นิ้วหนาเกี่ยวแพนตี้สีครีมไว้ด้านข้าง แทรกนิ้วร้ายสอดลึกผ่านความคับแคบเข้ามาเชื่องช้าสวบ!"อ๊า~"แพรวาหลับตาปี๋ครางสีหวาน มือเล็กจิกกำผ้าปูเตียงไว้มั่น ขณะชายหนุ่มขยับนิ้วเข้าออกช้าๆ เขาอ้าแยกนิ้วด้านในออกกระแทกใส่ร่องเล็กซ้ำๆ ปั่นป่วนเร่งเร้าให้เธอผลิตน้ำสีใสหล่อเลี้ยงทางเข้ามากขึ้นทุกครั้งที่นิ้วร้อนหมุนคว้างในตัว แพรวายิ่งวูบหวาม ร้อนผ่าวไปทั้งกาย เรียวขาที่อ้ากว้างจิกยันเตียงนอนเอาไว้ บิดกายเร่าๆ ครวญครางออกมาไม่ขาดสายพรึ่บ พรึ่บ พรึ่บเขาไม่ได้รุนแรง สัมผัสเนิบนาบแต่กลับหนักหน่วงปลุกเร้าอารมณ์ปรารถนาอย่างใจเย็น แพรวาเสียวซ่านแทบขาดใจ ร่อนเอวเล็กเข้าหาอีกฝ่ายผลักดันตัวเองสู่ฝั่งฝันโอนิกซ์เฝ้ามองสีหน้าหยาดเยิ้มทรมานด้วยความกระสันของร่างข้างใต้อย่างพึงพอใจ รัวกระแทกนิ้วเบาสลับหนัก กลั่นแกล้งไม่ให้เธอถึงจุดหมายโดยง่าย"นิกซ์...อ๊า...เร็วหน่อย...อื้อ...วาใกล้แล้ว"แพรวาเป็นฝ่ายครางอ้อนวอน ทุกครั้งที่จะถึงปลายทางโอนิกซ์ก็จะชะลอความลดลง ทำวนอยู่แบบนี้หลายครั้ง จนเธอสุดจะทานทนร่างสูงกระตุกยิ้ม งอนิ้วด้านในก่อนจะเกร็งข้อมือกระหน่ำเรี่ยวแรงใส่ร่องสาวถี่ยิบ แพ
เช้าวันต่อมาแพรวาเคอะเขินในทีแรกที่ตื่นมาพบทั้งคู่นอนกอดกันอยู่บนเตียง แต่ก็ตีเนียนไปกับความหน้ามึนของอีกฝ่าย เขาพาเธอเข้าไปอาบน้ำพร้อมกัน และออกมาแต่งตัวเพื่อทานอาหารเช้าพนักงานโรงแรมนำอเมริกันเบรกฟาสต์มาเสิร์ฟให้ที่ห้องพัก จัดไว้ริมสระว่ายน้ำสามารถเห็นวิวทะเลสีฟ้าใสได้ชัดเจน สายลมอ่อนพัดพาไอเค็มเข้ามา ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายทั้งสองรับประทานอาหารกันเงียบๆ แต่กลับไม่รู้สึกอึดอัดอีกต่อไปแม้จะไม่ได้พูดคุยกัน"คุณต้องไปประชุมตอนไหน"แพรวาถามขึ้นด้วยความเข้าใจว่าจุดประสงค์หลักที่มาต่างจังหวัดครั้งนี้คือคุยเรื่องงาน"..."ชายหนุ่มเงียบกริบ ครุ่นคิดหาคำตอบที่จะไม่ให้ตัวเองเสียหน้า เพราะการประชุมดังกล่าวมันไม่ได้มีตั้งแต่แรก เขาเพียงหาข้ออ้างพาตัวเธอมาเท่านั้นเอง"เลื่อนไปแล้ว ลูกค้าจะเข้าไปคุยกับฉันเองที่บริษัท""อ่า..."เธอพยักหน้ารับว่าง่าย ไม่ได้ทักท้วงอะไร แม้ความจริงในใจจะไม่เชื่อคำแก้ตัวนั้นแม้แต่น้อย เมื่อคิดว่าครั้งนี้เขาตั้งใจพาเธอมาเที่ยว พวงแก้มก็ร้อนใจอ่อนยวบไปหมด"วันนี้ฉันว่าง เธออยากทำอะไรก็บอกแล้วกัน" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างใจกว้าง ทำแพรวาอมยิ้มให้กับคำพูดนั้นที่
