เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 160 การทะเลาะวิวาทเหมือนคู่รักที่แต่งงานแล้ว
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 161 การเปิดใช้งานโหมดการพิมพ์อย่างรวดเร็ว
แอเรียนไม่สามารถกินได้อีกต่อไปเธอจึงหยิบปลาแซลมอนขึ้นมาและเดินขึ้นไปชั้นบนข้าวปั้นดูเหมือนจะชอบปลาแซลมอนมาก หลังจากกวาดจนจนเกลี้ยงเพียงชั่วครู่เจ้าขนปุยสีขาวก็เริ่มถูตัวกับขาของเธอแอเรียนคุกเข่าลงเพื่อลูบขนนุ่ม ๆ ของข้าวปั้นทำให้อารมณ์ของเธอดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “เมื่อก่อนข้าวปั้นตัวเล็ก มันเคยเป็นแมวจรจัด แต่ทำไมมันถึงอ้วนได้ขนาดนี้”เสียงเย็นเยือกดังมาจากนอกสตูดิโอ แอเรียนหันศีรษะไปรอบ ๆ และเหลือบไปเห็นร่างของมาร์คที่เดินผ่านไปตามด้วยเสียงประตูห้องทำงานของเขาที่ปิดลงเธอไม่ได้จริงจังกับเขาและยังแอบกลอกตาด้วยซ้ำ บางครั้งสัตว์ก็มีมนุษยธรรมมากกว่ามนุษย์เสียอีก อย่างน้อยการมองดูข้าวปั้นก็ทำให้เธอมีความสุขหลังจากที่แอเรียนเล่นกับแมวเสร็จแล้วเธอก็กลับไปที่ห้องนอนและนอน เนื่องจากอยู่บ้านน่าเบื่อเกินไปเธอจึงตัดสินใจกลับไปทำงานที่สำนักงานในวันพรุ่งนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนเมื่อมาร์ครู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยจากการนั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ เขาหลับตาและถูที่ว่างระหว่างคิ้ว เขาคิดว่าจะเข้าห้องนอนไปนอน แต่ก็เปลี่ยนใจอย่างรวดเร็วเมื่อนึกถึงรูปลักษณ์สกปรกที่แอเรียนโยนใส่เขาจู่ ๆ มาร์คก็ได้ยินเสียง
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 162 การเซ็นสัญญา
แอเรียนขี้เกียจมากที่จะยุ่งเกี่ยวกับมาร์ค เธอดึงผ้าห่มคลุมหัวแล้วเข้านอน จู่ ๆ เธอก็รู้สึกจมลงบนเตียง คืนนี้มาร์คจะนอนห้องนี้ไหม? ถ้าเธอจำไม่ผิดเขาก็ออกมาแค่ผ้าเช็ดตัวเธอลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าและพบผ้านวมอีกผืน เช่นเดียวกับที่ทั้งสองคนนอนหลับไปทั้งคืนบนเตียงเดียวกัน แต่อยู่ภายใต้ผ้าห่มคนละผืนเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อแอเรียนตื่นขึ้นมา มาร์คก็ยังคงหลับสนิท ผ้าห่มของเขาเลื่อนลงมาที่หน้าอกของเขาและเธอจ้องที่ไหปลาร้าเซ็กซี่ของเขาด้วยความรู้สึกผิด แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็น แต่การมองดูในตอนเช้าก็ยังทำให้อายจนหน้าเป็นสีแดงเข้มเมื่อนึกถึงวิธีที่เขาปฏิบัติต่อข้าวปั้นเมื่อคืนนี้ แอเรียนก็ดึงผ้าห่มของมาร์คขึ้นมาคลุมหน้าคลุมตาเขา เพื่อให้ปลอดภัยยิ่งขึ้น เธอยังโยนผ้าห่มไปโดนตัวเขาเพื่อที่เขาจะได้รู้สึกถึงการตื่นขึ้นจากการหายใจไม่ออก!หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้วเธอก็ลงไปทานอาหารเช้าที่ชั้นล่างอย่างมีความสุขและสั่งให้แมรี่เก็บข้าวปั้นไว้ในสวนหลังบ้านและไม่ให้มันออกมา หลังจากมั่นใจว่าข้าวปั้นได้รับการดูแลเรียบร้อยแล้วเธอก็ออกเดินทางไปที่ทำงานของเธอหนึ่งชั่วโมงต่อมา มาร์คโผล่หัวของเขาออกมาจากผ้า
