สีหน้าของแม่สามีแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด เธอกัดฟันมองหลี่ยวน "ลูกชาย อย่ามัวเสียเวลากับผู้หญิงคนนี้เลย พวกเราไม่ใช่คนไร้เหตุผล คืนเงินในส่วนของเธอไปก็พอ จะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกันอีกในภายหลัง พวกเราจะได้อยู่อย่างสงบสุข”หลี่ยวนงุนงงอย่างมาก "แม่ พูดอะไรกันครับ? หลังจากที่เธอทำเรื่องแบบนั้นลงไป ตามกฎหมายเธอควรจะแยกตัวออกไปโดยไม่ได้รับเงินสักบาท ทำไมผมต้องให้เงินเธอด้วย? แม้แต่ศาลก็ต้องตัดสินว่าเราเป็นฝ่ายถูก"พ่อสามีอดไม่ได้ที่จะด่า "ใช่แล้ว ถึงบ้านหลังนี้จะไหม้เป็นเถ้าถ่าน ฉันก็ไม่มีวันยกมันให้ผู้หญิงอย่างเธอหรอก""ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไปยื่นฟ้องหย่าที่ศาล คืนนั้นคุณผลักอันอัน ทำให้เขาศีรษะบาดเจ็บจนเลือดออก นั่นถือเป็นการทำร้ายร่างกาย อันอันก็เป็นพยานให้ได้ ฉันอยากรู้ว่าผู้พิพากษาจะเข้าข้างใคร ตอนนั้นฉันจะเรียกญาติพี่น้องของพวกคุณทั้งหมดมานั่งฟังที่ศาลด้วย"แม่สามีตกใจจนพูดไม่เป็นภาษา "ไม่ได้ ห้ามไปศาล หลี่ยวน รีบเซ็นชื่อเร็วเข้าสิ หน้าที่การงานของลูกกำลังก้าวหน้า จะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้มาทำลายชีวิตที่เหลือของลูกเหรอ? ถ้าเรื่องถึงศาล พวกเราจะเสียหน้าหมด"หลี่ยวนจ้องมองฉันด้วยสายตาดุ
ข่าวการหย่าร้างระหว่างฉันกับหลี่ยวนแพร่สะพัดไปถึงญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงอย่างรวดเร็ว พวกเขาด่าทอฉันในกลุ่มแชทครอบครัวโดยไม่สนใจว่าฉันจะยังอยู่ในกลุ่มเมื่อเห็นคำพูดที่น่ารังเกียจเหล่านั้น ฉันเพียงแค่เลิกคิ้วและเก็บทุกอย่างไว้เป็นหลักฐาน แล้วรีบนำไปแจ้งความกับตำรวจหลี่ยวนโกรธจัดและถามฉันว่า "เราหย่ากันแล้ว เธอยังจะเอายังไงอีก? เธอนี่มันใจร้ายใจดำจริงๆ!"ฉันไม่ตอบอะไร คว้าหยิบกระเป๋าแล้วตรงไปที่บ้านของพวกเขาสถานการณ์ภายในบ้านกำลังลุกเป็นไฟ เพราะฉันแจ้งความข้อหาใส่ร้ายหมิ่นประมาท ญาติที่แสนดีของพวกเขาคงได้ไปเที่ยวสถานีตำรวจกันครบแล้วฉันเคาะประตู คนที่มาเปิดคือหลี่ยวนไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน เขาดูแก่ลงไปเป็นสิบปี สภาพทรุดโทรมรุงรังมาก"มาทำไม? ยังทำให้พวกเราเดือดร้อนไม่พออีกเหรอ?""ลืมแล้วเหรอ ฉันยังมีของขวัญชิ้นใหญ่ที่ยังไม่ได้มอบให้นาย"ฉันมองเขาอย่างรังเกียจแล้วเดินไปนั่งไขว่ห้างบนโซฟาพ่อสามีแม่สามีก็อยู่ที่บ้านด้วย พอเห็นฉันเดินเข้ามา ทั้งคู่ก็ทำหน้าเหมือนอยากจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆฉันไม่อยากอ้อมค้อม โยนผลตรวจผลตรวจดีเอ็นเอจากในกระเป๋าลงบนโต๊ะ "ก่อนที่พวกคุณจะมาเอาเรื่องฉัน ดูอ
