ตอนที่28 “หนูต้องใส่ชุดนี้จริงๆเหรอคะ??” ลูกหว้าถามขึ้นเมื่อมองดูตัวเองผ่านกระจกใบใหญ่ด้วยสีหน้าเป็นกังวลเพราะเธอรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ “อืม ทำไมละ ก็สวยดีออกไม่โป๊ด้วย” “แต่เดี๋ยวหนูก็ต้องไปโรงพยาบาลนะคะ” “นี่ไงครับ ชุดที่ต้องใส่ไปโรงพยาบาลพี่เตรียมไว้ให้แล้ว แล้วค่อยไปเปลี่ยนอีกที” เด็กสาวได้แต่ยืนขยุกขยิกให้กับชุดที่เธอสวมใส่ด้วยความไม่มั่นใจเพราะเธอไม่ค่อยจะชินกับการใส่เสื้อผ้าแบบนี้ วันนี้เธอใส่ชุดเดรสเปิดไหล่รัดรูปสีชมพูอ่อน สั้นเหนือหัวเข่าขึ้นมานิดหน่อยทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอได้อย่างชัดเจน ซึ่งเจไดดูแล้วชุดนี้ไม่โป๊เกินไปและดูเหมาะกับเธอ ส่วนตัวเธอเองนั้นถนัดกางเกงยีนส์และเสื้อยืดธรรมดาๆมากกว่าที่ต้องมาใส่ชุดแพงๆหรูๆเหมือนคุณหนูในละครแบบนี้ “มาได้แล้ว” เขายื่นไปจับมือเธอให้เดินตามไปที่ลานจอดรถหรู “เพื่อนคุณ เอ่อ…เขาเป็นคนแบบไหนเหรอคะ?” เธอเอ่ยถามขึ้น เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนเขาเป็นคนแบบไหนและเธอเองจะต้องทำตัวยังไงเมื่อเจอกับเพื่อนของเขา “แบบพี่นี่แหละ” เขาตอบสั้นๆ เธอเองก็ได้แต่คิดว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันก็
ตอนที่29 หนึ่งชั่วโมงผ่านไป …… ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก!! ตั่บ ตั่บ ตั่บ!! “อื้ออออ …อร๊ายยย ขะ คุณ เจได แรงอีกค่ะ กระแทกใส่เข้ามาเลยค่ะ อ๊าาาา” หญิงสาวร้องครวญครางออกมาอย่างถึงอกถึงใจ เมื่อท่อนมังกรยักษ์ขนาดใหญ่ขยับเข้าออกกระแทกรุนแรงอย่างต่อเนื่องตามคำร้องขอ เธอร้องครางลั่นเมื่อเขากระแทกกระทั้นเข้าออกอย่างหนักหน่วง “อ่าส์ ใกล้แล้ว” เสียงครางเสียวพ่นออกมาจากลำคอเบาๆ ปึก ปึก ปึก!!! “อ่ะ อ๊าาา...อร้ายยย!” ในที่สุดทั้งสองก็เดินทางไปถึงฝั่งฝัน น้ำรักสีขาวขุ่นได้ฉีดพ่นออกมาใส่เครื่องป้องกันทุกหยาดหยด ก่อนเขาจะดึงมันออกมาและโยนมันลงไปในถังขยะ มือหนาเอื้อมไปหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดท่อนเอ็นอย่างรีบๆ เมื่อเพลิงสวาทบนเตียงได้จบลง ต่างคนก็ต่างรีบแต่งเนื้อแต่งตัวให้กลับมาอยู่ในสภาพเดิม “หวังว่าคุณเจไดจะเรียกหากิ่งแก้วอีกนะคะ” “เธอคงจะยังไม่รู้สินะ ว่าฉันไม่ชอบเอากับใครซ้ำรอบสอง!” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใยดี เพราะสำหรับเขา เอา จ่าย จบ ไม่กินซ้ำ ผู้หญิงพวกนี้ก็แค่เอาไว้ระบายและคลายเครียด เขาแค่ต้องการสำเร็จความใคร่ข
