Share
บทที่ 335
Related chapters
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 336
จางหยวนพยักหน้า และตามจางเอ้อร์หนิวออกไปข้างนอกด้วยความเร่งรีบเมื่อมาถึงข้างนอก จางหยวนถึงได้ถามจางเอ้อร์หนิวด้วยเสียงเข้ม“เอ้อร์หนิว นายบอกความจริงมาสิ! เกิดอะไรขึ้นกับผู้เฒ่าเกา? เกี่ยวข้องกับฉันใช่ไหม?”จางเอ้อร์หนิวยิ้มอย่างขมขื่นอย่างอดไม่ได้: "ผมกำลังจะบอกคุณพอดี คิดไม่ถึงว่าอาหยวนคุณจะเดาออกแล้ว! ถูกต้องแล้ว! เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคุณจริง ๆ นั่นแหละ!""เมื่อครู่อยู่ต่อหน้าคุณย่ารอง ผมไม่กล้าพูดออกมา กลัวว่าจะกระทบกระเทือนจิตใจเธอ!"จางหยวนมีสีหน้าเข้มขึ้น: "เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?""จู่ ๆ ผู้เฒ่าเกาก็หมดสติไป เกากุ้ยอิงลูกสาวของเขาก็กลับมาแล้ว บอกว่าเป็นเพราะผู้เฒ่าเกาดื่มน้ำผึ้งยาจีนของคุณ ถึงได้สลบไป เธอกำลังจะมาคิดบัญชีกับคุณอยู่!" จางเอ้อร์หนิวพูดอย่างขมขื่นจางหยวนรูม่านตาหดลง: "อะไรนะ? ผู้เฒ่าเกาดื่มน้ำผึ้งสร้างกระดูกของฉัน จากนั้นก็หมดสติไป? เป็นไปไม่ได้!"จางเอ้อร์หนิวก็พยักหน้า: "ผมก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้! จากที่ผมดู ต้องเป็นเพราะเกากุ้ยอิงยั่วโมโหผู้เฒ่าเกาจนเป็นลมสลบไป! แต่เกากุ้ยอิงไม่ยอมรับหนะสิ!"ถึงแม้จางเอ้อร์หนิวจะเป็นคนซื่อ ๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 337
เดิมทีพวกเขาคิดว่าผู้เฒ่าเกาเพียงแค่เป็นลมสลบไป คิดไม่ถึงว่าเขาจะอาการร้ายแรงขนาดนี้!เกากุ้ยอิงกลับมีสีหน้าดีใจ แต่ว่าก็เก็บอาการเอาไว้ในทันที และร้องไห้โฮขึ้นมาอีกครั้ง"พ่อ! ทำไมพ่อถึงมีชะตาชีวิตที่ลำบากแบบนี้ล่ะ! ถูกจางหยวนสารเลวคนนั้นฆ่าตายซะได้!"เธอเพิ่งพูดจบ เสียงเย็นชาของจางหยวนก็ดังขึ้น"กินของซี้ซั้วได้ แต่พูดไร้สาระจาซี้ซั้วไม่ได้! เกากุ้ยอิง ตาข้างไหนของคุณเห็นว่าผมฆ่าผู้เฒ่าเกาตางั้นเหรอ?"เหตุที่จางหยวนไม่ได้เข้าไปในทันที ก็เพราะเป็นกังวลว่าเกากุ้ยอิงเห็นเขาแล้วจะเอะอะโวยวาย และส่งผลกระทบต่อการตรวจอาการของผู้เฒ่าเกาตอนนี้อาการถูกยืนยันแล้ว จางหยวนก็ไม่มีทางยอมเกากุ้ยอิงอีกแล้วเมื่อเห็นจางหยวน ท่าทางของเกากุ้ยอิงก็จะพุ่งเข้ามาสู้ตายกับจางหยวน:"แก! จางหยวนแกมันสมควรตาย! แกยังกล้ามาอีกนะ! แกฆ่าพ่อฉันตาย ฉันจะสู้กับแกจนถึงที่สุด!"จางหยวนกลับยิ้มอย่างเย็นชา: "ดูท่าคุณคงไม่ได้กลับมาที่หมู่บ้านนานแล้ว ถึงได้ไม่รู้เรื่องที่พวกหม่าเหล่าซานถูกผมจัดการสินะ?"ได้ยินคำพูดนี้ เกากุ้ยอิงที่เดิมทีจะพุ่งเข้ามา ก็หยุดฝีเท้าในทันทีเธอไม่รู้เรื่องที่หม่าเหล่าซานถูกจางหยวนจัด
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 338
