เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 6 ~ ลูกบ่าวอก
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-27 17:37:42บทที่ 6 ~ ลูกบ่าวอก
“โยมมาเถอะ”
ศศินาเดินตามหลวงพ่อไปยังเมรุเผาศพ มองสัปปะเหรอกำลังลากแผ่นสังกะสีออกมาจากใต้ถุนเมรุ
ยามเช้ามืดของภาคเหนืออากาศเย็นจัดจนเธอต้องสวมเสื้อกันหนาวทับอีกตัว เธอมองกองขี้เถ้าของคนร่างสูงใหญ่อย่างพ่อเลี้ยงตาที่เหลือไว้เพียงก้อนกระดูกไม่กี่ชิ้น
“โยมเลือกเลย เอาที่เป็นก้อนใหญ่สักหน่อยนะ แล้วนี่จะลอยอังคารหรือเก็บไว้ล่ะ”
“ลอยอังคารค่ะหลวงพ่อ”
ศศินานั่งยอง ๆ ลงข้างสังกะสีที่เย็นตัวลงแล้ว เธอใช้ไม้เขี่ย ๆ เลือกหยิบชิ้นกระดูกของพ่อเลี้ยงตาวางไว้บนผ้าขาวบางที่หลวงพ่อช่วยปูไว้ให้
“เท่านี้พอแล้วค่ะหลวงพ่อ”
“เอาล่ะ งั้นก็ห่อแล้วสวดสักหน่อยนะโยม”
ศศินามองมือเหี่ยวย่นของหลวงพ่อโรยกลีบดอกดาวเรืองบนเถ้ากระดูกพรมน้ำมนต์แล้วผูกผ้าขาวบางห่อเถ้ากระดูกไว้ข้างใน เธอพนมมือขึ้นเมื่อหลวงพ่อเริ่มสวดแผ่เมตตา
“เอาล่ะเรียบร้อยแล้ว คุณก็นำท่านไปทำบุญเช้าเสียก่อนแล้วค่อยจัดการต่อ”
ศศินากราบบนพื้นสามครั้งรอจนกระทั่งหลวงพ่อเดินห่างไปจึงลุกขึ้นยืนพร้อมห่อผ้าในมือ
ในศาลาวันนี้มีคนมาถวายมื้อเช้ากันแล้ว เธอเดินขึ้นไปบนศาลาเห็นคณะที่มาทำบุญจำนวนสามสี่คนกำลังเรียงจานอาหารเป็นวง ๆ คนทั้งหมดหันมองเธอเป็นตาเดียวเมื่อเธอขึ้นไปข้างบน
“คุณหนูไปเถอะค่ะ แม่อุ๊จัดไว้ตรงนั้นแล้ว เดี๋ยวรอให้พระท่านสวดให้สักหน่อยเราก็กลับ”
ศศินานั่งลงที่แม่อุ๊เตรียมของไว้ให้มีสังฆทานและบงกชแก้วสำหรับกรวดน้ำพร้อมสรรพ
“ไม่น่าเชื่อว่าจะมาวันเดียวกัน เฮ้ออ”
เสียงแม่นมข้างกายเอ่ยรำพึงรำพันขึ้น ทำให้ศศินาเมื่อวางห่อผ้าลงด้านหน้าแล้ว จึงมองไปยังกลุ่มคณะนั้นอีกครั้ง เห็นหญิงสาวนางหนึ่งหน้าตาสะสวยดั่งคนเหนือ ผมดำขลับเกล้าเป็นมวยไว้ตรงกลางศีรษะ สวมผ้าซิ่นเสื้อเชิ้ตแลดูงามตา
“ใครคะแม่อุ๊”
“อย่าไปใส่ใจเลยคุณหนู แม่อุ๊ก็พูดไปอย่างนั้นเอง”
แม่อุ๊เพิ่งรู้สึกตัวรีบบอกปัดทันที ใบหน้าร้อนรนแปลกไป
“พวกเปิ้นเป๋นคณะคุณนายนายอำเภอ เจ้าไปตางใดมา[1]จึงบ่ฮู้จัก”
เสียงแม่อุ๊ยที่นั่งข้าง ๆ เอ่ยขึ้นอย่างทนไม่ได้ ใบหน้าเหี่ยวย่นแต่ดวงตายังสดใสจ้องเธอจริงจัง
“เจ้าเป๋นลูกเฮือนใด๋ บ่เคยหันหน้า”
“ไร่เดือนฉาย”
สิ้นเสียงคำว่าไร่เดือนฉาย ศศินาพลันรู้สึกถึงความเงียบสงัดบนศาลา ทุกคนหันหน้าหนีก่อนจะก้มลงกระซิบกระซาบบางอย่างให้กัน
“เหอะ ลูกบ่าวอก[2]ตาก๋า ป๋อเจ้ามันขี้วอก จ๊าดหมา[3]ขนาด ลงเฮือนศาลาไปสะ!!”
“อี่อุ๊ย จะไปปาก[4] เจ้าสิขี้วอก[5] ปากจ้าดนั่กคุณหนูอย่าไปฟังค่ะ”
ยามนี้ศศินาใบหน้าซีดเผือด ถึงแม้เธอจะรู้ว่าคนในอำเภอจงเกลียดจงชังพ่อเลี้ยงตา คนขี้โกงที่ดินชาวบ้านมาเป็นของตัวเอง แต่เธอไม่เคยพบเจอชาวบ้านจัง ๆ สักครั้ง
“พู้นหันก๊ะ ว่าที่แม่เลี้ยงชัยสงคราม ป้อเจ้าเญี่ยะ[6]ป้อเลี้ยงพันแสงไว้จ้าดนั่ก[7] ”
“ฮาหนี้บะเฮ้ย[8] แม่อุ๊ย คุณหนูไปกันเถอะลงจากศาลาไปก่อน ค่อยไปขอให้หลวงพ่อสวดที่กุฏิก็ได้ค่ะ”
แม่อุ๊ดึงมือของศศินาขึ้น เธอยังได้ยินเสียงคำเมืองด่าตามหลัง ร่างเล็กก้าวเท้าลงบันไดศาลาวัดประจำอำเภอ ใบหน้าแดงซ่านด้วยความอับอาย เธอหอบห่อเถ้ากระดูกลงจากศาลาพร้อมแม่อุ๊
“คุณหนูอย่าไปฟังพวกปากดี กลับบ้านกันเถอะค่ะ วันพรุ่งค่อยมาใหม่”
“แม่อุ๊ แล้วที่แม่อุ๊ยพูดถึงว่าที่แม่เลี้ยง?”
