้ว"คำสารภาพนี่น่าขันมาก แน่นอนว่าฉันรู้ว่าฉันดีกับเขาแค่ไหนรักสามเศร้านี้ ฉันรู้สึกแค่ว่ามันช่างแออัดถ้าฉันสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ ฉันจะออกไปจากเกมนี้ ความรักเป็นสิ่งที่ต้องการความพิเศษเฉพาะตัวมันเอง ฉันต้องการความรักที่เป็นเอกลักษณ์และไม่เหมือนใคร ไม่ใช่การให้ทานหรือการแบ่งปันน่าเสียดายจริงๆ ฉันตายแล้ว ฟู่ซือหนานก็คงไม่เข้าใจเหตุผลนี้เขายังอยากเป็นดวงอาทิตย์เล็กๆ ที่นำความอบอุ่นมาให้ผู้หญิงทุกคนแม่ของฉันนอนไม
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 10
ฉันรู้ถึงความลังเลของเขาเขากลัวว่าการตายของฉันจะเกี่ยวข้องกับเขา กลัวว่าเซียวเซียวที่เขาเชื่อมาตลอดจะเป็นฆาตกรจริงๆเจ้าหน้าที่ตำรวจตบไหล่เขาและพูดตรงๆ ว่า:“คดีฆาตกรรมที่เกิดจากความอิจฉาริษยาเรื่องความรักในแต่ละปีเกิดขึ้นไม่น้อย สาเหตุหลักคือฝ่ายหนึ่งไม่มีความมั่นคงพอจะเลือก ทำให้ลังเลระหว่างคนสองคน สุดท้ายก็ทำร้ายทั้งตัวเองและผู้อื่น”เพราะไฟไหม้ป่า ข่าวการตายของฉันเลยถูกตีแผ่ขยายใหญ่ขึ้น ชาวเน็ตเริ่มสนใจคดีฆาตกรรมนี้ตั้งแต่ต้นจนจบเซียวเซียวถูกตำรวจจับที่สนามบินและพากลับไปที่สถานีตำรวจในตอนแรกเธอไม่ยอมรับ แต่หลักฐานชัดเจนว่ามีรอยนิ้วมือของเธออยู่บนนั้นเธอเป็นคนเจาะร่มชูชีพให้รั่ว การรั่วไหลของก๊าซฮีเลียมและการเกิดไฟไหม้ในภายหลังล้วนเกี่ยวข้องกับเธอ เพื่อที่จะทำให้ฉันถึงแก่ความเห็น เธอตั้งใจเลือกเขตเอที่อันตราย และยังให้เพื่อนสนิทไปเที่ยวที่จุดชมวิว จองนั่งบอลลูนทั้งหมดจนเต็ม ทำให้นักบินต่างต้องไปบิน ฉันเลยได้แต่ต้องพึ่งพาฟู่ซือหนานเซียวเซียวคิดว่าพอถ้ามีกองไฟลุกไหม้คงสามารถเผาทำลายหลักฐานทั้งหมดได้ แต่เธอกลับไม่คาดคิดว่าฉันที่กำลังตั้งท้องจะกระโดดลงมาพร้อมกับร่มชูชีพอันท
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 1
ฟู่ซือหนานและเซียวเซียวสวมร่มชูชีพแบบสองคนเรียบร้อย ผูกติดกันราวแฝดสยาม จนเธอรู้สึกได้ถึงความปลอดภัยในการลงจอดมากทีเดียว ส่วนฉัน มองดูร่มชูชีพอันเดียวอันนั้นก็รู้สึกตื่นตระหนกทันทีด้านบนมีรูขนาดใหญ่ ผู้ทำยังทิ้งเข็มที่ใช้ก่อเหตุไว้ ราวกำลังท้าทายฉันว่า——แกรอความตายไปเถอะ!