จางหยวนกลับไม่ได้สนใจเกากุ้ยอิงที่จินตนาการอยู่ตรงนั้น แต่กวาดสายตามองไปในกลุ่มคน กลับไม่เห็นว่าคนที่พูดจาเหน็บแนมเมื่อครู่นี้เป็นใครสิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ในกลุ่มคน อวี๋เหล่าจิ่วกำลังมองจางหยวนด้วยใบหน้าเยาะหยันตอนนั้นอวี๋เหล่าจิ่วลงมือต่อเสิ่นซิ่วอวิ๋น อยากจะย่ำยีเสิ่นซิ่วอวิ๋นที่ลานตากธัญพืชในช่วงเวลาสำคัญจางหยวนมาถึงพอดี และตีอวี๋เหล่าจิ่วจนสลบไป แถมยังทำลายสมรรถภาพทางด้านนั้นของเขาจนใช้การไม่ได้อีกด้วยหลังจากจบเรื่องอวี๋เหล่าจิ่วนอนสลบอยู่ที่ลานตากธัญพืชหนึ่งคืน เมื่อตื่นมากลับไม่ได้รับรู้เรื่องที่จางหยวนใช้เข็มทำให้เขาพิการตอนนั้นอวี๋เหล่าจิ่วยังคิดว่าโชคดี โชคดีที่จางหยวนกับเสิ่นซิ่วอวิ๋นไม่ได้แจ้งตำรวจแต่ไม่กี่วันต่อมาเขาค้นพบด้วยความหวาดกลัวว่า ตอนที่เขาแอบดูหนังลามกที่เก็บสะสมเอาไว้ กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองสักนิด!อวี๋เหล่าจิ่วตกใจมากจนรีบไปซื้อไวอากร้าที่ในตัวเมืองสำหรับเรื่องที่ว่าทำไมเขาถึงไม่ไปซื้อไวอากร้าที่คลินิกประจำหมู่บ้านนั่นเป็นเพราะ ประตูคลินิกมีกฎเขียนเอาไว้ว่า ในคลินิกไม่ขายสินค้าหรือยาที่ผู้ใหญ่ใช้ใด ๆ ทั้งสิ้นหลังจากยืนยันว่าไวอากร้าไม่มีผ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 1
“พี่สะใภ้ชิวจวี๋ อย่าดูดนะ มันเจ็บ!”“อาหยวน พี่อดทนอีกนิดนึงนะ อีกเดี๋ยวพี่สะใภ้ก็จะดูดมันออกมาได้แล้ว!”“พี่สะใภ้ชิวจวี๋ เจ็บมากเลย... ซี๊ด…”“เอาล่ะเอาล่ะ ออกมาแล้ว!”ตอนบ่าย ณ ทุ่งข้าวโพดหน้าหมู่บ้านเซี่ยวานจางหยวนผู้มีใบหน้าที่โง่เขลา มองไปที่หญิงสาวที่กำลังนั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้าด้วยหน้าตาที่บูดบึ้งหญิงสาวชื่อหลี่ชิวจวี๋ อยู่ในวัยที่บรรลุนิติภาวะแล้วไม่เพียงแต่หน้าตาสะสวยผิวขาวผุดผ่องแล้ว รูปร่างก็โค้งเว้าสมส่วน เป็นที่สะดุดตาเป็นอย่างมากเธอสวมเสื้อกั๊กคอวีสีชมพูหลวม ๆ ตัวหนึ่งเนื่องจากกำลังนั่งยอง ๆ แค่จางหยวนก้มศีรษะลงไปเล็กน้อย ก็จะสามารถเห็นผิวขาวกระจ่างใสที่คอเสื้อของหลี่ชิวจวี๋ได้แล้วถ้าเปลี่ยนไปเป็นกุ๊ยเหล่านั้นในหมู่บ้าน เมื่อเห็นภาพฉากนี้ ก็คงจะกลืนน้ำลายไปหลายอึกแล้วแต่นอกจากจางหยวนจะไม่แยแสแล้ว ยังกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหดหู่ใจว่า:“พี่สะใภ้ชิวจวี๋ พี่ดูดจนผมเจ็บไปหมดแล้ว!”เมื่อได้ยินดังนี้ หลี่ชิวจวี๋ที่กำลังเช็ดเลือดออกจากมุมปากก็กลอกตาใส่:“พี่นี่มันโง่จริง ๆ ! พี่รู้ไหมว่าเมื่อกี้มันอันตรายมากแค่ไหน? ถ้าไม่ใช่เพราะพี่สะใภ้ดูดเลือดพิษออก
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 2
