LOGINShare
บทที่ 0081
Related chapters
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0082
"เกิดอะไรขึ้น? ตาพึ่งจะหายดี เท้าและมือได้รับบาดเจ็บอีกแล้วหรือ?”หลินจืออี้มองเขาอย่างสงสัย "คุณรู้ได้ยังไงว่าตาฉันหายดีแล้ว?"หมอชะงัก ก้มหน้าไม่พูดไม่จา เหมือนกําลังตรวจข้อเท้าของเธออยู่ลําคอของเธอบีบแน่น ค่อยๆ พ่นประโยคหนึ่งออกมา "คุณชายสามเป็นคนบอก"เขาไม่ได้ตอบ ถือว่าเป็นการยอมรับโดยปริยายแล้วหลินจืออี้อดกําผ้าปูที่นอนแน่นไม่ได้ ปล่อยให้ตัวเองจัดการอาการบาดเจ็บเธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนนกที่ถูกหักปีก ดูเหมือนจะบินออกจากการควบคุมของกงเฉินไม่ได้เขาอยากทําอะไรก็ทําแล้วก็โยนเธอทิ้งไปความเจ็บปวดที่ข้อเท้าอย่างกะทันหัน ทําให้หลินจืออี้กลับไปสู่ความเลวร้ายในชาติก่อนความเจ็บปวดทั้งกายและใจ ความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกสาวไปแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เธอมักจะเจ็บปวดอยู่เสมอ...ตอนนี้ก็เช่นกันทําไมไม่รักก็ยังต้องเจ็บขนาดนี้?ทําไมมันยากขนาดนี้กับการที่จะออกจากผู้ชายคนนี้ที่เห็นเธอเป็นของเล่น!หมอกวาดตามองเธอแวบหนึ่ง ปลอบใจว่า "ถ้าเจ็บมากก็ไม่ต้องทน ร้องออกมาก็ไม่เป็นไร"หลินจืออี๋นิ่งงันไม่พูดอะไรสักคํา กัดฟันอดทน หน้าผากมีเม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาหมอจัดการเสร็จแล้วก็ตกใจเล็กน
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0083
ห้องฉุกเฉินซ่งหว่านชิวไม่มีอะไรนอกจากตกใจเล็กน้อยเสิ่นเยียนที่สวมเสื้อคลุมตัวนอกของกงเฉินยืนอยู่ปลายเตียงน้ำตาไหลพราก น่าสงสารยิ่งกว่าซ่งหว่านชิวที่ตกน้ำเสียอีกซ่งหว่านชิวเอนกายพิงหมอนนุ่ม ไม่รอให้เสิ่นเยียนเอ่ยปากอธิบาย น้ำตาก็ไหลรินออกมาอย่างเงียบๆ"คุณชายสาม เป็นความผิดของฉันเอง ฉันเข้าใจผิดว่าเสิ่นเยียนคิดอะไรกับคุณ ดังนั้นจึงขอเสื้อคลุมของคุณคืน ฉัน... ฉันพลั้งมือตีเธอค่ะ”"แค่ไม่คิดว่าเธอจะผลักฉันลงไปในทะเลสาบอย่างบ้าคลั่ง โชคดีที่คุณมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นฉันไม่กล้าคิดถึงผลที่จะตามมาเลยค่ะ"เธอไม่เหมือนเสิ่นเยียนที่เอาแต่แสดงความสงสารของตัวเองออกมาทุกหนทุกแห่ง แต่เช็ดน้ำตาอย่างสง่างาม เป็นคุณสมบัติที่เธอหนูผู้สูงศักดิ์ควรมีทั้งคู่ต่างก็ร้องไห้ แต่ใครจะร้องไห้ได้สวยกว่ากัน เห็นได้จะๆผู้ชายอย่างกงเฉินไม่มีทางไปสนใจผู้หญิงที่ขายแต่ความน่าสังเวชหรอกซ่งหว่านชิวกวาดสายตามองเสิ่นเยียนอย่างสง่างามถึงเวลาที่เธอขอความเมตตาแล้วล่ะ!แต่สิ่งที่ทําให้ซ่งหว่านชิวคาดไม่ถึงคือเสิ่นเยียนไม่ได้ร้องขอความเมตตา แต่กลับคุกเข่าลงไปข้างเท้าของกงเฉินอย่างน่าเวทนา"คุณชายสาม ฉันไม่ได้ตั
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0084
