LOGINShare
บทที่ 360
Related chapters
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 361
พอเห็นบัตรธนาคาร สีหน้าของเซียวเป่ยก็เปลี่ยนไป จากนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “คุณซุนครับ คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมกับโย่เสวี่ยอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่...”“เงินน้อยเกินไปเหรอ?”ซุนอี๋หัวเราะอย่างเย็นชา ราวกับว่ามองเล่ห์เหลี่ยมกลอุบายของเซียวเป่ยออก จึงพูดอย่างประชดประชันว่า: “พูดมา นายต้องการเท่าไหร่ถึงจะยอมไปจากลูกสาวของฉัน”เซียวเป่ยขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนโดนจาบจ้วงเล็กน้อย“ในสายตาของคุณ การที่มีคนคบกับลูกสาวของคุณ ก็แค่เพื่อเงินเท่านั้นเหรอ?”เซียวเป่ยถามอย่างไม่พอใจซุนอี๋ทำอย่างกับว่าได้ยินเรื่องตลก จึงกล่าวเยาะเย้ยว่า: “เซียวเป่ยใช่ไหม ฉันเคยอาบน้ำร้อนมาก่อน ใจของนายคิดอะไรอยู่ ฉันรู้ทุกอย่าง”“ฉันรู้ว่าลูกสาวของฉันชอบนาย แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้นายมีทุนทรัพย์และความมั่นใจที่จะพูดกับฉันแบบนี้”“วันนี้ฉันสามารถนั่งเผชิญหน้ากับนาย เพื่อหารือและแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ได้ เพราะไม่อยากทำให้โย่เสวี่ย ต้องโกรธหรือเสียใจเพราะนาย”เซียวเป่ยเลิกคิ้ว แล้วถามด้วยรอยยิ้มที่สงบนิ่งว่า: “แล้วไงครับ?”“เอาเงินไป แล้วไปจากลูกสาวฉันซะ”“ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันก็มีวิธี ที่จะทำให้นายเสียใจภายหลัง!”ซุนอี
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 362
“และสามารถทำให้ชื่อเสียงของนายป่นปี้ กลายเป็นหนูข้างถนน ที่ทุกคนดุด่าทุบตีได้เลย!”พูดจบ ซุนอี๋ก็หันหลังกลับแล้วจากไปสีหน้าของเซียวเป่ยเปลี่ยนไป คิ้วขมวด ดูซุนอี๋ขึ้นรถแล้วจากไปด้วยความจนใจ เซียวเป่ยจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาทางปาก แล้วออกจากร้านค่าเฟ่ไป...........ในขณะเดียวกันในโรงพยาบาลประชาราษฎร์หลังจากที่หลี่เซียงเหลียนรู้ว่าหานตงถิงลูกชายของตนถูกคนทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัส จนทำให้นกเขาไม่สามารถใช้งานได้ ก็บินตรงกลับมาจากต่างประเทศทันทีที่รู้ข่าว“เพียะ!”ในห้องคนไข้ หลี่เซียงเหลียนที่มีบุคลิกเย็นชา ทั้งตัวเต็มไปด้วยแบรนด์เนม ตบหน้าหานเทียนซานด้วยความโกรธ แล้วพูดอย่างเกรี้ยวโกรธว่า:“เศษสวะ! แม้แต่ลูกชายก็ไม่สามารถปกป้องได้ ตอนนั้นฉันช่างตาบอดจริงๆที่แต่งงานกับคุณ!”หานเทียนซานยืนอยู่กับที่ ก้มศีรษะลง ไม่กล้าแม้แต่จะหืออือแม้ว่าหานเทียนซานจะมีฉายาหนึ่งในห้าเสือของบริษัททางการแพทย์และเภสัช ในแวดวงธุรกิจเมืองเจียงจง แต่ทว่า ต่อหน้าหลี่เซียงเหลียนภรรยาของตน เขาไม่มีอะไรดีสักอย่าง!เพราะว่า หลี่เซียงเหลียนเป็นถึงบุตรสาวคนที่สามของตระกูลหลี่แห่งเมืองหลวง!ตระกูลหลี่แห่
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 363
