เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 304 คว่ำลงแล้ว
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 305 ส่งให้เชาหยวนจัดการ
เชาหยวนให้จินซูกลับไปพักผ่อนและเขาก็พร้อมที่จะขึ้นราชวังจินชูไม่ได้นอน เขาไปที่ห้องขององค์หญิงผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์และบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้เพื่อให้เธอรู้สึกสบายใจองค์หญิงผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ถอนหายใจลึก ๆ "ขอบคุณการช่วยเหลือของคุณ ไม่อย่างนั้นฉันไม่เข้าวจในเรื่องนี้อย่างใสสะอาด ตอนนี้ฉันสามารถโต้เถียงได้เมื่อฉันกลับไป วันนี้มันยากไปจริงๆ"จินชูปลอบโยน "ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆไปทีละขั้น ความยากลําบากไม่ว่าจะน้อยหรือมากก็จะผ่านไปได้"องค์หญิงผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์น้ําตาไหลในดวงตาของเธอและจับมือของจินซู่ "เมื่อข้อตกลงถูกตัดสินแล้ว เธอจะมาหาคุณและบอกคุณทุกอย่าง"จินชูไม่รีบร้อนที่จะรู้ตอนนี้ รู้สึกกลัวเล็กน้อยที่จะรู้ เพราะกระบวนการนี้ยากลำบากและน่าเศร้าองค์หญิงผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์มองมาที่เธอและคิดว่าเธอพูดอะไรบางอย่างหรือถามอะไรบางอย่าง แต่จินชูพยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไรสักคําวันนี้เช้าตรู่ เสียงดังวุ่นวายมากดยุคเว่ยอ้าว่าป่วยจึงไม่มา และหยุนจินเฟิงก็ไม่มา แต่ภายใต้การประณามอย่างโกรธเคืองของขุนนางทั้งหมด จักรพรรดิจิงชางต้องส่งคนไปเรียกพระองค์หลังจากเห
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 306 แน่นอนว่าฉันจะไม่ขอโทษ
ดวงตาของเขายับยั้งชั่งใจเล็กน้อยและเขากล่าวว่า "เนื่องจากฝ่าบาทได้ออกคําสั่ง โปรดรับปากกับฉันว่าต้องทําอย่างไร มันขึ้นอยู่กับฉันแล้ว และฉันจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่""ตามนั้น!" จักรพรรดิจิงชางยืนขึ้นและยกมือขึ้นและพูดว่า "ถอนตัว!""ฝ่าบาท!" บัณฑิตหวู่คุกเข่าลงบนพื้น หมัดของหยุนจินเฟิงทําให้แก้มของเขาบวมและนูนขึ้น "ฉันขอร้องต่อฝ่าบาท..."จักรพรรดิจิงชางก้าวไปสองก้าวและเห็นว่าเขาลุกขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ย่อท้อ ความโกรธทั้งหมดของเขาก็พุ่งขึ้นทันที เขาถอดจี้หยกออกแล้วทุบมันลงบนหัวของเขา "ไสหัวออกไป!"จี้หยกไม่ได้กระทบหัวบัณฑิตหวู่ แต่กระแทกกระแทกลงบนอิฐทองคําในห้องโถงและหักสามชิ้นช่วงเวลาที่มันแตกออก จักรพรรดิจิงชางก็เสียใจทุกคนตกใจกันหมด รวมถึงขุนนางของดยุคแห่งเว่ยและคนสนิทของจักรพรรดิ พวกเขาไม่คาดคิดว่าฝ่าบาทจะสุดโต่งขนาดนี้ขณะนั้น สมุหราชเลขาธิการยืนขึ้นและกล่าวเสียงเข้มว่า "ฝ่าบาท บัณฑิตหวู่ถูกทุบตีก่อน เขาขอความยุติธรรมเท่านั้น ทําไมฝ่าบาทจึงทรงเกรี้ยวกันล่ะ เขาก่อความผิดอะไรกัน”“ตระกูลหวู่ทั้งสามรุ่นมีความภักดีและได้พยายามอย่างเต็มที่ต่อประเทศ แม้ว่าพวกเขาจะกระทําบาปครั้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 307 เอือมระอา