เสิ่นเยียนกัดริมฝีปาก ถอดเสื้อนอกของกงเฉินออกอย่างสั่นๆ แล้วพยุงตัวขึ้นมาซ่งหว่านชิวชําเลืองมองและยิ้มอย่างเหยียดหยาม "หุ่นแบบนี้เนี่ยนะ? ไม่มีใครอยากดู ไสหัวไปซะ”เสิ่นเยียนเดินออกไปจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับเอามือกุมหน้าอกด้วยใบหน้าที่ขาวซีดสายตารอบข้างต่างจับจ้องมาที่เธอเธอไม่ได้วิ่งหนี แต่ขดตัวร้องไห้เหมือนกําลังจะล้มลงพยาบาลใจดีคนหนึ่งเข้ามาประคองเธอ "คุณเป็นอะไรไปคะ?""ฉัน ฉันตกน้ำค่ะ สภาพฉันตอนนี้จะออกไปยังไงคะ?"เสิ่นเยียนยังขดตัวอยู่พยาบาลรีบกอดเธอ "ฉันจะเอาเสื้อโค้ทให้ อย่าร้องไห้เลยนะคะ""ขอบคุณ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ..." เสิ่นเยียนร้องไห้ฟูมฟายพยาบาลเห็นเธอน่าสงสารขนาดนี้ก็ทำอะไรไม่ถุกเหมือนกันเสิ่นเยียนรู้มาตลอดว่าความน่าสังเวชของตัวเองคือจุดเด่นที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ยิ่งรู้ว่าจะแสดงจุดเด่นออกมายังไงไม่กี่นาทีต่อมา เสิ่นเยียนสวมเสื้อโค้ทของคนอื่นเดินออกจากตึกฉุกเฉินไปอย่างสงบเธอหันไปมองประตูใหญ่ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าที่เจ็บปวดหลินจืออี้ ซ่งหว่านชิว พวกเธอมีดีอะไรกัน?รอก่อนเถอะ ฉันจะแทนพวกเธอให้ได้แน่นอน!……กงเฉินขึ้นไปชั้นบน เข้าไปในห้องผู้ป่วยของหลินจืออี้สิ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0085
คฤหาสน์ตระกูลกงพอหลินจืออี้กลับมาก็หลับสนิทไปเลยสุดท้ายตื่นมาเพราะหิว เธอเคลื่อนไหวไม่สะดวก จึงตะโกนออกไปนอกประตู"แม่คะ?""คุณอาคะ?"แต่ไม่มีใครตอบ เธอคิดว่าเสียงของเธอเบาเกินไป หลิ่วเหอและกงสือเหยียนจึงไม่ได้ยินจึงยกมือเตรียมหยิบโทรศัพท์แต่ดันไปเห็นกระดาษที่ทิ้งไว้บนหัวเตียงก่อน"แม่ไปงานเลี้ยงกับอาของแก เตรียมขนมไว้ให้แกแล้วนะ หิวแล้วก็กินซะ"เปิดจานอาหารมา ก็เห็นขนมเล็กๆ สามชิ้นหลิ่วเหอเห็นเธอเป็นกระเพาะนกหรือเปล่าเนี่ยของว่างสามชิ้น หลินจืออี้กินหมดในสองคํา ท้องก็ยังหิวจนร้องโครกครากอยู่ดีเธอจําใจต้องคว้าโทรศัพท์ภายในที่หัวเตียงและโทรไปที่ห้องครัว"คุณป้า ยังมีอะไรกินไหมคะ?"“พ่อครัวเลิกงานแล้ว” แม่บ้านพูดเบาๆ ถือโอกาสหาว ส่งสัญญาณว่าเธอจะนอนแล้ว"อืม"หลังจากวางสายแล้ว หลินจืออี้ก็หัวเราะเยาะตัวเองที่ทําเกินความจําเป็นคนรับใช้ของตระกูลกงไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา แล้วจะเตรียมอาหารให้เธอตอนกลางดึกได้ยังไง?พอเป็นแบบนี้ เธอจึงทําได้แค่พยุงตัวเองเข้าไปในครัว เดินไปได้สองก้าว เท้าของเธอก็เจ็บและล้มลงกับพื้นแขนทั้งสองยันพื้นโดยไม่รู้ตัวและกระแทกเข้ากับบาดแผลที่
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0086