ตอนที่30 หลังจากที่คุณหญิงสุดารัตน์ได้ยาดมยาหม่องมาดมแก้เวียนหัวแล้วอาการก็ดีขึ้นมาบ้าง เธอไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายตัวเองจะเป็นเอามากได้ถึงขนาดนี้ “ตาเจนะตาเจ แกนี่มันเกินที่ฉันจะสรรหาคำมาด่าแกจริงๆ ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะหน้ามืดตามัวไปเอาเด็กอายุสิบแปดสิบเก้าปีมาเป็นเมีย นี่แกอายุเท่าไหร่แล้วห๊ะ แกมันใกล้จะสี่สิบแล้ว นี่แกอยากจะเป็นโคแก่กินหญ้าอ่อนหรือไง” คุณหญิงพูดต่อว่าพลางหยิบยกยาดมขึ้นมาดมแก้เวียนหัวไปด้วย “แกจริงจังกับเด็กคนนี้ถึงขั้นไหน” คราวนี้ท่านมานพเป็นฝ่ายถามลูกชาย เพราะอยากจะรู้ว่าลูกชายตนเองนั้นจริงจังกับเด็กที่มีอายุห่างกัน16-17ปีมากน้อยขนาดไหน เพราะอายุที่ห่างกันเป็นรอบความคิดความอ่านย่อมไม่ค่อยจะตรงกันแน่นอน “เอ่อ...คุณแม่กับคุณพ่ออยากอุ้มหลานไม่ใช่เหรอครับ ผมก็จะมีหลานให้คุณพ่อคุณแม่อุ้มเร็วๆไง ไม่ดีเหรอครับ” “อะไรนะ!!” สองสามีภรรยาพูดเสียงดังขึ้นมาพร้อมกันอีกเป็นครั้งที่สอง “นะ นี่แกหมายความว่า…แกจริงจังกับเด็กคนนี้จนถึงขั้นอยากจะมีลูกเลยเหรอ??” คุณหญิงพูดขึ้นด้วยความตกใจ ถึงแม้ลึกๆแล้วเธอจะดีใจอยู่ไม่น้อยที่เจ้าลูกชายตัวดีอย
ตอนที่31 ผ่านไปหลายชั่วโมงการผ่าตัดทำบายพาสหัวใจก็ผ่านไปได้ด้วยดี แต่แม่ของเธอยังคงต้องอยู่ในห้องccu ต่อ 3-6วันเพื่อติดตามอาการ “พี่หว้ากลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและพักผ่อนเถอะจ้ะ เดี๋ยวตาลจะอยู่เฝ้าแม่ที่นี่เองพี่หว้าไม่ต้องห่วง” ลูกตาลพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของผู้เป็นพี่สาวดูซีดเซียวและดูเพลียๆ ถ้าหากพี่สาวเธอเป็นอะไรไปอีกคนเดี๋ยวจะแย่ไปกันใหญ่ “ถ้างั้นคืนนี้พี่ฝากตาลด้วยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะรีบมาแต่เช้า” “ค่ะพี่หว้า ดูแลตัวเองด้วยนะคะ” “ขอบใจจ้ะ” ณ คอนโดหรูใจกลางเมือง…. เจ้าของร่างเล็กเดินเข้ามาภายในห้องพักสุดหรูด้วยท่าทางที่ดูเหนื่อยล้า ถ้าหากตอนนี้เธอได้อาบน้ำชำระร่างกายอาจจะทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาได้บ้าง ก่อนเธอจะรีบเดินปรี่เข้าไปในห้อง “กลับมาแล้วเหรอครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินเข้ามา “ค่ะ” เธอตอบเขาเพียงสั้นๆแค่นั้น “แล้วแม่เป็นยังไงบ้าง การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีไหม” เขาเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งอย่างห่วงใย “ก็ดีค่ะ แต่แม่ยังต้องอยู่ห้องccu เพื่อติดตามอาการปร
