บทที่ 6 ช่วยตัวเอง"ปล่อยกิ" เด็กสาวดิ้นไปมาเบาๆอยู่บนเตียงนอน เธออ้อนวอนก๊วยเจ๋งเสียงพร่าทั้งที่ไม่เคยทำแบบนั้นมาก่อน สายตาของมิกิหวานเยิ้มทำเอาชายหนุ่มเริ่มใจก่อน เขาไม่เคยต้านทานสายตาของเธอได้เลยสักครั้ง ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี เธอก็ยังเป็นเธอคนเดิม"อย่าบังคับให้ฉันต้องทำ" ก๊วยเจ๋งพูดประโยคนั้นอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปดึงผ้าห่มออกจากเรือนร่างอรชรของเด็กสาว ผิวขาวๆปรากฏสู่สายตาคมกริบของเสือร้าย เขาเลียริมฝีปากเบาๆ แล้ววางเข่าลงบนเตียงข้างหนึ่งพร้อมกับวางมือคร่อมร่างบางไว้"ช่วยกิหน่อย..""หึ..มิกิผู้เย่อหยิ่ง ตอนนี้ร้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่นแล้วเหรอ""อึก..อ๊า~" เด็กสาวเปล่งเสียงครางแหบพร่าเมื่อชายหนุ่มลากนิ้วชี้ผ่านร่องอกทำเอาไรขนอ่อนตามร่างกายเธอลูกชูชัน มิกิกัดปากแน่นระบายความเสียวซ่าน ก่อนจะรั้งใบหน้าคมคายลงมาจูบ"อืม~" ก๊วยเจ๋งเป็นฝ่ายมอบจูบให้กับเด็กสาว เขาสอดมือหนาลงไปรั้งเอวคอดของเธอ ออกแรงบีบจนอีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ มิกิเปล่งเสียงครางในลำคอเบาๆ ก่อนจะอ้าขาออก มือเรียวลูบไล้แผงอกแกร่งเบาๆ"อ๊ะ!" ก๊วยเจ๋งกดร่างบางลงไปกับเตียงอีกครั้ง ใบหน้าคมคายเปื้อนรอยยิ้มสะใจเมื่อได้ทรมานอ
บทที่ 7 เด็กหน้ามึน"..." มิกิเดินออกมาจากห้องน้ำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่ก๊วยเจ๋งยังนั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา เขามองผ้าขนหนูของตัวเองที่ตอนนี้มิกิใช้พันรอบอกอวบใหญ่โดยที่เธอไม่ขออนุญาตเขาก่อน "กิขอยืมเสื้อก่อนนะคะ" เด็กสาวก้มลงไปหยิบชุดเดรสที่วางอยู่บนเก้าอี้และเสื้อเชิ้ตแล้วหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่ชายหนุ่มกลับร้องห้ามเสียก่อน"เดี๋ยว!" มิกิหยุดนิ่งแต่ก็ไม่ยอมหันไปมองหน้าชายหนุ่ม "สัญญากับฉันก่อนว่าจะไม่ไปเที่ยวที่แบบนั้นอีก ถ้าเมื่อคืนฉันไม่เห็นเธอรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น" น้ำเสียงห้วนจัดแต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง"ถ้าไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีก...เจ๋งก็ไปดูแลกิเองเลยสิ" มิกิคลี่ยิ้มให้ก่อนหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบอะไรกลับมา"นี่! ที่บอกเพราะหวังดีไหมวะ!" ชายหนุ่มตะโกนออกไปอย่างเหลืออดที่มิกิยังคงแสดงท่าทางอวดดีกับเขา ทั้งที่เมื่อคืนเธอเกือบจะพลาดท่าให้ผู้ชายคนนั้นหลายนาทีที่มิกิแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำส่วนตัวของก๊วยเจ๋ง เธอสวมใส่ชุดเดรสตัวเดิมแล้วสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งของชายหนุ่มทับอีกที แล้วเดินออกมา"ขอกุญแจรถกับโทรศัพท์คืนด้วย" มิกิแบมือขอกุญแจ
