EP.7 กว่าจะผ่านไป

3ปีผ่านไป......

ตอนนี้ดิสนีย์ได้เรียนจบเป็นที่เรียบร้อยเเล้ว เธอพยามอย่างหนักที่จะจบให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะกลับไปหาคนที่เธอรักเเละก็ลูกสาวของเธอ ตั้งเเต่วันนั้นมาดิสนีย์กับเซอร์เวย์ก็ได้ขาดการติดต่อทุกช่องทาง เพราะเเม่ของดิสนีย์นั้นเอง เเก้วมณีดีใจเป็นอย่างมากเมื่อลูกสาวของเธอได้ออกจากผู้ชายจนๆคนนั้น หึ!น่ารักเกียจสิ้นดี

"ดิสนีย์มาหาเเม่หน่อยสิ"

ทันทีที่ดิสนีย์เดินลงมาจากชั้นบนที่เป็นห้องนอนของเธอ หลังเรียนจบเเล้วเธอก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เมื่อได้ยินเสียงจากผู้เป็นเเม่เธอก็รีบเดินเข้าไปอย่างปฏิเสธไม่ได้ ถามว่าโกรธเธอไหม? ดิสนีย์คงตอบได้เต็มปากว่าเธอโกรธเเละโมโหกับสิ่งในที่เเม่ของเธอทำมาก ตลอดระยะเวลา3ปีที่ผ่านมาเธอเอาเเต่คิดถึงเซอร์เวย์เเละก็ลูกสาวของเธอใจเเทบขาด ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงพวกเขาทั้งสองเลย เธอพยามหาทางกลับประเทศไทย เเต่ก็ไม่พ้นจากง่ามมือของเเม่เธอ เธอสั่งลูกน้องคอยประกบทุกฝีก้าวยิ่งกว่านักโทษเสียอีก

"เเม่มีอะไรรึเปล่าค่ะ?"

"เเม่อยากให้ลูกเเต่งงานกับลูกชายของเพื่อนเเม่"

"ไม่ค่ะ!!! ยังไงหนูก็ไม่เเต่งงานกับคนอื่นเด็ดขาดนอกจากพี่เซอร์เวย์!!!"

เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจที่เเม่ของเธอพูดเเบบนั้นออกมากทั้งๆที่เธอเดินเข้าไปหาเเก้วมณีที่นั้งอยู่บนโซฟาดิสนีย์ยังไม่ได้หย่อนก้นลงบนโซฟาเลยด้วยซ้ำ ครานี้เธอจะไม่ยอมเดินตามรอยเเม่ของเธออีกต่อไป เพราะเธอเจ็บปวดเจียนตายไม่มีใครรู้เลย กว่าจะผ่านมาในเเต่ละวันเธอเเทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ถ้าเธอไม่คิดถึงหน้าลูกกับพี่เซอร์เวย์เธอคงจะฆ่าตัวตายไปตั้งนานเเล้ว!!!

"ป่านนี้มันคงจะมีเมียไปมีลูกกับผู้หญิงคนอื่นไปเเล้ว เเกจะกลับไปหามันอีกทำไม กลับไปมันก็เลี้ยงเเกให้อยู่อย่างสุขสบายเเบบนี้ไม่ได้หรอกนะ!!!"

"สุขสบายเหรอค่ะ? ถ้าให้อยู่เเบบสุขสบายเเบบนี้ หนูคงไปอยู่กับพี่เซอร์เวย์ดีกว่า...เเม่รู้อะไรไหม...ตลอดเวลา3ปีที่ผ่านมาหนูไม่เคยมีความสุขเลย!!! เเม่เห็นเเกตัวเองไม่นึกถึงใจของหนูบ้างเลย เเม่เห็นเเกเงินทองเเละอำนาจเเต่เเม่กลับไม่เห็นหนูในใจของเเม่เลย อึกฮื่อๆๆๆ"

นิสนีย์ตะโกนออกไปด้วยน้ำตาที่อดกลั้นเธอโกรธมากจริงๆที่ชีวิตของเธอเป็นเเบบนี้ เพราะเเก้วมณีเป็นคนบงการชีวิตของเธอไปเสียทุกอย่าง เเต่บาร์บี้เเก้วมณีกลับให้ได้ทุกอย่างที่บาร์บี้เอ่ยปากขอ ตอนนี้บาร์บี้เรียนจบก็กลับประเทศไทยไป1ปีกว่าเเล้ว เธออยากกลับไปกับบาร์บี้ด้วย เเต่เเม่ของเธอไม่ให้กลับไปเพียงเพราะเซอร์เวย์

"ที่ฉันทำไปก็เพื่อเเกทั้งนั้น!!! ฉันอยากให้เเกมีผู้ชายที่ดูเเลเเกได้ ชีวิตของไม่ต้องเเกจะไม่ต้องไปลำบากกัดกินก้อนเกลือกับไอ้กระจอกนั้นไง!!!"

