LOGINShare
บทที่ 265 การแต่งงานใหญ่ของหยุนฉินเฟิง
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 266 วุ่นวายขึ้นอีกแล้ว
เสียงหัวเราะที่ชั่วร้ายแบบนี้ มาพร้อมกับผู้หญิงตระกูลหวู่เข้าไปในวังของเจ้าชายเมื่อบูชาสวรรค์ โลกก็ยังได้ยินหยุนฉินเฟิงโกรธมากจนปอดของเขาแทบจะระเบิด ดวงตาเย็นชาคู่หนึ่งกวาดมองคนเหล่านั้น แต่ใครจะสนใจกันล่ะ นี่คงเป็นเพียงการให้บะหมี่เส้นบางแก่ราชินีหยุนมู่เฟิงยืนขึ้นและตะโกนว่า"เอาล่ะ อย่าพูดอีกต่อไป หยุดหัวเราะ และคำนับฟ้าดินซะ"หยุนมู่เฟิงไม่ค่อยโกรธ แต่เสียงนี้วันนี้ทำให้บางคนตกใจ และรักษาความสงบเรียบร้อยไว้แต่กลับเงียบไปเพียงชั่วครู่ เมื่อคู่บ่าวสาว ไหว้แล้ว ก็ยังมีคนเยาะเย้ยอีกว่า“น่าเสียดายหากดอกไม้ติดมูลวัว ดอกไม้นั้นก็จะกลายเป็นดอกไม้เน่าแล้วล่ะสิ”ในที่สุดก็เห็นได้ชัดว่าบุคคลที่พูดเป็นทายาทที่ชัดเจนของราชวงศ์ฮั่น และตอนนี้กษัตริย์แห่งฮั่นก็ดูแลวังของตระกูลป้าจีโกรธมากจนโกรธเขามาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาตามคำสั่ง และเขาเปลี่ยนงานเลี้ยงแต่งงานให้เป็นเรื่องตลกจะเป็นใครได้อีกล่ะ?นางสนมเวยไงล่ะ หญิงจากตระหวู่เดิมทีแต่งงานกับหยุนจินเฟิงในฐานะนางสนม แต่ตอนนี้เธอแต่งงานกับเจ้าชายคนที่สี่ในฐานะเจ้าหญิง เธอจะรู้สึกมีความสุขได้อย่างไร?นอกจากนี้เจ้าชายคนที่สี่ยังทรยศเธอ และยอ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 267 อำนาจเสี่ยวมินของฉัน
ทุกคนหยุดและมองไปที่ประตูเจ้าชายเซียวกำลังมาเหรอ งานแต่งงานของเขาอยู่ห่างออกไปเพียงสองวัน ทำไมเขาถึงมาที่นี่กันแน่นอนว่าองค์ชายเซียวไม่มา และคำพูดเหล่านี้แค่ทำให้เหตุการณ์เงียบลงคุณชายมินเดินออกไป และจัดผมและเสื้อผ้าของหยุนฉินเฟิงเรียบร้อยก่อน"กลับไปที่บ้านใหม่เถอะ"ผมของหยุนฉินเฟิงยุ่งเหยิงและเสื้อผ้าของเขายับยู่ยี่ เขามองไปที่คุณชายมินแล้วพูดว่า"ไม่เป็นไรถ้าพวกเขาดูถูกฉัน แต่พวกเขาไม่สามารถพูดถึงองค์หญิงได้"เขากำลังอธิบายว่าทำไมเขาถึงลงมือเพราะเขาไม่อยากให้คนในบ้านของท่านอาคิดว่าเขาประมาท“หยุนฉินเฟิง…”เจ้าชายแห่งเมืองฮั่นถูกทุบตีอย่างแรง ปากของเขาเต็มไปด้วยเลือด และร่างกายของเขาสั่นเทา เขาชี้ไปที่เขาและสาปแช่ง “เจ้ากลัวคนอื่นพูดในสิ่งที่เจ้าทำหรือเปล่าล่ะ คุณชายมิน เจ้ามาจากคฤหาสน์ของเจ้าชายเซียว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า หลีกทางไปซะ ”คุณชายมินมองดูองค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์ฮั่นแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม:"ฝ่าบาทข้าได้ยินสิ่งที่พระองค์ตรัสกับทุกคนที่นี่ พระองค์บอกว่าองค์ชายสี่ข่มขืนเด็กสาวพลเรือนจนตาย มีหลักฐานหรือไม่"เจ้าชายแห่งฮั่นอาเจียนเลือดออกมาเต็มปากและพูดอย่างจริงจัง:"เจ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 268 คนงี่เง่า
