มัดไหมกรีดร้องด้วยความตกใจกลัว พยายามยื้อยุดปืนกับเขา เธอจะไม่ยอมให้เขาฆ่าเธอตายง่าย ๆ แน่
และถ้าวันนี้มัดไหมจะต้องตาย ก็ขอให้ได้สู้อย่างเต็มที่ ถึงภายในใจจะกลัวเขามาก แต่เธอจะสู้แม้โอกาสรอดจะมีเพียงน้อยนิดก็ตาม
“มึงสู้กูเหรอ!?” เขาเอ่ยเสียงเข้มพร้อมใช้มืออีกข้างกระชากเสื้อเธอแรง ๆ
แคว่ก!!!
“กรี๊ดดด!”
มัดไหมกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว ชายหนุ่มกลับไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเธอ เขาตามมาคร่อมร่างของเธอ หญิงสาวดีดดิ้นสุดกำลัง ยิ่งทำให้โจเซฟชอบใจ
“ดิ้นแรง ๆ ฮ่า ๆ” โจเซฟหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
“ฮือ ๆ” มัดไหมพยายามถอยแต่มันก็ติดหัวเตียง เธอยกมือประนมไหว้ร้องขอความเห็นใจ หากแต่สายตาโจเซฟมองมาที่เธอมันไร้ซึ่งความสงสาร
“ไหว้ให้ตาย กูก็ไม่รู้สึกอะไร”
“ปล่อยมัดกับพี่ไปเถอะ ฮึก!! ได้โปรด” ริมฝีปากบางสั่นระริกเอ่ยคำอ้อนวอน ความหวาดกลัวถูกกลั่นกรองเป็นหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกจากนัยน์ตาคู่สวยอย่างไม่ขาดสาย
“กูยืนยันคำเก่า ว่ามึงต้องตาย”
“เลว... ฮึก! ... นายมันเลว... กรี๊ดดดด!! “
มัดไหมหวีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อโจเซฟกระชากบราเซียของเธอแรงๆ จนขาดติดมือ เผยให้เห็นปทุมถันคู่งาม ใหญ่เกินตัวตะหง่านอยู่ตรงหน้า มันสวยมากๆ แต่เขากลับไม่ได้หลงไหลเลยแม้แต่น้อย มือเล็กๆ ของเธอกระหน่ำทุบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด กลับเพิ่มอารมณ์ดิบเถื่อนของเขาให้ลุกโชน
“หึ” โจเซฟหัวเราะในลำคอเบา เมื่อเห็นหญิงสาวพยายามดีดดิ้นให้พ้นพันธนาการ เพราะตอนนี้เขารวบข้อมือของเธอเอาไว้
“กรี๊ดดด”!!! ปล่อย ฮื่อ ๆ” โจเซฟกลับไม่สนใจเสียงกรีดร้องของเธอ เขาใช้เชือกมัดข้อมือเธออย่างใจเย็น และแน่นอนเชือกนี้มันไม่ได้พึ่งมี มันมีมานานมากแล้ว เพราะห้องนี้มีเชือกอยู่แทบทุกมุมห้อง เอาไว้ทรมานคนทรยศ
“ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยมึงหรอก” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ เขามัดข้อมือของเธอเอาไว้กับหัวเตียง แม้มัดไหมพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการก็ไม่เป็นผล
“ปล่อยมัดไปเถอะ มัดสัญญาจะหาของมาคืนนาย ขอเพียงอย่าทำร้ายมัดกับพี่ก็พอ ฮือ ๆ”
“มึงรู้ไหมว่าของในถุงนั่นคืออะไร?” เขาเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับตวัดสายตาคมมองหน้าเธอ แววตาเย็นชาไร้ความรู้สึกของเขา ทำให้เธอหวาดกลัว
“ฮือ ๆ มัดไม่รู้ แต่ถ้านายยอมปล่อย มัดจะหามาคืน”
“กูไม่เอาของแต่กูจะเอามึง และฆ่ามึงให้ตาย เมื่อลูกน้องของกูล่าตัวพี่มึงได้ มันต้องตายไม่ต่างกัน”
น้ำเสียงเย็นเฉียบทำเอาหัวใจของมัดไหมกระตุกสั่นไหว ความหวาดกลัวกัดกินภายในใจของเธอมากกว่าเดิม พี่ชายของเธอตอนนี้จะรู้ไหม ว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย
แล้วของที่เหลือตอนนี้อยู่ไหน ทำไมพี่ของเธอถึงมาทำเรื่องแบบนี้ สมองของเธอมันตีกันมั่วไป ทั้งห่วงพี่ชายทั้งหวาดกลัวชายตรงหน้า
“ไม่ ๆ ฮึก!! กรี๊ด!! ไอ้เลว”
เธอกรีดร้องอีกครั้ง แต่เขาไม่สนใจที่จะฟัง เขาจับกางเกงเนื้อผ้าบางเบา จากนั้นก็ใช้มือกระชากกางเกงของเธอแรง ๆ จนมันขาดติดมือเผยให้เห็นแพนตี้ตัวจิ๋ว ความหวังที่หญิงสาวจะรอดพ้นเหลือน้อยเต็มที
แควก!!!!
“กรี๊ด!! เธอกรีดร้องออกมาทันที เมื่อเขากระชากแพนตี้ตัวจิ๋วจนขาดติดมือเช่นกัน เธอพยายามดิ้นรนเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล ได้แต่มองหน้าเขาผ่านม่านน้ำตา มันพร่ามัวเพราะถูกบดบังจนแทบจะมองไม่เห็นใบหน้าของเขาด้วยช้ำ
“ดิ้นไปเลย เพราะต่อให้ดิ้นให้ตะโกนกูก็ไม่สนใจ ดีเสียอีก เหมือนได้ทำบุญให้มึงมีโอกาสได้ร้อง เพราะหลังจากกูเอาเสร็จ กูจะฆ่ามึงให้ตาย ก่อนตายจะปล่อยให้มึงร้องมึงดิ้นก่อนฮ่าๆ” เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งสร้างความโกรธแค้นให้กับเธอ
“เลว... ฮึก!! นายมันสารเลว... ฮื่อ ๆ”
“เพิ่งรู้เหรอ” โจเซฟลุกขึ้นจากร่างเธอ ก่อนจะเดินไปหยิบบุหรี่ราคาแพงมาสูบอย่างใจเย็น เขาปรายตามองร่างบางที่นอนร่างกายเปล่าเปลือยอยู่บนเตียง ปทุมถันคู่งามกระเพื่อมตามแรงสะอื้นร่ำไห้ของเธอ ร่างกายขาวเนียนราวกับงาช้าง เริ่มแดงเพราะแรงกระชากเสื้อผ้าออก
“ฮือ ๆ” ความหวาดกลัวถาโถมใส่ร่างกายจนสั่นเทา มันทั้งหวาดกลัวและเคียดแค้นในเวลาเดียวกัน
“...” ไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ เอ่ยจากปากโจเซฟ เขาพ่นควันขาวลอยคละคลุ้ง ก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบขยี้มันอย่างไม่ไยดี เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกอย่างใจเย็น
“ฮื่อ ๆ” เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นมองการกระทำของโจเซฟ เธอต้องทำอย่างไรถึงจะรอดพ้นและหนีไปให้พ้น จากปีศาจร้ายตนนี้
“คงพร้อมที่จะใช้ร่างกายแล้วสินะ กูพอใจกูจะมอบความตายให้มึงเอง” เขาถอดกางเกงออกจนร่างกายเปลือยเปล่า แกนกายขนาดใหญ่ดีดผึงออกมา เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อได้เห็นแกนกายปูดโปนใหญ่โต ถูกโอบล้อมด้วยเส้นเลือดมากมาย เขาขึ้นมาบนเตียงมัดไหมพยายามถีบเขา แต่กลับไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย
“หึ” เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ พร้อมกับแทรกร่างไปที่หว่างขาของเธอ
“กรี๊ดด!!” มัดไหมดิ้นพล่านเพื่อให้พ้นพันธนาการก็ไม่เป็นผล ความหวังที่รอดพ้นยิ่งน้อยลงมากกว่าเดิม เธอมองหน้าพร้อมกับส่ายหน้าไปมา น้ำตาไหลรินอาบแก้ม
“อย่าทำ... ฮื่อ ๆ”
“...” ไร้คำพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากของโจเซฟ เขารูดแกนกาย2-3ครั้งแล้วถูกับดอกกุหลาบอวบอูมสีชมพูของเธอ
“กรี๊ดดด!”
หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อโจเซฟดันแกนกายเข้าในรูสวาทของเธอแรง ๆ ร่างบางสั่นเกร็งพยายามดีดดิ้น ความเจ็บปวดเกิดขึ้นใจกลางความสาวของมัดไหมทันที
ปึก! ปึก! ปึก!
“กรี๊ด!!!”
ร่างกายของเธอเจ็บปวดราวกับร่างจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อเขาพยายามกระแทกกระทั้นแกนกายเข้ามา เธอพยายามดิ้นรน แต่โจเซฟกลับจับเอวคอดของเธอเอาไว้แน่น
ปึก! ปึก! ปึก!
“กรี๊ด!” เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง เขากลับไม่สนใจเสียงของเธอ พยายามที่จะดันแกนกายเข้าไปในรูสวาทของเธอให้ได้
ปึก! ปึก! ปึก!
“ยะ... อย่า ฮึก! พะ... พอได้แล้ว.. ฮือ ๆ” เธอเอ่ยคำอ้อนวอนทั้งน้ำตา พยายามอ้อนวอนเขา แต่โจเซฟกลับไม่สนใจคำวิงวอนนั้น เขากางขาเธอกว้างกว่าเดิม แล้วกระแทกกระทั้นเข้าไป
“กรี๊ดดด!!”
“บ้าจริง!” เขาสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด พยายามดันเข้าไปเท่าไหร่มันก็ไม่เข้าสักที เขากางขาเธอออกกว้าง ๆ เเล้วกระแทกเข้าไปแรง ๆ
“กรี๊ดดด!! ฮึก! ฮือ ๆ”
“อ๊าา”
โจเซฟคำรามเสียงดังลั่น เมื่อเขาดันแกนกายผ่านเยื่อบาง ๆ เข้าไปจนสุด เขารู้สึกเหมือนเยื่อบาง ๆ มันขาด เลือดสีสดไหลรินออกจากรูสวาท ฉีกขาดเป็นทางยาว เลือดของเธอไหลรินจนเปรอะเปื้อนผ้าปูสีขาว ชายหนุ่มมองเลือดสีสดอย่างพึงพอใจ และแน่นอนเขาคือผู้ที่ได้พรหมจรรย์ของเธอ
ปึก! ปึก! ปึก!