เธอขยับริมฝีปาก กําลังจะเอ่ยปาก เขาก็ปิดปากเธอเอาไว้ แล้วใบหน้าก็แนบชิดเข้ามาใบหน้าหล่อเหลาลึกซึ้ง ดวงตาดําขลับภายใต้แสงจันทร์ ราวกับสระน้ำลึกที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง จนกระทั่งสามารถสัมผัสได้ถึงร่องรอยของการรุกรานและอันตรายหลินจืออี้ออกแรงดึงมือของเขา แต่เขากลับไม่ขยับสักนิดเธอถลึงตาใส่เขา อ้าปากกัดนิ้วเขาลงไปกงเฉินเพียงแค่ขมวดคิ้วแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอในเวลานี้ มีเสียงฝีเท้าสองเสียงดังมาจากทางเดินด้านนอก"ใครน่ะ?""คงไม่ใช่คนที่บ้านรองมาขโมยของหรอกนะ? เมื่อกี้ยังโทรมาขอของกิน ดึกดื่นแบบนี้ไม่คิดฐานะตัวเองเลยว่า ตัวเองคู่ควรไหม?”ขโมยเหรอ?นี่ก็คือฐานะอันยาวนานของหลินจืออี้ในตระกูลกงเธอไม่คู่ควรกับสิ่งของใดๆ ของตระกูลกง เอาไปก็คือขโมยเธอคลายฟันลง หลุบตาหลบสายตาเขา แต่ก็ยังรู้สึกอับอายอย่างถึงที่สุดเมื่อเห็นว่าคนรับใช้กําลังจะมา หลินจืออี้ก็ดึงสติกลับมาทันที ส่งสัญญาณให้กงเฉินปล่อยเธอกงเฉินกลับประคองเธอให้หมุนตัวและกดเธอลงบนเคาท์เตอร์ครัว ท่ามกลางความตื่นตระหนกของเธอ เขาก้มตัวลงเล็กน้อย ใบหน้าหันไปอีกด้านของแสงจันทร์ น่าอกสั่นขวัญแขวนยิ่งนักเขาไม่มองประตูด้วยซ้ำ พูดช
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0087
เมื่อหลินจืออี้สับสนกับภาพในสมอง กลิ่นชาสงบจิตก็ลอยมาจากใต้จมูกพอเธอเงยหน้าขึ้น ข้างมือก็มีชาสงบจิตที่ร้อนระอุเพิ่มขึ้นมาหลังจากนิ่งไปไม่กี่วินาที เธอก็มองไปที่กงเฉินอีกครั้งผู้ชายถือตะเกียบด้วยมือเดียว อีกมือหนึ่งสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ลายเสื้อเชิร์ตที่เรียบๆ เผยให้เห็นรูปร่างของไหล่กว้างและเอวบางดูเหมือนไม่สนใจอะไร แต่ทุกสัมผัสกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ไม่อาจเอื้อมถึงแต่กลับไม่สามารถซ้อนทับกับเงาร่างนั้นในสมองได้หลินจืออี้ดื่มชาเงียบๆ สองอึก หลังจากนั้นไม่นานกงเฉินก็วางบะหมี่ที่ต้มเสร็จแล้วไว้ตรงหน้าหลินจืออี้"กินซะ"หลินจืออี้ได้สติ เม้มปากส่ายหน้า "ไม่ต้องแล้ว ฉันไม่หิวแล้ว..."จ๊อกๆ จ๊อกๆท้องร้องออกมาอย่างไม่ถูกกาลเทศะ ทําให้หน้าของเธอแดงไปหมดกงเฉินยกชามขึ้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ให้ฉันป้อน?"หลินจืออี้รู้ว่าเขาเป็นคนที่พูดจริงทําจริง จึงรับชามมาอย่างรวดเร็วจากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดคุยกันกงเฉินถอยกลับแล้ว จุดบุหรี่หนึ่งมวนพิงเตาไฟ จ้องเธอผ่านหมอกบางๆหลินจืออี้แกล้งทําเป็นไม่เห็น กินบะหมี่เข้าไปคําหนึ่ง แล้วอึ้งไปเล็กน้อยเป็นอย่างที่เธอคาดไว้ กงเฉินไม่ใช่ค
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0088
"คุณหลิน แย่แล้ว ไม่มีใครอยู่ในห้องส่วนตัวเลย พนักงานเสิร์ฟบอกว่าพวกเขาออกไปตั้งแต่สองชั่วโมงก่อนแล้ว""วันนี้ใครเป็นคนจัดงาน?" หลินจืออี้ถามอย่างร้อนใจ"เป็น... คุณนายซ่ง แม่ของคุณซ่ง บอกว่าแนะนําลูกค้ารายใหญ่มาขอโทษคุณครับ”"ขอโทษฉัน? แต่กลับไม่เชิญฉัน? นี่ถือเป็นการขอโทษแบบไหนกัน?" หลินจืออี้ไม่สนใจความเจ็บปวดที่เท้า ลุกขึ้นยืนทันที "ตอนนี้คุณไปหาผู้จัดการทันที ให้พวกเขาเก็บกล้องวงจรปิดไว้ บ้านตระกูลกงยังมีคนขับรถที่สนิทกับคุณอีกไหม?""