นับตั้งแต่ที่พิธานขาดแม่ เขาก็แทบไม่รู้จักคำว่าขี้เกียจเลยซักครั้งพิธานจำได้ว่าตัวเองทั้งเรียนและทำงานไปด้วยหลังจากกลับไปอยู่ที่อิตาลี อยู่ที่ไทย ครอบครัวของเขามีฐานะพอมีพอกินไม่ขัดสน อยากได้อะไรก็ได้ อยากกินอะไรก็กิน แต่พอกลับไปอยู่อิตาลี เขาและพ่อก็เปลี่ยนสถานะเป็นยากลำบากในทันที ค่าเรียนของเขา ค
“ท่านครับ” มาร์ครีบเรียกไว้ก่อนที่พิธานจะเปิดประตู เขาลืมแจ้งอีกเรื่องที่ได้รับมาช่วงที่เจ้านายหยุดพักผ่อน “สองวันที่แล้วคุณหวานใจโทรมา เธออยากให้ท่านเข้าไปหา”พิธานถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เขาลืมหวานใจไปเสียสนิท จะว่าไปตั้งแต่มีดอกแก้ว ก็มีแค่ครั้งเดียวที่เขาไปพบเจอเธอ พอมานึกย้อนแบบนี้พิธานก็ไม่แปลกใ
“คุณเกว ท่านอยู่ไหมครับ?”มาร์คเลือกถามเลขาหน้าห้องของพิธานก่อนที่จะบุ่มบ่ามเข้าไปอย่างเคย วันนี้เจ้านายเขากลับมาทำงานวันแรก เขาเลยทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยที่ดี ยกงานมากมายที่ค้างคาเข้าไปให้เจ้านายเซ็นต์จนเต็มโต๊ะ แต่แทนที่จะได้คำชม เขากลับถูกมองด้วยสายตาดุๆ แทนเสียอย่างนั้น และเพราะแบบนี้มาร์คจึงหนีเอา
“ถามมาก” เขาทำเสียงดุทันทีที่ผละริมฝีปากออกห่าง แต่แววตาวาววับนั่นทำให้ดอกแก้วกล้าเถียงกลับอย่างไม่กลัวเกรง“ถามไม่ได้หรือคะ?”“หึๆ ดอกแก้ว เธอนี่จริงๆ เลย” พิธานหัวเราะออกมาจนได้ เขามองสายตาดื้อดึงของดอกแก้วอย่างชอบใจ นี่สินะสิ่งที่เธอเป็น ดื้อ... และไม่ได้ว่านอนสอนง่ายเหมือนที่เคยแสดงให้เขาเห็นยั
เผลอกระพริบตาแค่ครั้งเดียว ดอกแก้วก็กลายมาเป็น ผู้หญิงของพิธาน ได้ครบอาทิตย์แล้วตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาดอกแก้วไม่ได้รู้สึกว่ามันมีอะไรเปลี่ยนไปมากมายเท่าไหร่ เสี่ยยังคงทำตัวเหมือนเดิม ตื่นไปทำงานแต่เช้า เลิกงานเมื่อไหร่ก็มาหาเธอ มีบางครั้งที่หอบงานขึ้นมาทำระหว่างวันบ้างซึ่งเธอคิดว่ามันคงเป็นเรื่อ
ก็คนมันไม่เคยชวนสาวออกเดต ทุกครั้งเวลานัดเจอใครก็ให้มาร์คติดต่อให้ทั้งนั้น เขาไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้เองเลยแม้แต่ครั้งเดียว พูดได้ขนาดนี้ก็ดีแค่ไหนแล้วดอกแก้วควรจะเก็บเอาไว้เป็นความภาคภูมิใจ เพราะเธอพิเศษสำหรับเขาขนาดนี้ หลายๆ อย่างที่เป็นครั้งแรกของเขาดอกแก้วก็เป็นคนได้มันไป“อ้อ... อยากให้ดอกแก้
ขายาวรีบก้าวเร็วๆ ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เขาเดินดุ่มๆ ไปที่เป้าหมายไม่สนใจสิ่งรอบข้าง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็นโบว์ แววตาเต็มไปด้วยความกังวลไอแพดในมือถูกบีบจนแน่น เหงื่อไหลออกมาจนเปียกชื้นแต่เขาไม่สนใจ เขาเพิ่งรู้ข่าวนี้เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า แต่พอเช็กเวลาดู ข่าวนี้ถูกเขียนลงเว็บตั้งแ
“ยัง” พิธานตอบเนือยๆ วันนี้เขางานยุ่งแต่เช้า ลงมาก็เจอกองเอกสารมากมายเหมือนจะทับเขาให้ตาย ข่าวสารบ้านเมืองไปถึงไหนแล้วเขาเลยไม่มีเวลาได้สนใจ“มิสเตอร์หวังส่งสัญญาณมาแล้วครับ” มาร์คยื่นไอแพดที่เปิดหน้าเว็บเว็บหนึ่งให้เจ้านายดู พิธานรับไปอ่าน ดวงตาคมฉายแววขุ่นเคืองมากขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนว่ามันจะลุกเป็
