LOGINShare
บทที่ 974 แค่ความเศร้าโศกของคุณพ่อทั่วไป
Related chapters
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 975 เมื่อทิฟฟานี่เป็นตัวของตัวเอง
เมื่อปิดไฟลง ห้องก็มืดเกินกว่าที่มาร์คจะมองเห็นรูปร่างอันเย้ายวนใจของเธอ ทว่าประสาทสัมผัสของเขากลับไวต่อความอ่อนนุ่มของผิวของเธอบางทีค่ำคืนทั้งหมดที่พวกเขาได้ละเลยกิจกรรมแสดงความรักทางกายอาจจะส่งผลทำให้กิจกรรมในวันนี้สั้นลงกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ความหลงใหลผ่อนคลายลง มาร์คก็กระซิบข้างหูของเธอว่า “ฉัน… เหนื่อยนิดหน่อย…”แอเรียนยังไม่ได้ฟื้นจากอาการงุนงงของเธอ “อืม เข้าใจ คุณรับมือกับสมอร์มาตลอดทั้งเย็น ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงจะเหนื่อยไม่ต่างกัน คุณนอนเถอะ"ความโหยหาที่ยังเหลืออยู่ในตัวเขากระตุ้นให้เขาแทะใบหูส่วนล่างของเธอ "โอเค"แอเรียนรอจนกระทั่งมาร์คหลับสนิทก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมา เธอเพิ่งจะมีเวลาเช็คการแจ้งเตือนของเธอ ตามที่เธอคาดไว้ ทิฟฟานี่ได้ส่งข้อความมาหาเธอจริง ๆ ด้วย เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอได้ทำการนัดหมายกับอเลฮานโดรให้เรียบร้อยแล้ว แอเรียนจะได้พบเขาที่ร้านกาแฟในวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยงแอเรียนไม่คิดว่าทิฟฟานี่จะสามารถจัดการการนัดหมายได้สำเร็จจริง ๆ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เธอไม่อาจให้มาร์ครู้เรื่องนี้ได้เด็ดชาด เธอกลัวว่าเขาจะต้องห้ามเธอไม่ให้ไปแน่ ๆเธอตอบกลับข้อความของทิฟฟ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 976 แอเรียนเจรจากับอเลฮานโดร
ทิฟฟานี่ฉวยโอกาสจากความเงียบในตอนกลางคืนและย่องไปที่ประตูห้องนอนแขก “แจ็คสัน… คุณหลับหรือยัง?”ไม่ถึงสองวินาทีต่อมา ประตูห้องก็เปิดออก แจ็คสันปรากฏตัวขึ้นด้วยเท้าเปล่าและจ้องมองมาที่เธอ "มีอะไร?"เธอซุกตัวในอ้อมแขนของเขา “เรากลับมาคบกันแล้ว คุณไม่ดีใจเลยเหรอ? ทำไมคุณถึงไม่แสดงอาการอะไรเลยล่ะ?”เขาเม้มริมฝีปาก “คุณคาดหวังปฏิกิริยาอะไรจากผมเหรอ? ผมจะมีปฏิกิริยาแบบไหนในเวลาแบบนี้ได้? พอได้แล้ว ไปนอนเถอะ นอนเร็ว ๆ บ้าง นี่มันก็ดึกมากแล้ว ถ้าคุณนอนดึกแบบนี้มันจะส่งผลเสียต่อลูกนะ”ทิฟฟานี่รู้สึกผิดหวังอย่างมาก ราวกับว่าไฟในตัวเธอถูกดับด้วยก้อนน้ำแข็ง “ก็ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย ฉันเกลียดคุณ!"แจ็คสันขยี้ตาขณะที่มองดูเธอกลับเข้าไปในห้องนอนของเธอ ในความเป็นจริงเขาเองก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเหมือนกัน เขากระโดดลงจากเตียงเพื่อเปิดประตูจนลืมใส่รองเท้าแตะเมื่อได้ยินเสียงของเธอ ทว่า… เขายังกลัวเกินกว่าจะนอนกับเธอ พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเธอกำลังทุกข์ทรมานเพียงใดเช้าวันรุ่งขึ้น มาร์คมุ่งหน้าไปที่สำนักงานเพื่อทำงาน แอเรียนแอบออกไปกับแอริสโตเติลในภายหลัง เธอไม่กล้าขอให้เฮนรี่ขับรถพาเธอไปเพราะกลัวว่