เขาจ้องไปที่เชาหยวนและพูดว่า "ฉันจะไม่ไป แต่นายไปได้ นายใช้เจตจํานงของฉันเพื่อเอาใจเขา ถ้านายไม่หยุดความโกรธของเขา ฉันจะโทษนาย"เชาหยวนหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ พ่อและลูกเป็นเหมือนกันไม่มีผิด หยุนจินเฟิงไม่มีความรับผิดชอบ เขาบ้าและมีวิธีการเช่นเดียวกัน"ฝ่าบาทคิดว่ามันได้ผลจริงๆเหรอ ที่จะให้ฉันไปขอโทษ" เชาหยวนระงับความใจร้อนออกไป และระงับความโกรธของเขา "ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะโกรธ นายชัดเจนมากเกี่ยวกับตําแหน่งของเขาในศาล ในใจของพวกบัณฑิต ตอนนี้การยุติความสัมพันธ์ในรัฐฮุ่ย ไม่ได้รับการจัดการอย่างดี หากชาวเหวินโจมตีกันเป็นกลุ่ม ท่านคิดว่าจะตกอยู่ในความโกลาหลแบบไหน"เขาโค้งคํานับ "ขอตัว!"พูดจบ ถอยไปที่ประตู หันตัวกลับและเดินออกไป"หยุนเชาหยวน ฉันสั่งให้นายไปที่ตระกูลหวู่เพื่ออธิบายเรื่องนี้" จักรพรรดิจิงชางพูดด้วยความโกรธข้างหลังเขาฝีเท้าของเชาหยวนหยุดและหันกลับมาพูดว่า "ฉันไปแน่ แต่พระองค์รู้ดีว่ามันไร้ประโยชน์ที่ฉันจะไป และมันไร้ประโยชน์สําหรับพระองค์ที่จะไปขอโทษด้วยตนเอง""คําพูดนี้ของกษัตริย์เซียวช่างไร้สาระจริงๆ มีที่ไหนที่กษัตริย์จะขอโทษขุนนาง"เสียงดังขึ้นมาพร้อมกับฝีเท้าที่
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 308 บัณฑิตหวู่อดอาหารประท้วง
เมื่อเชาหยวนมาถึงลานนอกเจิ้งหัว ขุนนางหลายคนกําลังรอเขาอยู่ เมื่อพวกเขาเห็นเขา พวกเขาก็ทยอยเข้ามาทีละคนพูดถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในราชวังในวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นการตัดความสัมพันธ์ทางการทูตของรัฐฮุ่ยหรือความอัปยศอดสูของบัณฑิตหวู่ สถานการณ์ต่อไปคงจะเลวร้ายมากขุนนางหลายคนยังประณามว่า ฝ่าบาททำร้ายน้ำใจข้าราชบริพาร ในอนาคตราชสํานักนี้พระองค์แค่ใช้กษัตริย์ซูก็เพียงพอแล้ว ต้องการให้พวกเขาทําอะไรอีกล่ะ?ขุนนางบางคนถึงกับกล่าวว่าหากฝ่าบาทไม่ทรงอธิบายและให้ความยุติธรรมแก่บัณฑิตหวู่ในครั้งนี้ พวกเขาจะลาออกและกลับด้วยเชาหยวนทําให้พวกเขาสงบลงก่อน และจากไปพร้อมกับขุนนางเซี่ยคงของวังจิงเจ้า เซี่ยคังกล่าวอย่างเป็นห่วงว่า "ฝ่าบาท ข้ากังวลว่าบัณฑิตจะคิดเรื่องนี้ไม่ออก เหตุการณ์ในวันนี้ต้องกระทบเขาอย่างมากแน่นอน"นี่คือสิ่งที่เชาหยวนกังวล ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่ไปห้องหนังสือจักรพรรดิเพื่อหากษัตริย์เมื่อบัณฑิตได้รับความอับอายขายขี้หน้า นักเรียนจะคิดอย่างไรกับราชสํานักกันล่ะ?ขุนนางท้องถิ่นหลายคนเคยเป็นนักศึกษาของบัณฑิตหวู่ พวกเขาปกครองคนละส่วน หากพวกเขาสูญเสียความเชื่อมั่นในราชสํานัก คงจะเป็นคนธรรมด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 309 มองไม่ออก
