โมโหหึง

ตอนที่4 โมโหหึง

“ตอนนี้หว้ารู้สึกมึนๆหัวนิดหน่อยค่ะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะพี่บิ๊ก” ลูกหว้าเอ่ยขึ้นเพราะเธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคงจะดื่มเยอะเกินไปแล้ว เพราะอาการหนักหัวปวดหัวเริ่มประเดประดังเข้ามาเธอเลยอยากจะไปล้างหน้าล้างตาให้ตัวเองได้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง

“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหมครับ?”

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหว้าให้กฐินไปเป็นเพื่อนก็ได้” พูดจบดวงตากลมโตก็กวาดมองไปรอบๆเพื่อมองหาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ และตอนนี้กฐินเองกำลังเต้นอย่างสนุกสนานกับพนักงานในร้านคาเฟ่คนอื่น ขาเรียวสวยรีบก้าวเดินฉับๆไปสะกิดแขนเพื่อนทันทีเพราะพยายามเรียกชื่อของกฐินหลายครั้งแล้วแต่กลับไม่ได้ยินเนื่องจากเสียงดนตรีในผับอาจจะดัง และเพื่อนของเธอเองก็กำลังตั้งหน้าตั้งตาเต้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

“กฐินคือฉันอยากเข้าห้องน้ำน่ะ แกไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ”

“ได้สิแกฉันก็กำลังปวดฉี่อยู่พอดีเลย รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนด้วยอ่ะแก สงสัยจะทั้งดื่มทั้งกินเยอะไปหน่อย แห่ะแห่ะ”

“อืม แกอ่ะดื่มเยอะมากไปแล้ว รู้ตัวหรือเปล่าว่าเมาแล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปทำงานไม่ได้หรอก” ลูกหว้าบ่นอุบอิบขึ้นมาอย่างไม่จริงจังนัก

“เออน่า ป่ะรีบไปกันฉี่จะราดแล้วเนี่ย”

ทั้งสองสาวเพื่อนสนิทเดินปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำและแยกกันเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จสรรพแล้วลูกหว้าจึงเดินไปล้างหน้าล้างตาและยืนส่องกระจกเช็คความเรียบร้อยของตัวเอง พอได้น้ำเย็นๆล้างหน้าก็ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้างถึงแม้อาการหนักๆหัวจะยังมีอยู่

ทางด้านกฐินเองจู่ๆเธอก็มารู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนเอาอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้เลยยังออกมาด้านนอกไม่ได้ ลูกหว้าจึงออกมายืนรอเพื่อนสนิทอยู่ด้านหน้าห้องน้ำ แต่ทันใดนั้นจู่ๆก็มีคนมากระชากแขนเธออย่างแรงจนเธอรู้สึกได้ว่าร่างของเธอปลิวว่อนเข้าไปปะทะร่างแกร่งของอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง

ปึ่กกก!!!

“โอ๊ยยย!” เธอร้องออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจเพราะรู้สึกเจ็บ แต่พอหันหน้ามาก็เจอเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่กลับเป็นผู้ชายใจดีคนนั้น คนที่เสียสละเวลาพาเธอและเพื่อนสนิทเดินไปหาอาคารที่ยื่นเอกสารสมัครเรียนเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว

“อ้าว ขะ คุณคนนั้นนี่เอง คุณมาเที่ยวที่นี่เหมือนกันเหรอคะ?”

น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ ประกอบกับท่าทางที่ดูตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้เจอผู้ชายใจดีคนนั้นที่นี่ ดวงตาสีนิลส่องประกายแพรวพราวใสซื่อ จ้องหน้าเขานิ่งด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแปลกใจแต่ก็แฝงไปด้วยความตื่นเต้นดีใจเช่นเดียวกัน ดวงตาคู่นี้แหละที่ทำให้เขาแทบคลั่งเวลาที่เธอมองสบตากับเขา มันเป็นสายตาที่ดูไร้เดียงสาและไม่มีพิษภัยกับใคร

แต่…เธอช่างสร้างภาพให้คนอื่นคิดว่าเธอดูไร้เดียงสา ทั้งที่ความเป็นจริงพฤติกรรมของเธอในค่ำคืนนี้มันขัดกัน เพราะสำหรับเขาแล้วเธอมันก็แค่ผู้หญิงเจนโลกทั่วไปคนหนึ่ง

“หึ เธอเลิกแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาเหมือนเด็กประถมสักทีเถอะ อยู่ต่อหน้าฉันทำไมไม่ทำตัวง่ายๆเหมือนอยู่กับไอ้หน้าตี๋นั่นบ้างล่ะ แทบอยากจะเอากับมันคาโต๊ะแล้วไม่ใช่รึไง??”

