เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 945 คฤหาสน์วินน์ (2)
บทที่เกี่ยวข้อง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 946 แอเรียนผู้เริ่มก่อน
มาร์คผู้ยิ่งใหญ่กำลังชดใช้บาปของเขาอย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นครั้งแรกที่แอเรียนได้เห็นเขาแสดงความรู้สึกผิดอย่างใหญ่หลวงต่อความผิดพลาดทั้งหมดในอดีตของเขา เธอรู้สึกเหมือนถูกสะกดให้กอดเขาเธอจ้องไปที่แอริสโตเติลซึ่งยังคงมีพลังหล่นหลามและแนะนำว่า “บางที... เราอาจจะลองส่งแอริสโตเติลให้แมรี่ดูแลก่อนดีไหม? เขายังไม่ง่วง ดังนั้นเขาคงไม่โวยวายหรอก”มาร์คต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะเข้าใจความหมายที่แท้จริงของแอเรียน โดยปกติแล้วเขาจะต้องเป็นคนที่คอยบังคับให้เธอยอมเอาก้างขวางคอตัวน้อยนั้นออกไป ทว่าวันนี้มันเป็นโอกาสที่หายากเมื่อเธอเป็นผู้ริเริ่มก่อน แน่นอนว่าเขาจะต้องมีความสุขมาก "เอาสิ เอาเขาไป ฉันจะไปรอในห้องนอน”แอเรียนหน้าแดงขณะที่เธออุ้มแอริสโตเติลออกไป เธอพบแมรี่และพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด เธอยังพยายามที่จะควบคุมการหายใจของเธออย่างยิ่งอีกด้วย “แมรี่ คุณช่วยดูแลสมอร์ก่อนได้ไหม? เดี๋ยวฉันค่อยพาเขาไปนอนด้วยทีหลัง”แมรี่รับแอริสโตเติลเข้าไปในอ้อมแขนของเธอด้วยความยินดี "ได้เลย ไม่ต้องห่วง มารับเขาทีหลังก็ได้ ตอนนี้เขายังไม่ง่วง งั้นฉันจะพาเขาไปเดินเล่นที่สวนสักหน่อยแล้วกันนะ เขาจะป่วยง่ายเกินไปถ้
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 947 สายนั้น
"เกิดอะไรขึ้น?" แอเรียนถามมาร์คกำโทรศัพท์แน่นขึ้น “มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเอริก ฉันรู้มาโดยตลอดเลยว่าปัญหาท้องไส้ของเขาจะจบลงด้วยหายนะ… ฉันต้องไปก่อนนะ”จิตใจของแอเรียนสั่นไหว เธอนึกถึงครั้งแรกที่เธอพบเอริกทันที เขามีนิสัยร่าเริง ยิ้มแย้มอยู่เสมอและเป็นกันเองมาก ๆ และเขาก็ยังดูแพรวพราวเมื่ออยู่กับมาร์คและแจ็คสันอีกด้วย แม้ว่าเขาจะตัดขาดความผูกพันกับครอบครัวและสร้างธุรกิจของตัวเอง แต่เขาก็ยังเปล่งประกายราวกับดวงดาวและทำงานอย่างหนักเพื่อส่องแสงด้วยตัวเขาเอง...ดูจากสีหน้าของมาร์คแล้ว เอริกอาจจะ...“ฉันจะไปกับคุณ! เอริกไม่ใช่แค่เพื่อนของคุณนะ เขาเป็นเพื่อนของฉันด้วย” เธอยืนยันอย่างแน่วแน่คราวนี้มาร์คไม่ได้คัดค้าน เขาเพียงแต่ถามว่า "แล้วถ้าสมอร์ร้องล่ะ? ใครจะไปรู้ว่าเราจะได้กลับบ้านกี่โมง เราอาจจะต้องไปจนเช้า”แอเรียนเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ “สำคัญด้วยเหรอว่าเราจะต้องออกไปนานแค่ไหน? เอริกตัดครอบครัวเขาไปนานแล้ว เราเป็นเพื่อนคนเดียวของเขา ถ้าสมอร์อยากจะร้องก็ปล่อยให้เขาร้องไปทั้งคืนเลย ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะกลับมาก่อนถ้าเขาร้องมากเกินไป ไปกันเถอะ เลิกลีลาได
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 948 มะเร็งกระเพาะอาหาร