พ่อสามีมองไปที่แม่สามี "คุณนั่นแหละที่ขัดขวางไม่ให้อี้หลินตรวจดีเอ็นเอใหม่ ที่แท้คุณวางแผนจะโยนความผิดให้อี้หลินมาตั้งแต่แรก! ความจริงคุณนั่นแหละที่เป็นคนทำเรื่องน่าอับอายพวกนี้! ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยระแคะระคายเลยสักครั้ง! บอกมา! หลี่ยวนเป็นลูกของคุณกับใครกันแน่?"หลี่ยวนก็แสดงสีหน้าเคียดแค้น "แม่! แม่ทำให้ผมต้องหย่ากับอี้หลิน แล้วอันอันก็เป็นลูกแท้ๆ ของผม!"ในที่สุดแม่สามีก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เธอมองมาที่ฉัน "เธอหย่ากันแล้ว เงินก็เอาไปแล้ว จะกลับมาทำไมอีก? เรื่องนี้ฉันปิดบังมาได้ตั้งสามสิบปี แต่มาพังหมดเพราะเธอ!"ฉันกลอกตา "คุณแม่เป็นคนทำร้ายฉันก่อน อันอันเพิ่งสามขวบ คุณไล่พวกเราสองแม่ลูกออกจากบ้านกลางดึก ทำไมคะ? ทำไมจะกลับมาแก้แค้นไม่ได้? ฉันจะบอกให้นะ นี่แหละกรรมตามสนอง คุณคงไม่คิดจริงๆ หรอกนะว่าจะปิดบังเรื่องนี้ได้ไปตลอดชีวิต! คุณคิดว่าฉันจะยอมเป็นแพะรับบาปด้วยความเต็มใจเหรอ?"พ่อสามีโกรธจนตัวสั่น เขาตบหน้าแม่สามีอย่างแรง "สามสิบปี! ผมเลี้ยงลูกคนอื่นมาตั้งสามสิบปี!"หลี่ยวนพยายามจะไกล่เกลี่ย แต่ถูกพ่อสามีผลักออก "แม่ลูกไร้ยางอายพวกนี้ หลอกฉันมาตั้งสามสิบปี ฉันจะบีบคอแกใ
เห็นคุณครูกำลังจะพาอันอันออกมา ฉันเตรียมจะเดินออกไป แต่หลี่ยวนกลับคุกเข่าลงตรงหน้าฉันพร้อมน้ำตาไหลพราก"อี้หลิน ไม่สิ ที่รัก ผมรู้ตัวแล้วว่าทำผิด แม่ผมนอนอยู่ที่โรงพยาบาลไม่มีคนดูแล ผมก็ต้องทำงานหาเงิน แค่คนเดียวดูแลทุกอย่างไม่ไหวจริงๆ เห็นแก่ที่เราเคยเป็นสามีภรรยากัน กลับมาเถอะนะ ถ้าคุณกลับมา ผมจะโอนบ้านให้เป็นชื่อคุณ..."ฉันไม่สนสายตาแปลกๆ ของคนรอบข้าง ตวาดเสียงดัง "สามีภรรยาอะไร? ถ้าให้พูดถึงชีวิตที่อยู่กับคุณมาหลายปี ฉันก็แทบจะอาเจียน ทำไมล่ะ? พอไม่มีแม่บ้านคอยรับใช้แล้วเลยนึกถึงฉันเหรอ? คิดว่าฉันโง่มากหรือไง? ฉันอยู่กับลูกมีความสุขดี จะให้กลับไปรับใช้คุณกับแม่คุณเนี่ยนะ? ฝันไปเถอะ!"หลี่ยวนถูกฉันด่าจนหน้าเสีย ก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไรคุณครูพาอันอันมายืนที่ประตู ฉันมองไปที่หลี่ยวน "อย่ามาหาฉันอีก ออกไปให้พ้นหน้าฉัน นี่เป็นคำที่คุณเคยพูดกับฉัน ตอนนี้ขอคืนให้คุณ""อ้อ คุณยังมีพ่อแท้ๆ อยู่นะ ตอนนี้ลำบากมากนักก็ลองไปหาเขาสิ อย่ามายุ่งกับฉัน"หลี่ยวนโกรธจนลุกขึ้นยืน "เธอ!"ฉันทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก็รีบพาอันอันขึ้นแท็กซี่ที่จอดอยู่ข้างๆ แล้วจากไป ไม่สนใจหลี่ยวนที่ยืนแข็งทื่ออยู่ที
