บทที่ 5 รอ

แขนทั้งสองข้างโอบเอวและดึงตัวเธอแนบเข้ามาที่ตัวเขาอย่างรุนแรง แอเรียนสัมผัสได้ถึงร่างที่เปียกปอนเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จมาใหม่ๆและกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำจากตัวของเขา

มือของเธอประคองเข้าที่อกของเขา พวกเขาใจเต้นรัวอย่างไม่รู้ตัว

เขารีบปล่อยแขนที่โอบเอวเธออยู่อย่างปุบปับ

“ออกไปซะ”

ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เสียงของเขาแหบพร่าลงเล็กน้อย แอเรียนไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ว่าเธอทำให้เขาไม่พอใจอีกแล้วหรือเปล่า เธอจึงเดินออกไปอย่างลนลานแบบนั้น

เธอเดินกลับมาที่ห้องเก็บของพร้อมกับความรู้สึกเสียใจแล้วเธอก็ลืมถามเขาเรื่องวิล ซีวานไปซะสนิทเลย เมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้แล้วเธอก็ไม่มีความกล้าที่จะไปเจอเขาอีก

เข้าวันต่อมา แมรี่เข้ามาหาเธอที่ห้องเก็บของพร้อมกับน้ำเปล่าแก้วหนึ่ง

“แอริ นี่ยาแก้หวัดนะจ้ะ”

แอเรียน วินน์ ถึงกับงง แมรี่รู้ได้อย่างไรว่าเธอเป็นหวัดอยู่ แล้วที่สำคัญแมรี่นำยาแก้หวัดมาให้เธอได้อย่างไรทั้งๆแมรี่ยังไม่ได้รับอนุญาตจากมาร์ค เทรมอนต์

แมรี่นั่งลงบนขอบเตียงพร้อมด้วยรอยยิ้ม และจะคลายข้อสงสัยให้กับแอเรียน

“ท่านไปทำธุระเรื่องธุรกิจน่ะ คงจะกลับมาในอีกประมาณหนึ่งเดือน และนี่คือสิ่งที่เขาฝากให้ฉันทำ ก่อนที่เขาจะไป”

แอเรียนไม่เข้าใจความรู้สึกของใจเธอเอง เธอรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้ยินว่าเขาจะไม่อยู่ที่นี่ระยะหนึ่ง

หลังจากทานยา แอเรียนก็รีบเข้านอนและไปมหาวิทยาลัย

เมื่อเธอเข้าไปที่ห้องสตูดิโอ คณบดีก็เดินมาหาเธอพร้อมกับของทุกอย่างที่เธอยังไม่มีมาให้กับเธอ

“คุณวินน์ ตรวจสอบดูนะครับถ้าขาดเหลืออะไรหรืออยากเพิ่มเติมอะไร”

แอเรียนรับของเหล่านั้น”ไม่ค่ะ...ไม่ขาดอะไร นี่คือ…?”

คณบดีไม่ได้อธิบายอะไร เพียงแค่พูดว่า “ก็ดีแล้วครับ”

เมื่อคณบดีเดินออกไป เธอก็ใจจดใจจ่อจ้องมองอยู่กับสิ่งที่เธอได้รับ คงไม่ใช่มาจากมาร์ค เทรมอนต์ แน่นอนเพราะเขาไม่มีเวลาจะมาสนใจหรือไม่แม้แต่จะกังวลเรื่องของเธอในมหาวิทยาลัยเลยแม้แต่นิด

“แอริ ฉันได้ยินมาว่ามีคนคอยช่วยสนับสนุนแต่เเต่ไม่เปิดเผยตัวตน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะจัดการงานให้เสร็จอย่างเร่งด่วน แต่สีของเธอมันดีกว่าของฉันอีก!”