บทที่ 8 ยอมเป็นเหยื่อ"บอกแล้วไง ว่าอย่าเสนอหน้ามาให้เห็นอีก" เขารั้งตัวเธอไว้จนมิกิลอยมากระแทกกับอกแกร่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตาดุดันคู่นั้น"..." เด็กสาวกัดปากเบาๆ ขณะที่มือเรียวค่อยๆแกะนิ้วมือก๊วยเจ๋งออกจากแขนทีละนิ้ว เธอมองสีหน้าดุดันเอาจริงอย่างไม่เกรงกลัวและไม่ได้หวาดหวั่นจนต้องหลบสายตาเขา "คิดถึงเจ๋ง เลยตั้งใจมาหา" มิกิคลี่ยิ้มบางๆแล้วผละตัวออกห่าง เธอเดินไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างถือวิสาสะ"หน้ามึนได้ใครวะ!" มือหนากำหมัดแน่นว่าให้มิกิก่อนจะเดินตามเธอไป "กลับไป อย่ามาที่นี่อีก" ก๊วยเจ๋งเท้าเอวสั่งอย่างจริงจัง แต่เด็กสาวกลับมองหน้าเขาด้วยดวงตาใสแป๋ว ทำเขาพูดอะไรต่อไม่ถูกที่เห็นแบบนั้น"เมื่อคืนกิไม่สบาย เลยอยากมาอ้อนเจ๋ง""ฉันไม่ใช่พ่อเธอ อยากอ้อนก็ไปอ้อนเฮียโน่น" เขาตอบกลับอย่างไม่มีเยื่อใยพร้อมกับกระชากแขนมิกิให้ลุกขึ้น แต่เด็กสาวกลับเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ แล้ววางหน้าผากลงกับริมฝีปากหนาของเขา"ไม่ได้โกหกนะ" ก๊วยเจ๋งยืนนิ่งขณะที่ริมฝีปากสัมผัสกับหน้าผากมนของคนตัวเล็ก มิกิทำปากยื่นๆ ก่อนแนบพวงแก้มแดงระเรื่อจากพิษไข้ลงกับแผงอกแกร่งอย่างออดอ้อ
บทที่ 9 ให้เวลาทำใจ"ไม่ได้โกหกนะ" เธอยอมละความพยายามในวันนี้แล้วหยิบผ้าขนหนูมาคลุมร่างกายไว้ ก้าวลงจากเตียงไปยืนตรงหน้าก๊วยเจ๋ง เกยคางไว้บนแผงอกแกร่งอย่างถือวิสาสะ ก๊วยเจ๋งสัมผัสถึงลมหายใจร้อนที่ถูกระบายออกมาถี่ๆ"หนาวก็ไปใส่เสื้อผ้า มาบอกฉันเพื่ออะไร" ไม่ว่าเปล่าแต่เขายังดันตัวเธอออก แต่มิกิกลับเดินตามแจจนถึงห้องแต่งตัวของเขา มือเรียวลูบไล้เสื้อเชิ้ตและเสื้อยืดที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าแบบเปิด เป็นเสื้อสีดำและสีเทาซะส่วนใหญ่และมันบ่งบอกนิสัยของคนเป็นเจ้าของด้วย"กิขอยืมเสื้อใส่ก่อนนะ" ไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาตเธอก็หยิบเสื้อเชิ้ตสีดำออกจากไม้แขวนแล้วทิ้งผ้าขนหนูลง สวมใส่เสื้อเชิ้ตแทน ก๊วยเจ๋งเท้าเอวมองอย่างระอา เขาไม่รู้จะพูดยังไงกับเธอดีครืด~ ครืด~ก๊วยเจ๋งชี้หน้ามิกิอย่างคาดโทษก่อนจะเดินออกไปรับโทรศัพท์ เขามองหน้าจอที่ปรากฏชื่อของทัดเทพอย่างชั่งใจและหันไปสองมิกิที่เพิ่งเดินออกมา เขากดรับสายแล้วเดินไปคุยที่ระเบียงห้องพร้อมปิดประตูไว้เพื่อไม่ให้มิกิได้ยิน"ครับเฮีย"(วันนี้มีงานด่วน เจอกันที่ฐาน) เสียงเข้มของหัวหน้าหนุ่มดังกรอกเข้ามาในสาย"ครับ" ก๊วยเจ๋งตอบกลับไปสั้นๆ(วันก่อนลูกน้องกูราย
