เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 447 ฉันสมควรได้รับมัน
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 448 นั่นคือทั้งหมด
เฮเลนพูดด้วยท่าทางเย็นชา “แอรี่ ระวังปากของเธอไว้ ฉันสอนวิธีปฏิบัติต่อผู้อื่นให้เธอตั้งแต่ยังเด็ก ทำไมเธอยังกลายเป็นคนปากร้ายแบบนี้? ฉันให้เธอสองคนเข้ามาตอนนี้เพื่อที่เธอจะได้มีเวลาหาที่อยู่ใหม่ ฉันหย่าแล้ว ฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฌองอีกแล้ว เธอเป็นผู้ใหญ่ที่ถูกต้องตามกฎหมายเช่นกันและเธอก็กำลังศึกษาอยู่ ฉันไม่ต้องการสิทธิ์ดูแลเธอ แต่ฉันจะจ่ายค่าครองชีพครึ่งหนึ่งและค่าเล่าเรียนให้เธอ นอกนั้นไม่มีอีกแล้ว ฌอง คุณควรไปหางานทำเช่นกัน ฉันจะไม่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดของแอรี่และฉันจะไม่จ่ายให้คุณแน่นอน!”สิ่งเดียวที่แอรี่คิดถึงคือการใช้ชีวิตอย่างสบายโดยพึ่งพาแม่ของเธอ แต่ตอนนี้ฌองอยู่ในระดับที่มุ่งหน้าไปแล้ว ทัศนคติของเฮเลนแน่วแน่และไม่มีที่ว่างสำหรับการเกลี่ยกล่อม ฌองต่อสู้อย่างไร้ยางอายเพื่อประโยชน์สูงสุดที่เขาสามารถจะได้รับ “แอรี่กำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ คุณก็รู้ว่าการเรียนในต่างประเทศราคาสูงแค่ไหน ตอนนี้ผมจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายมัน? แม้ว่าเราจะแยกทางกัน คุณก็ยังควรดูแลลูกสาวของคุณ ผมไปต่างประเทศกับเธอและหางานทำที่นั่น ผมจะอยู่กับเธอทางร่างกายในขณะที่คุณดูแลค่าใช้จ่าย แบบนี้ก็ยุติธรรมใช
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 449 เริ่มใหม่
เฮนรี่พยักหน้าและเดินออกไปมาร์คขับรถไปที่ตึก เทรมอนต์ ทาวเวอร์ และส่งกุญแจไปที่ รปภ. เพื่อให้จอดรถของเขา เมื่อผู้อาวุโสคนหนึ่งล้มลงข้างถนน มาร์คก็อยากจะขึ้นไปช่วยโดยไม่รู้ตัว แต่จู่ ๆ เขาก็นึกถึงคำพูดตีโพยตีพายของแอเรียนตอนที่เธอจากไปว่า “หยุดแสร้งทำเป็นคนดีภายใต้หน้ากากสักทีได้ไหม?”เขาเป็นคนหน้าซื่อใจคดขนาดนี้เลยเหรอ? เขาควรจะเป็นคนที่เย็นชา เขาไม่ควรใจดีขนาดนี้ในท้ายที่สุด มาร์คก็ก้าวเข้าไปในตึกโดยไม่หันหลังกลับ ขณะที่ รปภ. ซึ่งพยายามแสดงตัวได้ช่วยผู้อาวุโสคนนั้นขึ้นมา…ในวิลล่าที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ แอเรียนและทิฟฟานี่เพิ่งเล่นกันเสร็จ ห้องนั่งเล่นและโซฟารกไปหมด โชคดีที่แจ็คสันไม่ได้อยู่ที่บ้าน ไม่อย่างนั้นเขาคงจะบ่น“แอริ ตอนนี้เธอออกมาจากครอบครัวเทรมอนต์แล้ว เธอมีแผนจะทำอะไรต่อ?”แอเรียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันยังไม่รู้เลย… ฉันไม่ต้องการอยู่ในเมืองนี้อีกต่อไป ฉันอยากไปที่ไหนสักแห่งที่แปลกใหม่และเริ่มต้นใหม่”ทิฟฟานี่นึกภาพชีวิตใหม่ที่แอเรียนพูดถึงในทันทีและดูอิจฉา “ฉันอยากออกไปกับเธอและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง นั่นเป็นคำใหม่…”แอเรียนส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม “เธอแตกต่างจากฉัน เ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 450 ความทรมาน
