เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 366
บทที่เกี่ยวข้อง
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 367
ในห้องส่วนตัว ซูหว่านคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดใบหน้าที่ขาวผ่อง ในตอนนี้ยับเยิน และเต็มไปด้วยรอยมีดและบาดแผลอันน่ากลัวเลือดแดงสด ไหลตามแก้มของเธอ ร่วงลงสู่พื้นทีละหยด“โอ๊ยยยย...”ซูหว่านกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และพยายามดิ้นรนดิ้นรนสุดชีวิตแต่ว่า ชายหน้าบากก็ขยุมผมของเธอเอาไว้แน่น แล้วกรีดหน้าของเธอ ทีละรอยๆ!“ประธานซู อย่าโทษผมเลย ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะอดีตสามีของคุณทำให้คนที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งโกรธเคือง”ชายหน้าบากกล่าวด้วยสีหน้าดุร้าย แล้วกรีดหน้าซูหว่านอีกครั้ง จนเกิดเป็นรอยเลือดบนใบหน้าของซูหว่านไม่กี่นาทีต่อมา ซูหว่านถูกทรมานจนไม่เหมือนมนุษย์ เสื้อผ้าถูกเฆี่ยนตีจนขาดวิ่น มีเลือดปกคลุมไปทั้งตัว บนใบหน้า ก็เต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดที่น่าสยดสยองเธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ด้วยความที่กรีดร้องและตะโกนมาเป็นเวลานาน น้ำเสียงจึงแหบแห้ง เธอกระตุกไปทั้งตัว นอนจมกองเลือด จ้องมองไปที่พื้นอย่างสิ้นหวังเธอคิดไม่ถึงเลยว่า วันหนึ่งเธอจะต้องทนทุกข์กับการทรมานและการทารุณกรรมที่ไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ทำไม ทำไมถึงเป็นอย่างนี้...เธอแค่ประชุมอยู่ในบริษัท แค่เป็นอดีตภรรยาของเซียวเป่ยก็เท่านั
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 368
“ไสหัวไป!”ชายหน้าบากตะคอกบริกรทุกคนตกใจกลัวจนสีหน้าซีดเซียว แล้วรีบวิ่งไปที่บันได วิ่งลงไปชั้นล่างราวกับว่ากำลังวิ่งเอาชีวิตรอดเซียวเป่ยก็วิ่งเข้ามาจากประตูพอดี พอเห็นบริกรสาวสองสามคนวิ่งลงมาชั้นล่างอย่างตื่นตระหนก ก็เขม่นตา แล้วถามอย่างกังวลใจว่า “เมื่อกี้เสียงกรี๊ดอยู่ชั้นไหน?”บริกรสาวเหล่านั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก และมองไปทางบันไดด้วยสายตาด้วยความอกสั่นขวัญแขวนทันใดนั้น!เสียงกรีดร้องโหยหวนหนึ่ง ก็ดังมาจากบันไดจากนั้น ร่างคนที่เปื้อนเลือดร่างหนึ่ง ก็กลิ้งลงมาจากบันได จนไปถึงห้องโถงใหญ่เลือดสีแดงสด ย้อมกระเบื้องสีขาวของห้องโถงและบันไดจนเป็นสีแดงพนักงานและแขกทุกคนที่อยู่ในห้องโถง ต่างก็ตกใจกลัวจนตัวสั่นสะท้าน แล้วกรีดร้องกันระนาวเซียวเป่ยตาเบิกมองออกไป!“ซู...หว่าน?”ในขณะนั้น หลังจากที่ได้เห็นร่างนั้น เซียวเป่ยก็สั่นไปทั้งตัว ดวงตาของเขาหรี่ลง และรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา!เป็นซูหว่าน!ทำไมถึงเป็นแบบนี้?เซียวเป่ยในตอนนี้ เป็นเหมือนเสือดุร้ายที่ลงมาจากภูเขา เสียงดังฟรึ่บ พุ่งไปที่ตรงหน้าซูหว่าน แล้วอุ้มหญิงสาวที่จวนจะตายอยู่บนพื้นไว้ในอ้อมแ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 369
