เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 637
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 638
"เหอะๆ คิดไม่ถึงเลยว่า แค่มาเดินช้อปปิ้ง คุณชายหลิวก็ได้พบสาวสวยชั้นยอดแบบนี้ได้""ดูแล้วคืนนี้ คุณชายหลิวคงจะมีความสุขมากๆ เลยนะ"ชายหนุ่มอีกสองสามคนที่เดินมาด้วยกันกับเขาต่างก็สบสายตากัน แล้วเผยความอิจฉาออกมาอย่างเห็นได้ชัด"เดี๋ยวก่อน เสื้อสกปรกฉันชดใช้ให้ได้ แต่ถ้าคิดไม่ดี จะมามือไม้อยู่ไม่เป็นสุขแล้วละก็ งั้นคุณก็คงจะเป็นฝ่ายผิดแล้วล่ะ!"เมื่อเห็นชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าคุณชายหลิวกำลังจะคว้าข้อมือของจ้าวลู่ลู่มือใหญ่ของหลินเฟยก็เข้าไปขวางไว้กลางอากาศ พร้อมกับจับแขนของคุณชายหลิวเอาไว้ ปกป้องจ้าวลู่ลู่เอาไว้ด้านหลัง พร้อมพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ในฐานะผู้ชาย สำหรับความคิดที่ชายคนที่ถูกเรียกว่าคุณชายหลิวนั้น หลินเฟยชัดเจนเป็นที่สุดดังนั้นแรงที่ใช้บีบนั้นก็เพิ่มระดับตามไปด้วยเช่นกัน!"แกเป็นใคร? ฉันกำลังพูดกับสาวสวยคนนี้อยู่ มันเกี่ยวอะไรกับแกด้วย เสื้อตัวนี้ราคาสองล้านกว่า แกมีปัญญาชดใช้อย่างนั้นเหรอ?""ฉลาดก็ไสหัวออกไป อย่ามาเกะกะ ฉันจะพูดคุยกับสาวสวยคนนี้!"คุณชายหลิวต่อสู้กับหลินเฟยไม่ได้ จึงถลึงตาใส่หลินเฟยแล้วพูดออกมาด้วยความโกรธแบบนั้น"จริงด้วย เสื
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 639
แม้แต่จะพูดก็กลายเป็นปัญหา แต่ละคนงอตัวราวกับกุ้ง เจ็บจนจุ๊ๆ ปากออกมา"แม่งเอ๊ย ไอ้หนุ่มคนนี้มันบ้าพลังขนาดนี้?" จู่ๆ คุณชายหลิวก็สั่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวในบรรดาเพื่อนของเขา สองคนในนั้นเคยเรียนเทควันโดมาโดยเฉพาะแต่ในมือของหลินเฟย มันกลับกลายเป็นเหมือนกระดาษ สามารถบีบนวดได้ตามต้องการ!"แม่งคอยดูเถอะ ฉันจะไม่ปล่อยแกไปอย่างแน่นอน!"เมื่อได้ทิ้งคำพูดที่รุนแรงแบบนี้แล้ว คุณชายหลิวก็หันหลังและต้องการวิ่งหนีไปอย่างไม่รู้ตัว"แกจะวิ่งไปไหน?"หลินเฟยสามารถวิ่งตามเขาทันได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็จับไหล่ของคุณชายหลิวเอาไว้ บังคับให้เขาหันกลับมาดื้อแบบนั้น"แก...แกคิดจะทำอะไร? ปู่ของฉันคือ..."คุณชายหลิวยืนแข็งทื่ออยู่กับที่น่องของเขาสั่นอยู่ตลอดเวลา เขารีบยกชื่อของปู่ตัวเองออกมา เพื่อพยายามหยุดไม่ให้หลินเฟยลงมือ"ตุบ ตับ ตุบ ตับ!"แต่หลินเฟยได้ชกไปที่ปากของเขาอย่างรัวๆ ชกจนเขาแทบจะพูดออกมาไม่ได้แล้วใบหน้าของเขาได้บวมเป่งขึ้นมาทันตา เลือดกระเซ็นไปทั่วทิศ และดวงตาก็เห็นดาวระยิบระยับขึ้นมาทันทีดูแล้วน่าอนาถเป็นอย่างมาก"เดิมทีฉันตั้งใจจะชดใช้เสื้อให้นายสักตัวก็หมดเรื่องแล้ว แต่นายมัน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 640
