Mag-log inShare
บทที่ 338
Huling Na-update:
2024-10-29 19:42:56Kaugnay na kabanata
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 339
เมื่อได้ยินว่าแม้แต่คำพูดแบบนี้เกากุ้ยอิงก็ยังพูดออกมาได้ จางหยวนก็อดถอนหายใจไม่ได้"ถ้าหากผู้เฒ่าเกาได้ยินคุณพูดออกมาแบบนี้ เขาคงจะตบหน้าคุณ! เอาล่ะ เกากุ้ยอิง ความคิดแค่นั้นของคุณผมรู้หมดแล้ว!""หลบไป ผมจะฝังเข็มให้ผู้เฒ่าเกา ช่วยให้เขาฟื้นขึ้นมา ถึงตอนนั้นก็รู้ได้แล้วว่า ใครกันแน่ที่ทำให้ผู้เฒ่าเกาโมโหจนเลือดออกในสมอง!"ได้ยินคำพูดนี้ เกากุ้ยอิงก็รู้สึกตกตะลึง แต่หลังจากนั้นก็หัวเราะเยาะขึ้นมา"จางหยวน นายคิดจริง ๆ เหรอว่าตัวเองเป็นสัตวแพทย์ ก็สามารถรักษาคนได้งั้นเหรอ? ไม่กี่เดือนก่อนนายยังเป็นคนปัญญาอ่อน ต่อให้ตอนนี้ไม่ปัญญาอ่อนแล้ว นายคู่ควรที่จะรักษาคนด้วยเหรอ?"จางหยวนจนปัญญา คิดไม่ถึงว่าเกากุ้ยอิงที่บ้านอยู่ห่างจากที่นี่เจ็ดแปดกิโลเมตร ก็ยังเคยได้ยินชื่อเสียงของสัตวแพทย์ของเขาหรือว่า ในอนาคตเขาจะได้กลายเป็นสัตวแพทย์ที่มีชื่อเสียงของเมืองหลิ่วซู่จริง ๆ นะ?จางหยวนส่ายหน้า คิดว่าชื่อเสียงสัตวแพทย์ของเขาน่าจะยังไม่ได้ถูกเล่าต่อไปไกลขนาดนั้น เกากุ้ยอิงน่าจะได้ยินคนในหมู่บ้านพูดกันเขาพูดเยาะหยัน: "เกากุ้ยอิง ในเมื่อคุณคิดว่าผมไม่มีความสามารถในการรักษาคน งั้นก็หลีกทางซะดี ๆ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 340
มนุษย์สัมพันธ์ของจางหยวนในหมู่บ้านไม่เลวเลยชาวบ้านส่วนใหญ่คิดว่าเขานิสัยดีเมื่อครู่นั้นคนที่คิดไม่ดีกับจางหยวน เป็นเพียงแค่คนจำนวนน้อยเท่านั้นในตอนนี้จางเอ้อร์หนิวเดินมาที่ด้านข้างจางหยวน และมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นกังวล"อาหยวน คุณช่วยผู้เฒ่าเกาได้จริง ๆ เหรอ? ถ้าหากไม่มั่นใจ งั้นก็รีบโทรเรียกรถฉุกเฉินเถอะ! ถ้าหากรักษาจนเกิดอะไรขึ้นจริง ๆ เกากุ้ยอิงจะต้องโทษคุณแน่นอน!"จางหยวนยิ้ม: "เอ้อร์หนิว นายเคยเห็นฉันทำเรื่องที่ไม่มีความมั่นใจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? วางใจเถอะ! ห้านาที มากสุดห้านาที! ฉันก็สามารถทำให้ผู้เฒ่าเกาตื่นมาได้!"ขณะพูด เขาหยิบกระเป๋าฝังเข็มรมยาออกมา และหยิบเข็มที่ยาวที่สุดออกมาสองเล่มเมื่อเห็นว่าจางหยวนมีความมั่นใจขนาดนี้ จางเอ้อร์หนิวก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นก็ถอยหลังไปสองก้าวหลีกทางให้จางหยวนจางหยวนนั่งยองลงตรงหน้าผู้เฒ่าเกา มือแต่ละข้างจับเข็มเอาไว้ข้างละเล่ม และแทงเข้าไปที่จุดไท่หยางตรงหน้าผากของผู้เฒ่าเกาทั้งสองข้างหลังจากเข็มเงินเจาะเข้าไปกว่าครึ่ง จางหยวนก็จับที่หัวเข็มเงิน หมุนไปหมุนมาหลายครั้งจากนั้น เขาก็หยิบเข็มออกมาอีกหลายเล่ม ทำกา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 341