มีครับ""รบกวนให้เขาส่งฉันไปหน่อย""ไม่มีปัญหาครับ คุณหลิน"หลังจากวางสายโทรศัพท์ หลินจืออี้ก็สวมเสื้อโค้ทและเดินกะโผลกกะเผลกออกไปนอกคฤหาสน์คนขับรถรออยู่แล้วพอขึ้นรถก็มุ่งหน้าไปที่โรงแรมอย่างรวดเร็วเฉินจิ่นที่กําลังขึ้นรถและกําลังจะออกจากบ้านตระกูลกง เห็นหลินจืออี้ขึ้นรถแล้ว ก็รีบโทรหากงเฉินทันทีกงเฉินกําลังเปลี่ยนเสื้อผ้า จึงสวมเสื้อเชิ้ตที่ยังไม่ทันได้ติดกระดุมเพื่อรับโทรศัพท์"มีเรื่องอะไร?""เมื่อกี้คุณหลินนั่งรถออกไปอย่างรีบร้อนครับ""รอฉัน"……ณ โรงแรมหลินจืออี้เดินไปถึงหน้าผู้จัดการภายใต้การประคองของคนขับรถจางผู้จัดการกว
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0089
หลินจืออี้เดินตามป้ายไปยังห้องส่วนตัวคนขับรถจางประคองเธอ ตรวจดูทางซ้ายและขวา "คุณหลิน ถ้าผู้จัดการไม่ให้ความร่วมมือจะทํายังไงล่ะครับ?"วินาทีต่อมา หลินจืออี้ก็หยุดลงที่นอกประตูห้องส่วนตัว ใบหน้ามีความมุ่งมั่นมากขึ้น"วันนี้ไม่ว่าเขาจะให้ความร่วมมือหรือเปล่า ฉันก็ต้องให้เขาต้องให้ความร่วมมือ!"พูดจบเธอก็เดินไปที่สัญญาณเตือนภัยของโรงแรมเพื่ออพยพผู้คนและตบลงไปอย่างแรงทันใดนั้นเสียงกริ่งก็ดังขึ้นทั่วทั้งโรงแรมและทุกคนก็วิ่งออกไปข้างนอกทันทีส่วนหลินจืออี้และคนขับรถจางก็มองหาข้างในแต่ไม่พบร่องรอยใดๆ ในห้องด้านในสุดเลย แม้แต่ใบหน้าที่คุ้นเคยก็ไม่พบ"คุณหลิน ยังหาไม่เจอเลยครับ"ฝ่ามือของหลินจืออี้เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ร่างกายอ่อนปวกเปียกเล็กน้อยหรือว่าการเกิดใหม่ของเธอจะไม่สามารถเปลี่ยนอุบัติเหตุของหลิ่วเหอและกงสือเหยียนได้?ในขณะที่เธอกังวลมากนั้น บริกรคนหนึ่งก็วิ่งออกมาจากประตูบานหนึ่งหลินจืออี้ยื่นมือไปดึงเธอไว้ ชี้ไปที่ประตูแล้วถามว่า "ข้างในคือที่ไหน?"“เป็นที่เชื่อมต่อห้องครัวด้านหลังเพื่ออํานวยความสะดวกให้พนักงานเสิร์ฟของเราตอนเสิร์ฟอาหารครับ”หลินจืออี้นึกอะไรบางอย่
Latest chapter
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0100
หลินจืออี้ตกใจเล็กน้อยและมองไปที่กงสือเหยียนด้วยความประหลาดใจ ”คุณอา ทําไมคุณอาถึงทําแบบนี้คะ?”กงสือเหยียนยิ้มอย่างกว้างๆ "คุณท่านมีความคับข้องใจต่อเธอเสมอ ถ้าเขารู้ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเธอ เขาจะโกรธมากขึ้น ""คุณอา ฉันขอโทษนะคะ" หลินจืออี้ตําหนิตัวเอง"ไม่เป็นไร อย่าเก็บมาใส่ใจเลย" กงสือเหยียนลูบหัวเธอหลิ่วเหอกวักมือเรียก "ที่รักคะ เมื่อกี้ฉันยังกินไม่อิ่ม เราไปดูที่ห้องครัวกันดีกว่าว่ายังมีอะไรกินอีกไหมกันดีกว่า""ไปสิ"สองสามีภรรยาจูงมือเดินออกไปหลินจืออี้รู้สึกอบอ้าวเล็กน้อย จึงไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้เมื่อเดินไปเรื่อยๆ ก็ปรากฏร่างสีดําขึ้นด้านหน้าเป็นกงเฉินเขายืนสูบบุหรี่อยู่ข้างสระ นิ้วมือเรียวยาวเหมือนหยกท่ามกลางแสงไฟแสงแดดส่องกระทบผิวทะเลสาบ น้ำในทะเลสาบเปล่งประกายสีทอง สะท้อนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาด้วยแสงจางๆสายลมเย็นพัดผ่านใบหน้า เป่าผมที่หน้าผาก เผยให้เห็นดวงตาลึกล้ำดุจหมึกหลินจืออี้บีบมือ รู้สึกว่าจําเป็นต้องอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้กับโรงพยาบาลให้ชัดเจนเพิ่งเดินไปได้สองก้าว เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของกงเฉินก็ขัดจังหวะฝีเท้าของเธอกงเฉิน
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0099
ฉันสนใจแต่ผลลัพธ์เท่านั้น น้ำเสียงของกงเฉินเหมือนกําลังพูดกับลูกน้อง "จะจัดการกับผลลัพธ์ยังไง ให้ฉันสอนเธอไหม?"ความสุขของซ่งหว่านชิวยังไม่จางหายไปจากใบหน้า แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พยักหน้าอย่างแข็งกระด้าง "ฉัน ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะขอโทษและชดเชยให้ค่ะ""อืม"กงเฉินรับคําแล้วหันหลังเดินจากไปร่างกายของซ่งหว่านชิวอ่อนปวกเปียก ล้มไปข้างหลัง โชคดีที่ฉินซวงประคองเธอไว้"หว่านชิว เธอเกิดเรื่องไม่ได้ คุณชายสามไม่ได้ตัดขาดความสัมพันธ์ ทุกอย่างยังมีโอกาส""เขาไม่ได้ตัดขาดความสัมพันธ์ก็จริง แต่เขาไม่สนใจฉันมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว""แล้วยังไงล่ะ? เขารับปากว่าจะแต่งงานกับเธอก็ได้แล้ว ถึงเวลานั้นเธอก็สามารถจัดการผู้หญิงที่อยู่ข้างเขาได้อย่างชอบธรรมแล้ว ถึงเวลานั้น หลินจืออี้จะต้องตายยังไง้ที่กลบฝังอย่างแน่นอน!"ฉินซวงกุมคอที่มีเลือดออก กัดฟันด้วยความโกรธซ่งหว่านชิวพ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชา "หลินจืออี้ เราจะได้เห็นดีกันแน่"ในเวลานี้ แม่บ้านเดินผ่านมาเห็นทั้งคู่ก็แอบหัวเราะกันทั้งสองได้แต่รีบๆ จากไป……กลับไปถึงเรือนหลิ่วเหอก็รีบให้คนชงชาให้เธอหนึ่งกาทันที ก่อนจะดื่มไปถึงครึ่งกาถ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0098
เหอะ ยังบริสุทธิ์อยู่เหรอ?"คุณหนูซ่ง หลังจากแจ้งความแล้ว คุณจะบอกตํารวจยังไงล่ะ? บอกว่าฉันถูกกระตุ้นให้เป็นบ้าและเกือบจะฆ่าคุณนายซ่ง? แล้วฉันถูกกระตุ้นได้ยังไง? โดนใครกระตุ้นล่ะ?"เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนจึงมองไปที่คุณท่านกงอย่างระมัดระวังไม่ใช่ว่าคุณท่านกงตําหนิกงสือเหยียนและหลิ่วเหอต่อหน้าสาธารณชนเพื่อแม่ลูกตระกูลซ่งหรอกหรือ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้หลินจืออี้เป็นบ้าน่ะ?ซ่งหว่านชิวตกตะลึงเพิ่งเข้าใจว่าตั้งแต่การโทรครั้งนั้น หลินจืออี้ก็วางแผนไว้แล้วเมื่อกี้พวกเขาทั้งครอบครัวทำตัวน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะรอคุณท่านกงเอ่ยปากเท่านั้น!แล้วเธอแจ้งความจะมีความหมายอะไร?ให้เธอเป็นพยานชี้ความผิดคุณท่านกงหรือ?"พอแล้ว!" คุณท่านกงตําหนิอย่างเคร่งขรึม "พวกเจ้าสองแม่ลูกดื่มมากเกินไปแล้ว ดื่มจนเมาจนเป็นแบบนี้ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ""คุณท่าน..."ซ่งหว่านชิวมองคุณท่านกงอย่างไม่อยากจะเชื่อคุณท่านกงเรียกแม่บ้านมาและส่งกล่องที่บรรจุดาบกลับไป"ดาบนี้ไม่เหมาะกับฉัน พวกเธอเอากลับไปเถอะ ใครก็ได้ ส่งแขก”ซ่งหว่านชิวและฉินซวงรู้สึกไม่ยอม ยังอยากจะช่วงชิงอีกประโยคต่อไปของคุณท่านกงตัดความคิดของพว
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0097
ซ่งหว่านชิวกัดฟันและปฏิเสธที่จะพูดใบมีดนั้นกรีดลงบนผิวของฉินซวงโดยตรงฉินซวงกรีดร้อง "หว่านชิว! ช่วยแม่ด้วย! เธอบ้าไปแล้ว!”ซ่งหว่านชิวกัดริมฝีปาก ร้องไห้และเปลี่ยนเรื่อง "หลินจืออี้ เธออย่าทําแบบนี้เลย ฉันรู้ว่าความจริงมันยากสําหรับเธอที่จะยอมรับ แต่แม่ของฉันเป็นผู้บริสุทธิ์นะ"แก้มของเธอแดงก่ำและร้องไห้อย่างเสียใจแต่ก็ไม่ยอมรับผิดแทนแม่เห็นได้ชัดว่าเธอเสแสร้งแค่ไหนทุกคนรู้จักซ่งหว่านชิวมานานกว่าสามปีแล้ว และได้เห็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมของเธอ พวกเขาจึงไม่รู้ว่าจะเชื่อใครดีในเวลานี้ คุณท่านกงพูดเสียงดังขึ้นมา"หลินจืออี้ เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ปล่อยคุณนายซ่งไป เธอคิดว่าแค่ทําเทปบันทึกเสียงปลอมก็สามารถหลอกลวงทุกคนได้หรือ?”คําพูดเหล่านี้ไม่ได้ทําร้ายจิตใจของหลินจืออี้ แต่เป็นกงสือเหยียนเขาอายุปูนนี้แล้ว เมื่อได้ยินว่าพ่อยอมเชื่อคนอื่นมากกว่าเชื่อทุกอย่างที่ตัวเองได้รับ ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีคล้ำทันที"พ่อ! นี่เป็นเรื่องจริงทั้งหมด!”"หุบปาก! ทำตัวเหมือนอะไรกัน! ให้หลินจืออี้ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!" คุณท่านกงไม่ฟังเขาพูดอะไรเลยหลินจืออี้ยิ้มหยัน "หึ คุณท่าน ไม่เชื่อขนาดนี้เลยหรือ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0096
เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนอยากอาเจียนออกมา แต่ก็อาเจียนไม่ออกหลินจืออี้พูดเสียงดังว่า "ฉันให้พวกเธอสองคนพูดจาเหลวไหล! ชอบอาหารเหลือและข้าวบูดไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวฉันป้อนให้พวกเธอเอง!”กิริยาของเธอเร็วมาก คว้าเอาน้ำที่ผู้อาวุโสคนหนึ่งแช่ฟันปลอมแล้วสาดใส่ปากฉินซวงที่กรีดร้องไม่หยุดทันทีเสียงร้องนี้ยิ่งโหยหวนมากขึ้นผู้อาวุโสคนนั้นรีบลุกขึ้นและกวักมือพูดอย่างตะกุกตะกัก "เฮ้ย เฮ้ย อย่ากลืนฟันปลอมของฉันนะ!"หลินจืออี้ถลึงตาใส่เขา เขาถึงได้สติ สาดใส่พวกเธอแล้วก็สาดใส่ฉันไม่ได้สินะคุณท่านกงเคยเห็นฉากแบบนี้ที่ไหนกัน ตกใจอยู่นาน ถึงได้พูดอย่างโมโหว่า "หลินจืออี้! เธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”หลินจืออี้ยืนอยู่บนโต๊ะ มองคุณท่านกงจากที่สูง แล้วตะโกนด้วยน้ำเสียงที่โกรธยิ่งกว่าเขา "ทําไมคุณท่านถึงด่าคุณอาโดยไม่ถามเหตุผลเลย? หลายปีมานี้ คุณท่านด่าเขาโดยไม่คํานึงถึงกาลเทศะเลย ว่าเขาไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้! คุณท่านเคยคิดบ้างไหมว่าทัศนคติของคุณท่านเป็นตัวกําหนดทัศนคติของคนอื่นที่มีต่อเขา?”"