บทที่ 67 ไม่ได้ทอดทิ้ง

เมษาเล่าเรื่องที่ได้รับรู้มาให้ผู้เป็นแม่ฟังจนหมดทำเอาจันถึงกับน้ำตาคลอเบ้าไม่คิดว่าสามีที่หายไปนานถึงยี่สิบกว่าปีจะนึกถึงเธอกับลูกอยู่

ความรู้สึกมันตีกันมั่วไปหมดทั้งดีใจทั้งเจ็บปวดที่คนเป็นสามีปล่อยให้เวลาล่วงเลยมานานเพียงนี้ และในสมองก็มีคำถามมากมายว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เธออยากจะพบกับผู้ชายที่บุตรสาวบอกว่าชื่อเกรย์เป็นหลานของสามีเก่าเธอเต็มทน อยากจะถามไถ่ให้รู้เรื่องราวกันไปเลยเธอจะได้จัดการกับความรู้สึกตัวเองถูก

"เมย์เชื่อว่าพ่อต้องมีเหตุผลค่ะ" เมษายื่นมือไปโอบไหล่ผู้เป็นแม่แล้วพูดปลอบประโลมท่านรวมถึงตัวเองด้วย

ลึก ๆ ในใจเธอก็รู้สึกผิดหวังในตัวคนเป็นพ่อแต่ก็พยายามคิดในแง่ดีว่าท่านอาจจะมีเหตุผลบางอย่าง

"แม่ก็หวังให้เป็นแบบนั้น" จันฝืนยิ้มพลางยื่นมือไปลูบหลังบุตรสาวเช่นกันเพราะรู้ดีว่าบุตรสาวก็คงรู้สึกไม่ต่างจากเธอ

ขณะที่เจ้านายกับมายด์นั่งมองเงียบ ๆ แม้ทั้งสองจะเป็นผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่ก็พอรับรู้ถึงความรู้สึกของเธอกับแม่ได้

ผ่านไปราว ๆ สองชั่วโมงก็ได้ยินเสียงรถแล่นมาจอดหน้าบ้านคงเป็นเกรย์ เจ้านายจึงอาสาออกไปเปิดประตูให้ ก่อนจะเดินนำเขาเข้ามาในบ้าน

"สวัสดีค่ะคุณเกร