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 977 วิธีซ่อนที่ดีที่สุด คือการไม่ซ่อนเลย
อเลฮานโดรยังคงตกลงอย่างง่ายดาย "ได้ครับ ผมจะไม่บอกเขาแน่นอน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”แอเรียนพยักหน้า เธอลุกขึ้นขณะที่อุ้มเด็กทารกและมองดูเขาจากไปขณะที่เจตต์เข็นวีลแชร์ออกไป แอเรียนก็จ้องไปที่ด้านข้างของอเลฮานโดร เธอรู้สึกว่ามันคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดใจ อย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่คุ้นเคยกับหน้าตาของเขาเลย มันรู้สึกแปลก ๆ เธอนึกถึงทุกรายละเอียดระหว่างปฏิสัมพันธ์ของเธอกับอเลฮานโดรอย่างระมัดระวัง ตั้งแต่น้ำเสียงไปจนถึงเสียงสูงต่ำ หรือแม้กระทั่งท่าทางต่าง ๆ ของเขา มันรู้สึกแปลกใหม่ไปหมดสำหรับเธอ แต่ทำไมมันถึงยังรู้สึกคุ้นเคยนัก?เธอไม่สามารถนึกออก ดังนั้นเธอจึงหยุดพยายาม กว่าเธอจะมาถึงที่นี่เธอต้องเดินทางยาวนาน แต่เนื่องจากในร้านกาแฟมีเครื่องปรับอากาศที่เย็นสบายและเธอก็เหนื่อย มันจึงเป็นโอกาสที่ดีในการพักผ่อนและผ่อนคลาย...สีหน้าของอเลฮานโดรเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีที่เขากลับขึ้นไปในรถ นิ้วที่กำแน่นของเขาแสดงถึงอาการประหม่าของเขา“ทำไมคุณถึงมาพบเธอด้วยตัวเองถ้าคุณจะกังวลว่าจะถูกจำได้ล่ะครับ?” เจตต์ถามเบา ๆ “ผมมาพบเธอแทนคุณก็ได้”อเลฮานโดรถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เพราะยิ่งฉันพยา
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 978 เช้าที่เต็มไปด้วยความสุขกับพัสดุที่มาส่ง
ดวงตาของแจ็คสันเป็นประกายด้วยรอยยิ้ม เขาตักโจ๊กที่อุดมไปด้วยสารอาหารมาที่ปากของเธอ "ไม่ต้องห่วงเลย แม่ผมกระตือรือร้นที่จะให้อาหารคุณและปล่อยให้คุณนอนจนพอใจ เหมือนกับการเลี้ยงหมูเลยล่ะ ยิ่งคุณอ้วนมากเท่าไหร่ แม่ก็จะยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น แม่กำลังจัดการอาหารกลางวันให้คุณขณะที่คุณกำลังทานอาหารเช้าอยู่แท้ ๆ ผมเป็นลูกชายของเธอ แต่ผมยังไม่เคยถูกดูแลแบบนี้เลย”หัวใจของทิฟฟานี่เต็มไปด้วยความอบอุ่น “ทำไมแม่ของคุณถึงดีกับฉันนัก? ทำดีกับฉันมากกว่าแม่ของฉันซะอีก ฉันรู้สึกท่วมท้นด้วยความโปรดปรานของแม่คุณมาก”“ผมว่าจริง ๆ แล้วแม่น่าจะอยากได้คุณเป็นลูกสาวมากกว่าลูกสะใภ้” เขาพูดกึ่งติดตลก “แม่หวังเสมอว่าผมจะเป็นลูกสาวแทน แม่จะเรียกผมว่าปีศาจผ้าห่มเปียกและเห็นได้ชัดว่าผมไม่ได้ถูกตามใจเหมือนที่แม่จะทำกับลูกสาว ผมว่าคุณถูกตามใจมากกว่าผมอีก”ทิฟฟานี่ยิ้มขณะที่เธอยกถ้วยโจ๊กซด เธอไม่ใช้ช้อนด้วยซ้ำ เธอเจริญอาหารดีและกินจนหมดชาม แจ็คสันนำมันลงไปเก็บที่ชั้นล่างให้เธอ เธอกำลังใช้ชีวิตดั่งราชินี และมันทำให้เธอกลัวเธอเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของซัมเมอร์เมื่อมาถึงชั้นล่าง ทิฟฟานี่รู้ว่าแจ็คสันต้องบอกเธอว่าพ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 979 แน่นอนว่ามาร์คจะต้องรู้