“ครับ คุณหนู”คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ตอบกลับหลังจากที่หลี่เซียงเหลียนวางสายแล้ว ก็มองหานเทียนซานที่มีสีหน้าที่ย่ำแย่ด้วยความเย็นชา แล้วพูดด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งว่า: “หานเทียนซาน คุณนี่ยิ่งใช้ชีวิตก็ยิ่งขี้ขลาดมากขึ้นจริงๆ!”หานเทียนซานเอ่ยปากพูดว่า: “ที่รัก อย่าหุนหันพลันแล่น ซูหว่านเป็นถึงอดีตภรรยาของปรมาจารย์เซียวเลยนะ หากจับกุมเธอ แล้วปรมาจารย์เซียวโกรธขึ้นมา ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมากนะ”“เรื่องนี้ ผมจะจัดการเอง โอเคไหม?”เมื่อหลี่เซียงเหลียนได้ยินดังนี้ ก็ตะคอกด้วยความโกรธทันทีว่า: “ปรมาจารย์เซียวอะไรกัน?หานเทียนซาน คุณบ้าไปแล้วเหรอ? ลูกชายของคุณถูกทุบตีจนเป็นแบบนี้ นอกจากคุณจะไม่อยากแก้แค้นแล้ว ยังจะมาเกลี้ยกล่อมไม่ให้ฉันหุนหันพลันแล่นอีก?”“ที่รัก.....”หานเทียนซานอยากจะอธิบายแต่ว่า หลี่เซียงเหลียนกลับจ้องเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า: “เรื่องนี้ คุณไม่ต้องเข้ามาแทรกแซง ฉันจะจัดการเอง!”“ปรมาจารย์เซียวบ้าบออะไรกัน กล้าแตะต้องลูกชายของฉันหลี่เซียงเหลียน ฉันจะทำให้เขาตายทั้งเป็น!”พูดจบ หลี่เซียงเหลียนก็เหลือบมองหานตงถิงที่ยังคงนอนหมดสติอยู่บน
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 364
โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือ ก็หล่นลงบนพื้นเช่นกันชายหน้าบากที่อยู่ในชุดสูทสีเทาคนนั้น ก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ยกเท้าขึ้น และเหยียบโทรศัพท์มือถือจนแหลกเป็นชิ้นๆ!ซูหว่านตื่นตระหนก รีบก้าวไปข้างหน้า โน้มตัวลง แล้วตะโกนว่า: “เลขาหลี่ เลขาหลี่...”“ไอ้สารเลว! พวกแกเป็นใครกันแน่? คิดที่จะทำอะไร?”ซูหว่านเงยหน้าขึ้น ตะโกนพร้อมจ้องมองกลุ่มคนเหล่านี้ด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยวชายหน้าบากที่อยู่ในชุดสูทสีเทาคนนั้น ยิ้มอย่างดุร้าย ตวัดมือ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า: “เอาตัวไป!”พูดจบ ชายร่างกำยำในชุดสูทสีดำสองคน ก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หิ้วปีกซูหว่านแล้วลากเธอออกไปจากห้องประชุมซูหว่านดิ้นรนสุดฤทธิ์แล้วกล่าวว่า: “พวกคุณคิดที่จะทำอะไร? ถึงได้ลักพาตัวกลางวันแสกๆ ทำอย่างกับว่าบ้านไม่มีขื่อไม่มีแป?”“แจ้งตำรวจ! พวกคุณรีบแจ้งตำรวจเร็ว!”ซูหว่านตะโกนใส่ผู้บริหารระดับสูงและผู้ถือหุ้นที่ตกใจกลัวจนตัวแข็งทื่อเหล่านั้นในเวลานี้ คนเหล่านี้ถึงตั้งสติขึ้นมาได้บางคนก็รีบลุกขึ้น แล้วพุ่งเข้าไปขวางคนกลุ่มนี้เอาไว้บางคนรีบควักโทรศัพท์มือถือออกมา หมายจะแจ้งตำรวจแต่ทว่าปังปัง!ชายหน้าบากที่อยู่ใ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 365