หลังจากกลับจากภูเก็ตแพรวาสวมเสื้อยืดธรรมดาคู่กับกางเกงขาสั้น ใบหน้าแดงระเรื่อ เหงื่อร้อนไหลซึมตามร่างกายหลังจากเพิ่งลงจากลู่วิ่งภายในห้องฟิตเนสส่วนตัวของชายหนุ่ม เธอใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กบนต้นคอซับตามใบหน้าและลำคอ ก้าวตรงไปยังห้องที่มุมสุดทางเดินก๊อก ก๊อก ก๊อกรออยู่ไม่นานประตูไม้สีดำก็ถูกเปิดออก พร้อมใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่งแม้วันนี้จะเป็นวันธรรมดาที่โอนิกซ์ควรจะต้องไปบริษัท แต่เขากลับมีข้ออ้างว่าต้องไปธุระช่วงบ่าย จึงลาหยุดอยู่ห้องและหมกตัวพัฒนาอุปกรณ์ภายในห้องคอม"จะเที่ยงแล้ว อยากกินอะไร" แพรวาเอ่ยถามออกไป หลังจากไปเที่ยวกลับมาทั้งคู่ก็ยิ่งทำตัวติดกันราวกับคู่สามีภรรยาแต่งงานใหม่ก็ไม่ปาน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อนุญาตให้เธอเข้าไปยุ่มย่ามในห้องคอมส่วนตัว"ไม่ต้องทำหรอก เธออยากกินอะไรก็สั่งเลย ค่อยให้ลูกน้องเอาขึ้นมาให้"ชายหนุ่มเห็นร่างเล็กเหงื่อโซกก็ไม่อยากให้เธอเหนื่อยทำอาหารอีก จึงเสนอออกไป"อื้ม งั้นอาหารญี่ปุ่นนะ""ตามใจ"แพรวาพยักหน้าเตรียมจะหันกลับ แต่ก็ถูกอ้อมแขนกำยำรวบเอวไว้ก่อนจากด้านหลังฟอด~"นะ...นี่! ปล่อยเลย ตัววามีแต่เหงื่อ เหนียวตัวไปหมดแล้ว" เธอรี
"หึ! ไม่คิดว่ากูจะได้มาเห็นอะไรดีๆ"เสียงทุ้มของบุคคลไม่ได้รับเชิญทำสองหนุ่มสาวที่กำลังหลงอยู่ในห้วงราคะสะดุ้งเฮือก ไม่ได้รับรู้เลยว่ามีบุคคลอื่นเข้ามาในห้องตั้งแต่ตอนไหนขณะที่แพรวากำลังช็อกทำอะไรไม่ถูก โอนิกซ์ที่ตั้งสติได้ก่อนรีบดึงร่างเล็กเปลือยเปล่าขึ้นมานั่งคร่อมตัก หันหลังให้ผู้มาใหม่ กอดรัดร่างเธอไว้แนบกายหวังใช้ร่างที่ใหญ่โตกว่าบดบังร่างเย้ายวนเอาไว้ ขณะเอื้อมลงไปคว้าเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่บนพื้นคลุมตัวเธอไว้ทันทีโอนิกซ์ตวัดตามองเพื่อนด้วยแววตาเย็นเฉียบแสนหงุดหงิดที่อีกฝ่ายโผล่มากะทันหัน"ไปรอฉันข้างบน" เขากระซิบบอกคนตัวเล็กที่นั่งตัวสั่นบนตักแพรวาค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ เมื่อแอ่นกายใหญ่หลุดออกก็ต้องเบ้หน้าวูบโหวงไปหมด น้ำคาวสีขุ่นไหลทะลักออกมาจากร่องเล็ก เธอไม่สนอะไรแล้วรวบสาบเสื้อเข้าหากัน หวังให้มันปกปิดร่างกายให้ได้มากที่สุด ก้มหน้างุดรีบก้าวขึ้นชั้น 2 ไปทันทีกระดากอายเต็มทีจนไม่กล้าหันหลังกลับไปมองด้านหลังตัวซ้ำ"มึงมาทำไม" ร่างสูงถามเพื่อนเสียงเย็น พลางลุกขึ้นรูดซิปกางเกง ความไม่พอใจฉายชัดในดวงตา"หึ ตอนแรกแค่ตั้งใจจะมานั่งเล่นรอเวลาประชุม""...""อย่าบอกว