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 163 คำขอของเจ้านาย
เอริกที่กำลังจะออกจากบริษัท หัวเราะออกมาเมื่อได้ยินสิ่งที่แอเรียนพูด เขาโทรหามาร์คทันทีที่ก้าวออกจากลิฟต์และพูดซ้ำสิ่งที่เธอพูดโดยไม่พลาดจังหวะมาร์คมองไปที่ปลายสายอีกด้านอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ “หัวเราะออกมาให้หมดเท่าที่นายต้องการเลย เอริก ฉันจะทำให้นายหัวเราะไม่ได้ในภายหลัง นายยังต้องการเซ็นสัญญาอยู่ไหม?””เอริกบังคับตัวเองให้กลั้นเสียงหัวเราะ “แค่ก แค่ก… เอ่อ มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันแค่ได้ยินเธอตอนที่ฉันเดินผ่าน ฉันไม่ใจดีพอที่จะบอกนายหรือไงฮะ?”มุมริมฝีปากของมาร์คโค้งงออย่างครุ่นคิด “เอริก ขอให้แอเรียนมาเซ็นสัญญากับฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่เข้าร่วมการนัดหมาย ฉันจะไม่พบใครจากบริษัทของนายด้วยเช่นกัน นายมีเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งจนกว่าเวลาทำงานจะสิ้นสุดในการตัดสินใจ”ร่องรอยของอารมณ์ขันทั้งหมดหายไปจากเอริก “พี่ใหญ่ อย่าทำแบบนี้กับฉันเลยน่า ฉันจะไปทำอะไรกับแอเรียนได้ถ้าเธอปฏิเสธที่จะไป? ไล่เธอออกงั้นเหรอ? เธอเป็นภรรยาของนาย ฉันจะทำอะไรได้? นอกจากนี้เธอบอกว่าเธอเบื่อที่จะกินข้าวกับนายและเธอไม่ได้รับค่าคอมมิชชั่นเพียงเล็กน้อยจากการเซ็นสัญญา นายรู้ไหมว่านี่หมายถึงอะไร? เธอดูถูกนายไงล่ะ!”
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 164 ให้แอเรียนสั่งเถอะ
เมื่อมาถึงชั้นสี่สิบหกของ เทรมอนต์ ทาวเวอร์ เอลลี่ อามอร์ เลขาของมาร์ค เทรมอนต์ ได้วางรองเท้าแตะสองคู่ไว้ตรงหน้าผู้หญิงทั้งสองคน “กรุณาเปลี่ยนเป็นสิ่งเหล่านี้ด้วยค่ะ”ลิลี่เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะตามที่บอกแต่แอเรียนไม่สนใจคำสั่ง แน่นอนว่าเธอยังคงเคาะก่อนที่จะเข้าไปในห้องทำงานและเข้าไปหลังจากที่มาร์คอนุญาต ใด ๆ ก็คือเธอมาที่นี่เพื่อเซ็นสัญญา ไม่ใช่มาทะเลาะกัน“คุณเทรมอนต์ นี่คือสัญญาจากบริษัทของเรา คุณสามารถดูก่อนได้ค่ะ ไม่ต้องรีบร้อนที่จะเซ็น มารับประทานอาหารร่วมกันในภายหลังและคุณสามารถใช้เวลาพิจารณาได้ค่ะ" แอเรียนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการเธอยืนสูงและตรงด้วยรอยยิ้ม นอกจากรองเท้าของเธอที่เธอไม่ได้เปลี่ยนแล้วก็ไม่มีความผิดใด ๆมาร์คสแกนเอกสารที่เธอให้เขาอย่างจริงจังโดยพิงเก้าอี้ของเขา ใบหน้าที่หม่นหมองของเขาทำให้แอเรียนประหลาดใจเพราะเธอคิดว่าเขาจะทำให้เป็นเรื่องยากสำหรับเธอ ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะปะปนเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวเข้าด้วยกัน แม้ว่าเธอจะยังคิดไม่ออกว่าทำไมเขาถึงขอให้เธอมาร่วมการเซ็นสัญญาหลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็พลิกปิดเอกสารและวางไว้ข้าง ๆ “ไม่มีปัญหามากนัก เร
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 165 นั่นเป็นเรื่องตลกเหรอ?