สายตาที่ชายหน้าบากมองเซียวเป่ย แฝงไปด้วยความดูถูกและโกรธเคืองคนที่กล้าช่วยคนที่เป็นปรปักษ์กับคุณหนู ช่างมุทะลุจริงๆ!“กล้าช่วยคนที่เป็นปรปักษ์กับคุณหนู ไอ้หนุ่ม แกมีกี่ชีวิตเหรอ?!”ชายหน้าบากเป็นตะโกนด้วยความโกรธ และไม่พอใจเป็นอย่างมาก!“อาการบาดเจ็บทั้งหมดของเธอแกเป็นคนทำเหรอ?”สายตาของเซียวเป่ยเย็นชา ราวกับว่าเป็นยมทูต จ้องมองชายหน้าบากที่กำลังเดินลงมาจากบันไดทีละขั้นแววตานั้น เหมือนกับการจ้องมองคนตาย“ฉันเป็นคนทำ” ชายหน้าบากเยาะเย้ยด้วยสีหน้าที่ดุร้าย แล้วถามว่า: “ทำไม แกอยากจะแก้แค้นเหรอ? ไอ้หนุ่ม แกก็ไม่ดูเลยว่าที่นี่มันที่ไหน ฉันขอแนะนำว่า อย่าพยายามทำตัวเหมือนฮีโร่!”“ไม่เช่นนั้น ไม่แค่แกคนเดียวเท่านั้น คนในครอบครัวของแก ญาติและเพื่อนพ้องของแก จะต้องชดใช้ด้วยความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส เพราะพฤติกรรมโง่ๆของแกในวันนี้!”เซียวเป่ยกำหมัดเอาไว้แน่น รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวโหมกระหน่ำไปทั่วร่างกาย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า: “กล้าแตะต้องอดีตภรรยาของฉัน พวกแกสมควรตาย!”เมื่อชายหน้าบากได้ยินดังนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป จากนั้นก็เยาะเย้ยอย่างสนุกสนานว่า: “ที่แท้แกก็คือเซี
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 370
ทันใดนั้น เขารู้สึกชาไปทั้งตัว นอนอยู่บนพื้น ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ทำได้แค่มองเซียวเป่ยหยิบกริชขึ้นมาจากบนพื้น แล้วเดินเข้าไปหาเขา“แก แกแตะต้องฉันไม่ได้นะ!”“ฉันมาจากตระกูลหลี่ในเมืองหลวงของมณฑลเชียวนะ!"“ถ้ากล้าแตะต้องฉัน คุณหนูของฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่!”ชายหน้าบากตะโกนสีหน้าของเซียวเป่ยเคร่งขรึม แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ตระกูลหลี่ในเมืองหลวงของมณฑล ขอบคุณที่เตือนฉันนะ?”“แต่ทุกบาดแผลบนร่างกายของหว่านเอ๋อร์ แกจะต้องได้รับประสบการณ์เป็นสิบเท่า!”พอพูดจบ ก็มีเสียงดังแคว่ก!เซียวเป่ยยกมือขึ้น กรีดหน้าของชายหน้าบากจนเป็นบาดแผลที่น่ากลัวทันใดนั้น ผิวหนังก็เต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ และมีเลือดไหลออกมา“โอ๊ย……”ชายหน้าบากส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนออกมาทันที และตะโกน: “ไอ้เวร! ไอ้สารเลว! ฉันเป็นคนของตระกูลหลี่ในเมืองหลวงของมณฑลเชียวนะ! คุณหนูของฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่!”“บอกฉันหน่อย ว่าทำไม! ฉันไม่เคยทำให้ตระกูลหลี่ในเมืองหลวงของมณฑลขุ่นเคืองใจ จึงไม่รู้ว่าทำไมคุณหนูของแกถึงได้ลงมือกับอดีตภรรยาของฉันรุนแรงขนาดนี้”เซียวเป่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาชายหน้าบากลังเลเล็กน้อยแคว่ก!ใช้กริ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 371