บทที่ 10 ไม่สบาย"เฮียเป็นไร?" เบิร์ดถามทัดเทพเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของเขา"ไม่รู้เป็นห่าอะไร ตั้งแต่ไอ้ลูฟี่น้อยเดินเข้ามาในห้องประชุม กูก็จับสังเกตมันอยู่นั่นแหละ ทำไมเป็นแบบนั้นวะ" หมอหนุ่มยกมือขึ้นมานวดคลึงขมับพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน มองหน้าลูกน้องพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ"ไม่มีอะไรหรอกมั้งเฮีย ก็เฮียชอบเป็นห่วงน้องๆทุกคนอยู่แล้วนิ ไม่ใช่แค่ก๊วยเจ๋งหรอกมั้งที่โดนสังเกต" เบิร์ดเลิกคิ้วให้หัวหน้าหนุ่มก่อนเดินเอาเอกสารสำคัญไปวางบนโต๊ะทำงานของทัดเทพแล้วทำความเคารพก่อนเดินออกไป"เออ! แล้วกูจะไปจับผิดมันทำไมวะเนี่ย" หมอหนุ่มพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสียก่อนหันมาทำงานต่อครืด~ ครืด~"จะเอาให้ตายคาตีนพ่อเธอตอนนี้เลยใช่ไหม!" ชายหนุ่มกดรับสายอย่างไวเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์มิกิ แต่อีกฝ่ายกลับเงียบไปโดยไม่ตอบอะไรกลับมา(..อื้อ~ เจ๋ง กิไม่สบาย) นานหลายนาทีที่มิกิเงียบไป และเธอก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าราวกับคนหมดเรี่ยวแรง"ไม่สบายก็ไปหาหมอ โทรมาหาฉันมันคงไม่หาย" ถึงจะว่าออกไปแบบนั้น แต่ลึกๆแล้วเขาก็รู้สึกห่วงเธออยู่ไม่น้อย ถึงมิกิจะดื้อด้านแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยโกหกหรือไม่พูดความจริง ทุ
บทที่ 11 หวงของเล่น@วันต่อมา"เย็นนี้เจอกันที่เดิมไหมเฮีย" ก๊วยเจ๋งเอ่ยถามรุ่นพี่ทุกคนในตอนที่จะก้าวเข้าไปในรถ ทุกคนพยักหน้าให้เป็นคำตอบก่อนต่างคนต่างเปิดประตูก้าวเข้าไปในรถเช่นกัน"เมื่อวานไปไหนมาวะ" ทัดเทพเอ่ยถามเพราะรถของเขาจอดอยู่ข้างกับก๊วยเจ๋ง รุ่นน้องหนุ่มยิ้มให้แล้วจึงตอบกลับไป"ไปดูแมวน่ะ พอดีมันไม่สบายเลยไปให้ยา""หน้าอย่างมึงเนี่ยนะเลี้ยงแมว?""เก็บมาเลี้ยงมากกว่า มันไม่มีพ่อไม่มีแม่มั้ง ชอบเดินอยู่ตามผับ" ชายหนุ่มตอบกลับเพียงเท่านั้นก่อนก้าวเข้าไปในรถแล้วขับออกไป"แมวคงชอบสังสรรค์นะ เจออยู่ที่ผับซะด้วย" ทัดเทพเลิกคิ้วให้กับคำพูดติดตลกของตัวเอง ก่อนขับรถออกไปหลังจากทุกคนเสร็จสิ้นภารกิจแล้ว@คอนโดฯก๊วยเจ๋ง"เฮ้อ~" ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนอนหนานุ่มคลุมโทนสีเทาเข้ม เขาทำจมูกฟุดฟิดดมกลิ่นหอมจางๆ ที่ติดอยู่กับผ้าห่มและหมอนเข้าปอดฟอดใหญ่ "กลิ่นอะไรวะ!" พึมพำตั้งคำถามกับตัวเองเสียงเบา แต่เมื่อนึกอะไรออกก็ร้องอ๋อในใจ ถ้าเดาไม่ผิดนี่คงเป็นกลิ่นของมิกิแน่นอนกริ่ง! กริ่ง!เสียงออดหน้าห้องดังขึ้นสองครั้งติด ก๊วยเจ๋งแสยะยิ้มมุมปากทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นใคร"ที่รัก~" เสียงหวานใสดังขึ้
บทที่ 12 ยึดสิทธิ์"มิกิหยุด!" ก๊วยเจ๋งรีบวิ่งไปกอดเด็กสาวไว้ทันในตอนที่เธอกำลังจะผลักลิซ่าลงบันไดหนีไฟ มือหนาลูบแผ่นหลังบางเบาๆ ส่วนมืออีกข้างกดศีรษะทุยเล็กแนบกับอกตัวเอง"กรี๊ด!!" ลิซ่ากรีดร้องอย่างไม่พอใจสุดๆ ก่อนที่เธอจะหอบกระเป๋าสะพายวิ่งออกไป มิกิยืนนิ่งหากแต่ลมหายใจกลับถูกระบายออกมาอย่างหนัก เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับก๊วยเจ๋งด้วยสายตาว่างเปล่า"ปล่อย" เด็กสาวออกคำสั่งเสียงเรียบแต่คนตรงหน้ากลับไม่ยอมปล่อย เธอกัดปากแน่นแล้วสะบัดตัวจนหลุดออกจากการจับกุม แต่ด้วยพิษไข้ทำให้เธอรู้สึกวิงเวียนจนต้องจับกรอบประตูทางหนีไฟไว้"ยัยปีศาจ.." เขารีบอุ้มมิกิเดินกลับไปที่ห้องพัก พาเธอเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง วางมิกิลงบนเตียงนอนอย่างเบามือ "เธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง" ก๊วยเจ๋งเท้าเอวถามเสียงเกรี้ยวแต่คนโดนถามกลับนิ่งเฉย สายตาเธอมองเลยใบหน้าคมคายไป"ฉันถามก็ตอบ ไม่ใช่นั่งเงียบแบบนี้" เขายื่นมือไปอังหน้าผากมนเบาๆ แต่เด็กสาวก็ปัดมือหนาออก"สกปรก!" มิกิเค้นเสียงรอดไรฟันตอบกลับด้วยคำพูดแทงใจดำ จนชายหนุ่มนิ่งไปเพราะไม่คิดว่าคำพูดนั้นจะหลุดออกจากปากของเธอ"เออ! สกปรก รู้ว่าสกปรกแล้วจะมายุ่งด้วยทำไมว
บทที่ 13 ผู้ชายคนแรก"เจ๋งไม่มีสิทธิ์!" มิกิเถียงกลับอย่างไม่ยอมเหมือนกัน ก่อนที่ก๊วยเจ๋งจะก้าวขึ้นมาคร่อมเธอพร้อมกับกดริมฝีปากจูบปิดผนึกริมฝีปากจิ้มลิ้มแดงซ่านด้วยความดิบห่าม ส่งผลให้ริมฝีปากจิ้มลิ้มมีเลือดออก"อยากนักไม่ใช่เหรอ ได้..เธอทำให้ฉันหมดความอดทนเอง" เขากระชากชุดของเธอจนมันขาดวิ่นติดมือมาและโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี ตามด้วยปลดนะขอบราเซียร์ลูกไม้ออกจากหน้าอกอวบใหญ่ขณะที่มิกิปัดป่ายมือหนาออกอย่างไม่ชอบใจ"ปล่อยกินะ!" มิกิแวดใส่เสียงแหลมบอกได้ว่าเธอไม่ชอบใจสุดๆเพียะ!ฝ่ามือเรียวฟาดใส่แก้มสากแดงระเรื่อที่เกิดจากจากการดื่มแอลกอฮอล์อย่างแรงจนก๊วยเจ๋งชะงักไป เขาลูบแก้มตัวเองเบาๆพลางจ้องหน้าเด็กสาวโดยที่เธอไม่หันมาสบตากับเขาด้วยซ้ำ"ได้..""อ๊ะ! อื้อ!!" ใบหน้าสวยเหยเกด้วยความเจ็บปวดเมื่ออีกฝ่ายอ้าปากดูดดุนยอดปทุมถันอย่างแรง มิกิกัดปากแน่นพร้อมกันใช้เรี่ยวแรงที่มีดันใบหน้าคมคายออกห่าง "หยุดนะ สกปรก!" กิมิหลุดคำนั้นออกไปยิ่งทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิด เขาถอดริมฝีปากออกจากยอดถันเมื่อพอใจแล้ว ก่อนเลื่อนใบหน้าขึ้นไปจูบเบาๆบนแอ่งชีพจรของเธอพร้อมสร้างรอยรักเต็มลำคอระหง"เป็นแค่เหยื่อ มีสิทธิ์อะไรมาห้
ตอนพิเศษ 5@หนึ่งปีต่อมา"หาว..ทำไมง่วงแบบนี้นะ" มิกิปิดปากหาวหวอดๆ อยู่บนโซฟาหนังในห้องทำงานหรูหราของท่านประธานใหญ่ เธอเหลือบตามองก๊วยเจ๋งซึ่งเขากำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่แล้วถอนหายใจเบาๆ "เฮียทำงานหนักไปไหมคะ" เด็กสาวดันตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปหาคู่หมั้นหนุ่ม"เฮียขอเวลาอีกสิบนาที ใกล้เสร็จแล้ว" ก๊วยเจ๋งเงยหน้าขึ้นมาสบตากับมิกิขณะที่เธอวางมือลงบนโต๊ะทำงานแล้วยื่นหน้ามาจูบหน้าผากเขาอย่างอ่อนโยน "ให้กำลังใจเฮียเหรอ""ค่ะ..