บทที่ 34 แม่สวามีเมื่อชาติก่อน (2)

"ฟู่ซูหนิงถวายพระพรกุ้ยเฟยเพคะ"

ซิ่วกุ้ยเฟยกวาดสายตามองฟู่ซูหนิงตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า พลางเหลือบมองนางกำนัลคนสนิทที่ยามนี้ส่งยิ้มแหยด้วยความจนใจ

"หมอฟู่ ข้าไม่คิดมาก่อนว่าเจ้าจะเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ ซ้ำอายุยังน้อย การแต่งเนื้อแต่งตัวสกปรกมอมแมม แต่สามารถรักษาดวงตาของโอรสข้าได้จนหายดี"

"เดิมทีเป็นเพียงความบังเอิญ ท่านอ๋องชะตายังไม่ถึงฆาตเท่านั้นเพคะ คงนับว่าเป็นโชคดีของท่านอ๋องเองกระมัง"

"เหอะ! ก็ดี ชินอ๋องมีบุญญาธิการสูงส่ง เจ้าคงรู้ว่าที่ฝ่าบาทเรียกเจ้าเข้าวังเพราะเรื่องใด อย่าได้คิดเอาเต้าไต่เพื่อให้ได้เคียงข้างลูกชายข้า หรือคิดอยากนั่งกินนอนกินบนกองเงินกองทองด้วยทางลัดเล่า"

ฟู่ซูหนิงงุนงง นางมาได้เพียงวันเดียวก็ถูกกล่าวหาว่าจะใช้เต้าไต่แล้วงั้นหรือ ฟู่ซูหนิงแหงนหน้าขึ้นแช่มช้า กระทั่งเห็นสีหน้ากุ้ยเฟยซึ่งยังจ้องนางเขม็งราวจะกินเลือดกินเนื้อก็พลันฉีกยิ้มกว้าง

"กุ้ยเฟยไม่ต้องกังวลพระทัยไปเพคะ หม่อมฉันเป็นหมอ ก็ต้องทำหน้าที่หมอ หาได้มีเต้าให้ไปไต่ผู้ใดเพื่อเงินทองและความสบาย"

คิดว่าเป็นชายาชินอ๋องจะได้อยู่อย่างผาสุกงั้นหรือ ทั้งศึก