เมื่ออาหารนำมาถูกเสิร์ฟอย่างค่อเนื่อง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของมาร์ค รู้สึกเหมือนได้สูดอากาศบริสุทธิ์แอเรียนค่อนข้างงงงวย วันนี้มีอะไรผิดปกติกับเขาหรือเปล่า? เธอรู้ว่าเขามักจะใส่หน้ากากกับทุกคน แต่มีบางอย่างที่ไม่ถูกต้องนักหลังจากสังเกตอยู่ครู่หนึ่งเธอก็จำได้ขึ้นมา ไม่ว่าในอดีตเขาจะยิ้มอย่างไรดวงตาของเขาก็ดูเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง ไม่มีอารมณ์ในแววตา อย่างไรก็ตาม วันนี้ดวงตาของเขายังยิ้มแย้มแจ่มใส...มาร์คไม่ได้มาพร้อมกับคำขอที่ไร้สาระในระหว่างมื้ออาหารซึ่งทำให้แอเรียนอยู่เสมอ สัญญาจะถูกเซ็นเร็ว ๆ นี้ กระบวนการนี้ราบรื่นมากจนรู้สึกเหมือนฝันสำหรับเธอเป็นเวลาประมาณสองทุ่มเมื่อพวกเขาออกจากร้านอาหาร สายลมยามค่ำคืนในฤดูนี้ยังคงหนาวเย็นเล็กน้อย ลิลลี่ถามว่า “แอรียน คุณจะกลับไปกับคุณเทรมอนต์ไหม?”ก่อนที่แอเรียนจะตอบ มาร์คก็ตอบว่า “เธอคือภรรยาของผม แน่นอนว่าเธอจะกลับไปกับผมครับ เอลลี่ให้คุณปิแอร์ส่งคุณกลับนะครับ”เอลลี่ อามอร์ พยักหน้าและเดินตามลิลี่เข้าไปในรถของบริษัทมาร์ครู้สึกแปลก ๆ ในวันนี้ แอเรียนไม่กล้ากลับบ้านพร้อมกับเขาเมื่อลิลี่และเอลลี่ อามอร์ จากไปเธอก็พูดต
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 166 อยู่ในสายลม
แอเรียนเงียบขรึมทันที “คุณหมายถึงส่วนไหนล่ะ?”ครู่หนึ่งมาร์คไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเขาก็ได้ยินแอรียนพูดเบา ๆ ว่า “อาการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุได้รับการเยียวยาแล้วและการผ่าตัดแท้งบุตรก็สำเร็จเช่นกัน มันไม่เจ็บมาสักพักแล้วล่ะ แอรี่ คินซีย์ กำลังสนุกกับกลุ่มเพื่อนในบาร์ตอนนี้เธอคงไม่ได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุนั้นใช่ไหม?” มาร์คไม่ได้พูดอะไร นั่นถือเป็นการสิ้นสุดการสนทนาของพวกเขาในไม่ช้าก็ได้ยินเสียงหายใจของแอเรียน มาร์คซุกเธอเข้ามาและหลับตาเช้าวันรุ่งขึ้นเขาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหมือนถูกเหยียบ มีน้ำหนักที่ชัดเจนเหนือเขาที่กำลังก้าวไปรอบ ๆ และเคลื่อนไหว เมื่อลืมตาขึ้นเขาก็รู้ด้วยความตกใจว่านั่นคือข้าวปั้น เจ้าก้อนสีขาวเคลื่อนไหวอย่างอิสระบนร่างกายเขาไม่กล้าที่จะหายใจเข้าออกลึก ๆ มาร์คค่อย ๆ สอดมือเข้าไปในผ้าห่มของแอเรียนด้วยความตั้งใจที่จะปลุกเธอเพื่อที่เธอจะได้ดูแลเจ้าก้อนบนตัวเขา น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้มากนัก ราวกับว่าความแข็งแกร่งของเขาถูกกำจัดไป เขาสะกิดสองสามครั้ง แต่ไม่สามารถปลุกเธอได้มือของเขาเลื่อนขึ้นอย่างช้า ๆ เพื่อลูบใบหน้าของเธอ แ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 167 อย่าปล่อยให้แมวเข้ามาในบ้าน