บอลลูนลอยผ่านหน้าผา ฉันมองลงไปที่เหวลึกตามที่พวกเขาต้องการ ฉันอุ้มลูกในท้องกระโดดลงมาจากความสูงหนึ่งพันเมตรความรู้สึกสูญเสียแรงโน้มถ่วงอย่างรุนแรง ดึงวิญญาณฉันออกมาวิญญาณของฉันลอยอยู่บนท้องฟ้า มองดูร่างกายของตัวเองอย่างจนปัญญา ราวตุ๊กตาผ้าผ่านหมอกหนาฟุ้ง พุ่งไปสู่ความตายอย่างรวดเร็วเรื่องต่างๆในอดีตหลั่งไหลเข้ามาในหัวฉันอีกครั้งฉันเพิ่งจะได้เรียนกระโดดร่มก็ตั้งท้องแล้วเดิมทีวางแผนว่ารอถึงวันเกิดฟู่ซือหนานจะบอกเซอร์ไพรนี้กับเขา ตอนนี้ดูท่าเขาคงไม่ได้สนใจด้วยซ้ำเมื่อกี้นี้ฉันอ้อนวอนเขาไม่หยุด:"ฉันท้องจริงๆนะ ได้โปรดพาฉันไปก่อนเถอะ"ฟู่ซือหนานพูดอย่างไม่พอใจว่า: "เซียวเซียวกลัวความสูง แถมเป็นโรคหัวใจ ผมทิ้งเธอไว้คนเดียวไม่ได้ จะแกล้งท้องก็ต้องเลือกเวลาหน่อยเถอะ""ฉันไม่ได้โกหกจริงๆนะ!"เขาโมโห "
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 2
ลงจอดเหรอ?ฉันหัวเราะอย่างอับจนหนทาง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้มีชีวิตรอดกลับบ้านไหมเขาวางสายก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับฟู่ซือหนานเป็นแบบทิศทางเดียวเสมอ มีเพียงฉันที่เดินเข้าไปหาเขา แต่เขายังคงอยู่ที่เดิมพวกเราเป็นเพื่อนบ้านกันตั้งแต่เด็ก ฉันแอบชอบเขามาสิบปีเต็มในปีที่สิบ เขาโชคร้ายประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เกือบจะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนรถเข็นเซียวเซียว แฟนเก่าคนนี้อ้างว่าไปเรียนต่อต่างประเทศ ทิ้งเขาไว้แล้วหนีไปต่างประเทศเป็นฉันที่ดูแลเขาอยู่ข้างเตียงอย่างดีมาเสมอ พาเขาไปหาหมอ หายาต่างๆ ที่ช่วยรักษาฟื้นฟู อยู่ข้างเขาตลอดทั้งวันทั้งคืนบางทีอาจจะเป็นความประทับใจ ฟู่ซือหนานเลยยอมรับฉันในช่วงเวลานั้น แม้ว่าจะยากลำบาก แต่ก็ทำให้ฉันมีความสุขมากทีเดียวเขาไม่ได้ชอบฉันมากขนาดนั้น แต่ฉันกลับชอบเขามากขึ้นอีกจนถึงวันครบรอบที่เราออกเดทกัน ฉันซื้อเค้กและทำอาหารไว้เต็มโต๊ะ รอเขากลับจากที่ทำงานรอตั้งแต่ตอนเย็นจนถึงเช้าตรู่ เขาก็ไม่ปรากฏตัว ในระหว่างนั้นฉันเลยโทรไปหาเขาพูดว่า: “เพื่อนร่วมงานลาหยุด ผมเลยทำงานแทนเขา”“ฟ้ามืดขนาดนี้ ตอนกลางคืนยังมีคนขึ้นบอล
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 3
“แม่งเอ้ย น่ารำคาญ ตอนที่ผมหลับมาอย่าเรียก!”“ผมไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่ากินข้าวกี่โมง ออกไปซะ”ฉันหลบไม่ทัน หน้าผากถูกกระแทกจนแตก เลือดไหลออกมาไม่น้อย ตอนนี้ก็ยังมีรอยแผลเป็นอยู่ฟู่ซือหนานก็ไม่ได้ขอโทษอะไร เพียงแค่เตือนฉันว่า:“ตอนที่ผมนอนหลับ อย่ามากวนผมสิ”ตอนนั้น ฉันยังโง่คิดว่าเป็นความผิดฉันเดิมทีก็มีเพียงแค่รักและไม่รัก ฉันแพ้พ่ายอย่างสิ้นเชิงมาตั้งนานแล้ว--เสียงดัง “บึ้ม” ฉันกรีดร้องเสียงดังและเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจบอลลูนเกิดไฟลุกไหม้อย่างรวดเร็วไม่รู้สาเหตุ ไฟลุกลามอย่างรวดเร็วในขณะเดียวกัน บอลลูนก็ลดระดับลงอย่างรวดเร็วฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็วและรีบโทรหาฟู่ซือหนาน“ช่วยด้วย! ไฟมันไหม้!”