ศศินายังดึงดันถามก่อนที่จะขึ้นรถ แม่อุ๊เพียงชะงักไปนิดก่อนจะตอบคุณหนู
“เขาก็แค่ลือกัน เพราะเห็นพ่อเลี้ยงแสงไป ๆ มา ๆ ที่บ้านนายอำเภอมาสักระยะหนึ่งแล้ว”
ศศินาก้าวขึ้นรถยังมึนงง เมื่อคืนจากปากที่พ่อเลี้ยงพันแสงพูดคือต้องการให้เธอไปเป็นเมียบำเรอ แต่เช้าวันนี้เธอกลับพบว่าพ่อเลี้ยงพันแสงมีคนรักอยู่แล้ว
“คุณหนู มันก็แค่ข่าวลือ คุณหนูไม่ต้องไปใส่ใจหรอกค่ะ ไป ป้ออุ๊ยคำปิกเฮือน”
[1] ไปที่ไหนมา
[2] คำด่า ไอ้โกหก
[3] คำด่า ชาติหมา
[4] หุบปาก
[5] ขี้โกหก
[6] ทำ
[7] มาก
[8] โธ่โว้ย
บทที่เกี่ยวข้อง
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 7 ~ พี่แสง
บทที่ 7 ~ พี่แสงมือบางยังถือผ้าห่อกระดูก นิ้วลูบไปตามเนื้อผ้าดิบสีขาวเนียนเรียบใช้ความคิดเร็ว ๆ นี้เขาจะมาขอคำตอบว่าเธอจะทำตามข้อตกลงเพื่อเป็นเมียเก็บของเขาหรือเปล่า แลกกับสร้อยทับทิมและไร่เดือนฉายถ้าพ่อเลี้ยงพันแสงมีคนที่หมายปองให้ขึ้นเป็นแม่เลี้ยงอยู่แล้ว นั่นอาจจะเป็นสัญญาณที่ดีก็เป็นได้ คงไม่มีผู้ชายคนไหนจะยังเก็บเมียบำเรอไว้ทั้ง ๆ ที่ตัวเองใกล้จะแต่งงานระหว่างทางกลับไร่เธอมองไปยังหุบเขาของไร่ชัยสงคราม ยังจดจำวันเฉลิมฉลองที่เขาจบดุษฎีบัณฑิตเกษตรศาสตร์จากมหาวิทยาลัยชื่อดังภาคเหนือ มีเสียงหัวเราะและรอยยิ้มเกลื่อนไปทั้งใบหน้าคมเข้ม วันที่เธอโดนเฆี่ยนจากพ่อเลี้ยงตา“พ่ออุ๊ยคำคะ รบกวนจอดตรงห้วยบะต่อม[1]ให้เดือนหน่อยนะคะ”พ่ออุ๊ยคำใคร่ประหลาดใจ ห้วยบะต่อมเป็นห้วยเล็ก ๆ ผ่านทางเข้าไร่ ที่ต้นทางไหลมาจากไร่ชัยสงคราม เขาจอดรถลงเข้าข้างทางให้เรียบร้อยก่อนจะลงมาช่วยคุณหนูเปิดประตูรถกระบะคันเก่าศศินาประคองห่อผ้าเถ้ากระดูกในมือเดินไปยังลำห้วยข้างหน้า ลำห้วยยามหน้าหนาวมีน้ำน้อยและใสจนเห็นก้อนหินกรวดใหญ่เล็กก้นห้วย เธอถอดรองส้นเตี้ยสีดำข้างลำห้วยก่อนจะย่ำลงไปในลำน้ำเย็นเยียบ“คุณหนู!”เสียง
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 8 ~ พ่อเลี้ยง
บทที่ 8 ~ พ่อเลี้ยงเธอฝันไป!ร่างเล็กบอบบางโผเผลุกจากเตียงเพื่อไปดื่มน้ำยังโต๊ะเล็ก ก่อนจะเดินไปยังหน้าต่างข้างเตียง ความมืดมิดยามราตรีในไร่ของภาคเหนือแสนมืดสนิทจนมองเห็นดาวพร่างพรายบนท้องฟ้าผิดไปจากเมืองกรุงที่เธอจากมาคงเพราะการกลับมาบ้านทำให้เธอฝันถึงอดีตที่เธออยากจะลืม เพราะสุดท้ายแม่ของเธอก็ได้จากไปหลังจากนั้นไม่กี่วันที่โรงพยาบาล มะเร็งลำไส้คร่าชีวิตของแม่เธอไป แม่ไม่เจ็บปวดอีกแล้วและเมื่อเธอโตขึ้น เธอจึงรู้ว่าถ้าพ่อของเธอพาแม่ไปรักษาที่โรงพยาบาลดีทันสมัย แม่ของเธออาจจะมีชีวิตรอดพี่แสง อ้ายแสง หรือพ่อเลี้ยงพันแสง ในเมื่อเขาต้องการให้เธอเป็นเมียบำเรอของเขา เธอก็จะยอมทำตาม แม้ว่าไม่มีข้ออ้างเรื่องสร้อยทับทิมหรือไร่ที่พ่อได้จำนำไว้ แต่เพื่อเขา ขอเพียงเขาเอ่ยออกมาเธอก็ยอมทำให้ทั้งสิ้นอากาศยามค่ำของภาคเหนือในหุบเขาไร่ชัยสงคราม เย็นเยียบและเงียบสงัด มีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไร สัตว์ที่ออกหากินยามค่ำคืนพันแสงยังคงนั่งอยู่ตรงระเบียงบ้านเรือนไม้หลังใหญ่ชั้นสองที่เขาสร้างใหม่ทดแทนหลังเดิมเมื่อสองปีก่อน เขาทอดสายตาไปไกลมองไร่ชาเขียวที่เขาสร้างขึ้นใหม่กับมือ เขาลงแรงไปไม่น้อยในช่วงสองปีนี
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 9 ~ ข่าวลือ