“ฮื่อ ๆ เลว... แกมันเลว” มัดไหมเอ่ยออกมาอย่างเคียดแค้น ทั้งเจ็บทั้งแค้นกับสิ่งที่เขากระทำเลวทรามกับเธอ
“แล้วไง ด่าไปเลยเพราะกูไม่รู้สึกอะไร?” เขาเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ เอวสอบทำงานไม่หยุดหย่อน เขาจับสะโพกของเธอแน่น ๆ พร้อมกับกระแทกกระทั้นเข้าไปรัวๆ ยิ่งได้เห็นเธอเจ็บปวด อารมณ์ของเขาก็ยิ่งลุกโชน
“อ๊าาา... โคตรเสียว… ซี๊ด” โจเซฟครวญครางดังลั่น เมื่อภายในกายสาวของเธอมันบีบรัดรุนแรง ทำเอาเขาเสียวซ่านไปหมดทั้งกาย
ความรู้สึกแบบนี้เพิ่งเกิดขึ้นกับเขาครั้งแรก ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยผ่านการมีอะไรกับผู้หญิงมา ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขามีเยอะแยะ แต่กลับไม่มีใครทำให้เขารู้สึกเสียวซ่านได้ขนาดนี้ ปึก! ปึก! ปึก! “เจ็บ ฮึก... พอสักที...” มัดไหมร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด ได้แต่กัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้ ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย อยากจะผลักไสแต่ก็ทำไม่ได้เลย เมื่อแขนสองข้างถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยเชือก มันรัดแน่นจนเจ็บราวกับกระดูกจะแตก ปึก! ปึก! ปึก! “พะ... พอสักที... ฮือ ๆ” เธอเอ่ยเสียงแหบพร่าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม ความเจ็บปวดที่เขากระทำรุนแรงต่อเธอมันเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหว ร่างกายของเธอเกร็งหนักมากกว่าเดิม“พะ... อื้อ...” โจเซฟโน้มใบหน้ามาดูดดุนยอดประทุมถันของเธอ เขาตวัดลิ้นดูดเลียราวกับสัตว์ป่าหิวกระหาย เเละใช้ฟันขบกัดไปตามอกอวบของหญิงสาวจนแดงเถือก มัดไหมดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวด เมื่อเขาฟันขบกัดไปตามอกอวบของเธอ“กรี๊ดดด!! พอ... สักที ฮือ ๆ” เธอพยายามดิ้นรนเมื่อเขาใช้ฟันคมขบกัดไปตามเนื้อตัว โจเซฟใช้มือรั้งท้ายทอยของเธอ ก่อนจะบดริมฝีปากลงบนปากเรียวเล็กอวบอิ่มของหญิงสาว“อื้อ” มั
“ผมต้องการเจอหน้าคนทรยศ คน ๆ นั้นมันอยู่ไหน?” “เอาเป็นว่ากูยกมันให้มึง ผู้หญิงคนนี้สวย คงถูกใจมึงแน่นอน” “ถ้าจะบอกว่าผมไม่ต้องการ ผมจะได้เงินผมคืนไหม?”“กูยังยืนยันคำเก่าว่าไม่...” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมกับกระดกไวน์เข้าปาก ส่วนมืออีกข้างถือบุหรี่อยู่ เขาอาจจะเป็นคนใจร้ายคนเลว แต่เขาไม่มีความจำเป็นต้องสงสารใคร“ผมเลือกอะไรได้บ้าง? มีให้เลือกบ้างไหม?”“มีให้เลือก”“อะไร?”“ระหว่างเอากับไม่เอาแค่นั้น เพราะถ้าไม่เอา กูก็ฆ่ามันตายอยู่ดี”“งั้นตกลง ผมจะเอาผู้หญิงคนนั้นไป” “หึ” โจเซฟหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วทิ้งบุหรี่ลงพื้น พร้อมกับใช้เท้าขยี้มันอย่างไม่ไยดีโจเซฟเปิดประตูเข้าไปในห้อง พร้อมกับกวาดสายตาคม มองหาร่างบางของมัดไหม เขากระตุกยิ้มที่มุมปากทันที เมื่อเห็นเธอหลบเขาอยู่ที่ข้างมุมตู้ เขาเข้าไปแล้วกระชากร่างบางเหวี่ยงมาที่พื้นกลางห้อง“กรี๊ดด!!! ฮึก!! ไอ้คนเลว ฮื่อ ๆ” “เลวเหรอ กูยอมรับ อย่าลืมนะว่าคนเลวแบบกู เอามึงบนเตียงนั้น กูจะบอกว่ามึงต้องไปอยู่กับเสี่ยตู่ ตอนนี้กูไม่ฆ่ามึงแล้ว ไปอยู่กับพ่อค้ายา เขาจะเอามึงไปทำอะไรจากนี้ก็แล้วแต่เขา” “ฆ่าฉันให้