.บ่าวสาวแยกย้ายกันอาบน้ำหลังจากผู้ใหญ่กลับออกไปหมดแล้ว ดอกแก้วที่อาบน้ำก่อนเป่าผมจนแห้งสนิท ก่อนจะปีนขึ้นเตียงและหยิบมือถือขึ้นมากดเล่น ดวงตากวางเบิกกว้างเมื่อเห็นรูปภาพบางอย่างที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นมาก่อน“เจ้น้ำ? แด๊ด?”มันเป็นรูปที่คนสองคนนั่งยิ้มให้กล้องท่ามกลางดินเนอร์ใต้แสงเทียนที่ดูโรแมนติก เ
“เจ้ดีใจด้วยจริงๆ”“ฉันรู้” ดอกแก้วลูบหลังปลอบคนที่ร้องไห้เหมือนเด็กด้วยความเข้าใจ เพราะเจ้น้ำหวังดีกับเธอเสมอมา เธอจึงเข้าใจว่าทำไมพี่สาวถึงได้ปล่อยโฮออกมาแบบนี้ “ขอบคุณเจ้มากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้... ดอกแก้วคงไม่ได้เจอคุณพิธาน”“ทุกอย่างมันคงถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว” น้ำดันร่างของเจ้าสาวออกห่าง เธอเอ่
ฤกษ์ส่งตัวเข้าหอของพิธานกับดอกแก้วคือสองทุ่มตรง ที่จริงแล้วดาวเรืองหาฤกษ์ที่ดีกว่านี้ได้ แต่เพราะมันดึกเกินไปและพิธานไม่อยากให้คนท้องอ่อนๆ ต้องเข้านอนดึก เขาจึงขอแม่ยายให้หาฤกษ์ใหม่ให้เป็นช่วงหัวค่ำแทน ดังนั้นหลังจากพูดคุยบนเวทีเสร็จแขกที่มาร่วมงานก็ไม่ได้เห็นหน้าบ่าวสาวอีก รวมถึงเด็กๆ ทั้งสองก็มีพี
ส่วนคุณทิม เพื่อนสนิทของพิธานอีกหนึ่งคนก็หลงหลานๆ ไม่ต่างกัน ตอนนี้คุณทิมมีคนรักแล้ว ยังไม่ได้แต่งงานแต่ก็หมั้นกันไว้เรียบร้อย แต่นั่นก็แปลว่าคุณทิมยังปั๊มลูกไม่ได้แม้จะอยากมีใจจะขาด เพราะคุณจี แฟนสาวของคุณทิมขอไว้ว่าอยากทำงานต่ออีกซักหน่อยดอกแก้วมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้มออกมา เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตขอ
“ครับ แต่งงานที่บ้านของดอกแก้วเขา ไม่ได้จัดอะไรใหญ่โต แค่ผูกข้อไม้ข้อมือ จดทะเบียนสมรส ส่วนงานที่กรุงเทพฯ คราวแรกก็ตั้งใจจัดทันทีที่กลับมาจากเชียงใหม่ แต่ลูกชายมาอยู่ในท้องก่อนเลยต้องเลื่อนออกไป”“แบบนี้คุณดอกแก้วน้อยใจไหมคะ? เพราะเหมือนว่าคุณไม่ได้ถูกเปิดเผยเท่าไหร่ มีแต่ข่าวลือซึ่งไม่มีอะไรมายืนยั
เสียงเปิดประตูห้องน้ำเรียกสายตาจากคนบนเตียงให้หันไปมอง พิธานวางหนังสือที่อ่านอยู่ลง ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดภรรยาที่ดูอ่อนล้ากว่าปกติหลวมๆ“เหนื่อยมากไหม?”ช่วงนี้เป็นช่วงเตรียมตัวสำหรับงานแต่ง และเพราะงานแต่งที่จะจัดขึ้นไม่ใช่งานเล็กๆ เหมือนที่เชียงใหม่ เพื่อหน้าตาของเจ้าของบริษัทอย่างพิธานจึงทำให้งา
“ดอกแก้วดุเหรอคะ?” หญิงสาวชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เธอนี่นะดุ จับลูกแรงๆ ซักครั้งยังไม่เคย แค่บอกให้ไปกินข้าวก็แปลว่าเธอดุแล้วอย่างนั้นเหรอ?เธอไม่ได้ดุหรอก แต่พ่ออย่างคุณพิธานนั่นแหละที่ตามใจลูกมากไป“เปล่าจ้ะ” พิธานรีบเข้าไปกอดเอวบางไว้ เสียงทุ้มดัดลงให้เล็กกว่าปกติเพื่อออดอ้อน “ดอกแก้วของคุณพิธานไม่ดุ
จู่ๆ เสียงใสๆ ของลูกสาวก็ร้องขึ้น พิธานหน้าตึงแทบจะทันที ส่วนดอกแก้วก็ได้แต่ยิ้มขำและหันไปคุยกับลูกสาวตัวจ้อย“น้องแมทค่ะ น้องแมทเป็นน้องหนูนะลูก”“แมท!”“น้องดาวคะ-““แมทธิวเกิดหลังน้องดาวแค่ไม่กี่เดือนเอง ถือว่ารุ่นเดียวกันได้” คนเป็นปู่รีบช่วยหลานสาว สำหรับเขาไม่ได้รู้สึกว่าการเรียกชื่อกันเฉยๆ ขอ
สามปีต่อมา.“พี่ดล ไหนกระเป๋าที่คุณยายให้คับ?”“นี่คับ!”“น้องดาว ชุดที่คุณปู่ซื้อให้ไม่อึดอัดเกินไปใช่ไหมคะลูก?”“ม่ายค่า”“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเราไปรอแด๊ดดี้กับคุณแม่ที่รถกัน”“เย้ๆ”เสียงเจี๊ยวจ๊าวของสองเด็กและสองผู้ใหญ่เงียบหายไป แทนที่ด้วยเสียงหัวเราะของคนเป็นพ่อและแม่ ดอกแก้วที่กำลังเก็บของชิ้น