น้ำเสียงขุ่นเคืองที่แฝงไปด้วยคำเหน็บแนมพูดออกไปด้วยความโมโห ประกอบกับที่เขาดื่มเหล้าเพียวๆไปหลายแก้วจึงทำให้เขาเริ่มที่จะควบคุมสติตัวเองไม่ได้ และเขาต้องอดกลั้นดูเธอกับไอ้หน้าตี๋นั่นพรอดรักกระหนุงกะหนิงกันอยู่นานสองนานจนแทบจะคลั่ง แต่พอเธอมาอยู่ต่อหน้าเขาแบบนี้เธอกลับทำตัวเป็นเด็กไร้เดียงสา

“คุณพูดอะไรของคุณคะ หนูไม่เข้าใจ” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยขึ้นด้วยความงุนงง และเธอก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเลยจริงๆว่ากำลังจะสื่อถึงอะไร

“หึ! ไม่ต้องมาทำตัวใสซื่อไร้เดียงสาหรอกนะ ทั้งที่เธอมันก็เหมือนผู้หญิงอย่างว่าทั่วๆไปที่ฉันเคยซื้อกิน”

“ฉันว่าคุณคงจะเมามากแล้วนะคะถึงพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้ และหนูก็จะไม่พูดกับคนเมาแบบคุณค่ะ กรุณาปล่อยแขนหนูด้วยค่ะ!!” ลูกหว้าพยายามแกะมือหนาของเขาออกจากการเกาะกุม เพราะตอนนี้เธอรู้สึกได้ถึงแรงบีบต้นแขนของเธอหนักขึ้นจนปวดร้าวราวกับกระดูกจะหักออกเป็นท่อนๆ แต่ยิ่งเธอพยายามแกะมือเขาออกมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งออกแรงบีบมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

“……” ดวงตาคมจ้องหน้าเธอไม่กะพริบ เขายังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่ประโยคเดียว

“หนูบอกให้ปล่อยไงคะ คุณเมามากแล้วนะคะ ถ้าเมาแล้วก็ควรจะกลับไปนอน ไม่ใช่มาหาเรื่องคนที่เขาไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรไปทั่วแบบนี้!” ลูกหว้าตะคอกใส่หน้าเขาและพยายามแกะมือหนาที่แข็งราวกับคีบเหล็กนั้นออก แต่มันก็แน่นยิ่งกว่ากาวตราช้างซะอีกและเธอก็ไม่สามารถที่แกะมือของเขาออกจากการเกาะกุมได้

“ฉะ ฉันบอกให้ปล่อยฉันไงคะ ปล่อย” น้ำเสียงพร่าสั่นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง มืออีกข้างของเธอก็ทั้งหยิกทั้งข่วนและพยายามต่อต้าน แต่เหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยแม้แต่นิด มือใหญ่ทั้งสองข้างออกแรงบีบแขนเธอแรงขึ้น จนใบหน้าสวยต้องเบ้หน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด แต่แล้วคนที่หน้ามืดตามัวก็ไม่รอช้า เขาปล่อยมือที่บีบต้นแขนของเธอออก เปลี่ยนมาจับใบหน้าของเธอไว้และประกบจูบลงไปบนริมฝีปากเธออย่างบ้าคลั่งโดยที่เธอเองยังไม่ทันได้ตั้งตัว

เจไดประกบปากบดจูบเธออย่างเร่าร้อนรุนแรงโดยที่ไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ จนตอนนี้เธอรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือด เพราะความโมโหหึงที่ผู้หญิงที่เขาหมายตาเอาไว้กลับมาพรอดรักกับผู้ชายคนอื่นให้เขาเห็นต่อหน้าต่อตาแบบนี้