“เจ็บไหม” ผินทายาตามรอยเขียวช้ำ ตรงไหนที่เป็นแผล พวกเธอก็ช่วยทำแผลให้ “เจ็บที่ใจมากกว่า ฮึก! เกลียดคนสารเลว ที่ย่ำยีมัด เขามันไม่ใช่คน เขามันคือปีศาจร้ายในร่างคนมากกว่า ฮึก!” เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือปนสะอื้น หยดน้ำตาที่แห้งเหือดไปไม่นาน กลับมาไหลรินอีกครั้ง เรื่องแบบนี้ ต่อให้พยายามทำใจ มันก็ทำไม่ได้หรอก ใจของเธอยังหวาดกลัว และบอบช้ำจากคนสารเลวที่ทำร้ายเธอ“เข้มแข็งเอาไว้มาก ๆ พี่เชื่อว่ามัดไหมจะผ่านไปได้ ทุกอย่างจะดีขึ้น รวมทั้งใจของมัดไหมเองเช่นกัน เมื่อมัดไหมไม่ได้อยากมาเป็นนายหญิงของที่นี่ พวกพี่ก็เบาใจ พวกพี่ๆจะช่วยกันช่วยเหลือมัดไหมให้ถึงที่สุด แม้จะช่วยตรง ๆ ไม่ได้ พวกพี่จะช่วยทางอ้อมแล้วกัน” “ขอบคุณมาก ๆ คะพี่” “อย่าร้อง เข้มแข็งให้มากแล้วมันจะผ่านไป น้ำตาที่เราเสียไปตอนนี้เพราะใคร เราต้องทำให้คน ๆ นั้นเจ็บกว่าเราเป็นร้อยเท่า ความเจ็บปวดในวันนี้ อย่าได้ลืมมัน จำเอาไว้ใส่หัวใจไว้เตือนตัวเอง”“ค่ะพี่ ไปหานายหญิงกันเถอะ”“ใครว่ากูจะให้มันไปหาอีชบา พวกมึงออกไปให้พ้น!!” เสียงเข้มดังขึ้นจนเธอสะดุ้ง ความหวาดกลัวเกาะกินหัวใจของเธออีกครั้ง มองร่างชายสูงวัยที่เดินเข้ามา
หลังจากที่มัดไหมใส่เสื้อผ้าแล้ว ผินกับพิมพ์รีบพาเธอมาส่งหน้าปากซอยทันที ถึงเสี่ยตู่จะถูกนายหญิงชบาเล่นงานอย่างหนัก พวกเธอรู้ดีว่าคนอย่างเสี่ยตู่ไม่มีทางหยุดเรื่องนี้แน่นอน เสี่ยตู่ทั้งค้ายา ทั้งส่งผู้หญิงไปขายในซ่อง ความเลวของเสี่ยคนนี้เลวไม่มีที่ติ ถ้าไม่รีบพาไปคนที่จะซวยคือมัดไหมนั่นเอง ถึงฉัตรชบาช่วยเธอครั้งนี้ได้ ถ้ามีคราวหน้าเสี่ยตู่ต้องเอาผู้หญิงน่าสงสารคนนี้ไปขายที่ซ่องเป็นแน่“พี่มาส่งได้แค่นี้ มัดไหมต้องไปรอรถที่ฝั่งนั่น ระวังตัวด้วย พวกพี่ไม่อยากให้ลูกน้องของนายหญิงไปส่ง เพราะถ้ารู้ว่ามัดไปอยู่ที่ไหน เสี่ยตู่ต้องตามไปแน่นอน”“ค่ะพี่ มัดขอบคุณพวกพี่ ๆ ทั้งสองมาก ๆ นะคะ ฝากบอกนายหญิงพวกพี่ด้วยว่ามัดขอบคุณ”“ไม่เป็นไรนายหญิงเป็นคนดี นายหญิงไม่ชอบให้ผู้หญิงถูกผู้ชายทำร้าย แต่ถ้าเสี่ยตู่มีอีหนูแล้วผู้หญิงคนนั้นเต็มใจนายหญิงไม่ว่าเลย แต่ถ้าเสี่ยตู่ย่ำยีทำร้ายคนที่ไม่เต็มใจ นายหญิงจะสั่งสอนเสี่ยให้ถึงที่สุดเลยทีเดียว”“ทำไมตอนแรกที่ถึงถามว่า มัดจะมาเป็นนายหญิงของที่นี่ มันไม่เคยอยากไปเลยสักนิด มันเพราะอะไรคะพี่”“เสี่ยตู่เคยย่ำยีนายหญิงมาก่อน ตอนนั้นนายหญิงไม่เต็มใจเลยสักนิด ทุกสิ่
@ผ่านไปอีก2อาทิตย์เหมือนคำอ้อนวอนภายในใจของเธอมันจะเป็นผล หลังจากที่มีเรื่องเลวร้ายกับคนเลว ๆ คนนั้น เธอก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว เพราะถ้าเธอเจอเขาอีก เธอจะยิ่งหวาดกลัวเขามากกว่าเดิม เวลานี้แผลในใจเธอเริ่มดีขึ้นมาก การที่ไม่พบเจอเขามันเป็นอะไรที่ดีที่สุด เธอคงไม่นำพาชีวิตของเธอ ไปเจอเขาอีกแน่นอน เธอกับเขาจะเป็นแค่คนที่เคยพบเจอกันเท่านั้น ส่วนพี่ชายเธอหายไปเลยตั้งแต่วันนั้น ในใจเป็นห่วงมากๆ พี่เธอเคยหายไปแบบนี้ไม่ใช่ว่าพึ่งเคย เธอเคยได้ยินคนเลวคนนั้นขู่จะฆ่าพี่เธอ ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี ใจเธอได้แต่ภาวนาให้พี่ชายของเธอปลอดภัย“ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น มัดไหมวางไม้ถูพื้นไว้ เธอเลือกที่จะทำตัวไม่ให้ว่าง เพื่อที่เธอจะได้ไม่คิดถึงเรื่องเลวร้ายนั้น เธอต้องก้าวผ่านความเจ็บปวดนั้นไปให้ได้ อีกไม่นานเธอจะรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม เธอเดินไปเปิดประตู เป็นพายยืนยิ้มแฉ่งให้เธออยู่ ในมือของเธอมีกล่องใส่อาหาร3ใบ“มีของกินมาฝาก” พายเอ่ยพร้อมกับแทรกตัวเดินผ่านเข้าไปในบ้าน อย่างถือวิสาสะ “มาแต่เช้าเลยนะ!!” มัดไหมเอ่ยพร้อมกับเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้
มัดไหมรีบเดินออกมาจากห้องนั้น มือไม้เธอสั่นไปหมด กลัวไปหมดกลัวเขาทำร้ายเธออีก เหมือนที่เคยทำ เธอเดินมานั่งเก้าอี้หน้าซีด ๆ“เป็นไรเปล่ามัด หน้าซีดจัง ไม่สบายหรือเปล่า?”“ปะ... เปล่าค่ะ” เธอเอ่ยปฏิเสธ พร้อมกับส่ายหน้าไปมา “แล้วไป นึกว่าไม่สบาย เออ!! พอดีพี่เกล้าลืมจัดโซดาเพิ่มให้แขกห้องเมื่อกี้ เอาไปให้อีกครั้งได้ไหม?”