ตอนรับโทรศัพท์จากพ่อสามี ฉันกำลังทำงานล่วงเวลาที่บริษัท ยุ่งจนหัวหมุนไปหมดเสียงตะโกนดังมาจากปลายสาย "โจวอี้หลิน แกนี่มันหน้าด้านไร้ยางอาย! รีบกลับบ้านมาเดี๋ยวนี้! เร็วๆ เลย! ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องน่าอับอายของแกไปป่าวประกาศให้ทั่ว!"ก่อนที่ฉันจะได้ตอบกลับ พ่อสามีก็ตัดสายไปก่อน ทิ้งให้ฉันนั่งงงอยู่ที่โต๊ะทำงานตอนนั้นงานที่ทำอยู่เสร็จพอดี ฉันจึงคว้ากระเป๋าแล้วรีบเดินทางกลับบ้านพอเปิดประตูเข้าบ้านไปก็เห็นพ่อสามีนั่งอยู่บนโซฟา บนโต๊ะมีกระดาษสองแผ่นวางอยู่ มีข้อความระบุอยู่เต็มหน้ากระดาษฉันไม่ได้สนใจอะไรมาก เปลี่ยนรองเท้าแล้วมองไปที่เขา "พ่อคะ มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า?"พ่อสามีแค่นเสียงเย็นชา มองฉันอย่างโกรธแค้น "แกทำอะไรลงไป แกไม่รู้ตัวเหรอ? ต้องให้ฉันเปิดโปงด้วยหรือไง?"ฉันหมดความอดทน "ฉันไม่รู้ว่าคุณพ่อพูดถึงเรื่องอะไร บอกมาตรงๆ เถอะค่ะ"วินาทีต่อมา พ่อสามีก็ขว้างกระดาษสองแผ่นนั้นใส่หน้าฉันอย่างแรง "ฮึ ดูเองสิ! ตระกูลเราซวยจริงๆ ที่ได้ลูกสะใภ้แบบแก!"ฉันก้มลงดู เห็นตัวหนังสือที่เขียนชัดเจนว่า --- ทั้งสองไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดและบนผลตรวจมีชื่อของพ่อสามีกับลูกชายฉัน ห
แม่สามีชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเห็นผลตรวจดีเอ็นเอที่กองอยู่บนพื้นฉันเห็นความตกใจฉายผ่านใบหน้าของเธอ ในขณะที่กำลังสงสัย แม่สามีก็ยกมือตบหน้าฉัน "อันอันไม่ใช่หลานแท้ๆ ของเราเหรอ? เธอทำแบบนี้ได้ยังไง? เสี่ยวยวนของเราก็ดีกับเธอไม่ใช่เหรอ! ทำไมเธอถึงทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้?"พ่อสามีก็พูดเสริม "โทรหาพ่อแม่ของเธอซะ ฉันอยากถามพวกเขาว่าสั่งสอนลูกสาวมายังไง ทำเรื่องน่าอับอายแบบนี้ไม่กลัวกรรมตามสนองบ้างเหรอ?"ฉันอดทนอดกลั้นความรู้สึกในใจไว้ "ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย อันอันเป็นลูกแท้ๆ ของหลี่ยวน ถ้าไม่เชื่อก็รอให้เขากลับมาก่อน ถ้าจำเป็นก็ให้เขาพาอันอันไปตรวจดีเอ็นเอใหม่!"พ่อสามีไม่ตอบ เพียงแต่จ้องหน้าฉันแม่สามีด่าทอฉันอย่างลนลาน "เธอทำเรื่องน่าอับอายแล้วยังกล้ามาพูดแบบนี้อีก? ต่อให้เสี่ยวยวนกลับมาเขาก็ไม่มีทางยกโทษให้เธอหรอก! จะตรวจดีเอ็นเออะไรอีก ผลมันก็ชัดเจนอยู่ตรงหน้านี่ ถ้าอันอันเป็นลูกแท้ๆ ของเสี่ยวยวน ทำไมถึงไม่มีความเกี่ยวพันทางสายเลือดกับพ่อสามีล่ะ? จะรอให้เธอสมรู้ร่วมคิดกับโรงพยาบาลมาหลอกพวกเราอีกเหรอ?"ขณะที่ฉันกำลังจะโต้แย้ง อันอันก็เดินออกมาจากห้อง "คุณปู่คุณย่า แม่ครับ ทำไมทะเลา
เขาพูดว่าเด็กนั่น ไม่ใช่อันอันเมื่อตระหนักถึงเรื่องนี้ ฉันก็เข้าใจทันทีว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เชื่อว่าอันอันเป็นลูกแท้ๆ ของเขาฉันหายใจเข้าลึกๆ "หลี่ยวน เราแต่งงานกันมาสี่ปี รู้จักกันมาหกปี คุณไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นคนแบบไหน? แม้คุณจะไม่เชื่อใจฉัน แต่อย่างน้อยก็ควรจะเชื่อใจอันอันสิ"สามีหยุดเงียบไปครู่หนึ่ง "แค่สี่ปี มันพิสูจน์อะไรได้? ยิ่งไปกว่านั้น อันอันตั้งแต่เกิดมาก็หน้าตาไม่เหมือนผม ทุกคนรอบข้างต่างพูดแบบนี้ คุณจะให้ผมคิดยังไง?"ฉันพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าจะโต้เถียงกับพวกเขาอย่างไรต่อไปดี"ดี ในเมื่อพวกคุณไม่เชื่อว่าอันอันเป็นลูกหลานแท้ๆ ของคุณ งั้นเราก็ไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดีเอ็นเอกันอีกครั้ง ไปกันเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะไปปลุกอันอัน"พอพูดแบบนั้นจบ ฉันก็คิดจะเดินไปที่ห้องนอน แต่กลับถูกสามีคว้าแขนเอาไว้เขาผลักฉันออกไปข้างๆ แล้วตวาดด้วยความโมโห “จะหยุดได้หรือยัง? คุณยังคิดจะไปสร้างเรื่องที่โรงพยาบาลอีกเหรอ? แค่นี้ยังอับอายกันไม่พอหรือไง? ต้องประกาศให้โลกรู้หรือเปล่าว่าผมเลี้ยงลูกคนอื่นอยู่!”ฉันรู้สึกขำ "มีอะไรให้ต้องอายด้วย? ฉันไม่มีอะไรต้องละอายใจ! พวกคุณไม่เชื่อไม่ใช่เหรอ? งั้น
เขามองฉันด้วยความโกรธ "ฉันจะให้เกียรติเธอเป็นครั้งสุดท้าย บอกฉันมาตามตรง อันอันเป็นลูกของเธอกับใคร? ไม่งั้นถ้าเรื่องอื้อฉาวนี้แพร่ออกไป คนที่อับอายที่สุดก็คือเธอเอง!"ฉันลูบแก้มที่บวมแดงและร้อนผ่าว พลางยิ้มเยาะ "งั้นก็ป่าวประกาศออกไปเลยสิ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด จะพูดยังไงก็ตามใจ"สามีฉันคว้าคอเสื้อฉัน พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน "เธอสวมเขาให้ฉันมากี่ปีแล้ว ทำไมฉันจะถามไม่ได้? เธอไม่อายแต่ฉันอายนะ! ฉันต้องตาบอดแน่ๆ ถึงได้แต่งงานกับผู้หญิงแบบเธอ!"ฉันหลับตาลง "งั้นก็หย่ากันเถอะ ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับครอบครัวพวกคุณแล้ว อันอันจะอยู่กับฉัน ถึงยังไงพวกคุณก็ไม่ยอมรับเขาอยู่แล้ว"เมื่อเห็นฉันพูดถึงเรื่องหย่า สามีก็โกรธจัด "เธอยังกล้าพูดเรื่องหย่าอีก? เอาลูกนอกสมรสของเธอออกไปจากบ้านนี้เดี๋ยวนี้! ออกไปเลย! แค่เห็นหน้าพวกเธอฉันก็ขยะแขยงแล้ว! รู้แบบนี้ฉันน่าจะบีบคอมันให้ตายตั้งแต่เกิดแล้ว!”ตลอดหกปีที่รู้จักกัน ฉันไม่เคยได้ยินหลี่ยวนพูดจาร้ายกาจขนาดนี้มาก่อนเลยเห็นฉันยืนนิ่ง แม่สามีก็รีบวิ่งเข้าห้องนอน โยนข้าวของทั้งหมดของฉันออกมาในเวลาอันรวดเร็วเสียงอึกทึกปลุกอันอันที่กำลังนอนหลับให้ตกใจตื่น เขาร้องไ
เห็นคุณครูกำลังจะพาอันอันออกมา ฉันเตรียมจะเดินออกไป แต่หลี่ยวนกลับคุกเข่าลงตรงหน้าฉันพร้อมน้ำตาไหลพราก"อี้หลิน ไม่สิ ที่รัก ผมรู้ตัวแล้วว่าทำผิด แม่ผมนอนอยู่ที่โรงพยาบาลไม่มีคนดูแล ผมก็ต้องทำงานหาเงิน แค่คนเดียวดูแลทุกอย่างไม่ไหวจริงๆ เห็นแก่ที่เราเคยเป็นสามีภรรยากัน กลับมาเถอะนะ ถ้าคุณกลับมา ผมจะโอนบ้านให้เป็นชื่อคุณ..."ฉันไม่สนสายตาแปลกๆ ของคนรอบข้าง ตวาดเสียงดัง "สามีภรรยาอะไร? ถ้าให้พูดถึงชีวิตที่อยู่กับคุณมาหลายปี ฉันก็แทบจะอาเจียน ทำไมล่ะ? พอไม่มีแม่บ้านคอยรับใช้แล้วเลยนึกถึงฉันเหรอ? คิดว่าฉันโง่มากหรือไง? ฉันอยู่กับลูกมีความสุขดี จะให้กลับไปรับใช้คุณกับแม่คุณเนี่ยนะ? ฝันไปเถอะ!"