บทที่ 76

พอเฉินลี้ซานได้ยินคำพูดนี้ เขาจึงกวาดตามองเฉินมู่ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินจากไป

เฉินมู่หันกลับสนใจปู่ตัวเองอีกครั้ง “แม่ของหนูเหรอคะ? ยังไงเหรอคะ?”

ชายชราเผยรอยยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก “เป็นลูกสะใภ้ที่ดี ฉลาดและสวยงาม เก่งเรื่องการบริหารครัวเรือน หลานโตมาเหมือนเธอมาก ๆ”

เฉินมู่ยิ้มออกมาจาง ๆ “ขอบคุณที่ชมค่ะ คุณปู่”

ชายชรายื่นมือออกไปเรียกเธอ “เสี่ยวมู่ ฟังให้ดี ๆ นะ ไม่ต้องไปถือสาเรื่องเล็ก ๆ กับคนพวกนั้นหรอก พ่อของหลานลำเอียงจนชินไปแล้ว คิดเล็กคิดน้อยไปก็ไร้ประโยชน์”

เฉินมู่ยกยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร

ชายชราปิดตาลงพักสายตาครู่หนึ่งถึงได้พูดออกมาอีกว่า “พอแล้วล่ะ ยังไงหลานก็ไม่ฟังอยู่ดี เพียงแค่อย่าทำเรื่องไม่เหมาะสมก็พอ จะทำตระกูลเฉินขายหน้าไม่ได้นะ”

เฉินมู่ไม่ได้อยู่ต่อนานกว่านี้ เธอหมุนตัวเดินไปทางประตู พลันชะงักฝีเท้าไปครู่หนึ่ง “ปู่คะ บางทีการถือสาหรือไม่ถือสาก็อาจจะไม่ใช่แค่หนูที่พูดด้วยแล้วเรื่องจะจบ หากมีมดมาขวางทาง ยังจะต้องให้ช้างเดินอ้อมมันอีกเหรอคะ?”

พูดจบเธอก็ปิดประตูอย่างเบามือ ไม่ได้เห็นภาพที่ชายชราในห้องค่อย ๆ ลืมตาขึ้นพลางถอนหายใจ เสียงแหบแห้งพูดออกมาประโยคหนึ่ง “สมแล้วที่เ