วันต่อมาบริษัท JRV LOGISTICSเป็นอีกวันที่โอนิกซ์ต้องเข้ามาทำงานที่บริษัท จัดการเซ็นเอกสารทั้งหลายและเข้าประชุมเกี่ยวกับแผนการสร้างท่าเรือใต้ที่ภาคใต้ ถือเป็นโครงการใหญ่ที่เขาเป็นผู้ควบคุมดูแลเองแม้จะผ่านไปเกือบ 3 อาทิตย์แล้วที่ไร้เลขารู้ใจช่วยงาน ถึงเธอจะช่วยจัดการเอกสารอยู่เบื้องหลัง แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกชินขึ้นแม้แต่น้อยเมื่อไม่เห็นสาวเฉิ่มคนเดิมเดินเข้าเดินออกห้องทำงานกว้างร่างสูงถอนแว่นวางไว้บนโต๊ะ เหยียดกายพิงพนักเก้าอี้ทำงานจนมันเอนแทบสุดความสามารถ พักสายตาจากกองเอกสารเบื้องหน้า หลังจากการประชุมเคร่งเครียดหลายชั่วโมงทำเขาเหนื่อยล้าไม่น้อยเขาเหลือบมองถุงพลาสติกใสสลับกับโทรศัพท์มือถือของแพรวาบนโต๊ะอย่างครุ่นคิด ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรกับมันดีเมื่อคืนหลังจากกลับจากการประชุมเขาก็ลองดูมือถือเธออีกครั้งหลังจากเปิดเครื่องทิ้งไว้ตลอด แต่ก็ไม่ได้มีข้อความจากบุคคลอื่นส่งมา มีเพียงกลุ่มเพื่อนที่พยายามโทรและส่งข้อความมาหาเมื่อเธอขาดการติดต่อไปนานเขาไม่แน่ใจว่าเธอลบข้อความก่อนหน้าไปหรือเปล่า ซึ่งเขาพยายามกู้คืนมาแล้ว หรือใช้ช่องการติดต่อแบบอื่น แต่เมื่อลองแฮ็กข้อมูลก็ยังไม่เ
"นิกซ์ขา~ วาร้อน ถอดเสื้อให้หน่อย"ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจหนักๆ อึดอัดปั่นป่วนเหมือนคนโดนยาเสียเอง เขาปล่อยข้อมือทั้งสองออกไปอิสระ หยัดกายขึ้นเหยียดตรง จ้องเธอร่างเล็กบิดเร่าราวทุรนทุรายมือเล็กซุกซนลูบไล้ไปตามร่างกายตัวเอง ถลกเสื้อยืดโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี กอบกุมก้อนเนื้อคู่โตล้นมือพลางบีบเคล้นมันอย่างยั่วยวนลำคอชายหนุ่มแห้งผาก จนเผลอกลืนน้ำลายลงคอ นัยน์ตาเข้มขึ้นด้วยแรงกระสัน สมองชาญฉลาดเริ่มคิดหาคำพูดมาสอบสวนร่างเล็กไม่ถูก"อ่า~ ทรมานจังเลย นิกซ์ช่วยวาด้วย"เสียงครางอ้อนออดหวานหูดังไม่หยุด มือเล็กก็เลื่อนลงมาจัดการรูดกางเกงขาสั้นและแพนตี้ออกจากร่างมือน้อยปัดป่ายไปตามกลีบดอกไม้หยาดเยิ้ม ชุ่มฉ่ำ ท่าทางร้อนเร่าแสนยั่วยวนทำโอนิกซ์แทบข่มใจไว้ไม่ไหว และสิ่งที่ทำให้ขีดความอดทนดิ่งวูบก็คือตอนที่เลขาสาวอ้าขาออกกว้าง แยงนิ้วเล็กเข้าไปในร่องสาว ช่วยตัวเองให้เขาดูเต็มตาติดขอบเตียง"แม่งเอ๊ย นี่กูหาเรื่องทรมานตัวเองชัดๆ" ร่างสูงสบถหยาบคาย ถึงกับกุมขมับด้วยความเครียดก่อนที่เธอจะทำให้แผนการครั้งนี้ล่ม โอนิกซ์ก็ต้องหยุดภาพวาบหวามตรงหน้าเสียก่อน ข้อมือทั้งสองข้างถูกชายหนุ่มใช้ผ้ามัดตรึ
เช้าวันต่อมาแสงแดดสาดเข้ามาภายในห้องผ่านกระจกใส ผ้าม่านไม่ได้ถูกรูดปิดทำให้ความสว่างรบกวนการนอนของคนตัวเล็ก แพรวาจะขยับตัวพลิกไปอีกด้าน ก็รู้สึกอึดอัดไม่สบายตัวราวกับร่างกายถูกรัดเอาไว้ ดวงตาง่วงงุนค่อยๆ ปรือขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าหล่อร้ายของประธานหนุ่มนอนหลับสนิทอยู่ตรงหน้าความทรงจำขาดห้วงย้อนเข้ามาในหัวอีกครั้ง อาการแปลกประหลาด ร้อนรุ่ม และภาพการร่วมรักหนักหน่วง ทำเธอเบิกตากว้าง ความโมโหพุ่งปรี๊ดเมื่อจำได้ว่าถูกโอนิกซ์วางยากำปั้นน้อยทุบใส่แผงอกชายที่กำลังนอนกอดเธอเต็มแรงด้วยความโกรธปึก!"