ตอนที่ 22.ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศชั้นดีที่แผ่ซ่านมาปะทะผิวกาย ทำให้หล่อนที่เผลอตัวหลับไปลืมตาขึ้น หล่อนลุกขึ้นนั่ง กวาดตามองไปรอบๆ ตัว ก็พบว่ายังอยู่ลำพังภายในห้องนี้ดวงตากลมโตเหลือบมองไปยังนาฬิกาแขวนผนัง เข็มนาฬิกาบอกให้รู้ว่าตอนนี้เวลาเลยเที่ยงคืนมาแล้วหลายสิบนาทีเขาไม่มา...มือเล็กยกขึ้นกุมหัวใจตัวเองเอาไว้ ก้อนเนื้อภายในอกกรีดร้องด้วยความเจ็บช้ำทรมานหรือว่านี่คือการบอกลาของเขา...หญิงสาวสะอื้นไห้ด้วยความปวดร้าว น้ำตารินไหลอาบสองพวงแก้มจบแล้วสินะ...แม้จะบอกตัวเองให้เข้มแข็งยังไง แต่บัวชมพูก็รู้ดีว่าไม่มีความเข้มแข็งหลงเหลืออยู่ในหัวใจของตัวเองเลย เขาทำได้สำเร็จ... เมื่อคืนเขาไม่ได้ไปที่คอนโด... อิศราก้าวออกจากลิฟต์ตัวใหญ่ มุ่งหน้าไปห้องทำงานของตัวเอง รู้สึกภาคภูมิใจไม่น้อยที่ตัวเองสามารถเอาชนะความต้องการบ้าคลั่งที่มีต่อบัวชมพูเอาไว้ได้ “ความรักอะไร ไม่เห็นน่ากลัวเลย... จิ๊บๆ” ไหล่กว้างของอิศราไหวเล็กน้อย ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นโต๊ะทำงานของบัวชมพูว่างเปล่า “สงสัยอยู่ในครัว” ชายหนุ่มระบายยิ้มออกมา เพราะในหัวกำ
ตอนที่ 23. ตอนอวสาน บัวชมพูรีบลงจากรถแท็กซี่ด้วยความรีบร้อน หลังจากได้รับโทรศัพท์จากมารดา ว่าบิดาชักเกร็งอีกแล้ว หล่อนวิ่งหน้าตาตื่นขึ้นไปบนบ้าน มุ่งหน้าไปยังห้องนอนที่พ่อนอนพักฟื้นอยู่ แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเพราะไม่มีพ่อ หรือว่าแม่พาพ่อไปโรงพยาบาลแล้วนะ...? หญิงสาวรีบวิ่งออกมาจากห้องของพ่อ และกำลังจะวิ่งลงบันได แต่ก็ต้องชะงักกึก เมื่อเกือบชนเข้ากับร่างสูงใหญ่คุ้นตา “คุณเล็ก...!” “เธอกล้าดียังไงหนีฉันไป” เขากระชากหล่อนเข้าไปกอดรัด แม้หล่อนจะดิ้นรนยังไง เขาก็ไม่ยอมปล่อย “ปล่อยค่ะ” “ไม่ ฉันจะลงโทษเธอให้เข็ดหลาบ คราวหน้าจะได้ไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนี้อีก” หล่อนจ้องหน้าเขา มองเขาผ่านม่านน้ำตาแห่งความเสียใจ “คุณเล็กไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับชมพูอีกแล้ว ปล่อยค่ะ ไม่อย่างนั้นชมพูจะร้องเรียกแม่” เขายิ้มบางๆ พร้อมกับฝังปลายจมูกกับแก้ม นวลอย่างเอาแต่ใจ “พวกท่านไม่อยู่หรอก” “คุณเล็กทำอะไรพวกท่านคะ บอกมานะว่าพ่อกับแม่ของชมพูอยู่ที่ไหน” “ไม่บอก” “คุณเล็ก.
