LOGINShare
บทที่ 428
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 429
แต่สำหรับหมียักษ์ เขารู้ว่าหมัดนี้เจ็บปวดแค่ไหนเมื่อต่อยลงมาที่เขาผู้ชมรอบๆ กลับคิดว่าเขากำลังแสดงตลก ความบ้าคลั่งนี้ทำหมียักษ์ชอบเล่นเยาะเย้ยสิ่งนี้ทำให้หมียักษ์ทนไม่ไหวอีกต่อไป"อา..." หมียักษ์คำรามเขาฉีกเสื้อกั๊กสีดำออกจากตัวเขา เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งหาเปรียบไม่ได้ด้วยเสียงคำรามนี้กล้ามเนื้อใหญ่ของหมียักษ์ขยายตัวอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็ส่งเสียงกรอบเเกรบของกระดูกพลังของเขาพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วหมียักษ์บีบมันอย่างแรง ตะเเกรงเหล็กที่ทำจากเหล็กกล้าไร้สนิมบนกรงแปดเหลี่ยมก็ถูกบีบและเสียรูปโดยหมียักษ์อย่างง่ายดายจากนั้นใช้แรงกดฝีเท้าพื้นลานเวทีในกรงแปดเหลี่ยมทั้งหมดก็สั่นสะเทือนเล็กน้อยหมียักษ์ขยับกล้ามเนื้อของเขาด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ"หึ หึ ไอ้เด็กน้อย แรงใช้ได้ แต่ถ้าอยากเอาชนะฉัน นั่นเป็นเรื่องที่ไปไม่ได้""ไปตายซะ"หลินเฟยประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่เคยเห็นคนที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้ด้วยตัวเองในการต่อสู้"ดูเหมือนว่านักมวยในสนามมวยใต้ดินนี้จะไม่ง่ายจริงๆ "ด้วยพลังที่เพิ่มขึ้นของหมียักษ์ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเช่นกันความดุร้ายวิ่งมาถึงหลินเฟยอย่าง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 430
"กำลังแค่นี้ของนาย เกือบจะเหมือนกับอาการคันยุบยิบแล้ว พยายามนิดหนึ่ง"หลินเฟยมองไปที่หมียักษ์ซึ่งกำลังโจมตีตัวเองอย่างบ้าคลั่งด้วยใบหน้าที่สบาย ๆไม่ว่าผู้ชายคนนี้จะโจมตีหลินเฟย จากมุมใด หลินเฟยก็สามารถคาดการณ์ล่วงหน้าได้สามารถเอาชนะการโจมตีของหมียักษ์ได้อย่างไร้ที่ติหลังจากที่พลังของหมียักษ์เพิ่มขึ้น ความแข็งแกร่งทางกายภาพก็ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นตามด้วยเช่นกันหลังจากโจมตีไม่กี่สิบหมัด หมียักษ์ก็หายใจหอบเหมือนวัวหายใจแฮกๆหมียักษ์หยุดการโจมตีชั่วคราว แขนของเขาสั่นไปทั่วเมื่อเห็นว่ากำปั้นของเขามีสีแดงและบวมมานานแล้ว กระดูกในกำปั้นของเขาอาจแตกหักและร้าวหมียักษ์พูดด้วยความโกรธ "ไอ้แมลงเน่าอย่างแก ไม่กล้าสวนหมัดกลับใช่ไหม? ไอ้ขี้ขลาด กล้าดีมาต่อสู้กับฉัน！"รอยยิ้มหลินเฟยปรากฏขึ้นในคิ้ว "โอ้ คุณแน่ใจเหรอ？""โอเค งั้นฉันจะใช้กำลัง 50% ของฉันเพื่อสานความต้องการแก！"หลินเฟยพุ่งหมัดมาที่หน้าหมียักษ์ด้วยเวลาอันสั้น"ฉิบหาย ไอ้เด็กนี่มันเร็วมาก！"หมียักษ์ตกใจและยกแขนขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันการโจมตีของหลินเฟย"มีประโยชน์เหรอ?"กำปั้นของหลินเฟยเปรียบเสมือนกระสุนปืนใหญ่ที่ออกม