หลี่ยวนถูกฉันด่าจนหน้าเสีย ก้มหน้านิ่งไม่พูดอะไรคุณครูพาอันอันมายืนที่ประตู ฉันมองไปที่หลี่ยวน "อย่ามาหาฉันอีก ออกไปให้พ้นหน้าฉัน นี่เป็นคำที่คุณเคยพูดกับฉัน ตอนนี้ขอคืนให้คุณ""อ้อ คุณยังมีพ่อแท้ๆ อยู่นะ ตอนนี้ลำบากมากนักก็ลองไปหาเขาสิ อย่ามายุ่งกับฉัน"หลี่ยวนโกรธจนลุกขึ้นยืน "เธอ!"ฉันทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก็รีบพาอันอันขึ้นแท็กซี่ที่จอดอยู่ข้างๆ แล้วจากไป ไม่สนใจหลี่ยวนที่ยืนแข็งทื่ออยู่ที
พ่อสามีมองไปที่แม่สามี "คุณนั่นแหละที่ขัดขวางไม่ให้อี้หลินตรวจดีเอ็นเอใหม่ ที่แท้คุณวางแผนจะโยนความผิดให้อี้หลินมาตั้งแต่แรก! ความจริงคุณนั่นแหละที่เป็นคนทำเรื่องน่าอับอายพวกนี้! ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยระแคะระคายเลยสักครั้ง! บอกมา! หลี่ยวนเป็นลูกของคุณกับใครกันแน่?"หลี่ยวนก็แสดงสีหน้าเคียดแค้น "แม่! แม่ทำให้ผมต้องหย่ากับอี้หลิน แล้วอันอันก็เป็นลูกแท้ๆ ของผม!"ในที่สุดแม่สามีก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เธอมองมาที่ฉัน "เธอหย่ากันแล้ว เงินก็เอาไปแล้ว จะกลับมาทำไมอีก? เรื่องนี้ฉันปิดบังมาได้ตั้งสามสิบปี แต่มาพังหมดเพราะเธอ!"ฉันกลอกตา "คุณแม่เป็นคนทำร้ายฉันก่อน อันอันเพิ่งสามขวบ คุณไล่พวกเราสองแม่ลูกออกจากบ้านกลางดึก ทำไมคะ? ทำไมจะกลับมาแก้แค้นไม่ได้? ฉันจะบอกให้นะ นี่แหละกรรมตามสนอง คุณคงไม่คิดจริงๆ หรอกนะว่าจะปิดบังเรื่องนี้ได้ไปตลอดชีวิต! คุณคิดว่าฉันจะยอมเป็นแพะรับบาปด้วยความเต็มใจเหรอ?"พ่อสามีโกรธจนตัวสั่น เขาตบหน้าแม่สามีอย่างแรง "สามสิบปี! ผมเลี้ยงลูกคนอื่นมาตั้งสามสิบปี!"หลี่ยวนพยายามจะไกล่เกลี่ย แต่ถูกพ่อสามีผลักออก "แม่ลูกไร้ยางอายพวกนี้ หลอกฉันมาตั้งสามสิบปี ฉันจะบีบคอแกใ
ข่าวการหย่าร้างระหว่างฉันกับหลี่ยวนแพร่สะพัดไปถึงญาติพี่น้องและเพื่อนฝูงอย่างรวดเร็ว พวกเขาด่าทอฉันในกลุ่มแชทครอบครัวโดยไม่สนใจว่าฉันจะยังอยู่ในกลุ่มเมื่อเห็นคำพูดที่น่ารังเกียจเหล่านั้น ฉันเพียงแค่เลิกคิ้วและเก็บทุกอย่างไว้เป็นหลักฐาน แล้วรีบนำไปแจ้งความกับตำรวจหลี่ยวนโกรธจัดและถามฉันว่า "เราหย่ากันแล้ว เธอยังจะเอายังไงอีก? เธอนี่มันใจร้ายใจดำจริงๆ!"ฉันไม่ตอบอะไร คว้าหยิบกระเป๋าแล้วตรงไปที่บ้านของพวกเขาสถานการณ์ภายในบ้านกำลังลุกเป็นไฟ เพราะฉันแจ้งความข้อหาใส่ร้ายหมิ่นประมาท ญาติที่แสนดีของพวกเขาคงได้ไปเที่ยวสถานีตำรวจกันครบแล้วฉันเคาะประตู คนที่มาเปิดคือหลี่ยวนไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน เขาดูแก่ลงไปเป็นสิบปี สภาพทรุดโทรมรุงรังมาก"มาทำไม? ยังทำให้พวกเราเดือดร้อนไม่พออีกเหรอ?""