ที่ข้างนอก เธอก็ได้พบกับหมอจูซึ่งเขาดูงงงวย และซินยี่ไม่สามารถไขปริศนาของเขาได้ เมื่อเห็นว่าองค์หญิงออกมาแล้ว เขาก็รีบไปข้างหน้าเพื่อถามเกี่ยวกับวันนั้นจินซู่ถอนหายใจ "หมอจู ฉันกําลังจะคุยกับคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย กลับไปฉันจะตรวจร่างกายคุณเพื่อดูว่าคุณมีโรคอะไรไหม ทําไมคุณถึงเป็นลมเมื่อคุณประหม่าล่ะ ฉันหวังให้คุณช่วยฉันในวันนั้นนะ”สีหน้าของหมอจูเปลี่ยนไป "จริงไหมครับ ที่ผมเป็นลมไปด้วยตัวเอง"จินชูพยักหน้าและพูดว่า "ใช่แล้ว คุณเป็นลมหลังจากเข้าไป เมื่อคุณเป็นลม ฉันวินิจฉัยชีพจรของคุณและพบว่าชีพจรเร็วเกินไป ฉันอนุมานได้ว่าคุณเป็นลมเพราะคุณประหม่าเกินไปจนเลือดของคุณพุ่งไปที่หัวของคุณ"หลังจากที่เธอพูดแบบนี้ หมอจูก็พูดว่า "เมื่อสองสามวันก่อนผมนอนหลับไม่สนิท วันนั้นผมดื่มซุปโสมไปสองสามชาม และผมไม่สามารถแก้ได้ แถมยังตั้งตารอการผ่าตัดนี้มาก ผมก็รู้สึกประหม่ามากเมื่อเข้าไปในห้อง อาจเป็นเพราะสิ่งนี้ครับ"จินซู่พูดอย่างเคร่งขรึม "ฉันก็คิดอย่างนั้น คุณสั่งยารักษาด้วยตัวเองดู"“ผมคงต้องใบสั่งยาด้วยตัวเองจริงๅ" หมอจูหันกลับมาอย่างเสียใจและเห็นหงหลางมาเรียกเขาเมื่อจินซูรู้ว่าเชาหยวนกลับ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 310 ผู้สำเร็จราชการอยู่ในความสับสน
หลังจากได้เห็นลูกชาย ผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ก็กลับไปที่บ้านกับองค์หญิงก่อน เขาไม่ได้ไปหาจินชูและเชาหยวนทันที และไม่ได้เจอลูกชายคนสุดท้องเลยเมื่อพวกเขาเข้าไปในห้อง พวกเขาไม่ได้พูดทันที แต่ฟังอยู่ครู่หนึ่ง และทําให้แน่ใจว่าไม่มีใครฟังอยู่ จากนั้นเขาก็ถอนหายใจลึก ๆผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์นั่งข้างๆ เขาและถามอย่างเป็นห่วงว่า "ทุกอย่างได้รับการแก้ไขแล้วหรือยัง"จินชูเคยบอกเธอ แต่ไม่ได้ยินเขาพูดด้วยหูของตัวเอง จึงกังวลอยู่เสมอ"มีคนช่วย และมันก็ได้รับการแก้ไขแล้ว" เขาจําหมอที่เพิ่งพูดเมื่อกี้ได้ "น่าจะเป็นกษัตริย์เซียวที่ช่วยไว้"เมื่อได้ยินเช่นนี้ องค์หญิงผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วถามอีกครั้งว่า "นายหลู่ พวกเขาไม่สงสัยใช่ไหม""ไม่มีโอกาส เมื่อแม่และลูกเข้ามา พวกเขาไม่มีเวลาสงสัย"องค์หญิงรู้สึกโล่งใจจริงๆ และคิ้วของเธอก็ค่อยๆ คลายลง "ระหว่างทาง ฉันกังวลเรื่องนี้มากที่สุด ตอนที่ฉันอยู่ในรัฐฮุ่ย พวกเขาปล่อยข่าวไปก่อน โดยบอกว่าคุณมาจากรัฐหยาน คาดหวังว่าเมื่อถึงเมืองหลวง ฉันจำเป็นต้องใช้แผนต่อเนื่องนี้เพื่อทําร้ายคุณ"ผู้สําเร็จราชการแทนพระองค์จับมือเธ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 311 พูดออกมาแล้ว