ปีนี้เฮียทำงานหนักจนไม่มีเวลาพาหนูไปเที่ยวทะเลเลยนะคะ""งั้นเราไปทะเลพรุ่งนี้เลยดีไหม" เขาถามความคิดเห็นมิกิและเธอก็รีบพยักหน้าตกลงอย่างเร็ว ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปนั่งลงบนหน้าตักชายหนุ่ม ตวัดแขนขึ้นมากอดคอหนาไว้หลวมๆ"หนูไม่ได้อยากไปนะ แต่หนูเป็นห่วงเฮียมากกว่า ถ้าเฮียได้พักผ่อนบ้างก็ดีค่ะ" ริมฝีปากจิ้มเม้มเข้าหากันแน่นพลางเสยผมออกจากใบหน้าคมคายอย่างอ่อนโยนจนอีกฝ่ายเคลิ้มไป ก๊วยเจ๋งจับมือเรียวไว้ก่อนจะใช้ปลายจมูกโด่งคมคลอเคลียเบาๆ อย่างออดอ้อน"ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันนะครับ ดวงใจของเฮีย""ก็เพราะเฮียเป็นดวงใจของหนูด้วยไง หนูต้องดูแลดวงใจของเฮียและของหนูให้ดีที่สุด เ
ตอนพิเศษ 4"จะทำอะไร" ก๊วยเจ๋งเอ่ยถามเสียงเรียบเมื่ออีกฝ่ายปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยแล้วก้าวมานั่งคร่อมหน้าตักเขา มิกิลอยหน้าลอยตาไม่ตอบคำถามแต่เธอกลับสอดมือลงไปปลดหัวเข็มขัดหนังเขาออก "เลิกหื่นได้ไหม เฮียจะพากลับบ้านแล้วเนี่ย""ก็กลับสิค่ะ เฮียขับรถไปหนูก็ทำไปมันยากตรงไหน""นี่! ลุกออกไปนั่งที่ตัวเองเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเฮียจับฟาดจริงนะกิ""ใจร้ายอะ เอ๊ะ! ของเฮียก็แข็งแต่ปากทำไมยังปฏิเสธกันได้ลงคอล่ะ""หน้ามึน""พูดเป็นคำเดียวเหรอ งั้นหนูไม่ทำแล้วก็ได้ คืนนี้เรางดมีเซ็กซ์กัน" มิกิทำหน้าบูดบึ้งแล้วก้าวออกมา เธอนั่งขัดสมาธิบนเบาะที่นั่งข้างคนขับ ทำหน้าบอกบุญไม่รับจนถึงบ้าน"ไม่เอาแล้วเหรอกระเป๋าน่ะ" ก๊วยเจ๋งร้องถามตามหลังเมื่อมิกิเดินนำไปก่อน เธอหันกลับมาแลบลิ้นใส่และยังย่นจมูกใส่เขาก่อนจะเดินตึงตังเข้าบ้านไป "เดี๋ยวจับกดไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย""..." มิกิยืนทำหน้าบึ้งอยู่ข้างโซฟา เธอเหลือบตามองชายหนุ่มเพียงนิดแล้วถอดเสื้อผ้าออกเหลือเพียงแพนตี้ตัวจิ๋วกับบราเซียร์ ร่างบางเดินนวยนาดออกไปริมสระว่ายน้ำแล้วหย่อนเท้าเล่นน้ำโดยไม่สนใจคนข้างหลัง"..." ก๊วยเจ๋งถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินตามมิกิไป เขายืนซ้
ตอนพิเศษ 3@หลายชั่วโมงต่อมา"เฮ้อ~ พะ..พอก่อนไหมค่ะหนูเสียวจนหายใจไม่ทันแล้วเนี่ย" มิกิเป็นฝ่ายดันตัวชายหนุ่มออกห่างทำให้แก่นกายใหญ่หลุดออกจากช่องทางรัก นำพาความรู้สึกโหวงเหวงเข้ามาแทนที่ เธอบิดเร้าร่างกายไปมาเบาๆก่อนจะก้าวขึ้นมานั่งคร่อมตัวคู่หมั้นไว้"ไหนบอกพอแล้วไง""ก็มันรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้นิ ขออีกหนึ่งน้ำแล้วเดี๋ยวหนูพอเอง""หนูสูบน้ำเฮียจะหมดตัวแล้วนะ""แต่เฮียก็ไม่เคยปฏิเสธไม่ใช่เหรอคะ เห็นเร่งเอาๆตลอดเลย" ก๊วยเจ๋งได้แต่ถอนหายใจแรงกับคำพูดตรงไปตรงมาของเธอ นับวันเธอยิ่งเลียนแบบพฤติกรรมเขาและก็จำแต่สิ่งที่ไม่น่าจำมา"ช่วยจดจำอันที่มันดีๆมาหน่อยได้ไหม ไม่จำเป็นต้องเอามาหมดก็ได้นะ""ไม่ชอบเหรอ" เธอก้มมองใจกลางความเป็นสาวแล้วจับแก่นกายใหญ่สอดเข้ามาภายในตัว แล้วเงยหน้าขึ้นมารอฟังคำตอบจากปากก๊วยเจ๋ง"ชอบ อ๊า~ ชอบแบบนี้" สิ้นเสียงครางของเขา มิกิก็เคลื่อนไหวร่างกายเป็นจังหวะเนิบนาบอีกครั้ง บทรักเร่าร้อนถูกบรรเลงขึ้นอีกโดยที่มิกิเป็นฝ่ายคุมเกมเอง19:00 ร้านอาหารทะเลมิกิเดินนวยนาดไปนั่งลงบนเก้าอี้ในโต๊ะอาหารภายในร้านอาหารทะเลแห่งหนึ่งใกล้ๆบ้าน เธอวางกระเป๋าสัปปะรดไว้บนหน้าตักแล้วกวั
ตอนพิเศษ 2"ถ่ายรูปดีกว่า.." มิกิเดินไปนั่งลงบนก้อนหินแล้วโพสต์ท่าโดยมีก๊วยเจ๋งเป็นตากล้องส่วนตัว แต่ขณะที่เธอกำลังโพสต์ท่าถ่ายรูปก็สังเกตเห็นแพรไหมแอบมองก๊วยเจ๋งกับเธอเป็นระยะๆ "เฮียขามาถ่ายรูปด้วยกันหน่อย" เธอเอ่ยเรียกแฟนหนุ่มเสียงหวานเพราะเห็นแพรไหมกำลังมองอยู่"ให้เฮียทำยังไง" ก๊วยเจ๋งเอ่ยถามอย่างใสซื่อ มีแต่เรื่องแบบนี้ที่เขาไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนตัวเล็ก มิกิเดินมายืนอยู่ด้านหน้าแล้วจับมือหนาขึ้นมากอดเธอ ก๊วยเจ๋งยิ้มกริ่มแล้วเกยคางไว้บนบ่ามิกิ เขากดริมฝีปากลงบนเรือนแก้มนวลอย่างรู้งาน"แก้มหนูหอมไหม""หอมมากๆ""ไหนลองหอมหน่อย" มิกิเหลือบตามองแพรไหมเพียงนิดแล้วหันมายิ้มหวานให้คนรัก เธอเขย่งปลายเท้าขึ้นจนใบหน้าสวยเสมอกับใบหน้าคมคาย ทั้งสองสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกันก่อนที่มิกิจะกดริมฝีปากจูบกลีบปากหนาต่อหน้าแพรไหม ทำเอาหญิงสาวรีบเบือนหน้าหนี "หนูว่าเราเดินเล่นหน่อยดีกว่า หนูยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้" ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบรับเธอก็เป็นฝ่ายจูงมือก๊วยเจ๋งเดินเล่น"หึงขนาดนั้น?" ก๊วยเจ๋งเอ่ยถามเมื่อเดินออกมาไกลจากแพรไหมแล้ว มิกิหยุดชะงักแล้วหันมามองหน้าคนรักตาขวาง"ค่ะ หึงหวง หนูไม่กล้า
ตอนพิเศษ 1@หลายเดือนต่อมามิกินั่งถ่ายรูปเล่นอยู่บนชิงช้าริมหาดที่ประจำหลังขอให้คู่หมั้นหนุ่มพามาเที่ยวทุกๆ อาทิตย์ ใบหน้าสวยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ผมดกดำรวบมัดหางม้าสะบัดพลิ้วไหวไปกับสายลม"ตัวเล็ก" เสียงเข้มของคู่หมั้นหนุ่มเธอดังขึ้นจากทางลงมาชายหาดเรียกความสนใจจากมิกิให้หันไปมอง เธอคลี่ยิ้มจนตาหยีเมื่อเห็นก๊วยเจ๋งถือขวดน้ำผลไม้มาด้วย เขายื่นน้ำส้มให้ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งข้างๆเธอ"เฮียขาถ่ายรูปหน่อย" ก๊วยเจ๋งเกยคางไว้บนบ่ามนแล้วคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อเสียงชัตเตอร์ดังขึ้นแล้วเขาจึงค่อยผละตัวออกมา กระดกน้ำส้มเข้าปากอึกใหญ่"พรุ่งนี้ก็สอบแล้ว