ที่โรงพยาบาลเมื่อมาร์คและแอเรียนไปถึง เอริกก็อยู่ในระหว่างการผ่าตัดแล้ว ไม่มีใครรออยู่นอกห้องผ่าตัดก่อนที่พวกเขาจะไปถึงเลย มันเป็นภาพที่ทำให้หัวใจสลายได้มากแอเรียนนั่งลงบนม้านั่งยาวในโถงทางเดิน “ใครโทรหาคุณเหรอ? ทำไมไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย?”“ธัญญ่า” มาร์คเหลือบมองเธอจากด้านข้างแอเรียนขมวดคิ้ว “ทำไมถึงเป็นเธอได้? แต่ฉันว่ามันก็สมเหตุสมผลแล้วแหละ… เธอจากไปหลังจากที่โทรหาคุณแล้ว อาจเป็นเพราะเธอไม่ต้องการที่จะเจอเรา”“คอนโดที่หล่อนอาศัยอยู่อยู่ตรงข้ามกับสำนักงานของเอริกพอดี หล่อนคงจะบังเอิญเห็นว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา หล่อนจึงมาส่งเขาที่โรงพยาบาลและโทรหาเรา” เขาเดา “แจ็คสันกำลังกลับมาเหมือนกัน”แอเรียนไม่มีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนั้นอีก อย่างน้อยธัญญ่าก็ไม่ได้ชั่วร้ายโดยสิ้นเชิงและยังไม่ได้ลืมความเมตตาที่เอริกเคยมีต่อเธอการผ่าตัดใช้เวลามากกว่าห้าชั่วโมง เมื่อไฟในห้องผ่าตัดดับลง มาร์คก็รีบไปที่ประตูของห้องผ้าตัดและรอให้มันเปิดหน้าผากของหัวหน้าศัลยแพทย์เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเมื่อเขาเดินออกมา “คุณเป็นสมาชิกครอบครัวของผู้ป่วยหรือเปล่าครับ?”มาร์คพยักหน้าอย่างรุนแรง “เขาเป็นอย่าง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 949 วิกกี้มาถึง (สักที)
เอริกยังคงรู้สึกอ่อนแอมาก เขาใช้เวลาสักครู่ก่อนที่จะสามารถตอบได้ในที่สุด "นายพูดอะไรของนาย? ฉันแค่… รู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว พอฉันรู้ตัวว่าฉันเป็นอะไรมันก็ถึงระยะสุดท้ายแล้ว ยังไงก็รักษาไม่ได้อยู่ดี”เสียงของแจ็คสันเริ่มแหบแห้ง “นายหมายความว่ายังไง 'รู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว'? ถ้านายรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ แล้วนายจะมีแฟนทำไม? เห็นได้ชัดว่านายยังต้องการที่จะมีชีวิตอยู่…”เอริกหลับตาลงแล้วส่ายหัว “ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบไปหมดก่อนที่เราจะคบกัน และฉันก็เริ่มมีความหวังในอนาคต แต่จริง ๆ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ใคร ๆ จะอยากแต่งงานด้วย เธอเหมาะที่จะคบเพื่อสนุกสนานเท่านั้น และเธอก็ห่วงแต่เรื่องหาความสุขให้ตัวเองเท่านั้น เธอยังไม่พร้อมที่จะปักหลักปักฐานกับใคร เรามาจากโลกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ฉันสนุกมามากพอแล้ว และตอนนี้ฉันต้องการความมั่นคง แต่เธอกลับเพิ่งได้เริ่มใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน เป้าหมายของเราแตกต่างกันตั้งแต่เริ่มแล้ว ถ้าฉันเดาไม่ผิด เมื่อคืนนี้เธอก็คงจะออกไปดื่มและยังไม่ได้กลับบ้านจนถึงตอนนี้ แต่ไม่เป็นไร ยังไงเราก็จะเลิกกันอยู่แล้ว อีกอย่าง หลังจากที่ขฉันตาย เปลี่
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 950 เขาพูดอย่างชัดเจนแล้ว