เขาคิดถึงน้องสาวของเขาในรัฐหยานอยู่เสมอ และเขารู้ดีว่าคนเหล่านั้นในครอบครัวเลือดเย็นแค่ไหนในสถานการณ์ที่เขาเผชิญในขณะนั้น เขาไม่กล้าส่งใครไปสอบสวนกิจการของตระกูลหลัวเพียงลำพัง เขาทำได้เพียงสอบสวนกิจการของรัฐหยาน เท่านั้น อย่างไรก็ตาม เขาบอกฝ่ายของตระกูลหลัว เพรา หลัวชิเป่ยเป็นนายพลของรัฐหยานและความตายในการต่อสู้ของเขามีบทบาทสำคัญในสถานการณ์ราชวังการมาที่รัฐหยานครั้งนี้มีความเสี่ยงมากจริง ๆ โดยมีความเสี่ยงทั้งสองฝ่าย แต่เขาต้องมาด้วยเหตุผล 2 ประการ เหตุผลแรกคือเรื่องเหล็กดิบ และเจ้าชายหลู่ไม่ได้รับอนุญาตให้มายุ่งวุ่นวายไม่ว่าราคาเหล็กดิบจะเพิ่มขึ้นหรือไม่ หรือจะเพิ่มราคาได้มากเพียงใดและอย่างไร เป็นสิ่งสำคัญสำหรับรัฐหยานเพราะรัฐหยานซื้อด้วยธัญพืชแต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการสมรู้ร่วมคิดระหว่างกษัตริย์หลู่และรัฐหร่งเพื่อใช้เหล็กดิบมาสิ้นเปลืองวัตถุดิบของรัฐหยานจุดประสงค์สูงสุดของการทำเช่นนี้คือส่งกองกำลังไปยังรัฐหยานอีกครั้ง ดังนั้นไม่ให้พวกเขาได้ทำแผนชั่วสำเร็จอย่างที่สองเพื่อดูว่าน้องสาวของตัวเองสบายดีหรือเปล่า คิดว่าสิ่งที่ยากที่สุดที่จะทําคืออย่าง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 312 เรื่องเหล่านั้นของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์
พี่ชายและน้องสาวเผชิญหน้ากัน ต่างก็สูญเสียทั้งคู่สิ่งต่างๆ ดูเหมือนชัดเจนขึ้นเล็กน้อย แต่ก็สับสนมากขึ้นเช่นกันจินซูรู้สึกว่าถ้าเรื่องนี้ไม่ได้รับการเปิดเผย พวกเขาคงจะเป็นบ้าไปแล้ว“ให้ฉันบอกคุณก่อน”เสียงของเธอแหบแห้งเล็กน้อย“ฉันชื่อหลัวจินซู และฉันมีน้องสาวชื่อหลัวเป่ายี่ พ่อแม่ของฉันเสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็กและฉันอาศัยอยู่ที่บ้านลุงของฉัน ฉันเรียนแพทย์และหลัวเป่าอี้เรียนการละคร” “มีบางสิ่งที่นี่ที่ฉันต้องอธิบายให้ชัดเจน แม้ว่าฉันจะชื่อหลัวจินซู แต่ฉันไม่ใช่น้องสาวของคุณ ฉันตายในโลกที่ฉันอาศัยอยู่ แต่ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยเหตุผลบางอย่าง หลังจากที่ฉันตื่นขึ้นมา ฉันกลายเป็นน้องสาวของคุณหลัวจินซู”“น้องสาวของคุณ จินซูอาจจะตายไปแล้ว ฉันใช้ตัวตนของเธอเพื่อมีชีวิตอยู่ แต่ฉันสัญญากับคุณว่าเธอไม่ได้ถูกฉันฆ่า ฉันเชื่อว่าคุณสามารถตรวจสอบได้อย่างชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในวังซู เชื่อว่าคุณอยู่เมืองหลวงมานานหลายวันก็ตรวจสอบอย่างชัดเจนแล้ว ”“ถึงฉันไม่ใช่เธอแต่ฉันก็มีความทรงจำของเธอ ฉันจำคุณได้ จำพ่อและแม่ได้ ดังนั้นคุณสามารถบอกว่าฉันเป็นเธอ และก็สามารถพูดได้ว่าฉันไม่ใช่เธอ พูดออกมาก็คง
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