ภายในร้านขายของชำของชายชราผู้แปลกประหลาดเซียวเป่ยมองซูหว่านที่กำลังนอนคว่ำอยู่บนเตียง และแผ่นหลังเต็มไปด้วยบาดแผลที่เปื้อนเลือด ในใจรู้สึกเจ็บปวด และเสียใจอย่างมากแผ่นหลังที่เดิมทีขาวไร้ที่ติ ตอนนี้กลับกลายเป็นน่าเกลียดน่ากลัวแก้มที่สวยสดงดงามของซูหว่าน ก็ถูกมีดกรีดเละเทะเช่นกันและทั้งหมดนี้ เป็นเพราะเขาเซียวเป่ยเซียวเป่ยรู้สึกผิด และเสียใจอย่างมากแม้ว่าเขาและซูหว่านจะหย่าร้างกันแล้ว แต่ยังไงก็อยู่กินฉันสามีภรรยากันมาสามปี ใช่ว่าจะตัดก็ตัดได้ง่ายๆบางครั้ง คนเราก็มีความซับซ้อนมากทั้งๆที่ในใจคิดแบบนี้ แต่สิ่งที่พูดออกไป กลับเป็นอีกอย่างเซียวเป่ยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นัยน์ตาของเขาก็เริ่มชัดเจนขึ้น และก็เปลี่ยนไปเป็นสงบนิ่งไม่ว่าจะยังไง สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการรักษาอาการบาดเจ็บของ ซูหว่านที่ประตู ชายชราแปลกหน้าเหลือบมองสักครู่ ส่ายหัวอย่างจนใจแล้วกล่าวพร้อมถอนหายใจว่า: “คุณน่ะ มีความรักที่ลึกซึ้ง พรหมลิขิตของคุณกับซูหว่าน คงจะไม่จบลงง่ายขนาดนั้นหรอก”หลังจากพึมพำไปครู่หนึ่ง ชายชราผู้แปลกประหลาดก็หันหลังกลับแล้วจากไป และทิ้งท้ายไว้ว่า: “ผมจะไปทำยามาให้คุณ”เมื่อ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 372
ยาตัวนี้ สามารถฟื้นฟูกล้ามเนื้อที่ตายแล้ว และขจัดรอยแผลเป็นได้แค่ทา ก็จะไม่ทิ้งรอยแผลเป็นใดๆเลยครึ่งวันต่อมาซูหว่านที่ตื่นจากการหลับใหล ก็ลุกขึ้นมาทันที เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่อยู่บนตัวยังไม่หายดี จึงเปล่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดตอนนี้ รู้สึกไม่คุ้นชินเป็นอย่างมากนี่คือที่ไหนกันเนี่ย?ซูหว่านรู้สึกสับสนเล็กน้อย แล้วก้มศีรษะมองลงไปที่เสื้อเชิ้ตสีขาวหลวมๆที่อยู่บนตัวของตนเองนี่เป็นเสื้อผ้าผู้ชาย?แล้วเสื้อผ้าของฉันล่ะ?ใครเปลี่ยนเสื้อให้ฉัน?ทันใดนั้น ซูหว่านก็เริ่มกังวลใจ เธอบีบเสื้อผ้าบนหน้าอกของเธอเอาไว้แน่น เหมือนกระต่ายขาวตัวน้อยที่หวาดกลัว จากนั้นก็กระโดดลงจากเตียง และคิดที่จะวิ่งออกไปแต่เนื่องจากบาดเจ็บสาหัสจนเกินไป ระหว่างที่ล้มลงไปที่พื้น บาดแผลที่แผ่นหลังของเธอ จึงฉีกขาดอีกครั้ง เธอจึงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและล้มลงกับพื้นทันทีที่ประตู เซียวเป่ยเดินเข้ามาพร้อมกับยาหนึ่งถ้วย เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์นี้ ก็วางถ้วยยาลงอย่างวิตกกังวล แล้วรีบเข้าไป ช่วยพยุงซูหว่านที่อยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วถามว่า “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม”ซูหว่านเลิกคิ้ว ทันทีที่เธอเห็นเซียวเป
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 373
เซียวเป่ยรู้สึกจนใจเล็กน้อย กล่าวพึมพำว่า:“ใช่ว่าผมจะไม่เคยเห็นมาก่อน”“หันกลับไปสิ!” ซูหว่านตะโกน ลำคอเปลี่ยนไปเป็นสีแดงเซียวเป่ยไม่มีทางเลือก จึงทำได้แค่หันกลับไปจากนั้น ก็มีเสียงเปลื้องผ้าก็ดังมาจากด้านหลังหลังจากนั้นไม่นาน ซูหว่านก็พูดด้วยความโกรธว่า: “ฉัน ฉันถอดเสร็จแล้ว คุณหันกลับมาเถอะ...”