เกล้าเอ่ยกับมัดไหมที่นั่งหน้าซีด ๆ อยู่“มะ... ไม่ค่ะ มัดไม่ไป” เธอเอ่ยเสียงสั่นพร้อมกับมองหน้าเกล้า“เดี๋ยวเจ้ให้คนอื่นไปเสิร์ฟ ส่วนมัดไปเสิร์ฟโต๊ะนั้นให้เจ้หน่อย บรรดาพวกเพื่อน ๆ เจ้เอง ถ้าเขาขอให้นั่งด้วย มัดก็นั่งกับพวกเขา ช่วยชงเหล้าช่วยบริการให้เจ้ด้วย”“แต่เจ้คะ” มัดไหมทำสีหน้าหนักใจ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยไปนั่งชงเหล้าให้ลูกค้า แต่เธอชอบเสิร์ฟแล้วมานั่งตรงนี้มากกว่า ไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับลูกค้ามากนัก“เพื่อเงิน เก็บตังค์ให้ได้เยอะ ๆ มีแฟนรวย ๆ สักคน ก็พอใจแล้ว ชีวิตผู้หญิงแบบเรา อย่าซีเรียสเราไม่ได้ขายตัวสักหน่อย รีบไปเถอะอย่าให้ลูกค้ารอนาน พายเองไปชงเหล้ารออยู่โต๊ะนั้นแล้ว พอดีเจ้ให้คนอื่นไปเสิร์ฟห้องวีไอพีแทนพาย เลยให้พายไปชงเหล้ารอ ไปช่วยดูแลช่วยด้วย เจ้เพิ่
“ผับปิดแล้ว มัดจะไปช่วยทุกคนเก็บร้านก่อนนะคะ” “เลิกงานแล้วให้พวกพี่ ๆไปส่งไหม?” “ไม่ต้องหรอกค่ะ มัดกับพายกลับด้วยกันได้” “กลับเองจะดีเหรอ? ผู้หญิงกลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ อันตรายมาก ๆ เลยนะ” จอมพลเอ่ยพร้อมกับมองหน้ามัดไหม“ให้พวกพี่ ๆ ไปส่งดีกว่า ไม่อันตรายด้วย” จอมทัพเอ่ยเสริม“นั่นนะสิ พวกพี่ไปส่งดีกว่า น้องพายว่าไงครับ ให้พวกพี่ไปส่งดีกว่า รับรองปลอดภัยหายห่วง” เจนภพเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มให้พาย“จะไม่ปลอดภัยเพราะพี่ไปส่งนี่แหละ” พายเอ่ยก่อนจะหัวเราะเบาๆ เธอเริ่มเก็บแก้วโดยมีชายทั้งสี่คนช่วยเก็บไม่ต่างกัน“พวกพี่ ๆไม่ต้องช่วยหรอกค่ะ กลับไปก่อนเลย”“ตกลงไม่ให้พวกพี่ไปส่งใช่ไหม?” จอมพลเอ่ย“ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวพวกมัดกลับเอง ขอบคุณมาก ๆ นะคะ”“อืม งั้นพวกพี่กลับก่อน พรุ่งนี้จะมาเที่ยวไหม เงินที่ได้ไปเก็บไว้ดี ๆ ส่วนนี้พี่ให้ต่างหาก” จอมพลเอ่ยพร้อมกับยัดมือจำนวนหนึ่งใส่มือของเธอ“มัดไม่เอาค่ะ” เธอพยายามเอาเงินคืนจอมพล“พี่ไม่ได้ให้ฟรี พี่ได้ของแลกเปลี่ยนแล้ว อย่าลืมรับโทรศัพท์นะ เดี๋ยวพี่โทรหา” จอมพลเอ่ยกับมัดไหม พร้อมกับฉีกยิ้มให้เธอ รอยยิ้มของเขามันทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด
“ปล่อยให้มึงไปแรดกับผู้ชายคนอื่นน่ะเหรอไม่มีทาง!!”“นายมีสิทธิ์อะไรมายุ่ง ฮึก! นายทำร้ายมัดยังไม่พอหรือไง ฮื่อ ๆ” เธอปล่อยโฮออกมามากกว่าเดิม เธอต้องทำอย่างไรถึงจะหลุดพ้นคนตรงหน้าไปได้ เธอกับเขาไม่เจอกัน 2อาทิตย์ ทุกอย่างกำลังจะดีอยู่เเล้ว ทำไมเธอต้องมาเจอเขาอีกครั้ง“สิทธิ์เหรอ คนอย่างมึงถามหาสิทธิ์อะไร? ในเมื่อกูเป็นมากกว่านั้น” เขาเอ่ยเสียงเรียบ มองหน้าเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย เธอไม่อาจจะคาดความรู้สึกของเขาได้เลยในตอนนี้ “มากกว่านั้น หมายความว่าไง ฮึก!” เธอเหวใส่อย่างเหลืออด เขามันคนใจร้ายที่ก่อกวนเธอไม่ยอมเลิก ทั้งที่ทุกอย่างกำลังจะดีอยู่แล้ว“กูคือเจ้าชีวิตมึงไง” โจเซฟเอ่ยเสียงเรียบพร้อมจ้องหน้าของมัดไหม นัยน์ตาคมคู่นั้นของเขากำลังทำให้เธอกลัว มือไม้ของเธอมันสั่น จนต้องกำเอาไว้แน่น หยาดน้ำตาสีใสไหลรินอาบแก้มราวกับเม็ดฝนโปรยปราย “นายมันบ้า!! ฮื่อ ๆ นายยกมัดให้คนอื่นแล้ว ตอนนี้มัดคือคนของเสี่ยตู่ ส่วนนายไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวายอะไรกับมัดทั้งนั้น คนสารเลวแบบนายกลับไปที่ ๆ นายมาซะ” “มึงมีสิทธิ์อะไรมาไล่กู” เขาปรี่เข้ามาบีบแก้มเธอแรง ๆ มัดไหมพยายามทุบตีเขาแต่ก็ไม่เป็นผล เขาเพิ่มแรงบี