ทิฟฟานี่เริ่มประหม่า “เอ่อ… อเลฮานโดรน่ะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะส่งพวกมันมาทำไม”สีหน้าของแจ็คสันเปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดี “เขารู้เกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของคุณก่อนผมอีกเหรอ? และเขายังรู้ว่าคุณอยู่กับผมและส่งอาหารเสริมมาให้คุณอีกด้วย? ทั้งหมดนี้เป็นอาหารเสริมสำหรับสตรีมีครรภ์ทั้งนั้นเลยนะ…”เธอเกาหัวอย่างประหม่า “มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด! ฉันบอกเขาก่อนเพราะฉันคิดว่า ถ้าเขาชอบฉันจริง ๆ ล่ะ? นี่เป็นวิธีที่จะทำให้เขาถอยที่ดีที่สุด ฉันไม่รู้ว่าเขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่ ฉันไม่ได้บอกเขา!”คำอธิบายของเธอไม่ได้ช่วยให้แจ็คสันรู้สึกดีขึ้นเลย เขายังคงทำหน้าบูดบึ้งเหมือนเดิม “แล้วคุณจะให้ผมคิดว่าอะไร? ผมควรจะขอบคุณเขาที่ดูแลผู้หญิงของผม และลูกที่ไม่รู้ว่าเป็นของผมรึเปล่า เป็นอย่างดี อย่างนั้นเหรอ?”ทิฟฟานี่อารมณ์เสียทันที “คุณหมายความว่ายังไง? คุณกำลังสงสัยว่าเด็กในท้องของฉันเป็นของคุณรึเปล่าอย่างนั้นเหรอ? ก็ได้ เด็กคนนี้เป็นลูกของอเลฮานโดร พอใจไหม? ฉันเคยมีเซ็กส์กับเขาเมื่อนานมาแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่เขาถึงดีกับฉันมาก แต่ทำไมฉันถึงกลับมาคบกับคุณล่ะ? เขามีทั้งเงินและอำนาจ ทำไมฉันถึงไม่อยู่กั
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 980 การทะเลาะกันของสองคู่รัก
น้ำเสียงของมาร์ครุนแรงไปเล็กน้อย แอเรียนจึงตกใจมาก “ฉะ-ฉัน… ทำไมฉันต้องอยู่แต่บ้านและดูแลลูกตลอดเวลาด้วยล่ะ? คุณยุ่งมาก ๆ ทุกวันเพราะปัญหาในที่ทำงานจนพวกเราแทบจะไม่ได้เจอคุณเลย ฉันแค่พยายามจะแบ่งเบาภาระของคุณ ในบ้านหลังนี้ไม่มีใครทำงานงานแค่อย่างเดียว เช่นเดียวกับที่คุณดูแลสมอร์เมื่อคุณมีเวลา แล้วทำไมฉันถึงจะแบ่งเบาภาระของคุณบ้างไม่ได้เหรอ? ฉันไม่คิดว่าฉันยอมแพ้ต่อเขาเลยนะ และฉันก็ไม่ได้เสียศักดิ์ศรีเลยด้วย ปัญหาถูกแก้ไขแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ดีไม่ใช่เหรอ?”มาร์คเริ่มไม่สบายใจเล็กน้อย “ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว อย่ากังวลกับปัญหาพวกนี้อีกเลย”แอเรียนไม่ได้คาดคิดปฏิกิริยานี้จากเขา เธอได้พิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่มาร์คจะค้นพบเรื่องนี้ แต่มันก็ยังทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี เธอไม่เคยต้องการจะเป็นแม่บ้านตัวน้อยที่ดี เธอทำสิ่งนี้ก็เพื่อเขา เขาต้องแสดงปฏิกิริยาที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นด้วยเหรอ? อีโก้เป็นสิ่งที่สำคัญกับผู้ชายขนาดนั้นเลยเหรอ? นอกจากนี้ ไม่เห็นจำเป็นต้องทะเลาะกันเพราะประเด็นนี้เลย“แอริ บางครั้งนายท่านก็มักจะอารมณ์ไม่ดีแบบนี้แหละ เขาอาจจะเหนื่อยเกินไป” แมรี่ปลอบอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 981 เธอชอบอะไรกันแน่?