แอเรียนและทิฟฟานี่ทนไม่ไหวอีกต่อไป พวกเขาไม่ได้รู้มาก่อนว่าเอริกได้โทรหาวิกกี้เป็นคนแรก วิกกี้ปฏิเสธสายของเขาในขณะที่เขากำลังจะตายจริง ๆ ทั้งหมดเพื่อที่เธอจะได้เที่ยวอย่างสนุกสนานต่อไป และตอนนี้เธอยังกล้าที่จะอ้างว่าเธอเป็นคนที่ใกล้ชิดกับเอริกมากที่สุดอีก!เรื่องที่น่าเยาะเย้ยที่สุดก็คือ ธัญญ่า คนที่วิกกี้เกลียดมากที่สุด เป็นคนที่ช่วยชีวิตเอริกไว้ได้ในขณะนั้นวิกกี้สูญเสียการควบคุมรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ แต่เธอก็ยังยืนกราน "คุณกำลังพูดอะไร? คุณรู้สึกสับสนเหรอ? คุณกำลังเข้าใจฉันผิดนะ ฉันไม่ได้ทำทั้งหมดเพื่อมรดกของคุณ! ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณโทรหาฉันเมื่อคืนนี้ ฉันไปเข้าห้องน้ำและเพื่อนฉันก็เป็นคนปฏิเสธสายคุณ เธอไม่ได้บอกฉันด้วยซ้ำ ฉันเพิ่งตระหนักเมื่อเช้านี้ตอนที่ฉันไม่สามารถโทรหาคุณได้และเห็นว่าคุณอยู่ที่โรงพยาบาลเมื่อฉันตรวจสอบตำแหน่งของคุณ ฉันถามพยาบาลที่ชั้นล่างเมื่อฉันมาถึง… และพบวอร์ดของคุณ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะละเลยคุณจริง ๆ ได้โปรดอย่าคิดกับฉันแบบนั้นเลย ฉันจะอยู่กับคุณตลอดทุกวันที่เหลือของคุณ ได้โปรด… ให้ฉันได้อยู่กับคุณนะ…”ทิฟฟานี่สามารถบอกได้ว่าเอริกไม่มีแรงพอที่จะจัดการกับวิก
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 951 ทุกคนล้วนเป็นห่วง
สีหน้าของแอเรียนแข็งกระด้าง เธอยกมือขึ้นและตบหน้าวิกกี้อย่างแรง การอบรมเลี้ยงดูของแอเรียนขัดขวางไม่ให้เธอพูดจาหยาบคาย ดังนั้นการตบครั้งนี้จึงเป็นการแสดงออกของอารมณ์ที่ฉุนเฉียวของเธอ "ไปซะ"วิกกี้กัดฟันแต่กลัวเกินกว่าที่จะทำอะไรแอเรียน ดังนั้นเธอจึงจากไปด้วยความโกรธแอเรียนได้ใช้กำลังมากในการตบนั้นเพราะเธอโกรธจัดจริง ๆ จนมือของเธอยังคงเจ็บและชาอยู่เมื่อเธอกลับเข้าไปในวอร์ด มาร์คดึงเธอออกมาข้าง ๆ “เดี๋ยวพวกเราดูแลเอริกต่อเอง เธอควรกลับบ้านได้แล้ว สมอร์จะทนได้ไม่นานนักถ้าเธอหายไปนะ”แอเรียนที่เห็นว่าทิฟฟานี่เหนื่อยแค่ไหนจึงได้ลากเธอกลับไปด้วย “ไปกันเถอะ กลับบ้านกับฉันดีกว่า เราจะกลับมาที่นี่หลังจากที่เราตื่นแล้ว ฉันต้องกลับบ้านไปดูลูกก่อน”ทิฟฟานี่รู้ว่าแจ็คสันและมาร์คคงจะไม่ไปไหนและจะยังมีคนคอยดูแลเอริกอยู่ เธอจึงไม่ได้พูดอะไรและเพียงสั่งอาหารให้พวกเขาก่อนที่จะกลับไปที่คฤหาสนเทรมอนต์กับแอเรียนวันนั้นเป็นวันที่สดใสและมีแดดจ้าเมื่อพวกเธอออกจากโรงพยาบาล และเมื่อพวกเธอตื่นจากการงีบหลับ พระอาทิตย์ก็ยังคงสว่างอยู่บนท้องฟ้า วันนี้รู้สึกจะเป็นวันที่ยาวนานกว่าปกติ แต่พวกเขาก็ยังหวังว่ามันจะ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 952 ธัญญ่าไปเยี่ยมเอริก
ความรู้สึกของธัญญ่าที่มีต่อเอริกไม่สามารถอธิบายได้ ตอนแรกเธอคิดว่ามันคือความรัก ต่อมา เธอก็ตระหนักว่ามันแตกต่างออกไปจากสิ่งที่เธอรู้สึกต่อแจ็คสันโดยสิ้นเชิง ตอนนี้เธอเชื่อว่าเอริกคงเหมือนพี่ชายสำหรับเธอ เหมือนคนในครอบครัว ตอนนั้นเธอต้องการที่จะอยู่ที่โรงพยาบาล แต่เธอกลัวว่าเธอจะต้องเจอแอเรียนและคนอื่น ๆ เธอยังคงรู้สึกผิดมากกับสิ่งที่เธอทำไปขณะที่เธอเริ่มกระสับกระส่าย เธอก็ได้ยินเสียงกุญแจหมุนที่ลูกบิดประตู มีเพียงเจตต์เท่านั้นที่มีกุญแจของห้องเธอเจตต์ได้บอกว่าเขาต้องเดินทางไปที่เซาธ์ พาร์กกับอเลฮานโดรและว่าเขาอาจจะต้องอยู่ที่นั่นประมาณหนึ่งสัปดาห์ เธอจึงประหลาดใจที่เขากลับมาเร็วขนาดนี้ เธอลุกขึ้น "กินข้าวหรือยังคะ?" เธอถาม “ฉัน… ฉันไม่รู้ว่าคุณจะกลับมาเร็วขนาดนี้ ฉันเลยไม่ทันได้มีเวลาทำอาหาร”“ไม่ต้องห่วงฉัน” เจตต์ตอบเรียบ ๆ “เธอจะออกไปข้างนอกเหรอ?”