"เป็นไปได้อย่างไร! พ่อของฉันเลือดคั่งในสมองไม่ใช่เหรอ? จะฟื้นขึ้นมาได้อย่างไร!" เกากุ้ยอิงอุทานออกมาด้วยความตกตะลึงได้ยินแบบนี้ผู้เฒ่าเกาก็ยิ่งโมโหอย่างมาก ใช้ฝ่ามือค้ำพื้นจะลุกขึ้นยืนจางหยวนช่วยดึงเขา ประคองเขาขึ้นมาผู้เฒ่าเกาที่ลุกขึ้นมาโมโหจนตัวสั่นเทา ใช้นิ้วชี้ไปที่เกากุ้ยอิง ปากก็ด่าเสียงดัง"ลูกอกตัญญู! คนเนรคุณ! ฉันลำบากลำบนเลี้ยงแกโตมา ไม่หวังให้แกมาเลี้ยงดูฉัน! คิดไม่ถึงว่าแกยังอยากจะสาปแช่งฉันให้ตาย!""ทั้ง ๆ ที่แกอยากได้โฉนดที่ดิน ทำให้ฉันโมโหจนเป็นลมไป แกต้องการใส่ร้ายว่าอาหยวนเห็นแก่บ้านของฉันให้ได้! ฉันเคยสอนลูกสาวที่หน้าด้านอย่างแกเมื่อไหร่กัน?"เมื่อผู้เฒ่าเกาพูดออกมา กลุ่มคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างเข้าใจในทันที จากนั้นก็พากันใช้สายตาดูถูกมองเกากุ้ยอิงที่แท้วุ่นวายอยู่นาน คนที่หวังอยากได้บ้านของผู้เฒ่าเกาที่แท้จริง คือเกากุ้ยอิงหรอกเหรอ!คนที่ทำให้ผู้เฒ่าเกาโมโห ก็คือเกากุ้ยอิง!คิดไม่ถึงว่า เธอกลับไม่เพียงปฏิเสธ กลับยังพูดว่าจางหยวนหวังอยากได้บ้านของผู้เฒ่าเกา ทำให้ผู้เฒ่าเกาโมโหจนเลือดคั่งสมองเกากุ้ยอิงใบหน้าตกตะลึง: "พ่อ พ่อพูดซี้ซั้วอะไร? พ่อถูกจางหยวน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 342
"ทำไม? อยากจะกลับไปแล้วเหรอ?" จางหยวนอมยิ้มมองดูเกากุ้ยอิงเกากุ้ยอิงแข็งนอกอ่อนใน: "จางหยวน แกหลีกไปนะ! ไม่อย่างนั้นฉันไม่จบกับแกแน่!""จริงเหรอ? ก่อนที่คุณจะคิดบัญชีกับผม ผมมาคิดบัญชีกับคุณแทนผู้เฒ่าเกาก่อน!" จางหยวนยิ้มเยาะ"ตามกฎหมาย ผู้สูงอายุอายุหกสิบปีขึ้นมา บุตรจะต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูทุกเดือน! คุณเคยให้เงินผู้เฒ่าเกาบ้างไหม?"ได้ยินคำพูดนี้ เกากุ้ยอิงสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากทันทีตั้งแต่เธอแต่งงานออกไป ก็ไม่เคยให้เงินผู้เฒ่าเกาแม้แต่บาทเดียว จะเคยให้ค่าเลี้ยงดูอะไรล่ะ?"ไม่เคยให้ใช่ไหม? ผู้เฒ่าเกาปีนี้นับอายุเจ็ดสิบปี เริ่มนับตั้งแต่อายุหกสิบปี นั่นก็แปลว่าสิบปีไม่เคยให้ค่าเลี้ยงดูเลย!" จางหยวนพูดต่อ"อ่อใช่ ค่าเลี้ยงดูแต่ละเดือนน่าจะไม่เท่าไหร่ไหม? ใครรู้บ้าง?" จางหยวนหันหน้าไปถามทุกคนพวกชาวบ้านเคยสนใจเรื่องนี้ที่ไหนกัน แต่ละคนพากันส่ายหน้าในตอนนี้หลิวรั่วหลันเอ่ยปากพูด: "ถ้าหากฉันจำไม่ผิด ค่าเลี้ยงดูน่าจะไม่ต่ำกว่าค่าครองชีพขั้นต่ำในท้องถิ่น นั่นก็คือสองพันบาทต่อเดือน!"จางหยวนดวงตาสว่างไสวทันที: "ขอบคุณหมอหลิวที่จิตใจงดงามบอกกับพวกเรา ถ้าหากคำนวณแบบนี้ หนึ่งปีก็คือส
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 343