บทที่ 9 ~ ข่าวลือ“แม่อุ๊คะ รบกวนให้พ่ออุ๊ยคำพาเดือนเข้าตัวอำเภอหน่อยค่ะ”แม่อุ๊ละมือจากงานบ้านที่กำลังทำอยู่ เหลียวหลังกลับไปมองเห็นคุณหนูกำลังเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน“ได้ค่ะ เดี๋ยวแม่อุ๊ไปเรียกให้ จะไปไหนหรือคะคุณหนู”ศศินาเดินมานั่งตรงแปลญวนใต้ถุนบ้านที่ตอนนี้พื้นดินได้เทปูนทับไปหมดแล้ว“ค่ะ ไปธุระนิดหน่อยค่ะ อ้อเดือนอยากจะถามแม่อุ๊ค่ะ พ่อได้ให้เงินเดือนแม่อุ๊บ้างไหมคะ”ร่างอวบท้วมนั่งตรงเก้าอี้ไม้ไม่ห่างจากแปลญวนมากนัก รอยยิ้มแห้งปรากฎบนใบหน้าหญิงสูงวัย“ยังให้บ้างค่ะคุณหนูไม่มากเท่าไร แต่คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วงแม่อุ๊หรอกค่ะ แม่อุ๊อยู่บ้านมีลูกหลานดูแล ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินทอง”“ไม่ได้หรอกค่ะแม่อุ๊ แม่อุ๊กับพ่ออุ๊ยคำทำงานให้เดือน เดือนต้องจ่ายค่าตอบแทน เดี๋ยวยังไงเดือนจะจ่ายทุกต้นเดือนนะคะ”“คุณหนู อันที่จริงงานที่บ้านไม่ได้มีอะไรมาก ก็แค่ปัดกวาด ซักผ้า ทำกับข้าวก็เท่านั้น ส่วนงานในไร่ก็ไม่มีแล้ว”“เอาตามที่เดือนบอกนั่นละค่ะ เดือนถึงจะสบายใจ รบกวนแม่อุ๊ไปตามพ่ออุ๊ยคำให้เดือนหน่อยนะคะ เดือนจะต้องไปแล้วประเดี๋ยวจะกลับมืดสะเปล่า ๆ”“ค่ะคุณหนู”ศศินามองแม่อุ๊หญิงสูงวัยอวบท้วมเดินลั
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 10 ~ คงใกล้ถึงเวลา
บทที่ 10 ~ คงใกล้ถึงเวลาพันแสงเดินหงุดหงิดอยู่ใต้ถุนบ้านในไร่เดือนฉายมาสักพักแล้ว กว่าเขาจะเสร็จงานในไร่และแวะเข้าบ้านเพื่อทานข้าวเย็นกับแม่ก็ปาไปเกือบทุ่มแต่นี่อะไร พอเขามาถึงที่ไร่เดือยฉายกลับเจอบ้านว่างเปล่า มีเพียงแสงไฟที่เปิดทิ้งไว้ โรงจอดรถว่างเปล่าทำให้เขารู้ว่าเดี๋ยวเธอคงจะกลับมาเขาควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ ยืนพิงเสากลมใต้ถุนบ้านทอดมองไปยังทางเข้าไร่โดยหวังว่าจะมีแสงไฟจากรถให้เห็น แต่ไม่เลยพันแสงคีบบุหรี่ในมือพ่นควันออก เขาแทบไม่เคยมาที่บ้านหลังนี้ ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกเขาไม่เคยมาบ้านหลังนี้เลยต่างหากยกเว้นมาส่งศศินาเมื่อหลายวันก่อนเขาสูดควันเข้าเต็มปอดแล้วปล่อยออกช้า ๆ ให้ควันลอยจางหายไปในอากาศ ที่จริงเขาเคยเลิกมันได้เมื่อสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่พอเกิดเรื่องไฟไหม้ไร่ยาสูบ เขาจึงได้กลับมาติดมันอีกครั้ง และมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขาผ่อนคลายจากการทำงานหนักเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงพันแสงดีดบุหรี่ทิ้งเมื่อเห็นแสงไฟจากรถยนต์วิ่งแล่นมาตามทางแต่ไกล เขาจ้องมองและรอคอยจนกระทั่งรถกระบะหยุดลงที่ลานหน้าบ้านก่อนที่หญิงสาวร่างเล็กจะลงมาจากรถ ศศินาก้มคุยบางอย่างกับคนขับแล้วกระบะคันนั้นก็ขับออก
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 11* ~ ทั้งคืน
บทที่ 11* ~ ทั้งคืนร่างเล็กบางเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เห็นพ่อเลี้ยงยืนสูบบุหรี่ตรงหน้าต่างห้อง เขาดีดบุหรี่ทิ้งทันทีเมื่อเธอเข้ามา“เธอมีผ้าเช็ดตัวอีกผืนไหมศศินา ฉันอยากจะอาบน้ำเหมือนกัน”ศศินากลับไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวสำรองออกมาส่งให้เขา พ่อเลี้ยงพันแสงรับไปและเดินออกไปจากห้องนอนเธอนั่งลงที่โต๊ะกระจกหวีผมสีน้ำตาลทำสียาวเลยบ่าไปเล็กน้อย