เมื่อใกล้เที่ยง มาร์คก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปข้างล่าง ดูเหมือนว่าเขากำลังจะออกจากบ้าน “เนคไทสีดำของฉันอยู่ที่ไหน” เมื่อเขาถามถึงเนคไทของเขา เขาไม่ได้แม้แต่จะชายตามองแมรี่หรือแอเรียนเลย อย่างไรก็ตาม ในความคิดของเขานั้น มีเพียงแค่เขาและแอเรียนอยู่ในห้อง เขาแสดงออกได้อย่างชัดเจนว่าเขาต้องการเรียกร้องความสนใจจากแอเรียนแต่เพียงผู้เดียว แต่ถึงอย่างนั้นแอเรียนก็ไม่ได้มีท่าทีจะสนใจเขาเลยแม้แต่น้อยเพื่อช่วยมาร์คให้พ้นจากความอึดอัดและลำบากใจที่ไม่ได้รับความสนใจจากแอเรียน แมรี่จึงรีบพูดขึ้นทันควันเพื่อแก้สถานการณ์ว่า “ฉันว่าเดี๋ยวฉันช่วยหาดีกว่า”เขาเริ่มโกรธ "ไม่ต้อง!" หลังจากนั้น เขาก็จัดปกคอเสื้อตัวเองด้วยความหงุดหงิดและเดินตรงดิ่งออกจากบ้านแอเรียนยิ้มเล็กน้อย “กล้าดียังไงถึงมาดุฉัน! ปกติเขาจะแต่งตัวดูดีและเหมาะสมตลอด เขาจะออกจากบ้านด้วยคอเสื้อที่โล่ง ๆ แบบนั้นจริง ๆ เหรอ? ฉันอยากจะรู้จริง ๆ ว่าเขาจะยึดมั่นในความคิดตัวเองได้นานแค่ไหน”แมรี่เองก็อดยิ้มไม่ได้และพูดว่า “ผู้ชายมักจะหยิ่งจองหองและมั่นใจในตนเองสูงเหลือเกิน นี่เป็นเรื่องจริงมาก ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับค
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 982 เข็มกลัดที่แวววาว
เอริกหัวเราะหนักมากจนหายใจแทบไม่ทัน เขาเกือบจะจับไม้กอล์ฟผิดท่าไปเลยด้วยซ้ำ “เป็นไปได้ยังไงที่นายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าภรรยาตัวเองชอบอะไร? นายอยู่กับเธอมานานกว่าสิบปีแล้วนะ ในฐานะเพื่อน ฉันเองไม่คิดว่านายหยิ่งหรือเอาแต่ใจเกินไปเลย แต่ยังไงก็ตาม นายจะต้องพิสูจน์ให้ฉันเห็นด้วยว่านายไม่ได้เป็นแบบนั้นจริง ๆ การรักใครสักคนเป็นมากกว่าการมีเธออยู่ในหัวใจเท่านั้น นายต้องเข้าอกเข้าใจเธอด้วย แต่ถึงอย่างนั้นก็มีบางอย่างที่ฉันสังเกตเห็นนะ ในเมื่อนายเลี้ยงเธอมา เธอจึงมีความคล้ายกับนายในบางแง่มุม คนส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยเข้าใจเธอเช่นกัน แต่ฉันว่านายสามารถเข้าใจเธอได้อย่างเที่ยงแท้เลยเพราะเธอก็เหมือนกับนายนั่นแหละ นายลองคิดและมองเรื่องนี้จากมุมมองที่ต่างออกไปดูสิ”'ลองคิดดูจากมุมมองที่ต่างออกไปเหรอ?' ในไม่ช้า มาร์คก็จมอยู่กับความคิดของเขา 'ถ้าฉันเป็นแอเรียน ฉันจะต้องการอะไร? ฉันจะทำให้เธอกลับมาสนใจฉันอีกครั้งได้อย่างไร?’ เขาไม่รู้ว่าจะรับมือกับเธออย่างไรดีเลย เมื่อเทียบกับเรื่องในที่ทำงาน การรับมือกับภรรยาตัวเองกลับยากกว่ามากสำหรับเขา...ในขณะเดียวกัน แจ็คสันขับรถนานถึงสองสามชั่วโมงเพื่อส่งทิฟฟานี่กลับไ
Latest chapter
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1270 การปรากฏตัวของเจนิซ
