เขาให้มาร์คตามสืบเรื่องทั้งหมดใหม่อีกครั้ง รวมถึงหาตัวการว่าใครเป็นคนเอาเรื่องที่ดอกแก้วมาเป็นเด็กของเขาไปบอกแม่ของเธอ ฝีมือมาร์คจะทำให้เขารู้เรื่องทั้งหมดภายในสามวันและสามวันนี้เขาต้องดูแลดอกแก้วเป็นอย่างดี สภาพจิตใจของดอกแก้วย่ำแย่ถึงขีดสุด แผลที่ไม่เคยหายดีเปิดออกกว้าง ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนาน
หวังซูฮวามองร่างสูงใหญ่ที่รีบเดินออกไปทำตามคำสั่งขาแทบพันกัน ก่อนจะหันไปมองคู่หมายที่ยืนล้วงกระเป๋าเก๊กท่าที่คิดว่าขรึมเสียเหลือเกินอย่างคนวางมาดเธอหมั่นไส้ในตอนแรกที่รู้ว่าพิธานคือคนที่พ่ออยากให้แต่งงานด้วย เธอไม่ได้ขัดข้องแม้จะไม่พอใจที่ถูกบังคับ เพราะลึกๆ แล้วเธออยากหลุดจากกรอบของพ่อบ้าง ตั้งแต
“ไม่ต้องหรอกค่ะ”“ดีเหมือนกัน”เสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน แต่ใจความไปคนละทาง ดอกแก้วมองหน้าพิธานสลับกับซูฮวาด้วยความงุนงง ในใจเธอไม่ได้มีความหึงหวงปนอยู่เลย เพราะซูฮวาพูดทุกเรื่องให้เธอฟังไม่ปกปิด และคนรักของเธอก็ไม่เคยทำตัวให้ไม่ไว้ใจเลยซักครั้ง“คุณดอกแก้วอยู่ที่นี่ก็ดีแล้วค่ะธาน ยังไงเรื่องนี้เ
ทำงานกับพิธานมาแปดปีเต็ม มาร์คไม่เคยรู้สึกว่าเจ้านายของเขาน่ากลัวเท่าวันนี้มาก่อน หางตาของลูกน้องคนสนิทเหลือบมองร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่ตอนหลังของรถหลายครั้ง และแต่ละครั้งเขาก็ต้องรีบถอนสายตากลับมา ก่อนที่จะถูกหางเลขไปด้วยหลังจากที่เขารายงานเรื่องทั้งหมดที่เจ้านายให้ไปสืบให้ฟัง พิธานก็เหมือนมีเงามืดใ
“เสี่ย!”“เสี่ยอะไรหวานใจ?” คนเดียวที่ยังไม่รู้เรื่องทำได้แต่เอ่ยถามคู่นอนตัวเอง แต่เหมือนว่าหวานใจจะไม่ได้สนใจใครอีกแล้วนอกจากคนที่เธอเรียกว่าเสี่ย“เสี่ยทำแบบนี้กับหวานไม่ได้นะคะ เสี่ยยกทุกอย่างให้หวานแล้ว จะมาเอาคืนดื้อๆ แบบนี้ไม่ได้!”“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อเธอไม่ยอมเลิกยุ่งกับฉันตามที่เราตกลงกันไ
“กลับมาแล้ว”ทันทีที่ออกจากลิฟต์มาได้พิธานก็ส่งเสียงไปก่อนตัว ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้นุ่มเพื่อถอดเปลี่ยนรองเท้าหนังเป็นรองเท้าใส่ในบ้านสบายๆ เมื่อจัดการตัวเองเรียบร้อยพิธานก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง“ดอกแก้ว?” พิธานแอบสะดุ้งเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าคนรักมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มาเงียบๆ แบบนี้เขาก็ตกใจ
พี่หวานใจ สาวสวยประจำหมู่บ้านที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ เมื่อก่อนดอกแก้วชื่นชมพี่หวานใจมากเพราะเธอเป็นคนขยัน ตื่นมาช่วยแม่เปิดร้านตั้งแต่เช้ายันมืดไม่เคยบ่น และพี่หวานใจก็สวยมาก ประกวดนางงามเวทีไหนก็ได้รางวัลตลอด แม้จะไม่สนิท แต่เธอก็ยังอดใจหายไม่ได้ตอนที่รู้ว่าพี่หวานใจจะไปกรุงเทพฯเธอไม่เคยมีเรื่องบ
“หรือเราจะปั๊มลูกรอตั้งแต่ตอนนี้เลยดี?”เสียงทุ้มกระซิบข้างหูก่อนที่ทั้งคู่จะล้มตัวลงนอน ดอกแก้วชะงักมือที่กำลังยกผ้าห่มขึ้น มองพิธานตาค้าง“คะ?”“ถ้าตรงนี้...” มือหนาวางลงบนหน้าท้องที่ยังแบนราบ ชวนให้ดอกแก้วหลุบตามองตามมือนั้นไปด้วย “มีลูกของเราอยู่ก็คงดี”“คุณพิธาน...” ดอกแก้วอดเรียกอีกฝ่ายให้กลับ
.บ่าวสาวแยกย้ายกันอาบน้ำหลังจากผู้ใหญ่กลับออกไปหมดแล้ว ดอกแก้วที่อาบน้ำก่อนเป่าผมจนแห้งสนิท ก่อนจะปีนขึ้นเตียงและหยิบมือถือขึ้นมากดเล่น ดวงตากวางเบิกกว้างเมื่อเห็นรูปภาพบางอย่างที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นมาก่อน“เจ้น้ำ? แด๊ด?”มันเป็นรูปที่คนสองคนนั่งยิ้มให้กล้องท่ามกลางดินเนอร์ใต้แสงเทียนที่ดูโรแมนติก เ
“เจ้ดีใจด้วยจริงๆ”“ฉันรู้” ดอกแก้วลูบหลังปลอบคนที่ร้องไห้เหมือนเด็กด้วยความเข้าใจ เพราะเจ้น้ำหวังดีกับเธอเสมอมา เธอจึงเข้าใจว่าทำไมพี่สาวถึงได้ปล่อยโฮออกมาแบบนี้ “ขอบคุณเจ้มากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้... ดอกแก้วคงไม่ได้เจอคุณพิธาน”“ทุกอย่างมันคงถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว” น้ำดันร่างของเจ้าสาวออกห่าง เธอเอ่
ฤกษ์ส่งตัวเข้าหอของพิธานกับดอกแก้วคือสองทุ่มตรง ที่จริงแล้วดาวเรืองหาฤกษ์ที่ดีกว่านี้ได้ แต่เพราะมันดึกเกินไปและพิธานไม่อยากให้คนท้องอ่อนๆ ต้องเข้านอนดึก เขาจึงขอแม่ยายให้หาฤกษ์ใหม่ให้เป็นช่วงหัวค่ำแทน ดังนั้นหลังจากพูดคุยบนเวทีเสร็จแขกที่มาร่วมงานก็ไม่ได้เห็นหน้าบ่าวสาวอีก รวมถึงเด็กๆ ทั้งสองก็มีพี
ส่วนคุณทิม เพื่อนสนิทของพิธานอีกหนึ่งคนก็หลงหลานๆ ไม่ต่างกัน ตอนนี้คุณทิมมีคนรักแล้ว ยังไม่ได้แต่งงานแต่ก็หมั้นกันไว้เรียบร้อย แต่นั่นก็แปลว่าคุณทิมยังปั๊มลูกไม่ได้แม้จะอยากมีใจจะขาด เพราะคุณจี แฟนสาวของคุณทิมขอไว้ว่าอยากทำงานต่ออีกซักหน่อยดอกแก้วมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้มออกมา เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตขอ
“ครับ แต่งงานที่บ้านของดอกแก้วเขา ไม่ได้จัดอะไรใหญ่โต แค่ผูกข้อไม้ข้อมือ จดทะเบียนสมรส ส่วนงานที่กรุงเทพฯ คราวแรกก็ตั้งใจจัดทันทีที่กลับมาจากเชียงใหม่ แต่ลูกชายมาอยู่ในท้องก่อนเลยต้องเลื่อนออกไป”“แบบนี้คุณดอกแก้วน้อยใจไหมคะ? เพราะเหมือนว่าคุณไม่ได้ถูกเปิดเผยเท่าไหร่ มีแต่ข่าวลือซึ่งไม่มีอะไรมายืนยั
เสียงเปิดประตูห้องน้ำเรียกสายตาจากคนบนเตียงให้หันไปมอง พิธานวางหนังสือที่อ่านอยู่ลง ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดภรรยาที่ดูอ่อนล้ากว่าปกติหลวมๆ“เหนื่อยมากไหม?”ช่วงนี้เป็นช่วงเตรียมตัวสำหรับงานแต่ง และเพราะงานแต่งที่จะจัดขึ้นไม่ใช่งานเล็กๆ เหมือนที่เชียงใหม่ เพื่อหน้าตาของเจ้าของบริษัทอย่างพิธานจึงทำให้งา
“ดอกแก้วดุเหรอคะ?” หญิงสาวชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เธอนี่นะดุ จับลูกแรงๆ ซักครั้งยังไม่เคย แค่บอกให้ไปกินข้าวก็แปลว่าเธอดุแล้วอย่างนั้นเหรอ?เธอไม่ได้ดุหรอก แต่พ่ออย่างคุณพิธานนั่นแหละที่ตามใจลูกมากไป“เปล่าจ้ะ” พิธานรีบเข้าไปกอดเอวบางไว้ เสียงทุ้มดัดลงให้เล็กกว่าปกติเพื่อออดอ้อน “ดอกแก้วของคุณพิธานไม่ดุ
จู่ๆ เสียงใสๆ ของลูกสาวก็ร้องขึ้น พิธานหน้าตึงแทบจะทันที ส่วนดอกแก้วก็ได้แต่ยิ้มขำและหันไปคุยกับลูกสาวตัวจ้อย“น้องแมทค่ะ น้องแมทเป็นน้องหนูนะลูก”“แมท!”“น้องดาวคะ-““แมทธิวเกิดหลังน้องดาวแค่ไม่กี่เดือนเอง ถือว่ารุ่นเดียวกันได้” คนเป็นปู่รีบช่วยหลานสาว สำหรับเขาไม่ได้รู้สึกว่าการเรียกชื่อกันเฉยๆ ขอ
สามปีต่อมา.“พี่ดล ไหนกระเป๋าที่คุณยายให้คับ?”“นี่คับ!”“น้องดาว ชุดที่คุณปู่ซื้อให้ไม่อึดอัดเกินไปใช่ไหมคะลูก?”“ม่ายค่า”“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเราไปรอแด๊ดดี้กับคุณแม่ที่รถกัน”“เย้ๆ”เสียงเจี๊ยวจ๊าวของสองเด็กและสองผู้ใหญ่เงียบหายไป แทนที่ด้วยเสียงหัวเราะของคนเป็นพ่อและแม่ ดอกแก้วที่กำลังเก็บของชิ้น