ร่างบางสั่นเล็กน้อยเมื่อคิดถึงสิ่งที่เธอกำลังจะทำศศินานึกไปถึงวันนั้น วันที่เขาได้รับดุษฎีบัณฑิต งานเลี้ยงฉลองเลยเถิดจนดึกเกินไปพันแสงขับรถเพื่อพาเธอไปส่งที่ไร่ ชายหนุ่มมีอาการเมาเล็กน้อยจากการดื่มฉลอง เธอได้กลิ่นและรับรู้รสชาติแอลกอฮอล์จากริมฝีปากหนาที่บดลงมาอย่างกระหายไม่ปิดบังเขาจอดรถตรงที่ริมห้วยระหว่างกลางของสองไร่ และเริ่มดึงเธอเข้าไปใกล้ สาวน้อยที่มีใจให้เขาพลันชุ่มชื้นตอบสนองอย่างสาวแรกรัก เธอปล่อยให้เขารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวด้านล่างด้วยมือไม่มีใครต้านทานแรงพิศวาสที่มีให้กันได้ รถกระบะคันเก่าเล็กแต่ยังพอมีพื้นที่ให้สองร่างกอดก่าย เขาวางร่างบางของเธอไว้บนเบาะ ชะโงกร่างสูงเกร็งข้างบนเธอสาวแรกรุ่นยังไม่ทันได้
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 12 ~ NC**
บทที่ 12 ~ NC**ศศินาพลันตกตะลึงเมื่อพันแสงทำสิ่งที่พูดไว้ทันที ร่างใหญ่โน้มลงกลางหว่างขาที่เธอพยายามถอยหนี ดวงตาเบิกกว้างใช้มือดันศีรษะเขา“อย่านะ ไม่ได้ มัน พ่อเลี้ยง!”พันแสงเหลือบมองเธอผ่านเนินเนื้อที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาคมกริบหรี่ปรือลงและหิวกระหาย เขาจดจ้องมองเธอ แลบลิ้นใหญ่ยาวออกมาตวัดลากจากล่างขึ้นบนกายสาวพลันร่างสะท้าน ลิ้นสากยังลากขึ้นตวัดเอาน้ำปากทางติดลิ้นสากขึ้นมา เธอเห็นสายตาแห่งชัยชนะของเขาที่จดจ้องเธอขณะโลมลิ้นตวัดร่องงามมือใหญ่เลื่อนมาจับต้นขาเรียวเล็กดันขึ้นให้พับไปด้านหน้าจนชนอกอิ่ม ลิ้นสากตวัดเลียน้ำหวานเอ่อล้นไหลออก กลีบบางสีสดสวยยังปิดมิดจนเขาต้องออกแรงลิ้นแทรกเข้าแหวกออกแล้วตวัด น้ำฉ่ำรสชาติของสาวใต้ร่างหวานล้ำเคลือบลิ้นยามเขาลากขึ้นร่างน้อยสะท้านเฮือก เขาใช้นิ้วหยาบหนาแหวกกลีบออกแล้วสอดนิ้วเข้าไป“อ่า พ่อเลี้ยง อา”ร่างใหญ่โตแทรกตัวกลางหว่างขาเรียวขาวเนียนลออ นิ้วใหญ่เปิดสอดใส่เข้าร่องรักฉ่ำน้ำ หงายมือขึ้นให้ปลายนิ้วสัมผัสปุ่มกระสันข้างในแล้วเริ่มชักถี่ศศินาพยายามดิ้นหนีความปวดร้าวที่กำลังตีขึ้น ร่องรักเธอหน่วงรวดร้าวบางอย่างและเมื่อเขาลงลิ้นบนเม็ดเล็ก ๆ ตรงก
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 13 ~ NC **
บทที่ 13 ~ NC **พันแสงกอดศศินาไว้พลันได้ยินเสียงกรนเบา ๆ ดังขึ้นเมื่อเธอพูดจบ จึงดึงตัวเองขึ้นเพื่อไปเข้าห้องน้ำ พลันนึกขึ้นได้ว่าเขาเผลอตัวหลั่งข้างในคนร่างเล็กพันแสงมองศศินานอนขดตัวจึงห่มผ้าห่มให้ก่อนจะลุกไปล้างตัว แล้วถือผ้าชุ่มน้ำกลับมาด้วย เช็ดรอยเปื้อนที่เนินสาวให้เธอแล้วล้มตัวนอนข้าง ๆ ใจนึกถึงรุ่งเช้า เขาจะปลุกเธอมาเอาอีกรอบก่อนไปทำงาน“อือ อ่า อา อือ เดี๋ยวนะ อา”ศศินายังไม่ตื่นเต็มตาเมื่อรู้สึกถึงร่างสูงใหญ่ชะโงกร่างด้านบน มือเขาจับข้อพับเข่าเธอไว้แล้วสอดลำใหญ่เข้าพันแสงมองท้องฟ้าที่ใกล้ทอแสงยามเช้า ถ้าขืนเขารอให้ศศินาตื่นคงไม่ทันกาล เขาจึงพลิกร่างสูงขึ้นจับต้นขาเธออ้าออกแล้วสอดเอ็นใหญ่ที่ตั้งลำแข็งโด่มาสักพักแล้วเสียบเข้า“ซู้ด อา”สะโพกสอบขยับถอนเอ็นใหญ่เกือบสุด มองร่างเล็กที่กำลังตื่น แล้วกระแทกเข้าถี่รัว ดวงหน้างามลืมตามองเขาง่วงงันและสงสัยก่อนจำได้พลันครางลำคอพันแสงขยำนมอวบอิ่ม เอ็นร้อนอยู่ข้างในฝักฉ่ำน้ำ เขากระแทกแรงขึ้นเพื่อเร่งจังหวะ เช้านี้คงจัดรสสวาทจานด่วนก่อนเพราะเวลาไม่รอช้า เขายึดตัวขึ้นดันต้นขาเธอไว้ มือกดที่เนินสาวขยี้แรงลงเม็ด มีเสียงร้องครางอืออาดังขึ้