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! กล้าดียังไงวางยาฉัน ลุกขึ้นนะโอนิกซ์!""อื้อออ~ อะไรตื่นมาก็โวยวายเลย"น้ำเสียงอู้อี้ดังขึ้น พร้อมฝ่ามือหนารวบมือเล็กของเธอเอาไว้ไม่ให้ประทุษร้ายเขาได้อีก ลากเธอเข้ามาสู่อ้อมกอดอีกครั้งโดยไม่ยอมลืมตาขึ้นด้วยซ้ำร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งสองเบียดชิด แต่แพรวาก็ยังดิ้นรนขัดขืนไม่เลิก"พอเลย แบบนี้มันเกินไปแล้ว คุณจะบ้าเหรอไง ถ้าฉันช็อกตายไปจะทำยังไง!""ไม่ตายหรอกน่า ไหนบอกจะไม่โกรธกันไง""ฉันไปพูดตอนไหน!" เธอแว้ดกลับอย่างไม่ยอมแพ้ โทสะในกายแล่นขึ้นมาเป็นริ
อีกด้านที่ท่าเรือหลังจากเหล่าคนงานขนย้ายตู้คอนเทนเนอร์มากมายลงมาจากเรือสินค้า ก็จะนำตู้ทั้งหมดมาวางกองเรียงกันไว้ ส่วนตู้ไหนที่มีกำหนดเคลื่อนย้ายเลยก็จะถูกนำไปไว้อีกทางเพื่อให้รถสิบล้อขนออกไปยามดึกสงัดท่าเรือเงียบเชียบมีเพียงพนักงานบางส่วนเดินสำรวจตรวจตรา 'พล' เด็กหนุ่มพนักงานใหม่จึงขยันขันแข็งกว่าพี่ๆ คนอื่นในทีม เดินไปตามช่องแคบระหว่างตู้เหล็กเพื่อเช็กความเรียบร้อยกลิ่นเหม็นสะอิดสะเอียนบางอย่างลอยปะทะที่จมูก ทำหนุ่มน้อยถึงกับเบ้หน้ายกมือขึ้นปิด มองซ้ายมองขวาเพื่อหาที่มาของกลิ่นไม่พึงประสงค์ดังกล่าวหลังเดินวนสำรวจสักพักก็รู้สึกแทบสำรอกเมื่อรับรู้ถึงกลิ่นเหม็นรุนแรงออกมาจากตู้สินค้าใบหนึ่ง เขาคาดคิดว่าภายในอาจจะเป็นพวกของสดที่ถูกบรรจุมาไม่ดีจึงเกิดการเน่าเสีย รีบจำตำแหน่งและเดินไปบอกรุ่นพี่หัวหน้า"พี่เอกๆ แถวตู้ KB 332 ผมว่าน่าจะมีของเน่าแน่เลยพี่ ผมเดินผ่านยังแทบอ้วก"เอกหัวหน้าทีมท่าเรือกะกลางคืนนอนเอกเขนกบนโซฟาในห้องพักพนักงานส่ายหัวระอา ก่อนจะหยิบชาทเพื่อดูว่าสิ่งของภายในตู้ที่รุ่นน้องกล่าวถึงคืออะไร"ไม่น่ามีอะไรนี่ ตู้นั้นใส่พวกเม็ดพลาสติก""แต่มันเหม็นจริงๆ นะพี่ กลิ่น
เพนต์เฮ้าส์โอนิกซ์โอนิกซ์ส่งยิ้มพลางยื่นนิ้วมือไปหาลูกน้อยในอ้อมแขน ซึ่งอัศวินก็หัวเราะร่าพยายามยื่นมือมาคว้ากำนิ้วบิดาเอาไว้ เขาพยายามบีบๆ คลายๆ อยู่หลายครั้ง และมักจะส่งเสียงโต้ตอบบ้างเวลาผู้เป็นพ่อพูดคุยด้วยแม้จะยังไม่รู้ความก็ตามไม่แปลกใจเลยทำไมเพื่อนเขาถึงอยากพาลูกชายตัวเล็กของตนกลับบ้านไปด้วย อัศวินเลี้ยงง่ายและอารมณ์ดี บางครั้งเขาก็มักจะเพลินกับการหยอกล้อกับลูกจนลืมเวลาไป"เล่นพอยังคะตัวเล็ก หม่ามี๊พาไปอาบน้ำดีกว่า""คิก คิก คิก"อัศวินหัวเราะคิกคักขณะดวงตากลมโตบ้องแบ๊วมองมารดาและยิ้มจนตาหยี"กวนปะป๊านานแล้วนะคะ ไปกัน"โอนิกซ์ส่งยิ้มอ่อนโยนให้ภรรยา ประคองทารกให้หญิงสาวรับไปอุ้มต่อ สายตาอบอุ่นสื่อความหมายสบมองกัน แม้ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมา แต่ทั้งคู่ก็มีความสุขมากในทุกช่วงเวลาแพรวาอุ้มอัศวินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ส่วนโอนิกซ์ก็หยิบโน้ตบุ๊กมานั่งเคลียร์งานที่คั่งค้างต่ออีกนิดหน่อยมุมปากหยักยกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังแววออกมาจากห้องน้ำ จนอดใจไม่ไหวต้องวางโน้ตบุ๊กบนตักลงแล้วเดินไปดูสองแม่ลูกแทนแพรวานำอ่างอาบน้ำสำหรับเด็กมาตั้งไว้บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน
3 เดือนต่อมาบริษัท JRV LOGISTICSประธานหนุ่มเจ้าของบริษัทโลจิสติกส์ขนาดใหญ่ ก้มอ่านเอกสารร่างสัญญาฉบับใหม่ มือขวาควงปากกา มือซ้ายก็ประคองร่างของลูกชายตัวเล็กโยกกล่อมให้หลับภายในห้องทำงานเต็มไปด้วยอุปกรณ์เลี้ยงเด็ก ทั้งเปลที่นอน และคอกกั้นบุนวมอย่างดี พร้อมตุ๊กตาของเล่นขนาดต่างๆ จนไม่เหลือคราบห้องของประธานบริษัทแม้แต่น้อยแพรวาเปิดประตูเข้ามา หลังจากคลอดลูกน้อยรูปร่างเธอก็กลับสู่สภาพเดิมอย่างรวดเร็ว แทบจะดูไม่ออกว่าเคยผ่านการตั้งครรภ์มาก่อนใบหน้าสวยดูเปล่งประกายความงามชัดเจน ผิวขาวเนียนตัดกับเส้นผมสีดำสนิทยาวจรดแผ่นหลัง เธอสวมชุดเสื้อสูทสีครีมคู่กับกระโปรงเอวสูงสีเดียวกัน ราศีภรรยาประธานบริษัทจับทุกระเบียบนิ้วมุมปากที่ทาทับด้วยลิปสติกสีนู้ดยกยิ้มขึ้น จรดฝีเท้าเงียบเชียบไม่ให้รบกวนการนอนหลับของลูกน้อยโอนิกซ์เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร สายตาใต้กรอบแว่นดูอ่อนโยนเมื่อมองผู้มาใหม่ วางปากกาในมือลง"นี่เอกสารประชุมอาทิตย์หน้าค่ะ""เหนื่อยไหมครับ""นิกซ์ต่างหาก วินดื้อไหมเอ่ย""เล่นเสร็จ เพิ่งหลับไปเมื่อกี้"สายตาอ่อนโยนมองใบหน้าหลับใหลของลูกชายที่ถอดแบบมาจากเขาแทบจะพิมพ์เดียวกัน ยก
2 เดือนต่อมาโรงพยาบาลแพรวานั่งๆ นอนๆ อยู่แต่บนเตียงคนไข้ โอนิกซ์ย้ายเธอมาที่โรงพยาบาลได้สองวันแล้วเพื่อรอวันคลอด ตอนนี้แพรวายังไม่ค่อยรู้สึกตื่นเต้นเท่าไร ต่างจากคนเป็นสามีที่ดูตื่นตัวพร้อมทุกสถานการณ์ เขาจัดเตรียมอุปกรณ์สำหรับทารกแรกเกิดไว้พร้อมสรรพ รวมถึงจัดการออกแบบตกแต่งห้องนอนรับแขกเก่าที่แพรวาเคยนอนเป็นห้องเด็กอ่อน แม้ลูกยังต้องนอนห้องเดียวกับพวกเขาอีกหลายปีก็ตามท้องเธอโตเสียแทบเดินไม่ไหว จะลุกจะนั่งต้องมีโอนิกซ์คอยช่วยพยุงวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ห้องพักของเธอครึกครื้น"พี่วาเอาแอปเปิลไหม คลีปอกให้" คลีโอและลีโอหอบกระเช้าผลไม้มาเยี่ยมว่าที่คุณแม่ตั้งแต่เช้า"ได้จ้ะ ขอบคุณนะ""ค่า