ชิงเชียวไล่ตามเขาและพูดกับหยุนฉินเฟิง "คุณชายมิน กล่าวว่าองค์ชายสี่ไม่จำเป็นต้องออกไปรับรองแขกและแค่ทานอาหารเย็นกับเจ้าสาวในบ้านหลังใหม่ก็พอครับ"หยุนฉินเฟิงไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไรและมองไปที่ชิงเชียว"ทำไมล่ะ""คุณชายมินพูดแบบนี้ แน่นอนว่าต้องมีเหตุผล แค่ฟังก็พอครับ "ชิงเชี่ยวกล่าวหยุนฉินเฟิงไม่ต้องการออกไปข้างนอกอีก ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าเมื่อก้าวเข้าไปในบ้านหลังใหม่ หยุนฉินเฟิงรู้สึกลังเลมากสาวใช้รีบเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม"องค์ชายสี่กลับมาแล้วเหรอคะ"เธอรีบส่งคานชั่งออกไปเพราะกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก เอาจากพิธีที่สำคัญที่สุดก่อน องค์ชายสี่ต้องออกไปต้อนรับแขกที่ชิงโจวอีกเมื่อสักครู่ออกไปข้างนอกก็ได้ยินว่ามีการทะเลาะกัน และก็ไม่เห็นมีใครมาเตรียมบ้านใหม่เลยเมื่อหยุนฉินเฟิงหยิบคันชั่ง เขาก็รู้สึกไม่กังวลแล้วถึงยังไงไม่ชอบก็ไม่ชอบก็แล้วกัน ตอนแรกก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากเขาจับตาชั่งด้วยมือของเขาแล้วยกฮิญาบสีแดงขึ้น เมื่อสาวใช้พูดคำอวยพร เขาก็ได้เห็นใบหน้าที่สดใสและสวยงามหัวใจเต้นผิดจังหวะเขาจ้องมองอย่างว่างเปล่าอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งสาวใช้พูดบางอย่างเช่น"ให้กำเนิดลูกชายแ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 269 ตื่นเต้นรึเปล่า
จินชูไม่สามารถไปงานแต่งงานคืนนี้ได้ เธอจึงรอแม่ฟานหรือคุณชายมินมาเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับงานแต่งงานเธอคิดว่างานแต่งงานครั้งนี้ไม่สามารถจะจัดขึ้นได้อย่างราบรื่น ต้องมีบางอย่างผิดพลาดอย่างแน่นอนหญิงจากตระกูลหวู่ เป็นลูกสะใภ้ที่ดีที่ นางสนมเว่ยคัดเลือกมาอย่างดี แต่ตอนนี้เธอถูกมอบให้กับหยุนฉินเฟิง เธอโกรธมาก เธอจะไม่จัดฉากและสร้างปัญหาให้กับหยุนฉินเฟิงและราชินีได้อย่างไร ?เธอยังกังวลว่าหญิงตระกูลไม่ชอบหยุนฉินเฟิงจริงๆ ดังนั้นเธอจึงไม่กินอาหารเย็นและรอข่าวต่อไปป้าม่านอุ่นอาหารสองครั้ง และหลังจากชวนเธอหลายครั้ง เธอก็วางตะเกียบลงหลังจากกินไปหนึ่งหรือสองครั้ง ป้าม่านถามว่า"ไม่ชอบเหรอคะ อยากกินอะไรเดี๋ยวข้าเรียกให้คนทำให้"ซินยี่พูดจากด้านข้าง:"อาหารดีๆ แบบนี้จะไม่ถูกใจได้ยังไง ถ้าเธอไม่อยากกินก็ปล่อยไปเถอะค่ะ"“สาวๆบ้านเรา ต้องกินดีดื่มดีสิ”ป้าม่านพูดอย่างมีน้ำใจซินยี่หัวเราะและพูดว่า"นั่นไม่จำเป็นค่ะ เธอไม่ได้มีรสแบบนั้น เธอเป็น VIPเพชรสีดำของมณฑลซา"“ยัยเด็กผู้หญิงบ้านนี้ ชอบพูดเรื่องไร้สาระ ใครสอนกันนะ”ป้าหม่านจ้องมองซินยี่“ไปทำขนมให้คุณผู้หญิงหน่อย เธอทำขนมเก่งหนิ”จินซูพูดว่