ตอนที่ 1.“นั่งลงสิ บัวชมพู”เสียงห้าวลึกและทรงอำนาจของเจ้านายคนใหม่ดังขึ้นบัวชมพูค่อยๆ หย่อนกายที่สั่นเทาไปทั้งร่างลงนั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงานไม้ขนาดใหญ่ที่เจ้าของชื่ออิศราหล่อนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอคิราห์ถึงต้องการให้หล่อนมาทำงานกับอิศรา ถึงเหตุผลที่แจ้งมาจะบอกว่าเพราะอิศราขาดเลขาฯ กะทันหัน แต่ผู้ชายที่มีอำนาจล้นมืออย่างเขาสามารถซื้อตัวเลขาฯ เก่งๆ คนไหนมาทำงานด้วยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องโยกหล่อนที่เป็นเลขาฯ ของอคิราห์มาแบบนี้“เอ่อ... สวัสดีค่ะคุณเล็ก”“พี่ใหญ่คงบอกเธอแล้วใช่ไหม”“ค่ะ”หล่อนก้มหน้าไม่กล้าสบตากับอิศรา มือเล็กที่ประสานกันบนตักบีบกันแน่นเพื่อควบคุมสติสตังของตนเอง“งั้นต่อจากนี้ไป เธอก็คือเลขาฯ ส่วนตัวของฉัน”“แต่... ชมพูมาทำหน้าที่ชั่วคราว...”“ม่าย...”อิศราเอ่ยยานคาง ขณะลุกขึ้นยืน เท้าสองแขนกับโต๊ะไม้ และยื่นหน้าชะโงกข้ามโต๊ะเข้ามาใกล้ๆกลิ่นลมหายใจของอิศราทำให้หล่อนรู้สึกมึนเมาและอุ่นซ่านไปทั้งตัว“เธอต้องทำหน้าที่เลขาฯ ของฉัน จนกว่าฉันจะสามารถหาเลขาฯ ที่ถูกใจได้”“ก็คง... ไม่น่าจะนานสักเท่าไหร่ใช่ไหมคะ...” บัวชมพูพึมพำเสียงเบาหวิว“ถ้าเป็นเรื่องงาน ฉันเป็นคนที่เลือก
ตอนที่ 2.อิศรายิ้มหยันที่มุมปาก มองใบหน้าซีดเผือด ดวงตาตื่นตระหนกของหญิงสาวตรงหน้าอย่างรู้ทันความคิด“แขกของเธอโทรมาตามหรือ”บัวชมพูส่ายหน้าปฏิเสธ รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยที่อิศรามองตัวเองในทางที่ต่ำตมเช่นนั้น“ไม่ใช่ค่ะ พ่อชมพูเข้าโรงพยาบาลค่ะ”“แน่ใจหรือว่าไม่ได้โกหกฉัน”“ชมพูไม่กล้าเอาความเป็นความตายของพ่อมาล้อเล่นหรอกค่ะ ชมพูขออนุญาตลานะคะ”“แต่เธอเพิ่งทำงานได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ”“คุณเล็กหักค่าแรงวันนี้ของชมพูไปทั้งวันเลยก็ได้ค่ะ”“รวมถึงเบี้ยขยัน?”ดวงตาเลือดเย็นของอิศราที่จ้องมองมานั้นทำให้บัวชมพูยิ่งรู้สึกว่าตัวเองต่ำเตี้ยเหลือเกิน“ค่ะ”อิศราไหวไหลกว้างเล็กน้อย ขณะขยับกายลุกขึ้นยืน และเท้าแขนทั้งสองข้างกับโต๊ะไม้ ชะโงกหน้าเข้ามาหาหล่อนที่ยืนตัวสั่นหน้าซีดอยู่“ถึงฉันจะไม่แน่ใจว่าเธอพูดจริงหรือว่าเป็นแค่คำโกหก แต่ฉันก็จะอนุญาต”หล่อนรู้สึกได้ถึงความดูแคลนจากผู้ชายรูปหล่อตรงหน้าอย่างชัดเจน แต่หล่อนคงเปลี่ยนความคิดของเขาไม่ได้หรอกช่างเขา...จะมองหล่อนเป็นโสเภณีราคาถูกยังไงก็ตามแต่ที่เขาต้องการเลย“งั้นชมพูขอตัวค่ะ”“เดี๋ยวก่อน”หล่อนหยุดนิ่ง จำต้องช้อนตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมอ
ตอนที่ 3.“อืม... ข้าไม่เป็นไรหรอก เอ็งไปคุยกับคุณหมอเถอะ เผื่อคุณหมออาจจะหาสาเหตุที่พ่อเอ็งชักได้แล้ว”“จ้ะแม่ งั้นฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวรีบมาจ้ะ”หล่อนฝืนยิ้มให้มารดาอีกครั้ง ก่อนจะรีบเดินตรงเข้าไปสอบถามพยาบาล เพื่อขอพบคุณหมอเจ้าของไข้บิดาซึ่งไม่นานหล่อนก็ได้เข้าพบกับคุณหมอเจ้าของไข้ ซึ่งครั้งนี้ไม่ใช่คุณหมอท่านเดิม แต่เป็นคุณหมอคนใหม่ที่อายุค่อนข้างเยอะแล้ว“สวัสดีค่ะคุณหมอ”“หนูเป็นลูกสาวของคุณบัญชาใช่ไหมครับ”“ใช่ค่ะคุณหมอ”หล่อนเห็นคุณหมอหันไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้น“พอดีหมอเพิ่งเข้ามาดูพ่อของหนูแทนคุณหมอพงเทพ และก็เจอว่าเส้นเลือดหนึ่งในสมองของคุณพ่อของหนูตีบอีกเส้น ก็เลยทำให้คนไข้มีอาการชักเกร็งถี่ขึ้นเรื่อยๆ”บัวชมพูยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เมื่อในที่สุดก็หาสาเหตุของอาการชักของบิดาพบสักที“แล้วต้องรักษายังไงต่อไปคะคุณหมอ”“ต้องผ่าตัดครับ”“ผ่าตัด?”“ใช่ครับ ถ้าผ่าเร็วก็จะยิ่งมีผลดีกับคนไข้มากเท่านั้น ถ้าหนูและครอบครัวพร้อมก็บอกหมอได้เลยนะ”“หนูพร้อมค่ะ คุณหมอกำหนดวันผ่าตัดคุณพ่อได้เลยค่ะ”หล่อนอยากให้พ่อหายจากอาการชักเกร็งนี่โดยเร็วที่สุดคุณหมอหยิบปฎิทินขึ้นมากาง ก
ตอนที่ 4.“เจ้านายของชมพูไงจ้ะแม่ ท่านใจดี ใจดีมากๆ เลยด้วย ชมพูจะขอยืมท่านก่อน”“ใครจะมาใจดีให้ยืมเงินฟรีๆ”“ก็เจ้านายชมพูไงแม่ ท่านใจดีมาก พอท่านรู้ว่าพ่อป่วย ท่านก็เอ่ยปากให้ชมพูยืมเงินตั้งแต่ตอนที่พ่อเข้าโรงพยาบาลครั้งแรกแล้วจ้ะ”แม่มองหน้าหล่อน จ้องมองนิ่งนานก่อนจะถามคาดคั้น“แน่ใจนะว่าเอ็งไม่ได้โกหกข้า”“ไม่จ้ะ ชมพูไม่ได้โกหกแม่เลย แม้แต่คำเดียว” บัวชมพูกลั้นน้ำตาระลอกที่สองไม่ให้มันไหลออกมา และฝืนยิ้ม“แม่เชื่อใจชมพูนะจ๊ะ”แม่ผงกศีรษะตอบรับ ดวงตาแดงก่ำ บอกให้รู้ว่าท่านเองก็รู้สึกเสียใจไม่แพ้กัน“ลำบากเอ็งอีกแล้วชมพู”“ชมพูยินดีทำเพื่อครอบครัวของเราจ๊ะ”หล่อนสวมกอดมารดาเอาไว้แน่น น้ำตาไหลรินออกมาจนได้เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังกังวานขึ้น หล่อนจำต้องรีบปาดน้ำตา และถอยออกห่างจากอ้อมแขนของมารดา“เจ้านายชมพูโทรมาน่ะจ้ะแม่ ชมพูขอตัวไปรับสายก่อนนะจ๊ะ”เมื่อแม่พยักหน้าตอบรับ หล่อนจึงเดินเลี่ยงไปยังตรงส่วนที่ไม่มีคนพลุกพล่าน“สวัสดีค่ะคุณเล็ก”“ฉันมาถึงหน้าโรงพยาบาลแล้ว ออกมาพบฉันด้วย”บัวชมพูก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง ก่อนจะถามออกไปอย่างแปลกใจ“นี่เพิ่งสามโมงครึ่งเองค่ะคุณเล็ก”“แล้ว