มาร์คไม่เข้าใจว่าแมรี่หมายถึงอะไร? เขาเม้มริมฝีปากก่อนจะพูดว่า “ผมจะออกไปหลังจากนี้และจะไม่กลับมาทานอาหารกลางวัน ผมจะกลับบ้านประมาณสี่โมงเย็น”แมรี่เร่งรีบเพื่อเตรียมเสื้อผ้าของเขาสำหรับการออกไปข้างนอกและไปที่สวนหลังบ้านหลังจากนั้น “แอริ นายท่านกำลังจะออกไปข้างนอกในไม่ช้าและจะกลับบ้านตอนสี่โมงเท่านั้น อย่าอยู่ในสายลมที่นี่ ยังไม่ถึงเดือนเลย จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอเจ็บป่วยอื่น ๆ ในอนาคตจากความอ่อนแออีก?”แอเรียนตอบด้วยเสียงกระซิบ “หนูจะเข้าไปข้างในก่อน ให้ข้าวปั้นเข้ามาทีหลัง หลังจากที่มาร์คออกไปแล้ว”แมรี่พยักหน้าและดีใจอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ใช่เพื่ออะไรนอกจากความรู้สึกของเธอที่มาร์คเป็นห่วงแอเรียน ในอดีตเขาไม่เคยบอกคนรับใช้ของบ้านว่าเขาจะออกไปข้างนอกและเขาจะไม่แจ้งเวลากลับของเขาด้วย แม้แต่อาหารค่ำที่บ้านของเขาก็ยังโทรมาอย่างกะทันหันหลังจากการตัดสินใจที่เกิดขึ้นเอง ความผิดปกติของเขาในวันนี้เห็นได้ชัดว่ามันสำหรับ "พื้นที่" ของแอเรียนและข้าวปั้น เมื่อมาร์คเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้างนอกหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเขาก็นึกขึ้นได้ว่า แอเรียนเคยแอบกินยา เขาคิดว่าอาการแพ้ท้องของเธอเป็นโรคกระเพาะ เขามอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 168 มุ่งมันเพื่อจะมีชีวิตอยู่
แอเรียนตะคอกเบา ๆ “มันเป็นแมวจรจัดที่ฉันรับมา มาร์คไม่ยอมให้ฉันเลี้ยง แต่ฉันก็ยังจะเลี้ยง หลังจากที่เราทะเลาะกันหลายครั้งเขาก็ตกลงที่จะให้ฉันเลี้ยงมันไว้ที่สนาม ฉันปล่อยให้มันเข้ามาในบ้านตอนที่เขาไม่อยู่บ้านเท่านั้น”ทิฟฟานี่ยกนิ้วให้เธอ “เธอนี่เจ๋งมากที่มีความกล้าที่จะฟาดฟันกับมาร์ค ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะเป็นหมาป่าในคราบลูกแกะ”ไม่อยากจะพูดถึงมาร์คอีกต่อไป แอเรียนจึงเปลี่ยนเรื่อง “แล้วนี่เป็นเรื่องอะไรที่เธอต้องบ่นมากมายและเลือดของเธอจะเดือดเมื่อพูดถึงแม่ของเธอ?”การแสดงออกบนใบหน้าของทิฟฟานี่เปลี่ยนไปอย่างขมขื่นและแสดงความเกลียดชัง “ตอนนี้ฉันรู้สึกกังวลมาก ฉันรู้สึกว่าชีวิตที่เหลือของฉันจะดูเยือกเย็นถ้าฉันจะอยู่กับแม่ของฉัน มันเหนื่อยเกินไป… ตอนนี้ฉันทำงานที่บริษัทของแจ็คสันและทำงานพาร์ทไทม์ตอนกลางคืนด้วย แม้จะมีรายได้สองทาง แต่ฉันก็ไม่สามารถเลี้ยงดูแม่ได้ เธอไม่สามารถกำจัดความหลงใหลในสินค้าฟุ่มเฟือยและพฤติกรรมการใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือยได้ ไม่เพียงแค่นั้นเธอยังเล่นไพ่นกกระจอกและเล่นการพนันได้เงินมากมาย ทุกครั้งที่เราพูดถึงเรื่องนี้มันก็จบลงด้วยการทะเลาะกัน ฉันไม่พูดเรื่องนี่กับแม่อ
บทล่าสุด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1270 การปรากฏตัวของเจนิซ
แน่นอนว่าแอเรียนจะไม่กล้าอุ้มเพลโตอีกเนื่องจากเธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะอิจฉาเมื่อแอเรียนบอกให้ทิฟฟานี่ตั้งชื่อเล่นให้เพลโต ทิฟฟานี่ก็ส่ายหัว “ผู้ชายจำเป็นต้องมีชื่อเล่นด้วยเหรอ? ถ้าสมอร์โตไปเป็นหนุ่มหล่อ มันจะไม่ตลกเหรอถ้าเราจะเรียกเขาว่าสมอร์? พวกสาว ๆ ที่ชอบเขาจะต้องหัวเราะจนน้ำตาไหลแน่นอน ชื่อเล่นจะน่ารักแค่ตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ”แอเรียนเบะปาก “เธอแค่ขี้เกียจที่จะคิดชื่อ ถูกไหม? เธอเลยอ้างเหตุผลทั้งหมดนี้ ชื่อเล่นเขาก็มีไว้เรียกเฉพาะตอนที่ยังเด็กเท่านั้นแหละ ใครเขาจะเรียกชื่อเล่นกันตอนโตล่ะ?”