ลืมแล้วเหรอ ฉันยังมีของขวัญชิ้นใหญ่ที่ยังไม่ได้มอบให้นาย"ฉันมองเขาอย่างรังเกียจแล้วเดินไปนั่งไขว่ห้างบนโซฟาพ่อสามีแม่สามีก็อยู่ที่บ้านด้วย พอเห็นฉันเดินเข้ามา ทั้งคู่ก็ทำหน้าเหมือนอยากจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆฉันไม่อยากอ้อมค้อม โยนผลตรวจผลตรวจดีเอ็นเอจากในกระเป๋าลงบนโต๊ะ "ก่อนที่พวกคุณจะมาเอาเรื่องฉัน ดูอ
สีหน้าของแม่สามีแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด เธอกัดฟันมองหลี่ยวน "ลูกชาย อย่ามัวเสียเวลากับผู้หญิงคนนี้เลย พวกเราไม่ใช่คนไร้เหตุผล คืนเงินในส่วนของเธอไปก็พอ จะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกันอีกในภายหลัง พวกเราจะได้อยู่อย่างสงบสุข”หลี่ยวนงุนงงอย่างมาก "แม่ พูดอะไรกันครับ? หลังจากที่เธอทำเรื่องแบบนั้นลงไป ตามกฎหมายเธอควรจะแยกตัวออกไปโดยไม่ได้รับเงินสักบาท ทำไมผมต้องให้เงินเธอด้วย? แม้แต่ศาลก็ต้องตัดสินว่าเราเป็นฝ่ายถูก"พ่อสามีอดไม่ได้ที่จะด่า "ใช่แล้ว ถึงบ้านหลังนี้จะไหม้เป็นเถ้าถ่าน ฉันก็ไม่มีวันยกมันให้ผู้หญิงอย่างเธอหรอก""ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไปยื่นฟ้องหย่าที่ศาล คืนนั้นคุณผลักอันอัน ทำให้เขาศีรษะบาดเจ็บจนเลือดออก นั่นถือเป็นการทำร้ายร่างกาย อันอันก็เป็นพยานให้ได้ ฉันอยากรู้ว่าผู้พิพากษาจะเข้าข้างใคร ตอนนั้นฉันจะเรียกญาติพี่น้องของพวกคุณทั้งหมดมานั่งฟังที่ศาลด้วย"แม่สามีตกใจจนพูดไม่เป็นภาษา "ไม่ได้ ห้ามไปศาล หลี่ยวน รีบเซ็นชื่อเร็วเข้าสิ หน้าที่การงานของลูกกำลังก้าวหน้า จะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้มาทำลายชีวิตที่เหลือของลูกเหรอ? ถ้าเรื่องถึงศาล พวกเราจะเสียหน้าหมด"หลี่ยวนจ้องมองฉันด้วยสายตาดุ
ฉันเคยเห็นผลตรวจสุขภาพของพ่อสามีและแม่สามี พวกเขาทั้งคู่มีกรุ๊ปเลือด Oตามแผนผังบนกำแพง ลูกของพวกเขาก็ต้องมีกรุ๊ปเลือด O เท่านั้น ไม่สามารถเป็นกรุ๊ปเลือดอื่นได้แต่ฉันจำได้ชัดเจนว่าหลี่ยวนเพิ่งตรวจสุขภาพที่บริษัทเมื่อครึ่งปีก่อน ตอนนั้นฉันเป็นคนช่วยกรอกแบบฟอร์มให้เขา ในนั้นระบุว่าเขามีกรุ๊ปเลือด Aทำไมเขาถึงได้....ฉันอึ้งไปเล็กน้อย แล้วก็นึกออกทันทีว่าปัญหาอยู่ตรงไหนเพราะแบบนี้เองสินะแม่สามีถึงได้แปลกไป พยายามยุยงให้พวกเขาไล่ฉันออกมา แล้วยังขัดขวางไม่ให้หลี่ยวนกับอันอันตรวจดีเอ็นเออยู่หลายครั้ง ที่แท้ก็เพราะเธอมีเรื่องปิดบังนี่เองพอคิดถึงตรงนี้ ฉันก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้นี่มันบทละครน้ำเน่าอะไรกัน? เรื่องตลกร้ายแบบนี้มาเกิดกับฉันได้ยังไง ถ้าพ่อสามีกับสามีรู้ความจริง ตระกูลหลี่คงจะวุ่นวายน่าดูเลยพอนึกถึงสิ่งที่พวกเขาทำกับฉันและอันอัน ฉันก็กำมือแน่นอย่างเงียบๆฉันรู้อยู่แล้วว่าสวรรค์นั้นยุติธรรม จะไม่ปล่อยให้ตัวเองกับอันอันต้องทนรับความอัปยศอดสูโดยเปล่าประโยชน์พอตัดสินใจได้แล้วฉันก็ไปที่สำนักทนายความ จัดการรับรองทรัพย์สินส่วนตัว แล้วร่างสัญญาหย่าเตรียมไว้ พร้อมจะกลับไปที่บ้