ตอนนั้นเองที่ธัญญ่ารู้สึกตัวว่าเธอกำลังถือโทรศัพท์และกุญแจอยู่ราวกับว่าเธอพร้อมที่จะออกไปข้างนอก เธอชะงักและตัดสินใจที่จะซื่อสัตย์ “ฉันกำลังจะไปที่โรงพยาบาล เอริกกำลังรักษาตัวอยู่ที่นั่น ฉันพบเขาหมดสติอยู่บนพื้นหลังจากที่ไอเป็นเลื
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 953 ข่าวดี
คำพูดของทิฟฟานี่ก้องอยู่ในหัวของธัญญ่า เอริกกำลังจะตาย...เธอจ้องไปที่ผนังสีขาวนอกโรงพยาบาล เธอไม่ได้ต้องการที่จะออกมาแบบนี้ แต่เธอไม่สามารถหาเหตุผลที่จะกลับเข้าไปข้างในได้ ท่ามกลางความลังเลของเธอ เธอก็สังเกตเห็น BYD สีดำข้างถนน กระจกของรถถูกเลื่อนลงและเผยให้เห็นเจตต์ที่สวมแว่นตาและพยักหน้ามาทางเธอเธอมองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครที่รู้จักเธออยู่ใกล้ ๆ แล้วจึงขึ้นรถ "คุณมาทำอะไรที่นี่?"เจตต์สตาร์ทเครื่องยนต์ด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ "ฉันกังวลไง ฉันต้องกลับไปหาอเลฮานโดรแต่ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านก่อน”ธัญญ่ากัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้เข้าไปในวอร์ดเลยเพราะฉันเจอกับทิฟฟานี่ก่อน ไม่ต้องกังวลนะคะ ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น”เจตต์ไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแต่โยนถุงพลาสติกจากโรงพยาบาลมาให้เธอ ในนั้นมีขวดยาเล็ก ๆ อยู่สองขวด เธอหยิบขวดเหล่านั้นออกมาแล้วพบว่ามันคือวิตามินบี 9 “นี่… ให้ฉันเหรอ?”เจตต์พยักหน้า เขาไม่ได้พูดอะไรที่อบอุ่น แต่มันก็ยังทำให้ธัญญ่ารู้สึกซึ้งใจได้อยู่ดี ความสัมพันธ์ของพวกเขาในฐานะสามีและภรรยานั้นปลอม แต่ทารกในครรภ์ของเธอนั้นเป็นเรื่องจริง เห็นได้ชัดว่า
บทล่าสุด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1270 การปรากฏตัวของเจนิซ
แน่นอนว่าแอเรียนจะไม่กล้าอุ้มเพลโตอีกเนื่องจากเธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะอิจฉาเมื่อแอเรียนบอกให้ทิฟฟานี่ตั้งชื่อเล่นให้เพลโต ทิฟฟานี่ก็ส่ายหัว “ผู้ชายจำเป็นต้องมีชื่อเล่นด้วยเหรอ? ถ้าสมอร์โตไปเป็นหนุ่มหล่อ มันจะไม่ตลกเหรอถ้าเราจะเรียกเขาว่าสมอร์? พวกสาว ๆ ที่ชอบเขาจะต้องหัวเราะจนน้ำตาไหลแน่นอน ชื่อเล่นจะน่ารักแค่ตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ”แอเรียนเบะปาก “เธอแค่ขี้เกียจที่จะคิดชื่อ ถูกไหม? เธอเลยอ้างเหตุผลทั้งหมดนี้ ชื่อเล่นเขาก็มีไว้เรียกเฉพาะตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ ใครเขาจะเรียกชื่อเล่นกันตอนโตล่ะ?”