ตอนที่ 5 ครอบครัวของเธอ

บรรยากาศภายในบ้านพักเต็มไปด้วยบรรยากาศอันน่าอึดอัดแต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เมธาวีต้องประสบกับความน่าอึดอัดนี้แต่ครั้งนี้มันดูจะหนักหนาเกินกว่าที่เธอจะจัดการได้เพราะด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธจากพ่อผู้ให้กำเนิดดูจะรุนแรงกว่าทุกครั้ง

“ทำไมแกถึงเลิกกับคุณเมธไม่ปรึกษาฉันสักคำ แกเอาสมองส่วนไหนคิดฮะ!”มือหนาของผู้เป็นพ่อกระชากข้อมือเล็กของลูกสาวด้วยความโมโหจนเจ้าของข้อมือเล็กเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ไม่ได้ต่อต้านการกระทำรุนแรงของผู้เป็นพ่อแม้แต่น้อย

“เมย์กับพี่เมธคิดดีแล้วค่ะพ่อ เราไปกันไม่ได้หรอก พ่อเองก็น่าจะรู้ดี”ใช่ข้อนี้พ่อเธอรู้ดีแต่แล้วมันยังไง รักมันกินไม่ได้เงินต่างหากที่เขาต้องการ ดังนั้นเขาจะไปสนมันทำไมแค่เมธาวีเอาเงินมาจากปรเมธให้เขาแค่นั้นก็พอแล้วนี่

“ทำไมจะไม่ได้นี่ไงไปได้จนมีไอ้เมฆมาเป็นภาระแกอยู่นี่ไง”ผู้เป็นพ่อต่อว่าผู้เป็นลูกสาวอย่างเดือดดาลเพราะทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่ต้องการ

“พ่ออย่าพูดถึงเมฆแบบนี้ แล้วถึงเมย์กับพี่เมธจะเลิกกันแต่เขาก็ช่วยส่งเสียเมฆเหมือนเดิมค่ะ”นั่นคือความจริงถึงอย่างไรเมธก็ยังเป็นพ่อที่ดีเสมอและก็เพราะมีเมฆานี่แหละปรเมธถึงยอมปล่อยมือจากเมธาวีทั้งที่เขาก็ยังรักเธออยู่

“เฮอะ~แค่นั้นเองเหรอแล้วเงินที่เขาเคยเลี้ยงดูแกละจะทำยังไง”ผู้เป็นพ่อถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันหากเป็นอย่างที่บุตรสาวเขาบอกงั้นเงินที่เมธาวีเคยได้จากปรเมธก็หมดกันน่ะสิ

“เมย์หาเลี้ยงตัวเองได้แล้วอีกอย่างนะพี่เมธเขาแต่งงานจดทะเบียนไปแล้ว พ่อจะให้เมย์อยู่เป็นเมียน้อยเขาหรือไง แล้วแม่เขาก็รังเกียจเมย์อย่างกับอะไรดี พ่อช่วยเข้าใจเมย์หน่อยได้ไหม”เมธาวียังคงอธิบายให้ผู้เป็นพ่อฟังอย่างใจเย็นที่สุดเพราะใช้อารมณ์ไปก็มีแต่เรื่องราวจะบานปลายใหญ่โตไปเสียเปล่าๆ

“แกมันโง่ โง่ๆๆๆทิ้งคนรวยๆแบบนั้นได้ไงวะ”ผู้เป็นพ่อใช้นิ้วจิ้มที่หน้าผากของเมธาวีอย่างแรงจนนับครั้งไม่ถ้วนแต่เธอก็ยังคงไม่ตอบโต้เช่นเคยเพราะรู้ดีว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะทำแบบนั้นสู้ปล่อยผ่านมันไปแบบนี้จะดีกว่า

“เขาไม่ทิ้งก็เหมือนทิ้งเมย์ไหมพ่อ อยู่ต่อก็เป็นได้แค่เมียน้อยนะพ่อ”ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้รักผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าพ่อของลูกแต่เธอก็ยินดีที่จะอยู่กับเขาหากว่าเขาไม่ตบแต่งภรรยาใหม่พร้อมทะเบียนสมรสที่เธอไม่เคยมีเพราะครอบครัวสามีคัดค้านแต่ในเมื่อเขาเลือกแล้วเมธาวีก็พร้อมที่จะถอยออกมาดีกว่าที่จะให้ลูกชายของเธอถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อยแต่คำพูดต่อมาของผู้เป็นพ่อก็ทำเอาเมธาวีถึงกับทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง

“เมียน้อยก็ยังดีกว่ามาอยู่บ้านเก่าๆโทรมๆนี่ไหม เออๆๆช่างมันเถอะเดี๋ยวฉันหาคนรวยๆมาให้แกใหม่ก็แล้วกัน”

“พ่อ! นี่พ่อเห็นเมย์เป็นอะไร”เมธาวีถามผู้เป็นพ่ออย่างสิ้นหวังในสายตาพ่อเธอมีค่าแค่นี้เหรอ

“เลิกพูดมากได้แล้ว แล้วแกมีเงินเหลือบ้างไหมเอามาให้ฉันไปต่อทุนหน่อยสิ”ผู้เป็นพ่อบอกปัดอย่างตัดรำคาญก่อนจะเอ่ยถามถึงเหตุหลักที่ตนต้องเดินทางมาถึงที่นี่

“เมย์ไม่มีหรอก”

“แกก็ไปขอคุณเมธสิวะเขารักแกจะตายแค่แกขอทำไมเขาจะไม่ให้”

“คุณคะพอเถอะค่ะ ลูกไม่มีก็คือไม่มีสิคะ อย่าบังคับลูกเลย ที่ผ่านมาลูกก็ทำเพื่อเรามามากพอแล้วนะคะ”มานีแม่ของเมธาวีพยายามห้ามปรามผู้เป็นสามีด้วยความสงสารลูกสาว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอต้องทนดูลูกทุกข์ใจโดยที่ช่วยอะไรไม่ได้มาตลอด

“เงียบไปเลย โถ่เว้ย! เออๆๆไว้ฉันจะมาใหม่เตรียมเงินไว้ให้ฉันด้วยละ”พูดจบคนเป็นพ่อก็เดินออกจากบ้านไปไม่สนใจว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไร

“อึก~”ทันทีที่ทุกอย่างสงบลงน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลอาบสองแก้มนวลอย่างน่าสงสาร

“ไม่เป็นไรนะลูกแม่ขอโทษนะที่ช่วยอะไรเมย์ไม่ได้เลย”ผู้เป็นแม่คุกเข่าลงสวมกอดผู้เป็นลูกสาวด้วยความสงสารจับใจ

“อือ เมย์ไม่โทษแม่หรอกว่าแต่ทำไมแม่กับพ่อถึงมาที่นี่ได้คะ”เมธาวีปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ

“เงินพ่อหมดนั่นแหละ คงขอคุณเมธแล้วเขาไม่ให้นั่นแหละ”ผู้เป็นแม่บอกลูกสาวด้วยความหนักใจ

“แล้วรู้เรื่องเมฆได้ไงคะ”

“คุณเมธบอกน่ะสิ”

“อืม แต่เมย์ขอไม่กลับไปนะคะ แม่เข้าใจเมย์ใช่ไหม”เมธาวีบอกผู้เป็นแม่ด้วยความหวั่นใจกลัวว่าแม่เธอจะไม่เห็นด้วยกับการเลิกราครั้งนี้อีกคน

“เข้าใจลูกแม่เข้าใจ เมย์ทุกข์มามากแล้วแม่ขอโทษนะที่ไม่เคยช่วยอะไรเมย์ได้เลย”ผู้เป็นแม่บอกลูกสาวด้วยความรู้สึกผิด

“แม่ไม่ต้องขอโทษเมย์หรอกค่ะแต่เมย์ทนทรมานมามากเกินพอแล้วค่ะแม่ การที่ต้องถูกขืนใจโดยที่ขัดขืนอะไรไม่ได้เลยมันทรมาน ทรมานมากๆเลยนะแม่ ฮือๆๆๆ แม่ก็รู้ว่าหนูไม่ได้รักพี่เมธ เมย์ไม่อยากกลับไป ฮือๆๆ”เมธาวีร้องไห้ออกมาปานจะขาดใจหากคนเป็นพ่อสงสารเธอบ้าง ชีวิตของเธอคงไม่ทุกข์ทรมานอย่างที่ผ่านมา แต่พ่อแท้ๆกลับไม่เคยสนใจไยดีแถมยังคิดจะใช่เธอเป็นตัวทำเงินเสียอย่างนั้น

“โถ่เมย์ แม่ขอโทษนะลูก”ผู้เป็นแม่ที่เห็นลูกสาวร้องไห้ปานจะขาดใจก็ได้แต่กอดปลอบลูกเพราะไม่รู้จะช่วยลูกสาวเพียงคนเดียวของเธออย่างไรดี

“อึก! แง่ๆๆ”ทันทีที่ได้ยินเสียงร้องไห้งอแงเพราะเพิ่งตื่นนอนของลูกชายตัวน้อยเมธาวีก็รีบปาดน้ำตาออกจากแก้มนวลเพราะไม่อยากให้ลูกชายตัวน้อยเห็น

“โอ๋ๆๆ เมฆน้อยของแม่ แม่อยู่นี่ครับไหนๆมาๆเติมพลังกันหน่อย”เมธาวีหอมแก้มยุ้ยของลูกด้วยความหมั่นเขี้ยว แค่ได้เห็นหน้าลูกเธอก็รู้สึกใจชื้นขึ้นกว่าก่อนหน้าเป็นเท่าตัว

"ตื่นแล้วเหรอครับคนเก่งไหนมาให้ยายอุ้มหน่อยครับ"ผู้เป็นยายที่เพิ่งมีโอกาสได้เจอหลานอ้าแขนออกกว้างหวังจะอุ้มเด็กชายตัวน้อยด้วยความเอ็นดู เมฆาที่เห็นอย่างนั้นก็อ้อนให้ผู้เป็นยายอุ้มทันที

"อุ้มๆๆ"

"หือ ลืมแม่เลยนะ"

"แม่ หม่ำๆๆ"

“555/555”ความขี้อ้อนของเด็กน้อยเรียกรอยยิ้มของแม่และยายได้อย่างง่ายดาย

ก๊อก~ ก๊อก~ ก๊อก~ เสียงเคาะประตูดึงความสนใจของคนทั้งสามให้หันไปมองยังต้นตอของเสียง

“เดี๋ยวเมย์ไปดูเองค่ะ”