EPISODE 02 : Tulip

EPISODE 02 : Tulip

(ดอกทิวลิป - เป็นดอกไม้แห่งความรู้สึกดีๆ และความสมบูรณ์แบบทั้งในเรื่องความรัก ความสัมพันธ์หรือความเป็นเพื่อน)

“โลกใบนี้สดใสขึ้น เพราะความน่ารักของคุณ”

[PUNDAO’S PART]

- PUNDAO’S APARTMENT-

“เชิญค่า” ไอโกะเปิดประตูห้องของฉันที่อยู่เพียงชั้น 2 ของอพาร์ทเมนท์แห่งนี้ ฉันเดินตามไอโกะเข้าไปภายในห้องก่อนที่มายูจะลากกระเป๋าตามฉันมา ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ไม่ขาดคิดขึ้นที่สนามบินมายูก็ยังไม่ยอมให้ฉันลากกระเป๋าเองอีกเลย

“ว๊าวววว!!”

“อาจจะเล็กไปหน่อยนะ แถวนี้ไม่มีห้องว่างแล้วน่ะ” มายูเอ่ยบอกกับฉันพร้อมกับลากกระเป๋าของฉันเข้ามาภายในห้องขนาด 107 ตารางฟุต ซึ่งถือว่าเล็กมากที่นี่มี 2 ชั้น มีบันไดขนาดเล็กที่สามารถเลื่อนไปทางซ้าย-ทางขวาได้ เพื่อขึ้นไปด้านบนซึ่งเป็นส่วนของที่นอนนั่นเอง ห้องขนาดเท่านี้เหมาะสำหรับพักอาศัยอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น

อพาร์ทเมนท์นี้ถูกตกแต่งด้วยสไตล์ลอฟท์ เฟอร์นิเจอร์ที่ทางเจ้าของจัดไว้ให้ก็เข้ากับพื้นที่ที่มีอยู่อย่างจำกัด ในขณะที่ยังคงไว้ซึ่งความสะดวกสบายของผู้พักอาศัย

“ดาวอยู่ได้สบายมากเลย ขอบคุณมายูกับไอโกะมากเลยนะ” ฉันเอ่ยบอกกับร่างบางต้องหน้าเสียงอ่อนพร้อมกับโค้งหัวให้กับพวกเธอเล็กน้อยอย่างนอบน้อม

“ดาวชอบฉันก็ดีใจ” ไอโกะหันมาบอกกับฉันพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้

“มีห้องครัวด้วย”

“ใช่จ้า มีแต่จาน ชาม ช้อน ซ้อม และก็ตะเกียบนะอย่างอื่นฉันให้เขาเอาออกไปหมดแล้ว” มายูลากกระเป๋าของฉันไว้ตรงหน้าตู้ผ้า ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามายืนข้างกายของไอโกะพร้อมกับกอดอกมองมาที่ฉันนิ่งๆ ตามนิสัยของเธอ

“ทำไมเหรอ?”

“พันดาวเผื่อเธอจะลืมไปนะ...เธอทำอาหารไม่เป็น และฉันก็ไม่อยากให้เธอเผาอพาร์ทเมนท์นี้ด้วยสงสารเจ้าของที่นี่น่ะ”

“อธิบายซะยาวเชียวไม่มีก็ไม่มีสิ” ฉันเอ่ยบอกกับมายูอย่างงอนๆ ก่อนจะเดินเข้าไปสำรวจยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากห้องครัวเท่าไหร่นัก

“มายูนี่นะ ชอบแกล้งดาวอยู่เรื่อย” ไอโกะบ่นร่างบางที่ยื่นอยู่ข้างๆ ของเธอเบาๆ พร้อมกับเดินไปนั่งลงยังโซฟาที่อยู่ไม่ไกล

“ฉันพูดเรื่องจริงทั้งนั้น ยัยนี่แค่ถือกิ่งไม้ยังสามารถทำให้ตัวเองเลือดไหลได้ ขืนมีมีดอยู่ใกล้ๆ เลือดคงได้หมดตัวก่อนเรียนจบแน่ๆ”

“มายูฉันได้ยินนะ”