ร้อนแรงจนควบคุมตนเองไม่ได้ หลี่ชิวจวี๋ยื่นมือออกไป แล้วแตะไปที่เอวของจางหยวน...แต่ในเวลานี้ จางหยวนรู้สึกราวกับว่าถูกคนเหยียบหางของเขา"โอ๊ย……"เขากรีดร้องแล้วกระโดดขึ้น จากนั้นก็วิ่งไปที่สระน้ำโดยไม่หันกลับมามองอีกเลยสีหน้าของหลี่ชิวจวี๋เปลี่ยนไปเป็นอย่างมากน้ำที่อยู่ตรงขอบสระ ไม่ได้ลึกมาก แต่ส่วนที่ลึกที่สุดกลับลึกจนไม่เห็นก้นสระ"พี่หยวน อย่าวิ่ง รีบกลับมา…""พี่หยวน..."หลี่ชิวจวี๋ตะโกน แต่จางหยวนกลับวิ่งเข้าใกล้ส่วนที่ลึกของสระน้ำมากขึ้นเรื่อย ๆหลี่ชิวจวี๋จึงรีบไล่ตามเขาไปแต่หลังจากวิ่งไล่ตามไปได้ไม่นาน น้ำก็ขึ้นมาจนถึงคอของเธอเธอมองดูจางหยวนที่วิ่งไปที่ส่วนลึกของสระน้ำด้วยความจนใจ คนทั้งคนกระพือแขนในน้ำอยู่ครู่หนึ่ง กลืนน้ำเข้าไปหลายอึก แล้วก็จมลงไป"พี่หยวน..."หลี่ชิวจวี๋ตกใจทันทีเธอรีบกลับเข้าฝั่ง แล้วตะโกนว่า "ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วย...""ใครก็ได้ช่วยด้วย..."หลี่ชิวจวี๋พลางตะโกน พลางหาท่อนไม้ยาวท่อนหนึ่งมาช้อนตัวจางหยวนแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย"ฮือฮือ..."“พี่หยวน พี่สะใภ้ขอโทษ!”“ใครก็ได้ช่วยด้วย...”หลี่ชิวจวี๋ร้องไห้ฟูมฟายในขณะนี้“เอ๊ะ นี่หลี
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 3
“พี่หยวน ฮือฮือ...”“หากพี่มาช้าไปกว่านี้ ฉันจะต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ไปแล้วแน่ ๆ” หลี่ชิวจวี๋ร่ำไห้จางหยวนโอบกอดหลี่ชิวจวี๋เอาไว้ ก้มหน้าลงเพื่อจะพูดปลอบใจสักสองสามคำคิดไม่ถึงว่าทันทีที่สายตาโฟกัสลงไปด้านล่าง ก็เห็นว่าเสื้อผ้าของหลี่ชิวจวี๋ยุ่งเหยิงหน้าอกที่ขาวราวหิมะ เผยให้เห็นครึ่งหนึ่ง และกำลังแนบชิดกับหน้าอกของจางหยวน...พอเขาได้สัมผัสถึงความนุ่มนวลของหลี่ชิวจวี๋ สูดดมกลิ่นหอมจากร่างกายของ เธอ จางหยวนที่เพิ่งจะมีสติสัมปชัญญะก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกฟุ้งซ่านเล็กน้อย และรู้สึกคันจมูกขึ้นมาทันทีโดยเฉพาะตอนที่เขานึกถึงการกระทำก่อนหน้านี้ของหลี่ชิวจวี๋ จางหยวนรู้สึกได้ถึงแรงกระตุ้นอันแผ่วเบาในใจผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่เช่นนี้ แถมยังเป็นม่ายมาหลายปี หรือว่า จะทำกิจที่ยังทำกับหลี่ชิวจวี๋ไม่เสร็จต่อไป...แต่พอจางหยวนสังเกตเห็นว่า เสื้อผ้าที่หลี่ชิวจวี๋ใส่ ดูเหมือนจะเป็นเสื้อผ้าแบบเดียวกับตอนที่เธอใส่ตอนแต่งงานเข้ามาในหมู่บ้านเซี่ยวาน เขาก็อดไม่ได้ที่จะลังเลเฮ้อ!พี่ชิวจวี๋ก็เป็นคนที่น่าสงสารเหมือนกันแถมยังเป็นผู้มีพระคุณของจางหยวนด้วยครอบครัวของหลี่ชิวจวี๋และครอบครัวของจางหย
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 4
