ดอกแก้วโยนความผิดให้ค็อกเทลสีสวยนั่น เพราะมัน... เธอถึงได้ควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้ เพราะมัน... เธอถึงได้แสดงความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ในใจออกมาความรู้สึกเหงา อ้างว้าง และโดดเดี่ยวความรู้สึกที่อยากมีใครบางคนนอนกอด มีใครบางคนอยู่ข้างกาย และใครคนนั้นจะไม่ทอดทิ้งเธอไปไหนเธอกำลังเคยตัว ใช่ว่าเธอไม่เคย
“อ่า ดอกแก้ว”มือที่เคยวางนิ่งอยู่บนผมนุ่มขยับเข้าหากันจนดอกแก้วรู้สึกตึงที่หนังศีรษะ แต่เพียงไม่นานมันก็คลายลง เธอจึงกลับมามีสมาธิกับสิ่งที่กำลังทำอยู่อีกครั้งตรงนี้ของเสี่ย มันใหญ่จนเธอต้องอ้าปากออกกว้างเพื่อเปิดรับให้มันเข้ามา มันอุ่นจัดและมีกลิ่นคาวจางๆ แม้จะดูสะอาดแต่ก็มีเส้นเลือดปูดโปนอยู่รอบ
เพราะจู่ๆ เสี่ยก็นิ่งไป ดอกแก้วจึงอดเป็นห่วงไม่ได้ ความมึนเมาทำให้เธอกล้าเอ่ยถามออกไปทั้งๆ ที่ไม่มีสิทธิ์ ทั้งยังยกแขนขึ้นโอบแผ่นหลังกว้างเอาไว้ราวกลับกำลังปลอบโยนการกระทำง่ายๆ ที่เรียกว่ากอดทำให้หัวใจที่เคยเงียบเหงาอบอุ่นขึ้นมา แต่ก็เพียงแค่ชั่วขณะ ก่อนที่มันจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว“เปล่า” พิธานขยั
ดอกแก้วเข้าไปอาบน้ำตามคำสั่งของเสี่ย หลังจากที่เริ่มรู้ตัวว่าทำอะไรแปลกๆ ลงไป เธอจำใจต้องขยับออกห่างจากอ้อมแขนนั้นด้วยใบหน้าแดงก่ำ และเมื่อเสี่ยบอกให้ไปอาบน้ำ เธอก็แทบจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำตัวความเต็มใจยิ่งกว่าอะไรและเมื่อกลับออกมาจากห้องน้ำเธอก็เห็นเสื้อผ้าผู้หญิงวางไว้บนเตียงที่เก็บเรียบร้อยแล้ว เ
เป็นเพราะเธอ“ก็มาแล้วไง อย่าบ่นเป็นตาแก่หน่อยเลยน่า”“ครับๆๆ ผมไม่บ่นแล้วครับ” แขนทั้งสองข้างยกขึ้นเหนือหัวเหมือนยอมแพ้ ก่อนที่ดวงตาซุกซนจะมองเลยไปด้านหลังของเพื่อนสนิท สายตาเจ้าชู้ปิดไม่มิดทำให้ดอกแก้วรู้สึกอึดอัดใจไม่น้อย “พาสาวน้อยที่ไหนมา ใช่คนที่ทำให้เสี่ยพิธานยอมเปิดห้องสวีทของฉันเปล่าวะ”ท้า
บางครั้ง เวลามันก็เดินไวจนน่าใจหายดอกแก้วนั่งมองวิวกรุงเทพฯ ในมุมสูงจากกระจกห้องนอน แสงแดดเริ่มสว่างจ้าจนแสบผิวแม้กระจกจะช่วยกรองแสงยูวีได้ระดับหนึ่ง แต่ถึงแดดจะเริ่มไล่ แต่ดอกแก้วก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมแบบนั้น ผิวที่ขาวผ่องสว่างจ้ากว่าเดิมเมื่อได้รับแสงจากธรรมชาติ บางทีดอกแก้วก็ไม่เข้าใจร่างกายตัวเ
“ค่ะ เดือนนี้กรกฎา”“เตรียมตัวไว้นะ”“เตรียมตัวอะไรคะ?”“จำไม่ได้เหรอ?” เสี่ยเลิกคิ้วขึ้นขึ้นเล็กน้อย ส่วนเธอก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาแรงๆ “ที่ฉันบอกจะพาไปเยอรมัน”“อ๋อ...” เรื่องนี้นี่เอง เธอพยักหน้ารับเบาๆ เกือบลืมไปแล้วว่าเสี่ยเคยบอกจะพาเธอไปเยอรมัน แต่ถึงจะจำได้ เธอก็ไม่คิดว่าเสี่ยจะพาไปจริงๆถึงเสี่
“คุณพิธานรีบกลับไทยหรือเปล่าครับ?”คำถามภาษาจีนกลางจากคนที่เดินเคียงข้างดังขึ้นในตอนที่ทั้งคู่และคนติดตามอีกหลายคนกำลังเดินออกจากห้องอาหารของโรงแรมหรู พิธานได้ยินคำถามนั้นชัดเจน และเขาฟังภาษาจีนออก รวมถึงฟังออกด้วยว่าอีกฝ่ายมีความหมายแฝงในคำถามนั้นอย่างไร แต่ถึงจะรู้แบบนั้นนักธุรกิจหนุ่มก็ผินหน้ามอง