เซียวเป่ยพ่นลมหายใจออกมาทางปาก หันกลับมา ก็เห็นซูหว่านที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงทั้งแผ่นหลัง หันหน้าเข้าหาตนเองรูปร่างที่เว้าโค้ง ช่างทำให้คนหลงใหลมากจริงๆถึงแม้จะเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น แต่ก็ดีขึ้นกว่าตอนก่อนหน้านี้มากเมื่อเซียวเป่ยเห็นรอยแผลเป็นเหล่านี้ ความโกรธในใจที่สงบลงแล้ว ก็ระเบิดออกมาอีกครั้งเขาเดินไป นั่งอยู่ที่ข้างเตียง แล้วใช้ยาทาแผลฉีกขาดที่อยู่บนหลังของซูหว่านอย่างระมัดระวัง“ซี๊ดซี๊ด...”ซูหว่านอดไม่ได้ที่จะครางออกมาเล็กน้อย ทำให้เซียวเป่ยรู้สึกฟุ้งซ่านเล็กน้อยซูหว่านก็รู้ว่ามันไม่ดีที่ตนเองจะเปล่งเสียงแบบนี้ออกมา จึงจำเป็นต้องกัดฟันแต่ว่า ทุกครั้งที่เซียวเป่ยทายาบนหลังของตนเอง เธอก็รู้สึกชาไปทั้งตัวโดยเฉพาะตัวยา ตอนที่ทาลงไปที่แผล จะรู้สึกเย็น และสบายมากเซีย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 374
“เฮ้อ ถ้าเด็กคนนี้เงยหน้าขึ้น จะไม่มีใครกดหัวเขาลงได้”..........ในขณะเดียวกันลานเล็กๆที่บ้านพักชั่วคราวของหลี่เซียงเหลียน“คุณหนู เกิดเรื่องขึ้นแล้ว!”ลูกน้องคนหนึ่ง รีบวิ่งเข้าไปในลานบ้านอย่างเร่งรีบ ศีรษะเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น แล้วตะโกนบอกหลี่เซียงเหลียนที่ยังคงนั่งจิบชาอยู่ในลานบ้าน“ดูลุกลี้ลุกลน! เกิดอะไรขึ้น? ท้องฟ้าจะถล่มลงมาหรือยังไง!”หลี่เซียงเหลียนกล่าวตำหนิลูกน้องก็โค้งคำนับ แล้วกล่าวอย่างหวาดกลัวว่า: “คุณหนู พ่อบ้านหลิวกลับมาแล้ว เพียงแต่ว่า...”“หลิวเหมิ่ง?เขาอยู่ไหน?”หลี่เซียงเหลียนถามพร้อมขมวดคิ้ว“อยู่ ข้างนอก...” ลูกน้องตอบกลับอย่างสั่นเทาเมื่อหลี่เซียงเหลียนเห็นดังนี้ ก็รู้สึกใจไม่ดี รีบลุกขึ้น แล้วรีบไปที่ประตูทันทีพอมาถึงประตู แล้วเห็นภาพเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า หลี่เซียงเหลียนก็ตกใจจนตัวสั่น ถอยหลังไปสองสามก้าว ด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว!มีชายคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น เลือดท่วมกาย มองไม่ออกเลยว่าเป็นใครหายใจรวยริน ดูไปแล้วเหมือนกำลังจะตาย“เขาเป็นใคร? รีบพาเขาออกไปเร็ว!” หลี่เซียงเหลียนตะคอกลูกน้องตอบอย่างรวดเร็วว่า:“คุณหนู เขาคือพ่อบ้านหลิว ...”“
บทล่าสุด
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 475
ซูเทียนห้าวตอบว่า: “ฉันรู้แล้ว! พี่สาวของฉันเป็นยังไงบ้าง?”เสียงเย้าแหย่ดังมาจากอีกด้านของโทรศัพท์: “คุณวางใจได้ ไม่ตายหรอก พอคุณควบคุมบริษัทได้สำเร็จ และได้รับเงินสองร้อยห้าสิบล้านบาทมาเมื่อไหร่ พี่สาวของคุณก็จะกลับไปได้แล้ว”“ได้! แต่ฉันขอเตือนพวกแกนะ อย่าแตะต้องพี่สาวของฉัน!”ซูเทียนห้าวกล่าวอย่างเย็นชาชายฉกรรจ์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล พวกเราทำงาน เชื่อถือได้แน่นอน”พูดจบ อีกฝ่ายก็วางสายโทรศัพท์ทันทีซูเทียนห้าวถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่กลับไม่ได้ผ่อนคลายเลย“พี่ครับ ผมขอโทษ... แต่ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้! ผมอยากจะพิสูจน์ตนเองว่า ผมไม่ใช่เศษสวะ! ผมมีความสามารถ!” ซูเทียนห้าวกล่าวเบาๆ ความเย็นชาแวบขึ้นมาในนัยน์ตา............ตัดภาพมาที่เซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานอยู่ในร้าน พอมองดูเวลา ก็พบว่าผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วเห็นได้ชัดว่าเขากังวลมาก จึงถามว่า: “ปรมาจารย์เซียวเป่ย ไป๋อู๋ฉางนั่นจะกลับมาจริงๆเหรอ?”“ถ้าเธอยังไม่อยากตาย เธอก็จะมา ” เซียวเป่ยพูดอย่างสงบนิ่งทันทีที่พูดจบ ที่ประตูร้านขายของชำ ก็มีร่างลับๆล่อๆร่างหนึ่งปรากฏขึ้น ร่างนั้นเดินโซเซเล็