เดี๋ยวคลีไปล้างก่อน"คลีโอเดินไปยังส่วนครัวของห้องพักซึ่งไม่ต่างจากโรงแรมดีๆ มีอุปกรณ์ช่วยอำนวยความสะดวกครบครัน แถมยังมีแยกโซนสำหรับคนไข้และญาติเวลามาเยี่ยมไว้ด้วย ห้องรับแขกก็กว้างขวาง แบ่งเป็นสัดส่วนจึงไม่รบกวนการพักผ่อนของคนไข้"ปอกเป็นเหรอไง เอามีดมานี่ พี่ทำเอง" ลีโอที่แทบทนดูไม่ไหว ดึงมีดคมออกจากมือแฟนสาว และดันตัวเธอไปข้างๆ ก่อนจะจัดการแอปเปิลสีแดงด้วยตัวเองชายหนุ่มจัดการป
ย่านใจกลางเมืองเหล่ามาเฟียสี่คน ยืนหน้าเครียดมองประตูร้านขนมหวานด้วยความไม่แน่ใจ ก่อนจะหันกลับมามองเพื่อนที่เป็นคนเสนอความคิด"เอาจริงดิ พาพวกกูมาคุยงานในร้านขนมเนี่ยนะ" ลีออนเอ่ยขึ้นมาอย่างอดไม่ได้"แล้วยังไง""ดูหน้าแต่ละคนก่อน แล้วค่อยถามว่ายังไง""มึงก็รู้กูห่างเมียนานไม่ได้ มันปวดหัวอยากจะอ้วก ถ้าอยากคุยงานก็คุยที่นี่" โอนิกซ์ตอบกลับเสียงเรียบ ก่อนจะจูงมือภรรยาสาวที่ท้องโตเข้าไปในร้านเป็นคนแรก"แน่ใจเหรอวะ" ลีออนหันมาขอความเห็นจากเพื่อนที่เหลือ ซึ่งวิคเตอร์ก็ทำได้เพียงถอนหายใจ ส่วนไคโรและลีโอก็ส่ายหน้าไม่ได้ตอบคำถาม และพาแฟนตัวเองเข้าไปในร้านด้วยเช่นกัน"เชี่ย พวกกูสองคนมาทำห่าอะไรเนี่ย นึกว่านัดเดทคู่""กูยอมให้มึงควงได้วันหนึ่ง แต่ถ้าเริ่มลวนลามกูเมื่อไร กูถีบมึงแน่""ถุย! กูเนี่ยนะ จะลวนลามมึง พูดจาน่าถูกกระสุนฝังหัวจริงๆ""หึ"วิคเตอร์ทำเพียงแค่แค่นหัวเราะ และเดินตามคนอื่นเข้าไปในร้าน สุดท้ายเพื่อนผู้เรื่องมากก็หมดข้อโต้แย้ง ยืนกระฟัดกระเฟียดอยู่ครู่หนึ่งก็ยอมตามเข้ามาโอนิกซ์แยกโต๊ะระหว่างกลุ่มสาวๆ ในนั่งริมหน้าต่างร้าน ส่วนกลุ่มเขาแยกมาอีกโต๊ะก่อ
คฤหาสน์ตระกูลโอนิกซ์แพรวาคลี่ยิ้มละลายใจ ขณะผลักร่างสูงของผู้เป็นสามีลงบนเตียงกว้างในห้องนอนของเขา โอนิกซ์หอบหายใจเข้าออกหนักหน่วงด้วยความตื่นเต้น เฝ้ามองหญิงสาวค่อยๆ คลานขึ้นมาคร่อมร่างด้วยท่าทางยั่วเย้าชวนคลั่งคอเสื้อเว้าลงมา จนสามารถมองเห็นเนื้อนุ่มคู่สวยใต้ชุดเดรสน้ำเงิน ความกระสันทำช่วงล่างปวดหนึบ ดุนดันเป้ากางเกงขึ้นเป็นลำคนตัวเล็กยกยิ้มอย่างคนมีอำนาจเหนือกว่า มือน้อยลูบไล้ลำกายแข็งขืนผ่านกางเกง เฝ้ามองคนข้างใต้พยายามบดเบียดช่วงล่างเข้าหามือเธอ"จะให้รางวัลอะไรนิกซ์ครับ" เขาถามเสียงกระเส่า ความรู้สึกตื่นตัววูบหวิวทรมานเหมือนตนกำลังโดนทำโทษมากกว่า"รอดูสิคะ ใจร้อนจัง""อ่า เมียขี้ยั่วจัง"มือซุกซนเริ่มทำการปลดตะขอกางเกงพร้อมดึงมันลง โอนิกซ์ก็ยกสะโพกช่วยให้เธอจัดการกับกางเกงเกะกะโดยง่าย ท่อนเอ็นร้อนแข็งแทบชี้หน้า แต่ก็ยังมี บ็อกเซอร์อีกตัวปกปิดเอาไว้แพรวานั่งคุกเข่าอยู่กลางหว่างขา ใช้มือสัมผัสความใหญ่โตผ่านเนื้อผ้าอย่างยั่วยวนใจเย็น แต่คนที่นอนหอบหายใจกลับจะเป็นฝ่ายทนไม่ไหวเสียเอง รูดชั้นในลง โยนทิ้งออกไปในที่สุดท่อนเอ็นใหญ่ขนาดเท่าข้อมือหญิงสาวปรากฏสู่สาย