“ฉันก็พูดให้เธอได้ยินนี่แหละ”

“มายู”

“โอเคๆ ไม่ต้องเถียงกันเลยทั้งคู่ เก็บของเลยไหมดาวเราจะได้รู้ว่าดาวขาดอะไรบ้างจะได้ซื้อมาเพิ่มได้ถูก” ไอโกะหันมาบอกฉันกับมายูด้วยน้ำเสียงสดใสปนเหนื่อยใจให้กับฉันทั้งสองคน ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับช่วยเอาเสื้อผ้าของฉันออกจากกระเป๋าพร้อมกับผับมันเข้าไปไว้ในกล่องสำหรับเก็บเสื้อผ้า

เราทั้งสามคนเป็นนักศึกษาปริญญาโทเหมือนกัน แต่อาจจะต่างกันตรงที่เราเรียนกันคนละคณะ จริงๆ แล้วมายูมีหอพักเช่นกันแต่หอพักของเธออยู่ห่างจากฉันไปอีกประมาณ 800 เมตร ส่วนไอโกะเธออาศัยอยู่ที่บ้านกับครอบครัวซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากพวกฉันเท่าไหร่นัก

เหตุผลที่ฉันต้องมาอยู่แถวนี้นั่นก็คงเป็นเพราะฉันพึ่งจะมาอาศัยอยู่ที่นี่พี่ทิวาค่อยข้างจะเป็นกังวลจึงอยากให้ฉันอยู่ใกล้กับมายูให้มากที่สุด อย่างน้อยถ้าเกิดอะไรขึ้นมาก็ยังมีมายูที่สามารถช่วยเหลือฉันได้ นี่ถ้าไม่ติดว่าอพาร์ทเมนท์ของมายูเต็มไปแล้วฉันก็คงได้อยู่ที่เดียวกันเธอแน่นอน

และอีกเหตุผลหนึ่งพวกเรากำลังศึกษาต่อในระดับปริญญาโทของมหาวิทยาลัยโตเกียวซึ่งมีอยู่ 5 วิทยาเขต และวิทยาเขตที่พวกเราอยู่ก็คือฮงโง ซึ่งเป็นหนึ่งในเขตบุงเกียว ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของย่านอูเอโนะ เป็นย่านการศึกษาที่สำคัญตั้งแต่สมัยเมจิ (สมัยเมจิ เป็นศักราชในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นตั้งแต่ตุลาคม ค.ศ.1868 ถึง กรกฎาคม ค.ศ.1912) ย่านที่ฉันอยู่เป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัยโตเกียว มหาวิทยาลัยจุนเทนโด และมหาวิทยาลัยโทโยกาคุเอ็ง จึงทำให้คนที่พักอาศัยอยู่ระแวกนี้ส่วนใหญ่จะเป็นพวกนักศึกษา ทำให้ราคาที่พักบริเวณนี้ถือว่าค่อนข้างถูกกว่าย่านอื่นๆ

“เย้ๆๆ เสร็จแล้ว”

“งั้นก็ไปอาบน้ำเลย จะได้มาพัก” มายูเอ่ยบอกกับฉันเรียบ ฉันคิดว่ามายูนี่จะเหมือนพี่ทิวาเข้าไปทุกวันแล้วนะ ฉันหันไปมองค้อนร่างบางตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหอบเสื้อผ้าที่จะนำไปเปลี่ยนเข้าไปในห้องน้ำกับฉันด้วยไว้

เพียะ!!!

“มายูชอบแกล้งดาว”

“ก็น่าแกล้งจริงๆนี่” ฉันหยุดเดินก่อนจะหันกลับไปมองมายู พร้อมกับแลบลิ้นปลิ้นตาหลอกเธอ

“น่ะ! ดูดาวทำดิ”

“ก็พอกันนั่นแหละ”

…

~ครืนนนนนนนน~ ~ครืนนนนนนนน~

“อือออ ดาวโทรศัพท์เธอดังรึป่าว” เสียงมายูเอ่ยบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ฉันจึงควานหาโทรศัพท์ของตัวเองก่อนจะกดรับทันทีทั้งที่ตาของฉันยังคงหลับอยู่อย่างนั้น