เมื่อพวกเธอกำลังคุยกันอยู่ อยู่ ๆ แจ็คสันก็โทรมา “คุณขับรถไปหาแอเรียนกับเพลโตคนเดียวเลยเหรอ? คุณไม่รู้จักฝีมือการขับรถตัวเองเลยเหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง? คุณน่าจะขอให้คนขับรถของแม่ไปส่งคุณแทน”ทิฟฟานี่หงุดหงิดมาก “นี่คุณคงอยากให้อะไรเกิดขึ้นกับฉันมากสินะ? ฉันมาถึงแล้ว แค่นั้นยังไม่ดีพออีกเหรอ? ฉันแค่ถอยรถไม่เก่งแค่นั้นเอง ถ้าฉันขับเดินหน้าอย่างเดียวจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นได้บ้าง? คุณทำงานของคุณต่อไปเถอะค่ะ”ทิฟฟานี่อาจจะหงุดหงิด แต่จริง ๆ แล้วเธอก็แอบดีใจ อารมณ์ของเธอชัดเจนมากแม้ก
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1269 สมอร์เป็นเด็กใจร้อน
เมื่อเมลานีทานอาหารเสร็จและพวกเขาออกจากบ้าน อเลฮานโดรก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่พวกเขาขึ้นรถเมลานีเห็นดังนั้นจึงถามเขาว่า “โล่งอกใช่ไหมล่ะ? ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องมา แต่คุณไม่ฟังฉันเอง ฉันเองยังเบื่อพ่อแม่ตัวเองเลย”อเลฮานโดรเงียบโดยไม่ตอบอะไร เขาตื่นเช้ามากและยังคงง่วงนอนอยู่ เขาจึงหลับตาลงและพักสายตาเมลานีเริ่มไม่สบายใจ อเลฮานโดรรู้เรื่องที่เธอแอบติดต่อกับทิฟฟานี่หรือเปล่า? เขาน่าจะ… ไม่รู้เรื่องหรอก ถูกไหม? ไม่อย่างนั้นเขาน่าจะโวยวายไปแล้วแทนที่จะนิ่งสงบแบบนี้ เธอเลยคิดว่าเธอน่าจะบอกเขาก่อนที่เขาจะรู้ด้วยตนเองหลังจากที่ลังเลอยู่ชั่วครู่เธอก็พูดว่า “ฉันติดต่อกับทิฟฟานี่อยู่”ร่างกายของอเลฮานโดรแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัว “แล้ว?”เธอคิดถูกแล้วจริง ๆ อเลฮานโดรจะมีปฏิกิริยาก็ต่อเมื่อมันเป็นเรื่องของทิฟฟานี่ แต่นอกจากนั้นเขาจะเมินทุกคำพูดของเธอ เมลานีแอบไม่พอใจ แต่ไม่แสดงให้เขาเห็น “คุณไม่โกรธเหรอ?”อเลฮานโดรลืมตาและมองหน้าเธอ “ทำไมผมจะต้องโกรธด้วย? ยังไงคุณก็ไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว”เมลานีพูดไม่ออก เขามั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าเธอจะไม่ทำอะไรทิฟฟานี่? เธอคิดมาเสมอว่าเธอไม่รู้จักอเลฮานโด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1268 อเลฮานโดรผู้ได้รับรางวัลออสการ์สำหรับนักแสดงดีเด่น
อเลฮานโดรรู้ตัวดีว่ามันเป็นเพียงความคิดตามสัญชาตญาณผู้ชายของเขาและไม่มีสิ่งอื่นใดหลังจากนั้นไม่นานหนังตาของเมลานีก็เริ่มหนัก อาจจะเป็นเพราะความเงียบสนิทที่เปรียบดั่งเพลงกล่อมนอนอย่างดี บวกกับครรภ์ของเธอที่ทำให้เธอง่วงเหนื่อยง่ายขึ้น ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะไม่สามารถนอนหลับได้เพราะอเลฮานโดรด้วยซ้ำ…ขณะที่เธอกำลังหาพลิกตัวหาท่านอนที่สบายด้วยความงัวเงีย อยู่ ๆ อเลฮานโดรก็พูดขึ้นมาว่า “หยุดขยับไปขยับมาสักที”เมลานีที่กำลังจะผล็อยหลับตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เธอเริ่มรู้สึกรำคาญและเหวี่ยงใส่เขา “นี่มันบ้านของฉันและเตียงของฉัน ทำไมฉันจะขยับตัวไม่ได้? นี่คุณอย่าหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลได้ไหม?”