ไม่มีคำสัญญา

การตัดสินใจของไรเนอร์มีเหตุผลเสมอ ลูเซียนจะมองไม่เห็นถ้าเราใช้ทางเข้าของพนักงาน ไม่มีเหตุผลที่เขาจะใช้ทางนี้ หวังว่าตอนนี้เขาจะกลับไปแล้วหลังจากเห็นไรเนอร์กับฉันออกจากห้อง

เราเดินไปตามทางเดินสักพักก่อนจะถึงห้องของไรเนอร์ ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาที่ฉันต้องยืนอยู่หน้าประตู ขอร้องเขาเพื่อเข้าไปข้างใน ครั้งนี้ไรเนอร์เป็นคนเปิดประตูให้แล้วดึงฉันเข้าไปข้างในก่อนจะล็อกประตูด้านหลังเรา

ขาหมดเรี่ยวแรง ฉันเข่าอ่อนทรุดลงบนพื้นด้วยความโล่งใจ ความเป็นจริงมันโหดร้ายมาก ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา ไรเนอร์คุกเข่าลงและกอดฉันอย่างแผ่วเบาไว้ในอ้อมแขนอันอบอุ่น ระหว่างที่ร้องไห้อย่างเงียบๆ ถามตัวเองไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่า…ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉัน

“ผมขอโทษ นาตาลี” ไรเนอร์พูดออกมาแผ่วเบา

“คุณขอโทษ…ทำไม?” ฉันถามระหว่างสะอื้น

“ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณเร็วกว่านี้ ขอโทษที่คุณต้องมาเจอเรื่องแบบนี้…”

“คุณรู้มานานแค่ไหนแล้ว” ฉันถามอย่างแผ่วเบา

“ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเข้าไปในห้อง ผมขอโทษ. ผมหาโอกาสเหมาะที่จะบอกคุณไม่ได้” ไรเนอร์ตอบอย่างจริงใจ

“มันไม่ใช่ความผิดของคุณ…มันเป็นความผิดของฉันเอง” ฉันพูดด้วยรอยยิ้มเศ