ตอนที่32 เช้าวันใหม่…. เจไดตื่นขึ้นมาก่อนคนตัวเล็กซึ่งกำลังนอนหลับตาพริ้มไม่รู้ตัวว่ามีอีกคนกำลังจ้องมองเธออยู่ ดวงตาของเธอบวมช้ำเนื่องจากผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง จนกระทั่งเมื่อคืนเธอเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย “เธอเป็นแม่มดที่คอยแต่จะเสกคาถาใส่ฉันให้รักให้หลงหรือยังไงนะ ถึงทำให้ฉันแทบบ้าได้ขนาดนี้” เสียงทุ้มสบถออกมาเบาๆ ในขณะที่สายตาคมยังจับจ้องไปที่ใบหน้าเรียวสวยของเธอไม่วางตา พลันหวนนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขากับเธอต้องทะเลาะกัน บางทีเขาเองก็อาจจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวเกินไปเหมือนอย่างที่เธอว่า ถ้ากลับกันหากเธอเองที่เป็นฝ่ายทำเหมือนอย่างที่เขาทำบ้าง เขาคงจะรับไม่ได้และคงจะแทบคลั่งตายแน่ๆหากเธอทำแบบนั้นจริงๆ “จากนี้ไปฉันจะมีเธอแค่คนเดียวลูกหว้า เพราะถ้าหากว่าฉันจะต้องเสียเธอไป ฉันนึกภาพไม่ออกเลยจริงๆว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง” เจไดได้แต่พูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนมือหนาจะเอื้อมไปลูบศีรษะของเธออย่างรักใคร่เอ็นดู “อื้อออ!” เธอเริ่มรู้สึกตัวและปัดๆมือเขาออกจากศีรษะอย่างนึกรำคาญเมื่อเหมือนรู้สึกมีอะไรบางอย่างที่มาคอยรบกวนการนอนของเธอ
ตอนที่33 “คุณอย่าไล่พวกเขาออกเลยนะคะ หนูไม่อยากให้พวกพี่เขาตกงาน พวกเขาอาจจะมีภาระถ้าตกงานไปครอบครัวคนข้างหลังพวกเขาอาจจะแย่ก็ได้นะคะ” “เรื่องของพวกมัน” “คุณเจได!!” “พวกมันนินทาเธอก็เท่ากับว่าหยามหน้าพี่ ที่สำคัญพวกมันไม่ได้แค่นินทาเธอนะลูกหว้า แต่นินทาพี่ซึ่งเป็นเจ้านายของพวกมันด้วย พวกมันนินทาว่าพี่เป็นโคแก่อยากกินหญ้าอ่อนเธอไม่ได้ยินหรือไง!!” เมื่อกลับเข้ามาในห้องทำงานแล้วเขาก็ตวาดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด คนพวกนั้นนอกจากจะดูถูกเมียเขาแล้วยังไม่พอ พวกมันยังมาว่าเขาเป็นโคแก่อยากกินหญ้าอ่อนอีกเป็นใครก็ต้องไล่ออก และโทษของพวกขี้นินทาปากหอยปากปูปากยื่นปากยาวก็คือไล่ออกสถานเดียว!!! ณ ห้างสรรพสินค้าชั้นนำแห่งหนึ่ง… หลังจากออกมาจากบริษัทแล้วเจไดจึงพาลูกหว้าแวะมาหาอะไรทานก่อนกลับไปที่คอนโด และเดินช้อปปิ้งซื้อของใช้ทั่วไป “เดี๋ยวหนูเข้าห้องน้ำแป้บนึงนะคะ” “ครับ งั้นเดี๋ยวพี่ไปนั่งรอตรงโน้นนะ” “ได้ค่ะ” ลูกหว้าปลีกตัวแวะเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ พอทำธุระส่วนตัวเสร็จเธอจึงออกมาล้างมือและเช็คดูความเรียบร้อยผ่านหน้ากระจกใบโต พรึ่บ!!