ตอนที่ 5.เขาตัดสินใจเดินเข้าไปหา...“คุณเล็ก...”บัวชมพูหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นเขา แต่เจ้าหล่อนก็แก้สถานการณ์ได้ยอดเยี่ยม“แม่จ๊ะ นี่เจ้านายของชมพูจ้ะ”“สวัสดีจ้ะ แต่ว่าไม่ใช่คนเดิมที่เจอปีก่อนเหรอนังชมพู”มารดาของหล่อนหมายถึงอคิราห์นั่นเอง“เอ่อ... พอดีชมพูย้ายมาช่วยงานคุณเล็กแทนคุณใหญ่น่ะจ้ะแม่”“อ๋อ...”มารดาของหล่อนหันไปยิ้มให้กับอิศรา ซึ่งเขาก็ยกมือไหว้มารดาของหล่อนในทันที“สวัสดีครับคุณแม่”บัวชมพูหันไปมองอิศรา เพราะแปลกใจที่เขาเรียกมารดาของหล่อนว่า ‘คุณแม่’“ขอบคุณนะจ๊ะที่มาเยี่ยมพ่อของนังชมพูมัน ฉันเกรงใจมากๆ เลยจ้ะ”“ไม่เป็นไรครับคุณแม่ ชมพูทำงานกับผม ก็เหมือนคนในครอบครัวเดียวกันครับ”บัวชมพูก้มหน้านิ่ง รู้ดีว่าที่อิศราพูดออกไปนั้นมันก็เป็นแค่มารยาทเท่านั้น มารยาทต่อหน้าผู้ใหญ่ที่เขาทำได้ดีอย่างน่าทึ่ง“แล้วนี่คุณพ่อเป็นยังไงบ้างครับ”“อ้าว นี่แกยังไม่ได้บอกคุณเขาไปอีกเหรอนังชมพู”“เอ่อ... ยังจ้ะแม่”แม่ของหล่อนมองมาอย่างตำหนิ ก่อนจะหันมาพูดนอบน้อมกับอิศรา“อาการแย่มาสักพักแล้วล่ะคุณ เห็นคุณหมอบอกว่าต้องผ่าตัดด้วยน่ะจ้ะ”“คุณแม่ทำใจให้สบายนะครับ ผ่าตัดแล้วก็น่าจะหายแล้วล่ะครับ
ตอนที่ 6. “มะ... ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่...”หล่อนปฏิเสธทันที เพราะมันไม่เป็นความจริงเลย “งั้นก็อย่ายุ่งกับพี่ใหญ่อีก” “แต่... ชมพูต้องใช้เงินผ่าตัดพ่อ...” “เอ่อ...” หล่อนมองหน้าเขา มองเสี้ยวหน้าหล่อคมสันด้วยความทรมานใจ “ชมพูไม่อยากรบกวนคุณเล็ก” “แต่เธอกลับอยากรบกวนคนมีเมียแล้วอย่างพี่ใหญ่... งั้นสิ?” หล่อนเผยอปากค้าง มองหน้าอิศราทั้งน้ำตา ทำไมเขามองหล่อนเลวแบบนี้นะ “อย่ายุ่งกับพี่ใหญ่ อยากได้เงินบอกฉันนี่ ฉันก็รวยไม่ต่างจากพี่ใหญ่หรอก” น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูไหลรินอาบสองพวงแก้ม บัวชมพูพยายามสะกดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้สุดความสามารถ “แต่ชมพูไม่อยากทำให้คุณเล็กลำบากใจ... อีกอย่างชมพูก็เพิ่งย้ายมาช่วยงานคุณเล็ก...” “อย่ามาทำเป็นคนดีหน่อยเลยน่ะ อยากได้เงินจากฉันก็พูดมาตรงๆ ฉันให้เธอได้ เท่าไหร่ก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” รถคันงามถูกเลี้ยวจอดข้างทาง พร้อมกับอิศราที่จ้องหน้าหล่อนเขม็ง หล่อนอยากหายตัวไปจากตรงนี้เหลือเกิน หายตัวไปจากสายตาดูแคลนของอิศรา