ที่พูดเพราะเขาเป็นคุณชายรองตระกูลกง แต่ข้างนอกใครๆ ก็เหยียบหัวเขาได้ แม้กระทั่งแม่ลูกคู่นี้ก็ยังกล้าเหยียบย่ำศักดิ์ศรีขอ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0095
ฉินซวงอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุด มันกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของทุกคนและมองไปที่กงสือเหยียนและหลิ่วเหอหลิ่วเหอหน้าซีดเผือด ขับให้ริมฝีปากแดงก่ำผิดปกติเมื่อกงสือเหยียนจับมือของเธอไว้ ใบหน้าที่ซื่อสัตย์ของเขาก็ดูน่าอายเล็กน้อยเขาอยากจะพูดอะไรบางอย่างมาก แต่เมื่อวานเขาเมาจนไม่ได้สติ เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นล้วนเป็นหลิ่วเหอบรรยายไม่มีหลักฐาน ไม่มีพยาน พูดออกมาก็ไม่มีใครเชื่ออยู่ดีในเวลานี้ หลินจืออี้มองไปที่เขา ส่งสายตาเป็นสัญญาณกงสือเหยียน ตอบกลับด้วยเสียงเบาๆว่า "ไม่เป็นไรครับ""งั้นก็ดีแล้ว ไม่งั้นฉันคงรู้สึกผิดจริงๆ แล้วล่ะค่ะ" ฉินซวงตบหน้าอกอย่างเอาจริงเอาจังได้ยินดังนั้น คุณท่านกงก็ขมวดคิ้วถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"ฉินซวงทําหน้าลําบากใจ "ได้ยินว่าคุณชายรองมีลูกค้าที่อยากร่วมงานด้วยมาตลอด ฉันก็เลยออกมาเชิญทั้งสองฝ่ายมาทานข้าวด้วยกัน ใครจะรู้ว่าคุณชายรองกับคุณนายรองดื่มกันเพลินเกินไป ฉันก็เลยทําได้แค่ส่งลูกค้าออกไปก่อน""นึกไม่ถึงว่าคุณนายรองพาคุณชายรองตกลงไปในห้องทิ้งขยะของห้องครัวด้านหลัง ได้ยินว่าสถานที่แบบนั้นเต็มไปด้วยยุงและแมลงวัน ส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปทั่
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0094
กงเฉินเงยหน้าขึ้นอย่างสบายๆ แม้ว่าจะดูเหมือนไม่แยแส แต่ความแข็งแกร่งและการครอบครองในดวงตากลับไม่ปิดบังเลยสักนิดหลินจืออี้สวมชุดกระโปรงสีแดง สวมเข็มขัดสีน้ำตาล ผิวพรรณเนียนละเอียด รูปร่างสมส่วนลําคอที่ขาวเนียนมีสร้อยแพลตตินั่มที่ละเอียดอ่อนและเพรียวบาง แสงที่จางๆ ดูคล้ายเปล่งออกมาจากผิวหนังดึงดูดสายตาของผู้คนทันทีคุณนายซ่ง ฉินซวงหลังจากสังเกตเห็นสายตาของกงเฉินแล้ว เธอก็วางถ้วยชาลงอย่างแรงเล็กน้อย และดึงดูดความสนใจของทุกคนด้วยเสียงเอี๊ยดฉินซวงรวบผ้าคลุมไหล่ลายสก็อตผ้าไหมแท้บนไหล่ เอียงหน้ามองหลิ่วเหอพลางยิ้มอย่างสง่างาม แต่ดวงตาเรียวยาวกลับฉายแววเยาะเย้ย"คุณนายรอง ลําบากคุณจริงๆ ต้อนรับพวกเราอย่างยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ไม่ได้รบกวนการพักผ่อนของพวกคุณเมื่อคืนใช่ไหมคะ?"พอพูดถึงเมื่อคืน หลิ่วเหอก็ตัวสั่นเล็กน้อย รู้สึกทนไม่ไหว กําลังจะพูดอะไรบางอย่างก็ถูกหลินจืออี้ดึงไว้หลินจืออี้ยิ้มกว้างรับสายตาอาฆาตแค้นของฉินซวง"คุณนายซ่งและคุณหนูซ่งต่างก็แต่งตัวอลังการแบบนี้ ตระกูลกงของเราก็ต้องแต่งตัวอลังการเหมือนกันสิคะ ถึงยังไงตระกูลกงของเราก็ให้ความสําคัญกับวิธีการต้อนรับแขกมาก ไม่อย่างน