ฟู่ซือหนานพูดอย่างไม่รีบร้อนว่า “ถ้าไฟไหม้บ้านก็โทรหนึ่งหนึ่งเก้า เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องตกใจ”“ไม่ใช่นะ! ฉัน...”เขาขัดจังหวะอย่างไม่พอใจ “พอแล้ว! ผมต้องเป็นเพื่อนเซียวเซียวไปเอ็กซเรย์ ชีวิตคนสำคัญกว่า เรื่องที่คุณจัดการเองได้ก็ทำเองเถอะ”โทรศัพท์ถูกตัดสายอีกครั้งระหว่างเรามักจะเป็นเขาที่เป็นผู้นำอยู่เสมอ ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร เขาไม่เคยจะอดทนฟังให้จบฟู่ซือหนานพูดว่
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 4
ฟู่ซือหนานอายที่จะพูด เขาลังเลอยู่หลายครั้ง แต่ก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา“นี่คือข้อความที่หานซูหยาเพิ่งส่งมาให้ผม เพราะผมทิ้งเธอไว้ให้กระโดดร่มคนเดียว เธอเลยงอนผม และยังพูดเรื่องเลิกกันด้วย”หัวหน้าเองก็ไม่อาจจัดการเรื่องส่วนตัวของคนหนุ่มสาวได้“แม้แต่คนของเราเอง ต่อไปก็อย่าบินไปที่เขตเออีก หากเกิดอุบัติเหตุ จุดชมวิวทั้งหมดจะต้องได้รับผลกระทบตามไปด้วย”ฟู่ซือหนานยิ้มขอโทษหัวหน้ายังคงรู้สึกไม่สบายใจ “นายอาจจะทำเพื่อให้ภรรยามีความสุข แต่นายจะละเมิดกฎหรือใช้อำนาจในทางที่ผิดไม่ได้”เมื่อวานนี้เซียวเซียวเป็นคนอ้อนวอน ขอให้ฟู่ซือหนานพาเธอบินเส้นทางนี้เธอเรียกมันว่า “มิตรภาพของเรานั้นไม่เหมือนใครอย่างแน่นอน ต้องไม่เดินตามทางธรรมดาสิ”ฟู่ซือหนานถูกหัวหน้าตำหนิอยู่อีกครึ่งชั่วโมง สั่งหยุดงานสามวัน และถูกหักเงินเดือนหนึ่งเดือนถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่โทษเซียวเซียวที่เอาแต่ใจเลย กลับโทษที่ฉันไม่รู้เรื่องรู้ราว โทรขอความช่วยเหลือวิญญาณฉันยืนอยู่ข้างหลังเขา มองดูเขาเปิดแชทฉัน ก่อนจะระบายความไม่พอใจ[หานซูหยา คุณกล้านักนะที่โทรหาทีมกู้ภัย มันจำเป็นต้องทำเรื่องให้ใหญ่ขนาดนี้ไหม?][ผมไม่ได
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 5
ฟู่ซือหนานมองไม่เห็นความวิตกของเธอ แต่ฉันรู้ดีเซียวเซียวกังวลราวเป็นขโมย กลัวว่าตำรวจจะพบเบาะแสอะไรบางอย่างฟู่ซือหนานยังปลอบเธอว่า “ไม่มีเรื่องใหญ่โตอะไร ยังไงก็เป็นความผิดของหานซูหยา อีกเดี๋ยวพูดความจริงก็พอแล้ว”ฟู่ซือหนานมั่นใจมากว่าฉันไม่เป็นไร ส่วนเซียวเซียวเริ่มไม่แน่ใจว่าฉันตายหรือยัง“พี่ซูหยา...ก็ไปลงบันทึกด้วยเหรอคะ?”“แน่นอนว่าเธอเป็นคนก่อเรื่อง เธอควรรับผิดชอบมากที่สุด เซียวเซียว ทำไมหน้าผากเธอมีแต่เหงื่อ?”ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะฆาตกรกำลังวิตก เท้าเธอสั่นระริกด้วยความกลัวฟู่ซือหนานกลับคิดอย่างไร้เดียงสา——“รู้สึกไม่สบายใจหรือเปล่า? อยากไปโรงพยาบาลไหม?”เซียวเซียวบีบยิ้มออกมา “ในห้องอากาศร้อนไปน่ะค่ะ”เธอจะหนาว จะร้อน ฟู่ซือหนานก็เป็นห่วงใยมาก แต่จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่สนใจว่าฉันจะเป็นจะตาย--เซียวเซียวกัดฟันแน่น แล้วเข้าไปสถานีตำรวจกับเขา แต่ไม่เห็นฉันเจ้าหน้าที่ตำรวจถามว่า: “หานซูหยาทำไมไม่มาครับ?”ฟู่ซือหนานถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “เธอทะเลาะกับผม ทั้งแจ้งตำรวจ ทั้งบอกเลิก จริงๆแล้วไม่มีเรื่องใหญ่โตอะไร ทำให้พวกคุณต้องมาวุ่นวาย”เซียวเซียวจับแขนของฟู่ซ
Latest chapter
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 10
ฉันรู้ถึงความลังเลของเขาเขากลัวว่าการตายของฉันจะเกี่ยวข้องกับเขา กลัวว่าเซียวเซียวที่เขาเชื่อมาตลอดจะเป็นฆาตกรจริงๆเจ้าหน้าที่ตำรวจตบไหล่เขาและพูดตรงๆ ว่า:“คดีฆาตกรรมที่เกิดจากความอิจฉาริษยาเรื่องความรักในแต่ละปีเกิดขึ้นไม่น้อย สาเหตุหลักคือฝ่ายหนึ่งไม่มีความมั่นคงพอจะเลือก ทำให้ลังเลระหว่างคนสองคน สุดท้ายก็ทำร้ายทั้งตัวเองและผู้อื่น”เพราะไฟไหม้ป่า ข่าวการตายของฉันเลยถูกตีแผ่ขยายใหญ่ขึ้น ชาวเน็ตเริ่มสนใจคดีฆาตกรรมนี้ตั้งแต่ต้นจนจบเซียวเซียวถูกตำรวจจับที่สนามบินและพากลับไปที่สถานีตำรวจในตอนแรกเธอไม่ยอมรับ แต่หลักฐานชัดเจนว่ามีรอยนิ้วมือของเธออยู่บนนั้นเธอเป็นคนเจาะร่มชูชีพให้รั่ว การรั่วไหลของก๊าซฮีเลียมและการเกิดไฟไหม้ในภายหลังล้วนเกี่ยวข้องกับเธอ เพื่อที่จะทำให้ฉันถึงแก่ความเห็น เธอตั้งใจเลือกเขตเอที่อันตราย และยังให้เพื่อนสนิทไปเที่ยวที่จุดชมวิว จองนั่งบอลลูนทั้งหมดจนเต็ม ทำให้นักบินต่างต้องไปบิน ฉันเลยได้แต่ต้องพึ่งพาฟู่ซือหนานเซียวเซียวคิดว่าพอถ้ามีกองไฟลุกไหม้คงสามารถเผาทำลายหลักฐานทั้งหมดได้ แต่เธอกลับไม่คาดคิดว่าฉันที่กำลังตั้งท้องจะกระโดดลงมาพร้อมกับร่มชูชีพอันท
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 9
ไม่รู้เลยว่าเขานี่แหละสาเหตุของปัญหาทั้งหมดฟู่ซือหนานนั่งอยู่หน้าห้องศพทั้งคืน เขาเฝ้าดูร่างของฉัน มองดูท้องที่นูนเล็กน้อยของฉันเพราะอายุครรภ์ยังนอนเกินไป จึงยังไม่แสดงอาการ แต่ก็สามารถมองเห็นความแตกต่างไปจากปกติของฉันได้เขาจับมือเย็นๆของฉัน ดวงตาแดงก่ำ“ขอโทษนะซูหยา มันเป็นความผิดพลาดของผมเอง แต่ผมตรวจร่มชูชีพแล้วจริงๆ ผมไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณกับลูกเลย”“คราวนี้เซียวเซียวกลับประเทศ ผมยอมรับว่าผมเคยลังเล แต่ผมพบว่าผมไม่มีความรู้สึกแบบคนรักกับเธออีกแล้ว ผมตั้งใจจริงที่จะขอคุณแต่งงานและใช้ชีวิตที่เหลือกับคุณ”"คุณตื่นขึ้นมาได้ไหม? ไม่มีใครที่ดีกับผมได้เหมือนคุณอีกแล้ว"คำสารภาพนี่น่าขันมาก แน่นอนว่าฉันรู้ว่าฉันดีกับเขาแค่ไหนรักสามเศร้านี้ ฉันรู้สึกแค่ว่ามันช่างแออัดถ้าฉันสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ ฉันจะออกไปจากเกมนี้ ความรักเป็นสิ่งที่ต้องการความพิเศษเฉพาะตัวมันเอง ฉันต้องการความรักที่เป็นเอกลักษณ์และไม่เหมือนใคร ไม่ใช่การให้ทานหรือการแบ่งปันน่าเสียดายจริงๆ ฉันตายแล้ว ฟู่ซือหนานก็คงไม่เข้าใจเหตุผลนี้เขายังอยากเป็นดวงอาทิตย์เล็กๆ ที่นำความอบอุ่นมาให้ผู้หญิงทุกคนแม่ของฉันนอนไม
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 8
ฉันมองดูเขาในสภาพนี้ แต่ในใจกลับเงียบสงบเหมือนแม่น้ำนิ่งถ้าฉันมีโอกาสได้ตอบกลับเขา ฉันจะพูดว่า:[ชาติหน้า ฉันไม่อยากเจอคุณอีก]บางทีอาจเป็นเพราะการจากไปของเซียวเซียว หรืออาจเป็นความเงียบของฉัน ที่กระตุ้นเส้นประสาทของฟู่ซือหนาน เขาขับรถตรงไปยังสถานที่จัดงานศพนักแต่งศพกำลังจัดการกับใบหน้าของฉัน แม่ฉันและฟู่จิ้งกำลังร้องไห้อยู่ข้างๆพอเห็นศพของฉัน ฟู่ซือหนานก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิงเขาคิดจะเข้ามาใกล้ๆ ตำรวจก็ขวางเขาไว้“บุคคลที่ไม่ใช่ญาติไม่ควรเข้าใกล้ผู้เสียชีวิต”น้ำตาคลอเบ้า เขาตะโกนออกมาแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้: “นั่นคู่หมั้นผม!”“เธอเป็นคู่หมั้นผม”ตำรวจได้รับสัญญาณจากแม่ฉัน จึงปล่อยให้ผ่านฟู่ซือหนานเดินมาที่ร่างของฉัน มองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของฉัน ไม่ใช่การแสดงตามที่เขาพูดเลย แต่เป็นความตายจริงๆ ไม่ใช่ความฝันความจริงที่โหดร้ายทำให้เขาสูญเสียการควบคุมตัวเองอย่างสิ้นเชิงและทรุดตัวลงคุกเข่าบนพื้นเขาพึมพำริมฝีปาก “ชูหยา นี่ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่...”เขายกมือขึ้นอย่างสั่นเทา พยายามจะสัมผัสใบหน้าของฉันแม่ฉันตะโกนว่า “อย่าแตะต้องลูกสาวฉัน! แกไม่คู่ควร!”แม่ฉันผลักเขาออกไ
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 7