หลังมื้ออาหารจบลง งานประมูลสินค้าเพื่อร่วมบริจาคเงินให้แก่เด็กด้อยโอกาสจึงเริ่มขึ้น แขกที่มาร่วมงานทยอยเดินไปยังโซนหน้าเวทีโอนิกซ์โอบเอวภรรยาคนสวยไว้ตลอดทาง ระมัดระวังทุกย่างก้าวจนเธอนั่งลงข้างไปรยาเรียบร้อย เขาจึงนั่งขนาบข้าง ไม่นานไฟในห้องจัดเลี้ยงก็ถูกหรี่ลง พร้อมเสียงพิธีกรดำเนินงานดังขึ้น"สวัสดีครับ ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งานประมูลเพื่อการกุศลครั้งที่ 4 รายได้จากการประมูลทั้งหมด หลักหักค่าใช้จ่ายแล้วจะนำไปช่วยเหลือเด็กด้อยโอกาสยังพื้นที่ห่างไกล ของที่นำมาร่วมประมูลในวันนี้มีมูลค่ารวมกันเกือบ 50 ล้านบาทเลยทีเดียว ขอให้ทุกท่านสนุกไปกับงานในครั้งนี้นะครับ"แขกที่มาร่วมงานต่างปรบมือเสียงดัง ตื่นเต้นที่จะได้ชมของล้ำค่ามากมาย และยังได้โอกาสอวดบารมีและเงินในบัญชีให้คนอื่นรับรู้ด้วย"ของชิ้นแรก เปิดกันมาด้วยแจกันเครื่องลายครามจากราชวงศ์ชิง ของประเทศจีนโบราณ พร้อมใบรับประกัน ขอเปิดการประมูลที่ หนึ่งล้านบาทครับ"เมื่อพิธีกรให้สัญญา ผู้ร่วมงานก็ชูป้ายขานราคากันอย่างสนุกสนาน แพรวาตกใจกับราคาที่สูงลิ่วของของแต่ละอย่าง ความคิดที่อยากจะร่วมงานเพื่อช่วยเหลือเด็กน้อยต้องถูกหยุดไว้ชั่วคร
ครืด ครืด ครืดโอนิกซ์ล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมา ก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อเห็นชื่อมารดาปรากฏที่หน้าจอ ก่อนจะต้องกดรับสายอย่างไม่มีทางเลือก(ลูก วันนี้อย่าลืมมางานเลี้ยงการกุศลที่โรงแรม คาเรน ฮิลล์ นะ)"ผมบอกตอนไหนว่าจะไปครับ"(ไม่ต้องบอก เพราะแม่ไม่ให้ทางเลือกจ๊ะ)"วาเขาเหนื่อย แม่ยังจะให้ลูกสะใภ้ไปเดินร่อนในงานอีกเหรอครับ"(หนูวาโอเค เธอรับปากแม่เมื่อวานเรียบร้อยจ้า แต่งตัวมาหล่อๆ สวยๆ แล้วเจอกัน 1 ทุ่ม รักลูกจ้า)"เดี๋ยว! แม่ครับ"โอนิกซ์ร้องเรียกมารดาเสียงดัง แต่คุณหญิงไปรยาก็ไม่อยู่รอฟังคำบ่นจากปากลูกชาย กดวางสายไปเสียก่อน โอนิกซ์จึงทำได้เพียงถอนหายใจ"วาไปรับปากแม่เหรอ ว่าจะไปงานเลี้ยงอะไรนั่น""ค่ะ คุณแม่โทรหาเมื่อวาน อยากให้เราสองคนไปร่วมงานด้วย""เฮ้อออ~ วาน่าจะปฏิเสธไป งานพวกนี้น่าเบื่อจะตาย ทำวาเหนื่อยเปล่าๆ""ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณแม่บอกเป็นงานประมูลเพื่อนำเงินช่วยเหลือไปมอบให้เด็กด้อยโอกาส เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ถ้าวาช่วยได้ก็อยากจะช่วย" หญิงสาวอธิบายเพิ่มทำให้ผู้เป็นสามีหมดทางแย้งดูเหมือนมารดาจะจับทางถูก เข้าหาแพรวาก่อนเพื่อมัดมือชกให้เขาเข้าร่วมงานไปด้วย"เอาเถอะ
