เลขาของเขาหายไปไหน

พลอยพราวยิ้มแหย เธอก็แค่ปากดีไปอย่างนั้น ถึงจะหัวสมัยใหม่เปิดกว้าง และยอมรับว่าเซ็กซ์เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่ใครก็มีความต้องการทางเพศได้ไม่ว่าหญิงหรือชาย แต่เธอก็ไม่ได้ใจกว้างพอจะแบ่งปันผู้ชายของตัวเองให้ผู้หญิงอื่นร่วมใช้ด้วย

“งั้นก็ลาออกเถอะว่ะ หางานใหม่ดีกว่า”

“ฉันก็หาอยู่ แต่มันยังหาไม่ได้สักทีนี่สิ ถ้าออกตอนนี้ก็ตกงาน ลำพังเงินเก็บที่มีก็คงพอให้อยู่ได้สักปีหากไม่ฟุ่มเฟือย หรือได้งานใหม่เร็วก็ดีไป ฉันต้องส่งคอนโดอีกตั้งหลายเดือนแกอย่าลืม”

“เฮ้อ ทำไมแกไม่เรียกค่าเสียหายตาบอสของแกสักหลายๆ ล้านหน่อยวะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงอยู่แล้ว ออกจะรวยขนาดนั้น”

“ฉันไม่ได้ขายตัวนะแก แล้วก็ไม่คิดจะหาเงินด้วยการเอาตัวเข้าแลกแบบนี้ด้วย อีกอย่าง...” จู่ๆ คนพูดก็นิ่งไป เพราะความรู้สึกที่ซ่อนภายในหัวใจมาเนิ่นนานกำลังตีตื้นขึ้นมาในอกจนตีบตันพูดไม่ออก

“อีกอย่างอะไร”

“เปล่าแก ช่างมันเถอะ”

“อืม...งั้นมาทำงานกับบอสฉันไหมล่ะ คุณเวธิศคนที่เจอที่ผับเมื่อคืนไง ฉันเห็นเขาก็สนใจแกมากนี่ เห็นแลกไลน์กับให้นามบัตรแกไว้ด้วยไม่ใช่หรือ ปกติเขาถือตัวจะตาย ไม่ให้ไลน์หรือช่องทางติดต่อใครง่ายๆ ด้วย ฉันยังแปลก