“ค่า”

(นี่พันดาวน้องลืมพี่รึไงบอกว่าถึงแล้วให้โทรหาพี่ด้วย) เสียงพี่ทิวาดังออกมาจากโทรศัพท์เสียงเข้มๆ ของเขาปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์ ก่อนที่ฉันจะพบว่าเราทั้ง 3 นอนหลับกอดกายกันอยู่บนเตียนนอนขนาด 5 ฟุตของฉัน ‘นี่พวกเรานอนคุยจนต่างคนต่างหลับไปเลยเหรอเนี่ย’ ฉันค่อยๆคลายอ้อมกอดออกจากไอโกะที่นอนอยู่ตรงกลางระหว่างฉันกับมายู พร้อมกับมองไปยังชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจออีกครั้ง

(ได้ยินพี่รึป่าวตัวแสบ)

“ค่าได้ยิน หนูหลับอยู่แต่ตอนนี้ตื่นแล้วค่า”

(พี่ก็เป็นห่วง ที่พักเป็นไงบ้างโอเคไหมหนูชอบรึป่าว) ปลายสายเอ่ยถามฉันออกมาด้วยความเป็นห่วง

“โอเคค่ะหนูชอบมาก เดียวหนูส่งรูปที่ถ่ายไว้ให้ดูนะคะ”

(ได้ครับ...ดูแลตัวเองให้ดีพันดาว มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเวลาเลยนะเข้าใจไหม)

“เข้าใจค่า”

(ดีมาก)

ติ๊ด! !!

“ดาวหิวแล้วอะ” ฉันหันไปมองร่างบางทั้งสองก่อนจะเห็นว่าพวกเธอมองมาที่ฉันอยู่ก่อนแล้ว ฉันจึงเอ่ยบอกกับทั้งคู่อย่างออดอ้อน

“ฉันจองร้านอาหารเอาไว้แล้ว ทานข้าวเสร็จแล้วเราค่อยไปซื้อของกันโอเคไหมดาว”

“โอเคที่สุด ไอโกะน่ารักที่สุด” ฉันขยับเข้าไปกอดเอวบางของไอโกะเอาไว้ก่อนจะเอ่ยบอกกับเธออย่างอ้อนๆ

“ชิ!”

“มายูอิจฉาเหรอ”

“รีบไปไม่หิวไง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ฉันปีนบันไดตามไอโกะลงไปด้านล่าง พร้อมกับหันไปหัวเราะใส่มายูที่กำลังปีนบันไดตามฉันลงมา 

Mimoza

(ดอกมิโมซ่า - ดอกไม้แห่งความอ่อนไหวแต่ไม่อ่อนแอ มิโมซ่าถูกมองว่าเป็นวัชพืชที่ใครๆ ต่างก็มองว่าไร้ค่าหากใครตั้งใจมองให้เห็นคุณค่า ดอกมิโมซ่าจะกลายเป็นดอกไม้ที่สวยงามและน่าจดจำ)

“สำหรับฉันแล้ว...เธอเป็นคนที่แสนพิเศษเสมอเลยนะ”

[PUNDAO’S PART]

-SHIBUYA (ชิบูย่า) -

เรานั่งรถไฟฟ้ามาลงที่สถานีชิบูย่าก่อนจะพากันเดินไปยังทางออกฮาจิโกะ ห้าแยกซิบูย่าเป็นแยกขนาดใหญ่ที่อยู่หน้าสถานีชิบูย่า ที่นี่เป็นอีกจุดแลนด์มาร์คของโตเกียวเป็นหนึ่งในสถานที่ที่นักท่องเที่ยวต่างพากันมาเก็บภาพเพื่อเป็นที่ระลึก

“คนเยอะจริงๆด้วย นี่ขนาดตอนเย็นนะเนี่ย”

“ที่นี่มีคนพลุกพล่านแทบจะตลอดทั้งวันนั้นแหละ” มายูเอ่ยบอกกับฉันพร้อมกับดันหลังฉันกับไอโกะให้เดินไปตามทางเพื่อมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารที่ไอโกะได้จองเอาไว้

