บทที่ 0002

[ Talk...Chris ]

ผมปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่บนเตียงหลังจากที่จัดการกับเธอเสร็จ ส่วนผมก็ลุกขึ้นเดินมาเข้าห้องน้ำ อาบน้ำสักหน่อย เหนื่อยชะมัด

ในขณะอาบน้ำอยู่ผมก็คิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ผมมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น เธอไม่ได้ทำอะไรนอกจากนอนนิ่งๆ ให้ผมทำ แต่แปลกที่ผมกลับคิดถึงแต่ร่างกายขาวเนียนหน้าอกอวบอิ่มคู่นั้นของเธอ มันดึงดูดสายตาผมมากจริงๆ ตั้งแต่ผมมีเซ็กส์กับผู้หญิงมา ผมยังไม่เคยเจอใครหน้าหลงไหลขนาดนี้มาก่อน

ร่างกายของเธอ ความบริสุทธิ์ของเธอ อ่า!!

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จผมออกมาจากห้องน้ำ ก็ไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นแล้ว

“ไปไหนวะ...!!” ผมเดินดูจนทั่วห้องก็ไม่เจอ เธอไปแล้วงั้นสินะ

ไปไม่บอกสักคำ อีกอย่าง เธอยังไม่ได้รับเงิน 10 ล้านจากผมเลยด้วยซ้ำ

ผมมองไปที่เตียงนอน คราบเลือดติดผ้าปูที่นอนเต็มไปหมด เมื่อกี้ผมรุนแรงกับเธอมากไปหน่อย ผมลืมไปว่าผมคือคนแรกของเธอ แต่ชั่งเถอะดูเธอคงจะไม่ใส่ใจอะไรกับครั้งแรกของเธอเท่าไหร่ หึ!!

ผมกำลังจะเดินไปใส่เสื้อผ้า สายตาดันไปสะดุดกับอะไรสักอย่างเข้าจึงก้มลงไปเก็บขึ้นมา มันคือบัตรนักศึกษาของผู้หญิงคนคนนั้น

“หึ!! แล้วเราจะได้พบกันอีกแน่สาวน้อย”

สวัสดีดีครับ ผม คริส อายุ27ปี ผมมีน้องชายฝาแฝดชื่อไอ้คลาส นอกจากหน้าตาที่เหมือนกันแล้วผมกับมันไม่มีอะไรเหมือนกันเลยสักนิด อ้อ อาจจะเหมือนเรื่องนึง คือผมกับมันชอบเอาผู้หญิงคนเดียวกัน

ถ้าเปรียบผมกับไอ้คลาสเป็นสี ผมคงเป็น"สีดำ" ส่วนไอ้คลาสคงเป็น "สีขาว"

ผมเป็นคนนิ่งๆ คลึมๆ ไม่ชอบพูดอะไรมากมาย ออกจะเป็นคนเงียบๆด้วยซ้ำ ใครทำให้ผมยิ้มได้ คนนั้นถือว่าเก่ง เพราะสิ่งที่ผมเกรียดที่สุดคือรอยยิ้มของตัวเอง

ส่วนไอ้คลาส ไอ้นี้มันเป็นคนอารมณ์ดี เข้าได้กับทุกคน ยิ้มได้ทั้งวัน...ที่ผมไม่ชอบยิ้ม คงเป็นเพราะไอ้คลาสมันยิ้มแทนผมไปแล้วมั่ง

พูดถึงชีวิตของผมที่ผ่านมา...ตั้งแต่เด็กจนโต ผมถูกส่งให้ไปอยู่ที่ฮ่องกงกับพวกลูกของพี่น้องป๊า พวกผมอยู่ที่นั่นนอกจากเรียนแล้ว กลับมาบ้านก็ต้องฝึกต่อสู้ ยิงปืน เพราะครอบครัวผมเป็นมาเฟียทั้งหมด

ชีวิตผมก็เหมือนกำลังเเขวนอยู่บนเส้นด้าย ผมอาจจะตายตอนไหนก็ได้ หรือผมอาจจะฆ่าคนเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าผมไม่ฆ่ามันมันก็ฆ่าผม

ผมพึ่งกลับมาไทยได้สองเดือน เพราะต้องมาช่วยครอบครัวดูแล ธุรกิจ พวกบ่อนคาสิโน คลับ ธุรกิจมืดด้วย ผมคุมธุระกิจพวกนี้กับไอ้มังกร มันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับผมนี่แหละ มันอายุมากกว่าผม2ปี

ถ้าให้พูดถึงเรื่องความรัก มันคือสิ่งที่ผมกลัว ผมถึงเลือกที่จะเลวแบบนี้ ผมกลัวที่จะมีความรัก กลัวที่จะรักใครซักคน

แต่ก็ไม่ได้แปลว่าผมไม่เคยรักใคร...