"เฮ้ หลินเฟย คุณอย่าเพิ่งใจร้อนไปสิ!"จ้าวลู่ลู่ตกใจกับการเคลื่อนไหวที่กะทันหันแบบนี้ของหลินเฟยเธอยังไม่พร้อมเลยนะ!ผลที่ได้ก็คือ เธอถูกมือที่ราวกับปลาหมึกยักษ์ของหลินเฟยลูบไล้ไปมา จนผิวบางของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาแล้ว..."พี่ลู่ลู่ พี่สวยจังเลย ผมจะไม่ร้อนใจได้อย่างไร!"เสียงของหลินเฟยดูคลุมเครือ ปากของเขาก็ยุ่ง มือของเขาก็ไม่ได้ว่างแต่อย่างใดหลังจากที่เขาได้อยู่กับเจียงเฉินหยู่ที่เมืองฉีหลินแล้วนั้นภายในระยะเวลาที่ยาวนานนี้หลินเฟยก็ไม่เคยนอนกับผู้หญิงเลยแม้แต่ครั้งเดียวใครๆ ก็รู้ว่า หลินเฟยในตอนนี้หื่นกระหายแค่ไหน!หลังจากนั้นไม่นานเนื้อตัวของจ้าวลู่ลู่ก็ร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ และส่วนที่สัมผัสกับมือใหญ่ของหลินเฟยนั้น ก็เหมือนดั่งถูกไฟแผดเผาอย่างไงอย่างงั้นและดวงตาของเธอก็เริ่มพร่าเบลอแล้วในตอนนี้เธอถูกหลินเฟยแนบชิดอย่างแข็งแกร่งจ้าวลู่ลู่ราวกับคนที่เมามาย ใช้จิตสำนึกสุดท้ายที่เหลืออยู่ร้องคร่ำครวญออกมาว่า"หลินเฟย...เข้าไปในผ้าห่มเถอะ...ฉันกลัวโดนแอบถ่าย...""เบาๆ หน่อย...ได้โปรด..."…………ค่ำคืนได้ผ่านพ้นไป จ้าวลู่ลู่ตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือเธอถูกหลินเฟยดันให้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 641
"ท่านอาจารย์ ช่างโชคดีเหลือเกิน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอท่านผู้เฒ่าตั้งแต่เช้าแบบนี้ นี่ท่านกำลังจะไปไหนหรือครับ?"ที่แท้ก็เป็นจ้าวอู่จี๋ ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่ขอร้องอ้อนวอนหลินเฟยให้รับตัวไว้เป็นศิษย์ และไม่ได้เจอเขามาสักพักใหญ่แล้วตอนอายุสี่ห้าสิบปี เขาก็เริ่มหัวล้านแล้วแต่เขากลับเรียกหลินเฟยว่าท่านผู้เฒ่า ประกอบกับท่าทางที่ประจบประแจงแบบนั้น ดูแล้วน่าตลกเอาเสียมากๆและนั่นก็ทำให้จ้าวลู่ลู่โพล่งหัวเราะออกมาทันที"ฮ่าฮ่า ใครกันน่ะหลินเฟย ดูเขาคุ้นๆ หน้านะ?""จ้าวอู่จี๋ ศิษย์ที่ผมรับเอาไว้ก่อนหน้านี้น่ะ"ในทำนองเดียวกัน ท่าทางแบบนี้ของจ้าวอู่จี๋ก็ทำให้สายตามากมายจ้องมองมาที่หลินเฟยแบบแปลกๆหลินเฟยแทบจะทำตัวไม่ถูก และพูดแบบนั้นออกมา"ใช่ ใช่ คุณสวยและสาวขนาดนี้ จะต้องเป็นท่านอาจารย์หญิงของข้าน้อยอย่างแน่นอน?"แต่จ้าวอู่จี๋กลับดีใจมากเมื่อพบกับหลินเฟยแบบนี้ในเวลาเดียวกัน เขาก็ไม่ลืมที่จะพูดประจบประแจงจ้าวลู่ลู่ไปด้วย"สวยและสาว ท่านอาจารย์หญิง? หลินเฟย เขาช่างตลกจริงๆ!"จ้าวลู่ลู่ยิ้มๆ และกอดแขนของหลินเฟยเอาไว้แน่น แทบจะยืนไม่ไหว"ทักษะการฝังเข็มที่ฉันได้สอนให้ครั้งก่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 642