แน่นอนว่าแอเรียนจะไม่กล้าอุ้มเพลโตอีกเนื่องจากเธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะอิจฉาเมื่อแอเรียนบอกให้ทิฟฟานี่ตั้งชื่อเล่นให้เพลโต ทิฟฟานี่ก็ส่ายหัว “ผู้ชายจำเป็นต้องมีชื่อเล่นด้วยเหรอ? ถ้าสมอร์โตไปเป็นหนุ่มหล่อ มันจะไม่ตลกเหรอถ้าเราจะเรียกเขาว่าสมอร์? พวกสาว ๆ ที่ชอบเขาจะต้องหัวเราะจนน้ำตาไหลแน่นอน ชื่อเล่นจะน่ารักแค่ตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ”แอเรียนเบะปาก “เธอแค่ขี้เกียจที่จะคิดชื่อ ถูกไหม? เธอเลยอ้างเหตุผลทั้งหมดนี้ ชื่อเล่นเขาก็มีไว้เรียกเฉพาะตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ ใครเขาจะเรียกชื่อเล่นกันตอนโตล่ะ?”เมื่อพวกเธอกำลังคุยกันอยู่ อยู่ ๆ แจ็คสันก็โทรมา “คุณขับรถไปหาแอเรียนกับเพลโตคนเดียวเลยเหรอ? คุณไม่รู้จักฝีมือการขับรถตัวเองเลยเหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง? คุณน่าจะขอให้คนขับรถของแม่ไปส่งคุณแทน”ทิฟฟานี่หงุดหงิดมาก “นี่คุณคงอยากให้อะไรเกิดขึ้นกับฉันมากสินะ? ฉันมาถึงแล้ว แค่นั้นยังไม่ดีพออีกเหรอ? ฉันแค่ถอยรถไม่เก่งแค่นั้นเอง ถ้าฉันขับเดินหน้าอย่างเดียวจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นได้บ้าง? คุณทำงานของคุณต่อไปเถอะค่ะ”ทิฟฟานี่อาจจะหงุดหงิด แต่จริง ๆ แล้วเธอก็แอบดีใจ อารมณ์ของเธอชัดเจนมากแม้ก
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1269 สมอร์เป็นเด็กใจร้อน
เมื่อเมลานีทานอาหารเสร็จและพวกเขาออกจากบ้าน อเลฮานโดรก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่พวกเขาขึ้นรถเมลานีเห็นดังนั้นจึงถามเขาว่า “โล่งอกใช่ไหมล่ะ? ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องมา แต่คุณไม่ฟังฉันเอง ฉันเองยังเบื่อพ่อแม่ตัวเองเลย”อเลฮานโดรเงียบโดยไม่ตอบอะไร เขาตื่นเช้ามากและยังคงง่วงนอนอยู่ เขาจึงหลับตาลงและพักสายตาเมลานีเริ่มไม่สบายใจ อเลฮานโดรรู้เรื่องที่เธอแอบติดต่อกับทิฟฟานี่หรือเปล่า? เขาน่าจะ… ไม่รู้เรื่องหรอก ถูกไหม? ไม่อย่างนั้นเขาน่าจะโวยวายไปแล้วแทนที่จะนิ่งสงบแบบนี้ เธอเลยคิดว่าเธอน่าจะบอกเขาก่อนที่เขาจะรู้ด้วยตนเองหลังจากที่ลังเลอยู่ชั่วครู่เธอก็พูดว่า “ฉันติดต่อกับทิฟฟานี่อยู่”ร่างกายของอเลฮานโดรแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัว “แล้ว?”เธอคิดถูกแล้วจริง ๆ อเลฮานโดรจะมีปฏิกิริยาก็ต่อเมื่อมันเป็นเรื่องของทิฟฟานี่ แต่นอกจากนั้นเขาจะเมินทุกคำพูดของเธอ เมลานีแอบไม่พอใจ แต่ไม่แสดงให้เขาเห็น “คุณไม่โกรธเหรอ?”อเลฮานโดรลืมตาและมองหน้าเธอ “ทำไมผมจะต้องโกรธด้วย? ยังไงคุณก็ไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว”เมลานีพูดไม่ออก เขามั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าเธอจะไม่ทำอะไรทิฟฟานี่? เธอคิดมาเสมอว่าเธอไม่รู้จักอเลฮานโด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1268 อเลฮานโดรผู้ได้รับรางวัลออสการ์สำหรับนักแสดงดีเด่น
อเลฮานโดรรู้ตัวดีว่ามันเป็นเพียงความคิดตามสัญชาตญาณผู้ชายของเขาและไม่มีสิ่งอื่นใดหลังจากนั้นไม่นานหนังตาของเมลานีก็เริ่มหนัก อาจจะเป็นเพราะความเงียบสนิทที่เปรียบดั่งเพลงกล่อมนอนอย่างดี บวกกับครรภ์ของเธอที่ทำให้เธอง่วงเหนื่อยง่ายขึ้น ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะไม่สามารถนอนหลับได้เพราะอเลฮานโดรด้วยซ้ำ…ขณะที่เธอกำลังหาพลิกตัวหาท่านอนที่สบายด้วยความงัวเงีย อยู่ ๆ อเลฮานโดรก็พูดขึ้นมาว่า “หยุดขยับไปขยับมาสักที”เมลานีที่กำลังจะผล็อยหลับตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เธอเริ่มรู้สึกรำคาญและเหวี่ยงใส่เขา “นี่มันบ้านของฉันและเตียงของฉัน ทำไมฉันจะขยับตัวไม่ได้? นี่คุณอย่าหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลได้ไหม?”