.บ่าวสาวแยกย้ายกันอาบน้ำหลังจากผู้ใหญ่กลับออกไปหมดแล้ว ดอกแก้วที่อาบน้ำก่อนเป่าผมจนแห้งสนิท ก่อนจะปีนขึ้นเตียงและหยิบมือถือขึ้นมากดเล่น ดวงตากวางเบิกกว้างเมื่อเห็นรูปภาพบางอย่างที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นมาก่อน“เจ้น้ำ? แด๊ด?”มันเป็นรูปที่คนสองคนนั่งยิ้มให้กล้องท่ามกลางดินเนอร์ใต้แสงเทียนที่ดูโรแมนติก เ
“เจ้ดีใจด้วยจริงๆ”“ฉันรู้” ดอกแก้วลูบหลังปลอบคนที่ร้องไห้เหมือนเด็กด้วยความเข้าใจ เพราะเจ้น้ำหวังดีกับเธอเสมอมา เธอจึงเข้าใจว่าทำไมพี่สาวถึงได้ปล่อยโฮออกมาแบบนี้ “ขอบคุณเจ้มากจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้... ดอกแก้วคงไม่ได้เจอคุณพิธาน”“ทุกอย่างมันคงถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว” น้ำดันร่างของเจ้าสาวออกห่าง เธอเอ่
ฤกษ์ส่งตัวเข้าหอของพิธานกับดอกแก้วคือสองทุ่มตรง ที่จริงแล้วดาวเรืองหาฤกษ์ที่ดีกว่านี้ได้ แต่เพราะมันดึกเกินไปและพิธานไม่อยากให้คนท้องอ่อนๆ ต้องเข้านอนดึก เขาจึงขอแม่ยายให้หาฤกษ์ใหม่ให้เป็นช่วงหัวค่ำแทน ดังนั้นหลังจากพูดคุยบนเวทีเสร็จแขกที่มาร่วมงานก็ไม่ได้เห็นหน้าบ่าวสาวอีก รวมถึงเด็กๆ ทั้งสองก็มีพี
ส่วนคุณทิม เพื่อนสนิทของพิธานอีกหนึ่งคนก็หลงหลานๆ ไม่ต่างกัน ตอนนี้คุณทิมมีคนรักแล้ว ยังไม่ได้แต่งงานแต่ก็หมั้นกันไว้เรียบร้อย แต่นั่นก็แปลว่าคุณทิมยังปั๊มลูกไม่ได้แม้จะอยากมีใจจะขาด เพราะคุณจี แฟนสาวของคุณทิมขอไว้ว่าอยากทำงานต่ออีกซักหน่อยดอกแก้วมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้มออกมา เธอไม่เคยคิดว่าชีวิตขอ
“ครับ แต่งงานที่บ้านของดอกแก้วเขา ไม่ได้จัดอะไรใหญ่โต แค่ผูกข้อไม้ข้อมือ จดทะเบียนสมรส ส่วนงานที่กรุงเทพฯ คราวแรกก็ตั้งใจจัดทันทีที่กลับมาจากเชียงใหม่ แต่ลูกชายมาอยู่ในท้องก่อนเลยต้องเลื่อนออกไป”“แบบนี้คุณดอกแก้วน้อยใจไหมคะ? เพราะเหมือนว่าคุณไม่ได้ถูกเปิดเผยเท่าไหร่ มีแต่ข่าวลือซึ่งไม่มีอะไรมายืนยั
เสียงเปิดประตูห้องน้ำเรียกสายตาจากคนบนเตียงให้หันไปมอง พิธานวางหนังสือที่อ่านอยู่ลง ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดภรรยาที่ดูอ่อนล้ากว่าปกติหลวมๆ“เหนื่อยมากไหม?”ช่วงนี้เป็นช่วงเตรียมตัวสำหรับงานแต่ง และเพราะงานแต่งที่จะจัดขึ้นไม่ใช่งานเล็กๆ เหมือนที่เชียงใหม่ เพื่อหน้าตาของเจ้าของบริษัทอย่างพิธานจึงทำให้งา
“ดอกแก้วดุเหรอคะ?” หญิงสาวชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เธอนี่นะดุ จับลูกแรงๆ ซักครั้งยังไม่เคย แค่บอกให้ไปกินข้าวก็แปลว่าเธอดุแล้วอย่างนั้นเหรอ?เธอไม่ได้ดุหรอก แต่พ่ออย่างคุณพิธานนั่นแหละที่ตามใจลูกมากไป“เปล่าจ้ะ” พิธานรีบเข้าไปกอดเอวบางไว้ เสียงทุ้มดัดลงให้เล็กกว่าปกติเพื่อออดอ้อน “ดอกแก้วของคุณพิธานไม่ดุ
จู่ๆ เสียงใสๆ ของลูกสาวก็ร้องขึ้น พิธานหน้าตึงแทบจะทันที ส่วนดอกแก้วก็ได้แต่ยิ้มขำและหันไปคุยกับลูกสาวตัวจ้อย“น้องแมทค่ะ น้องแมทเป็นน้องหนูนะลูก”“แมท!”“น้องดาวคะ-““แมทธิวเกิดหลังน้องดาวแค่ไม่กี่เดือนเอง ถือว่ารุ่นเดียวกันได้” คนเป็นปู่รีบช่วยหลานสาว สำหรับเขาไม่ได้รู้สึกว่าการเรียกชื่อกันเฉยๆ ขอ
สามปีต่อมา.“พี่ดล ไหนกระเป๋าที่คุณยายให้คับ?”“นี่คับ!”“น้องดาว ชุดที่คุณปู่ซื้อให้ไม่อึดอัดเกินไปใช่ไหมคะลูก?”“ม่ายค่า”“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเราไปรอแด๊ดดี้กับคุณแม่ที่รถกัน”“เย้ๆ”เสียงเจี๊ยวจ๊าวของสองเด็กและสองผู้ใหญ่เงียบหายไป แทนที่ด้วยเสียงหัวเราะของคนเป็นพ่อและแม่ ดอกแก้วที่กำลังเก็บของชิ้น