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 14 ~ ห้องน้ำใหม่
บทที่ 14 ~ ห้องน้ำใหม่“คุณหนูคะ คุณหนู”“ว่าไงคะแม่อุ๊”ศศินาเดินลงเรือนเมื่อได้ยินเสียงแม่อุ๊ตะโกนเรียก เธอเห็นคนงานอีกหลายคนขนเตียงใหญ่ใส่รถบรรทุกแบบหกล้อเข้ามาที่ลานบ้าน“คนของพ่อเลี้ยงพันแสงมาค่ะ บอกว่าพ่อเลี้ยงสั่งให้เอาเตียงมาไว้ที่นี่ คุณหนูทราบเรื่องไหมคะ”ศศินาพยักหน้าแล้วมองเตียงไม้หลังใหญ่พร้อมฟูกที่คนงานขนมา เธอนึกไปถึงห้องนอนเล็กที่เธอนอนอยู่คงไม่สามารถรองรับเตียงใหญ่นี้ได้“ให้ขนเข้าห้องรับแขกไปแล้วกันแม่อุ๊”ระหว่างที่คนงานกำลังขนของขึ้นบ้าน คนที่ดูหน่วยก้านแล้วคงเป็นหัวหน้าคนงานได้เข้ามาสอบถามเรื่องห้องน้ำที่จะให้ต่อเติม เธอจึงเลือกให้ทำเพิ่มในส่วนของห้องรับแขกเพียงเท่านั้น“ทำไมพ่อเลี้ยงถึงต้องขนของมาด้วยคะคุณหนู ทำอย่างกับว่าตัวเองจะมาอยู่”แม่อุ๊พูดจบพลันชะงักไปก่อนจะจ้องหน้าศศินา“อย่าบอกนะคะว่าพ่อเลี้ยงจะมาอยู่ด้วยกับคุณหนู”ศศินาเพียงยิ้มแล้วส่ายหน้า“จะเป็นไปได้อย่างไรคะแม่อุ๊ เขาคงเห็นว่าเดือนไม่สะดวกเลยจัดแจงขนข้าวของพวกนี้มาให้ก็เท่านั้นเองค่ะ”แม่อุ๊ยังมองหน้าติดใจแต่ไม่เอ่ยถามออกมาอีก รอจังหวะให้แน่ชัดกว่านี้ค่อยถามคุณหนูของเธออีกครั้ง“แล้ววันนี้คุณหนูจะเ
บทล่าสุด
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทพิเศษ 2
บทพิเศษ 2ใจดวงเล็กทั้งตื่นตระหนก ทั้งตื่นเต้นปะปนคละเคล้ากันไป กายสาวสั่นระริกไปทั่วร่าง สัมผัสแปลกใหม่ทำสาวแรกรุ่นใจเต้นไม่เป็นส่ำ ทั้งอยากรู้อยากลอง ต้องการเป็นของเขาทั้งตัวทั้งใจ ยินยอมขยับต้นขาเปิดออกให้ปลายนิ้วแทรกลงกลางไรขนอ่อนนุ่มราวผ้าไหม“เดือน อ่า นุ่มมือมาก”หน้าเข้มขยับเลื่อนขึ้นซอกคอสูดกลิ่นกายสาวดูดขบเม้มเนื้ออ่อนใกล้จุดชีพจรแสนอ่อนไหวตรงฐานลำคอนิ้วสัมผัสกายสาวฉ่ำชื้นแทรกลงตรงกลางกลีบแหวกออก ส่งนิ้วชี้ลูบไล้จนกระทั่งพบเม็ดเล็กกลางร่องงาม ร่างเล็กสะดุ้งขึ้นยามเขากดลงแรงคลึงเม็ด“เดือนจ๋า คนดี พี่ขอได้ไหม”สาวน้อยไร้ประสบการณ์ไม่เข้าใจสิ่งที่พันแสงถาม เธอเอียงหน้าไปอีกทางยามเขาซุกไซ้ลำคอ มือแกร่งด้านล่างยังล้วงลึก อีกมือกอบกุมทรวงงามบีบเคล้นลงแรงเต็มมือ ร่างเล็กนอนระทวยทำได้เพียงแอ่นร่างรับไฟพิศวาสส่งเสียงครางในลำคอ กระทั่งนิ้วของคนด้านบนเริ่มสอดใส่เข้าไปทางร่องรักจึงได้รู้สึกตัว“พี่แสง อ่า ไม่ได้นะ อื้อ อ่า อย่า อย่าสอดนิ้วเข้าไป”เสียงห้ามปรามแผ่วเบาปนกระเส่า น้ำหวานเอ่อล้นสวนทางกลับเสียงร้องทักท้วง นิ้วยาวเรียวส่งเข้าทาง แม้ว่าไม่ถนัดถนี่นักแต่ยังพอเข้าไปได้“โอ้! เด
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทพิเศษ 1
บทพิเศษ 1หกปีที่แล้ว“มา ๆ หนูเดือน มากินกัน”ศศินารีบวิ่งนำพันแสงมาจากทางเนินเขาหลังบ้านเมื่อได้ยินเสียงคุณน้าระพีร้องเรียกแต่ไกล“พี่แสง เร็ว ๆ สิ เดือนหิวแล้วนะ”เสียงหัวเราะหวานใสบนใบหน้าของเด็กสาววัยสิบเจ็ด พวงแก้มยุ้ยออกเล็กน้อยด้วยโฮร์โมนวัยรุ่น ผมเลยติ่งหูแต่ไม่ประบ่าพันแสงมองตามร่างเล็กในชุดกางเกงยีนส์สีซีดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งลายสก็อตสีแดงตัวเก่งที่ศศินาชอบสวม เธอวิ่งไปหัวเราะไปจนเสียงฝีเท้ากระทบพื้นดินหยอกล้อไปกับเสียงหวานใสผสมผสานเสียงของลมหนาวที่กำลังพัดผ่าน