เสียงตะโกนของชาวบ้านที่เดือดดาล ทำให้เกากุ้ยอิงหวาดกลัวพอตัวอันที่จริงฐานะของครอบครัวเธอไม่ถือว่าแย่นัก สี่แสนห้าแสนบาทยังสามารถเอาออกมาได้เพียงแต่ เกากุ้ยอิงไม่อยากเอาเงินก้อนนี้ให้ผู้เฒ่าเกาก็เท่านั้นเอง!ในตอนนี้ จางหยวนดึงเก้าอี้ยาวมานั่งลง จากนั้นกอดอกและนั่งไขว่ห้าง มองเกากุ้ยอิงด้วยใบหน้าอมยิ้ม"เกากุ้ยอิง ดูท่าผมใจดีกับคุณเกินไปหน่อยแล้ว! แจ้งตำรวจอยากมาก็แค่ไก่เกลี่ย ทุกคนในหมู่บ้านต่างพูดว่าจะไปฟ้องคุณขึ้นศาลโดยตรงเชียวนะ!""อ่อใช่! มีบางเรื่องที่ลืมบอกคุณไป ถ้าหากคุณถูกผู้เฒ่าเกาฟ้องขึ้นศาล ในอนาคตหลังจากตัดสิน ไม่รู้ว่าจะเกิดผลกระทบต่อการเรียน การสมัครเข้าเป็นทหาร การสอบข้าราชการต่อลูกชายของคุณอะไรหรือไม่?"พูดถึงตอนสุดท้าย รอยยิ้มบนใบหน้าของจางหยวนสดใสมากยิ่งขึ้นมองดูรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของจางหยวน เกากุ้ยอิงกลับเหมือนเห็นรอยยิ้มของปีศาจเธอวางแผนที่จะให้ลูกชายสมัครเข้าเป็นทหารหลังจากเรียนจบมัธยมปลายถ้าหากเป็นอย่างที่จางหยวนว่าจริง ๆ งั้นลูกชายของเกากุ้ยอิงก็อาจจะไม่ผ่านการตรวจสอบคิดได้ถึงตรงนี้ เธอรู้สึกไร้เรี่ยวแรงไปทั่วทั้งตัว และทรุดนั่งลงบนพื้น"ฉันให้เง
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 344
เห็นได้ชัดเจนว่า การกระทำของจางหยวนก็ตกอยู่ในสายตาของคนที่มีความตั้งใจคนเหล่านี้แอบพยักหน้าตอนนี้ถึงได้เข้าใจว่าจางหยวนไม่เคยคิดอยากได้บ้านและเงินของผู้เฒ่าเกามาก่อนแต่ว่าถ้าหากให้จางหยวนวางแผนการใช้ประโยชน์ของเงินก้อนนี้ให้ผู้เฒ่าเกา เขาจะแนะนำให้ผู้เฒ่าเกาเอาเงินมอบให้จางเอ้อร์หนิวดูแล ถือว่าเป็นเงินค่าใช้จ่ายของเขาแบบนี้ต่อไปตอนที่ครอบครัวของจางเอ้อร์หนิวทำอาหาร สามารถทำอาหารเพิ่มอีกชุดและนำมาส่งให้ผู้เฒ่าเกาปกติผู้เฒ่าเกาต้องการใช้เงินเมื่อไหร่ ก็สามารถเอาจากจางเอ้อร์หนิวได้แต่จางหยวนก็ทำได้แค่คิดในใจเท่านั้น เขาไม่มีทางพูดความคิดที่แท้จริงของตัวเองออกมาถ้าหากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ ไม่แน่ยังคิดว่าเขากับจางเอ้อร์หนิวเป็นพวกเดียวกันทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับไป จางหยวนก็ถูกผู้เฒ่าเกาเดินมาส่งที่หน้าบ้านหลังจากโบกมือบอกลา และจางหยวนเตรียมจะกลับบ้าน แต่คิดไม่ถึงว่าด้านหลังกลับมีเสียงของหลิวรั่วหลันดังขึ้น"จางหยวน คุณอย่าเพิ่งกลับไปก่อน ฉัน...ฉันจะเอาวิตามินให้ผู้เฒ่าเกาสองขวด อีกเดี๋ยวคุณเอามาส่งให้ผู้เฒ่าเกาด้วย!"จางหยวนหันหน้ามาด้วยความตกตะลึง กลับเห็นหลิวรั่วหลันกำล
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 345
"ไม่รู้สิ แต่ท่าทางของเสี่ยวเยี่ยนไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก!" หลิวรั่วหลันพูดเสียงเข้มในหัวของจางหยวนมีความคิดหลายอย่างแวบผ่าน จู่ ๆ ก็ตบศีรษะตัวเอง"ทำไมผมถึงลืมเรื่องนี้ไปได้? พวกเราอยากรู้ว่าจ้าวเยี่ยนเป็นอะไร ก็ถามเธอตรง ๆ เลยสิ!"หลิวรั่วหลันมองจางหยวนอย่างประหลาดใจ: "แบบนี้จะได้เหรอ? ฉันดูแล้วเสี่ยวเยี่ยนน่าจะไม่อยากบอกพวกเรา ไม่อย่างนั้นเธอคงจะพูดออกมาตั้งนานแล้ว!"จางหยวนเบะปาก: "คุณไม่ได้ถามสักหน่อย รู้ได้อย่างไรว่าจ้าวเยี่ยนไม่อยากพูด? บางทีเธอเพียงแค่ไม่กล้าเอ่ยปาก! เมื่อพวกเราถาม เธอก็อาจจะพูดก็ได้!"