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 431
"นั่นมันชนะหกสิบสองนัดติดต่อกันเลยนะ หมียักษ์ไม่เคยแพ้อย่างย่อยยับแบบนี้มาก่อน พูดเป็นเล่น?""ไม่ มันไม่จริง ฉันจะต้องฝันอยู่แน่ๆ เร็ว รีบมาชกฉันให้ตื่นหน่อย ชกให้เต็มแรงเลยนะ""หมียักษ์จะแพ้ได้ยังไง? เงินของฉัน เงินของฉัน""หมียักษ์ แกมันไอ้โง่ แม่งเอ๊ย..."และในขณะนี้ ผู้ชมจำนวนนับไม่ถ้วนก็ได้ระเบิดเสียงโอดครวญอย่างคาดไม่ถึงขึ้นมาครั้งนี้พวกเราได้ล้มละลายอย่างราบคาบ โดยไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย จึงพากันโห่ร้องต่อว่าหมียักษ์ไปยกใหญ่ผลการแพ้ชนะได้รับการตัดสินแล้ว การเดิมพันเสร็จสิ้น อัตราต่อรองคือหนึ่งต่อหนึ่งร้อยหลินเฟยช่างเดิมพันเก่งจริงๆการเดิมพันของเขาเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเท่าชนะการเดิมพันจากผู้ชมที่อยู่ในสถานที่นั้นทั้งหมด มีมูลค่ามากกว่าสองร้อยห้าสิบล้านเลยทีเดียวซึ่งเงินเหล่านี้จะถูกคำนวณอย่างเสร็จสรรพ และไหลส่งบัญชีธนาคารของหลินเฟยอย่างอัตโนมัติหลินเฟยเหลือบมองหน้าจอคำนวณ และพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ"เล่นเป็นเพื่อนพวกคุณสักพัก ก็เลยหารายได้เสริมสักหน่อย กลับไปจะซื้อชุดต่อสู้ให้พวกเธอสักหน่อย ถือว่าคุ้มค่าเลยทีเดียว"หลินเฟยได้รับชัยชนะ และดูอารมณ์ไม่เลวเลยหมียักษ์ย
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 432
"ดังนั้นคุณต้องชนะทั้งสามเกมถึงจะได้…"นายน้อยดูไม่มีความมั่นใจมากนักหลินเฟยคว้าคอเสื้อของนายน้อยเอาไว้แน่น จนนายน้อยคนนี้หน้าตาซีดเผือดด้วยความกลัว พร้อมกับเหงื่อเย็นๆ ที่ไหลจนท่วมตัว"จะเล่นแบบนี้กับฉันใช่ไหม หลังจากชนะสามเกมแล้ว ยังต้องชนะอีกร้อยเกมหรือเปล่า? เห็นฉันเป็นไอ้งั่งหรือไง?"ตอนนี้หลินเฟยก็สามารถมั่นใจได้แล้วว่า เกาโหย่วฉายและนายน้อยมวยใต้ดินนี้จะต้องมีส่วนคบคิดกัน และชักใยอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน โดยจุดประสงค์นั้นมันชัดเจนในตัวอยู่แล้วก็คือการที่จะยอมมือจากนักมวยใต้ดินพวกนี้ มาจัดการกับตัวเองนั้นเองนายน้อยรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า"ไม่ ไม่ ไม่ พี่ชาย พวกเราจะกล้าทำแบบนั้นได้อย่างไรล่ะ ครั้งนี้จริงๆ แล้ว ขอแค่คุณชนะอีกสามเกม จะต้องได้เห็นเขาอย่างแน่นอน""พี่ชาย อย่าทำให้ผมตกที่นั่งลำบากเลยนะครับ ผมก็แค่คนสื่อสารเท่านั้น ต่อให้คุณจะกระทืบผมจนตาย ผมก็ไม่รู้ว่าคุณจะต้องไปตามหาคนคนนั้นที่ไหนอยู่ดี"หลินเฟยจับนายน้อยคนนั้นโยนออกไปอีกทางทันที"ที่นายพูดก็ถูก นายก็แค่คนสื่อสารเท่านั้น กระทืบจนตายก็ไม่มีประโยชน์อะไร"หลินเฟยกระตุกรอยยิ้มที่เหยียดหยามออกมา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 433