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 474
สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ พิษศพที่อยู่บนมือของชายชราในชุดดำ ในเวลานี้ได้ย้อนกลับ กระจายไปตามแขนของชายชรา และบุกเข้าไปจนถึงหน้าอก!เนื่องจากมีพิษศพอยู่บนร่างกายของเขามากเกินไป ในชั่วพริบตาเดียว ชายชราในชุดดำก็ล้มลงกับพื้น คร่ำครวญไม่สายขาด ผิวหนังทั้งตัวเปลี่ยนไปเป็นสีดำ และเริ่มเปื่อยเน่าทางด้านฝั่งนี้ เมื่อหญิงชราในชุดขาวเห็นเหตุการณ์นี้ ก็ตกใจจนมีสีหน้าที่ซีดเผือด ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอะไร ก็หันหลังกลับและวิ่งหนี!เธอรู้ดีว่า คืนนี้ได้พบกับยอดฝีมือแล้ว“คิดจะหนี มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!”เมื่อเซียวเป่ยเห็นหญิงชราในชุดขาวคิดจะวิ่งหนี ก็ยกมือขึ้นแล้วยิงเข็มเงินออกไปอีกสองสามเล่มหญิงชราในชุดขาวตอบสนองกลับแบบมีเงื่อนไข เธอเหวี่ยงไม้อาดูรที่อยู่ในมือ จากนั้นก็เกิดเสียงดังตึกตึกตึก และมีประกายไฟขึ้นมาเล็กน้อยทันทีแม้ว่าเข็มเงินส่วนใหญ่จะถูกสกัดกั้น แต่ก็มีเข็มเงินสองสามเล่มที่เจาะเข้าไปที่หน้าของหญิงชราชุดขาว และมีอีกเข็มหนึ่งในนั้นเจาะไปที่ตาของเธอ ทำให้มีเลือดไหลออกมาทันทีแต่หญิงชราชุดขาวกลับไม่คิดที่จะต่อสู้กลับเลยแม้แต่น้อย หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไป พร้อมกับเสียงดังฟรึ่บ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 473
เซียวเป่ยพยักหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “มาเร็วดีนี่”“แกจะตายเอง หรือว่าให้ฉันลงมือ?” ชายชราในชุดดำ ถามด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดุร้ายในสายตาของเขา จัดการกับเด็กหนุ่มอย่างเซียวเป่ยนั้น เป็นอะไรที่ง่ายมากเดิมคิดว่าจะเป็นยอดฝีมือที่มีความแข็งแกร่งอะไร คิดไม่ถึงว่า จะเป็นเด็กเหลือขอที่อ่อนหัดคนหนึ่งสิ่งนี้ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางที่อยากจะต่อสู้อย่างจริงจัง รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากเซียวเป่ยยิ้มด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งรอยยิ้มนี้ ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางขมวดคิ้วแน่นเด็กคนนี้ กำลังยิ้มเยาะเย้ยอยู่เหรอ?“ดูเหมือนว่า แกจะเลือกให้พวกเราลงมือ” เฮยอู๋ฉางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย เผยให้เห็นฟันเหลืองของเขาและในเวลานี้ กู้โย่เสวี่ยที่นั่งคว่ำหน้านอนอยู่บนโต๊ะก็ตื่นขึ้นมา ขยี้ตาอย่างงัวเงีย มองไปที่ร่างของทั้งสองคนที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นในร้าน และถามอย่างงุนงงว่า: “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ในเวลานี้ เฮยอู๋ฉางก็ลงมือทันที เขาใช้ฝ่ามือ โจมตีเซียวเป่ยผ่านทางอากาศ!ฝ่ามือนี้ ลมที่อยู่ตรงฝ่ามือแฝงไปด้วยหมอกควันสีดำ และมีกลิ่นเหม็นมากระทบมาที่ใบหน้า!กู้โย่เสวี่ยตกใจมากจนร้องเสียงดัง และลืมที่จะหลบหลีกเซียวเป่ย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 472