เซียวเป่ยวางสายโทรศัพท์ หันกลับมา แล้วนั่งแท็กซี่ ตรงไปที่โกลเด้นฟีนิกซ์คลับ!แม้ว่าจะหย่ากับซูหว่านแล้ว แต่ฟังจากที่หลี่เซียวลี่พูด เพราะตนเองอีกฝ่ายถึงพุ่งเป้าไปที่ซูหว่านไม่ว่ายังไงก็ตาม จะให้ซูหว่านได้รับอันตรายเพราะตนไม่ได้!เป็นคนของตระกูลเซียวเหรอ?หรือว่าเป็นคนอื่น...เซียวเป่ยใจร้อนรุ่มดั่งไฟเผาในเวลานี้ ภายในโกลเด้นฟีนิกซ์คลับซูหว่านตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง และพบว่าตนเองนอนอยู่บนพื้น ตรงมุมหน้าผาก ก็ยังมีรอยเลือดอยู่สายตาของเธอมองไปรอบๆด้วยความมึนงง ก็เห็นชายหน้าบากที่อยู่ในชุดสูทสีเทาก่อนหน้านี้ นั่งอยู่บนโซฟาตรงกลางห้องส่วนตัว จิบวิสกี้ และจ้องมาที่ตนด้วยสายตาที่ชั่วร้ายบริเวณรอบๆ ยังมีชายในชุดสูทสีดำเจ็ดถึงแปดคนอยู่ด้วย ทุกคนล้วนมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดุร้าย“พวกคุณเป็นใครกันแน่? ต้องการที่จะทำอะไร? ฉันไม่เคยทำให้พวกคุณขุ่นเคืองใจเลยนะ...”ซูหว่านหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์ของตนเอง แล้วกล่าวถามเธอต้องรู้ให้แน่ชัดก่อนว่าทำไมอีกฝ่ายถึงจับเธอมา ถึงจะสามารถแก้ไขปัญหาได้ชายหน้าบากเยาะเย้ยเย้าแหย่อยู่ครู่หนึ่ง ก็กล่าวว่า “ประธานซู หยุดลองเชิงได้แล้ว พวก
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 366
“ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะ...”ซูหว่านร้องขอความเมตตาอย่างอ่อนแรงชายหน้าบากกล่าวเยาะเย้ยว่า:“ยังขอความเมตตาได้อีกเหรอ ดูเหมือนว่าจะยังเฆี่ยนไม่พอ เฆี่ยนต่อไป!”“ครับ!”ชายในชุดสูทสีดำขานรับต่อมา ก็เฆี่ยนตีอย่างแรงอีกสักระยะเสียงกรีดร้องในห้องส่วนตัว ดังก้องไปทั่วทั้งคลับ ทำให้ผู้คนที่ได้ฟังแล้ว สั่นสะท้านไปทั้งตัวการเฆี่ยนตีแบบนี้ กินเวลานานกว่าสิบนาที จนกระทั่งซูหว่านเหลือเพียงแค่ลมหายใจที่รวยระรินทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของชายหน้าบากก็ดังขึ้นเขาเหลือบมองเบอร์ผู้โทรเข้า ก็รีบลุกขึ้นยืนด้วยความเคารพทันที รับสาย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณหนู มีอะไรจะกำชับเหรอครับ?”“คนล่ะ?”น้ำเสียงที่โหดเหี้ยมเย็นชาของหลี่เซียงเหลียน ดังมาจากอีกด้านของโทรศัพท์“กำลังเฆี่ยนอยู่ครับ”ชายหน้าบากรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วส่งสัญญาณให้ลูกน้องเฆี่ยนตีอีกสักสองสามครั้งซูหว่านกรีดร้องอีกสองสามครั้ง แล้วก็หมดสติไปหลังจากหลี่เซียงเหลียนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ได้ยินดังนี้ ก็พยักหน้าแล้วกล่าวด้วยความพึงพอใจว่า “จำไว้ว่า อย่าทำให้ถึงตาย!”“อีกอย่าง กรีดหน้าของเธอให้ฉันด้วย!”“นังจิ้งจอก
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 367
ในห้องส่วนตัว ซูหว่านคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดใบหน้าที่ขาวผ่อง ในตอนนี้ยับเยิน และเต็มไปด้วยรอยมีดและบาดแผลอันน่ากลัวเลือดแดงสด ไหลตามแก้มของเธอ ร่วงลงสู่พื้นทีละหยด“โอ๊ยยยย...”ซูหว่านกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และพยายามดิ้นรนดิ้นรนสุดชีวิตแต่ว่า ชายหน้าบากก็ขยุมผมของเธอเอาไว้แน่น แล้วกรีดหน้าของเธอ ทีละรอยๆ!