ตอนเย็นของวันนั้น มัดไหมนั่งทานอาหารบนโต๊ะอาหารอย่างเงียบๆ วันนี้อาหารอร่อยถูกปากของเธอมากๆ โดยเฉพาะพวกอาหารทะเล สดมาก ครอบครัวนี้เป็นครอบครัวใหญ่ ลูกหลานเต็มบ้าน ตระกลูนี้ใหญ่มากๆเลย คุณตานิโคลัสกับยายรสรินทร์ยังคงแข็งแรง ท่านดูยิ้มแย้มและมีความสุขเมื่อได้เห็นครอบครัวลูกหลานเหลนอยู่กันพร้อมหน้า โจฮานไปลากน้ำชามาได้สำเร็จพร้อมกับนั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน ครอบครัวนี้อบอุ่นมากๆเลย“วิคเตอร์ หนูกินลองกินหอยแมลงภู่นิวซีแลนด์ดูสิ อร่อยมากๆเลย” โจเซฟแกะหอยพร้อมกับราดน้ำจิ้มให้ลูกชายตัวน้อย เด็กน้อยหน้าตาคมคายตั้งแต่เด็ก ได้ความหล่อมาจากเขาเต็มๆ ถ้ามีลูกสาวก็ขอให้สวยเหมือนมัดไหม แต่จะมีตอนไหนยังไม่รู้ ช่วงนี้เมียไม่ให้เข้าใกล้เลย โจเซฟคิดก่อนจะลอบถอนหายใจออกมา“ขอบคุณครับพ่อ!” วิกเตอร์ตักอาหารเข้าปาก พร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆ“กินเยอะๆนะ อยากกินอะไรขอให้บอกมา พ่อพร้อมที่จะจัดให้ลูกทุกอย่าง อยากได้อะไรก็บอกมาเลยนะลูก”“วิคเตอร์ดีจังที่ได้เป็นลูกคนเดียว เรากับน้องตีกันทุกวันเลย อยากเป็นลูกคนเดียวแบบวิกเตอร์จัง! จะได้มีคนเอาใจ จะได้มีคนถามว่าอยากได้อะไรพร้อมจะจัดให้ทุกอย่างบ้าง” ปั้นสิบพูดขึ้น“แ
โจเซฟรีบขับรถมาที่บ้าน เขารีบขึ้นไปห้องของตัวเอง แต่ก็ไม่เจอมัดไหม เขากวาดสายตามองไปรอบๆห้องเจอแต่ไม้แขวนผ้าอยู่บนเตียง เขารีบลนลานออกมาจากบ้านทันที เขาจะไม่ยอมให้เธอหนีเขาไปแน่ๆ ตอนนี้เธอต้องกำลังไปหาพี่ชายของเธอ และเขาจะไม่ยอมเสียเมียไปเด็ดขาดไม่ว่าเหตุผลใดๆก็ช่าง เขารีบบึ่งรถไปที่ร้านของพี่ชายเธอทันที“อ้าวโจเซฟ ไปไงมาไง” ภัทรเอ่ยขณะมองดูลูกน้องกำลังวิ่งวุ่นเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้า ที่นี่ทำเป็นแบบบุฟเฟ่ต์มีอาหารทะเลมากมายสดใหม่ ลูกค้าดูติดอกติดใจที่มากินที่ร้านของเขา“ผมมาหามัดไหม” โจเซฟกวาดสายตามองหาเมียรักแต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา“มัดไม่ได้มา ไม่รู้ไปอยู่ไหน?!”“แล้วพอจะรู้ไหมว่าเธอไปอยู่ไหน?”“ไม่รู้!” ภัทรเอ่ยกับโจเซฟแล้วสนใจดูแลร้านต่อ เขาครุ่นคิดสักพักก่อนจะรีบขับรถไปบ้านใหญ่ เขารีบลงจากรถแล้วก้าวเท้ายาวๆเข้าไปในบ้าน“มัด!” เขาเรียกมัดไหมด้วยความดีใจ เมื่อได้เห็นเธออีกครั้ง เขาถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้หนีเขาไปที่ไหน ถ้าเขาหาเธอไม่เจอเขาคงเป็นบ้าแน่ๆ“ทำเรื่องงามหน้าอะไรไว้ล่ะโจเซฟ ลูกสะใภ้แม้ถึงเก็บกระเป๋าออกมาจากบ้าน” ณิรินเอ่ยถามบุตรชาย พร้อ
วันเวลาผ่านไปหลายปีโจเซฟนั่งคิดอะไรไปเรื่องพร้อมกับถอนหายใจออกมาแรงๆ ช่วงนี้เขากับมัดไหมแทบไม่ได้ข้องเกี่ยวกัน เพราะเขาทำตัวไม่ถูกเวลาที่อยู่กับเธอ มัดไหมเอาแต่งอนเขาไม่รู้ว่าเป็นอะไร ทำอะไรก็ขวางหูขวางตา ช่วงนี้เธอติดโทรศัพท์มาก ไม่สนใจเขาเลย แต่เธอก็ทำหน้าที่แม่ได้อย่างดีเยี่ยม แต่เรื่องบนเตียงช่วงนี้เธอไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้เลย ตั้งแต่คลอดวิกเตอร์แล้ว เขากับเธอก็ยังไม่มีตัวเล็กอีกเลย“มัดไปกินข้ากันไหม เฮียว่าเราไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันดีกว่า” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมกับมองมัดไหมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอตวัดสายตามองหน้าโจเซฟทันที“ไม่ไป!” เธอเอ่ยเสียงห้วนมองหน้าสามี ไม่ใช่ว่าเธองี่เง่าอะไร แต่ช่วงหลังสามีเธอดูขัดหูขัดตาเธอมากๆ“ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นเฮียจะไปบ้านใหญ่” โจเซฟพูดอย่างหงุดหงิดก่อนจะมองหน้าของมัดไหม“ก็ไปสิ! หญิงสาวเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ มองตามแผ่นหลังของโจเซฟที่เดินไป สักพักก็ได้ยินเสียงรถยนต์ของโจเซฟแล่นออกไป เธอหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากัด แล้วเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด ช่วงนี้เธอต้องโปรโมทร้านช่วย ตอนนี้ลูกค้าเยอะมาก พี่ชายของเธอ เลยให้ช่วยโปรโมทลูกค้าจะได้เยอะกว่าเดิม พี่