พูดจบจางหยวนก็เดินเข้าไปในคลินิก และมายังตรงหน้าของจ้าวเยี่ยน"จ้าวเยี่ยน ไอ้สารเลวจูอู่ลี่คนนั้น ข่มขู่เธอใช่ไหม?"ได้ยินคำพูดนี้ จ้าวเยี่ยนที่เดิมทีกำลังเหม่อลอยก็เงยหน้าขึ้นวินาทีต่อมา เธอก็ร้องไห้โฮขึ้นมาอย่างอดไม่ได้"จูอู่ลี่ไอ้เวนนั่น เขาอยากบังคับให้ฉันไปนอนกับหัวหน้าอันธพาล!"คำพูดนี้ถูกพูดออกมา หลิวรั่วหลันที่เพิ่งเข้ามาในคลินิกก็ตกตะลึงอย่างมาก และรีบวิ่งไปที่ด้านข้างจ้าวเยี่ยน"เสี่ยวเยี่ยน ตกลงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? รีบบอกพี่หลิวมา!"จ้าวเยี่ยนโผเข้า
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 346
จากนั้น เสียงของเขาก็มีความดุดันเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย: "ถ้าหากถึงเวลาจูอู่ลี่กล้ามาหาจ้าวเยี่ยนจริง ๆ ผมก็ไม่รังเกียจที่จะให้เขารู้ว่า การถูกต่อยจนเลือดออกนั้นรสชาติมันเป็นอย่างไร!"เมื่อได้รับการรับรองจากจางหยวน หลิวรั่วหลันกับจ้าวเยี่ยนก็โล่งใจในดวตาของผู้หญิงทั้งสองคน จางหยวนก็คือฮีโร่ที่สู้ไม่เคยแพ้เพียงแค่มีเขาอยู่ จูอู่ลี่รวมทั้งพวกอันธพาลที่อยู่เบื้องหลังเขา ทั้งหมดต่างก็เป็นพวกที่เก่งแต่ภายนอก!ในตอนที่จางหยวนพูดคุยกับผู้หญิงสองคนที่คลินิกที่เมืองหลิ่วซู่ ภายในห้องโถงแห่งหนึ่งที่ฝั่งทางใต้ของเมือง จูอู่ลี่กำลังมองชายหัวล้านหน้าบึ้งตึงที่อยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ประจบประแจงชายรุ่นใหญ่หน้าตาเคร่งขรึมอายุประมาณสามสิบห้าสามสิบหก รูปร่างสูงใหญ่แต่ว่ารูปร่างที่สูงใหญ่บวกกับใบหน้าที่โหดร้าย และยังมีหัวล้านที่เป็นสัญลักษณ์ ทำให้เขาดูโหดเหี้ยมเป็นพิเศษชายหัวล้านหน้าตาเคร่งขรึมเปลือยร่างกายท่อนบนนั่งพิงอยู่บนโซฟา รอยสักเสือดาวขนาดใหญ่ที่อยู่บนหน้าอกดูโดดเด่นเป็นพิเศษถ้าหากมีคนที่อยู่ในเมืองเห็นเขา หรือว่าเห็นรอยสักเสือดายที่อยู่ตรงหน้าอกของเขา ก็จะต้องเรียกฉายานามว่าพี่เสือ
Pinakabagong kabanata
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 422
เพราะเป็นฟาร์มเลี้ยงไก่มูลค่าหลายแสน มากกว่าทรัพย์สินทั้งหมดของจางหยวนตอนนี้เสียอีก! คิดไปคิดมา จางหยวนก็ยิ่งรู้สึกสับสน สุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะไม่คิดอะไรมากแล้วเพราะอย่างไรเสียเขาได้บอกไปกับฉู่เสวี่ยเยี่ยนแล้วว่าขอเวลาคิดสองวัน ก็ใช้เวลาคิดสองวันแล้วค่อยว่ากันทว่าตอนนี้จางหยวนมีเรื่องสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ต้องทำ นั่นก็คือการไปซื้อลูกไก่! เดิมทีจางหยวนตั้งใจว่า ตอนเช้าจะไปช่วยจ้าวเจียซินรักษาเป็ดที่ฟาร์มเลี้ยงเป็ด แล้วตอนบ่ายจะไปซื้อลูกไก่เนื้อที่บ้านของหยวนเต๋อหวัง อารองของหยวนเสวี่ยไก่ฟีนิกซ์ได้ผลตอบรับดีมาก ถึงเวลาที่จะเลี้ยงไก่ฟีนิกซ์รุ่นใหม่เพิ่มแล้วแต่เนื่องจากเมาตั้งแต่เที่ยง เขาจึงกลับบ้านในช่วงบ่าย แล้วเตรียมที่จะไปซื้อลูกไก่ที่บ้านของหยวนเต๋อหวังอีกครั้งในวันพรุ่งนี้แต่บางครั้งแผนการก็มักจะไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ วันรุ่งขึ้น ตอนที่ฟ้ายังมืดครึ้ม ฝนก็ตกหนัก จะไปซื้อลูกไก่ในเมืองด้วยการสวมเสื้อกันฝนแบบนี้ จางหยวนทำไม่ได้ รถสามล้อไฟฟ้าของเขาเป็นแบบเปิดโล่ง ไม่มีหลังคาบังฝน จึงกันฝนไม่ได้ เมื่อมองไปที่เกาเสี่ยวอวี๋ นักข่าวสาวที่กำลังรายงานพยากรณ์อากาศทางโทรทัศน์