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0093
หลินจืออี้ไม่สนใจคําถามของหลี่ฮวนและอธิบายจุดประสงค์ของการมาโดยตรงใบหน้าของหลี่ฮวนเต็มไปด้วยความประหลาดใจและเป็นใบ้ไปทันทีผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถึงพูดอย่างลังเลว่า "เธอแน่ใจหรือ?""อืม""ได้"หลินจืออี้ได้ของที่ตัวเองต้องการแล้วก็ไปแล้วหลี่ฮวนปิดประตูและโทรหากงเฉินทันที"กงเฉิน หลินจืออี้มาหาฉัน""อืม" กงเฉินตอบเบาๆหลี่ฮวนอึ้งไป "นายเดาออกตั้งนานแล้วเหรอ?""อืม""เฮอะ" หลี่ฮวนเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หมุนปากกาเซ็นชื่อ แล้วพูดอย่างสบายๆ ว่า"หลานสาวตัวน้อยของนายต่อกรกับนายไม่ไหว แต่นายไม่กลัวเธอจะทําเรื่องวุ่นวายหรือ?""ไม่เป็นไร"อารมณ์ของกงเฉินนั้นสบายมาก จนฟังดูแล้วรู้สึกเหมือนอยากจะสนับสนุนคนอื่นหลี่ฮวนเบ้ปาก "ได้ๆ หลานสาวบ้านใครบ้านใครดูแล แต่นายก็ไม่ควรขายฉันนะ?""ขายอะไรกัน?""นายบอกเธอว่าฉันชื่อหลี่ฮวนฮวนใช่ไหม? น่าโมโหชะมัดเลย!”"ฉันไม่ได้พูด" กงเฉินเก็บลมหายใจปากกาในมือของหลี่ฮวนตกลงบนพื้นทันที และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วเขามองไปรอบๆ และพูดว่า "ฉันจะบอกให้นะ พรุ่งนี้ฉันวางแผนที่จะไปไหว้พระกับแม่ฉันบนภูเขาสักหน่อย!""นายเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?"“
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0092
หลินจืออี้หันตัวกลับไป ก็สบเข้ากับดวงตาที่เย็นชาของกงเฉิน“ห้ามแจ้งความ”น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยพลังที่ไม่สามารถโต้แย้งได้ดวงตาสีดําภายใต้แสงไฟสะท้อนให้เห็นถึงใบหน้าที่หล่อเหลาและอันตรายของเขา เย็นชาและดุดันหลินจืออี้กําหมัดทั้งสองข้าง ไหล่สั่นเทิ้ม ใบหน้าขาวซีดจนเขียวคล้ำ ใช้แรงทั้งหมดที่มีเค้นถามประโยคนั้นออกมา "ทําไม? เพียงเพราะเป็นคนของตระกูลซ่ง? เราก็สมควรแล้วหรือ?"“ทําไมคนที่เสียสละหลังจากเกิดเรื่องถึงต้องเป็นฉันเสมอ?”"หนึ่งครั้ง สองครั้ง..."กงเฉินเงียบและสายตาของเขาก็สงบมากหลินจืออี้กลับเหมือนคนบ้าที่บ้าคลั่ง เธอก้มหน้าลง จ้องไปที่ปลายรองเท้าของเธอทั้งสองรองเท้ากีฬาคู่หนึ่งและรองเท้าหนังแฮนด์เมดชั้นยอดคู่หนึ่ง มันถูกกําหนดไว้แล้วว่าพวกเขาไม่ควรมีปฏิสัมพันธ์กันเธอยิ้มเยาะตัวเอง หัวเราะตัวเองที่เอาไข่ไปกระทบหิน ไม่เจียมตัวเอาซะเลย"ได้ ไม่แจ้งความ หวังว่าอาเล็กจะไม่เสียใจกับการตัดสินใจในวันนี้ตลอดไป”เธอคว้าโทรศัพท์มือถือของเธอกลับมาและเดินเข้าไปในวอร์ด จากนั้นปิดประตูอย่างแรงหลินจืออี้ที่เห็นเฉินจิ่นจากไป ขมวดคิ้วเดินไปข้างหน้า "คุณชายสาม จะอธิบายให้คุณหลินฟ