แอเรียนพยักหน้า “ใช่ ทิฟฟ์บอกว่าเธอจะไปกับฉัน เรากำลังวางแผนที่จะเปิดร้านขนมแต่เรายังไม่แน่ใจ หากทุกอย่างล้มเหลวเราจะหางานทำและเลี้ยงตัวเอง”เมื่อได้ยินว่าทิฟฟานี่จะไปด้วย รอยยิ้มบนใบหน้าของแจ็คสันก็จางลง “โอ้… พวกคุณสาว ๆ คิดหรือยังว่าจะไปที่ไหนกัน?”แอเรียนส่ายหัว "ยัง เราไม่ได้รีบร้อน มันกะทันหันเกินไป และเรายังไม่ได้ตัดสินใจอะไรมากด้วย เอ่อ คุณขอให้มาร์คคืนข้าวปั้นให้ฉันได้ไหม? ฉันต้องเอามันไปด้วย มาร์คไม่ชอบมัน”จู่ ๆ แจ็คสันก็คิดว่าเพื่อนสนิทของเขาน่าสงสาร สำหรับแอเรียน มาร์คมีค่าน้อยกว่าแมวเสียอีก “เธอไม่คิดจะเอาผู้ชายคนนั้นด้วยเหรอ? เอาแค่แมวเหรอ?”แอเรียนตอบอย่างจริงจังว่า “หยุดล้อเล่นได้แล้ว ฉันไม่ต้องการมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีกตลอดชีวิตที่เหลือของฉัน ฉันจะไม่เปิดเผยต่อสาธารณะว่าพ่อของฉันเป็นผู้บริสุทธิ์ ฉันจะไม่ตรวจสอบคดีอีกครั้งและเปิดโปงเขา ฉันแค่ไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่กับเขาได้อีกต่อไปจริง ๆ”แจ็คสันเกาหัวและถามเธอว่า “แล้วถ้า… ถ้าจริง ๆ มาร์คไม่ใช่คนที่ทำอย่างนั้นล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามันเป็นเพียงความเข้าใจผิดที่เศร้าโศกที่ไม่ได้ปรับความเข้าใจกันระหว่างคุณและเขา?แอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 451 ไปสะ!
อีธานดูเย็นชาขึ้นเมื่อความอบอุ่นในน้ำเสียงของเขาลดลงเช่นกัน “ความอดทนของฉันมีจำกัดนะ ถ้าฉันต้องการทำอะไรเธอจริง ๆ ฉันคงทำบนรถไปนานแล้ว และเธอก็จะไม่สามารถต้านทานได้อยู่ดี”ทิฟฟานี่รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่พูดเรื่องนี้ต่อ เธอจึงกัดฟันและลงจากรถเพื่อตามเขาเข้าไปในบ้านบ้านยังคงดูเก่า ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง การตกแต่งภายในและเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดถือเป็นความทรงจำของเธอ อีธานเลือกไพ่ได้ดี โดยรู้ว่าทิฟฟานี่สามารถผ่อนคลายได้มากที่สุดเมื่ออยู่ที่นี่ นี่เป็นเหตุผลที่เขาพาเธอมาที่นี่ด้วยพี่เลี้ยงได้เสิร์ฟอาหารบนโต๊ะแล้ว ทิฟฟานี่ได้กลิ่นหอมของอาหารมื้อเย็นจนเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง มันราวกับว่าเธอได้กลับไปสู่อดีตที่ซึ่งครอบครัวที่มีกันสามคนของเธออาศัยอยู่อย่างมีความสุข ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอทำให้เธอเป็นอย่างที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ แต่สุดท้ายเขาก็พาเธอกลับมาที่นี่ในฐานะเจ้าของบ้าน เขาต้องการให้เธอรู้สึกหวั่นไหวหรือทรมานกันแน่? ไม่ว่ามันจะเป็นอย่างไร มันก็เจือปนไปด้วยความรู้สึกเย้ยหยันอีธานโอบแขนข้างหนึ่งของเขาไว้ที่เอวของเธอขณะที่พาเธอไปที่โต๊ะอาหาร ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากหลุดพ้นจากที่นี่ แต่อีธานตรึงเธอไ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 452 แต่งงาน