นำกลิ่นใบยาสูบที่บ่มอยู่ในโรงบ่มกำจายโดยรอบบ้านไม้สองชั้นกลางไร่ยาสูบชัยสงคราม“ค่อยเดินสิ ประเดี๋ยวก็ล้ม”“ไม่หรอกค่ะ ฮ่า ฮ่า เร็วสิ พี่แสงเดินอย่างกับคนแก่”“พี่ไม่ใช่คนแก่สักหน่อย”ศศินาหยุดแล้วหันหลังกลับมายืนเท้าสะเอวมองตรงไปทางร่างสูงใหญ่ผิวสีเข้มผิดไปจากคนเหนือทั่วไป เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มใส่ในกางเกงยีนส์คาดเข็มขัดหนังสีน้ำตาลธรรมดา สวมรองเท้าบูธสำหรับใส่ในไร่สีดำ ผมยุ่งเหยิงจากแรงลมที่พัดไปมารอบตัว ดวงตาสีนิลจ้องตอบเธอเปล่งประกายเจิดจ้ามีความสุขวันนี้พันแสงเรียนจบปริญญาโทดั่งที่ตั้งใจไว้ เขากลับมาอยู่บ้านเพื่
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 30 ~ จบบริบูรณ์
บทที่ 30 ~ จบบริบูรณ์พันแสงหยุดรถกลางทางมองศศินาที่หันจ้องหน้าเขาแววตาสงสัย หน้าคมเข้มยิ้มกว้างยกมือเล็กขึ้นจูบ“วันนี้คนที่บ้านเยอะหน่อยนะ”“อะไรนะคะ คนอะไรกันคะ คนงาน?”พันแสงหัวเราะเบา ๆ ชะโงกหน้าจูบปากหวานจิ้มลิ้มแล้วถอยห่างออกมา“เราจะไปไร่ชัยสงครามกัน”“อ้าว ทำไมคะ เดือนจะกลับบ้านนะ”พ่อเลี้ยงปล่อยมือสาวร่างเล็ก หันไปขับรถต่อแต่เลี้ยวเข้าทางไร่ชัยสงครามปล่อยให้ศศินามึนงงสงสัย กระทั่งเข้ามาถึงปากทางเข้าบ้านจึงเห็นลานบ้านมีแต่โต๊ะงานเลี้ยงและเวทีเล็ก ๆ กลางลาน“มีงานเหรอคะ งานอะไรกัน”ศศินาชะเง้อมองคนงานที่กำลังทำอาหารกันวุ่นวาย มีแขกมาบ้างแล้วนั่งอยู่ที่โต๊ะ“งานแต่งงาน”“หื้อ งานแต่งงานใครคะ”ศศินาเอี้ยวใบหน้าหวานคมกลับมาที่พันแสง เห็นสีหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มไม่พูดอะไรแล้วลงจากรถไปเธอรอให้เขาอุ้มร่างเล็กลงรถแล้วประคองเธอเดินตัดผ่านลานบ้านไปยังตีนบันไดขึ้นบ้าน“มากันแล้ว เจ้าบ่าวเจ้าสาว”ศศินาทวนคำในใจ เจ้าบ่าวเจ้าสาว เธอมองบนบ้านห้อยทั้งสายสิญจน์และดอกไม้ประดับประดาเต็มเรือน“ไปห้องพี่ก่อน”ศศินาถูกจูงมือแม้เธอจะยังเหลียวหลังมองข้าวของบนเรือน ทั้งบายศรี และยังพานพุ่มดอกไม้เธอก้า
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 29 ~ ได้โปรด
บทที่ 29 ~ ได้โปรดพันแสงขับรถด้วยความเร็วลงเนินเขา ใจเต้นโครมครามเมื่อนึกถึงใบหน้างาม เขามีเรื่องจะบอกเธอ คำพูดที่เขาติดค้างเธอไว้เมื่อหกปีก่อนชายหนุ่มลดความลงเร็วเมื่อถึงโค้งหักศอกใกล้ตีนเขา สังเกตเห็นรถมูลนิธิข้างทางและรถของฝูงชนที่มุงดูเหตุการณ์อีกฝั่งเป็นรถหกล้อบรรทุกรวงข้าวคงกำลังเร่งเพื่อไปให้ทันโรงสีปิดจนเกิดเหตุเขาชะลอรถเพื่อดูรถของผู้เสียหาย แสงอาทิตย์ยามเย็นพาดผ่านเหลี่ยมเขาแมกไม้เป็นเงาทอดยาวสีทองส่องไปยังรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่“ไม่ ไม่ ไม่!!”“เอี๊ยด!!”เขาตบพวงมาลัยเข้าข้างทางกะทันหัน ลงจากรถวิ่งข้ามถนนไปยังรถเกิดเหตุอย่า! ขอเถอะ! อย่าเป็นอย่างที่เขาคิด อย่า! ได้โปรด!ช่วงเวลาช่างยาวนานในระหว่างที่เขากระโดดก้าวข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้าม หัวใจเต้นถี่รัวและบีบรัดแน่น ช่องท้องมวนขึ้นตีจนจุกถึงลิ้นปี่“ป้อเลี้ยง! มาทำอะไรครับ เดี๋ยวครับ”พันแสงไม่ฟังเสียงห้าม เขาแหวกคนมูลนิธิเข้าไปใกล้รถที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่เห็นร่างเล็กในรถ“เธออยู่นี่ครับ”พันแสงมองหน้าคนมูลนิธิ สติยังไม่กลับคืนมา เขามึนจนแยกไม่ออกว่าเสียงที่พูดหมายถึงอะไร“ป้อเลี้ยง ป้อเลี้ยง รู้จักคนในรถเหรอครับ”หน้าคม