เซียวเซียวปิดหน้า ฟู่ซือหนานปกป้องเธอโดยสัญชาตญาณ“พี่ จะกล่าวหาต้องมีหลักฐาน ชูหยาร่วมมือกับพวกพี่ใช่ไหม ตั้งใจจะเล่นงานเซียวเซียว?”“ผมบอกแล้วไงว่าผมกับเซียวเซียวเป็นแค่เพื่อนที่ดี เธอไม่จำเป็นต้องใจแคบขนาดนี้ ผมจะรับผิดชอบเธอกับลูก เซียวเซียวไม่ได้เป็นภัยคุกคามกับเธอเลย ทำไมต้องบีบกันขนาดนี้?”พอเซียวเซียวร้องไห้ ฟู่ซือหนานก็รู้สึกเจ็บปวดใจ“พี่ ขอโทษเซียวเซียวเลยนะ”เซียวเซียวร้องไห้อย่างน่าสงสาร “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน พี่ซูหยาพุ่งเป้าที่ฉันก็เป็นเรื่องที่ควรจะเป็นแล้ว อิจฉาเธอเนอะที่มีพวกคุณคอยหนุนหลัง”ฟู่จิ้งเกลียดผู้หญิงที่แสร้งทำตัวดีแต่จริงๆแล้วไม่จริงใจที่สุด“ยัยจิ้งจอกพันปี มาแอ๊บแกล้งอะไร! ตอนที่น้องฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ต้องนั่งรถเข็น เธอวิ่งเร็วกว่ากระต่ายอีก ตอนร่วมทุกข์ร่วมสุขไม่มีเธอ พอคนอื่นมีความสุขสมบูรณ์แล้ว เธอกลับเข้ามาแทรก ไม่อายหรือไง!”ฟู่ซือหนานยังหาข้อแก้ตัวให้เธออีกว่า “พี่ พูดจาให้เกียรติกันหน่อย เซียวเซียวหัวใจไม่ดี ตอนนั้นเธอไปต่างประเทศเพื่อรักษาตัว”“ไปหาหมอเหรอ?” ฟู่จิ้งหัวเราะเยาะอย่างปวดใจ “เธอคงไปหาหมอเรื่องเกลียดความจนรักความรว
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 6
ถ้าไม่ใช่เพราะหลังฉันตาย วิญญาณฉันเคลื่อนไหวได้อิสระ ฉันคงไม่รู้ว่าฟู่ซือหนานจะชงชาและรินน้ำได้อย่างใจเย็นใส่ใจแบบนี้แม้กลางดึกถูกปลุกก็ไม่มีอารมณ์เสียจากดวงใจเจ็บปวดสู่ดวงใจที่เยือกเย็น ใจของฉันแตกสลายไม่มีชิ้นดีแต่คืนนี้แน่นอนว่าเป็นคืนที่ไม่สงบสุขบอลลูนที่มีไฟท่วมตกลงบนต้นไม้ ทำให้เกิดไฟป่านักผจญเพลิงรีบออกไปอย่างรวดเร็ว ขณะดับไฟพวกเขาก็ได้พบศพของฉันตำรวจติดต่อแม่ฉันในทันที รวมถึงพี่สาวของฟู่ซือหนาน - ฟู่จิ้งจริงๆแจ้งฟู่ซือหนานไปแล้ว แต่เขากำลังทำ ‘ดูแล’ เลยปิดเสียงโทรศัพท์ฟู่จิ้งช่วยพยุงแม่ฉัน กลัวว่าเธอจะแบกรับคนเดียวไม่ไหวไม่มีคนหัวขาวที่ไหนจะอยากมาส่งคนหัวดำหรอก ในตอนแรกแม่ฉันไม่อยากเชื่อด้วยซ้ำจนกระทั่งเห็นสร้อยคอที่คอฉัน นั่นเป็นสร้อยที่เธอทำขึ้นมาให้ฉันในวันเกิดฉันมองดูสภาพที่น่าสงสารของฉันกับตา แม่ฉันร้องไห้ตัวสั่น สะเทือนใจจนเป็นลมไปฟู่จิ้งติดต่อน้องชายเธอไม่ได้เลย หนึ่งศพสองชีวิต เธอเองก็ร้องไห้จนพูดอะไรไม่ออก“ชูหยา ถ้าความผิดของฟู่ซือหนานไอ้คนที่น่ารังเกียจนั้น ฉันจะไม่ปล่อยมันไปแน่”ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะทิ้งความรักที่น่าสะอิดสะเอียนนี้ และ
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 5
ฟู่ซือหนานมองไม่เห็นความวิตกของเธอ แต่ฉันรู้ดีเซียวเซียวกังวลราวเป็นขโมย กลัวว่าตำรวจจะพบเบาะแสอะไรบางอย่างฟู่ซือหนานยังปลอบเธอว่า “ไม่มีเรื่องใหญ่โตอะไร ยังไงก็เป็นความผิดของหานซูหยา อีกเดี๋ยวพูดความจริงก็พอแล้ว”ฟู่ซือหนานมั่นใจมากว่าฉันไม่เป็นไร ส่วนเซียวเซียวเริ่มไม่แน่ใจว่าฉันตายหรือยัง“พี่ซูหยา...ก็ไปลงบันทึกด้วยเหรอคะ?”“แน่นอนว่าเธอเป็นคนก่อเรื่อง เธอควรรับผิดชอบมากที่สุด เซียวเซียว ทำไมหน้าผากเธอมีแต่เหงื่อ?”ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะฆาตกรกำลังวิตก เท้าเธอสั่นระริกด้วยความกลัวฟู่ซือหนานกลับคิดอย่างไร้เดียงสา——“รู้สึกไม่สบายใจหรือเปล่า? อยากไปโรงพยาบาลไหม?”เซียวเซียวบีบยิ้มออกมา “ในห้องอากาศร้อนไปน่ะค่ะ”เธอจะหนาว จะร้อน ฟู่ซือหนานก็เป็นห่วงใยมาก แต่จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่สนใจว่าฉันจะเป็นจะตาย--เซียวเซียวกัดฟันแน่น แล้วเข้าไปสถานีตำรวจกับเขา แต่ไม่เห็นฉันเจ้าหน้าที่ตำรวจถามว่า: “หานซูหยาทำไมไม่มาครับ?”ฟู่ซือหนานถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “เธอทะเลาะกับผม ทั้งแจ้งตำรวจ ทั้งบอกเลิก จริงๆแล้วไม่มีเรื่องใหญ่โตอะไร ทำให้พวกคุณต้องมาวุ่นวาย”เซียวเซียวจับแขนของฟู่ซ
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 4
ฟู่ซือหนานอายที่จะพูด เขาลังเลอยู่หลายครั้ง แต่ก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา“นี่คือข้อความที่หานซูหยาเพิ่งส่งมาให้ผม เพราะผมทิ้งเธอไว้ให้กระโดดร่มคนเดียว เธอเลยงอนผม และยังพูดเรื่องเลิกกันด้วย”หัวหน้าเองก็ไม่อาจจัดการเรื่องส่วนตัวของคนหนุ่มสาวได้“แม้แต่คนของเราเอง ต่อไปก็อย่าบินไปที่เขตเออีก หากเกิดอุบัติเหตุ จุดชมวิวทั้งหมดจะต้องได้รับผลกระทบตามไปด้วย”ฟู่ซือหนานยิ้มขอโทษหัวหน้ายังคงรู้สึกไม่สบายใจ “นายอาจจะทำเพื่อให้ภรรยามีความสุข แต่นายจะละเมิดกฎหรือใช้อำนาจในทางที่ผิดไม่ได้”เมื่อวานนี้เซียวเซียวเป็นคนอ้อนวอน ขอให้ฟู่ซือหนานพาเธอบินเส้นทางนี้เธอเรียกมันว่า “มิตรภาพของเรานั้นไม่เหมือนใครอย่างแน่นอน ต้องไม่เดินตามทางธรรมดาสิ”ฟู่ซือหนานถูกหัวหน้าตำหนิอยู่อีกครึ่งชั่วโมง สั่งหยุดงานสามวัน และถูกหักเงินเดือนหนึ่งเดือนถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่โทษเซียวเซียวที่เอาแต่ใจเลย กลับโทษที่ฉันไม่รู้เรื่องรู้ราว โทรขอความช่วยเหลือวิญญาณฉันยืนอยู่ข้างหลังเขา มองดูเขาเปิดแชทฉัน ก่อนจะระบายความไม่พอใจ[หานซูหยา คุณกล้านักนะที่โทรหาทีมกู้ภัย มันจำเป็นต้องทำเรื่องให้ใหญ่ขนาดนี้ไหม?][ผมไม่ได
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 3
“แม่งเอ้ย น่ารำคาญ ตอนที่ผมหลับมาอย่าเรียก!”“ผมไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่ากินข้าวกี่โมง ออกไปซะ”ฉันหลบไม่ทัน หน้าผากถูกกระแทกจนแตก เลือดไหลออกมาไม่น้อย ตอนนี้ก็ยังมีรอยแผลเป็นอยู่ฟู่ซือหนานก็ไม่ได้ขอโทษอะไร เพียงแค่เตือนฉันว่า:“ตอนที่ผมนอนหลับ อย่ามากวนผมสิ”ตอนนั้น ฉันยังโง่คิดว่าเป็นความผิดฉันเดิมทีก็มีเพียงแค่รักและไม่รัก ฉันแพ้พ่ายอย่างสิ้นเชิงมาตั้งนานแล้ว--เสียงดัง “บึ้ม” ฉันกรีดร้องเสียงดังและเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจบอลลูนเกิดไฟลุกไหม้อย่างรวดเร็วไม่รู้สาเหตุ ไฟลุกลามอย่างรวดเร็วในขณะเดียวกัน บอลลูนก็ลดระดับลงอย่างรวดเร็วฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็วและรีบโทรหาฟู่ซือหนาน“ช่วยด้วย! ไฟมันไหม้!”ฟู่ซือหนานพูดอย่างไม่รีบร้อนว่า “ถ้าไฟไหม้บ้านก็โทรหนึ่งหนึ่งเก้า เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องตกใจ”“ไม่ใช่นะ! ฉัน...”เขาขัดจังหวะอย่างไม่พอใจ “พอแล้ว! ผมต้องเป็นเพื่อนเซียวเซียวไปเอ็กซเรย์ ชีวิตคนสำคัญกว่า เรื่องที่คุณจัดการเองได้ก็ทำเองเถอะ”โทรศัพท์ถูกตัดสายอีกครั้งระหว่างเรามักจะเป็นเขาที่เป็นผู้นำอยู่เสมอ ไม่ว่าฉันจะพูดอะไร เขาไม่เคยจะอดทนฟังให้จบฟู่ซือหนานพูดว่
โดดร่มไม่เลือกฉัน ฉันตายแล้วคุณเป็นบ้าอะไร บทที่ 2
ลงจอดเหรอ?ฉันหัวเราะอย่างอับจนหนทาง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้มีชีวิตรอดกลับบ้านไหมเขาวางสายก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับฟู่ซือหนานเป็นแบบทิศทางเดียวเสมอ มีเพียงฉันที่เดินเข้าไปหาเขา แต่เขายังคงอยู่ที่เดิมพวกเราเป็นเพื่อนบ้านกันตั้งแต่เด็ก ฉันแอบชอบเขามาสิบปีเต็มในปีที่สิบ เขาโชคร้ายประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เกือบจะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนรถเข็นเซียวเซียว แฟนเก่าคนนี้อ้างว่าไปเรียนต่อต่างประเทศ ทิ้งเขาไว้แล้วหนีไปต่างประเทศเป็นฉันที่ดูแลเขาอยู่ข้างเตียงอย่างดีมาเสมอ พาเขาไปหาหมอ หายาต่างๆ ที่ช่วยรักษาฟื้นฟู อยู่ข้างเขาตลอดทั้งวันทั้งคืนบางทีอาจจะเป็นความประทับใจ ฟู่ซือหนานเลยยอมรับฉันในช่วงเวลานั้น แม้ว่าจะยากลำบาก แต่ก็ทำให้ฉันมีความสุขมากทีเดียวเขาไม่ได้ชอบฉันมากขนาดนั้น แต่ฉันกลับชอบเขามากขึ้นอีกจนถึงวันครบรอบที่เราออกเดทกัน ฉันซื้อเค้กและทำอาหารไว้เต็มโต๊ะ รอเขากลับจากที่ทำงานรอตั้งแต่ตอนเย็นจนถึงเช้าตรู่ เขาก็ไม่ปรากฏตัว ในระหว่างนั้นฉันเลยโทรไปหาเขาพูดว่า: “เพื่อนร่วมงานลาหยุด ผมเลยทำงานแทนเขา”“ฟ้ามืดขนาดนี้ ตอนกลางคืนยังมีคนขึ้นบอล