ทิฟฟานี่ เลน ค้นดูของที่คณบดีให้กับแอเรียน

แอเรียนยังคงเงียบไม่พูดอะไรและจัดของของเธอไป

“นี่ ใครคือคนที่มารับเธอเมื่อวานน่ะ บ้าสุดๆ เกือบจะพรากชีวิตเธอไปแล้วไหมล่ะ”

ทิฟฟานี่เป็นคนที่ชอบพูดเหลวไหล พ่นเรื่องใหม่ออกมาอยู่เรื่อย ไม่ว่าแอเรียนจะตอบเธอหรือไม่ก็ตาม

“เขาเป็นพี่ชายฉันเอง” แอเรียนตอบ

ทิฟฟานี่ชะงักเล็กน้อย

“เขาเป็นพี่ชายแบบไหนกัน? เขารวยมาก แต่กลับดูแลเธออย่างกับเด็กที่อยู่ในสลัม ให้ฉันเจอเขาหน่อยเถอะ”

แอเรียนยิ้ม “อย่าพูดถึงเขาแบบนั้นสิ อันที่จริงเขาก็เป็นคนที่ดีมากๆนะ และเขาก็ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของฉันหรอก ด้งนั้นมันไม่ใช่หน้าที่อะไรที่เขาต้องมาดูแลฉัน เขาก็ทำมากแล้วล่ะในส่วนของเขาน่ะนะ”

นี่คือสิ่งที่เธอบอกตัวเองเสมอเช่นกัน เธอนั้นเป็นคนบาป แต่มาร์ค เทรมอนต์ ก็ให้ที่พักพิงกับเธอและดูแลเธอมาตลอดสิบปี

ทิฟฟานี่ทำหน้ามุ่ยก่อนที่จะเริ่มคิดว่าผู้สนับสนุนนี้คือใครกันอย่างตื่นเต้น

“เธอคิดว่าใครเป็นคนให้เงินสนับสนุนกับเธอ? พ่อของวิล ซีวาน ไล่เขาออกไปจากประเทศแล้ว เขาจะไม่กลับมาจนกว่าจะผ่านไปสักสองสามปี เธอคิดว่าเป็นเขาไหม? มีคนสนับสนุนเธอทันทีที่เขาจากไป ถ้าไม่อย่างนั้นก็ไม่มีอะไรสมเหตุสมผลแล้วล่ะ”

แอเรียนนิ่งไป เธอคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่วิล ซีวาน จะเป็นผู้สนับสนุนให้กับเธอมากกว่ามาร์ค เทรมอนต์

เมื่อนึกถึงชายที่เป็นดั่งแสงตะวันอันอ่อนโยนแล้ว มันบีบเค้นหัวใจของเธอ ที่วิล ซีวาน ต้องจากไปเป็นเพราะความผิดของเธอ

ในระหว่างที่มาร์ค เทรมอนต์ไม่อยู่นี้ แอเรียน วินน์ รู้สึกสบายใจอย่างมาก ทิฟฟานี่ลากเธอมาเที่ยวอย่างสนุนสนานในวันเกิดของแอเรียนๆซึ่งเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ตั้งแต่ก่อนแล้วที่เธอไม่ชอบที่ที่มีคนเยอะ เธอจึงไม่ได้ชวนใครเพิ่มอีก

ก่อนที่กลับบ้าน มีบางอย่างราวกับมายากลปรากฎขึ้น ทิฟฟานี่นำกล่องของขวัญน้อยๆสองกล่องขึ้นมา

“นี่ของขวัญจากวิลและฉันเอง”

แอเรียนไม่ยอมรับไว้ เพราะเธอไม่สามารถจ่ายคืนสิ่งที่มีมูลค่าพอๆกับสิ่งเหล่านี้ให้กับพวกเขาได้ ดูจากกล่องของขวัญแล้วเห็นได้ชัดเจนเลยว่ามันมีราคาเเพง เธอน่าสงสารที่บอกว่าเธอเคยเห็นมามากพอแล้วในระหว่างที่อยู่ที่คฤหาสน์เทรมอนต์

“ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันกับฉันวันนี้ ฉันไม่ต้องการของขวัญหรอก”

แอเรียนสูดหายใจเข้าอย่างลึกๆ มันเป็นกลิ่นของสายลมหนาวและหิมะ

“เวลาที่ฉันทำดีกับเธอ ฉันไม่ได้หวังอะไรตอบแทนทั้งนั้น แต่วิลกลับเป็นตรงกันข้าม… ยืนตรงๆสิ ฉันจะทำสิ่งที่เขาขอมาให้เสร็จ”

ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเธอจะทำอะไร แอเรียนยืนขึ้นตรงๆอย่างเชื่อฟัง

ทิฟฟานี่มองแอเรียนด้วยความจริงจัง

“แอริ นี่ผมวิล ซีวานนะ ผมชอบคุณ รอผมกลับมานะ คุณต้องรอผมกลับมานะ”