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 28 ~ พราวพิลาส
บทที่ 28 ~ พราวพิลาสมือใหญ่ยังตัดขนมสาคูไส้หมูออกเป็นสองชิ้นก่อนจะใช้ส้อมเล็กจิ้มเข้าปากตามด้วยพริกเม็ดใหญ่และผักสด มองหน้าแม่รอคำถามต่อไป“เรื่องหนูเดือน”“ครับหนูเดือน”“เขาลือว่าเห็นลูกจูบกันกับหนูเดือนที่หน้าร้านเบเกอรี่ที่หนูเดือนเป็นเจ้าของ จริงหรือเปล่า”“ครับ จริง”เขาจิ้มสาคูชิ้นที่เหลือเข้าปากตามด้วยพริกสดและผัก“ฝีมือแม่อร่อยเหมือนเคย แล้วยังไงครับ”“กะ ก็ มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร ทำไมแม่ไม่รู้”เขาวางส้อมลงแล้วหยิบน้ำขึ้นดื่ม เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะวางแก้วน้ำลง“ก็ประมาณสามเดือนครับแม่ ตั้งแต่เดือนกลับมางานศพพ่อเลี้ยงตา”ระพีสะดุ้งตกใจ สามเดือนนั้นมันถือว่านานพอสมควร แล้วลูกชายของเธอก็ปิดบังเรื่องนี้มาตลอด“ตอนนี้ผมกับเดือน เรา เอาเป็นว่าอยู่ด้วยกันแล้วครับแม่”“ได้ยังไง ก็ ก็ลูกอยู่บ้านตลอด”“ผมจะไปเฉพาะช่วงกลางคืนแล้วค่อยกลับมานอนบ้านครับ”“แสง!!”ระพีร้องอุทาน เธอนึกถึงเด็กสาวอายุสิบเจ็ดร่างเล็กที่เธอเห็นครั้งสุดท้ายในวันเพลิงไหม้ มือเล็กของศศินาประคองร่างเธอไว้ไม่ให้ล้มโดยที่พันแสงยืนชี้หน้าเด็กสาวคนนั้น“แสง แสงบอกแม่สิว่า แสงไม่ได้ทำลงไปเพราะอยากจะแก้แค้น”พันแ
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 27 ~ อดีตยากจะฝังกลบ
บทที่ 27 ~ อดีตยากจะฝังกลบ“แม่อุ๊”แม่อุ๊ร่างท้วมวางไม้กวาดทางมะพร้าวพิงไว้กับเสาบ้าน เดินไปหาพ่อเลี้ยงพันแสงที่ยืนเสียงอยู่ตรงตีนบันได“เจ้า ป้อเลี้ยง”“ฉันมีเรื่องจะถาม”พันแสงเดินลงมุดเข้าใต้ถุนบ้านที่เตี้ยเกินไปสำหรับเขานั่งลงบนแคร่ไม้ข้างใต้บทที่“ป้อเลี้ยงจะถามหยั่งข้าเจ้า”“เรื่องรอยบนหลังของเดือน”แม่อุ๊สะดุ้งจ้องหน้าเข้มดุเอาเรื่อง นึกสงสัยพ่อเลี้ยงเห็นรอยแผลของคุณหนูได้ยังไง“คุณหนูบ่หื้อผู้ใด๋อู้”“แต่แม่อุ๊ต้องพูด”ร่างท้วมเหลียวมองไปบนบ้านยังได้ยินเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำแล้วจึงหันกลับมาหาพ่อเลี้ยง“ก็เมื่อปี๋นั้นคืนที่ฉลองงานรับปริญญา ป้อเลี้ยงจำได้ก๋า”พันแสงพยักหน้า เขาจะจำไม่ได้ได้อย่างไรในเมื่อเขาพาสาวน้อยแวะเข้าข้างทางแล้วทำให้เธอต้องเสียสาวเป็นครั้งแรก“ป้อเลี้ยงมาส่งเปิ้นสะค่อนดึ๋ก ป้อเลี้ยงตาเกี้ยดนั่ก[1] เจ๊า[2]มาหื้อคนงานมัดคุณหนูกับเสาพู้น”พันแสงมองตามมือแม่อุ๊ไปที่เสากลมหน้าสุดของใต้ถุนบ้าน หน้าคมเข้มเริ่มเปลี่ยนสี“มัด?”“เจ้า เปิ้นสั่งคนงานมาหันเปิ้นลงแส้ แฮงนั่ก ตะโกนลั่น หื้อจำไว้บ่าต้องแอ่วบ้านป้อเลี้ยงอีก ไม่งั้นเปิ้นจะเผาไฟไร่ชัยสงคราม โอ้ย!ป้อเลี้ย
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 26 ~ ร่องรอย
บทที่ 26 ~ ร่องรอยพันแสงเดินผ่านร่างอวบท้วมสูงวัยตามศศินาขึ้นบนบ้านทิ้งให้คนแก่วิ่งตามขาขวิด“ป้อเลี้ยง ป้อเลี้ยง”ร่างสูงหยุดเมื่อถึงกลางโถงหันกลับมาส่งสายตาคมดุจนแม่อุ๊ชะงักร่างยืนนิ่ง“ไม่ต้องขึ้นมา รอข้างล่าง”เขาเดินตามศศินาเข้าไปห้องนอนเล็กห้องเดิมกระแทกประตูตามหลัง“พี่แสงตามเดือนเข้ามาทำไมคะ เราหมดเรื่องคุยกันแล้ว”พันแสงกระชากข้อศอกให้ศศินาหันกลับมาสู้หน้าเขา ดวงตากลมโตโกรธขึ้งปนหวาดระแวง“เดือนกลัวอะไร”“เปล่า เดือนไม่ได้กลัวอะไร