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 421
"ฮัลโหล เสี่ยวอวี้? ผมนัดเรียบร้อยแล้ว สำหรับคืนพรุ่งนี้ เธอยืนยันแล้วใช่หรือไม่?” ตู้เหิงเซิงงถามคนในสาย “สบายใจได้ประธานตู้ ประเดี๋ยวฉันจะไปลางานกับหัวหน้าสถานี แล้วคุณว่าคืนพรุ่งนี้ฉันควรใส่ชุดสไตล์ไหนดี?” เกาเสี่ยวอวี้ยิ้มเสียงออดอ้อน ตู้เหิงเซิงงพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูบ้ากาม “แน่นอนว่าต้องเป็นชุดที่คุณใส่เวลาเป็นพิธีกรรายการ! เชื่อฉันสิ ชุดนั้นจะทำให้ผู้ชายเกิดความอยากจะพิชิตใจคุณอย่างแน่นอน! อยากจะฉีกชุดของคุณทิ้งให้หมดในทันทีเลย......” “บ้าน่ะ ประธานตู้พูดตรงเหลือเกิน! งั้นตกลงตามนี้แล้วกัน คืนพรุ่งนี้เจอกัน!” เกาเสี่ยวอวี้พูดจบแล้วก็วางสายทันที ตู้เหิงเซิงยังรู้สึกไม่สะใจเท่าไหร่ “จางหยวนเอ๋ยจางหยวน โชคดีเสียจริงๆ! คืนพรุ่งนี้ต้องโดนจิ้กจอกสาวดูดเอาพลังงานหมดเป็นแน่!” ตอนนี้จางหยวนยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย มื้ออาหารที่ตู้เหิงเซิงงชวนเขาไปกินนั้น แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการ “เลี้ยงต้อนรับ” ที่เต็มไปด้วยอันตราย! และอาจจะพลาดท่าเสียตัวได้ง่ายๆ! แต่แม้รู้ว่าเป็นกับดัก จางหยวนก็ยังไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนั้นเพราะเขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำรออยู่!เพิ่งวางสายจากตู้เหิงเซิงไปไม่
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 420
หากเขาไม่มีความสามารถอะไรเลยเหมือนจินฟานที่สนใจแต่ประชาสัมพันธ์ยาสุดพิเศษ เช่นนั้น แม้จ้าวลี่ซานจะแนะนำเขาให้เพื่อนร่วมอาชีพมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์! หลังจากได้ยินเช่นนั้น จางหยวนพยักหน้าอย่างแรง “อาจ้าว ผมเข้าใจความหมายของคุณแล้ว! ขอบคุณที่ช่วยแนะนำคนรู้จักให้ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!" ขณะพูดประโยคนี้ จางหยวนรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง งานหลักของเขาควรเป็นแพทย์แผนจีนชัดๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงโด่งดังเพราะเป็นสัตวแพทย์ไปได้? หรือว่า......ต่อไปทุกคนจะคิดว่าเขาเป็นสัตวแพทย์ชื่อดัง ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นแพทย์แผนจีน?พอคิดว่าอนาคตข้างหน้าเวลาเดินไปบนถนน เจอใครก็ทักมายและเรียกเขาว่าหมอจางอย่างสนิทสนม จางหยวนก็อดขนลุกไม่ได้ ทว่าตามคำกล่าวที่ว่าของผู้ใหญ่ให้ก็ต้องรับ ความหวังดีของจ้าวลี่ซาน จางหยวนก็ย่อมปฏิเสธไม่ได้เมื่อจางหยวนกลับไปที่ฟาร์มเลี้ยงผึ้ง ปัญหาอีกอย่างก็ตามมา! ตู้เหิงเซิงโทรมา “รบกวน” อีกครั้ง! พอเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเขา จางหยวนแทบอยากโยนโทรศัพท์ทิ้งเมื่อคืนเขาบอกตู้เหิงเซิงชัดเจนแล้วว่า เขาจะไม่ผิดสัญญา ตู้เหิงเซิงคนนี้ทำไมถึงตื้อไม่เลิกเช่นนี้?จางหยวนรับสายทันท