“ประธานซู อย่าโทษผมเลย ทั้งหมดนี้ เป็นเพราะอดีตสามีของคุณทำให้คนที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งโกรธเคือง”ชายหน้าบากกล่าวด้วยสีหน้าดุร้าย แล้วกรีดหน้าซูหว่านอีกครั้ง จนเกิดเป็นรอยเลือดบนใบหน้าของซูหว่านไม่กี่นาทีต่อมา ซูหว่านถูกทรมานจนไม่เหมือนมนุษย์ เสื้อผ้าถูกเฆี่ยนตีจนขาดวิ่น มีเลือดปกคลุมไปทั้งตัว บนใบหน้า ก็เต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดที่น่าสยดสยองเธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ด้วยความที่กรีดร้องและตะโกนมาเป็นเวลานาน น้ำเสียงจึงแหบแห้ง เธอกระตุกไปทั้งตัว นอนจมกองเลือด จ้องมองไปที่พื้นอย่างสิ้นหวังเธอคิดไม่ถึงเลยว่า วันหนึ่งเธอจะต้องทนทุกข์กับการทรมานและการทารุณกรรมที่ไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ทำไม ทำไมถึงเป็นอย่างนี้...เธอแค่ประชุมอยู่ในบริษัท แค่เป็นอดีตภรรยาของเซียวเป่ยก็เท่านั
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 368
“ไสหัวไป!”ชายหน้าบากตะคอกบริกรทุกคนตกใจกลัวจนสีหน้าซีดเซียว แล้วรีบวิ่งไปที่บันได วิ่งลงไปชั้นล่างราวกับว่ากำลังวิ่งเอาชีวิตรอดเซียวเป่ยก็วิ่งเข้ามาจากประตูพอดี พอเห็นบริกรสาวสองสามคนวิ่งลงมาชั้นล่างอย่างตื่นตระหนก ก็เขม่นตา แล้วถามอย่างกังวลใจว่า “เมื่อกี้เสียงกรี๊ดอยู่ชั้นไหน?”บริกรสาวเหล่านั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก และมองไปทางบันไดด้วยสายตาด้วยความอกสั่นขวัญแขวนทันใดนั้น!เสียงกรีดร้องโหยหวนหนึ่ง ก็ดังมาจากบันไดจากนั้น ร่างคนที่เปื้อนเลือดร่างหนึ่ง ก็กลิ้งลงมาจากบันได จนไปถึงห้องโถงใหญ่เลือดสีแดงสด ย้อมกระเบื้องสีขาวของห้องโถงและบันไดจนเป็นสีแดงพนักงานและแขกทุกคนที่อยู่ในห้องโถง ต่างก็ตกใจกลัวจนตัวสั่นสะท้าน แล้วกรีดร้องกันระนาวเซียวเป่ยตาเบิกมองออกไป!“ซู...หว่าน?”ในขณะนั้น หลังจากที่ได้เห็นร่างนั้น เซียวเป่ยก็สั่นไปทั้งตัว ดวงตาของเขาหรี่ลง และรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา!เป็นซูหว่าน!ทำไมถึงเป็นแบบนี้?เซียวเป่ยในตอนนี้ เป็นเหมือนเสือดุร้ายที่ลงมาจากภูเขา เสียงดังฟรึ่บ พุ่งไปที่ตรงหน้าซูหว่าน แล้วอุ้มหญิงสาวที่จวนจะตายอยู่บนพื้นไว้ในอ้อมแ
Latest chapter
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 475
ซูเทียนห้าวตอบว่า: “ฉันรู้แล้ว! พี่สาวของฉันเป็นยังไงบ้าง?”เสียงเย้าแหย่ดังมาจากอีกด้านของโทรศัพท์: “คุณวางใจได้ ไม่ตายหรอก พอคุณควบคุมบริษัทได้สำเร็จ และได้รับเงินสองร้อยห้าสิบล้านบาทมาเมื่อไหร่ พี่สาวของคุณก็จะกลับไปได้แล้ว”“ได้! แต่ฉันขอเตือนพวกแกนะ อย่าแตะต้องพี่สาวของฉัน!”ซูเทียนห้าวกล่าวอย่างเย็นชาชายฉกรรจ์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล พวกเราทำงาน เชื่อถือได้แน่นอน”พูดจบ อีกฝ่ายก็วางสายโทรศัพท์ทันทีซูเทียนห้าวถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่กลับไม่ได้ผ่อนคลายเลย“พี่ครับ ผมขอโทษ... แต่ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้! ผมอยากจะพิสูจน์ตนเองว่า ผมไม่ใช่เศษสวะ! ผมมีความสามารถ!” ซูเทียนห้าวกล่าวเบาๆ ความเย็นชาแวบขึ้นมาในนัยน์ตา............ตัดภาพมาที่เซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานอยู่ในร้าน พอมองดูเวลา ก็พบว่าผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วเห็นได้ชัดว่าเขากังวลมาก จึงถามว่า: “ปรมาจารย์เซียวเป่ย ไป๋อู๋ฉางนั่นจะกลับมาจริงๆเหรอ?”“ถ้าเธอยังไม่อยากตาย เธอก็จะมา ” เซียวเป่ยพูดอย่างสงบนิ่งทันทีที่พูดจบ ที่ประตูร้านขายของชำ ก็มีร่างลับๆล่อๆร่างหนึ่งปรากฏขึ้น ร่างนั้นเดินโซเซเล็
