ตอนที่ 19

         แอนว่า

         “ใช่… แต่พี่ไม่ได้ว่าอะไร แค่อยากรู้ว่าแอนจริงจังแค่ไหน อยากลองสวิงไหม”

         ผมสังเกตเห็นว่าระยะหลังๆ มานี้ตัวเองเริ่มหมดความกระตือรือร้นกับเรื่องบนเตียงไปทีละน้อย ทั้งที่แอนซึ่งยังสาวยังสวย ยังมีความต้องการทางเพศล้นเหลือ

         “แอนก็เปิดดูไปงั้นๆ แหละค่ะ… เพื่อนๆ มันส่งมา ดูเล่นๆ ไม่ได้คิดจะทำจริงสักหน่อย”

         แอนเถียง และผมก็ไม่เชื่อ ด้วยแววในดวงตาของหล่อนฟ้องว่าแอนไม่กล้าพูดความจริง

         “พี่รักแอน… พี่ไม่เคยเบื่อแอน พี่รักแอนเสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ในระยะหลังๆ ที่เราแทบไม่มีอะไรกันเป็นเพราะว่าพี่ทำไม่ได้ แอนก็รู้ว่าร่างกายพี่มันไม่เหมือนก่อน”

         “แอนไม่โทษพี่กรณ์หรอกค่ะ”

         แอนคงนึกสงสารผม ด้วยตระหนักดีว่าสาเหตุที่พลังทางเพศของผมถดถอยลงเรื่อยๆ นั้นมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเบื่อหน่ายในตัวหล่อน แต่มันเกิดจากการผ่าตัดใหญ่บริเวณพวงสวรรค์ของผม หลังจากเกิดอุบัติเหตุเมื่อปีก่อน ทำให้ต้องเข้ารับการผ่าตัดใหญ่

         การผ่าตัดในครั้งนั้นไม่เพียงแต่ทำให้ผมกลายเป็นหมัน แต่ยังทำให้เกิดอาการเสื่อมสมรรถภาพทางเพศที่กำลังสร้างปัญหาในการครองชีวิตคู่ของผมกับแอน

          ในระยะหลังๆ มานี้ ผมหาวิธีเบี่ยงเบนความสนใจออกไปจากเรื่องบนเตียง ถึงขั้นปรับเปลี่ยนทัศนะในการดำเนินชีวิตเสียใหม่ คอยย้ำเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าผมจะไม่มีวันสูญเสียความนับถือตัวเองให้กับเรื่องบนเตียงที่ล้มเหลวโดยเด็ดขาด

         ทุกวันนี้ผมจึงมุ่งมั่นทำงานอย่างแข็งขัน และยังเคยบอกกับแอนว่า ‘เซ็กส์ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุดของชีวิต’ ซึ่งหล่อนอาจจะเห็นค้านในเรื่องนี้ แต่ก็แอบเก็บงำเอาไว้ ด้วยรู้ดีว่าถ้าขืนเถียงออกมา คงโดนผมตำหนิว่าเป็นผู้หญิงร่านราคะอย่างแน่นอน

         แอนคะยั้นคะยอให้ผมไปปรึกษาแพทย์เพื่อหาทางรักษาอาการหย่อนสมรรถภาพทางเพศ หากแต่ผมกลับไม่ยอมร่วมมือ ไม่กล้าลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับปัญหาอย่างตรงไปตรงมา

         การที่ผมจำต้องให้เหตุผลกับตัวเองว่า ‘เซ็กส์ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตมนุษย์’ แท้จริงก็พูดออกมาเพื่อปิดบังความรู้สึกอันเป็นปมด้อยของตัวเองเท่านั้น

อันที่จริงปัญหาบนเตียงระหว่างผมกับแอนไม่ใช่เพิ่งเกิด มันมีมานานแล้ว ตั้งแต่ผมเกิดอุบัติเหต