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 419
พ่อลูกตระกูลจ้าวพยายามโน้มน้าวจางหยวนให้รับซองแดง แต่จางหยวนยืนกรานไม่รับสุดท้ายเมื่อไม่มีทางอื่น ทั้งสองจึงต้องยอมแพ้ แต่ไม่นานดวงตาของจ้าวลี่ซานก็เป็นประกาย เขาคิดหาวิธีตอบแทนจางหยวนได้แล้ว! “พี่หยวน ไม่รับซองแดงก็ไม่เป็นไร แต่อาจ้าวขอเชิญเอ็งไปกินข้าว เอ็งต้องห้ามปฏิเสธนะ!” จ้าวลี่ซานพูดพร้อมรอยยิ้ม จางหยวนพยักหน้ายิ้ม “กินข้าวได้อยู่แล้ว ต้องสั่งอาหารเพิ่มสักสองอย่างนะ ผมกินเยอะ! ฮ่าๆ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาทำให้คนทั้งสามถึงกับหัวเราะลั่น เมื่อถึงเวลามื้ออาหารกลางวัน จางหยวนก็รู้ว่าทำไมจ้าวลี่ซานถึงเชิญเขาไปกินข้าว ถึงจะบอกว่าเชิญไปกินข้าว แต่เป้าหมายที่แท้จริงของจ้าวลี่ซานคือการแนะนำคนรู้จักให้จางหยวน! เขาเชิญเจ้าของฟาร์มเลี้ยงสัตว์หลายรายในเมืองมาด้วยกัน และแนะนำให้รู้จักกับจางหยวน พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่จางหยวนเอาชนะจินฟานเมื่อเช้าให้ฟัง เมื่อเหล่าเจ้าของฟาร์มได้ยินว่าจางหยวนสามารถรักษาสัตว์ป่วยที่แม้แต่ช่างเทคนิคจากโรงงานผลิตยาสัตว์ก็รักษาไม่ได้ พวกเขาจึงรู้สึกอยากรู้จักจางหยวนกันมากขึ้นทันทีที่จางหยวนเข้าใจเจตนาของจ้าวลี่ซาน เขาก็เล่าเรื่องที่เคยรักษาโรคอหิวาต
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 418
ยิ่งสองพ่อลูกตระกูลโจวชมเชยจางหยวนมากใด สีหน้าของจินฟานก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้นเป็ดสองตัวที่เดินเล่นอยู่บนพื้น ราวกับฝ่ามือที่ตบหน้าจินฟานอย่างแรงไม่เพียงเสียงดังฟังชัด และยังเจ็บปวดมาก!ยาของจางหยวนรักษาเป็ดให้หายดี ซึ่งพิสูจน์แล้วว่า กาฬโรคเป็ดที่จินฟานพูดถึงก่อนหน้านั้นเป็นเรื่องโกหกหมด!เมื่อจ้าวลี่ซานลุกขึ้นยืน เขามองจินฟานด้วยสายตาที่ไม่พอใจ“ช่างเทคนิคจิน ผมต้องการคำอธิบายจากคุณ! ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเป็ดของผมเป็นกาฬโรคเป็ด แล้วให้ผมซื้อยาจากต่างประเทศ ตอนนี้เป็นเช่นนี้ คุณจะอธิบายอย่างไร”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา“เถ้าแก่จ้าว คนเราย่อมผิดพลาดกันได้ ครั้งนี้ถือว่าผมดูผิดไป!”“จริงหรือ? อย่าคิดว่าคนอื่นโง่กันหมดนะ ช่างเทคนิคจิน ผมว่าต่อไปนี้คุณไม่จำเป็นต้องมาขายยาในเมืองของเราอีกแล้ว! ให้บริษัทของคุณส่งช่างเทคนิคคนอื่นมาแทนเถอะ ผมจะบอกกับคนอื่นๆ ในเมืองด้วย!” จ้าวลี่ซานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหตุผลที่เขาเชื่อฟังจินฟาน เพราะเขามีความเชื่อมั่นในช่างเทคนิคของโรงงานผลิตยาเกินไปแต่จินฟานกลับใช้ความไว้วางใจของเขา พูดจาหลอกลวงจ้าวลี่ซาน จ้าวลี่ซาน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 417
