ตอนที่ 17 ไม่ใช่ตัวจริง

สภาพจิตใจของกรีนตอนนี้ถ้าหากให้เปรียบกับอะไรสักอย่างก็คงเป็นแก้วใบหนึ่งที่ร่วงหล่นลงจากที่สูงและกระทบพื้นแตกละเอียดไม่มีชิ้นดี สายตาของบาบารัสที่ดูว่างเปล่าและไร้เยื่อใยเมื่อได้สบตากับเธอ เขาไม่ใช่คนที่เธอเคยรู้จักอีกต่อไป ร่างกายของเธอโรยแรงแทบจะไม่มีแรงเดินยังดีที่มีเหล่าทหารคอยเดินพยุงเธอไว้ มันแตกสลายไปหมด

“เจ้าว่านางจะไหวหรือไม่” ทหารสองนายที่เดินอยู่ทางด้านหลังได้แต่ซุบซิบกันอย่างเอาใจช่วยหญิงสาว

“ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน ว่าแต่ทำไมนายท่านถึงเอานางมาไว้ที่นี่ ไหนว่าเป็นคนโปรดกันขนาดนี้ ไม่ถามนางให้แน่ชัด” ทหารอีกนายได้แต่ยักไหล่เหมือนไม่รู้คำตอบเช่นกันและมันก็ยังเป็นที่สงสัยของใครหลายคน

ตามทางที่เต็มไปด้วยความชื้นแฉะหลังจากออกมาจากตัวเมืองได้พักใหญ่ทุกอย่างมันทั้งรกทึบและน่ากลัว เสียงสัตว์หลากหลายร้องคำรามกันอย่างน่ากลัว กรีนมองไปรอบ ๆ สีหน้ากรีนไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ ภายในใจของเธอมันอัดอั้นจนอยากจะร้องไห้ออกมาเพราะที่แห่งนี้มันทั้งน่ากลัวและมืดมิด ไฟจากคบเพลิงก็แทบจะช่วยอะไรไม่ได้ แถมกลิ่นที่เหม็นอับน่ารังเกียจนั่นอีก น้ำตาที่กำลังจะไหลรื้นออกมาเธอก็พยายามที่จะกลั้นมันไว้

เสียงอาชา