ตอนที่ 31

“งั้นก็ดีแล้ว… โอเค มีอะไรก็โทรหาพี่ วันมะรืนเจอกันนะที่รัก”

“ค่ะ… ”

แอนตอบ ผมรีบกดวางสาย ตายังจับจ้องมองจอภาพ เห็นพี่จอห์นเริ่มกอดจูบนัวเนียกับเมียผม

         “โอเคมั้ยครับ… ”

         พี่จอห์นถามหลังจากแอนกดตัดสายของผม

“ค่ะ... ”

         แอนเหลียวกลับมาฝืนยิ้มให้พี่จอห์น ความรู้สึกผิดในใจทำให้หล่อนมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาเล็กน้อย เพราะหล่อนเพิ่งนอกใจผม

         “พี่ขอโทษที่อดใจไม่ไหว... ”

         พี่จอห์นทำหน้าสำนึกผิด ด้วยรู้ว่าเป็นความผิดของเขาที่จู่โจมโลมเล้าก่อน… เป็นคนเริ่มก่อน ทำเอาเมียผมอ่อนระทวย ยอมได้เสียเป็นเมียผัวเพราะเก็บกดความต้องการเอาไว้นาน ครั้นเมื่อมีโอกาสก็ให้พี่จอห์นจัดหนัก ชดเชยให้เต็มที่อย่างที่เห็น   

“ไม่ใช่ความผิดของพี่จอห์นหรอกค่ะ… ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษความเหว่ว้าเปล่าเปลี่ยวในอารมณ์ โทษความอ่อนไหว โทษความเก็บกดของแอนจนทำให้พ่ายแพ้ราคะที่มนุษย์ปุถุชนยากจะหลุดพ้นหลีกหนี”

         แอนกล่าวอย่างเข้าใจชีวิต

         “ก็แอนสวย… แอนเซ็กซี่เหลือเกิน… บอกตรงๆ ว่าพี่แอบชอบแอนมานานแล้ว พอมีโอกาสก็อดใจไม่ไหว”

“ว่าแต่ตอนนี้พี่จอห์นหิวหรือยังคะ”

         “หิวครับ… แต่ไม่ได้หิวข้าว พี่หิวแอนมากกว่า”

         พี่จอห์นตอบ โถ… ปากหวานแบบนี้รับรองว่าเมียผมคงหลงพี่จอห์นจนถอนตัวไม่ขึ้นอย่างแน่นอน

         “ออกไปกินข้าวข้างนอกกันนะคะ”

         แอนชวน

         “ครับ… กินข้าวแล้วพี่ขอกลับมากินแอนอีกนะครับ คืนนี้พี่จะนอนกับแอน... อยากกอดแอนทั้งคืน… เอาแอนทั้งคืน”

         พี่จอห์นกอดเมียผมจากทางด้านหลัง หอมแก้มและซอกคอ แอนไม่ขัดขืน ซ้ำยังเงยหน้าเปิดซอกคอให้พี่จอห์นจูบไซ้ ถ้าเป็นแบบนี้ผมเชื่อว่าคืนนี้เมียผมโดนจัดหนักไม่ได้หลับได้นอนแน่ๆ

อึดใจสั้นๆ ต่อมา พี่จอห์นเดินออกมาจากห้องนอน มาเจอกับแอนอีกครั้งในห้องรับแขก พากันขับรถออกไปกินข้าวเย็นข้างนอก หลังจากเอากันจนอ่อนระโหยโรยแรงไปตามกัน

ผมปิดโน้ตบุ๊ค ล็อคเอาท์ออกจากโปรแกรม ถอนใจแรงด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก… จะว่าทุกข์ก็ทุกข์ จะว่าสุขก็สุข… มันเป็นอารมณ์ที่ตื่นเต้นสุดๆ และก็รู้สึกเสียใจสุดๆ ในเวลาเดียวกัน กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทำให้ผมรู้สึกราวกับคนที่เพิ่งสูญเสียเมียให้กับชายอื่น

ผมเดินไปคว้าเบียร์อีกกระป๋องในตู้เย็นออกมาดื่ม คว้าบุหรี่มาจุดสูบ ก่อนจะขับรถออกจากรีสอร์ต เพราะรู้สึกหิวข้าวเช่นกัน

ในเวลาต่อมา

         ใช้เวลากินข้าวชั่วโมงกว่าๆ ผมขับรถกลับเข้ามาที่

รีสอร์ต รีบล็อคอินเข้าโปรแกรมเรียกดูกล้องอีกครั้ง หากก็พบเพียงความว่างเปล่า ไร้เงาของคนในบ้าน ทั้งบ้านมืดสลัว มีเพียงแสงไฟดวงโคมที่หน้าประตูบ้านเท่านั้นที่เปิดทิ้งเอาไว้ แสดงว่าเมียผมกับพี่จอห์นยังไม่กลับเข้ามา

         ผมนั่งดื่มเบียร์ ดีดบุหรี่ฆ่าเวลาไปพลาง นั่งครุ่นคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ในระหว่างรอให้แอนกับพี่จอห์นกลับเข้าบ้าน

         แต่นานสองนาน… ก็ยังไม่มีวี่แววว่าคนทั้งสองจะกลับมา ทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วงแอน แต่ก็เดาว่าอาจจะพากันไปเที่ยวต่อที่ไหนสักแห่ง

         ผมรออยู่นานจนเผลอหลับไปช่วงสั้นๆ พอสะดุ้งตื้นก็เหลือบมองนาฬิกา ตอนนี้เที่ยงคืนกว่า อากาศภายนอกเริ่มหนาวเย็น ยิ่งดึกยิ่งหนาว

         ผมเหลือบตามองหน้าจอโน๊ตบุ๊ค เห็นภาพปรากฏขึ้นที่หน้าจอ ตอนนี้แสงไฟในบ้านสว่างขึ้นมาแล้ว แสดงว่าแอนกับพี่จอห์นพากันกลับมาแล้ว

         ผมรีบเรียกดูภาพจากกล้องหลายๆ มุม แต่ก็ไม่เห็นคนในบ้าน กระทั้งผมสวิทช์กลับมายังกล้องตัวที่ติดไว้ในห้องนอน จึงได้เห็นภาพของแอน

         “โอ้ว… ”

         เมียผมอยู่ในชุดนอนสายเดี๋ยวลายลูกไม้สีชมพูหวาน มีสายเล็กๆ เกาะไหล่ ชายชุดนอนประดับไว้ด้วยลูกไม้สีขาวกรุยกรายลงมาคลุมเกือบถึงพื้น ปกติแอนไม่ค่อยใส่ชุดแบบนี้ แต่คืนนี้คงเป็นเพราะว่าอยากอวดสรีระสุดเย้ายวน ยั่วให้พี่จอห์นน้ำลายไหล

         ‘นั่นแอนกำลังจะไปไหน’

         แอนทำท่าว่าจะเดินออกมาจากห้อง แสดงว่าตอนนี้พี่จอห์นไม่ได้อยู่ในห้อง

         ผมรีบเรียกดูกล้องอีกตัว กระทั่งเห็นแอนเดินลงมาจากชั้นสอง อ้อมออกมาหลังบ้าน และพลันนั้นเองที่สายตาของผมปะทะเข้ากับเรือนร่างสูงใหญ่กำยำไปด้วยมัดกล้ามของพี่จอห์น อยู่ในสภาพนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว กำลังนั่งดื่มเบียร์อย่างอารมณ์ดีอยู่ที่ม้าหินอ่อนหลังบ้าน

“แอน… ”