"ดูเหมือนว่าหลิวเหวินเซวียนจะเป็นปรมาจารย์ด้านศิลปะที่ทรงพลังท่านหนึ่งจริงๆ ในเมื่อพี่ลู่ลู่อยากที่จะไปดู งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หลินเฟยก็รู้สึกสนใจขึ้นมาเช่นกันแล้วอีกอย่าง เมื่อมองเห็นท่าทางที่ตื่นเต้นของจ้าวลู่ลู่แบบนี้แล้วหลินเฟยก็ไม่อยากที่จะขัดความสนใจของเธอเช่นกัน"ฮ่าฮ่า ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์หญิง พวกคุณไปกับผม เดี๋ยวผมจะเป็นคนบอกทางให้เอง!"เมื่อจ้าวอู่จี๋เห็นว่าหลินเฟยได้ตอบตกลงแบบนี้แล้วเขาก็มีความสุขแบบสุดๆ และรีบออกหน้านำทางให้ทันทีจ้าวอู่จี๋ก็ขับรถมาด้วยเช่นกันแต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ขับรถมาเองเหมือนอย่างหลินเฟย แต่มีคนขับรถส่วนตัวเสียต่างหากเดิมทีจ้าวอู่จี๋คิดอยากจะเชิญหลินเฟยให้มานั่งรถด้วยกันแต่เขากลับถูกหลินเฟยบอกปฏิเสธออกมาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงจากนั้นจ้าวอู่จี๋ก็ได้นำทางหลินเฟยไปยังลานโบราณซึ่งครอบคลุมพื้นที่หลายร้อยตารางเมตรประตูทาสีแดงโดยที่ประตูทางเข้ามีการจัดวางสิงโตหินที่น่าเกรงขามเอาไว้ทั้งสองด้านซ้ายหนึ่งตัว ขวาหนึ่งตัว ดูมีสไตล์เอาเสียมากๆกำแพงลานภายในสูงเกือบสองเมตรทอดยาวไปจนสุดทาง โดยมีภาพวาดทิวทัศน์ด้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 643
"ตอนแรกฉันยังคิดอยู่เลยว่า รอให้ผ่านวันเกิดของคุณปู่ไปก่อนค่อยคิดบัญชีกับพวกมันสองคน แต่ว่านะ ในเมื่อพวกมันกล้ามาเหยียบถึงตระกูลหลิวของเรา!""ฉันจะไม่ปล่อยมันไปอย่างแน่นอน!"ที่แท้ชื่อเต็มๆ ของคุณชายหลิวก็คือหลิวชาว หลานชายแท้ๆ ของหลิวเหวินเซวียนเนื่องจากเพิ่งจะไปปลูกฟันมา เขาจึงกุมใบหน้าเพราะยังรู้สึกเจ็บอยู่เล็กน้อยหลิวชาวมองแผ่นหลังของหลินเฟยและจ้าวลู่ลู่ด้วยความเกลียดชัง"ใช่ เดี๋ยวก็มีโอกาสกระทืบสั่งสอนมันหนักๆ สักยกแล้ว แม่งเอ๊ย ฉันจะไม่ยอมให้มันหนีไปแน่ๆ!"ชายหนุ่มหนึ่งในจำนวนนั้นที่ถูกเตะจนซี่โครงหักตะโกนสาปแช่งเสียงดังออกมา"คุณชายหลิว คุณชายดูชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขาสิ ดูเหมือนจะเป็นจ้าวอู่จี๋เจ้าสำนักศิลปะการต่อสู้หงเหมินนะครับ?"จู่ๆ สายตาของชายหนุ่มคนหนึ่งก็ได้จับจ้องไปที่จ้าวอู่จี๋ที่อยู่ข้างๆ หลินเฟยสีหน้าดูหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย"ใช่ครับคุณชายหลิว สองคนนั้นน่าจะเป็นลูกศิษย์ที่จ้าวอู่จี๋รับเอาไว้ครับ"เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนได้ยินว่าหลิวชาวมีความแค้นกับหลินเฟย พวกเขาจึงรีบบอกสถานะของหลินเฟยในทันที"แม่งเอ๊ย ที่แท้มันก็เป็นลูกศิษย์
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 644