ทันใดนั้น จ้าวลี่ซานรีบวิ่งไปหาเป็ด แล้วนั่งยองตรวจสอบอ้วกของเป็ด ไม่นาน เขาก็เห็นพยาธิเม็ดเลือดสีแดงอยู่ด้านใน พยาธิตัวนั้นยาวประมาณเล็บนิ้วก้อย แต่บางมาก บางราวกับเชือก “นี่......นี่คือพยาธิเม็ดเลือดหรือ? หรือว่าเป็ดในฟาร์มของฉันจะติดโรคพยาธิเม็ดเลือดในเป็ดจริงๆ?” จ้าวลี่ซานพูดด้วยความตกตะลึง ทันทีที่จ้าวลี่ซานพูดจบ จินฟานก็เดินตรงเข้ามา มองจ้าวลี่ซานด้วยสายตาเย้ยหยัน “เถ้าแก่จ้าว คุณเป็นคนมากประสบการณ์ ทำไมถึงโดนหลอกด้วยเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้ได้!”จ้าวลี่ซานเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ “เล่ห์เหลี่ยม? เล่ห์เหลี่ยมอะไร?” “คำตอบง่ายมาก! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ถูกเป็ดอาเจียนออกมาจริง! แต่คุณอย่าลืมว่าเมื่อครู่เป็ดดื่มอะไรเข้าไป! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ที่อาจถูกป้อนเข้าไปตอนนั้นก็เป็นได้!” จินฟานพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เขาไม่เคยเชื่อว่าจางหยวนจะสามารถระบุอาการป่วยของเป็ดได้ ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อในสิ่งที่จางหยวนพูด เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวเจียซินก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า “เมื่อครู่ฉันยังคิดว่าคุณไม่ใช่คนโง่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดผิด!” จินฟานขมวดคิ้วมองเขา “ค
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 416
จินฟานฮึดฮัดออกมา โดยไม่ได้พูดอะไรต่อแผนการรักษาของเขาก็เป็นแบบนี้แม้ว่าจะมียาสำหรับสัตว์ที่ช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกันแล้วก็ตาม เป็ดที่รอดชีวิตได้ก็เป็นเพียงเป็ดที่ร่างกายแข็งแรงที่สุดเท่านั้นส่วนพวกเป็ดที่ป่วยหนัก ก็ต้องปล่อยให้รอความตายไปจ้าวลี่ซานคิดครุ่นดูแล้วก็เห็นด้วย จึงให้จ้าวเจียซินไปจับเป็ดป่วยมาแต่จินเฟินกลับอาสาเสียเอง เดินไปที่โรงเลี้ยงเป็ด แล้วจับเป็ดป่วยหนักที่สุดมาสองตัวสิ่งที่จินเฟินอยากเห็นที่สุดก็คือ จางหยวนฆ่าเป็ดทั้งสองตัวตายคาที่เช่นนั้น เขาก็จะใช้โอกาสนี้ให้จ้าวลี่ซานสั่งซื้อยาสำหรับสัตว์เพิ่มอีกสองกล่องได้เมื่อเห็นเป็ดทั้งสองตัวที่ป่วยจนแทบไม่มีแรงดิ้น จ้าวลี่ซานก็ทำหน้าแปลกๆจ้าวเจียซินกลับยิ้มเย้ยหยัน “จับเป็ดป่วยที่ใกล้ตายมาใช่หรือไม่ แต่ไม่เป็นไรหรอก! พี่หยวนจะรักษาเป็ดทั้งสองตัวให้หายได้......ใช่หรือไม่”พูดถึงตรงนี้ จ้าวเจียซินก็รู้ตัวว่าพูดออกไปเช่นนี้อาจไม่เหมาะ จึงรีบหันไปถามความเห็นของจางหยวนจางหยวนพยักหน้ายิ้ม “ไม่เป็นไร ตราบใดที่เป็ดทั้งสองตัวยังไม่ตาย ก็ยังมีความหวังที่จะรักษาให้หายได้!”จากนั้นเขาใช้ช้อนเล็กตักยาจากอ่างลายครามหน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 415