เขามองฉันด้วยความโกรธ "ฉันจะให้เกียรติเธอเป็นครั้งสุดท้าย บอกฉันมาตามตรง อันอันเป็นลูกของเธอกับใคร? ไม่งั้นถ้าเรื่องอื้อฉาวนี้แพร่ออกไป คนที่อับอายที่สุดก็คือเธอเอง!"ฉันลูบแก้มที่บวมแดงและร้อนผ่าว พลางยิ้มเยาะ "งั้นก็ป่าวประกาศออกไปเลยสิ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด จะพูดยังไงก็ตามใจ"สามีฉันคว้าคอเสื้อฉัน พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน "เธอสวมเขาให้ฉันมากี่ปีแล้ว ทำไมฉันจะถามไม่ได้? เธอไม่อายแต่ฉันอายนะ! ฉันต้องตาบอดแน่ๆ ถึงได้แต่งงานกับผู้หญิงแบบเธอ!"ฉันหลับตาลง "งั้นก็หย่ากันเถอะ ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับครอบครัวพวกคุณแล้ว อันอันจะอยู่กับฉัน ถึงยังไงพวกคุณก็ไม่ยอมรับเขาอยู่แล้ว"เมื่อเห็นฉันพูดถึงเรื่องหย่า สามีก็โกรธจัด "เธอยังกล้าพูดเรื่องหย่าอีก? เอาลูกนอกสมรสของเธอออกไปจากบ้านนี้เดี๋ยวนี้! ออกไปเลย! แค่เห็นหน้าพวกเธอฉันก็ขยะแขยงแล้ว! รู้แบบนี้ฉันน่าจะบีบคอมันให้ตายตั้งแต่เกิดแล้ว!”ตลอดหกปีที่รู้จักกัน ฉันไม่เคยได้ยินหลี่ยวนพูดจาร้ายกาจขนาดนี้มาก่อนเลยเห็นฉันยืนนิ่ง แม่สามีก็รีบวิ่งเข้าห้องนอน โยนข้าวของทั้งหมดของฉันออกมาในเวลาอันรวดเร็วเสียงอึกทึกปลุกอันอันที่กำลังนอนหลับให้ตกใจตื่น เขาร้องไ
เขาพูดว่าเด็กนั่น ไม่ใช่อันอันเมื่อตระหนักถึงเรื่องนี้ ฉันก็เข้าใจทันทีว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เชื่อว่าอันอันเป็นลูกแท้ๆ ของเขาฉันหายใจเข้าลึกๆ "หลี่ยวน เราแต่งงานกันมาสี่ปี รู้จักกันมาหกปี คุณไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นคนแบบไหน? แม้คุณจะไม่เชื่อใจฉัน แต่อย่างน้อยก็ควรจะเชื่อใจอันอันสิ"สามีหยุดเงียบไปครู่หนึ่ง "แค่สี่ปี มันพิสูจน์อะไรได้? ยิ่งไปกว่านั้น อันอันตั้งแต่เกิดมาก็หน้าตาไม่เหมือนผม ทุกคนรอบข้างต่างพูดแบบนี้ คุณจะให้ผมคิดยังไง?"ฉันพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าจะโต้เถียงกับพวกเขาอย่างไรต่อไปดี"ดี ในเมื่อพวกคุณไม่เชื่อว่าอันอันเป็นลูกหลานแท้ๆ ของคุณ งั้นเราก็ไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดีเอ็นเอกันอีกครั้ง ไปกันเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะไปปลุกอันอัน"พอพูดแบบนั้นจบ ฉันก็คิดจะเดินไปที่ห้องนอน แต่กลับถูกสามีคว้าแขนเอาไว้เขาผลักฉันออกไปข้างๆ แล้วตวาดด้วยความโมโห “จะหยุดได้หรือยัง? คุณยังคิดจะไปสร้างเรื่องที่โรงพยาบาลอีกเหรอ? แค่นี้ยังอับอายกันไม่พอหรือไง? ต้องประกาศให้โลกรู้หรือเปล่าว่าผมเลี้ยงลูกคนอื่นอยู่!”ฉันรู้สึกขำ "มีอะไรให้ต้องอายด้วย? ฉันไม่มีอะไรต้องละอายใจ! พวกคุณไม่เชื่อไม่ใช่เหรอ? งั้น