ตอนที่ 23. ตอนอวสาน บัวชมพูรีบลงจากรถแท็กซี่ด้วยความรีบร้อน หลังจากได้รับโทรศัพท์จากมารดา ว่าบิดาชักเกร็งอีกแล้ว หล่อนวิ่งหน้าตาตื่นขึ้นไปบนบ้าน มุ่งหน้าไปยังห้องนอนที่พ่อนอนพักฟื้นอยู่ แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเพราะไม่มีพ่อ หรือว่าแม่พาพ่อไปโรงพยาบาลแล้วนะ...? หญิงสาวรีบวิ่งออกมาจากห้องของพ่อ และกำลังจะวิ่งลงบันได แต่ก็ต้องชะงักกึก เมื่อเกือบชนเข้ากับร่างสูงใหญ่คุ้นตา “คุณเล็ก...!” “เธอกล้าดียังไงหนีฉันไป” เขากระชากหล่อนเข้าไปกอดรัด แม้หล่อนจะดิ้นรนยังไง เขาก็ไม่ยอมปล่อย “ปล่อยค่ะ” “ไม่ ฉันจะลงโทษเธอให้เข็ดหลาบ คราวหน้าจะได้ไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนี้อีก” หล่อนจ้องหน้าเขา มองเขาผ่านม่านน้ำตาแห่งความเสียใจ “คุณเล็กไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับชมพูอีกแล้ว ปล่อยค่ะ ไม่อย่างนั้นชมพูจะร้องเรียกแม่” เขายิ้มบางๆ พร้อมกับฝังปลายจมูกกับแก้ม นวลอย่างเอาแต่ใจ “พวกท่านไม่อยู่หรอก” “คุณเล็กทำอะไรพวกท่านคะ บอกมานะว่าพ่อกับแม่ของชมพูอยู่ที่ไหน” “ไม่บอก” “คุณเล็ก.
ตอนที่ 22.ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศชั้นดีที่แผ่ซ่านมาปะทะผิวกาย ทำให้หล่อนที่เผลอตัวหลับไปลืมตาขึ้น หล่อนลุกขึ้นนั่ง กวาดตามองไปรอบๆ ตัว ก็พบว่ายังอยู่ลำพังภายในห้องนี้ดวงตากลมโตเหลือบมองไปยังนาฬิกาแขวนผนัง เข็มนาฬิกาบอกให้รู้ว่าตอนนี้เวลาเลยเที่ยงคืนมาแล้วหลายสิบนาทีเขาไม่มา...มือเล็กยกขึ้นกุมหัวใจตัวเองเอาไว้ ก้อนเนื้อภายในอกกรีดร้องด้วยความเจ็บช้ำทรมานหรือว่านี่คือการบอกลาของเขา...หญิงสาวสะอื้นไห้ด้วยความปวดร้าว น้ำตารินไหลอาบสองพวงแก้มจบแล้วสินะ...แม้จะบอกตัวเองให้เข้มแข็งยังไง แต่บัวชมพูก็รู้ดีว่าไม่มีความเข้มแข็งหลงเหลืออยู่ในหัวใจของตัวเองเลย เขาทำได้สำเร็จ... เมื่อคืนเขาไม่ได้ไปที่คอนโด... อิศราก้าวออกจากลิฟต์ตัวใหญ่ มุ่งหน้าไปห้องทำงานของตัวเอง รู้สึกภาคภูมิใจไม่น้อยที่ตัวเองสามารถเอาชนะความต้องการบ้าคลั่งที่มีต่อบัวชมพูเอาไว้ได้ “ความรักอะไร ไม่เห็นน่ากลัวเลย... จิ๊บๆ” ไหล่กว้างของอิศราไหวเล็กน้อย ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นโต๊ะทำงานของบัวชมพูว่างเปล่า “สงสัยอยู่ในครัว” ชายหนุ่มระบายยิ้มออกมา เพราะในหัวกำ
ตอนที่ 21.“แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายนี่ เราก็แค่ทำงานด้วยกัน และฉันก็ได้นอนกับเธอสมใจ”น้ำตาของหล่อนร่วง จนต้องรีบป้ายทิ้ง ตอนนี้จุกไปทั้งอก“คุณเล็ก... แค่อยากนอนกับชมพูเหรอคะ...”“ใช่... ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะเจรจาซื้อขายกับเธอ แต่ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไร ฉันก็รู้เรื่องพ่อเธอเสียก่อน ซึ่งมันก็ทำให้ฉันได้ในสิ่งที่ต้องการง่ายขึ้น”“คุณเล็ก... ใจร้าย...”