ปล่อยสิค่ะ”ศศินาบิดข้อศอกออกเดินไปยังมุมห้องเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาเตรียมตัวไปอาบน้ำ“เดือนจะไปอาบน้ำ พี่แสงถอยไป”พันแสงขยับร่างขวางหน้ากั้นระหว่างร่างบางและประตูไม้เมื่อศศินาทำท่าจะเดินออกนอกห้อง“ถอดชุดออกสิ”ปากจิ้มลิ้มเม้มแน่น เธอแหงนหน้าเกือบตั้งบ่าถลึงตาใส่พ่อเลี้ยงจอมบงการ“เดือนจะไปถอดในห้องน้ำ ถอยออกไปพี่แสง”อารมณ์สาวร่างเล็กกว่าเดือดขึ้นเช่นกัน ตะวาดเสียงหวานใส่หน้าพ่อเลี้ยงไม่กริ่งเกรง“จุ๊ ๆ ๆ ตั้งแต่เรียกพี่แสงเต็มปากก็ดุเป็นหมาขึ้นมาทันที”เท้าบางเริ่มซอยถอยหลังเมื่อร่างสูงย่ำเบา ๆ เดินหน้าจนแผ่นหลังบอบบางชิดขอบโต๊ะเล็ก เขาดึงผ้า
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 25 ~ คราวหน้า
บทที่ 25 ~ คราวหน้าพันแสงนิ่งรอปล่อยให้น้ำกามสีขาวถูกรีดจนหมดจึงถอดกายออก ยึดตัวขึ้นมองหญิงสาวที่ยังนอนอ้าขาเพราะถูกมัด น้ำร่องงามและน้ำของเขาไหลปะปนลงสู่เบาะ พันแสงจึงเอื้อมมือไปหยิบกระดาษอเนกประสงค์สำเร็จรูปจากช่องเก็บของตรงกลาง“ปล่อยเดือนก่อนสิ”“อย่าเพิ่ง พี่จะเช็ดให้ก่อน”ศศินาแม้จะเคยรสรักแต่นี่มันกลางแจ้งทั้งขาก็เปิดอ้าออกกว้าง เธอรู้สึกใคร่สะเทิ้นอายเขาเช็ดตรงเนินสวาทที่น้ำไหลเปื้อน ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยร้องครางเบา ๆ“แค่นี้ก็เสียวแล้วคนสวย”ศศินาจ้องพันแสงเข่นเขี้ยว ส่วนชายหนุ่มกำลังก้มหน้าเช็คน้ำให้เธออย่างตั้งใจ“พี่แสงพูดว่าจะไม่ปล่อยเดือนหมายความว่ายังไง”“ฮื้อ ก็ตามนั้น เดือนเป็นเมียพี่ จะให้พี่ปล่อยเดือนไปได้ยังไง”“ก็แค่เมียบำเรอเท่านั้น เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”มือแกร่งเริ่มหนักมือตามแรงอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้น เขาหยุดก่อนที่จะทำให้ความสาวของเธอช้ำ จ้องหน้าสาวน้อยที่นอนอ้าขาสู้ตาเขา“ไม่มีทาง เป็นเมียก็คือเมีย ไม่มีแบ่งหรอกว่าจะเป็นเมียบำเรอหรือเมียอะไร”“แล้วคุณพราวพิลาศ”“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”“แต่คนในอำเภอ..”“เดือนหึง?”“เปล๊า”ศศินาเงียบเสียงลงทันทีเมื่อเรื่องชักจะ
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 24 ~ NC ***
บทที่ 24 ~ NC ***มือแหวกกลีบออกดูเห็นน้ำเริ่มไหลออกมา กลิ่นอิสตรีโชยโรยริน เขาแหย่นิ้วเข้าหมุนวนช้า ๆ หงายมือสอดใส่“ก่อนที่พี่จะเอาแสงน้อยเสียบร่องของเดือน เราจะเล่นถามตอบกัน”“อือ อา พ่อเลี้ยง”“กฎคือเมื่อพี่ถามเดือนต้องตอบ ถ้าเดือนไม่ตอบจะโดนลงโทษ”พันแสงเพิ่มนิ้วไปสองนิ้วสอดข้างในเขี่ยปุ่มกระสันจนศศินาร้องลั่น“อือ อือ ตกลง พอ ๆ ก่อน”เสียงกระเส่าปนครางร้องลั่น เธอหุบขาลงไม่ได้เพราะพันแสงยังจับอีกข้างไว้ เขาหยุดนิ้วแล้วเคลื่อนไหวช้า ๆ แทน“เปิดร้านมากี่เดือนแล้ว”ดวงตาแข็งกร้าวไม่ผ่อนปรนจ้องตากลมโตดั่งกวาง ศศินาร้องบอกเสียงกระเส่า“สามเดือนค่ะ อือ พ่อเลี้ยง ไหนว่าไม่ทำโทษ”มุมปากยักขึ้นนิดหน่อยก่อนจะบึ้งตึงเหมือนเดิม นิ้วสอดเร็วเขี่ยข้างในที่อ่อนนุ่ม“ลืมบอกไป ถ้าเดือนตอบคำถามจะได้รางวัลเช่นกัน”เธอบิดขาพยายามจะให้พ้นแรงจับของมือแกร่ง เขายังกำแน่นไม่ปล่อย“คำถามต่อไป ทำไมไม่บอกพี่เรื่องเปิดร้าน”ศศินาเม้มปากนิ่งสะบัดหน้าหนีแต่นิ้วมือร้ายช่างช่ำชอง เขาดันอีกแล้วขยี้เม็ดร่อง“โอ๊ย พ่อเลี้ยง พอ ๆ อือ อือ”พันแสงไม่หยุด เขารอจนกว่าศศินาจะตอบ มองมือตรงเนินอูม นิ้วมือสีเข้มตัดกับผิวขา