ตอนที่34 หลังจากแม่ของลูกหว้าออกจากโรงพยาบาล ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้ว แม่กับลูกตาลน้องสาวของลูกหว้าเลือกที่จะกลับไปอยู่บ้านเกิดที่ต่างจังหวัด ตอนแรกเจไดจะซื้อบ้านให้แม่ของเธออยู่ที่กรุงเทพ แต่แม่ของเธอเลือกที่จะกลับไปอยู่ที่ร้อยเอ็ดบ้านเกิด เจไดเลยเลือกซื้อบ้านให้กับแม่ของเธออยู่ในตัวจังหวัด เวลาเจ็บไข้ได้ป่วยจะได้ไม่ต้องเดินทางไกล ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ไปไหนมาไหนเจไดแทบจะมีลูกหว้าติดสอยห้อยตามตลอด แทบจะไม่ให้เธอออกห่างจากตัวเลยก็ว่าได้ และเขาเองก็ไม่อยากให้เธออยู่แต่ในห้องเพราะกลัวว่าเธอจะเบื่อ วันนี้ก็เช่นกันเขามาทำงานที่บ่อนคาสิโนก็มีเด็กสาวติดสอยห้อยตามมาด้วย “เบื่อไหมที่ต้องมานั่งคอยพี่เวลาทำงาน?” เจไดถามขึ้นเมื่ออีกคนทำหน้าตาท่าทางที่ดูเบื่อหน่าย “เบื่อค่ะ หนูขอออกไปเดินเล่นข้างนอกได้ไหมคะ” “ไม่ได้!!” เขาตอบเสียงห้วนๆ ก่อนเธอจะมีสีหน้าที่ดูเจื่อนลงทันที เธอรู้สึกเบื่อเซ็งที่วันๆแทบจะไม่ได้ออกไปไหนเลย และถึงแม้ไปไหนเธอก็จะมีคนของเขาคอยเดินตามตลอดยิ่งทำให้เธอรู้สึกเบื่อหน่ายมากขึ้นไปอีก “จะไปไหนก็ไม่ได
ตอนที่35 รถสปอร์ตคันหรูได้ขับเข้ามาด้วยความเร็วก่อนจะเหยียบเบรคเสียงดัง เอี๊ยดดดดดดดดด!! หลังจากนั้นชายหนุ่มหล่อรูปร่างสูงโปร่งจึงเปิดประตูลงมาจากรถและก้าวขายาวๆเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังโตอย่างคุ้นเคย “ทำอะไรอยู่ครับคุณแม่” จินตะพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาภายในบ้านก็เหลือบไปเห็นผู้เป็นแม่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโซฟา “อ้าวตาจิน ไหนว่าจะแวะไปหาพี่แกแล้วทำไมถึงกลับมาเร็วจังละลูก” คุณหญิงสุดารัตน์ถามขึ้นเมื่อเห็นลูกชายคนเล็กเดินเข้ามาในบ้าน จินตะกลับมาทำธุระที่เมืองไทยได้สองวันแล้ว และก็ได้ฟังเรื่องราวของว่าที่พี่สะใภ้จากผู้เป็นแม่ ทำให้จินตะเองรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่พี่ชายของเขาได้ประกาศที่บริษัทว่ามีแฟนแล้ว และยิ่งได้ฟังเรื่องราวของเด็กสาวจากผู้เป็นแม่ก็ยิ่งทำให้เขาอยากจะรู้จักเธอมากขึ้น จนกระทั่งได้แอบตามดูพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้ เขาเลยนึกสนุกอยากจะแกล้งพี่ชายเจ้าอารมณ์อย่างเจไดเล่นๆ วันนี้เลยสบโอกาสได้เจอเด็กสาวซึ่งกำลังนั่งทานก๋วยเตี๋ยวอยู่บริเวณข้างทางซึ่งเป็นเส้นทางไปที่บ่อนคาสิโนของพี่ชายเขาพอดี เขาจึงถือโอกาสเข้าไปทักทายเธอ “ผมยังไม่เจอพี่เจเลยครับ เจอก็แต่…ว่าที่พี