ทันใดนั้น มีรถแล่นผ่านเธอและกลับรถโดยเร็วเพื่อหยุดข้าง ๆ เธอ ทิฟฟานี่ปาดน้ำตา “แจ็คสัน? ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?"สิ่งแรกที่แจ็คสันทำหลังจากลงจากรถคือการคว้าตัวเธอและตรวจดูเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาหายใจออกด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นว่าเธอสบายดี พระเจ้ารู้ว่าเขากังวลแค่ไหนเมื่อรู้ว่าเธออยู่กับอีธาน เขากำลังทำอาหารอยู่แต่กลับโยนตะหลิวทิ้งแล้วรีบออกมา เขาผ่าไฟแดงและขับผ่านป้ายหยุดตลอดทาง “อีธาน มีบางอย่างที่ใช้ขู่เธอได้ใช่ไหม? ถ้าเขามาหาคุณในครั้งต่อไปคุณต้องบอกผม ผมจะไม่ปล่อยให้เขาแบล็กเมล์คุณแบบนี้ต่อไปเด็กขาด เขาทำอะไรคุณหรือเปล่า!?”ทิฟฟานี่ส่ายหัว “ไม่มีอะไร เขาปล่อยฉันไปแล้ว เขาไม่มีอะไรที่สามารถใช้ขู่ฉันด้วย ต่อจากนี้ไปฉันจะสามารถใช้ชีวิตใหม่ได้ ฉันสามารถเดินออกจากเงามืดของเขาและใช้ชีวิตให้ดีได้แล้ว…”แจ็คสันไม่สามารถรั้งตัวเองไว้ได้ เขาดึงเธอเข้าไปกอด ทิฟฟานี่เบิกตากว้าง “อะไร… คุณกำลังทำอะไร? อย่าบอกนะว่าคุณรีบร้อนมาหาฉัน…”แจ็คสันปล่อยเธอและไปที่รถก่อนที่จะเยาะเย้ยเธอด้วยเสียงหัวเราะ “ไม่ อย่ามัวแต่หลงตัวเอง ผมมีแฟนอยู่แถวนี้!”ถ้าเป็นเมื่อก่อน ทิฟฟานี่คงจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูดเพราะน
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 453 ภาพถ่ายของพวกเขา
เธอพูดอย่างแจ่มชัดและหมดจด แจ็คสันคงเป็นคนโง่เขลาถ้าหากไม่เข้าใจมัน มีความหดหู่ใจเกิดขึ้นลึก ๆ ในดวงตาของเขาในขณะที่เขาแสร้งทำเป็นไม่สนใจ “แน่นอน อะไรก็ได้ที่ดีที่สุดสำหรับพวกคุณสาว ๆ อย่าลืมบอกลาผม คนที่อยู่ในอดีตของพวกคุณ ก่อนที่พวกคุณจะจากไป”แอเรียนหัวเราะคิกคักเพราะเชื่อว่าเขาล้อเล่น แต่ทิฟฟานี่และแจ็คสันรู้สึกต่างกับเธอ คนหนึ่งกำลังตัดสินใจ ขณะที่อีกคนเคารการตัดสินใจนั้นหลังอาหารเย็น ผู้หญิงทั้งสองก็เริ่มทำความสะอาด แจ็คสันกล่าวเพิ่มเติม “เอ่อ แอเรียน คุณขอให้ผมขอแมวจากมาร์คไม่ใช่เหรอ? เขาบอกว่าเขาไม่ให้”แอเรียนอารมณ์เสียในทันที "ทำไมล่ะ? ครั้งสุดท้ายเขายังห้ามไม่ให้ฉันเลี้ยงแมวอยู่เลย เขาไม่ชอบมันด้วยซ้ำ ทำไมเขาไม่คืนแมวให้ฉัน?!”แจ็คสันตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “อย่าโกรธผมสิ ผมเป็นแค่ผู้ส่งสาร เขาแค่บอกว่าเขาไม่ให้คืน เขาไม่ได้พูดอะไรอีก ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าทำไมเขาถึงพูดเช่นนั้น? ไม่ต้องกังวล ถ้าคุณจะไปจริง ๆ คุณจะไม่สะดวกถ้านำแมวไปด้วย อย่างน้อยก็มีคนดูแลมัน ถ้าคุณทิ้งมันไว้กับครอบครัวเทรมอนต์ แม้ว่ามาร์คจะไม่ชอบแมวของคุณ แต่ที่นั่นยังมีแมรี่และเฮนรี่อยู่ ที่ คฤหาสน์ เทรมอน
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 454 ฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอ
“จงใจเลือกเวลาที่ฉันไม่อยู่เพื่อกลับมา... เธออยากจะหลีกเลี่ยงฉันขนาดนั้นเลยเหรอ? ถ้าเธอกำลังจะจากไป อย่างน้อยเธอควรบอกลากัน“ การแยกแยะอารมณ์ในน้ำเสียงของเขาเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ แต่ภายใต้สีหน้าที่สงบนิ่งของเขามีความทุกข์ทรมานที่ยิ่งใหญ่อยู่เธอไม่ได้หันหลังกลับเพราะเธอไม่แน่ใจว่าจะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร เธอควรจะพูดกับเขาอย่างตรงไปตรงมาและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไร? หลังจากที่เธอเงียบไปสักพัก เขาก็หยิบกระเป๋าของเธอและลงไปข้างล่าง สิ่งนี้ทำให้เธอประหลาดใจเธอคิดว่าเขาจะห้ามไม่ให้เธอจากไป จำกัดเธอด้วยทุกวิถีทาง เหมือนคนบ้าที่เขาเคยเป็นมาก่อน และบังคับให้เธออยู่กับเขา เธอยอมรับตามตรงว่าเธอกลัวเรื่องนั้น อย่างไรก็ตาม เธอแปลกใจที่เขาดูสงบ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยที่สุด เธอก็สามารถพูดจาดี ๆ กับเขาได้สักสองสามคำ แอเรียนทัดผมของเธอไว้ด้านหลังใบหูขณะที่เธอเดินตามเขาลงบันได เธอก้มศีรษะลงและพึมพำ “ฉันแค่เอาของที่เป็นของฉันไป ฉันทิ้งทุกอย่างที่เป็นของคุณไว้บนเตียง คุณกับแมรี่จะใจดีดูแลข้าวปั้นให้ฉันได้ไหม? คุณสามารถแสร้งทำเป็นว่ามันไม่มีตัวตนถ้าคุณไม่มีความสุขกับมัน
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 455 เป็นไงเป็นกัน
เมื่อมาถึงเมืองใหม่ แอเรียนและทิฟฟานี่ใช้เวลาครึ่งวันในการหาที่พัก จากนั้นพวกเขาใช้เวลาครึ่งหลังในการตกแต่งบ้านหลังเล็ก ๆ ลของพวกเขา เมื่อทั้งคู่ล้มลงเตียงจากความอ่อนล้าที่เพิ่งจัดใหม่ พวกเขาก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ แอเรียนหันศีรษะไปด้านข้างพลางมองดูทิฟฟานี่และถามว่า “เธอโอเคจริง ๆ ใช่ไหมที่ต้องปล่อยให้แม่ของเธออยู่คนเดียวตามลำพัง?” ทิฟฟานี่หยุดครุ่นคิดและพูดว่า “ฉันกังวลนิดหน่อย แต่ตราบใดที่เรายังติดต่อกันอยู่ก็ไม่เป็นไร เราย้ายมาค่อนข้างไกลในเมืองที่ไม่ใหญ่หรือเล็กเกินไป แม่คงจะไม่สนใจที่จะมาเยี่ยมฉัน ฉันบอกเธอว่าฉันมาที่นี่เพื่อเริ่มต้นธุรกิจและต้องการเดินทางไปทั่วโลก เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ในทางกลับกัน เธอ… เธอคิดว่ามาร์คจะส่งคนมาคอยดูเธอไหม?”เมื่อเธอพูดถึงเรื่องนี้แล้วแอเรียนเชื่อว่ามันเป็นไปได้สูงเพราะมาร์คดูสงบเกินไปตอนที่เธอจากมา บางทีเขาไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยเธอตั้งแต่แรกจริง ๆ เช่นเดียวกับที่เขาเคยทำมาก่อน เขาปล่อยเธอและอนุญาตให้เธอเป็นอิสระเป็นเวลาหนึ่งปีครึ่ง… แต่เธอไม่ได้สนใจพอที่จะสืบสิ่งนี้ “เขาสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่เขาต้องการ แม้ว่าเขาจะส่งคนมาคอยดูฉัน ฉั
บทล่าสุด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1270 การปรากฏตัวของเจนิซ
แน่นอนว่าแอเรียนจะไม่กล้าอุ้มเพลโตอีกเนื่องจากเธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะอิจฉาเมื่อแอเรียนบอกให้ทิฟฟานี่ตั้งชื่อเล่นให้เพลโต ทิฟฟานี่ก็ส่ายหัว “ผู้ชายจำเป็นต้องมีชื่อเล่นด้วยเหรอ? ถ้าสมอร์โตไปเป็นหนุ่มหล่อ มันจะไม่ตลกเหรอถ้าเราจะเรียกเขาว่าสมอร์? พวกสาว ๆ ที่ชอบเขาจะต้องหัวเราะจนน้ำตาไหลแน่นอน ชื่อเล่นจะน่ารักแค่ตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ”แอเรียนเบะปาก “เธอแค่ขี้เกียจที่จะคิดชื่อ ถูกไหม? เธอเลยอ้างเหตุผลทั้งหมดนี้ ชื่อเล่นเขาก็มีไว้เรียกเฉพาะตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ ใครเขาจะเรียกชื่อเล่นกันตอนโตล่ะ?”