แต่ผมก็ไม่ยอมรับว่ามันเป็น ‘ปัญหา’ จึงแก้ปัญหาผิดวิธีด้วยการพยายามทุ่มเทเวลาให้กับการทำงานอย่างบ้าคลั่ง พยายามหันเหชีวิตไปสู่สิ่งอื่น มุ่งไปหาความสำเร็จอื่นเพื่อที่จะกลบเกลื่อนปมด้อยของตัวเอง และถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไปผมจะต้องเสียแอนให้ชายอื่นสักวัน

“อยากลองสวิงไหม… พี่ถามจริงๆ นะ”

ผมถามหลังจากยกเบียร์กระป๋องขึ้นกระดกดื่มจนหมดกระป๋อง

“พี่กรณ์… ถ้าถามอีกแอนโกรธจริงๆ ด้วย”

แอนว่า

“ที่ถามก็เพราะว่าพี่อยากให้แอนมีความสุข… แอนเคยเจอพี่จอห์นแล้วนี่นา… จำได้ใช่ไหมพี่จอห์นเพื่อนพี่”

ผมเกริ่นถึง ‘จอห์นนี่’ หนุ่มใหญ่ลูกครึ่งเยอรมันซึ่งเป็นเพื่อนเก่าของผม เราคบกันสนิทสนมกันมาก

ตอนเราทำงานด้วยกันที่บริษัทรับเหมาก่อสร้างแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ผมเรียกชื่อเขาสั้นๆ ด้วยความสนิทสนมว่า ‘พี่จอห์น’

เมื่อก่อนพี่จอห์นเคยแวะมาที่บ้านผมหลายครั้ง หลังๆ เริ่มห่างไปตั้งแต่แกย้ายไปทำงานที่เชียงใหม่

“พี่จอห์… อ๋อ… ผู้ชายตัวใหญ่ๆ เหมือนฝรั่งที่เคยแวะมาหาพี่กรณ์เมื่อปีก่อนใช่ไหม”

นั่นไง… กะแล้วเชียวว่าแอนต้องจำได้ เพราะว่าพี่จอห์นเป็นลูกครึ่งหน้าตาหล่อมาก ความสูงแตะร้อยแปดสิบเซนติเมตร หน่วยก้านสูงใหญ่สะดุดตา ไม่แปลกถ้าผมเอ่ยชื่อพี่จอห์นแล้วแอนจำได้

“พี่จอห์นเคยออกสวิงมาแล้ว เค้าชอบแอนมาก ทุกครั้งที่เจอพี่เขามักจะถามถึงแอนเสมอ เคยแซวว่าอิจฉาพี่เหลือเกินที่มีเมียสวย อันที่จริงพี่จอห์นเคยชวนพี่แลกคู่นอนด้วยนะ… หลังจากรู้ว่าพี่มีปัญหาไม่สู้… เขาอยากช่วย แต่พี่ก็ปฏิเสธ”

ผมบอกเรื่องที่แอนไม่เคยรู้

         “ใคร… ”

         ผมถามกลับ

         “พี่จอห์น… ”

         แอนตอบ ผมไม่ได้รู้สึกตกใจ บอกให้หล่อนช่วยยื่นโทรศัพท์ให้พี่จอห์น ผมต้องการคุยกับเพื่อน

         ผมกับพี่จอห์นใช้เวลาคุยกันอยู่ครู่ใหญ่ๆ จากนั้นก็ขอคุยกับแอน

         “แอนจ๋า… พี่จอห์นจะพักค้างคืนที่บ้านเราสองคืน แอนช่วยจัดห้องพักให้พี่จอห์นด้วยนะจ๊ะ… เดี๋ยวมะรืนพี่กลับ พี่จอห์นอยากเจอพี่… แกอุตส่าห์เดินทางมาไกลจากเชียงใหม่ ให้พักที่บ้านเราก็ได้”

         ผมบอกกับภรรยา

         “อุ๊ย… มันจะน่าเกลียดนะคะ… ถ้าพี่จอห์นจะค้างคืนตอนที่พี่กรณ์ไม่อยู่บ้าน”