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 270 เกิดอะไรขึ้นที่นั่น
วันที่เจ็ดของเดือนกุมภาพันธ์ ยุ่งมากจินชูไม่ได้นอนทั้งคืน ป้าม่านบอกเธอทั้งเช้าว่าเธอกำลังจะแต่งงานแล้ง จึงไม่กล้านอน เพียงเพราะเธอยังอายุน้อยและมีผิวดี แต่ว่ารอยคล้ำทั้งสองข้างใต้ตาของเธอนั้นเมื่อมองแล้วค่อนข้างน่าวิตกจินซูเชื่อฟังที่เธอพูด ตอนนี้เธอมีเวลามากเกินไปในการดูแลตัวเอง อยากจะร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดซินยี่กดไหล่ของเธอทั้งสองข้างแล้วจับเธอลงบนโซฟาของนางสนม ป้าม่านหยิบด้ายและกัดปลายด้านหนึ่ง จากนั้นแยกด้ายทั้งสองออกจากกันและขูดใบหน้าของเธอ“จืออี๋ ทาแป้งอีกครั้ง”ป้าม่านสั่งจื่ออี๋รีบเทผงสีขาวลงบนใบหน้าของจินซู มันดูน่ากลัวจริงๆที่ได้เห็นคุณผู้หญิง ดูเหมือนว่าคุณผู้หญิงจะเจ็บปวด“ป้าม่าน จริงๆแล้วนี่มันไร้หลักวิทยาศาสตร์นะ จะเป็นโรครูขุมขนอักเสบได้ ซินยี่ ซินยี่ บอกป้าม่าน…”ซินยี่จับเธอไว้แล้วพูดว่า"อย่าขยับ ปล่อยให้เธอทำเถอะ จากมุมมองของการแพทย์แผนจีนสิ่งนี้สามารถส่งเสริมการไหลเวียนโลหิตและดีต่อผิวหนังด้วย"จินซูเจ็บปวดมากจนน้ำตาไหล เธอส่ายหัวจากทางด้านข้าง แต่ซินยี่ ก็บีบคางของเธออีกครั้ง จินซูกัดฟันและหวังว่าเขาจะตัดพลังของเธอออกไปตอนนี้ป้าม่านกำลังร้อยไหมหน้า
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 271 คุณชายกัวกับองค์ชายเสียสติทะเลาะกันแล้ว
ใบหน้าของหยุนจินเฟิงเย็นยะเยือก "ไม่จำเป็น และตอนนี้ฉันไม่ว่าง ฉันต้องไปกับราชทูตพรุ่งนี้ฉันมีนัดกับเจ้าชายลู่"“ราชทูตก็จะไปร่วมงานอภิเษกสมรสด้วย ท่านผู้สำเร็จราชการได้กล่าวไว้ ท่านลืมไปแล้วหรือ?”หยุนจินเฟิงกล่าว:"กลุ่มทูตกำลังไป แต่ไม่ใช่ทุกคนจะไป เจ้าชายลู่จะไม่ไป ฉันมีนัดกับเขาเพื่อแข่งพรุ่งนี้ ไม่เป็นไรสำหรับฉันใช่ไหมที่จะละทิ้งธุรกิจของตัวเองไว้ข้างหลัง แล้วไปเอาใจหยุนเชาหยวน มันคุ้มค้าเหรอ”คุณชายกัวเริ่มอารมณ์เสียและพูดอย่างรุนแรง:"ฝ่าบาท กระผมบอกท่านหลายครั้งแล้วว่าอย่าติดต่อกับเจ้าชายลู่เป็นการส่วนตัวมากเกินไป เขามีความขัดแย้งกับผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และมีเพียงผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์เท่านั้นที่สามารถตัดสินใจเรื่องของเหล็กดิบได้ อย่างน้อยเขาเป็นกุญแจสำคัญ”หยุนจินเฟิงยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อได้ยินเสียงอันเกรี้ยวกราดของเขา“ระบุตัวตนของเจ้าเดี๋ยวนี้ เจ้าเป็นเพียงที่ปรึกษาของวังซู ไม่ใช่แม้แต่ผู้ติดตาม เจ้าอยู่ในวังมานานแล้วและไม่เคยประสบความสำเร็จเลย อยู่กับฉันก็ทำถูกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อฉัน ฉันคงไล่เจ้าออกไปนานแล้ว”หัวใจของคุณชายกัวรู้สึกด้านชาไปหมดในตอนนี้เขารู้สึก