เมื่อพวกเธอกำลังคุยกันอยู่ อยู่ ๆ แจ็คสันก็โทรมา “คุณขับรถไปหาแอเรียนกับเพลโตคนเดียวเลยเหรอ? คุณไม่รู้จักฝีมือการขับรถตัวเองเลยเหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง? คุณน่าจะขอให้คนขับรถของแม่ไปส่งคุณแทน”ทิฟฟานี่หงุดหงิดมาก “นี่คุณคงอยากให้อะไรเกิดขึ้นกับฉันมากสินะ? ฉันมาถึงแล้ว แค่นั้นยังไม่ดีพออีกเหรอ? ฉันแค่ถอยรถไม่เก่งแค่นั้นเอง ถ้าฉันขับเดินหน้าอย่างเดียวจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นได้บ้าง? คุณทำงานของคุณต่อไปเถอะค่ะ”ทิฟฟานี่อาจจะหงุดหงิด แต่จริง ๆ แล้วเธอก็แอบดีใจ อารมณ์ของเธอชัดเจนมากแม้ก
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1269 สมอร์เป็นเด็กใจร้อน
เมื่อเมลานีทานอาหารเสร็จและพวกเขาออกจากบ้าน อเลฮานโดรก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่พวกเขาขึ้นรถเมลานีเห็นดังนั้นจึงถามเขาว่า “โล่งอกใช่ไหมล่ะ? ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องมา แต่คุณไม่ฟังฉันเอง ฉันเองยังเบื่อพ่อแม่ตัวเองเลย”อเลฮานโดรเงียบโดยไม่ตอบอะไร เขาตื่นเช้ามากและยังคงง่วงนอนอยู่ เขาจึงหลับตาลงและพักสายตาเมลานีเริ่มไม่สบายใจ อเลฮานโดรรู้เรื่องที่เธอแอบติดต่อกับทิฟฟานี่หรือเปล่า? เขาน่าจะ… ไม่รู้เรื่องหรอก ถูกไหม? ไม่อย่างนั้นเขาน่าจะโวยวายไปแล้วแทนที่จะนิ่งสงบแบบนี้ เธอเลยคิดว่าเธอน่าจะบอกเขาก่อนที่เขาจะรู้ด้วยตนเองหลังจากที่ลังเลอยู่ชั่วครู่เธอก็พูดว่า “ฉันติดต่อกับทิฟฟานี่อยู่”ร่างกายของอเลฮานโดรแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัว “แล้ว?”เธอคิดถูกแล้วจริง ๆ อเลฮานโดรจะมีปฏิกิริยาก็ต่อเมื่อมันเป็นเรื่องของทิฟฟานี่ แต่นอกจากนั้นเขาจะเมินทุกคำพูดของเธอ เมลานีแอบไม่พอใจ แต่ไม่แสดงให้เขาเห็น “คุณไม่โกรธเหรอ?”อเลฮานโดรลืมตาและมองหน้าเธอ “ทำไมผมจะต้องโกรธด้วย? ยังไงคุณก็ไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว”เมลานีพูดไม่ออก เขามั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าเธอจะไม่ทำอะไรทิฟฟานี่? เธอคิดมาเสมอว่าเธอไม่รู้จักอเลฮานโด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1268 อเลฮานโดรผู้ได้รับรางวัลออสการ์สำหรับนักแสดงดีเด่น
อเลฮานโดรรู้ตัวดีว่ามันเป็นเพียงความคิดตามสัญชาตญาณผู้ชายของเขาและไม่มีสิ่งอื่นใดหลังจากนั้นไม่นานหนังตาของเมลานีก็เริ่มหนัก อาจจะเป็นเพราะความเงียบสนิทที่เปรียบดั่งเพลงกล่อมนอนอย่างดี บวกกับครรภ์ของเธอที่ทำให้เธอง่วงเหนื่อยง่ายขึ้น ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะไม่สามารถนอนหลับได้เพราะอเลฮานโดรด้วยซ้ำ…ขณะที่เธอกำลังหาพลิกตัวหาท่านอนที่สบายด้วยความงัวเงีย อยู่ ๆ อเลฮานโดรก็พูดขึ้นมาว่า “หยุดขยับไปขยับมาสักที”เมลานีที่กำลังจะผล็อยหลับตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เธอเริ่มรู้สึกรำคาญและเหวี่ยงใส่เขา “นี่มันบ้านของฉันและเตียงของฉัน ทำไมฉันจะขยับตัวไม่ได้? นี่คุณอย่าหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลได้ไหม?”