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 474
สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ พิษศพที่อยู่บนมือของชายชราในชุดดำ ในเวลานี้ได้ย้อนกลับ กระจายไปตามแขนของชายชรา และบุกเข้าไปจนถึงหน้าอก!เนื่องจากมีพิษศพอยู่บนร่างกายของเขามากเกินไป ในชั่วพริบตาเดียว ชายชราในชุดดำก็ล้มลงกับพื้น คร่ำครวญไม่สายขาด ผิวหนังทั้งตัวเปลี่ยนไปเป็นสีดำ และเริ่มเปื่อยเน่าทางด้านฝั่งนี้ เมื่อหญิงชราในชุดขาวเห็นเหตุการณ์นี้ ก็ตกใจจนมีสีหน้าที่ซีดเผือด ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอะไร ก็หันหลังกลับและวิ่งหนี!เธอรู้ดีว่า คืนนี้ได้พบกับยอดฝีมือแล้ว“คิดจะหนี มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!”เมื่อเซียวเป่ยเห็นหญิงชราในชุดขาวคิดจะวิ่งหนี ก็ยกมือขึ้นแล้วยิงเข็มเงินออกไปอีกสองสามเล่มหญิงชราในชุดขาวตอบสนองกลับแบบมีเงื่อนไข เธอเหวี่ยงไม้อาดูรที่อยู่ในมือ จากนั้นก็เกิดเสียงดังตึกตึกตึก และมีประกายไฟขึ้นมาเล็กน้อยทันทีแม้ว่าเข็มเงินส่วนใหญ่จะถูกสกัดกั้น แต่ก็มีเข็มเงินสองสามเล่มที่เจาะเข้าไปที่หน้าของหญิงชราชุดขาว และมีอีกเข็มหนึ่งในนั้นเจาะไปที่ตาของเธอ ทำให้มีเลือดไหลออกมาทันทีแต่หญิงชราชุดขาวกลับไม่คิดที่จะต่อสู้กลับเลยแม้แต่น้อย หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไป พร้อมกับเสียงดังฟรึ่บ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 473
เซียวเป่ยพยักหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “มาเร็วดีนี่”“แกจะตายเอง หรือว่าให้ฉันลงมือ?” ชายชราในชุดดำ ถามด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดุร้ายในสายตาของเขา จัดการกับเด็กหนุ่มอย่างเซียวเป่ยนั้น เป็นอะไรที่ง่ายมากเดิมคิดว่าจะเป็นยอดฝีมือที่มีความแข็งแกร่งอะไร คิดไม่ถึงว่า จะเป็นเด็กเหลือขอที่อ่อนหัดคนหนึ่งสิ่งนี้ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางที่อยากจะต่อสู้อย่างจริงจัง รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากเซียวเป่ยยิ้มด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งรอยยิ้มนี้ ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางขมวดคิ้วแน่นเด็กคนนี้ กำลังยิ้มเยาะเย้ยอยู่เหรอ?“ดูเหมือนว่า แกจะเลือกให้พวกเราลงมือ” เฮยอู๋ฉางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย เผยให้เห็นฟันเหลืองของเขาและในเวลานี้ กู้โย่เสวี่ยที่นั่งคว่ำหน้านอนอยู่บนโต๊ะก็ตื่นขึ้นมา ขยี้ตาอย่างงัวเงีย มองไปที่ร่างของทั้งสองคนที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นในร้าน และถามอย่างงุนงงว่า: “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ในเวลานี้ เฮยอู๋ฉางก็ลงมือทันที เขาใช้ฝ่ามือ โจมตีเซียวเป่ยผ่านทางอากาศ!ฝ่ามือนี้ ลมที่อยู่ตรงฝ่ามือแฝงไปด้วยหมอกควันสีดำ และมีกลิ่นเหม็นมากระทบมาที่ใบหน้า!กู้โย่เสวี่ยตกใจมากจนร้องเสียงดัง และลืมที่จะหลบหลีกเซียวเป่ย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 472