พอรับสาย เสียงซักถามด้วยความเกรี้ยวโกรธของซูหว่านก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์: “เซียวเป่ย คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?”เซียวเป่ยชะงักไป รู้สึกสับสนเล็กน้อย จึงขมวดคิ้วแล้วถามว่า: “ประธานซู ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่?”“ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกเหรอ?เป่ยเสวี่ยมาส์ก คุณจะอธิบายยังไง!” ซูหว่านซักถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เป่ยเสวี่ยมาส์ก? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”“เซียวเป่ย! คุณไม่คิดว่าตนเองในตอนนี้ ไร้ยางอายมากเหรอ?” ซูหว่านโกรธมากตอนนี้การที่เซียวเป่ยแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มันเหมือนกับว่าเขาจงใจโอ้อวด“ผมไร้ยางอาย?”เซียวเป่ยขมวดคิ้ว และรู้สึกโกรธขึ้นมามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยซูหว่านกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ยังจำสิ่งที่คุณพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ได้ไหม?คุณบอกว่าตนเองจะไม่พึ่งพาใคร เพื่อจะพิสูจน์ให้ฉันเห็น! แล้วตอนนี้ล่ะ? สุดท้ายคุณก็พึ่งพาคุณหนูตระกูลกู้คนนั้น แล้วแอบทำอะไรกับมาส์กหน้านั่น!”“ไม่อย่างนั้น อาศัยแค่ตัวคุณเอง จะมีคุณสมบัติไปถึงอันดับที่สี่ของรายการยอดขายระดับประเทศเหรอ?”หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซียวเป่ยก็เพิ่งตอบ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 471
“หัวหน้าตระกูลฮั่ว คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? เศษสวะอย่างไอ้เซียวเป่ยเนี่ยนะ ช่วยชีวิตคุณ?”ฉินเฟิงถามด้วยความประหลาดใจทันใดนั้นสีหน้าของฮั่วเจิ้งซานก็เปลี่ยนไปเป็นแย่มากทันที และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ประธานฉินใช่ไหม ผมจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะ ได้โปรดให้เกียรติปรมาจารย์เซียวด้วย!”พูดจบ ฮั่วเจิ้งซานก็เฉยเมยต่อสีหน้าที่ประหลาดใจของฉินเฟิง และกล่าวกับเซียวเป่ยว่า: “ปรมาจารย์เซียว พวกเราไปกันเถอะ”เซียวเป่ยพยักหน้า เดินตามฮั่วเจิ้งซานไปขึ้นรถแล้วจากไปซูหว่านกับฉินเฟิงยืนอยู่ที่เดิม ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยงุนงงสงสัย“แม่งเอ๊ย! ทำเป็นวางมาด? ไม่รู้ว่าใช้วิธีการสกปรกอะไรในการหลอกลวงหัวหน้าตระกูลฮั่ว!” ฉินเฟิงบ่นอย่างไม่พอใจสายตาของซูหว่าน มองดูรถที่กำลังจากไปอยู่ตลอดเวลา และรู้สึกอึดอัดอยู่ใจเป็นอย่างมากไม่รู้เป็นเพราะอะไร พอเห็นท่าทีที่ฮั่วเจิ้งซานมีต่อเซียวเป่ย ทำให้ซูหว่านรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากตนเองเป็นคนผิดอย่างนั้นเหรอ?ตนรู้สึกเกรงใจและชื่มชมฮั่วเจิ้งซาน แต่เขากลับเคารพนบนอบต่อเซียวเป่ยเป็นอย่างมาก“หว่านเอ๋อร์ เป็นอะไรไปเหรอ?”เมื่อฉินเฟิงเห็นซูหว่านจ้องมองรถที