เธอไม่ทันรู้ตัวว่าเธอเผลอไปโดนขาของเขาขณะที่เธอพลิกตัวไปมา ทันใดนั้นอเลฮานโดรก็ขึ้นคร่อมเธอโดยที่แขนแต่ละข้างของเขาอยู่ข้างตัวเธอเมลานีตกใจและหันหน้าหนีทันที “คุณจะทำอะไร? ลงไปเลยนะ!”กำปั้นของเธอเล็กมาก มันไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้อเลฮานโดรเจ็บได้ แต่การกระทำของเธอยังทำให้เขามีอารมณ์มากขึ้นอีกด้วย “ผมบอกให้คุณเลิกขยับไง คุณจะไม่ฟังผมใช่ไหม?”เมลานีไม่กล้าที่จะขยับตัวอีกและ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1267 คนสองคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกันสามารถอยู่ด้วยกันได้เหรอ
ในความเป็นจริงแล้วอเลฮานโดรกลับรู้สึกสบายใจโดยไม่รู้เหตุผลเมื่อเข้ามาในห้องของเธอ “คุณสบายดีไหม?”เมลานีตะลึงเล็กน้อย “ฉันบอกคุณแล้วว่าคุณไม่ต้องแสดงหรอก ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อย แล้วคุณจะแกล้งทำทำไม? ฉันไม่ฟ้องคุณปู่หรอก เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้คุณกลับไปเลยก็ได้ ฉันอยู่ที่นี่แล้วสบายดี”อเลฮานโดรไม่สนใจสิ่งที่เมลานนีพูดและเรียกหาเจตต์ผู้ซึ่งนำทุกอย่างที่อเลฮานโดรได้ซื้อให้เธอเข้ามาให้ โต๊ะเครื่องแป้งของเธอเต็มไปด้วยข้าวของมากมายในไม่ช้าหัวใจของเมลานีเริ่มละลายแต่เธอบังคับให้ตัวเองสงบนิ่งต่อไปเมื่อเธอพูดว่า “ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณนะคะ แต่ฉันขอไม่รับของพวกนี้ดีกว่า เพราะฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ให้มันด้วยความเต็มใจ”เจตต์ไม่ต้องการรู้เห็นเกี่ยวกับการทะเลาะของพวกเขา เขาจึงออกไปจากห้องเมื่อวางของเสร็จแล้วอเลฮานโดรพูดนิ่ง ๆ ว่า “ถ้าคุณไม่อยากได้นก็ทิ้งไปสิ เครื่องสำอางพวกนี้ไม่ได้แพงขนาดนั้น พวกเครื่องประดับก็ราคาแค่สองสามแสนดอลลาร์ เพราะฉะนั้นคุณจะทำอะไรกับพวกมันก็แล้วแต่คุณเลย ในเมื่อคุณไม่อยากเห็นหน้าผม ผมกลับวันพรุ่งนี้ก็ได้ นอนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำก่อน”เมื่อเมลานีเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเธอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1266 เล่นใหญ่
ทิฟฟานี่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าสีหน้าของแจ็คสันเยือกเย็น แววตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรไป “เป็นอะไรเหรอ? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?”มันเหมือนกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น “เขาแต่งงานเพื่อความสะดวกแบบนั้น คุณยังจะเชื่อจริง ๆ เหรอว่าเขาจะมีความรู้สึกให้เมลานี ลาร์คจริง ๆ ? คุณคิดไปเองทั้งหมด ผมบอกคุณแล้วว่าห้ามไปเจอเขา ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจยิ่งห้ามแล้วใหญ่ คราวหน้าก็หลีกเลี่ยงเขาซะนะ!”ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขาทำให้ทิฟฟานี่ตกใจกลัว เธอกลืนน้ำลายและไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรแจ็คสันรีบอาบน้ำให้เสร็จและออกไปโดยปล่อยเธอไว้คนเดียวในห้องน้ำ เธอรู้สึกว่างเปล่าทันที ทุกอย่างกำลังไปได้ดีจนกระทั่งเธอพูดถึงอเลฮานโดรและทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้… แจ็คสันหนีไปที่ห้องทำงานของเขาหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำเพื่อแอบดูดบุหรี่อย่างต่อเนื่องโดยที่ทิฟฟานี่ไม่รู้ นิ้วที่เขาถือบุหรี่สั่นไม่หยุด เขากลัวเกินกว่าที่จะคิดถึงปฏิกิริยาของทิฟฟานี่เมื่อเธอต้องรู้ว่าจริง ๆ แล้วอเลฮ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1265 ใจเย็น ๆ เจ้าซื่อบื้อ
ขณะที่เขากำลังหาสวิตช์เปิดไฟบนกำแพงเพื่อที่จะเปิดไฟทิฟฟานี่ก็หยุดเขาเอาไว้ “ไม่! ฉันชอบแบบปิดไฟมากกว่า ฉันอายนิดหน่อยน่ะ”เขารู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอกลัวว่ารอยแตกของเธอจะทำให้เขาหมดอารมณ์ เขายิ้มและจุ๊บหน้าผากเธอ “ไม่เอาน่า ปกติคุณไม่ขี้อายนี่ ผมไม่ยักรู้ว่าคุณจะอายเป็นด้วยซ้ำ ผมไม่มีวันที่จะหมดอารมณ์กับคุณหรอก คุณได้รอยแตกเหล่านั้นมาเพราะคุณอุ้มท้องลูกของผม พวกมันเป็นรางวัลแห่งเกียรติยศของคุณนะ”ทิฟฟานี่เชื่อคำพูดของเขา เขามีลิ้นที่กะล่อนที่ช่วยให้เขาสามารถถ่ายทอดคำพูดเหล่านั้นอย่างราบรื่นได้จริง ๆแจ็คสันเปิดไฟเมื่อเธอกำลังเหม่อลอยในห้วงความคิดทิฟฟานี่รีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเองทันทีที่ไฟสว่างขึ้น “โธ่ อะไรเนี่ย! ฉันไม่อยากเปิดไฟ ขอเวลาฉันปรับตัวหน่อยสิคะ!”เขายิ้มอย่างมีเลศนัยขณะที่เมินคำบ่นของเธอและคว้าแขนเธอเพื่อหยุดเธอจากการดิ้นหนี…เธอลืมหายใจเมื่อเขาจับคางของเธอ สายตาเธอเริ่มพร่ามัวหมอนใบหนึ่งนอนอยู่บนพื้นหน้าเตียงราวกับว่ามันรับความป่าเถื่อนของพวกเขาไม่ได้...หลังจากที่เสร็จภารกิจแล้ว ทิฟฟานี่ก็ขดตัวในอ้อมแขนของแจ็คสันและวาดวงกลมบนแขนของเขาแจ็คสันจับมือของเธ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1264 เหล่าแม่ ๆ และภรรยา
”หยุดทำไมล่ะคะ?” แอเรียนถาม “เล่นต่อสิ”“เธอก็มาผลักสิ ไม่อย่างนั้นก็มานั่งกับสมอร์” มาร์คชักชวนแอเรียนเคยตกชิงช้าเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอจึงหวาดกลัว “ไม่ ๆ ไม่ คุณเล่นกับเขาเลย เดี๋ยวฉันผลักให้ ขาคุณก็ออกจะยาว คุณน่าจะแกว่งตัวเองได้สบาย ไม่เห็นจะต้องพึ่งฉันเลย แล้วคุณจะขอให้ฉันผลักทำไม?”เขาเลิกคิ้วหนึ่งข้างและตอบว่า “เพื่อที่เธอจะได้มีส่วมร่วมด้วยแทนที่จะยืนเหม่อลอยอยู่ยังไงล่ะ…”มีบางอย่างผิดปกติในคำพูดของเขา…แอเรียนยอมแพ้และเดินไปข้างหลังพวกเขา เธอวางมือบนหลังเขาและออกแรงผลักแอริสโตเติลจะส่งเสียงร้องด้วยความดีใจเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าแอริสโตเติลไม่ได้มีความสุขได้เฉพาะเวลาที่เล่นกับเจนิซ เพียงแต่ว่าเวลาที่แอเรียนเล่นกับเขาเธอมักจะเล่นแบบนิ่ม ๆ และเงียบ ๆ เพราะเขาคือลูกคนแรกของเธอและมันเป็นครั้งแรกที่เธอต้องเล่นกับเด็กทารก เพราะฉะนั้นยังมีอีกหลายอย่างที่เธอยังต้องเรียนรู้อีก...ในขณะเดียวกันที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่าหลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จแจ็คสันก็กำลังล้างจานในห้องครัวตามปกติ ทิฟฟานี่สามารถจ้องเขาในชุดผ้ากันเปื้อนได้ทั้งวัน เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากยืนพิงกำแพงในห้
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1263 เขานึกว่าเธอคิดว่า
หลังจากนั้นไม่นาน อเลฮานโดรและเจตต์ก็เดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าและขึ้นรถไปอเลฮานโดรจ้องกองสินค้าสำหรับผู้หญิงข้าง ๆ เขา ระหว่างคิ้วของเขาแอบมีร่องรอยของความไม่พอใจเจตต์มองเขาผ่านกระจกมองหลัง “ท่านครับ อย่าปล่อยให้เรื่องอื่นเบี่ยงเบนความตั้งใจของท่านเลยครับ ท่านตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมนายหญิงที่อายาเช่แล้ว” เขาเตือนเบา ๆ “ดอน สมิธจะไม่มีวันมอบสมบัติของตระกูลสมิธให้ท่านถ้าท่านลงมือในตอนนี้”อเลฮานโดรมองออกไปนอกหน้าต่างและตอบอย่างใจเย็นว่า “รู้แล้ว”เขาคงจะไม่ได้ออกมาซื้อของในวันนี้หากดอน สมิธไม่ได้กดดันเขา เขายังต้องเหนื่อยซื้อของมากมายให้เมลานีอีกด้วย เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเจอแอเรียนและทิฟฟานี่ที่นี่เหมือนกัน ดูจากสีหน้าของแอเรียนแล้ว มาร์คคงจะบอกเธอทุกอย่างแล้วเขาได้ต้นไม้นั้นมาจากคนอื่นอีกที มันเป็นสายพันธุ์ที่หายากจากนาฟาเอธ เขาต้องลำบากอย่างมากเพื่อที่จะนำมันกลับเข้ามาในประเทศ และไม่มีใครรู้เลยว่ามันจะออกดอกเมื่อไหร่ ถ้ามันได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน มันคงจะออกดอกในไม่ช้า ตอนแรกเขาตั้งใจว่าเขาจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขากับทิฟฟานี่เมื่อต้นไม้นั้นออกดอก แต่น่าเสียดายที่การเปลี่ย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1262 หุบปากซะไอ้สารเลว
หลังจากที่คุยกันนานพอสมควร ในที่สุดทิฟฟานี่ก็จำได้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อซื้อเครื่องสำอางกับแอเรียน เธอหันไปหาแอเรียนและพบกับสีหน้าที่แปลกไปบนใบหน้าของแอเรียน “แอริ เป็นอะไรเหรอ?” เธอถามด้วยความสงสัย “ทำไมดึงหน้าแบบนั้นล่ะ? เธอโอเครึเปล่า?”แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะตอบว่า “ไม่ ฉันรู้สึกเหนื่อย ๆ นิดหน่อย ฉันไม่อยากช้อปปิ้งแล้ว ไปกันเถอะ”ทิฟฟานี่เอื้อมมือไปจับหน้าผากของแอเรียน “เพราะโรคเลือดจางของเธอรึเปล่า? เธอดูซูบ ๆ นะ ไว้ฉันจะบอกให้มาร์คขุนเธอให้อ้วน แต่ไหน ๆ เราก็มาถึงที่นี่แล้ว ทำไมไม่ซื้อของของเธอเลยล่ะ? เหลือแค่ต้องจ่ายเงินเอง ไม่นานขนาดนั้นหรอก ไปนั่งก่อนไหม? เดี๋ยวฉันจ่ายให้”อเลฮานโดรหันมามองแอเรียน แววตาของเขาแฝงไปด้วยการยั่ยยุ ทั้งคู่ต่างตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ดีแอเรียนกลบเกลื่อนความโกรธของเธอและหาม้านั่ง เธอหวังเพียงว่าทิฟฟานี่จะเร่งรีบซื้อเครื่องสำอางเพื่อที่พวกเธอจะได้รีบออกไปจากที่นี่ ทุก ๆ วินาทีที่อยู่กับอเลฮานโดรถือเป็นความเสี่ยง“ทิฟฟานี่ ต้นไม้ที่ผมให้คุณออกดอกหรือยังครับ?” อเลฮานโดรจงใจถามถึงต้นไม้ในกระถาง ทิฟฟานี่ยื่นบัตรเครดิตของเธอให้พนักงานคิดเง