พอรับสาย เสียงซักถามด้วยความเกรี้ยวโกรธของซูหว่านก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์: “เซียวเป่ย คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?”เซียวเป่ยชะงักไป รู้สึกสับสนเล็กน้อย จึงขมวดคิ้วแล้วถามว่า: “ประธานซู ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่?”“ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกเหรอ?เป่ยเสวี่ยมาส์ก คุณจะอธิบายยังไง!” ซูหว่านซักถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เป่ยเสวี่ยมาส์ก? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”“เซียวเป่ย! คุณไม่คิดว่าตนเองในตอนนี้ ไร้ยางอายมากเหรอ?” ซูหว่านโกรธมากตอนนี้การที่เซียวเป่ยแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มันเหมือนกับว่าเขาจงใจโอ้อวด“ผมไร้ยางอาย?”เซียวเป่ยขมวดคิ้ว และรู้สึกโกรธขึ้นมามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยซูหว่านกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ยังจำสิ่งที่คุณพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ได้ไหม?คุณบอกว่าตนเองจะไม่พึ่งพาใคร เพื่อจะพิสูจน์ให้ฉันเห็น! แล้วตอนนี้ล่ะ? สุดท้ายคุณก็พึ่งพาคุณหนูตระกูลกู้คนนั้น แล้วแอบทำอะไรกับมาส์กหน้านั่น!”“ไม่อย่างนั้น อาศัยแค่ตัวคุณเอง จะมีคุณสมบัติไปถึงอันดับที่สี่ของรายการยอดขายระดับประเทศเหรอ?”หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซียวเป่ยก็เพิ่งตอบ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 471
“หัวหน้าตระกูลฮั่ว คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? เศษสวะอย่างไอ้เซียวเป่ยเนี่ยนะ ช่วยชีวิตคุณ?”ฉินเฟิงถามด้วยความประหลาดใจทันใดนั้นสีหน้าของฮั่วเจิ้งซานก็เปลี่ยนไปเป็นแย่มากทันที และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ประธานฉินใช่ไหม ผมจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะ ได้โปรดให้เกียรติปรมาจารย์เซียวด้วย!”พูดจบ ฮั่วเจิ้งซานก็เฉยเมยต่อสีหน้าที่ประหลาดใจของฉินเฟิง และกล่าวกับเซียวเป่ยว่า: “ปรมาจารย์เซียว พวกเราไปกันเถอะ”เซียวเป่ยพยักหน้า เดินตามฮั่วเจิ้งซานไปขึ้นรถแล้วจากไปซูหว่านกับฉินเฟิงยืนอยู่ที่เดิม ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยงุนงงสงสัย“แม่งเอ๊ย! ทำเป็นวางมาด? ไม่รู้ว่าใช้วิธีการสกปรกอะไรในการหลอกลวงหัวหน้าตระกูลฮั่ว!” ฉินเฟิงบ่นอย่างไม่พอใจสายตาของซูหว่าน มองดูรถที่กำลังจากไปอยู่ตลอดเวลา และรู้สึกอึดอัดอยู่ใจเป็นอย่างมากไม่รู้เป็นเพราะอะไร พอเห็นท่าทีที่ฮั่วเจิ้งซานมีต่อเซียวเป่ย ทำให้ซูหว่านรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากตนเองเป็นคนผิดอย่างนั้นเหรอ?ตนรู้สึกเกรงใจและชื่มชมฮั่วเจิ้งซาน แต่เขากลับเคารพนบนอบต่อเซียวเป่ยเป็นอย่างมาก“หว่านเอ๋อร์ เป็นอะไรไปเหรอ?”เมื่อฉินเฟิงเห็นซูหว่านจ้องมองรถที