ตอนที่50 สามเดือนต่อมา… งานแต่งงานได้ถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตสมฐานะของตระกูล งานแต่งครั้งนี้จัดขึ้นที่โรงแรมหรูระดับห้าดาวที่สามารถรองรับแขกที่มาร่วมงานได้จำนวนมาก งานแต่งในครั้งนี้ต่างมีแขกมาร่วมงานทั้งแวดวงธุรกิจสีขาวและธุรกิจสีเทาที่มาร่วมแสดงความยินดีกันอย่างล้นหลาม รวมทั้งเพื่อนสนิทที่จะพลาดงานสำคัญแบบนี้ไม่ได้ก็คืออาชา คีตภัทร กฐินและเพื่อนร่วมงานร้านคาเฟ่ นอกจากนั้นยังมีบิ๊กเอ็มผู้จัดการหนุ่มรูปหล่อหน้าตี๋ที่มาร่วมแสดงความยินดีในครั้งนี้ด้วย ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยกินเส้นกับเจ้าบ่าวป้ายแดงสักเท่าไหร่ก็ตาม กว่างานในช่วงเย็นจะเสร็จก็ทำเอาเจ้าบ่าวเจ้าสาวป้ายแดงเหนื่อยหอบกันเลยทีเดียว เนื่องจากคอยต้อนรับแขกเหรื่อในงานตั้งแต่เช้า และกว่าจะเสร็จพิธีแต่ละขั้นตอนจนถึงช่วงส่งตัวเข้าหอก็ทำเอาเจ้าบ่าวเจ้าสาวแทบจะหมดเรี่ยวแรง หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จสรรพแล้ว เจไดจ้องมองภรรยาสาวที่กำลังนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจกใบโตด้วยสายตาอ่อนโยน เขามีความสุขและมันยิ่งกว่าคำว่าความสุขด้วยซ้ำที่ได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรัก เขาไม่รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าสำคัญสำหรับเขามากเพียงใด แต่เขารู้เพี
ตอนที่ 49 ~1 เดือนผ่านไป~ ตอนนี้ลูกหว้ามีอายุครรภ์เข้าเดือนที่แปดแล้ว ทุกคนในครอบครัวต่างนับวันรอที่จะได้เจอหน้าทายาทคนแรกของตระกูลกันอย่างตื่นเต้น “ในที่สุดวันนี้เราก็ได้จดทะเบียนสมรสกันแล้วนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นในขณะที่เจไดกับลูกหว้าถือทะเบียนสมรสเดินออกมาจากสำนักงานเขตใกล้ๆบ้านด้วยใบหน้าที่ดูยิ้มแย้มสดใสอย่างมีความสุข โดยมีแม่ของลูกหว้ามาเซ็นยินยอมให้เพราะเธอยังอายุไม่ครบ20ปีบริบูรณ์ นอกจากนั้นยังมีอาชาและคีตภัทรเพื่อนสนิทมาเป็นพยานให้เช่นกัน “นาง นริศรา ศิริพงษ์ไพบูลย์ หนูเหมือนคนแก่จังเลยค่ะ” ลูกหว้าอ่านชื่อและนามสกุลของตัวเองที่ปรากฏอยู่ในทะเบียนสมรสขึ้นมาอย่างไม่คุ้นชินกับคำนำหน้าชื่อสักเท่าไหร่ “สักวันก็ต้องแก่เหมือนแม่อยู่แล้วลูก” แม่ของลูกหว้าพูดขึ้นพลางเอามือลูบศีรษะลูกสาวเบาๆด้วยความรักและเอ็นดู “ไม่เห็นแก่ตรงไหนเลยครับ มีลูกมีผัวแล้วก็ต้องใช้คำนำหน้าว่านางแหละถูกต้องแล้ว จะให้ใช้นางสาวเหมือนเดิมได้ยังไงครับ ที่สำคัญจะแก่หรือไม่แก่พี่ก็รักเธอคนเดียวเหมือนเดิม และมีจะแต่รักเพิ่มมากขึ้นทุกวันทุกวัน” เสียงทุ้มเอ่ยคำหวานออกมาด้วยค
ตอนที่48 หลังจากรับประทานอาหารค่ำเสร็จแล้วทั้งสองจึงขึ้นไปนอนบนห้อง ลูกหว้ายอมให้พ่อของลูกย้ายขึ้นมานอนบนห้องของเธอได้ เพราะถึงยังไงเขาก็คงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการกอด “เดี๋ยวคุณไปอาบน้ำก่อนเลยนะคะ หนูว่าจะพับเสื้อผ้าจัดเข้าตู้ให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไปอาบค่ะ” “มาครับเดี๋ยวพี่ช่วยจะได้เสร็จเร็วๆ แล้วเราค่อยไปอาบน้ำด้วยกัน” เขาพูดพลางยกยิ้มมุมปากเบาๆ แน่นอนว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาคงไม่ใช่แค่จะอาบน้ำกับเธออย่างเดียวแน่ๆ อีกทั้งสรรพนามที่เขาเปลี่ยนมาพูดแทนตัวเองว่าพี่เหมือนเดิมนั่นอีก มันทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเธอและเขาไม่ได้ดูห่างเหินเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว “หนูรู้นะว่าคุณกำลังคิดอะไรไม่ดีกับหนู” เธอพูดขึ้นอย่างรู้ทันในความเจ้าเล่ห์ของเขา เพราะคนอย่างเขาหื่นแค่ไหนเธอเคยเจอมาหมดแล้ว “สำหรับเธอพี่คิดแต่เรื่องดีๆทั้งนั้นแหละ” เขาเอ่ยขึ้นมาอย่างยียวนประกอบกับสายตากรุ้มกริ่มแพรวพราวที่ส่งมาหาเธออย่างยั่วยวน ก่อนจะหันมาช่วยคนตัวเล็กพับเสื้อผ้าจนเสร็จ ซ่าส์…. เสียงสายน้ำจากฝักบัวรินรดลงมาไม่ขาดสายชโลมสองร่างเปลือยเปล่าที่โอบกอดเคล้าเคลียกันอย่างชุ่ม
ตอนที่47 “เธอจะเกลียดฉันมากแค่ไหนก็ได้นะลูกหว้า แต่ฉันขออย่างเดียว…อย่าไล่ให้ฉันไปไหนเลยนะ ขอแค่ให้ฉันได้อยู่ข้างๆเธอ ได้ดูแลเธอกับลูกของเรา เธออย่าผลักไสฉันให้ออกไปจากชีวิตเธอเลย เพราะฉันเองคงไปไหนไม่ได้ถ้าที่ที่ฉันจะไปมันไม่มีเธอไปกับฉันด้วย..” “……” “เธอจะให้ฉันก้มลงกราบเธอก็ได้ถ้ามันจะทำให้เธอให้อภัยและให้โอกาสคนเลวๆอย่างฉันได้มีโอกาสได้แก้ตัวอีกสักครั้ง...” พูดจบสองขาแกร่งก็ทรุดลงนั่งคุกเข่าลงไปกับพื้น ก่อนจะพนมมือหนาทั้งสองข้างขึ้นมาและโน้มตัวลงตั้งท่าจะก้มลงกราบเธอ สองมือเรียวสวยรีบคว้ามือหนาของเขาเอาไว้แน่นก่อนที่เขาจะก้มลงกราบเธอซะก่อน ลูกหว้าเองเมื่อเห็นคนตัวโตกระทำเช่นนั้นเธอก็รู้สึกตกใจมาก จนต้องรีบห้ามไว้ก่อนที่คนอย่างเขาจะทำอะไรแบบนี้กับเธอจริงๆ “คุณจะทำอะไรคะ คุณจะลดเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวคุณเองมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ” เธอเอ่ยขึ้นมาเสียงสั่น น้ำตาหยดใสๆที่พยายามสะกัดกลั้นเอาไว้หลายครั้งต่างไหลลงมาอาบแก้ม ผู้ชายที่ตัวเธอเองนั้นคิดและบอกกับตัวเองมาตลอดว่าเกลียดเขาที่สุดกำลังจะยอมลดเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อเธอ ซึ
ตอนที่46 สองอาทิตย์ผ่านไป… อึก โอ้กก อ้ากก!! แค่ก แค่ก!! “เมื่อไหร่จะหายสักทีวะไอ้อาการแฮงค์เหล้าเนี่ย เมื่อคืนก็ไม่ได้ดื่มสักหน่อยตอนเช้าก็ยังต้องตื่นมาอ้วกอีก” เขาสบถออกมาเบาๆคนเดียว นอกจากเขาจะต้องตื่นมาอาเจียนในกลางดึกเพราะอาการพะอืดพะอมและเวียนหัว ตอนนี้อาการของเขากลับเริ่มหนักขึ้นจนต้องตื่นมาอาเจียนในทุกๆเช้าอีกด้วย อาจจะเป็นเพราะหลายเดือนที่ผ่านมาเขาดื่มหนักเกินไปก็เลยเกิดผลข้างเคียงตามมาทีหลัง “คุณเจจะรับกาแฟไหมคะ” สมปองถามขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มเดินเข้ามาด้วยหน้าตาที่ดูซีดเซียวเหมือนคนนอนไม่อิ่ม “ไม่ล่ะ ฉันไม่ถูกกับกาแฟมาสักพักแล้ว ได้กลิ่นแล้วจะอ้วก! ขอเป็นชามะนาวแล้วกัน” “ได้ค่ะ” สมปองได้แต่ตอบรับอย่างงุนงงเพราะปกติเมื่อตอนอยู่ที่บ้านก็เห็นเจ้านายหนุ่มทานกาแฟในทุกเช้า มาคราวนี้บอกจะอ้วกทำอย่างกะคนกำลังแพ้ท้องแทนเมียซะอย่างนั้น สมปองได้แต่พูดคนเดียวในใจ หลังจากที่เขาได้จิบชามะนาวแล้วจึงค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมานิดหน่อย ก่อนคนตัวสูงจะลุกขึ้นเดินไปทำหน้าที่รดน้ำต้นไม้ดอกไม้แทนลูกหว้า เพราะถ้าปล่อยให้เธอมาทำเอง
ตอนที่45 หนูหว้าดูแลตัวเองและตาหนูของย่าด้วยนะลูก เดี๋ยวเดือนหน้าแม่กับคุณพ่อจะมาเยี่ยมใหม่” “ค่ะคุณแม่ เดินทางกลับปลอดภัยนะคะ” คุณหญิงสุดารัตน์โอบกอดว่าที่ลูกสะใภ้อย่างรักใคร่ก่อนจะหันไปกำชับลูกชายหัวดื้อ “ดูแลหนูหว้ากับหลานแม่ให้ดีๆละตาเจ” “ครับคุณแม่” “ส่วนเรื่องงานบ้านพวกแกห้ามช่วยลูกชายฉันนะสมปอง ประหยัด!” “ค่ะ/ครับ คุณผู้หญิง” “เฮ้อ! ทีเรื่องนี้ล่ะไม่ลืม” เจไดได้แต่บ่นเบาๆให้กับผู้เป็นแม่ ก่อนท่านมานพ คุณหญิงสุดารัตน์และจินตะลูกชายคนเล็กจะเดินทางกลับกรุงเทพ ตอนนี้จะเหลือก็แค่เจได ลูกหว้า และสมปองกับตาประหยัดที่คอยดูแลลูกหว้าอยู่ที่บ้านหลังนี้ “ฉันก็คงจะช่วยแกได้เท่านี้ล่ะนะตาเจ ที่เหลือแกก็ต้องช่วยตัวเองแล้วล่ะ” คุณหญิงได้แต่พูดกับตัวเองเบาๆเมื่อขึ้นมาอยู่บนรถแล้ว ถึงแม้เจไดจะทำผิดอย่างเกินที่จะให้อภัยได้ แต่คุณหญิงเองยังอยากจะให้หลานเกิดมามีครอบครัวที่อบอุ่นอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูก หวังว่าลูกชายหัวดื้อของเธอจะไม่ทำให้คำว่าครอบครัวพังเป็นครั้งที่สองอีก “เย็นนี้คุณหว้าอยากจะทานอะไรคะเดี๋ยวสมปองจะทำให้ทานค่ะ” “อืม อยากกินอาหาร
ตอนที่44 เช้าของวันใหม่… แสงอาทิตย์อ่อนๆ สาดส่องกระทบใบไม้ในยามเช้าเป็นประกายระยิบระยับ ประกอบกับเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วขับกล่อมเบาๆสายลมพัดโชยเย็นสบายพาเอาความสดชื่นมาให้ ท้องฟ้าสีครามสดใสที่มีเมฆลอยฟ่องเป็นบางกลุ่ม ดอกไม้หลากสีสันต่างก็บานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่งทั้งบริเวณบ้าน อากาศบริสุทธิ์แบบนี้ทำให้รู้สึกสดชื่นและพร้อมเริ่มต้นวันใหม่ เช้านี้ลูกหว้าตื่นแต่เช้าเพื่อมารดน้ำต้นไม้ดอกไม้อย่างเช่นทุกๆวัน เธอหยิบตะกร้าใบเล็กๆติดมือมาด้วยเพื่อจะเก็บดอกมะลิไปร้อยพวงมาลัยไว้สำหรับไหว้พระ เจ้าของร่างอวบอิ่มเดินเก็บดอกไม้อย่างเพลิดเพลินโดยไม่ได้สังเกตเห็นบุคคลผู้มาใหม่ที่ยืนมองเธอด้วยสายตาวูบไหว ก่อนเขาจะค่อยๆก้าวเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงด้านหลังของเธอ ดวงตาคมยืนจ้องมองคนที่เขาตามหามาตลอดเวลาหลายเดือนด้วยความคิดถึง และตอนนี้เธอดูอวบอัดมีน้ำมีนวลขึ้นตามประสาคนท้อง แววตาท่าท่างของเธอดูมีความสุขมาก และอาจจะมากกว่าตอนที่เธอนั้นอยู่กับเขาซะอีก และนั่นกลับทำให้เขามีสีหน้าที่เศร้าหมองลงทันที พรืด!! “ว๊ายยยย!!” เธอร้องขึ้นมาเสียงดังเมื่อจู่ๆเธอก็เกือบจะล