ผ่านไปอีกหลายเดือนชีวิตของโจเซฟกับมัดไหมดำเนินไปเรื่อยๆ ตอนนี้เธอคลอดลูกออกมาเป็นผู้ชายชื่อวิคเตอร์ หลังจากเหตุการณ์ที่โดนเสี่ยตู่ระเบิดร้านคราวนั้น จนทำให้มัดไหมเสียโจเซฟไป เธอตระหนักแล้วว่า การไม่มีโจเซฟอยู่ในชีวิตมันเป็นอะไรที่เจ็บปวดในแต่ละวันเธอนั้นแทบจะไม่สามารถก้าวผ่านมันไปได้เลย ทุกๆวันมีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าว การสูญเสียเขาไปมันทำให้เธอเจ็บปวดราวกับถูกเข็มนับล้านๆเล่มทิ่มลงไปที่หัวใจ จากนั้นก็เหยียบซ้ำๆเธอได้เขากลับมาแล้ว และเธอจะไม่ยอมเสียเขาไปเด็ดขาด“มัด ทำอะไร?” โจเซฟเอ่ยถามขณะที่ไปหยิบเสื้อของลูกชายตัวน้อยที่เขาซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง“เอาลูกเข้าเต้าค่ะ แล้วเฮียไปไหนมาคะ” มัดไหมเอ่ย พร้อมกับเขี่ยที่แก้มลูกชายตัวน้อยเบาๆอย่างรักใคร่ วันนี้ลูกชายของเธออยู่ในชุดหมีสีฟ้า ลายการ์ตูนน่ารักมาก“เฮียไปดูชุดให้ลูกกับมัดมา ดูสิ! มีแต่ชุดหล่อๆเลยเห็นไหม” โจเซฟชูชุดขึ้นให้มัดไหมดู มัดไหมถึงกับอมยิ้มกับท่าทางของเขา“เฮียนี่เห่อจังเลยนะคะ”“มันเรื่องธรรมดา ลูกคนแรกเฮียก็ต้องเห่ออยู่แล้ว เดี๋ยวมีอีก2-3คน เดี๋ยวเฮียก็เห่อน้อยลงเอง”“จะมากกว่าเดิมซะมากกว่านะสิ”“รู้ทันเ
“ใช่โจเซฟจริงๆใช่ไหมมัด พี่ไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม?” ภัทรเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ พร้อมกับวางปลาหมึกลงบนโต๊ะ“พี่ไม่ได้ตาฝาด เฮียจริงๆค่ะ เฮียกลับมาหามัดแล้ว” มัดไหมพูดขึ้น วันนี้คือวันที่เธอมีความสุขในรอบหลายๆเดือน โจเซฟเหมือนหยาดน้ำฝนที่ชโลมหัวใจแห้งเหี่ยวของเธอ ให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง“พี่เมียไม่ได้ตาฝาดหรอกครับ ผมยังไม่ตายจริงๆ” โจเซฟยื่นมือมาจับแขนภัทรเบาๆ ภัทรใช้มือจับที่แขนของโจเซฟก่อนจะฉีกยิ้มด้วยความดีใจ“กูดีใจที่มึงกลับมาหาน้องกับหลานกู กูดีใจมากๆ”“คงไม่กีดกันผมกับมัดแล้วใช่ไหม?”“ไม่แล้ว กูยกให้เลย เอาเด็กขี้แยไปเลี้ยงเลย555 มึงไม่อยู่น้องกูร้องไห้ทุกวันเลยรู้ไหม? ดูแลน้องกูให้ดีๆ มัดไหมขี้แยอยู่ด้วย”“พี่ภัทรอะ” มัดไหมมองค้อนภัทร ก่อนจะสนใจกินหมูต่อ”“กินเยอะๆนะ เหลนตาจะได้แข็งแรง” นิโคลัสเอ่ยพร้อมกับคีบหมูให้โจเซฟกับมัดไหม“ขอบคุณครับตา ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”“มันแน่นอนอยู่แล้ว”“หึ! กลับบ้านเจอดีแน่ๆ”... รสรินทร์เอ่ยพร้อมกับจ้องหน้าสามี นิสัยแบบนี้มันน่าตีจริง ยอมรับในความร้ายกาจจริงๆ“แล้วพาสต้ากับลันตาล่ะ”“อยู่บ้าน ไม่ค่อยสบายกัน ลูกกินเถอะต่อไปนี้ขอให้ชีวิตลูก ครอ
ตัดมาที่ตอนเย็น มัดไหมเดินเข้าไปในร้านหมูกระทะของพี่ชายของเธอ โดยที่มีภัทรประคองเข้าไปในร้าน ภายในร้านถูกจัดอย่างสวยงาม ร้านสะอาดสะอ้าน ทั้งหมดก็ได้มาจากอนิสงฆ์จากครอบครัวของโจเซฟทั้งนั้น ครอบครัวนี้รวยมาก พร้อมจะบรรดาลทุกสิ่งทุกอย่างถ้าเกิดครอบครัวนี้พอใจ“นั่งก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะไปดูความเรียบร้อยก่อน” ภัทรเอ่ยขณะที่พามัดไหมไปนั่งเก้าอี้ เขาเองตื่นเต้นทุกครั้งที่มาร้านใหม่ ถึงแม้จะมาหลายครั้งก็อดตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี เขาไม่เคยมีร้านใหญ่โตแบบนี้มาก่อน“ค่ะ”“พี่ไปก่อนนะ นั่งเล่นอยู่นี่ก่อนแล้วกัน” ภัทรเดินไปหลังร้าน มัดมองไปรอบๆก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ ถึงโจเซฟจะตายไปแล้ว ครอบครัวของเขาก็ยังช่วยเหลือเธอกับพี่ชายตลอด ไม่เคยให้ลำบากเลย“มัด ไปร้องเพลงกัน” พายพูดขึ้น ตอนนี้ในร้านยังไม่มีลูกค้ามา นักดนตรีเองก็พร้อมแล้ว“ไม่ค่ะ!” เธอรีบปฏิเสธทันที“พายเคยฟังมัดร้องเพลง มัดเป็นคนร้องเพลงเพราะมากๆ พายไม่ได้ฟังนานแล้ว พายอยากฟังมัดร้องเพลงมากเลยนะ“มัดยังไม่มีกะจิตกะใจร้องเพลงหรอกนะพาย พายก็รู้ว่ามัดกำลัง...”“เอาน่า ร้องสักเพลงนะ ลูกค้ายังไม่มา ร้องประเดิมเปิดร้านเลย” พายประคองมัดไหมมา