เห็นเช่นนั้น จางหยวนก็ยิ้มออกมา “โปรดรอสักครู่! อาจ้าวและผู้เชี่ยวชาญจินท่านนี้ อย่ารีบร้อนไปเลย การสั่งซื้อก็ไม่ต้องรีบร้อนหรอก! จะลองดูหรือไม่ว่าผมจะรักษาเป็ดพวกนี้อย่างไร?”“หึ! ไม่สนใจ! ผมไม่อยากเสียเวลากับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว!” จินฟานพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกจางหยวนจ้องมองจินฟาน “อาจ้าวตัดสินใจจะสั่งซื้อยาของคุณแล้ว อย่างไรเสียผู้เชี่ยวชาญจินจะไม่ให้เกียรติแม้แต่น้อยเลยหรือ?” จ้าวเจียซินเข้าใจและพูดต่อ “ใช่! ซื้อยาของคุณ แล้วคุณยังไม่ให้เกียรติขนาดนี้ ประเดี๋ยวผมจะลองติดต่อบริษัทยายี่ห้ออื่นทางออนไลน์ พวกเขาคงจะนำเข้ายาจากต่างประเทศได้เช่นกัน!”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อยหากเป็นอย่างที่จ้าวเจียซินพูดจริงๆ และไปหาบริษัทยายี่ห้ออื่น วันนี้เขาคงจะมาเสียเที่ยว “เอาล่ะ! ถ้าเช่นนั้น ผมจะเห็นแก่หน้าเถ้าแก่จ้าว!” จินฟานพูดด้วยท่าทางใจกว้างจากนั้น ทุกคนก็เดินไปยังอ่างที่จางหยวนเตรียมไว้ เมื่อเห็นยาสมุนไพรในอ่าง และปูนขาวที่โรยอยู่ด้านบน จ้าวลี่ซานอดถามไม่ได้ว่า “พี่หยวน ข้างในนี้คืออะไรหรือ?”จางหยวนตอบด้วยรอยยิ้มว่า “อันนี้คือยาสมุนไพรบดเป็นผง ประกอบด้วยไฉหู เทียนหมา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 414
แม้ว่าเขาจะพยายามกระซิบเสียงเบา แต่ทั้งจางหยวนและจ้าวเจียซินก็ยังได้ยินสิ่งที่เขาพูดอยู่ดี ทั้งสองสบตากัน แล้วต่างก็เห็นรอยยิ้มในสายตาของกันและกัน ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง ที่แท้จินฟานก็เป็นแค่คนเขลาแต่จ้าวลี่ซานกลับตกใจกับคำพูดของจินฟาน รีบถามเขาเหมือนจะคว้าเอาหญ้าแพรกมาเป็นที่ยึดเหนี่ยว “ผู้เชี่ยวชาญจิน คุณมีวิธีรักษาโรคระบาดในเป็ดได้หรือไม่ หากเป็ดของผมตายหมด ผมคงขาดทุนมากแน่!” เมื่อเห็นว่าหลอกล่อจ้าวลี่ซานได้ จินฟานก็ยิ้มออกมา “จริงๆ แล้ว การรักษาโรคระบาดในเป็ดก็ไม่ยาก! บริษัทของเรานำเข้ายาสำหรับสัตว์ชนิดหนึ่งมาจากต่างประเทศ! สามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดได้มากเลย!” “ถึงแม้ว่าราคาจะค่อนข้างสูง แต่หากเป็ดได้รับยานี้ เชื่อว่าน่าจะมีเป็ดรอดชีวิตจำนวนมาก!” จ้าวลี่ซานรีบถามว่า “แล้วตอนนี้มียาหรือไม่” “ตอนนี้ยังไม่มี! แต่หากคุณจ้าวลี่ซานโอนเงินเข้าบริษัทวันนี้ ผมสามารถให้บริษัทเร่งจัดส่งได้ภายในวันเดียวกัน!” จินฟานพูดพร้อมรอยยิ้ม แผนของเขาเรียบง่ายมากคือต้องการให้จ้าวลี่ซานซื้อยาที่ช่วยเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดชุดนั้น จินฟานไม่ได้โอ้อวด ยานั้นสามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดไ
