ตอนที่ 3

“ตอนนี้พี่จ่อยยังไม่กลับจากเชียงใหม่เลยจ้ะ ยังหางานทำไม่ได้… ทั้งเนื้อทั้งตัวหนูมีเงินติดตัวอยู่แค่ไม่กี่บาท”

แก้วตอบเสียงเศร้า…   

‘จ่อย’ คือชื่อของชายผู้เป็นสามีหล่อนที่ตอนนี้มีเหตุให้ต้องตกงานจากที่เคยเป็นยามอยู่ในบริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ

จ่อยโดนไล่ออก เพราะถูกจับได้ว่าเสพยาบ้า หลังจากผลตรวจฉี่เป็นสีม่วง ทำให้ถูกไล่ออกจากงาน

เพราะมีเมียและลูกอ่อนให้ต้องเลี้ยงดู จ่อยตัดสินใจขึ้นไปหางานทำที่เชียงใหม่ตามคำแนะนำของคนรู้จัก นี่ก็สองเดือนกว่าแล้วที่เงียบหายไป นานๆ ครั้งจะโทรกลับมาหาเมีย บอกแค่ว่าได้งานทำแล้ว เป็นงานขับรถส่งของ จากนั้นก็เงียบหายไปอีกจนน่าสงสัย

“สงสารหนูเถอะนะลุง… ถ้าผัวหนูกลับมาหนูจะจ่ายค่าเช่าทั้งหมด… ไม่ให้ติดค้างแม้แต่บาทเดียว”

แก้วยกมือไหว้วิงวอน

“โถ… น่าสงสาร… ”

ลุงทัพพ์ทำเสียงเห็นใจ อันที่จริงสาเหตุที่ทำให้แกใจอ่อนไม่ใช่เพราะสงสารจากใจจริง แต่เป็นเพราะ ‘เต้านม’ คู่นั้นที่อวบใหญ่มหึมา ยั่วยวนสายตาเหลือใจจนเผลอกลืนน้ำลายลงคอหลายครั้ง

ลุงทัพพ์แทบไม่อาจละสายตาจากเรือนร่างสุดเซ็กซี่ของแก้ว อดนึกไม่ได้ว่าสวรรค์ช่างจับคู่ผัวเมียคู่นี้อย่างผิดที่ผิดทาง

เพราะว่าแก้วนั้นสะสวยและเซ็กซี่เหลือเกิน ใบหน้ารูปไข่ ตาคม ผมยาว จมูกโด่ง ผิวพรรณของหล่อนขาวเนียนอมชมพู สะโพกผายรับกับต้นขาเรียวยาว และสองเต้าอวบใหญ่มหึมานั่นเอง ที่ทำให้ผู้ชายทุกคนที่เจอต้องตะลึง มองแล้วมองอีก ดูยังไงแก้วก็ไม่คู่ควรกับไอ้จ่อยสามีหล่อนที่ผอมแห้งเหมือนขี้ยาไร้สง่าราศี 

ลุงทัพพ์ทำทีเดินไปเก็บเงินอีกห้องที่อยู่ถัดไป ครู่สั้นๆ ก็ย้อนกลับมายังห้องของแก้ว ลุงทัพพ์ถึงกับต้องอุทานเสียงดังอยู่ในใจกับภาพที่เห็น

‘โอ้ว… แม่คุณเอ๊ย… ’

แก้วกำลังเลิกชายเสื้อคอกระเช้า เอามือข้างหนึ่งควักเต้านมออกมาป้อนใส่ปากลูกน้อย ดูดหัวนมเสียงดังจ๊วบๆ ดื่มกินน้ำนมสีขาวจากเต้าอวบเต่งอย่างเอร็ดอร่อย

ภาพของเต้านมแม่ลูกอ่อนอวบคัด ขาวเนียนจนเห็นเส้นเลือดสีเขียวกระจายเป็นสายรางๆ อยู่ภายใต้เนื้อนั่นบอบบางเปล่งปลั่ง อัดแน่นไว้ด้วยน้ำนม ทำเอาเลือดกำเดาเจ้าของบ้านเช่าแทบสาดพุ่งออกมา

ลุงทัพพ์ตื่นเต้นจนเงอะงะไปชั่วขณะ ก่อนจะล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร พูดคนเดียวแต่แกล้งทำทีว่ากำลังสนทนากับคนที่โทรหา

ลุงทัพพ์เดินไปเดินมาอย่างงุ่นง่านอยู่ที่หน้าห้องของแก้ว สายตาเหลือบมองเต้านมจนเกิดอารมณ์ ลำเอ็นคัดแข็งขึ้นมาเป็นดุ้นยาวใหญ่ พาดนูนอยู่ใต้แนวซิปกางเกง แอบมองแม่ลูกอ่อนให้นมลูกน้อยจนหลับคาอก

         “ลูกหลับแล้วหรือจ๊ะหนูแก้ว… ”

ลุงทัพพ์ถามเสียงหวาน ทำทีเป็นถามถึงลูกชายของหล่อน แต่ตาก็มองเต้านมของผู้เป็นแม่ด้วยความรู้สึกอิจฉาเจ้าตัวน้อยที่กำลังแนบหน้าซุกอยู่กับสองเต้าอวบอุ่น เนื้อหนั่นนุ่มแน่นไปด้วยน้ำนมที่กักเก็บเอาไว้จนคัดแน่น นวลเนื้อเกลี้ยงเกลาขาวเนียนน่าดูดน่ากินเหลือเกิน

“กินนมจนหลับคาอกเลยจ้ะลุง… ”

แก้วเอี้ยวกายซ่อนเต้านมอวบคัดจากสายตาหื่นกระหายของเจ้าของบ้านเช่า

เมื่อสังเกตเห็นว่าลุงทัพพ์เริ่มมองด้วยสายตาแปลกๆ จนน่ากลัวก็รีบอุ้มลูกที่หลับคาอกเข้าไปใส่เปลในห้อง

“เรื่องค่าเช่าห้อง… เอาเป็นว่าลุงจะยอมให้หนูผลัดออกไปอีกเดือนนะ… ”

ลุงทัพพ์กล่าวเมื่อแก้วเดินกลับออกมา ทว่ายังไม่ทันที่แก้วจะตอบอะไร เสียงโทรศัพท์มือถือของหล่อนที่ดังขึ้น ทำให้แก้วกดรับด้วยท่าทางดีใจ เมื่อเห็นชื่อ ‘พี่จ่อย’ ปรากฏขึ้นที่หน้าจอ

“พี่จ่อย… ”

แก้วละล่ำละลักกรอกเสียงไปสู่ปลายสาย ทว่าเสียงที่ตอบมากลับไม่ใช่สามีของหล่อน

“ผมเป็นเพื่อนไอ้จ่อยครับ… คุณเป็นเมียไอ้จ่อยใช่ไหมครับ… ”

ต้นสายถาม

“ใช่จ้ะ… อ้าว… แล้วพี่จ่อยล่ะ… ”

แก้วรู้สึกว่าตาข้างขวาของหล่อนเริ่มกระตุก  

“นี่แหละครับที่ผมต้องโทรมาบอก ไอ้จ่อยโดนจับครับ… ตอนนี้ติดคุกอยู่ในพม่า มันยิงสู้ตำรวจครับ ตำรวจล่อซื้อยา ไอ้จ่อยมันรับจ้างขับรถขนยาล็อตใหญ่ครับ โดนตัดสินติดคุกตลอดชีวิตครับ… ”

ข่าวร้ายจากแดนไกล…  

ทำให้ร่างของแก้วทรุดลงกับพื้น หล่อนร้องไห้สะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ ในดวงตาพร่าหม่นไปด้วยหยาดน้ำตา ความหวังในชีวิตดับวูบลงพร้อมกับข่าวร้ายเรื่องสามี

“ฮืออออ… พี่จ่อยไม่น่าเลย… ไม่น่าคิดสั้นไปยุ่งเกี่ยวกับพวกค้ายา… ฮือๆ… ”

แก้วร้องไห้สะอึกสะอื้นน่าเวทนา

ลุงทัพพ์รู้สึกสงสารแม่ลูกอ่อนขึ้นมาจับใจ นับจากนี้ต่อไปแก้วคงต้องเลี้ยงลูกน้อยไปเพียงลำพัง อนิจจา… ชะตาช่างโหดร้ายกับหล่อนและลูก