เธอไม่ทันรู้ตัวว่าเธอเผลอไปโดนขาของเขาขณะที่เธอพลิกตัวไปมา ทันใดนั้นอเลฮานโดรก็ขึ้นคร่อมเธอโดยที่แขนแต่ละข้างของเขาอยู่ข้างตัวเธอเมลานีตกใจและหันหน้าหนีทันที “คุณจะทำอะไร? ลงไปเลยนะ!”กำปั้นของเธอเล็กมาก มันไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้อเลฮานโดรเจ็บได้ แต่การกระทำของเธอยังทำให้เขามีอารมณ์มากขึ้นอีกด้วย “ผมบอกให้คุณเลิกขยับไง คุณจะไม่ฟังผมใช่ไหม?”เมลานีไม่กล้าที่จะขยับตัวอีกและ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1267 คนสองคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกันสามารถอยู่ด้วยกันได้เหรอ
ในความเป็นจริงแล้วอเลฮานโดรกลับรู้สึกสบายใจโดยไม่รู้เหตุผลเมื่อเข้ามาในห้องของเธอ “คุณสบายดีไหม?”เมลานีตะลึงเล็กน้อย “ฉันบอกคุณแล้วว่าคุณไม่ต้องแสดงหรอก ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อย แล้วคุณจะแกล้งทำทำไม? ฉันไม่ฟ้องคุณปู่หรอก เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้คุณกลับไปเลยก็ได้ ฉันอยู่ที่นี่แล้วสบายดี”อเลฮานโดรไม่สนใจสิ่งที่เมลานนีพูดและเรียกหาเจตต์ผู้ซึ่งนำทุกอย่างที่อเลฮานโดรได้ซื้อให้เธอเข้ามาให้ โต๊ะเครื่องแป้งของเธอเต็มไปด้วยข้าวของมากมายในไม่ช้าหัวใจของเมลานีเริ่มละลายแต่เธอบังคับให้ตัวเองสงบนิ่งต่อไปเมื่อเธอพูดว่า “ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณนะคะ แต่ฉันขอไม่รับของพวกนี้ดีกว่า เพราะฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ให้มันด้วยความเต็มใจ”เจตต์ไม่ต้องการรู้เห็นเกี่ยวกับการทะเลาะของพวกเขา เขาจึงออกไปจากห้องเมื่อวางของเสร็จแล้วอเลฮานโดรพูดนิ่ง ๆ ว่า “ถ้าคุณไม่อยากได้นก็ทิ้งไปสิ เครื่องสำอางพวกนี้ไม่ได้แพงขนาดนั้น พวกเครื่องประดับก็ราคาแค่สองสามแสนดอลลาร์ เพราะฉะนั้นคุณจะทำอะไรกับพวกมันก็แล้วแต่คุณเลย ในเมื่อคุณไม่อยากเห็นหน้าผม ผมกลับวันพรุ่งนี้ก็ได้ นอนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำก่อน”เมื่อเมลานีเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเธอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1266 เล่นใหญ่
ทิฟฟานี่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าสีหน้าของแจ็คสันเยือกเย็น แววตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรไป “เป็นอะไรเหรอ? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?”มันเหมือนกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น “เขาแต่งงานเพื่อความสะดวกแบบนั้น คุณยังจะเชื่อจริง ๆ เหรอว่าเขาจะมีความรู้สึกให้เมลานี ลาร์คจริง ๆ ? คุณคิดไปเองทั้งหมด ผมบอกคุณแล้วว่าห้ามไปเจอเขา ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจยิ่งห้ามแล้วใหญ่ คราวหน้าก็หลีกเลี่ยงเขาซะนะ!”ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขาทำให้ทิฟฟานี่ตกใจกลัว เธอกลืนน้ำลายและไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรแจ็คสันรีบอาบน้ำให้เสร็จและออกไปโดยปล่อยเธอไว้คนเดียวในห้องน้ำ เธอรู้สึกว่างเปล่าทันที ทุกอย่างกำลังไปได้ดีจนกระทั่งเธอพูดถึงอเลฮานโดรและทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้… แจ็คสันหนีไปที่ห้องทำงานของเขาหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำเพื่อแอบดูดบุหรี่อย่างต่อเนื่องโดยที่ทิฟฟานี่ไม่รู้ นิ้วที่เขาถือบุหรี่สั่นไม่หยุด เขากลัวเกินกว่าที่จะคิดถึงปฏิกิริยาของทิฟฟานี่เมื่อเธอต้องรู้ว่าจริง ๆ แล้วอเลฮ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1265 ใจเย็น ๆ เจ้าซื่อบื้อ
ขณะที่เขากำลังหาสวิตช์เปิดไฟบนกำแพงเพื่อที่จะเปิดไฟทิฟฟานี่ก็หยุดเขาเอาไว้ “ไม่! ฉันชอบแบบปิดไฟมากกว่า ฉันอายนิดหน่อยน่ะ”เขารู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอกลัวว่ารอยแตกของเธอจะทำให้เขาหมดอารมณ์ เขายิ้มและจุ๊บหน้าผากเธอ “ไม่เอาน่า ปกติคุณไม่ขี้อายนี่ ผมไม่ยักรู้ว่าคุณจะอายเป็นด้วยซ้ำ ผมไม่มีวันที่จะหมดอารมณ์กับคุณหรอก คุณได้รอยแตกเหล่านั้นมาเพราะคุณอุ้มท้องลูกของผม พวกมันเป็นรางวัลแห่งเกียรติยศของคุณนะ”ทิฟฟานี่เชื่อคำพูดของเขา เขามีลิ้นที่กะล่อนที่ช่วยให้เขาสามารถถ่ายทอดคำพูดเหล่านั้นอย่างราบรื่นได้จริง ๆแจ็คสันเปิดไฟเมื่อเธอกำลังเหม่อลอยในห้วงความคิดทิฟฟานี่รีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเองทันทีที่ไฟสว่างขึ้น “โธ่ อะไรเนี่ย! ฉันไม่อยากเปิดไฟ ขอเวลาฉันปรับตัวหน่อยสิคะ!”เขายิ้มอย่างมีเลศนัยขณะที่เมินคำบ่นของเธอและคว้าแขนเธอเพื่อหยุดเธอจากการดิ้นหนี…เธอลืมหายใจเมื่อเขาจับคางของเธอ สายตาเธอเริ่มพร่ามัวหมอนใบหนึ่งนอนอยู่บนพื้นหน้าเตียงราวกับว่ามันรับความป่าเถื่อนของพวกเขาไม่ได้...หลังจากที่เสร็จภารกิจแล้ว ทิฟฟานี่ก็ขดตัวในอ้อมแขนของแจ็คสันและวาดวงกลมบนแขนของเขาแจ็คสันจับมือของเธ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1264 เหล่าแม่ ๆ และภรรยา
”หยุดทำไมล่ะคะ?” แอเรียนถาม “เล่นต่อสิ”“เธอก็มาผลักสิ ไม่อย่างนั้นก็มานั่งกับสมอร์” มาร์คชักชวนแอเรียนเคยตกชิงช้าเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอจึงหวาดกลัว “ไม่ ๆ ไม่ คุณเล่นกับเขาเลย เดี๋ยวฉันผลักให้ ขาคุณก็ออกจะยาว คุณน่าจะแกว่งตัวเองได้สบาย ไม่เห็นจะต้องพึ่งฉันเลย แล้วคุณจะขอให้ฉันผลักทำไม?”เขาเลิกคิ้วหนึ่งข้างและตอบว่า “เพื่อที่เธอจะได้มีส่วมร่วมด้วยแทนที่จะยืนเหม่อลอยอยู่ยังไงล่ะ…”มีบางอย่างผิดปกติในคำพูดของเขา…แอเรียนยอมแพ้และเดินไปข้างหลังพวกเขา เธอวางมือบนหลังเขาและออกแรงผลักแอริสโตเติลจะส่งเสียงร้องด้วยความดีใจเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าแอริสโตเติลไม่ได้มีความสุขได้เฉพาะเวลาที่เล่นกับเจนิซ เพียงแต่ว่าเวลาที่แอเรียนเล่นกับเขาเธอมักจะเล่นแบบนิ่ม ๆ และเงียบ ๆ เพราะเขาคือลูกคนแรกของเธอและมันเป็นครั้งแรกที่เธอต้องเล่นกับเด็กทารก เพราะฉะนั้นยังมีอีกหลายอย่างที่เธอยังต้องเรียนรู้อีก...ในขณะเดียวกันที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่าหลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จแจ็คสันก็กำลังล้างจานในห้องครัวตามปกติ ทิฟฟานี่สามารถจ้องเขาในชุดผ้ากันเปื้อนได้ทั้งวัน เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากยืนพิงกำแพงในห้
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1263 เขานึกว่าเธอคิดว่า
หลังจากนั้นไม่นาน อเลฮานโดรและเจตต์ก็เดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าและขึ้นรถไปอเลฮานโดรจ้องกองสินค้าสำหรับผู้หญิงข้าง ๆ เขา ระหว่างคิ้วของเขาแอบมีร่องรอยของความไม่พอใจเจตต์มองเขาผ่านกระจกมองหลัง “ท่านครับ อย่าปล่อยให้เรื่องอื่นเบี่ยงเบนความตั้งใจของท่านเลยครับ ท่านตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมนายหญิงที่อายาเช่แล้ว” เขาเตือนเบา ๆ “ดอน สมิธจะไม่มีวันมอบสมบัติของตระกูลสมิธให้ท่านถ้าท่านลงมือในตอนนี้”อเลฮานโดรมองออกไปนอกหน้าต่างและตอบอย่างใจเย็นว่า “รู้แล้ว”เขาคงจะไม่ได้ออกมาซื้อของในวันนี้หากดอน สมิธไม่ได้กดดันเขา เขายังต้องเหนื่อยซื้อของมากมายให้เมลานีอีกด้วย เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเจอแอเรียนและทิฟฟานี่ที่นี่เหมือนกัน ดูจากสีหน้าของแอเรียนแล้ว มาร์คคงจะบอกเธอทุกอย่างแล้วเขาได้ต้นไม้นั้นมาจากคนอื่นอีกที มันเป็นสายพันธุ์ที่หายากจากนาฟาเอธ เขาต้องลำบากอย่างมากเพื่อที่จะนำมันกลับเข้ามาในประเทศ และไม่มีใครรู้เลยว่ามันจะออกดอกเมื่อไหร่ ถ้ามันได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน มันคงจะออกดอกในไม่ช้า ตอนแรกเขาตั้งใจว่าเขาจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขากับทิฟฟานี่เมื่อต้นไม้นั้นออกดอก แต่น่าเสียดายที่การเปลี่ย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1262 หุบปากซะไอ้สารเลว
หลังจากที่คุยกันนานพอสมควร ในที่สุดทิฟฟานี่ก็จำได้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อซื้อเครื่องสำอางกับแอเรียน เธอหันไปหาแอเรียนและพบกับสีหน้าที่แปลกไปบนใบหน้าของแอเรียน “แอริ เป็นอะไรเหรอ?” เธอถามด้วยความสงสัย “ทำไมดึงหน้าแบบนั้นล่ะ? เธอโอเครึเปล่า?”แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะตอบว่า “ไม่ ฉันรู้สึกเหนื่อย ๆ นิดหน่อย ฉันไม่อยากช้อปปิ้งแล้ว ไปกันเถอะ”ทิฟฟานี่เอื้อมมือไปจับหน้าผากของแอเรียน “เพราะโรคเลือดจางของเธอรึเปล่า? เธอดูซูบ ๆ นะ ไว้ฉันจะบอกให้มาร์คขุนเธอให้อ้วน แต่ไหน ๆ เราก็มาถึงที่นี่แล้ว ทำไมไม่ซื้อของของเธอเลยล่ะ? เหลือแค่ต้องจ่ายเงินเอง ไม่นานขนาดนั้นหรอก ไปนั่งก่อนไหม? เดี๋ยวฉันจ่ายให้”อเลฮานโดรหันมามองแอเรียน แววตาของเขาแฝงไปด้วยการยั่ยยุ ทั้งคู่ต่างตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ดีแอเรียนกลบเกลื่อนความโกรธของเธอและหาม้านั่ง เธอหวังเพียงว่าทิฟฟานี่จะเร่งรีบซื้อเครื่องสำอางเพื่อที่พวกเธอจะได้รีบออกไปจากที่นี่ ทุก ๆ วินาทีที่อยู่กับอเลฮานโดรถือเป็นความเสี่ยง“ทิฟฟานี่ ต้นไม้ที่ผมให้คุณออกดอกหรือยังครับ?” อเลฮานโดรจงใจถามถึงต้นไม้ในกระถาง ทิฟฟานี่ยื่นบัตรเครดิตของเธอให้พนักงานคิดเง