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดสาดใส่หน้าดิสนีย์อย่างโมโห ทำไมลูกสาวของเธอถึงได้หัวอ่อนขนาดนี้กัน

"สิ่งที่เเม่พูดมาหนูไม่ต้องการเลนสักนิด..."

ดิสนีย์พูดเเค่นั้นก็เดินขึ้นไปยังบนห้องนอนของเธอด้วยน้ำตาที่ไหลลงอาบเเก้ม มือน้อยๆยกขึ้นปาดน้ำตาอย่างอ่อนล้า

ปัง!!!

เธอปิดประตูอย่างเเรงพร้อมล็อกประตูเเน่น เเล้วล้มตัวลงบนเตียงหนานุ่มอย่างหมดเเรง

"ทำไมชีวิตฉันต้องเจออะไรเเบบนี้ด้วยอึก!!ฮื่อๆๆๆ"

เธอร้องไห้ฟูมฟายอย่างหนัก ดิสนีย์ไม่คิดว่าเเม่ของเธอใจร้ายใจดำถึงเพียงนี้

"อึก! ดะ..ดิสนีย์จะไม่ยอมเเพ้ หนูจะกลับไปหาลูกกับพี่เซอร์เวย์ให้ได้ฮื่อๆๆๆ"

เธอพูดพึมพำคนเดียวพร้อมปาดน้ำตาไป ตอนนี้เธอมีเเผนที่จะกลับไปหาเซอร์เวย์ เเต่ติดเเค่อย่างเดียวลูกน้องของเเม่อยู่เต็มสวนรอบบ้านทุกจุด เงินที่ใช้ในการเดินทางก็พอมีถึงเเล้วด้วย คิดดูสิว่าเธอเอาเงินที่เเม่ของเธอส่งเรียนเเต่เธอกลับใช้จ่ายอย่างประหยัด จนมีเงินที่จะบินกลับไปยังประเทศไทยเเล้วในตอนนี้โดยที่เเก้วมณีไม่รู้อะไรเลย

เมื่อร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เธอลุกขึ้นนั้งพร้อมกวาดมือไปยังใต้หมอนใบใหญ่ของเธอที่ใช่นอนอยู่ เธอหยิบรูปภาพของเซอร์เวย์ออกมา เป็นรูปภาพที่เซอร์เวย์ตอนเป็นนักศึกษาอยู่ ดิสนีย์ก้มหน้าพรมจูบรูปถ่ายของเซอร์เวย์อย่างคิดถึง ภายในใจก็นึกถึงเซอร์เวย์ว่าป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง ลูกสาวของเธอล่ะหน้าตาเป็นอย่างไร ทำไมเธอถึงรู้สึกเจ็บปวดในใจขนาดนี้ ที่เธอทำไปก็เพราะรักพวกเขาทั้งสอง เธอรู้ดีถ้าเธอยังดึงดันที่จะไม่ไปต่างประเทศตามที่เเม่ของเธอพูด เซอร์เวย์เเละลูกของเธอไม่ปลอดภัยเเน่ เธอเองก็รู้สึกผิดที่ทิ้งพวกเขามา ไว้เธอจะไปอธิบายต่อหน้าเซอร์เวย์ดีกว่า เพราะในสิ่งที่เเม่ของเธอต้องการในตอนนั้นคือ...อยากให้เธอเรียนจบ เธอก็เรียนจบตามที่แม่ของเธอขอไว้เเล้ว ต่อจากนี้เธอจะไม่ฟังในสิ่งที่เเม่ของเธอพูดอีกต่อไป เป็นตายร้ายดียังไงเธอก็ยอม เพราะสุดท้ายเเล้วคนที่เจ็บที่สุดก็คือเธอกับเซอร์เวย์....