หลินเฟยยังคงมองดูคู่ต่อสู้ของตัวเองด้วยใบหน้าที่สงบและสุขุมโดยที่เฉินซานก็ไม่รีบร้อนที่จะลงมือด้วยเช่นกันแต่เขากลับเดินไปรอบๆ หลินเฟยราวกับสัตว์ป่าที่ดุร้ายตัวหนึ่งอย่างไงอย่างงั้นหลินเฟยรู้ดีว่า เจ้าหมอนี่ไม่ได้ประมาทหรือประเมินคู่ต่อสู้ต่ำแต่อย่างใด กระทั่งกำลังมองหาจุดอ่อนของตัวเองเสียด้วยซ้ำเฉินซานพูดขึ้นมาว่า "ฉันได้เห็นการต่อสู้ของนายเมื่อกี้นี้แล้วนะ นายมีความแข็งแกร่งจริงๆ มีคุณสมบัติที่จะเป็นคู่ต่อสู้กับฉันได้""แต่จุดอ่อนที่สำคัญที่สุดของนายก็คือนายใจอ่อนเกินไป ถ้าฉันเป็นนายแล้วละก็ ฉันจะไม่ยอมปล่อยหมียักษ์ไป นั่นเป็นเหตุผลหลักที่ทำไมนายจะต้องตายในเกมนี้!"เนื่องจากเหลยเป้าและคนอื่นๆ คิดวางแผนปั่นหัวแบบนี้ หลินเฟยจึงหมดความอดทนทันที "คำพูดไร้สาระแบบนี้ไม่ต้องพูดหรอก ถ้านายต้องการจะตายขนาดนั้น ฉันก็จะสามารถสนองให้ได้""ฉันกำลังรีบ รีบลงมือเถอะ"เฉินซานไม่ได้รับผลกระทบของหลินเฟยแต่อย่างใด เขาสูดลมหายใจลึกๆ หนึ่งครั้งจู่ๆ สายตานั้นก็แหลมคม รวมถึงการออกหมัดที่รวดเร็วแบบนั้นด้วย!เห็นได้ชัดว่าเฉินซานไม่ได้เงอะงะอย่างหมียักษ์ ที่จะอาศัยแต่พละกำลังในการเอาชนะคู่ต่อสู้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 434
ในครั้งนี้มันดูเกินกว่าหมียักษ์เสียด้วยซ้ำหัวของเฉินซานกระแทกกับตะแกรงกรงเหล็กแปดเหลี่ยมจนแตกเป็นเสี่ยงๆโดยตัวคนได้หลุดลอยออกไปนอกสังเวียนในทันทีแม้ว่าจะยังมีลมหายใจเฮือกสุดท้ายอยู่ แต่ใบหน้าของเฉินซานก็บิดเบี้ยวไปหมด พร้อมกับกระตุกอยู่ตลอดเวลาต่อให้จะไม่ตาย ก็คงจะพิการไปครึ่งซีกแล้วโดยเลือดสดๆ ได้ทะลักออกมาจากทวารทั้งเจ็ดของเฉินซานในทันทีและการต่อสู้ในเกมสองนี้ยังคงเป็นหลินเฟยที่เอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างง่ายดายซึ่งหลินเฟยก็ได้รับเงินจากผู้ชมโดยรอบเป็นจำนวนมากกว่าสองร้อยห้าสิบล้านอีกครั้งเพียงการต่อสู้แค่สองเกมนี้ก็สามารถบรรลุเป้าหมายในสังเวียนนี้ได้แล้วสิ่งนี้ทำให้หลินเฟยรู้สึกสนใจขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว"มวยใต้ดินนี้ได้เงินมาเร็วจริงๆ นี่ต้องรักษาคนไข้มากแค่ไหน ถึงจะสามารถบรรลุเป้าหมายแบบนี้ได้?""แค่เพียงสองเกมเท่านั้น ใช้เวลาไม่เกินสามนาทีก็ถึงมือแล้ว เงินนี้ช่างได้มาง่ายๆ จริงๆ"แต่ในเวลาเดียวกันหลินเฟยก็รับรู้เช่นกันว่า หากยาเสริมความงามได้ขยายช่องทางไปนอกประเทศได้ละก็ ไม่แน่ว่าอาจจะไม่ใช่เป้าหมายเล็กๆ แบบนี้ แต่มันจะเป็นเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่เลยทีเดียวและในตอนนี้ ผู
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 435