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 470
“พ่อหนุ่มคิดว่า ยาอายุวัฒนะแค่เม็ดเดียว สามารถพูดคำเหล่านี้ต่อหน้าฉันฉินเทียนหู่ได้อย่างนั้นเหรอ?”ในขณะนี้พอหลิวเซียนเหนียงได้ยินคำพูดของเซียวเป่ย ก็ขมวดคิ้วอันสวยงาม และรู้สึกว่าเซียวเป่ยใจกล้าเกินไปแล้วสีหน้าของเซียวเป่ยไร้ซึ่งความหวาดกลัว แล้วกล่าวว่า: “พักนี้ท่านฉินรู้สึกแน่นหน้าอกตลอดเวลาใช่ไหม ตอนกลางคืนก็นอนไม่หลับเป็นเวลานาน?”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ช่างนี้ฉันนอนไม่หลับ มีปัญหาอะไรไหม?”เซียวเป่ยส่ายหัวแล้วกล่าวว่า: “ท่านฉิน นี่ไม่ใช่อาการนอนไม่หลับ แต่เป็นเพราะพลังงานรั่วไหล และสูญเสียพลังชีวิต ถ้าผมดูไม่ผิด ท่านฉินไม่เพียงแต่นอนไม่หลับเท่านั้น แต่ยังรู้สึกชาที่แขนขาด้วย บางครั้งอาจจะเป็นลมหมดสติไปชั่วขณะ”ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมา สายตาของฉินเทียนหู่ก็เปลี่ยนไปทันทีทำไมเด็กคนนี้ ถึงได้พูดได้แม่นยำขนาดนี้?แต่ว่า แพทย์ที่อยู่ข้างกายตนบอกว่าตนเองไม่เป็นไร แค่ทำงานหนักจนเกินไป พักผ่อนให้เยอะๆก็พอแล้วดังนั้น ฉินเทียนหู่จึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างเย็นชาว่า: “เอาล่ะ ฉันมีหมอประจำตัวอยู่ข้างกาย ถ้ามีปัญหา ไม่จำเป็นต้องให้พ่อหนุ่มมาเตือนฉั
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 469
หลิวเซียนเหนียงหันกลับมา จ้องมองเซียวเป่ยด้วยสีหน้าท่าทางที่สงสัยและประหลาดใจแล้วถามว่า “นี่คือยาที่คุณทำเหรอ?”“ใช่” เซียวเป่ยตอบอย่างเรียบง่ายบนใบหน้าที่สวยงามของหลิวเซียนเหนียงเต็มไปด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “คุณหลิวเห็นอะไรไหม?มันเป็นของจริงหรือของปลอม?”ผู้มีอิทธิพลคนอื่นๆ ต่างก็พากันเอ่ยปากสอบถามกันเป็นแถว“หลิวเซียนเหนียง คุณพูดมาตามตรงเถอะ”“ตามความคิดของผม ยาอายุวัฒนะบ้าอะไรเนี่ย เป็นของปลอมร้อยเปอร์เซ็นต์!”“ท่านฉิน ท่านสามารถดำเนินการได้เลย”เมื่อได้ยินเสียงเย้าแหย่ของคนที่อยู่รอบข้าง สีหน้าของเซียวเป่ยก็ยังคงเต็มไปด้วยความเฉยเมยสีหน้าของฉินเทียนหู่ก็เคร่งขรึมสุดขีดเช่นกัน เมื่อเห็นว่าหลิวเซียนเหนียงไม่ได้พูดเป็นเวลานาน ตัดสินด้วยตนเองในใจ เขามองไปที่เซียวเป่ยด้วยสีหน้าที่แย่มาก โบกมือแล้วพูดว่า: “ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวเด็กคนนี้เอาไว้เดี๋ยวนี้!”ทันทีที่พูดจบ บอดี้การ์ดสองก็กำลังจะลงมือ“เดี๋ยวก่อน”ทันใดนั้น หลิวเซียนเหนียงก็เอ่ยปากพูด“คุณหลิว?” ฉินเทียนหู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลิวเซียนเหนียงมองไปที่เซียวเป่ยอีกครั้ง ดูเหมือนจ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 468
“พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่มรู้ไหมว่า คนที่หลอกลวงฉันฉินเทียนหู่จะต้องมีจุดจบอย่างไร!”ฉินเทียนหู่โกรธ!เห็นได้อย่างชัดเจนว่า หลายปีที่ผ่านมานี้ ไม่เคยมีใครกล้าเย้าแหย่ตนเอง ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ยาอายุวัฒนะ?ยืดอายุขัยได้อีกห้าปี?ยาล้ำค่าเช่นนี้ จะใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อได้อย่างไร?เซียวเป่ยกลับยิ้มเบาๆแล้วกล่าวว่า “ตอนที่ออกมาผมรีบมาก ผมหากล่องไม่เจอ ก็เลยใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อ”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเคร่งขรึมสุดขีด ราวกับว่าเป็นเสือร้ายที่กำลังจะบ้าคลั่ง!ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวไอ้หนุ่มที่มาก่อความวุ่นวายคนนี้ให้ฉันหน่อย!”ฉินเทียนหู่ตะคอกด้วยความโกรธทันใดนั้น บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังฉินเทียนหู่ก็แสดงตัวออกมา เอามือจับตรงสะเอว และจ้องมองเซียวเป่ยด้วยสายตาที่เย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ท่านฉิน ดูยาอายุวัฒนะของผมก่อนค่อยว่ากัน?”“ยังต้องดูอีกเหรอ?”ฉินเทียนหู่พูดอย่างย็นชาฮั่วเจิ้งซานรีบเกลี้ยกล่อมว่า: “ท่านฉิน ท่านอย่าเพิ่งใจร้อนไปเลย ปรมาจารย์เซียวไม่มีเจตนาอื่น ถ้าคุณยอมที่จะเชื่อผม โปรดให้โอกาสปรมาจารย์สักครั้ง ดูยาอายุวัฒนะนี้หน่อย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 467
ทันทีที่เซียวเป่ยพูดคำเหล่านี้ออกมา ก็ดึงดูดสายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นทันที“ยาอายุวัฒนะ?”“ยาอายุวัฒนะอะไร? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”“พ่อหนุ่ม รู้ไหมว่านี่เป็นวาระโอกาสแบบไหน? ถ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก ก็ไสหัวออกไปซะ!”ทุกคนดูไม่เป็นมิตรมาก และพากันตำหนิเซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานก็ตกตะลึง และตื่นตระหนกเล็กน้อย จากนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วอธิบายว่า: “ทุกท่าน ต้องขออภัยด้วย ยาอายุวัฒนะที่ปรมาจารย์เซียวกล่าวถึง... เป็นยาที่เขาเพิ่งจะกลั่นทำด้วยตนเองเมื่อสักครู่นี้”หลังจากพูดประโยคนี้จบ สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องส่วนตัวก็เปลี่ยนไป ตอนแรกรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็รู้สึกสงสัย สุดท้ายพวกเขาก็รู้สึกโกรธ!เพียะ!ซุนฝูลู่วางถ้วยชาลงบนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านขวามืออย่างแรง และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ท่านหัวหน้าตระกูลฮั่ว ผมให้คุณพาไอ้หนุ่มคนนี้เข้ามา ก็ถือว่าแหกกฎแล้ว ตอนนี้ไอ้หนุ่มคนนี้ยังกล้ามาพูดจาไร้สาระ และจะใช้ยาอายุวัฒนะที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อนอะไรนั่นแลกกับหินจิตวิญญาณ แถมยังเป็นของที่เขาทำขึ้นมาด้วยตนเองอีกด้วย”“ปรมาจารย์ฮั่ว คุณคิดว่าพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ โง่เขลาเบาปัญญามากหรือยังไง?