เมื่อพวกเธอกำลังคุยกันอยู่ อยู่ ๆ แจ็คสันก็โทรมา “คุณขับรถไปหาแอเรียนกับเพลโตคนเดียวเลยเหรอ? คุณไม่รู้จักฝีมือการขับรถตัวเองเลยเหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง? คุณน่าจะขอให้คนขับรถของแม่ไปส่งคุณแทน”ทิฟฟานี่หงุดหงิดมาก “นี่คุณคงอยากให้อะไรเกิดขึ้นกับฉันมากสินะ? ฉันมาถึงแล้ว แค่นั้นยังไม่ดีพออีกเหรอ? ฉันแค่ถอยรถไม่เก่งแค่นั้นเอง ถ้าฉันขับเดินหน้าอย่างเดียวจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นได้บ้าง? คุณทำงานของคุณต่อไปเถอะค่ะ”ทิฟฟานี่อาจจะหงุดหงิด แต่จริง ๆ แล้วเธอก็แอบดีใจ อารมณ์ของเธอชัดเจนมากแม้ก
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1269 สมอร์เป็นเด็กใจร้อน
เมื่อเมลานีทานอาหารเสร็จและพวกเขาออกจากบ้าน อเลฮานโดรก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่พวกเขาขึ้นรถเมลานีเห็นดังนั้นจึงถามเขาว่า “โล่งอกใช่ไหมล่ะ? ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องมา แต่คุณไม่ฟังฉันเอง ฉันเองยังเบื่อพ่อแม่ตัวเองเลย”อเลฮานโดรเงียบโดยไม่ตอบอะไร เขาตื่นเช้ามากและยังคงง่วงนอนอยู่ เขาจึงหลับตาลงและพักสายตาเมลานีเริ่มไม่สบายใจ อเลฮานโดรรู้เรื่องที่เธอแอบติดต่อกับทิฟฟานี่หรือเปล่า? เขาน่าจะ… ไม่รู้เรื่องหรอก ถูกไหม? ไม่อย่างนั้นเขาน่าจะโวยวายไปแล้วแทนที่จะนิ่งสงบแบบนี้ เธอเลยคิดว่าเธอน่าจะบอกเขาก่อนที่เขาจะรู้ด้วยตนเองหลังจากที่ลังเลอยู่ชั่วครู่เธอก็พูดว่า “ฉันติดต่อกับทิฟฟานี่อยู่”ร่างกายของอเลฮานโดรแข็งทื่อโดยไม่รู้ตัว “แล้ว?”เธอคิดถูกแล้วจริง ๆ อเลฮานโดรจะมีปฏิกิริยาก็ต่อเมื่อมันเป็นเรื่องของทิฟฟานี่ แต่นอกจากนั้นเขาจะเมินทุกคำพูดของเธอ เมลานีแอบไม่พอใจ แต่ไม่แสดงให้เขาเห็น “คุณไม่โกรธเหรอ?”อเลฮานโดรลืมตาและมองหน้าเธอ “ทำไมผมจะต้องโกรธด้วย? ยังไงคุณก็ไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว”เมลานีพูดไม่ออก เขามั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอว่าเธอจะไม่ทำอะไรทิฟฟานี่? เธอคิดมาเสมอว่าเธอไม่รู้จักอเลฮานโด
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1268 อเลฮานโดรผู้ได้รับรางวัลออสการ์สำหรับนักแสดงดีเด่น
อเลฮานโดรรู้ตัวดีว่ามันเป็นเพียงความคิดตามสัญชาตญาณผู้ชายของเขาและไม่มีสิ่งอื่นใดหลังจากนั้นไม่นานหนังตาของเมลานีก็เริ่มหนัก อาจจะเป็นเพราะความเงียบสนิทที่เปรียบดั่งเพลงกล่อมนอนอย่างดี บวกกับครรภ์ของเธอที่ทำให้เธอง่วงเหนื่อยง่ายขึ้น ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะไม่สามารถนอนหลับได้เพราะอเลฮานโดรด้วยซ้ำ…ขณะที่เธอกำลังหาพลิกตัวหาท่านอนที่สบายด้วยความงัวเงีย อยู่ ๆ อเลฮานโดรก็พูดขึ้นมาว่า “หยุดขยับไปขยับมาสักที”เมลานีที่กำลังจะผล็อยหลับตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงของเขาที่ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เธอเริ่มรู้สึกรำคาญและเหวี่ยงใส่เขา “นี่มันบ้านของฉันและเตียงของฉัน ทำไมฉันจะขยับตัวไม่ได้? นี่คุณอย่าหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลได้ไหม?”