เธอไม่ทันรู้ตัวว่าเธอเผลอไปโดนขาของเขาขณะที่เธอพลิกตัวไปมา ทันใดนั้นอเลฮานโดรก็ขึ้นคร่อมเธอโดยที่แขนแต่ละข้างของเขาอยู่ข้างตัวเธอเมลานีตกใจและหันหน้าหนีทันที “คุณจะทำอะไร? ลงไปเลยนะ!”กำปั้นของเธอเล็กมาก มันไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้อเลฮานโดรเจ็บได้ แต่การกระทำของเธอยังทำให้เขามีอารมณ์มากขึ้นอีกด้วย “ผมบอกให้คุณเลิกขยับไง คุณจะไม่ฟังผมใช่ไหม?”เมลานีไม่กล้าที่จะขยับตัวอีกและ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1267 คนสองคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกันสามารถอยู่ด้วยกันได้เหรอ
ในความเป็นจริงแล้วอเลฮานโดรกลับรู้สึกสบายใจโดยไม่รู้เหตุผลเมื่อเข้ามาในห้องของเธอ “คุณสบายดีไหม?”เมลานีตะลึงเล็กน้อย “ฉันบอกคุณแล้วว่าคุณไม่ต้องแสดงหรอก ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อย แล้วคุณจะแกล้งทำทำไม? ฉันไม่ฟ้องคุณปู่หรอก เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้คุณกลับไปเลยก็ได้ ฉันอยู่ที่นี่แล้วสบายดี”อเลฮานโดรไม่สนใจสิ่งที่เมลานนีพูดและเรียกหาเจตต์ผู้ซึ่งนำทุกอย่างที่อเลฮานโดรได้ซื้อให้เธอเข้ามาให้ โต๊ะเครื่องแป้งของเธอเต็มไปด้วยข้าวของมากมายในไม่ช้าหัวใจของเมลานีเริ่มละลายแต่เธอบังคับให้ตัวเองสงบนิ่งต่อไปเมื่อเธอพูดว่า “ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณนะคะ แต่ฉันขอไม่รับของพวกนี้ดีกว่า เพราะฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ให้มันด้วยความเต็มใจ”เจตต์ไม่ต้องการรู้เห็นเกี่ยวกับการทะเลาะของพวกเขา เขาจึงออกไปจากห้องเมื่อวางของเสร็จแล้วอเลฮานโดรพูดนิ่ง ๆ ว่า “ถ้าคุณไม่อยากได้นก็ทิ้งไปสิ เครื่องสำอางพวกนี้ไม่ได้แพงขนาดนั้น พวกเครื่องประดับก็ราคาแค่สองสามแสนดอลลาร์ เพราะฉะนั้นคุณจะทำอะไรกับพวกมันก็แล้วแต่คุณเลย ในเมื่อคุณไม่อยากเห็นหน้าผม ผมกลับวันพรุ่งนี้ก็ได้ นอนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำก่อน”เมื่อเมลานีเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเธอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1266 เล่นใหญ่
ทิฟฟานี่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าสีหน้าของแจ็คสันเยือกเย็น แววตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรไป “เป็นอะไรเหรอ? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?”มันเหมือนกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น “เขาแต่งงานเพื่อความสะดวกแบบนั้น คุณยังจะเชื่อจริง ๆ เหรอว่าเขาจะมีความรู้สึกให้เมลานี ลาร์คจริง ๆ ? คุณคิดไปเองทั้งหมด ผมบอกคุณแล้วว่าห้ามไปเจอเขา ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจยิ่งห้ามแล้วใหญ่ คราวหน้าก็หลีกเลี่ยงเขาซะนะ!”ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขาทำให้ทิฟฟานี่ตกใจกลัว เธอกลืนน้ำลายและไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรแจ็คสันรีบอาบน้ำให้เสร็จและออกไปโดยปล่อยเธอไว้คนเดียวในห้องน้ำ เธอรู้สึกว่างเปล่าทันที ทุกอย่างกำลังไปได้ดีจนกระทั่งเธอพูดถึงอเลฮานโดรและทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้… แจ็คสันหนีไปที่ห้องทำงานของเขาหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำเพื่อแอบดูดบุหรี่อย่างต่อเนื่องโดยที่ทิฟฟานี่ไม่รู้ นิ้วที่เขาถือบุหรี่สั่นไม่หยุด เขากลัวเกินกว่าที่จะคิดถึงปฏิกิริยาของทิฟฟานี่เมื่อเธอต้องรู้ว่าจริง ๆ แล้วอเลฮ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1265 ใจเย็น ๆ เจ้าซื่อบื้อ
ขณะที่เขากำลังหาสวิตช์เปิดไฟบนกำแพงเพื่อที่จะเปิดไฟทิฟฟานี่ก็หยุดเขาเอาไว้ “ไม่! ฉันชอบแบบปิดไฟมากกว่า ฉันอายนิดหน่อยน่ะ”เขารู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอกลัวว่ารอยแตกของเธอจะทำให้เขาหมดอารมณ์ เขายิ้มและจุ๊บหน้าผากเธอ “ไม่เอาน่า ปกติคุณไม่ขี้อายนี่ ผมไม่ยักรู้ว่าคุณจะอายเป็นด้วยซ้ำ ผมไม่มีวันที่จะหมดอารมณ์กับคุณหรอก คุณได้รอยแตกเหล่านั้นมาเพราะคุณอุ้มท้องลูกของผม พวกมันเป็นรางวัลแห่งเกียรติยศของคุณนะ”ทิฟฟานี่เชื่อคำพูดของเขา เขามีลิ้นที่กะล่อนที่ช่วยให้เขาสามารถถ่ายทอดคำพูดเหล่านั้นอย่างราบรื่นได้จริง ๆแจ็คสันเปิดไฟเมื่อเธอกำลังเหม่อลอยในห้วงความคิดทิฟฟานี่รีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเองทันทีที่ไฟสว่างขึ้น “โธ่ อะไรเนี่ย! ฉันไม่อยากเปิดไฟ ขอเวลาฉันปรับตัวหน่อยสิคะ!”เขายิ้มอย่างมีเลศนัยขณะที่เมินคำบ่นของเธอและคว้าแขนเธอเพื่อหยุดเธอจากการดิ้นหนี…เธอลืมหายใจเมื่อเขาจับคางของเธอ สายตาเธอเริ่มพร่ามัวหมอนใบหนึ่งนอนอยู่บนพื้นหน้าเตียงราวกับว่ามันรับความป่าเถื่อนของพวกเขาไม่ได้...หลังจากที่เสร็จภารกิจแล้ว ทิฟฟานี่ก็ขดตัวในอ้อมแขนของแจ็คสันและวาดวงกลมบนแขนของเขาแจ็คสันจับมือของเธ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1264 เหล่าแม่ ๆ และภรรยา
”หยุดทำไมล่ะคะ?” แอเรียนถาม “เล่นต่อสิ”“เธอก็มาผลักสิ ไม่อย่างนั้นก็มานั่งกับสมอร์” มาร์คชักชวนแอเรียนเคยตกชิงช้าเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอจึงหวาดกลัว “ไม่ ๆ ไม่ คุณเล่นกับเขาเลย เดี๋ยวฉันผลักให้ ขาคุณก็ออกจะยาว คุณน่าจะแกว่งตัวเองได้สบาย ไม่เห็นจะต้องพึ่งฉันเลย แล้วคุณจะขอให้ฉันผลักทำไม?”เขาเลิกคิ้วหนึ่งข้างและตอบว่า “เพื่อที่เธอจะได้มีส่วมร่วมด้วยแทนที่จะยืนเหม่อลอยอยู่ยังไงล่ะ…”มีบางอย่างผิดปกติในคำพูดของเขา…แอเรียนยอมแพ้และเดินไปข้างหลังพวกเขา เธอวางมือบนหลังเขาและออกแรงผลักแอริสโตเติลจะส่งเสียงร้องด้วยความดีใจเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าแอริสโตเติลไม่ได้มีความสุขได้เฉพาะเวลาที่เล่นกับเจนิซ เพียงแต่ว่าเวลาที่แอเรียนเล่นกับเขาเธอมักจะเล่นแบบนิ่ม ๆ และเงียบ ๆ เพราะเขาคือลูกคนแรกของเธอและมันเป็นครั้งแรกที่เธอต้องเล่นกับเด็กทารก เพราะฉะนั้นยังมีอีกหลายอย่างที่เธอยังต้องเรียนรู้อีก...ในขณะเดียวกันที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่าหลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จแจ็คสันก็กำลังล้างจานในห้องครัวตามปกติ ทิฟฟานี่สามารถจ้องเขาในชุดผ้ากันเปื้อนได้ทั้งวัน เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากยืนพิงกำแพงในห้
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1263 เขานึกว่าเธอคิดว่า
หลังจากนั้นไม่นาน อเลฮานโดรและเจตต์ก็เดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าและขึ้นรถไปอเลฮานโดรจ้องกองสินค้าสำหรับผู้หญิงข้าง ๆ เขา ระหว่างคิ้วของเขาแอบมีร่องรอยของความไม่พอใจเจตต์มองเขาผ่านกระจกมองหลัง “ท่านครับ อย่าปล่อยให้เรื่องอื่นเบี่ยงเบนความตั้งใจของท่านเลยครับ ท่านตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมนายหญิงที่อายาเช่แล้ว” เขาเตือนเบา ๆ “ดอน สมิธจะไม่มีวันมอบสมบัติของตระกูลสมิธให้ท่านถ้าท่านลงมือในตอนนี้”อเลฮานโดรมองออกไปนอกหน้าต่างและตอบอย่างใจเย็นว่า “รู้แล้ว”เขาคงจะไม่ได้ออกมาซื้อของในวันนี้หากดอน สมิธไม่ได้กดดันเขา เขายังต้องเหนื่อยซื้อของมากมายให้เมลานีอีกด้วย เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเจอแอเรียนและทิฟฟานี่ที่นี่เหมือนกัน ดูจากสีหน้าของแอเรียนแล้ว มาร์คคงจะบอกเธอทุกอย่างแล้วเขาได้ต้นไม้นั้นมาจากคนอื่นอีกที มันเป็นสายพันธุ์ที่หายากจากนาฟาเอธ เขาต้องลำบากอย่างมากเพื่อที่จะนำมันกลับเข้ามาในประเทศ และไม่มีใครรู้เลยว่ามันจะออกดอกเมื่อไหร่ ถ้ามันได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน มันคงจะออกดอกในไม่ช้า ตอนแรกเขาตั้งใจว่าเขาจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขากับทิฟฟานี่เมื่อต้นไม้นั้นออกดอก แต่น่าเสียดายที่การเปลี่ย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1262 หุบปากซะไอ้สารเลว
หลังจากที่คุยกันนานพอสมควร ในที่สุดทิฟฟานี่ก็จำได้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อซื้อเครื่องสำอางกับแอเรียน เธอหันไปหาแอเรียนและพบกับสีหน้าที่แปลกไปบนใบหน้าของแอเรียน “แอริ เป็นอะไรเหรอ?” เธอถามด้วยความสงสัย “ทำไมดึงหน้าแบบนั้นล่ะ? เธอโอเครึเปล่า?”แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะตอบว่า “ไม่ ฉันรู้สึกเหนื่อย ๆ นิดหน่อย ฉันไม่อยากช้อปปิ้งแล้ว ไปกันเถอะ”ทิฟฟานี่เอื้อมมือไปจับหน้าผากของแอเรียน “เพราะโรคเลือดจางของเธอรึเปล่า? เธอดูซูบ ๆ นะ ไว้ฉันจะบอกให้มาร์คขุนเธอให้อ้วน แต่ไหน ๆ เราก็มาถึงที่นี่แล้ว ทำไมไม่ซื้อของของเธอเลยล่ะ? เหลือแค่ต้องจ่ายเงินเอง ไม่นานขนาดนั้นหรอก ไปนั่งก่อนไหม? เดี๋ยวฉันจ่ายให้”อเลฮานโดรหันมามองแอเรียน แววตาของเขาแฝงไปด้วยการยั่ยยุ ทั้งคู่ต่างตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ดีแอเรียนกลบเกลื่อนความโกรธของเธอและหาม้านั่ง เธอหวังเพียงว่าทิฟฟานี่จะเร่งรีบซื้อเครื่องสำอางเพื่อที่พวกเธอจะได้รีบออกไปจากที่นี่ ทุก ๆ วินาทีที่อยู่กับอเลฮานโดรถือเป็นความเสี่ยง“ทิฟฟานี่ ต้นไม้ที่ผมให้คุณออกดอกหรือยังครับ?” อเลฮานโดรจงใจถามถึงต้นไม้ในกระถาง ทิฟฟานี่ยื่นบัตรเครดิตของเธอให้พนักงานคิดเง