เมื่อจางหยวนเห็นสีหน้าของหลี่ชิวจวี๋เปลี่ยนเป็นสีแดง ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "พี่ชิวจวี๋ ผมทำให้พี่เจ็บหรือเปล่า"ขณะที่พูด เขาก็ปล่อยมือหลี่ชิวจวี๋จับมือเขาเอาไว้โดยที่ไม่รู้ตัว“พี่หยวน อย่า! ทำแบบนี้แหละ…”“พี่สะใภ้รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว พี่เก่งมากจริง ๆ !”พูดจบ หลี่ชิวจวี๋ไม่รู้คิดอะไรอยู่ สีหน้าจึงแดงก่ำด้วยความเขินอาย จากนั้นก็รีบหยิบหมอนขึ้นมาปิดศีรษะเอาไว้หลังจากที่จางหยวนตอบสนองได้ ก็พูดไม่ออกเล็กน้อยเขาเม้มริมฝีปาก และจะบอกว่าตนเองจะกลับบ้านแล้ว แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นกลับเห็นเอวอันเรียวบางของหลี่ชิวจวี๋บิดเล็กน้อยราวกับว่าเป็นงูน้ำตัวหนึ่งอึก ๆเขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเหงื่อบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนหน้าผากส่วนหนึ่งเป็นเพราะเหนื่อยล้าจากการรักษา อีกส่วนหนึ่งเป็นเพราะถูกทรมานจากภาพเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าสักพัก ในห้องก็เงียบลงท้องฟ้าด้านนอกก็ค่อย ๆ มืดลงแสงสว่างในห้องก็มืดสลัวลงเช่นกันตามคำร้องขอของหลี่ชิวจวี๋ จางหยวนจึงนวดให้หลี่ชิวจวี๋อยู่ตลอดเวลาเมื่อเห็นว่าดึกแล้ว และจางหยวนก็เห็นว่าหลี่ชิวจวี๋ไม่ได้ขยับตัว จึงคิดว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้วเมื่อเห็นดังนี้ จางหยวนก็
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 5
จางหยวนเผยรอยยิ้มออกมา: "พ่อครับ แม่ครับ ผมหายแล้ว ผมจำเรื่องในอดีต ได้ทั้งหมด"เพล้งชามที่อยู่ในมือของหวังฮุ่ยหล่นลงบนพื้นเธอร้องไห้ด้วยความดีใจสุดขีด: "ดีเหลือเกิน ดีเหลือเกิน ในที่สุดลูกหยวนก็หายดีแล้ว"จางต้าซานไม่ได้พูดอะไร แต่นัยน์ตาของเขากลับเปล่งประกายแวววาวอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นภาพฉากนี้ จางหยวนก็สะอื้นไห้พร้อมพูดว่า "พ่อครับแม่ครับ ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ พ่อกับแม่ลำบากแล้ว"“ไม่ลำบาก เลี้ยงลูกชายของตนเอง มันจะไปลำบากอะไร!” จางต้าซานเผยรอยยิ้มที่หาได้ยากออกมาจางหยวนกล่าวต่อว่า: "พ่อครับ จริง ๆ แล้ว ผมไม่เพียงแต่หายดีเท่านั้น แต่ผมยังได้เรียนรู้ศาสตร์ทางการแพทย์บางอย่างด้วย ให้ผมดูอาการพ่อหน่อย บางทีผมอาจจะมีวิธีรักษาขอของพ่อก็ได้""ลูกหยวน ไม่ต้องพยายามแล้ว ขาทั้งสองข้างของพ่อ ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย แม้แต่หมอประจำหมู่บ้านก็ยังบอกว่ามันใช้การไม่ได้แล้ว... ลูกหายก็ดีแล้ว พรุ่งนี้พ่อจะขายที่ดินติดถนนของบ้านเราซะ แล้วหาเมียให้ลูกสักคนหนึ่ง ต่อไปจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข…"จางต้าซานโบกไม่โบกมือเมื่อได้ยินดังนี้ นัยน์ตาของจางหยวนก็อดไม่ได้ที่จะแดงก่ำอีกครั้
Latest chapter