เธอไม่ทันรู้ตัวว่าเธอเผลอไปโดนขาของเขาขณะที่เธอพลิกตัวไปมา ทันใดนั้นอเลฮานโดรก็ขึ้นคร่อมเธอโดยที่แขนแต่ละข้างของเขาอยู่ข้างตัวเธอเมลานีตกใจและหันหน้าหนีทันที “คุณจะทำอะไร? ลงไปเลยนะ!”กำปั้นของเธอเล็กมาก มันไม่เพียงแต่ไม่สามารถทำให้อเลฮานโดรเจ็บได้ แต่การกระทำของเธอยังทำให้เขามีอารมณ์มากขึ้นอีกด้วย “ผมบอกให้คุณเลิกขยับไง คุณจะไม่ฟังผมใช่ไหม?”เมลานีไม่กล้าที่จะขยับตัวอีกและ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1267 คนสองคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกันสามารถอยู่ด้วยกันได้เหรอ
ในความเป็นจริงแล้วอเลฮานโดรกลับรู้สึกสบายใจโดยไม่รู้เหตุผลเมื่อเข้ามาในห้องของเธอ “คุณสบายดีไหม?”เมลานีตะลึงเล็กน้อย “ฉันบอกคุณแล้วว่าคุณไม่ต้องแสดงหรอก ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อย แล้วคุณจะแกล้งทำทำไม? ฉันไม่ฟ้องคุณปู่หรอก เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้คุณกลับไปเลยก็ได้ ฉันอยู่ที่นี่แล้วสบายดี”อเลฮานโดรไม่สนใจสิ่งที่เมลานนีพูดและเรียกหาเจตต์ผู้ซึ่งนำทุกอย่างที่อเลฮานโดรได้ซื้อให้เธอเข้ามาให้ โต๊ะเครื่องแป้งของเธอเต็มไปด้วยข้าวของมากมายในไม่ช้าหัวใจของเมลานีเริ่มละลายแต่เธอบังคับให้ตัวเองสงบนิ่งต่อไปเมื่อเธอพูดว่า “ขอบคุณสำหรับน้ำใจของคุณนะคะ แต่ฉันขอไม่รับของพวกนี้ดีกว่า เพราะฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ให้มันด้วยความเต็มใจ”เจตต์ไม่ต้องการรู้เห็นเกี่ยวกับการทะเลาะของพวกเขา เขาจึงออกไปจากห้องเมื่อวางของเสร็จแล้วอเลฮานโดรพูดนิ่ง ๆ ว่า “ถ้าคุณไม่อยากได้นก็ทิ้งไปสิ เครื่องสำอางพวกนี้ไม่ได้แพงขนาดนั้น พวกเครื่องประดับก็ราคาแค่สองสามแสนดอลลาร์ เพราะฉะนั้นคุณจะทำอะไรกับพวกมันก็แล้วแต่คุณเลย ในเมื่อคุณไม่อยากเห็นหน้าผม ผมกลับวันพรุ่งนี้ก็ได้ นอนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำก่อน”เมื่อเมลานีเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำเธอ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1266 เล่นใหญ่
ทิฟฟานี่ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าสีหน้าของแจ็คสันเยือกเย็น แววตาของเขาเปล่งประกายด้วยความตื่นตระหนก เธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรไป “เป็นอะไรเหรอ? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?”มันเหมือนกับว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น “เขาแต่งงานเพื่อความสะดวกแบบนั้น คุณยังจะเชื่อจริง ๆ เหรอว่าเขาจะมีความรู้สึกให้เมลานี ลาร์คจริง ๆ ? คุณคิดไปเองทั้งหมด ผมบอกคุณแล้วว่าห้ามไปเจอเขา ไม่ว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจยิ่งห้ามแล้วใหญ่ คราวหน้าก็หลีกเลี่ยงเขาซะนะ!”ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขาทำให้ทิฟฟานี่ตกใจกลัว เธอกลืนน้ำลายและไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรแจ็คสันรีบอาบน้ำให้เสร็จและออกไปโดยปล่อยเธอไว้คนเดียวในห้องน้ำ เธอรู้สึกว่างเปล่าทันที ทุกอย่างกำลังไปได้ดีจนกระทั่งเธอพูดถึงอเลฮานโดรและทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้… แจ็คสันหนีไปที่ห้องทำงานของเขาหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำเพื่อแอบดูดบุหรี่อย่างต่อเนื่องโดยที่ทิฟฟานี่ไม่รู้ นิ้วที่เขาถือบุหรี่สั่นไม่หยุด เขากลัวเกินกว่าที่จะคิดถึงปฏิกิริยาของทิฟฟานี่เมื่อเธอต้องรู้ว่าจริง ๆ แล้วอเลฮ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1265 ใจเย็น ๆ เจ้าซื่อบื้อ
ขณะที่เขากำลังหาสวิตช์เปิดไฟบนกำแพงเพื่อที่จะเปิดไฟทิฟฟานี่ก็หยุดเขาเอาไว้ “ไม่! ฉันชอบแบบปิดไฟมากกว่า ฉันอายนิดหน่อยน่ะ”เขารู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอกลัวว่ารอยแตกของเธอจะทำให้เขาหมดอารมณ์ เขายิ้มและจุ๊บหน้าผากเธอ “ไม่เอาน่า ปกติคุณไม่ขี้อายนี่ ผมไม่ยักรู้ว่าคุณจะอายเป็นด้วยซ้ำ ผมไม่มีวันที่จะหมดอารมณ์กับคุณหรอก คุณได้รอยแตกเหล่านั้นมาเพราะคุณอุ้มท้องลูกของผม พวกมันเป็นรางวัลแห่งเกียรติยศของคุณนะ”ทิฟฟานี่เชื่อคำพูดของเขา เขามีลิ้นที่กะล่อนที่ช่วยให้เขาสามารถถ่ายทอดคำพูดเหล่านั้นอย่างราบรื่นได้จริง ๆแจ็คสันเปิดไฟเมื่อเธอกำลังเหม่อลอยในห้วงความคิดทิฟฟานี่รีบหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเองทันทีที่ไฟสว่างขึ้น “โธ่ อะไรเนี่ย! ฉันไม่อยากเปิดไฟ ขอเวลาฉันปรับตัวหน่อยสิคะ!”เขายิ้มอย่างมีเลศนัยขณะที่เมินคำบ่นของเธอและคว้าแขนเธอเพื่อหยุดเธอจากการดิ้นหนี…เธอลืมหายใจเมื่อเขาจับคางของเธอ สายตาเธอเริ่มพร่ามัวหมอนใบหนึ่งนอนอยู่บนพื้นหน้าเตียงราวกับว่ามันรับความป่าเถื่อนของพวกเขาไม่ได้...หลังจากที่เสร็จภารกิจแล้ว ทิฟฟานี่ก็ขดตัวในอ้อมแขนของแจ็คสันและวาดวงกลมบนแขนของเขาแจ็คสันจับมือของเธ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1264 เหล่าแม่ ๆ และภรรยา
”หยุดทำไมล่ะคะ?” แอเรียนถาม “เล่นต่อสิ”“เธอก็มาผลักสิ ไม่อย่างนั้นก็มานั่งกับสมอร์” มาร์คชักชวนแอเรียนเคยตกชิงช้าเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เธอจึงหวาดกลัว “ไม่ ๆ ไม่ คุณเล่นกับเขาเลย เดี๋ยวฉันผลักให้ ขาคุณก็ออกจะยาว คุณน่าจะแกว่งตัวเองได้สบาย ไม่เห็นจะต้องพึ่งฉันเลย แล้วคุณจะขอให้ฉันผลักทำไม?”เขาเลิกคิ้วหนึ่งข้างและตอบว่า “เพื่อที่เธอจะได้มีส่วมร่วมด้วยแทนที่จะยืนเหม่อลอยอยู่ยังไงล่ะ…”มีบางอย่างผิดปกติในคำพูดของเขา…แอเรียนยอมแพ้และเดินไปข้างหลังพวกเขา เธอวางมือบนหลังเขาและออกแรงผลักแอริสโตเติลจะส่งเสียงร้องด้วยความดีใจเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าแอริสโตเติลไม่ได้มีความสุขได้เฉพาะเวลาที่เล่นกับเจนิซ เพียงแต่ว่าเวลาที่แอเรียนเล่นกับเขาเธอมักจะเล่นแบบนิ่ม ๆ และเงียบ ๆ เพราะเขาคือลูกคนแรกของเธอและมันเป็นครั้งแรกที่เธอต้องเล่นกับเด็กทารก เพราะฉะนั้นยังมีอีกหลายอย่างที่เธอยังต้องเรียนรู้อีก...ในขณะเดียวกันที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ วิลล่าหลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จแจ็คสันก็กำลังล้างจานในห้องครัวตามปกติ ทิฟฟานี่สามารถจ้องเขาในชุดผ้ากันเปื้อนได้ทั้งวัน เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากยืนพิงกำแพงในห้
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1263 เขานึกว่าเธอคิดว่า
หลังจากนั้นไม่นาน อเลฮานโดรและเจตต์ก็เดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าและขึ้นรถไปอเลฮานโดรจ้องกองสินค้าสำหรับผู้หญิงข้าง ๆ เขา ระหว่างคิ้วของเขาแอบมีร่องรอยของความไม่พอใจเจตต์มองเขาผ่านกระจกมองหลัง “ท่านครับ อย่าปล่อยให้เรื่องอื่นเบี่ยงเบนความตั้งใจของท่านเลยครับ ท่านตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมนายหญิงที่อายาเช่แล้ว” เขาเตือนเบา ๆ “ดอน สมิธจะไม่มีวันมอบสมบัติของตระกูลสมิธให้ท่านถ้าท่านลงมือในตอนนี้”อเลฮานโดรมองออกไปนอกหน้าต่างและตอบอย่างใจเย็นว่า “รู้แล้ว”เขาคงจะไม่ได้ออกมาซื้อของในวันนี้หากดอน สมิธไม่ได้กดดันเขา เขายังต้องเหนื่อยซื้อของมากมายให้เมลานีอีกด้วย เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเจอแอเรียนและทิฟฟานี่ที่นี่เหมือนกัน ดูจากสีหน้าของแอเรียนแล้ว มาร์คคงจะบอกเธอทุกอย่างแล้วเขาได้ต้นไม้นั้นมาจากคนอื่นอีกที มันเป็นสายพันธุ์ที่หายากจากนาฟาเอธ เขาต้องลำบากอย่างมากเพื่อที่จะนำมันกลับเข้ามาในประเทศ และไม่มีใครรู้เลยว่ามันจะออกดอกเมื่อไหร่ ถ้ามันได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน มันคงจะออกดอกในไม่ช้า ตอนแรกเขาตั้งใจว่าเขาจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขากับทิฟฟานี่เมื่อต้นไม้นั้นออกดอก แต่น่าเสียดายที่การเปลี่ย
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 1262 หุบปากซะไอ้สารเลว
หลังจากที่คุยกันนานพอสมควร ในที่สุดทิฟฟานี่ก็จำได้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อซื้อเครื่องสำอางกับแอเรียน เธอหันไปหาแอเรียนและพบกับสีหน้าที่แปลกไปบนใบหน้าของแอเรียน “แอริ เป็นอะไรเหรอ?” เธอถามด้วยความสงสัย “ทำไมดึงหน้าแบบนั้นล่ะ? เธอโอเครึเปล่า?”แอเรียนหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะตอบว่า “ไม่ ฉันรู้สึกเหนื่อย ๆ นิดหน่อย ฉันไม่อยากช้อปปิ้งแล้ว ไปกันเถอะ”ทิฟฟานี่เอื้อมมือไปจับหน้าผากของแอเรียน “เพราะโรคเลือดจางของเธอรึเปล่า? เธอดูซูบ ๆ นะ ไว้ฉันจะบอกให้มาร์คขุนเธอให้อ้วน แต่ไหน ๆ เราก็มาถึงที่นี่แล้ว ทำไมไม่ซื้อของของเธอเลยล่ะ? เหลือแค่ต้องจ่ายเงินเอง ไม่นานขนาดนั้นหรอก ไปนั่งก่อนไหม? เดี๋ยวฉันจ่ายให้”อเลฮานโดรหันมามองแอเรียน แววตาของเขาแฝงไปด้วยการยั่ยยุ ทั้งคู่ต่างตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ดีแอเรียนกลบเกลื่อนความโกรธของเธอและหาม้านั่ง เธอหวังเพียงว่าทิฟฟานี่จะเร่งรีบซื้อเครื่องสำอางเพื่อที่พวกเธอจะได้รีบออกไปจากที่นี่ ทุก ๆ วินาทีที่อยู่กับอเลฮานโดรถือเป็นความเสี่ยง“ทิฟฟานี่ ต้นไม้ที่ผมให้คุณออกดอกหรือยังครับ?” อเลฮานโดรจงใจถามถึงต้นไม้ในกระถาง ทิฟฟานี่ยื่นบัตรเครดิตของเธอให้พนักงานคิดเง