เฮียว่าหนูควรไปอ่านหนังสือได้แล้วนะ""ขอเวลาเก็บเกี่ยวความสุขอีกยี่สิบนาที แล้วหนูจะไปอ่านหนังสือ" เธอต่อรองโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่ม "อ๊ะ! เฮียขา~ กิขอโพสต์รูปแป๊บเดียวได้ไหม""ถ้าเอาแต่สนใจโทรศัพท์โดยไม่สนใจคนรอบข้าง เฮียจะยึดโทรศัพท์มือถือหนู" มิกิทำตาปริบๆ เธอยกแขนขึ้นมากอดเอวสอบไว้ มองหน้าเขาด้วยสายตาเว้าวอน"ขอโทษค่ะ แต่ขอโพสต์รูปแป๊บเดียวนะ นะๆ.." เด็กสาวยิ้มละไมขอร้องเขาเสียงอ่อน ก๊วยเจ๋งหรี่ตามองโทรศัพท์มือถือแล้วเอามาพิมพ์ข้
The end"กิลูก" สุณีเรียกหลานสาวเสียงหวานแล้วหันไปเรียกลูกน้องหนุ่มให้เอาของขวัญมาให้หลาน แขกเหรื่อในงานต่างฮือฮากันใหญ่เมื่อได้เห็นของขวัญที่สุณีนำมามอบให้หลานวันนี้ มันคือโมเดลบ้านเกือบห้าหลังและยังมีโมเดลรถพร้อมกับเช็คเงินสดอีกสองใบซึ่งในนั้นระบุตัวเลขไว้เรียบร้อย"หะ..ให้หนูเหรอคะ" มิกิยื่นมือไปลูบๆบ้านโมเดลก่อนที่คนเป็นย่าจะยื่นสมุดซึ่งมีโฉนดที่ดินพร้อมบ้านให้หลานสาว เธอยื่นถาดกุญแจรถยนต์หรูให้ก๊วยเจ๋งด้วย"นี่แค่ของขวัญเล็กๆน้อยๆ ที่ย่าอยากให้หนูกับคู่หมั้น ยินดีต้อนรับเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรานะเจ๋ง" สุณีกับเฉินพร้อมใจกันยื่นมือไปจับบ่าก๊วยเจ๋ง ทั้งสองค่อยๆก้มลงกราบปู่กับย่า แล้วหันไปหาทัดเทพกับยูริ หมอหนุ่มยกมือขึ้นมาลูบศีรษะมิกิแล้วก็ก๊วยเจ๋ง"ฝากดูแลหัวใจของป๊าด้วยนะ" ผู้เป็นพ่อพูดประโยคนั้นเสียงสั่นเครือ พานทำให้น้ำตาของยูริไหล เธอบีบมือสามีแน่นขึ้นแล้วกอดมิกิกับก๊วยเจ๋ง"มีอะไรก็ค่อยๆพูดกันนะลูก รักทั้งสองมากนะ""ขอบคุณซ้อมากๆนะครับ" ก๊วยเจ๋งสวมกอดยูริ เขารู้สึกตื้นตันใจจนพูดอะไรไม่ออก ก่อนที่ทั้งสองจะหันไปหาเกวลินกับเบฬิน นางแบบสาวยิ้มทั้งน้ำตาแล้วกอดน้องชาย"ไม่ต
บทที่ 85 หมั้นหมาย@หนึ่งสัปดาห์ต่อมา"อื้อ~ เราต้องแยกกันอยู่จริงๆเหรอคะ ให้หนูไปนอนกับเฮียขาแล้วพรุ่งนี้หนูจะรีบกลับมาที่บ้านแต่เช้ามืดเลย" ยูริที่นั่งอยู่ข้างๆกับสามีได้แต่ทำหน้าระอากับคำขอของลูกสาว เธอยื่นมือไปฟาดแขนลูกไม่แรงนัก"ห่างกันแค่คืนเดียวเอง""แค่หนึ่งชั่วโมงหนูก็ว่ามันนานไปค่ะ หนูอยากอยู่กับเฮียขาทุกวันเลย""เพลาลงหน่อยไหม?" ทัดเทพที่นั่งฟังมานานพูดขึ้นบ้าง มิกิก้มหน้างุดแล้วหันมาอ้อนแฟนหนุ่ม"พรุ่งนี้ก็ได้เจอกันเหมือนเดิม ไม่งอแงนะครับ" มือหนาขึ้นมาลูบศีรษะแฟนสาวเบาๆ แต่มิกิกลับทำหน้าบึ้ง "เด็กดื้อไม่มีใครรัก""ไม่ได้ดื้อกับคนอื่นสักหน่อย ดื้อกับเฮียคนเดียว""เอาน่า พรุ่งนี้ก็ได้เจอกันแล้ว""ก็ได้ค่ะ เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้ เข้าหอพร้อมกันก็ได้""แค่กๆ มิกิ! เดี๋ยวเถอะ!!" ทัดเทพเอ็ดลูกสาวเสียงเกรี้ยว แต่เด็กสาวก็ทำหน้านิ่งไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เธอก้าวลงจากหน้าตักแฟนหนุ่มแล้วเดินไปหย่อนตัวนั่งลงบนหน้าตักพ่อ"ปาป๊ารู้ใช่ไหมว่าหนูรักปาป๊ามากเท่าชีวิตเลย""ปาป๊ารู้""ขอบคุณปาป๊านะคะที่ทำให้หนูเกิดมาเจอเฮียขา" มิกิหันมาสวมกอดพ่อกับแม่ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าและรู้สึกผิดที่เคยทำให้พ่อกับ