เมื่อได้ยินคำเย้ยหยันจากทุกคน จ้าวลู่ลู่และจ้าวอู่จี๋ก็ไม่สามารถนิ่งดูดายได้อีกต่อไปพวกเขาจึงคิดที่จะโต้ตอบกลับไปต่อให้จะรู้สึกว่าหลินเฟยได้ทำตัวขบขันขึ้นมาแล้วแต่พวกเขาก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นหลินเฟยถูกหัวเราะเยาะแบบนี้แต่ทว่าหลินเฟยกลับโบกมือไปมา แล้วพูดอย่างเรียบๆ ว่า"ไม่เป็นไรหรอก ให้พวกเขาหัวเราะไปเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรอยู่แล้ว""เพียงแต่ว่า...ตัวอักษรนี้คือชุนฉือหม่าจวินจริงๆ เหรอ?""ดูไม่ออกเลยจริงๆ""มันคือชุนฉือหม่าจวินจริงๆ แต่เขียนตวัดมากไปหน่อยก็เท่านั้น คุณดูไม่ออกมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว""หลินเฟย งั้นเรากลับกันเถอะนะ""อยู่ไปก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย"เดิมทีจ้าวลู่ลู่ยังชอบอักษรประดิษฐ์ของหลิวเหวินเซวียนมากอยู่แต่หลังจากที่เห็นหลินเฟยถูกคนอื่นๆ หัวเราะเยาะแบบนี้เมื่อเธอดูตัวอักษรพวกนี้อีกครั้ง จะมองอย่างไรก็ไม่เข้าตาอยู่ดีจากนั้นเธอก็ดึงหลินเฟยและคิดที่จะออกไปจากที่นี่ทันทีจ้าวอู่จี๋คิดอยากจะรั้งเขาเอาไว้ แต่กลับทนไม่ได้ที่จะให้หลินเฟยอยู่ที่นี่และถูกคนหัวเราะเยาะแบบนี้ต่อจึงทำได้เพียงแค่รอให้หลินเฟยพูด และเขาก็จะออกไปด้วยเช่นกัน"มาก็มาแล้ว ดู
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 645
ทุกคนที่อยู่ในสถานที่นี้ต่างก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่งชายชราในวัยเจ็ดสิบมองผ่านหญิงสาวและชายวัยกลางคน หลังจากมองเห็นชายชราอายุเกือบหนึ่งร้อยปีที่นั่งตัวตรงอยู่ด้านหลังของพวกเขาเขาก็ตื่นเต้นจนหนวดแทบจะกระดิก!"ฉันเคยเห็นรูปถ่ายของคุณท่านหวางนะ!""ไม่เพียงทายาทของคุณท่านหวางเท่านั้น แต่แม้กระทั่งคุณท่านหวางยังออกหน้ามาแล้ว ท่านนั้นที่ผมขาวและนั่งอยู่บนเก้าอี้ปรมาจารย์ที่พวกคุณเห็นนั้นก็คือคุณท่านหวางตัวจริงๆ เลยนะ!""ดูเหมือนว่าวันนี้เราจะไม่ได้ภาพตัวอักษรแล้วล่ะ!"ทุกคนมองตามสายตาของเขาไป และยังจำสถานะของคุณท่านหวางได้ทั้งหมดทุกคนต่างก็พยักหน้า และพูดสมทบขึ้นมาว่า"ถูกต้อง เขาคือคุณท่านหวางตัวจริง คิดไม่ถึงเลยว่า วันแซยิดของปรมาจารย์หลิวนั้นวันนี้จะได้พบกับคุณท่านหวางตัวจริงด้วย!""ช่างโชคดีอะไรแบบนี้!""เราคงไม่แย่งภาพตัวอักษรนี้แล้ว เรายกให้คุณท่านหวางเถอะนะ!"เมื่อหญิงสาวและชายวัยกลางคนเห็นว่าทุกคนเจียมเนื้อเจียมตัว จึงไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีกเช่นกันพวกเขาถอยกลับไปอยู่ข้างๆ คุณท่านหวางเพื่อคอยรับใช้สำหรับสายตาที่ทุกคนมองมานั้น พวกเขากลับไม่สนใจแต่อย่างใด"หลินเฟย ยังดี
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