“ฉันใจร้ายที่ไหน ฉันนอนกับเธอ จ่ายเงินเธอ แถมเธอก็ยังได้ทำงานเหมือนเดิม”หล่อนขยับตัวออกห่างจากคนใจร้าย น้ำตาไหลอาบแก้ม“ถ้าชมพูรู้ว่าทุกอย่างมันเป็นแผนของคุณเล็ก ชมพูจะไปขายตัวให้คนอื่น”“ฉันไม่มีทางยอมหรอก เพราะฉันหมายตาเธอเอาไว้”เขาคว้าแขนของหล่อน และบีบแรงๆ อย่างโมโห“จำเอาไว้ ทุกอย่างมันผ่านมาแล้ว เธอเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีก นอกจากนอนกับฉันจนกว่าฉันจะเบื่อ”หล่อนมองเขา มองเขาผ่านม่านน้ำตาแห่งความเจ็บปวด ก่อนจะเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองเขาอีกเลย“มันแย่ตรงไหน เพราะถึงฉันไม่วางแผนอะไรเลย เธอก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี บัวชมพู”อิศราตะโกนตามหลังผู้หญิงที่บังอาจเดินหนีตัวเองไปอย่างโมโห และก็ยกมือขึ้นทุบรถเข็นตรงหน้าอย่างระบายอารมณ์“โ
ตอนที่ 20. หล่อนบิดแขนอีกครั้ง และคราวนี้ก็ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน แขนถึงหลุดจากอุ้งมือแข็งแรงราวกับคีมเหล็กของอิศราได้ “ขอตัวค่ะ” หล่อนหมุนตัวเดินตรงไปยังห้องครัว โดยไม่สนใจว่าอิศราจะรู้สึกยังไง น้ำตาไหลรินอาบแก้ม หัวใจเจ็บปวดเหลือเกินกับภาพที่เห็น หล่อนรักอิศรา... และยิ่งรักมากเมื่อได้ตกเป็นผู้หญิงของเขา แต่สำหรับเขาแล้ว หล่อนมันก็แค่นางบำเรอ ที่กำลังรอปลดระวางเท่านั้น หล่อนสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บช้ำ และไม่รู้ว่ายืนร้องไห้อยู่นานแค่ไหน แต่มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่หางตาเห็นอิศรายืนอยู่ที่ปากประตูห้องครัว มือเล็กรีบยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง และหันไปมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้าง “คุณเล็ก...” “แอบร้องไห้อยู่นี่เอง ถึงได้หายไปนานนัก” เขาเข้ามาหา พร้อมกับดึงประตูห้องครัวให้ปิดลงตามหลัง “คุณ... คุณเล็กจะทำอะไรคะ” “เธอรู้อยู่แล้วว่าฉันจะทำอะไร” “อ๊ะ... ปล่อยชมพูค่ะ” หล่อนดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะน้อยใจที่เขาพาผู้หญิงคนอื่นมาที่นี่ “ยิ่งเ
ตอนที่ 19.“แล้วเมื่อไหร่... คุณเล็กถึงจะปล่อยชมพูไปล่ะคะ”เขาจ้องหน้าหล่อน ดวงตาของเขามืดลึกอ่านความรู้สึกไม่ออกเลย“ฉันยังสนุกกับเซ็กซ์ของเธอ หรือพูดตรงๆ ก็คือ ฉันชอบเอาเธอมาก”บัวชมพูน้ำตาร่วง และก็สมเพชตัวเองเหลือเกิน“แต่ถึงฉันจะชอบเซ็กซ์ของเธอแค่ไหน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะชอบเธอด้วย”“ค่ะ ชมพูเข้าใจค่ะ...”