บทที่ 84 ว่าที่คู่หมั้น"..." มิกิทำหน้ามึนงงกับเหตุการณ์ที่เจอ เธอปรับอารมณ์ตามไม่ทันจนกระทั่งอาๆ ทุกคนเดินเข้ามายืนล้อมเธอกับก๊วยเจ๋ง ก่อนที่ทุกคนจะดึงพลุกระดาษเสียงดัง กระดาษแผ่นเล็กๆ หลากหลายสีโปรยลงมา แต่มิกิก็ยังยืนมองหน้าแฟนหนุ่มเงียบๆ "สนุกมากไหมคะ รู้บ้างไหมว่ากิเป็นห่วงมาแค่ไหน ทำไมชอบเอาความรู้สึกกิมาเล่นแบบนี่ ทุกคนเลย!" เธอกวาดสายตาไม่พอใจมองหน้าอาทุกคน"เฮียอนุญาตให้ฉันขอเธอหมั้นไว้ก่อนได้ เป็นคู่หมั้นของเฮียนะ" ก๊วยเจ๋งหยัดกายลุกขึ้น รั้งร่างบางมากอดแนบแน่น แต่กลับถูกมิกิดันออกห่าง เธอร้องไห้โฮด้วยความตกใจ"ทำไมต้องแกล้งกันแบบนี้ด้วย รู้ไหมหนูตกใจแค่ไหน! คนบ้า""รักเรามันไม่ธรรมดาตั้งแต่เริ่มแล้ว จะเซอร์ไพรส์ขอหมั้นหน่อยคงไม่มีอะไรน่าแปลกหรอกจริงไหม""หนูโกรธแล้วนะ!" มิกิแวดใส่ด้วยความโกรธเคืองเมื่อรู้ความจริงว่าถูกทุกคนหลอก เธอมองอาๆทุกคนตาเขียว "หนูโกรธคุณอาด้วย!""อย่าโกรธพวกอาเลย อาอยากเห็นหนูมีความสุขนะลูก" เรียวพูดขึ้น"แล้วทำไมต้องแกล้งกันแรงแบบนี้ด้วย ถ้าเป็นเมื่อก่อนหนูจะไม่สนใจเลย แต่ตอนนี้หนูไม่ใช่มิกิคนเดิมแล้ว อึก..ทำไมต้องเล่นแรงแบบนี้ด้วยฮือ~" มิกิย่อเข่า
บทที่ 83 จัดฉาก"หึหึ ให้มันได้แบบนี้สิวะ!" หมอหนุ่มกัดปากแน่นอย่างเดือดดาลยิ่งเห็นหน้าก๊วยเจ๋งเขาก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด เขาเลือกที่จะกินข้าวให้หมดจานแล้วรีบเดินออกไป"ปาป๊างอนแน่ๆเลย" มิกิย่นหัวคิ้วเข้าหากันด้วยความรู้สึกผิด ก๊วยเจ๋งบีบมือเรียวไว้แล้วพยักหน้าให้เธอ เป็นเชิงบอกให้มิกิตามไปขอโทษพ่อ เมื่อเห็นแบบนั้นเด็กสาวพยักหน้าให้แล้วลุกขึ้น เดินตามพ่อไปที่สวนหลังบ้าน มิกิก้มหน้าเดินไปหาพ่อ เธอหย่อนตัวนั่งลงบนหน้าตัก "ปาป๊าโกรธเหรอ""ป๊าไม่ได้โกรธ แต่ยังไม่ชิน..แต่ก็ดีที่หนูทำต่อหน้า ไม่ได้ทำลับหลัง" เขาคิดในแง่ดีที่เธอแสดงออกต่อหน้าเขา ดีกว่าลูกเก็บกดและกลับไปเป็นแบบเดิมอีก "ป๊าไม่โกรธจริงๆ สบายใจได้แค่ยังไม่ค่อยชิน" ท่อนแขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กไว้แนบแน่น"กิรักปาป๊า กิอยากทำให้ปาป๊ามีความสุขกับกิด้วย""ตอนนี้ปาป๊าก็มีความสุขนะ ถ้าวันนั้นปาป๊าไม่ยอมลดฐิติตัวเอง คงไม่ได้มิกิคนเดิมกลับมา" มือหนาอบอุ่นที่คอยโอบประคองเธอตั้งแต่คลอดมาและได้เติบโตมาถึงทุกวันนี้ มันยังอบอุ่นเหมือนเดิม เธอหลับตาพริ้มแล้วหันหน้ามาสบตากับพ่อ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปเกยคางไว้บนบ่าแกร่ง"กิมีความสุขเพราะปาป๊านะ ขอบ