บทที่ 0321

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ฉินหางก็ไม่พูดอะไรอีก ได้แต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จา

“แล้วไงต่อ?”

[แล้วไงต่อ?]

ซ่งชิงเหยียนและลู่ซิงหว่านสองแม่ลูกพูดขึ้นพร้อมกัน แน่นอนว่าคนที่พูดออกมามีเพียงซ่งชิงเหยียนคนเดียว

“จากนั้นซิงรั่วก็เข้าใจผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ลู่ซิงรั่วได้ยินก็ยิ่งโมโห หันหลังกลับทันที “ท่านก็พูดง่ายเสียเหลือเกินนะ”

ฉินหางรีบก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ประคองลู่ซิงรั่วไว้ “ท่านจะโกรธข้ายังไงก็ได้ แต่อย่าทําร้ายร่างกายตัวเองเด็ดขาด”

ด้วยความห่วงใยของฉินหาง จู่ๆ ลู่ซิงรั่วก็หลั่งน้ำตาออกมา แต่ก็ยังคงพยายามระงับเสียงร้องไห้ไม่ยอมที่จะส่งเสียงใดๆ ออกมา

ฉินหางเห็นดังนั้นก็ยิ่งปวดใจ เขากอดลู่ซิงรั่วไว้ และปล่อยให้น้ำตาของนางไหลอาบลงบนเสื้อของเขา

แต่ซ่งชิงเหยียนกลับรู้สึกกระอักกระอ่วนล็กน้อย

ส่วนลู่ซิงหว่านกลับแตกต่างออกไป นางดูอย่างสบายใจเฉิบ

[จุ๊ๆๆ นี่ไม่ใช่การแสดงสดของหนังสือนิทานหรอกเหรอ? เรื่องราวความรักของชายหญิง ไม่ใช่หวานหยดย้อย ก็คือน่าประทับใจ ไม่งั้นก็คือลงเอยด้วยดี]

[โอ๊ย น่าอิจฉาจังเลย!]

[ขั้นตอนต่อไปคงไม่ใช่ว่าจูบกันแล้วมั้งเนี่ย]

ดวงตากลมโตของลู่ซิงหว่านเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ปร