บทที่ 186

เฉินชิงเสวี่ยตัวสั่นเทิ้มเบา ๆ และยังคงดื้อรั้นเพื่อรักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายเอาไว้ เธอยกยิ้มมุมปากขึ้นแล้วพูดว่า “เฉินมู่ แกมันก็แค่คนขี้อิจฉา ฉันมีพร้อมทุกอย่าง แต่แกน่ะไม่มีอะไรเลย!”

“แกอิจฉาที่พ่อและซีเจ๋อรักฉัน แต่แกกลับต้องโดดเดี่ยวและขมขื่นอยู่ลำพัง!”

“ก็แค่ทำสร้อยคอพังไม่กี่เส้น พรุ่งนี้ฉันจะเอามันไปซ่อม พอซ่อมเสร็จก็ใส่ได้ตามเดิมแล้ว ถ้าเก่งนักแกก็แกะเพชรออกมาตอนนี้เลยสิ! แกโตมาขนาดนี้ เคยเห็นเพชรมากี่เม็ดล่ะ? แกมันก็แค่นังบ้าหน้าตาอัปลักษณ์จอมขี้อิจฉาคนหนึ่ง!”

เฉินมู่ยิ้มมาจาง ๆ ดวงตากระจ่างใสคู่นั้นจับจ้องไปยังเฉินชิงเสวี่ย “แกพูดถูก พรุ่งนี้พอซ่อมเสร็จแกก็เอาไปสวมได้ แต่หลังจากที่แกสวมมันแล้ว ก็อย่าลืมนึกถึงความรักของลู่ซีเจ๋อที่มีต่อแกบ้างล่ะ หรือว่า แกมัวแต่นึกถึงศักดิ์ศรีที่มันถูกเหยียบย่ำโดยของเหม็นคาวพวกนี้มากกว่า?”

“เฉินชิงเสวี่ย ถึงแกจะใช้สิ่งเหล่านี้มาเป็นอาวุธให้ตัวเอง แต่มันก็เปลี่ยนความจริงที่ว่าแกเป็นคนขี้ขลาดไม่ได้หรอกนะ!”

เฉินชิงเสวี่ยนิ่งค้างราวกับโดนจี้ถูกจุด ใบหน้านั่นซีดขาว ร่างกายสั่นเทิ้ม พร้อมกัดฟันกรอดเสียงดังกึก

เฉินมู่เดินไปข้างหน้า พลันตบแก้มของเฉ