แม่สามีชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเห็นผลตรวจดีเอ็นเอที่กองอยู่บนพื้นฉันเห็นความตกใจฉายผ่านใบหน้าของเธอ ในขณะที่กำลังสงสัย แม่สามีก็ยกมือตบหน้าฉัน "อันอันไม่ใช่หลานแท้ๆ ของเราเหรอ? เธอทำแบบนี้ได้ยังไง? เสี่ยวยวนของเราก็ดีกับเธอไม่ใช่เหรอ! ทำไมเธอถึงทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้?"พ่อสามีก็พูดเสริม "โทรหาพ่อแม่ของเธอซะ ฉันอยากถามพวกเขาว่าสั่งสอนลูกสาวมายังไง ทำเรื่องน่าอับอายแบบนี้ไม่กลัวกรรมตามสนองบ้างเหรอ?"ฉันอดทนอดกลั้นความรู้สึกในใจไว้ "ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย อันอันเป็นลูกแท้ๆ ของหลี่ยวน ถ้าไม่เชื่อก็รอให้เขากลับมาก่อน ถ้าจำเป็นก็ให้เขาพาอันอันไปตรวจดีเอ็นเอใหม่!"พ่อสามีไม่ตอบ เพียงแต่จ้องหน้าฉันแม่สามีด่าทอฉันอย่างลนลาน "เธอทำเรื่องน่าอับอายแล้วยังกล้ามาพูดแบบนี้อีก? ต่อให้เสี่ยวยวนกลับมาเขาก็ไม่มีทางยกโทษให้เธอหรอก! จะตรวจดีเอ็นเออะไรอีก ผลมันก็ชัดเจนอยู่ตรงหน้านี่ ถ้าอันอันเป็นลูกแท้ๆ ของเสี่ยวยวน ทำไมถึงไม่มีความเกี่ยวพันทางสายเลือดกับพ่อสามีล่ะ? จะรอให้เธอสมรู้ร่วมคิดกับโรงพยาบาลมาหลอกพวกเราอีกเหรอ?"ขณะที่ฉันกำลังจะโต้แย้ง อันอันก็เดินออกมาจากห้อง "คุณปู่คุณย่า แม่ครับ ทำไมทะเลา
ตอนรับโทรศัพท์จากพ่อสามี ฉันกำลังทำงานล่วงเวลาที่บริษัท ยุ่งจนหัวหมุนไปหมดเสียงตะโกนดังมาจากปลายสาย "โจวอี้หลิน แกนี่มันหน้าด้านไร้ยางอาย! รีบกลับบ้านมาเดี๋ยวนี้! เร็วๆ เลย! ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องน่าอับอายของแกไปป่าวประกาศให้ทั่ว!"ก่อนที่ฉันจะได้ตอบกลับ พ่อสามีก็ตัดสายไปก่อน ทิ้งให้ฉันนั่งงงอยู่ที่โต๊ะทำงานตอนนั้นงานที่ทำอยู่เสร็จพอดี ฉันจึงคว้ากระเป๋าแล้วรีบเดินทางกลับบ้านพอเปิดประตูเข้าบ้านไปก็เห็นพ่อสามีนั่งอยู่บนโซฟา บนโต๊ะมีกระดาษสองแผ่นวางอยู่ มีข้อความระบุอยู่เต็มหน้ากระดาษฉันไม่ได้สนใจอะไรมาก เปลี่ยนรองเท้าแล้วมองไปที่เขา "พ่อคะ มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า?"พ่อสามีแค่นเสียงเย็นชา มองฉันอย่างโกรธแค้น "แกทำอะไรลงไป แกไม่รู้ตัวเหรอ? ต้องให้ฉันเปิดโปงด้วยหรือไง?"ฉันหมดความอดทน "ฉันไม่รู้ว่าคุณพ่อพูดถึงเรื่องอะไร บอกมาตรงๆ เถอะค่ะ"วินาทีต่อมา พ่อสามีก็ขว้างกระดาษสองแผ่นนั้นใส่หน้าฉันอย่างแรง "ฮึ ดูเองสิ! ตระกูลเราซวยจริงๆ ที่ได้ลูกสะใภ้แบบแก!"ฉันก้มลงดู เห็นตัวหนังสือที่เขียนชัดเจนว่า --- ทั้งสองไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดและบนผลตรวจมีชื่อของพ่อสามีกับลูกชายฉัน ห