“อื้อ อ่อย อั่น เอี่ยวอี้อ้ะอั๋นเอ็บ” (ปล่อยฉันเดียวนี้นะฉันเจ็บ)

ลูกหว้ารวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีอยู่น้อยนิดพยามผลักร่างหนาออกไปจนเขาเองเซถลาไปนิด

“หึ ผู้หญิงอย่างเธอเจ็บเป็นด้วยเหรอ ฉันว่า…เธอน่าจะชอบแบบนี้ซะอีกนะ” เสียงเข้มพูดสวนขึ้นมาอย่างนึกโมโห ตอนนี้ความโกรธทำให้เขาหูอื้อตามัวไปหมด เขาไม่ยอมฟังและไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะผู้ชายอย่างเขาหากถูกใจหรืออยากได้อะไรเขาก็ต้องได้ และคนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์

“ถ้าคุณไม่หยุดทำอะไรทุเรศๆและน่ารังเกียจแบบนี้ หนูจะเรียกให้คนช่วย!!” เธอเอ่ยขึ้นเสียงสั่น

“เอาสิ!! ถ้าอยากให้คนอื่นเข้ามาดูฉากรักของเราสองคนก็แหกปากร้องดังๆ!! ร้องเลยสิ!!” เขาตะคอกใส่หน้าเธออย่างไม่เกรงกลัวคำที่เธอขู่เลยสักนิด ก่อนจะเอื้อมมือหนาไปบีบคางของเธอให้หันหน้ากลับมาหาเขาอีกครั้ง ก่อนจะประกบจูบเธออย่างเร่าร้อนรุนแรงอีกครั้งจนได้กลิ่นคาวเลือดสดๆทั้งของเธอและเขา เพราะผลของการหึงหวงผู้หญิงที่ตัวเองหมายปองเขาจึงขาดสติจนทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่แตกยับ และคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวของเลือด

“อื้อ อ่อยอ้ะ…อื้อ”

ลูกหว้าพยามบอกให้เขาปล่อยเพราะตอนนี้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก เธอทำได้เพียงส่งเสียงอึกอักให้เขาหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนแบบนี้กับเธอสักทีแต่ก็ไม่ได้ผล และเขาก็ยอมไม่ปล่อยริมฝีปากให้เธอเป็นอิสระเสียที เขายังบังคับจูบเธออย่างดูดดื่มอยู่แบบนั้น มิหนำซ้ำยังพยายามแทรกเรียวลิ้นอันร้ายกาจเข้าไปตักตวงความหวานในปากของเธอไม่หยุด จนในที่สุดเธอต่อต้านคนตัวโตกว่าไม่ไหวจึงเป็นลมและหมดสติไป

“หึ แค่นี้ก็หมดฤทธิ์ซะแล้วเหรอ” เจไดสบถออกมาเบาๆและยกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะอุ้มร่างคนตัวเล็กในท่าเจ้าสาวเดินเข้าไปทางประตูลับของผับแห่งนี้ซึ่งไม่มีใครสามารถเข้าออกประตูนี้ได้ นอกจากคนที่สนิทกับเจ้าของผับแห่งนี้เท่านั้น

หลังจากกฐินทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ปาไปหลายนาที เพราะจู่ๆเธอก็รู้สึกท้องเสียขึ้นมาเอาเสียดื้อๆ

“เฮ้อ นึกว่าจะตายคาห้องน้ำซะแล้วกู สงสัยกับแกล้มจะออกฤทธิ์เล่นงานซะน่วมเลย ป่านนี้ยัยหว้าคงบ่นแล้วแน่ๆ” กฐินบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะพาร่างกายที่ดูไร้เรี่ยวแรงเพราะคงจะขาดน้ำเนื่องจากถ่ายหนักเมื่อครู่ออกมาด้านนอก

กฐินกวาดสายตามองหาเพื่อนสนิท เธอหันซ้ายหันขวาเรียกทั้งในห้องน้ำและนอกห้องน้ำ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับใดๆของเพื่อนสนิทเลย

“หรือว่ายัยหว้าจะรอเราไม่ไหวเลยกลับไปที่โต๊ะก่อนนะ” พอกฐินคิดได้เช่นนั้นเธอจึงเดินกลับมาที่โต๊ะข้างในผับ และกวาดสายตามองหาเพื่อนโดยรอบก็ไม่เจอแม้แต่เงาของลูกหว้า กฐินจึงเอ่ยถามผู้จัดการร้านคาเฟ่