ตอนอยู่ฮ่องกง ผมเคยแอบชอบผู้หญิงคนนึง เธอสวย สวยมาก แววตาเธอมีเสน่ห์ รอยยิ้มหวานๆ ของเธอทำผมหลงไหล ผมชอบแอบตามเธออยู่บ่อยๆ เธอเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง ไม่ได้เกิดในตระกูลใหญ่ เธอทำงานหาเลี้ยงครอบครัว

ยิ่งรู้แบบนี้ผมยิ่งชอบเธอมากขึ้นอีก คงไม่เชื่อละสิว่าเจ้าชู้ตัวพ่อแบบผมจะตกหลุมรักผู้หญิงด้วย เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ทำผู้ชายที่ไม่ชอบยิ้มแบบผมยิ้มได้เพราะเธอ.. ผมแอบตามเธอสักพัก ผมตัดสินใจไปสารภาพรักกับเธอ หึ..เชื่อไหมครับว่าผมโดนเธอปฎิเสธ เธอบอกผมว่าเธอมีคนที่เธอชอบอยู่แล้ว นี่แหละเหตุผมที่ผมเกรียดความรัก

วันต่อมา...ไอ้คลาสมาหาผมที่คอนโด

“ปีนี้มึงจะลงแข่งรถไหมวะไอ้คริส” ถ้าให้พูดถึงสิ่งที่ผมชอบที่สุดในชีวิตก็คงจะเป็นการแข็งรถ ผมเป็นคนชอบความเร็ว ผมชอบแข่งรถเป็นชีวิตจิตใจ ส่วนไอ้คลาสมันก็ลงแข่งบ้างไม่แข่งบ้างแล้วแต่อารมณ์มัน

“ไม่พลาด” ผมตอบ

“เออมึงมันเก่ง เก่งทุกเรื่องสัส !!” มันเบ้บปากใส่ผมก่อนจะพูดต่อ “เอ่อ...ม๊าให้กูมาตามมึงกลับบ้าน”

“อื้ม” การแข่งรถถือว่าเป็นอีกหนึ่งอย่างที่ผมโปรดปราน

“เป็นไงวะผู้หญิงเมื่อวาน เด็ดไหม?” ไอ้คลาสเลิกคิ้วขึ้นถาม

“ก็ ใช่ได้” พอพูดถึงเรื่องนี้ ภาพผู้หญิงคนนั้นก็ผุดเข้ามาในหัว ผมไม่ได้บอกมันว่าเธอไม่ใช่คนเดียวกันกับคนที่มันหาให้

“เออ เมื่อกี้ก็เดินเข้าคอนโดมึงเห็นผู้หญิงโคตรน่ารัก สเปคกูเลยว่ะ แต่เหมือนเธอจะกลัวๆ กูยังไงไม่รู้วะ พอเห็นหน้ากูแล้วรีบวิ่งหนี”

ผมหันขวับไปมองไอ้คลาส ผู้หญิงที่มันพูดอาจจะเป็นคนที่ผมพึ่งเปิดบริสุทธิ์เธอไปเมื่อวานก็ได้

“มึงมองหน้ากูทำไม สัส!! ขนลุก”

“ไร้สาระ” พูดจบผมก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“นั่นมึงจะไปไหน..?”

“กลับบ้าน” พูดจบผมก็เดินไปแบบไม่สนใจมันเลย

“ไอ้นี่ จะไปไม่บอกกูสักคำ รอกูด้วย กูไม่ได้เอารถมา !” ไอ้คลาสตะโกนตามหลังก่อนจะวิ่งตามหลังผมมาติดๆ

ผมเกลียดการที่ไอ้คลาสมันพูดมากฉิบ...มันไม่เบื่อบ้างรึไงก็ไม่รู้ พูดๆได้้ทั้งวัน