ผ่านไปอีก1สัปดาห์มัดไหมที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงอย่างหนัก เธอนอนคุดคู้กอดเข่าตัวเองเอาไว้ มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง ทุกอย่างกำลังดีอยู่แล้ว ทำไมถึงเกิดเรื่องแย่ๆแบบนี้ด้วยเธอไม่ยอมรับว่าโจเซฟตาย เพราะมันไม่ใช่ความจริง เธอไม่เชื่อ ทุกอย่างมันคือเรื่องโกหก“มัด หมอให้กลับบ้านได้แล้วนะ เรากลับบ้านกันเถอะ” ณิรินเอ่ยกับมัดไหม แต่คนบนเตียงกลับไม่สนใจคนที่เอ่ยถามเลยสักนิด เธอยังคงร้องไห้อยู่แบบนั้น“ฮึกๆเฮีย ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งมัดไง ทำไมเฮียถึงใจร้ายแบบนี้ ฮื่อๆ” เธอร้องไห้คร่ำครวญออกมาอย่างน่าเวทนา ถ้าเธอรู้ว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้ เธอจะไม่ปล่อยให้เวลามันสูญเปล่าไปเลย เธอจะใช้ชีวิตกับเขาอภัยให้เขาและมองข้ามสิ่งร้ายๆที่เขาเคยทำให้เธอ พอเขาจากไปเธอเองก็ได้รู้หัวใจตัวเอง โจเซฟคือคนที่เธอรัก และไม่มีใครสามารถมาแทนที่เขาได้“กลับเถอะมัด ไปส่งโจเซฟกัน พรุ่งนี้ครอบครัวแม่จะเผาโจเซฟแล้วนะ ไปส่งพี่เขาครั้งสุดท้ายกัน“ฮึกๆ” มัดไหมค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นอย่างเลื่อนลอย เธอใช้มือเรียวสั่นระริกปาดน้ำตาตัวเอง” เฮียใจร้าย ไหนบอกว่ารักมัดกับลูกไง ฮึก!”“หนูต้องเข้มแข็ง หนูต้องสู้นะมัดไหม”“หนูไม่รู้จะเริ่มย
“มัด”“…”“มัด”“….”“มัดไหม”“อื้อ” มัดไหมค่อยๆลืมตาขึ้นมอง ไฟภายในห้องเปิดสลัวๆ เป็นร่างคุ้นเคยยืนอยู่ปลายเตียง เธอพยายามเพ่งมองแต่ก็เห็นหน้าไม่ชัด อีกอย่างเขาก็ยืนอยู่ไกล แต่ถึงเขาจะยืนอยู่ไกล เธอก็รู้ว่าเขาเป็นใคร เธอมั่นใจว่าเป็นเขา“เฮีย! เฮียใช่ไหม ฮึกๆใช่เฮียใช่ไหม” เธอปล่อยโฮออกมาทันที พยายามลุกขึ้นนั่ง“ใช่” ชายตรงหน้าพูดเบาๆน้ำเสียงเยือกเย็นจนชวนขนลุก แต่มัดไหมไม่สนใจความเจ็บ เธอพยายามลุกขึ้นนั่งจนนั่งได้สำเร็จ“โอ๊ยยยย” มัดไหมกุมหัวไหล่ตัวเองเบาๆ โจเซฟเดินมาใกล้ๆเธอ ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งข้างๆเธอ มัดไหมมองหน้าซีดเซียวของโจเซฟก่อนจะโผกอดเขาแล้วร้องไห้ออกมา“เฮีย Chapter51ฮื่อๆ”“อย่าร้องไห้ มัดต้องเข้มแข็งให้มากๆนะ”“มัดดีใจที่เฮียไม่เป็นอะไร ฮื่อๆ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งมัดกับลูกไป ฮื่อๆ”“เฮียจะทิ้งมัดไปได้ไง เฮียไม่ไปไหนหรอก เฮียจะอยู่ใกล้ๆมัด จะคอยดูแลมัดมองดูมัดทุกวัน มัดไม่ต้องเป็นกังวลอะไรทั้งนั้น เฮียเคยสัญญาแล้วว่าเฮียจะไม่ทิ้งมัด เฮียจะอยู่ดูแลมัด เฮียจะไม่ไปไหน มัดสบายใจได้ ““ถ้าเฮียไม่เป็นอะไรแล้ว มัดก็สบายใจค่ะ”“ตอนนี้มัดต้องรักษาตัว พักผ่อนให้มากๆรู้ไหม?”“ค่
มัดไหมถูกพาตัวออกมานอกร้าน ลูกน้องของเสี่ยตู่ปรี่เข้ามาหามัดไหมกับพี่ชายทันทีลูโซ่กับโฮเซ่ประจันหน้ากับลูกน้องของเสี่ยตู่ ต่อให้ต้องตายเขาก็จะปกป้องลูกเมียของนายของพวกเขา และแน่นอนเขาจะไม่ยอมให้ลูกน้องของเสี่ยตู่มาทำร้ายครอบครัวของมัดไหมแน่ๆ“คิดว่าพวกมึงจะรอดเหรอ? วันนี้พวกมึงต้องตายห่ากันหมดอย่าคิดว่าจะรอดสักคน” ชายฉกรรจ์ทั้งหมดเล็งปืนมาที่พวกเขา ลูโซ่กับโฮเซ่ไม่เปิดโอกาสให้ชายพวกนั้นยิงใส่เขาก่อน เขาสาดกระสุนใส่ก่อนทันทีปัง! ปัง! ปัง!“กรี๊ดดด” มัดไหมกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว เธอกับพายลากภัทรหลบไปอยู่ข้างๆรถที่จอดอยู่ เพื่อหลบวิถีของกระสุน“ก้มลงต่ำๆ” ภัทรพยายามบอกน้องสาวกับพายให้ก้มลง ตอนนี้เขาเจ็บมาก อยากจะช่วยให้มากกว่านี้แต่ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะตัวเขาก็เอาตัวไม่รอดปัง! ปัง! ปัง!“เราไม่รอดแน่ฮื่อๆ พายกลัว” พายปล่อยโฮออกมาราวกับคนเสียสติ มัดไหมเข้าไปกอดเพื่อนก้มต่ำทันที“ตั้งสติไว้ก่อนนะพาย”บรืนนนนน!!! เอี๊ยดดดดด!!!! เสียงรถ2คันขับมาขวางอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนน คนภายในรถทั้งหมดยิงประทะใส่ลูกน้องของเสี่ยตู่ทันที “มัดเป็นไงบ้าง” ณิรินลงมาจากรถ