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 272 ก็ยังคงไปหาหลอจินซู
คุณชายมินส่งคนไปที่วังดยุคเพื่อเชิญจินซูป้าม่านไม่ค่อยมีความสุข พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญแล้ว ตอนเย็นยังต้องออกไปวิ่งเล่นอีกและเธอยังคงไปที่วังซู วังซูเป็นสถานที่ที่โชคร้ายอย่างไรก็ตาม ไม่มีความสุขเลยจึงปล่อยเขาไปสุดท้ายคุณชายมินก็เป็นคนมีน้ำหนักเช่นกันเมื่อเธอออกไปข้างนอก เธอได้บอกจื่ออี๋และซินยี่ไม่ให้หยุนจินเฟิงเข้าใกล้คุณผู้หญิง ถ้าเขาบ้ เขาจะพูดคำเลวร้ายมากมายซึ่งเป็นโชคร้ายจื่ออี๋กล่าวว่า:"งั้น ท่านจะไปกับฉันไหม"ป้าม่านส่ายหัว“เวลามีที่ไหนกันล่ะ พรุ่งนี้เป็นงานแต่งงาน”ซินยี่หยิบกล่องยาขึ้นมาแล้วพูดว่า"ไม่จำเป็นหรอกป้า แค่เจอชายกัวเอง เธอจะกลับมาเร็วๆ นี้ คุณผู้หญิงรู้ว่าคุณกัวเป็นอย่างไรบ้าง"ป้าม่านจึงพูดกับจินชูว่า:"ปฏิบัติต่อเขาให้ดีนะ บางทีหลังจากที่เขาหายดีแล้ว เขาจะกลายเป็นสมาชิกในครอบครัวของเรา"จินซูยิ้มและพูดว่า"คุณป้ารู้แผนของคุณชายกัวด้วยเหรอ?"“หัวขโมยเฒ่าตัวน้อยนี้มีความคิดแบบไหนกัน เขาจะซ่อนมันไว้จากฉันได้เหรอ”ป้าม่านยิ้มเยาะจินซูยิ้มและพา จื่ออี๋และซินยี่ออกไปรถม้ามาถึงวังซูของเจ้าชายซู เมื่อจินซูลงจากรถม้า เธอก็เหลือบมองวังเซียวโดยไม่รู้ตัวพรุ่งน
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 273 ก่อนแต่งงาน
โชคดีที่เหลิงชิงชิงรู้ดีว่ามันไม่เหมาะสมที่จะร้องไห้แบบนี้ เธอจึงหยุดตัวเอง ปาดน้ำตา หันกลับมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: "ฉันควบคุมไม่ได้แล้วล่ะ ฉันเสียสติไปแล้ว"ป้าม่านยิ้มแล้วพูดว่า"องค์หญิง ไม่เป็นไรหรอกที่จะมีความสุขแต่ดีใจมากไม่ได้นะ ที่ผ่านมาคุณก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เมื่อเจอเธอแล้วจะต้องปฏิบัติต่อเธอในฐานะอาสะใภ้แล้ว"เหลิงชิงชิงหัวเราะ"ป้าม่านนี่น่าผิดหวังจริงๆ นี่คือสิ่งที่ฉันกังวลมากที่สุดตอนนี้นะ"หยูซิงหมางก็กังวลเช่นกัน เธอจะเป็นอาสะใภ้ของเธอต่อจากนี้ไปมีเพียงเว่ยซุนหยวนเท่านั้นที่รับยาทาเล็บอย่างใจเย็น และเริ่มวาดให้กับจินซู“เธอชอบดอกไม้ชนิดไหนเหรอ” หลังจากวาดสีพื้นหลังเป็นชั้นแล้ว เธอก็ถามจินซูจินชูกล่าวว่า:"ดอกพลัม"ป้าม่านหยุดทันที“ไม่ ดอกบ๊วยขึ้นราวันดีๆ อย่างนี้เราจะปล่อยให้โชคร้ายเกิดขึ้นไม่ได้”จินซูต้องเปลี่ยนเป็นอีกอันหนึ่ง“ดอกพีชล่ะ? คล้ายกันและความหมายดี”เวยซุนหยวนเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า"ขอบอกเลยว่าดอกพีชบนเล็บดูเซ็กซี่นิดหน่อยนะ""จริงเหรอ?"จินชูสับสนและเหลือบมองทุกคน"แล้วดอกแอปริคอทล่ะ?""เป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ"ในขณะนี้ หญิงชราทุกคนหย
Latest chapter
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
