ปลอบใจอ่อนโยน 18

โรงพยาบาล

“หนูกลัว” เด็กสาวพูดเสียงแผ่วเบาระหว่างถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉิน

“ไม่ต้องกลัวฉันจะอยู่กับเธอ”

ปรเมศวร์ถึงจะใจแข็งแค่ไหนแต่ในเวลานี้เด็กสาวก็น่าสงสารเกินกว่าที่เขาจะใจร้ายกับเธอได้ลงคอ

เนื้อตัวขาวซีดมอมแมม เสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าจิ้มลิ้มเต็มไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

“คุณสัญญาได้ไหมจะไม่ทิ้งหนูไปไหน หนูกลัว” เด็กสาวพูดเสียงสั่นเครือจับมือชายหนุ่มไว้แน่น ถึงเขาจะดุจะด่า แต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายเธอถึงขั้นเลือดตกยางออกแบบนี้ ในเวลาเดียวกันความรู้สึกลึก ๆ เวลาอยู่กับชายหนุ่มก็ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยที่สุด

“...ฉันจะอยู่กับเธอ หยุดร้องได้แล้ว” ปรเมศวร์พูดเสียงราบเรียบ หน้าเคร่งขรึมพร้อมกุมมือเด็กสาวไว้แน่น

“แผลลึกมากเลยนะคะ”

พยาบาลสาวพูดขึ้นเมื่อเห็นบาดแผล เหวอะหวะ พร้อมเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาไม่ยอมหยุด เนื่องจากเส้นเลือดใหญ่ฉีกขาดทำให้เลือดไหลอยู่ตลอดเวลา

“ยาชา!” คุณหมอหนุ่มประจำห้องฉุกเฉินพูดขึ้น พร้อมรับเข็มยาชาจากพยาบาลสาว

“ไม่ได้!!!”

“เธอแพ้ยาชา!” ปรเมศวร์พูดห้ามเสียงแข็งเมื่อเข็มยาชากำลังจะทิ่มลงขาขาว ๆ

“แพ้ยาชา?” หมอหนุ่มขมวดคิ้วแล้วต้องถอนหายใจพรืดใหญ่ ด้วย