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 470
“พ่อหนุ่มคิดว่า ยาอายุวัฒนะแค่เม็ดเดียว สามารถพูดคำเหล่านี้ต่อหน้าฉันฉินเทียนหู่ได้อย่างนั้นเหรอ?”ในขณะนี้พอหลิวเซียนเหนียงได้ยินคำพูดของเซียวเป่ย ก็ขมวดคิ้วอันสวยงาม และรู้สึกว่าเซียวเป่ยใจกล้าเกินไปแล้วสีหน้าของเซียวเป่ยไร้ซึ่งความหวาดกลัว แล้วกล่าวว่า: “พักนี้ท่านฉินรู้สึกแน่นหน้าอกตลอดเวลาใช่ไหม ตอนกลางคืนก็นอนไม่หลับเป็นเวลานาน?”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ช่างนี้ฉันนอนไม่หลับ มีปัญหาอะไรไหม?”เซียวเป่ยส่ายหัวแล้วกล่าวว่า: “ท่านฉิน นี่ไม่ใช่อาการนอนไม่หลับ แต่เป็นเพราะพลังงานรั่วไหล และสูญเสียพลังชีวิต ถ้าผมดูไม่ผิด ท่านฉินไม่เพียงแต่นอนไม่หลับเท่านั้น แต่ยังรู้สึกชาที่แขนขาด้วย บางครั้งอาจจะเป็นลมหมดสติไปชั่วขณะ”ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมา สายตาของฉินเทียนหู่ก็เปลี่ยนไปทันทีทำไมเด็กคนนี้ ถึงได้พูดได้แม่นยำขนาดนี้?แต่ว่า แพทย์ที่อยู่ข้างกายตนบอกว่าตนเองไม่เป็นไร แค่ทำงานหนักจนเกินไป พักผ่อนให้เยอะๆก็พอแล้วดังนั้น ฉินเทียนหู่จึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างเย็นชาว่า: “เอาล่ะ ฉันมีหมอประจำตัวอยู่ข้างกาย ถ้ามีปัญหา ไม่จำเป็นต้องให้พ่อหนุ่มมาเตือนฉั
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 469
หลิวเซียนเหนียงหันกลับมา จ้องมองเซียวเป่ยด้วยสีหน้าท่าทางที่สงสัยและประหลาดใจแล้วถามว่า “นี่คือยาที่คุณทำเหรอ?”“ใช่” เซียวเป่ยตอบอย่างเรียบง่ายบนใบหน้าที่สวยงามของหลิวเซียนเหนียงเต็มไปด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “คุณหลิวเห็นอะไรไหม?มันเป็นของจริงหรือของปลอม?”ผู้มีอิทธิพลคนอื่นๆ ต่างก็พากันเอ่ยปากสอบถามกันเป็นแถว“หลิวเซียนเหนียง คุณพูดมาตามตรงเถอะ”“ตามความคิดของผม ยาอายุวัฒนะบ้าอะไรเนี่ย เป็นของปลอมร้อยเปอร์เซ็นต์!”“ท่านฉิน ท่านสามารถดำเนินการได้เลย”เมื่อได้ยินเสียงเย้าแหย่ของคนที่อยู่รอบข้าง สีหน้าของเซียวเป่ยก็ยังคงเต็มไปด้วยความเฉยเมยสีหน้าของฉินเทียนหู่ก็เคร่งขรึมสุดขีดเช่นกัน เมื่อเห็นว่าหลิวเซียนเหนียงไม่ได้พูดเป็นเวลานาน ตัดสินด้วยตนเองในใจ เขามองไปที่เซียวเป่ยด้วยสีหน้าที่แย่มาก โบกมือแล้วพูดว่า: “ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวเด็กคนนี้เอาไว้เดี๋ยวนี้!”ทันทีที่พูดจบ บอดี้การ์ดสองก็กำลังจะลงมือ“เดี๋ยวก่อน”ทันใดนั้น หลิวเซียนเหนียงก็เอ่ยปากพูด“คุณหลิว?” ฉินเทียนหู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลิวเซียนเหนียงมองไปที่เซียวเป่ยอีกครั้ง ดูเหมือนจ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 468
“พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่มรู้ไหมว่า คนที่หลอกลวงฉันฉินเทียนหู่จะต้องมีจุดจบอย่างไร!”ฉินเทียนหู่โกรธ!เห็นได้อย่างชัดเจนว่า หลายปีที่ผ่านมานี้ ไม่เคยมีใครกล้าเย้าแหย่ตนเอง ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ยาอายุวัฒนะ?ยืดอายุขัยได้อีกห้าปี?ยาล้ำค่าเช่นนี้ จะใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อได้อย่างไร?เซียวเป่ยกลับยิ้มเบาๆแล้วกล่าวว่า “ตอนที่ออกมาผมรีบมาก ผมหากล่องไม่เจอ ก็เลยใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อ”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเคร่งขรึมสุดขีด ราวกับว่าเป็นเสือร้ายที่กำลังจะบ้าคลั่ง!ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวไอ้หนุ่มที่มาก่อความวุ่นวายคนนี้ให้ฉันหน่อย!”ฉินเทียนหู่ตะคอกด้วยความโกรธทันใดนั้น บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังฉินเทียนหู่ก็แสดงตัวออกมา เอามือจับตรงสะเอว และจ้องมองเซียวเป่ยด้วยสายตาที่เย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ท่านฉิน ดูยาอายุวัฒนะของผมก่อนค่อยว่ากัน?”“ยังต้องดูอีกเหรอ?”ฉินเทียนหู่พูดอย่างย็นชาฮั่วเจิ้งซานรีบเกลี้ยกล่อมว่า: “ท่านฉิน ท่านอย่าเพิ่งใจร้อนไปเลย ปรมาจารย์เซียวไม่มีเจตนาอื่น ถ้าคุณยอมที่จะเชื่อผม โปรดให้โอกาสปรมาจารย์สักครั้ง ดูยาอายุวัฒนะนี้หน่อย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 467
ทันทีที่เซียวเป่ยพูดคำเหล่านี้ออกมา ก็ดึงดูดสายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นทันที“ยาอายุวัฒนะ?”“ยาอายุวัฒนะอะไร? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”“พ่อหนุ่ม รู้ไหมว่านี่เป็นวาระโอกาสแบบไหน? ถ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก ก็ไสหัวออกไปซะ!”ทุกคนดูไม่เป็นมิตรมาก และพากันตำหนิเซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานก็ตกตะลึง และตื่นตระหนกเล็กน้อย จากนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วอธิบายว่า: “ทุกท่าน ต้องขออภัยด้วย ยาอายุวัฒนะที่ปรมาจารย์เซียวกล่าวถึง... เป็นยาที่เขาเพิ่งจะกลั่นทำด้วยตนเองเมื่อสักครู่นี้”หลังจากพูดประโยคนี้จบ สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องส่วนตัวก็เปลี่ยนไป ตอนแรกรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็รู้สึกสงสัย สุดท้ายพวกเขาก็รู้สึกโกรธ!เพียะ!ซุนฝูลู่วางถ้วยชาลงบนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านขวามืออย่างแรง และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ท่านหัวหน้าตระกูลฮั่ว ผมให้คุณพาไอ้หนุ่มคนนี้เข้ามา ก็ถือว่าแหกกฎแล้ว ตอนนี้ไอ้หนุ่มคนนี้ยังกล้ามาพูดจาไร้สาระ และจะใช้ยาอายุวัฒนะที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อนอะไรนั่นแลกกับหินจิตวิญญาณ แถมยังเป็นของที่เขาทำขึ้นมาด้วยตนเองอีกด้วย”“ปรมาจารย์ฮั่ว คุณคิดว่าพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ โง่เขลาเบาปัญญามากหรือยังไง?