หลายวันต่อมาบริษัท JRV LOGISTICSภาพประธานหนุ่มแสนหล่อเหลาโอบประคองเอวบางของสาวสวยผมดำประบ่าเดินเคียงคู่กันเข้ามาในบริษัท สร้างความแตกตื่นให้กับเหล่าพนักงานเป็นอย่างมาก ทุกคนต่างพยายามแย่งกันชะโงกดูใบหน้าหญิงสาวผู้โชคดีว่าเธอคือใครโอนิกซ์ไม่ได้เข้าบริษัทมาหลายเดือน แต่เมื่อกลับมาอีกทีก็พกสาวสวยมาด้วย จึงเป็นที่สนใจใคร่รู้ของพนักงานทุกคน"ใครอ่าแก สวยจังเลย""แฟนประธานหรือเปล่า ใช่คนเดียวกับที่มีคนเคยไปเจอไหม""ฉันว่าฉันคุ้นๆ หน้าผู้หญิงนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน ใช่ดารา นางแบบหรือเปล่า""แกดูที่เขามองกันสิ ขนาดยืนอยู่ตรงนี้ยังเห็นประกายความรักเลย""เฮอะ จะอยู่ได้นานแค่ไหน คนก่อนก็โผล่มาแป๊บเดียว ก็หายไปแล้ว""ยัยนี่! ประธานเราไม่ค่อยวุ่นวายกับผู้หญิงก็รู้กันอยู่ ฉันว่าคนนี้จริงจัง"เสียงซุบซิบแสดงความเห็นของกลุ่มพนักงานดังขึ้น หลังจากทั้งคู่ผ่านบริเวณนั้นไปแล้ว แม้จะอยากรู้ใจแทบขาด ว่าหญิงสาวคนนั้นคือใคร แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปถาม ได้แต่คาดเดากันไปต่างๆ นานาทั้งสองขึ้นลิฟต์ตรงไปยังชั้นบนสุดของตึกสำนักงานหรู เพียงออหญิงสาววัยกลางคนลุกขึ้นจากโต๊ะด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นสองหนุ
ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง ริมฝีปากนุ่มทั้งสองก็พุ่งเข้ามาหากัน ชายหนุ่มรวบร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด บดจูบร้อนแรงใส่เธอไม่หยุดหย่อน แพรวาก็ไม่น้อยหน้า ท่อนแขนเล็กโอบลำคอหนา เผยอริมฝีปากตอบกลับอย่างเร่าร้อนดุเดือดฝ่ามือร้อนไล่ตามแผ่นหลังลงไปบีบขยำสะโพกกลมกลึงของเธอหนักหน่วง พร้อมบดเบียดแก่นกายร้อนผ่าวที่แข็งดุนกางเกงออกมาเป็นลำชิดกายสาวเรียวลิ้นเปียกชื้นกระหวัดเกี่ยวพันสลับบดจูบดูดเม้ม ส่งผลให้น้ำลายสีใสไหลเลอะมุมปาก แต่อารมณ์ปรารถนาที่พุ่งสูงทำให้สองหนุ่มสาวที่ตกอยู่ในห้วงตัณหาไม่ได้ใส่ใจมันสักนิดติ๊ง~เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อถึงชั้นเป้าหมาย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ทั้งคู่ยอมแยกจากกัน โอนิกซ์ดึงคนตัวเล็กออกมาโดยที่ริมฝีปากทั้งคู่ไม่ละห่างกันแม้เพียงเสี้ยววิมือน้อยสอดเข้าไปขยุ้มกลุ่มเส้นผมดกหนา แทรกลิ้นเข้าไปโพรงปากคนตัวสูง ดูดดุนปลายลิ้นสาก พลางลากมืออีกข้างสัมผัสกล้ามหน้าอกแกร่งใต้เสื้อเชิ้ตสีเข้มโอนิกซ์เหลือบตามองหมายเลขห้อง โชคดีที่ทั้งชั้นมีเพียงไม่กี่ห้องจึงไม่มีลูกค้าอื่นสัญจรเดินผ่านไปมาขัดจังหวะคนทั้งคู่คีย์การ์ดสีขาวในกระเป๋าเสื้อถูกล้วงออกมา แตะเข้าที่แผงวงจรประตูก็ได