บทที่ 30 ความจริงบางอย่างที่เพิ่งรับรู้

ชายหนุ่มยืนนิ่งช็อกอยู่ตรงนั้นจนคนเป็นแม่ต้องเดินมาสะกิดเพื่อเตือนสติ หลังจากที่ข้าวฟ่างเดินออกไปเขายังคงนิ่งอึ้งอย่างทำอะไรไม่ถูก ไม่ได้มีความคิดที่อยากจะหย่ากับเธอเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่เขารู้สึกลังเลก็เท่านั้น

"แม่ช่วยตบหน้าผมหน่อย ผมกำลังฝันอยู่ใช่หรือเปล่า เมื่อกี้ข้าวฟ่างมาขอหย่าผม ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหมครับแม่"

"แม่เคยเตือนแล้วใช่ไหมว่าถ้าแกทำกับน้องแบบนี้วันหนึ่งน้องจะทนไม่ไหว คราวนี้แม่ช่วยอะไรไม่ได้จริง ๆ แกทำตัวเองทั้งนั้น"

"พ่อช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ ถือว่าเป็นเรื่องของแกกับหนูข้าวฟ่างก็แล้วกัน แกก็คิดซะว่าสิ่งที่น้องพูดออกมาเป็นความจริงทุกอย่าง จะได้สบายใจไง พรุ่งนี้ก็ไปหย่าซะ"

ดูเหมือนว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ฝ่ายเขาเลยแม้แต่คนเดียว ทุกคนเข้าข้างข้าวฟ่างหมดทุกคน รวมถึงคุณพ่อคุณแม่ของเขาด้วย

"โธ่เว้ย!"

เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย จากนั้นก็วิ่งขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง หยิบกุญแจรถแล้วก็กระเป๋าสตางค์รีบเดินทางไปยังโรงพยาบาลโดยที่ไม่ได้นัดคุณหมอไว้ล่วงหน้า เพราะว่าเร่งรีบจนเกินไป

ในระหว่างที่เดินทางก็หยิบโทรศัพท์กดโทรหาพี่เขย ซึ่งแน่นอนว่าเขากำลังประชุมอยู่ แต่ถ้าเกิดว่าถึงที่โรงพยาบาลเ