ตอนที่43 ~4เดือนผ่านไป~ ลูกหว้าตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อรดน้ำต้นไม้ในยามเช้าอย่างเช่นทุกวัน เธอให้สมปองและตาประหยัดซื้อต้นไม้และดอกไม้นาๆชนิดหลากหลายสายพันธุ์มาปลูกไว้รอบๆบ้าน ยิ่งในยามเช้าๆแบบนี้กลิ่นหอมของมวลหมู่ดอกไม้ต่างก็ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วบริเวณบ้าน ตอนนี้เธอดูอวบอิ่มมีน้ำมีนวลขึ้นเนื่องจากท้องกำลังจะเข้าเดือนที่เจ็ดแล้ว และเธอกำลังจะเป็นคุณแม่มือใหม่ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้แล้ว คุณหญิงสุดารัตน์และท่านมานพต่างตื่นเต้นดีใจที่ลูกสะใภ้มีหลานชายคนแรกให้กับตระกูล ทั้งคุณปู่และคุณย่าต่างช่วยกันเดินหาซื้อของใช้จำเป็นสำหรับเด็กอ่อนและของเล่นเด็กด้วยตัวเอง ซื้อจนแทบไม่มีที่จะเก็บอยู่แล้ว ท่านทั้งสองมีความสุขทุกครั้งที่ได้เลือกของทุกชิ้นด้วยตัวเองเพื่อหลานชายคนแรกที่ใกล้จะถึงกำหนดออกมาลืมตาดูโลกแล้ว เป็นเวลากว่าหลายเดือนแล้วที่เธอเองไม่ได้เจอผู้ชายใจร้ายคนนั้นอีกเลยนับตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่เชียงใหม่ เธอพยายามเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าอย่าไปนึกถึงผู้ชายที่เห็นแก่ตัวคนนั้น แต่ในบางครั้งเธอก็ยังเผลอนึกไปถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา พอเผลอก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงช่วงเวลา
ตอนที่42 เจไดสั่งให้ลูกน้องบางส่วนของเขาไปหาข้อมูลที่น่าจะเป็นไปได้ว่าลูกหว้าหายไปอยู่ที่ไหน ส่วนเขาได้แต่เทียวขับรถไปดูที่หอพักที่เธอเคยพักอยู่กับเพื่อนแม้แต่กฐินเพื่อนสนิทของเธอเองก็เพิ่งจะทราบข่าวว่าเพื่อนหาย กฐินต่อว่าเขาไปเยอะมากแต่คนขี้โมโหอย่างเขากลับได้แต่ฟังและนิ่งเงียบ ซึ่งสร้างความน่าแปลกใจให้กับกฐินเป็นอย่างมากเพราะปกติคนขี้โมโหอย่างเขาคงจะโวยวายไปแล้ว เจไดขับรถแวะมาดูที่ร้านคาเฟ่ที่ลูกหว้าเคยทำงาน และตามไปสืบดูถึงบ้านผู้จัดการหนุ่มที่เขาไม่ชอบขี้หน้า แม้กระทั่งบ้านเกิดของเธอที่ร้อยเอ็ดก็ไม่เจอแม้แต่เงาของเธอเลย “เธอหายไปไหนของเธอนะยัยเด็กบ้าเอ้ยย!!” สองมือหนาทุบลงไปบนพวงมาลัยรถอย่างคนหัวเสียด้วยความโมโหที่ไม่สามารถตามหาตัวเธอเจอ เธอหายไปโดยไม่มีแม้แต่ร่องรอยให้ตามสืบได้เลย ซึ่งมันเป็นไปได้ยากที่จู่ๆเธอจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยแบบนี้ “ต้องมีใครสักคนที่พาเธอหนีฉัน” เขาสบถออกมาเบาๆด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูเคร่งเครียด สองอาทิตย์ต่อมา…. เจไดตามหาลูกหว้ามาสองอาทิตย์แล้ว เขาไปทุกๆที่ที่คิดว่าเธอจะไป จนแล้วจนรอดก็ไม่เจอแม้แต่