“เข้าใจก็ทำหน้าที่ของตัวเองสิ นอนกับฉัน ทำให้ฉันมีความสุข”เขากระซิบเสียงพร่าชิดดวงหน้านวล แต่เมื่อเห็นดวงตากลมโตมีหยาดน้ำตาคลอ อิศราก็ผละออกห่าง“ทางเดียวที่เธอจะไปจากฉันได้เร็วๆ ก็คือ หาเงินมาคืนฉัน แล้วฉันจะให้อิสรภาพคืนกับเธอ”บัวชมพูไม่ได้พูดอะไรออกมา นอกจากนอนร้องไห้เงียบๆ“ฉันจะไปรอที่คอนโด แล้วตามมาล่ะ”“เอ่อ... วันนี้ไม่ใช่วันจันทร์ หรือว่าวันศุกร์นะคะคุณเล็ก”เขาที่ยืนตระหง่านอยู่ข้างเตียงจ้องมองหน้าหล่อน“ปกติฉันก็เอาเธอแทบทุกคืน นี่ยังจะมาถามหาวันจันทร์วันศุกร์อีกหรือ”“เอ่อ...”“เลือกเอาว่าจะให้ฉันเอาเธอที่นี่ หรือว่าที่คอนโดของฉัน”หล่อนลุกขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาอย่างเจ็บช้ำ แต่คนใจร้ายก็ยังเอามีดแหลมจ้วงแทงหัวใจไม่หยุด“แต่ถ้าเธอเลือกที่นี่ ก็เสี่ยงว
ตอนที่ 18. เขายังคงจ้องมองดวงหน้านวล ดวงตากลมโตจ้องมองมา และก็มันก็ทำให้เขาเห็นแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาของเจ้าหล่อน เขาสะท้านไปทั้งร่าง เหมือนกับถูกลมพายุพัดเข้าใส่จนเซล้ม เมื่อกี้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ซึ่งก็ไม่ต่างจากเมื่อคืนเลยที่เขาก็ประสบปัญหานี้เช่นกัน มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้... อิศราปล่อยขาเรียวงามให้วางลงกับพื้น และถอนถอยเอ็นใหญ่ออกมาเขาเห็นร่างเล็กของบัวชมพูเซเล็กน้อย แต่หล่อนก็ใช้ผนังด้านหลังทรงตัวเอาไว้ เขาถอยออกห่าง รูดซิปกางเกงและเดินไปหยุดใกล้โต๊ะทำงาน จากนั้นก็ยืนหันหลังให้กับเจ้าหล่อนพยายามที่จะเย็นชาหมางเมินใส่... “หยิบเสื้อผ้า แล้วเข้าไปล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำซะ” ไม่มีเสียงตอบรับจากบัวชมพู นอกจากเสียงฝีเท้าแผ่วเบา ก่อนจะจางหายไป เขาหันไปมองที่ห้องน้ำก็พบว่าหล่อนหายเข้าไปในนั้นแล้ว “เมื่อไหร่มึงจะเลิกปากหมาวะไอ้เล็ก” อิศราถอนใจออกมาเบาๆ ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเกลียดชังตัวเอง ตั้งแต่วันที่หล่อนตกลงขายตัวให้กับอิศรา จนกระทั่งตอนนี้ เวลามันก
ตอนที่ 17. เขาหิวหล่อนตั้งแต่เห็นหล่อนในชุดแดงเพลิงในไนต์คลับคืนนั้น แต่ความหิวกระหายที่ควรจะดับมอดไปตั้งเมื่อคืน มันกลับยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นจนน่ากลัว ตอนนี้... ณ เวลานี้... เขาหิวกระหายที่จะฝากฝังเอ็นชายเข้าไปในความคับแน่นของบัวชมพูมากกว่าเมื่อคืนนี้เสียอีก “อืมมม บัวชมพู... เธอร่ายมนต์อะไรใส่ฉัน... โอ้ววว” เขาพรมจูบไปทั่วดวงหน้านวล ปากอิ่มเห่อบวมถูกขยี้อย่างเร่าร้อน ชุดทำงานแสนเชยถูกเปลื้องออกไปจากกายสาว ผิวกายขาวเนียนละเอียดที่เขาโลมเลียแล้วทุกส่วนกระจ่างสายตา ความเป็นชายแข็งชันอย่างรุนแรง เขาซบหน้าลงกับปทุมถันอวบอิ่ม ฝ่ามือบีบเคล้นคลึงเคล้า หัวนมของหล่อนหดเกร็งรับสัมผัสจากปลายนิ้วแกร่งอย่างเต็มอกเต็มใจ “หอม... จัง... อืมมม” “อา... อ๊า...” เขาทั้งดูดทั้งเลีย ดื่มด่ำกับกลิ่นหอมละมุนของกายสาว ความลุ่มหลงทวีความรุนแรงมากขึ้น ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งต้องการมากขึ้น “อา... ชมพู... บัวชมพู... เธอน่ากินอะไรแบบนี้ อืมมม...” “อะ... ซี๊ดดด อา...” เขาอ้าปากรวบ