“เอ่อ ผู้จัดการคะ ยัยหว้ายังไม่กลับมาอีกเหรอคะ กฐินเรียกหาทั้งในห้องน้ำและนอกห้องน้ำก็ไม่เห็นเลยค่ะ กฐินคิดว่ายัยหว้ากลับมาที่โต๊ะแล้วซะอีก” กฐินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเป็นปมราวกับผูกโบว์เพราะเป็นห่วงเพื่อนสนิท

“ยังไม่กลับมานะครับ พี่ก็ว่าอยู่ว่าทำไมเห็นกฐินเดินออกมาคนเดียว” ผู้จัดการหนุ่มตอบประกอบกับสีหน้าท่าทางที่เริ่มจะเป็นกังวลเหมือนกัน

“กฐินลองโทรหาแล้วยัยหว้าก็ไม่รับสายเลยค่ะ ปกติยัยลูกหว้าไม่ใช่คนที่จะไปไหนก็ไปเลยโดยไม่บอกเพื่อนนะคะ กฐินว่ามันแปลกๆยังไงไม่รู้ เป็นห่วงลูกหว้าจังค่ะ เราจะทำยังไงกันดีคะ” กฐินพูดขึ้นอย่างกระวนกระวายใจ

“ใจเย็นๆก่อนนะครับอย่าเพิ่งกังวลไป เดี๋ยวพี่จะลองติดต่อเพื่อนพี่ที่เป็นหุ้นส่วนกับเจ้าของที่นี่ ให้เค้าช่วยเช็คกล้องวงจรปิดให้อีกที” ผู้จัดการหนุ่มรูปหล่อพูดขึ้น และกำลังจะกดโทรศัพท์ติดต่อหาเพื่อนที่เพิ่งจะพูดถึง

~~ ติ๊ง ติ๊ง ~~~

เสียงข้อความไลน์ในโทรศัพท์มือถือของกฐินดังขึ้นมาขัดจังหวะ

Line…

Luk Wa : (กฐินตอนนี้หว้าออกมาข้างนอกแล้วนะ พอดีรู้สึกปวดหัวมากๆเลยออกมาซื้อยากินเพราะเราไม่ไหวจริงๆเลยต้องออกมาก่อน ไว้เจอกันที่ห้องนะแบตจะหมดแล้ว บาย)

“ลูกหว้าส่งข้อความมาแล้วค่ะผู้จัดการ บอกว่าปวดหัวมากจนทนไม่ไหวเลยออกมาหาซื้อยากินก่อน แล้วก็จะกลับห้องเลยค่ะ”

บิ๊กเอ็มทำท่าครุ่นคิดเพราะตอนออกมาทำไมมองไม่เห็นลูกหว้าเลย แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เพราะคิดว่าลูกหว้าคงไม่ไหวจริงๆเลยต้องกลับก่อน

“ถ้างั้นพวกเราก็กลับกันเถอะเดี๋ยวพี่ไปส่ง ป่ะเด็กๆ คืนนี้พอแค่นี้ก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาทำงานกันไม่ไหว”

ผู้จัดการหนุ่มรูปหล่อตะโตนเรียกลูกน้องคนอื่นๆ ก่อนทั้งหมดจะทยอยกันกลับ ผู้จัดการหนุ่มไปส่งกฐินถึงหอพักแล้วก็ขอตัวกลับเลยเช่นกัน

พอกฐินกลับเข้ามาถึงในห้องพักแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าและนึกเอะใจว่าทำไมป่านนี้ลูกหว้าถึงยังไม่กลับมาอีก เธอจึงล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างและกดโทรออกหาเพื่อนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับโทรไม่ติด

“สงสัยแบตคงหมด เดี๋ยวอีกสักพักก็คงกลับมามั้ง ไปอาบน้ำนอนดีกว่า” กฐินพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะรีบไปจัดการอาบน้ำอาบท่าและทำธุระส่วนตัว พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอก็เผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยเพลียเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์และอาการท้องเสียก่อนหน้านั้น……