เหลยเป้าคิดไอเดียขึ้นมาได้ ตบหน้าขาไปหนึ่งฉาดแล้วพูดว่า "อย่าตกใจ อย่าตกใจ จริงด้วยสิ ฉันคิดถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาได้แล้วล่ะ!""ไม่สิ น่าจะเป็นสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งมากกว่า ขอแค่เขาลงมือ หลินเฟยจะต้องตายอย่างแน่นอน ยื้อเวลาเอาไว้สักหน่อย เชิญคนคนนั้นมาก็โอเคแล้ว""ซานเอ๋อ นายพยายามยื้อเวลาเอาไว้ให้ได้มากที่สุด เข้าใจหรือเปล่า?"นายน้อยพยายามพยักหน้าหงึกหงักแล้วมองไปยังหลินเฟยด้วยความอ้อนวอน"พี่ชายครับ บอสของเราบอกว่า คู่ต่อสู้คนที่สามของคุณยังอยู่ระหว่างการเดินทาง น่าจะมาถึงในครึ่งชั่วโมงนี้ครับ""พี่ชายอย่าเพิ่งโมโหนะครับ คุณอยากจะดื่มอะไร พวกเราได้เตรียมเอาไว้แล้ว หากคุณมีสิ่งไหนร้องขอ ผมจะจัดหามาให้ทันที ขอแค่คุณเอ่ยปากออกมาเท่านั้น"เพราะที่จะสามารถยื้อเวลาออกไป นายน้อยพยายามอย่างเต็มที่แล้วเขาทำได้เพียงแค่ประจบเอาใจหลินเฟย ทำให้อารมณ์ของหลินเฟยสงบลงได้ไม่เช่นนั้นแล้ว นักต่อสู้ของพวกเขาที่อยู่รอบสังเวียนนี้คงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินเฟยอย่างแน่นอนหลินเฟยหัวเราะเยาะ "ก็ได้ งั้นรอพวกนายครึ่งชั่วโมงก็แล้วกัน"และนายน้อยก็รีบเชิญให้หลินเฟยไปพักผ่อนที่โซนรับรองข้างสังเวียนในทันที
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 436
แต่หลินเฟยกลับบุ้ยปากอย่างไม่แยแสขึ้นมา"ต่อให้ฉันจะเหยียดหยามเขาแล้วจะอย่างไรล่ะ? จะฟังหน่อยไหมล่ะว่าเขาจะพูดว่าอย่างไรบ้าง"จ้าวอู๋จี๋คิดไม่ถึงเลยว่า เหลยเป้าจะร้อนใจและเสนอเงื่อนไขผลตอบแทนที่สูงขนาดนี้ โดยให้เขามาต่อสู้กับหลินเฟยงั้นเหรอ?โดยฉากที่เขาถูกหลินเฟยจัดการก่อนหน้านี้ ยังคงชัดเจนอยู่ในใจของเขาเสมอต่อให้เขาจะถอยหลังไปนับหมื่นก้าว แต่เขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินเฟยแต่อย่างใดเหลยเป้าและเกาโหย่วฉายไอ้งั่งสองคนนี้ต้องการให้เขาทำให้หลินเฟยขุ่นเคืองในอย่างนั้นเหรอ?ขณะที่เขากำลังจะระเบิดออกมานั้นเหลยเป้าก็มองไปยังจ้าวอู๋จี๋ พร้อมกับชี้ไปที่หลินเฟย แล้วพูดอย่างไม่รู้จักที่ตายว่า "อาจารย์จ้าวครับ ไอ้เด็กคนนี้นี่แหละครับ ท่านอย่าได้ออมมือหากเกิดอะไรขึ้นมาผมรับผิดชอบเองครับ"ขอแค่เขาสามารถจัดการกับหลินเฟยได้ เรื่องการกำจัดศพอะไรแบบนั้น สำหรับเหลยเป้าแล้วมันเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยมากแต่จ้าวอู๋จี๋กลับตบเขาด้วยหลังมือไปทันทีเพี้ยะ เพี้ยะ...เสียงตบหน้าที่ชัดเจนนั้นได้ดังขึ้นมา พร้อมกับมือที่ปะทะไปยังใบหน้าของเหลยเป้าและเกาโหย่วฉายด้วยพละกำลังที่แข็งแกร่งของจ้าวอู๋จี๋ เหลย
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