ตอนที่ 16. “คุณชมพูครับ ผมรบกวนช่วยส่งรายงานประชุมของเมื่อวานให้ผมทางเมลอีกรอบได้ไหมครับ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังแทรกเข้ามาในหู ทำให้คนที่นั่งใจลอยไปด้วย พิมพ์งานไปด้วยได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมา “เอ่อ... ว่าอะไรนะคะ” ผู้ชายผิวขาวตัวสูงปากแดง ตัดผมทรงสมัยนิยมระบายยิ้มกว้าง ก่อนจะเอ่ยแซว “คุณชมพูใจลอยคิดถึงใครอยู่แน่ๆ เลยใช่ไหมครับ” “ปะ... เปล่าค่ะ” หล่อนพยายามปั้นยิ้มให้เป็นธรรมชาติที่สุด และก็นึกออกพอดีว่าผู้ชายหน้าตาดีตรงหน้าคือใคร “คุณ... นั่นเอง...” “ผมดีใจที่คุณชมพูจำผมได้นะครับ” “จำได้สิคะ ก็เมื่อวานตอนประชุมกัน คุณพรีเซ้นต์งานดีมาก เข้าใจง่าย แล้วก็ไม่น่าเบื่อด้วยค่ะ” “ผมเอกชัยนะครับ หรือเรียกสั้นๆ ว่า เอก ก็ได้ครับ” “ค่ะคุณเอก” “เที่ยงนี้ผมขออนุญาตเลี้ยงข้าวได้ไหมครับ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่คุณชมพูส่งเมลให้ผม” บัวชมพูอมยิ้มก่อนจะหัวเราะเบาๆ“มันเป็นหน้าที่ของชมพูอยู่แล้วค่ะ ไม่ต้องเลี้ยงข้างหรอกค่ะ งั้นเดี๋ยวชมพูส่งเมลให้อีกครั้งนะคะ”
ตอนที่ 15. “ฉันตั้งใจว่าจะทำอีกตอนเช้า แต่ตื่นมาก็ไม่เห็นเธอแล้ว มันน่านักเชียว” “ปล่อย... ชมพูเถอะค่ะ เดี๋ยวแม่เข้ามาเห็น” คนตัวโตไม่ยอมปล่อยหล่อนลงจากตัก แถมยังจับปลายคางเล็ก เพื่อให้หล่อนหลบสายตาไม่ได้อีกด้วย “ทำไมไม่บอกว่าไม่เคย” “เอ่อ...” สองพวงแก้มแดงจัด เนื้อตัวของบัวชมพูอุ่นซ่านอย่างน่าละอาย “ตอบสิ ทำไมไม่บอกว่ายังไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหนมาก่อน” น้ำตาของหล่อนร่วงหล่น ก่อนจะกัดฟันตอบคนใจร้ายออกไป “ชมพู... ไม่คิดว่าคุณเล็กจะเชื่อค่ะ” “ก็เลยไม่บอก?” น้ำเสียงของคนตัวโตเต็มไปด้วยความหงุดหงิด อิศราคงไม่พอใจกับความน่าเบื่อทำอะไรไม่เป็นของหล่อนสินะ บัวชมพูก้มหน้า และนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรออกไปอีก “เธอทำให้ฉันโกรธมากเลยนะ บัวชมพู” หล่อนพอจะรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่พอใจ “ขอโทษค่ะ...” “ฉันไม่เคยทำให้ผู้หญิงเจ็บมาก่อน และถ้าฉันรู้ว่าเธอยังไม่เคย ฉันก็คงจะทำเบากว่านั้น... มันบ้ามากที่ฉันทำให้เธอร้องไห้ ทั้งๆ ที่เธอควรจะร้องครางด้วยความสุข.