“ดาวอยากไปถ่ายรูปกับฮาจิโกะ” ฉันหันไปบอกกับร่างบางทั้งสองคนอย่างออดอ้อน

รูปปั้นที่ระลึกของ ‘ฮาจิโกะ (Hachiko)’ น้องเป็นสุนัขพันธุ์อากิ ซึ่งได้ถูกขนานนามว่าเป็นสุนัขยอดกตัญญู นั่นก็เพราะว่าเจ้าฮาจิโกะจะมารอเจ้านายกลับมาจากที่ทำงานทุกวัน แม้ว่าเจ้านายจะเสียชีวิตไปหลายปีแล้วก็ตาม แต่น้องก็ยังคงมาเฝ้ารอเจ้านายทุกวันจนกระทั่งน้องได้เสียชีวิตลง

“ตอนนี้คนเยอะ เราไปทานข้าวกันก่อนดีกว่า” ไอโกะหันมาบอกกับฉันเสียงอ่อน พร้อมกับกอดแขนเรียวของฉันให้เดินไปกับเธอ

“ก็ได้ค่ะ”

“ฉันขออนุญาตหมั่นไส้ได้ปะ” มายูที่เดินตามหลังฉันกับไอโกะมาพูดขึ้นเสียงเรียบ พร้อมกับมองมาที่เราสองคงอย่างเอือมๆ

“ไม่อนุญาตค่ะ” ไอโกะหันกลับไปบอกร่างบางด้านหลังพร้อมกับส่งยิ้มไปให้กับมายู

“ฮ่าฮ่าฮ่า มายูน่าสงสารจัง”

“พันดาว”

“ไอโกะมายูดุดาว” ฉันรีบหันไปร้องหาตัวช่วยทันที

“โอ๋ๆ ไม่ต้องทะเลาะกันถึงแล้วค่ะ” ไอโกะหันมาบอกกับฉันและมายู ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปคุยกับพนักงานของร้านทิ้งให้ฉันยืนเถียงกับมายูอยู่สองคน

“เป็นแฟนกันแล้วใช่ปะ” ฉันกระซิบถามเพื่อนสนิทของตัวเองเบาๆ เพื่อให้เราได้ยินกันแค่สองคน พร้อมกับมองไปที่ร่างบางตรงหน้าอย่างรอคำตอบ

“ดูออกเหรอ” ร่างบางตรงหน้าเอ่ยถามฉันพร้อมกับมองมาที่ฉันอย่างอึ้งๆ

“นี่อย่ามาดูถูกสายตาอันเฉียบคมของพันดาวคนนี้นะ อีกอย่างมองจากนอกโลกยังดูออกเลย...ตอบคำถามดาวก่อนสิ ว่าไง...” ฉันยังคงเซ้าซี้ร่างบางตรงหน้าไม่เลิก

“อืม”

“แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” ฉันเอ่ยถามร่างบางตรงหน้าออกไปด้วยความสงสัย เพราะสีหน้าของเธอดูไม่ค่อยดีเอาซะเลยน่ะสิ

“ที่นี่ไม่ค่อยเหมือนที่ไทยน่ะ ที่บ้านของไอโกะเองก็น่าจะยังไม่ยอมรับเรื่องนี้” มายูเอ่ยบอกกับฉันเสียงอ่อนลง

“เอาน่า...ทุกอย่างมันจะดีขึ้นนะ ขอแค่คนสองคนรักกัน จับมือไปด้วยกัน ดาวเชื่อว่าไม่มีใครทำลายความรักของมายูกับไอโกะได้หรอกนะ...เชื่อฉันสิ” ฉันเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมกับส่งยิ้มไปให้เธออย่างให้กำลังใจ

“ดาวคิดแบบนั้นจริงน่ะเหรอ” ไอโกะที่เดินกลับมาได้ยินพอดีเอ่ยถามฉันขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างจากมายูเท่าไหร่นัก

“ใช่ค่ะ...ความรักไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นกับใครก็ได้นะ แต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นกับมายูและไอโกะแล้ว ดาวเชื่อว่ามันจะสดใสและงดงาม แต่ถ้าวันไหนที่มันมืดมนไปบ้างก็ขอแค่ทั้งสองคนจับมือกันไว้ยังไงก็ต้องผ่านไปได้...ดาวเชื่อแบบนั้น เชื่อแบบนั้นจริงๆ” ฉันเอ่ยบอกกับทั้งสองตรงหน้าด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับพวกเธอ

ฉันไม่ใช่คนโลกสวยอะไรหรอกนะ แต่ฉันเชื่อมาตลอดว่าถ้าเมื่อไหร่ที่คนสองคนรักกันมากพอ ต่อให้มีคนอื่นมาทำลายความรักของพวกเขาสักกี่ครั้ง ก็ไม่ทำให้คนสองคนที่รักกันมากปล่อยมือออกจากกันได้หรอก ‘โจทย์ที่มันยากก็เผื่อพิสูจน์ว่าคนสองคนรักกันมากพอรึป่าว พอที่จะพากันผ่านบททดสอบเหล่านั้นไปได้หรือไม่’ ถึงสุดท้ายจะไปต่อด้วยกันไม่ได้ ฉันก็เชื่อว่าทุกคนจะเข้าใจว่าต่างคนต่างทำทุกอย่างอย่างดีที่สุดแล้ว และความรักของคนทั้งคู่ก็เคยเกิดขึ้นมาจริงๆ นี่เนอะ

“ขอบคุณนะดาว ไอโกะโชคดีจริงๆที่มีดาวเป็นเพื่อน” ไอโกะเดินเข้ามากอดฉันไว้ฉันจึงกอดตอบเธอกลับไปเช่นกัน ก่อนที่มายูจะเดินเข้ามากอดเราทั้งสองคนเอาไว้

“ดาวก็โชคดีที่มีมายูกับไอโกะเป็นเพื่อน” ฉันเอ่ยบอกกับทั้งสองคนออกไปเสียงอ่อน สิ่งที่ฉันพูดออกไปเป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจของฉันจริงๆ

“ความรักเป็นสิ่งสวยงามไม่ว่าจะรูปแบบไหน มันก็จะยังงดงามเสมอ”

“พอๆ พวกเราจะมาดราม่ากันหน้าร้านเนื้อย่างไม่ได้ ไปทานข้าวกันเถอะ” มายูพูดขึ้นพร้อมกับดันหลังของฉันและไอโกะให้เดินเข้าไปด้านใน

ร้านอาหารที่ไอโกะจองไว้เป็นร้านปิ้งย่างธรรมดา แต่ต้องจองมาก่อนเท่านั้นไม่รับวอล์คอิน เราเดินตามพี่พนักงานเข้าไปด้านในก่อนจะหยุดที่โต๊ะของเราซึ่งอยู่ติดกับกระจกใสหน้าร้าน ‘กินไปดูคนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็น่าจะเพลินดีเหมือนกัน’

“สั่งเลยเรากินได้หมด” ฉันเอ่ยบอกกับไอโกะที่นั่งอยู่ข้างกับมายูซึ่งทั้งคู่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉัน

ระหว่างที่รอมายูกับไอโกะสั่งเนื้อฉันจึงมองไปรอบร้าน ก่อนที่จะหันไปสนใจกับผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาที่อยู่ด้านนอกสายตาของฉันก็ไปสะดุดเข้ากับคนคนหนึ่ง นี่ขนาดมองไกลๆ ความหล่อของเขายังกระแทกตาของฉันได้ขนาดนี้เลยอะ

“โอ้โห!...โคตรหล่อเลยอะ” ฉันร้องออกมาอย่างอึ้งๆ พร้อมกับมองไปที่ร่างสูงตรงหน้าอย่างไม่ยอมละสายตาไปไหน ทำให้มายูและไอโกะที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหันไปมองตามสายตาของฉัน

“หนุ่มรูปหล่อที่นี่มีให้ดาวได้เชยชมอีกเยอะ จะรีบตื่นเต้นไปทำไมกัน”

“หื้ม?” ฉันหันไปมองไอโกะเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่กำลังเดินมาทางเรา ยิ่งเข้ามาใกล้ออร่าของเขาก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นไปอีก ‘นี่เขาเป็นพระเอกที่ออกมาจากมังงะที่ฉันชอบอ่านรึไงนะ’