เฉียวสือเนี่ยนกล่าว “ฉันนึกถึงเมื่อก่อน ขอเพียงเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นกับป๋ายอีอี คุณก็ตำหนิติเตียนฉันอย่างไม่สนความถูกต้อง โดยไม่ให้โอกาสฉันได้อธิบายเลยสักนิดเดียว และต่อให้ฉันอธิบายไปแล้ว คุณก็ไม่เชื่ออยู่ดี แถมยังหาว่าฉันเป็นคนชั่วร้าย และยังบอกว่าฉันเกินที่จะเยียวยาแล้วด้วย”สีหน้าของฮั่วเยี่ยนฉื
ฟู่เถียนเถียนรู้สึกไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก “ต่อให้ชอบฮั่วเยี่ยนฉือ แต่การเพ่งเล็งเธอแบบนี้มันก็ไม่มีความหมายอะไรเลยนี่นา คิดว่าทำแบบนี้แล้วฮั่วเยี่ยนฉือจะชอบหล่อนหรือไง?”เฉียวสือเนี่ยนก็ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของหลีซูเหยียนเหมือนกัน“บางทีอาจเป็นเพราะไม่ชอบหน้าฉันเท่านั้น จึงอยากจะระบายออกมามั้ง?”เฉียว
เฉียวสือเนี่ยนเอ่ยปลอบใจ “เรื่องแบบนี้เราควบคุมไม่ได้หรอก ต่อให้ไม่มีตระกูลหลีก็ยังมีตระกูลอื่น เราแค่ทำในส่วนของเราให้ดีก็พอ”ซ่งม่านพยักหน้าเบา ๆ “ที่เธอพูดมามันก็ถูกอยู่หรอก เพียงแต่หลีซูเหยียนมีธุรกิจใหญ่โตที่เมืองกั่งเฉิงแต่ไม่ยอมกลับไปรับช่วงต่อ หล่อนกลับมาเปิดบริษัทที่เมืองไห่เฉิงเสียอย่างนั้
เมื่อได้ยินคำพูดของซ่งชิงชวน เฉียวสือเนี่ยนก็อึ้งไปเล็กน้อยจากนั้นเธอพลันเอ่ยด้วยความเปิดเผยว่า “จะเรียกว่ากลัวก็ไม่ถูกหรอกค่ะ แต่ฉันไม่ค่อยชินกับการเดินเล่นกับคนที่ไม่ค่อยสนิท”ซ่งชิงชวนได้ฟังก็ส่งเสียงหัวเราะเล็กน้อย “สือเนี่ยน เราก็รู้จักกันมานานพอสมควรแล้วนะครับ ในใจของคุณยังมองว่าผมเป็นคนที่ไม
“ไม่มีใครรู้ค่ะ” เสียงของฮั่วอวี่ซานเบาลงกว่าเดิม “พ่อกับแม่ทะเลาะกัน หนูรู้สึกกลัวมาก ก็เลยอยากมาหาพี่ชายกับพี่ แต่พวกพี่กลับไม่มีใครอยู่บ้านเลย…”ออกมาโดยไม่บอกใครเลยแบบนี้ มันชักจะอันตรายเกินไปแล้วเฉียวสือเนี่ยนทำใจกล่าวตำหนิฮั่วอวี่ซานไม่ลงมองเวลาแล้วจึงรู้ว่าตอนนี้ใกล้จะสามทุ่มแล้ว เดาว่าคุณน
อาจเป็นเพราะกำลังนึกถึงเหตุการณ์ตอนทะเลาะกัน ใบหน้าอันอ่อนโยนเสมอมาของฟางเชี่ยนหรูจึงดูเฉยชาขึ้นเล็กน้อย“อวี่ซานออกไปเล่นข้างนอกเองตั้งแต่พวกเราเริ่มกินข้าวกันแล้ว คงเป็นเพราะเสียงที่คุณท่านฮั่วคว่ำโต๊ะมันดังเกินไป พอเธอมาเห็นเข้าก็เลยตกใจ”สายตาของฟางเชี่ยนหรูมองไปที่ดวงหน้าของฮั่วอวี่ซานอีกครั้ง
ฟางเชี่ยนหรูรู้ว่าลูกสาวคงจะตกใจมาก เธอจึงพูดปลอบประโลมต่อ โดยบอกว่าจะซื้อของขวัญให้เยอะ ๆ แล้วก็จะไม่ทะเลาะกับพ่ออีกแล้วด้วยแต่ไม่ว่าฟางเชี่ยนหรูจะพูดโน้มน้าวอย่างไร ฮั่วอวี่ซานก็ไม่ยอมกลับบ้านด้วยสักทีเธอถึงขั้นกอดแขนของเฉียวสือเนี่ยนไว้แน่น พร้อมกับร้องไห้และพูดขอร้องว่า “พี่ ฉันไม่อยากกลับไป ฉ
ฮั่วอวี่ซานบอกเฉียวสือเนี่ยนว่า “เป็นพี่ชาย”ฮั่วเยี่ยนฉือคงจะรู้ข่าวจากคุณนายฮั่วว่าฮั่วอวี่ซานอยู่ที่นี่กับเธอ ดังนั้นจึงโทรมาถามสถานการณ์เฉียวสือเนี่ยนไม่สนใจเขา ก่อนจะพูดกับฮั่วอวี่ซาน “ล้างมือก่อนนะ ค่อยไปกินบะหมี่”“ค่ะ” ฮั่วอวี่ซานไปล้างมืออย่างว่าง่ายขณะที่เฉียวสือเนี่ยนหยิบน้ำขึ้นมากำลังจ