หวานใจรุ่นพี่สุดหล่อ ep 1 ตอนรุ่นพี่สุดหล่อ

"รุ่นพี่คะ ฉันร้อนจัง" สายน้ำจากฝักบัวค่อย ๆ ไหลอาบตัวหญิงสาวจนชุดนักเรียนสีขาวผ้าบางแนบไปตามเรือนร่างของเธอ คนตรงหน้าคือผู้ชายโคตรหล่องานดีคนหนึ่ง ทั้งคู่สบสายตามองกันและกัน... รับรู้ถึงความต้องการเหนือสิ่งอื่นใด

ย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด...

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งในตัวเมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องค่าใช้จ่ายที่สูงและคุณภาพดีที่สุด ผู้ปกครองทุกคนหวังส่งลูกเข้าเรียน ใคร ๆ ก็อยากจบจากที่นี่ 

เด็กหญิงจากครอบครัวชนบทในพื้นที่คนหนึ่งถูกย้ายมาแล้ว 2 โรงเรียน ก่อนที่คุณแม่จะบังคับให้ลงเอยที่โรงเรียนนี้เป็นที่สุดท้าย

แม่รักเธอมากแต่เพราะความยากจนก็ทำได้เพียงแค่เฝ้าฝันว่าสักวันจะมีโอกาสส่งลูกสาวคนเดียวของบ้านเข้าโรงเรียนดัง เหมือนฟ้าเป็นใจ ภายหลังแม่บังเอิญได้สามีต่างชาติจนร่ำรวยขึ้นในระดับหนึ่งและสามารถส่งลูกคนนี้เข้าเรียนตามที่ฝันไว้

วันแรกที่เข้าเรียนหลังจากส่งเรื่องย้ายเข้าสำเร็จ

"อาจารย์แนทคะ หนูต้องทำอะไรบ้างเหรอคะ"

"ตอนนี้ ใกล้จะ 08:00 น. แล้ว เธอไปยืนตรงห้องม.5/4 ก่อน"

"5/4 ?? อยู่ตรงไหนเหรอคะ ? ดูยังไงคะอาจารย์แนท"

แคทถามอย่างสงสัยเมื่อมองไปตรงหน้าเห็นนักเรียนนับพันคนเดินกันให้ควั่ก ดูวุ่นวายสุด ๆ ซึ่งการเข้าแถวของโรงเรียนนี้แตกต่างจากที่อื่นค่อนข้างสร้างความสับสนให้เธอเพราะเป็นแถวแบบเรียงหน้ากระดาน ไม่ใช่แถวตอนเรียงหนึ่ง

อาจารย์แนทคือครูวิชาแนะแนวและเป็นครูประจำชั้นของห้องม.5/4 ด้วย คุณแม่ฝากฝังให้ครูท่านนี้คอยดูแลแคทให้อยู่ในโรงเรียนนี้ได้อย่างมีคุณภาพที่สุด

อาจารย์คอยช่วยอธิบายให้เข้าใจถึงระบบจัดแถวของที่นี่

ม.1-ม.3 จะอยู่ใกล้ธงมากที่สุดและระดับความสูงของพื้นที่คือขั้นต่ำสุด ส่วนม.4-ม.6 จะอยู่พื้นที่พิเศษที่สูงกว่าปกติเวลาเดินขึ้นจะมีขั้นบันไดให้เหยียบก้าวขึ้นมา 5 ขั้นแสดงถึงความต่างชั้นของรุ่นพี่กับรุ่นน้อง

ถึงจะอธิบายให้เข้าใจแล้วอาจารย์ก็ยังใส่ใจจูงแขนเด็กสาวเดินไปแถวของม.5/4 เรียงไปเรื่อย ๆ จนหยุดอยู่ที่หนึ่ง

"แถวตรงนี้คือแถวของหนูจ้ะแคท เราก็ยืนตรงนี้ไปนะเดี๋ยวครูไปก่อน" เหมือนว่าครูจะยุ่งพอสมควรเพราะพูดจบก็รีบปลีกตัวออกไปจนลับสายตา

ปล่อยให้แคทนักเรียนใหม่ยืนอยู่ปลายแถว ม.5/4 ที่ตอนนี้ยืนตรงจนใกล้ถึงเวลา 08:00น. เต็มที ข้าง ๆ เธอมีผู้หญิงหุ่นหมีผิวสีเข้มยืนอยู่ ดูเหมือนทุกคนในบริเวณนั้นจะรู้สึกสนใจเธอต่างหันมองเป็นตาเดียวหรือสลับกันแอบมองราวกับเห็นของแปลก ไม่นานนักทุกคนก็หยุดนิ่งลงเพราะมีอาจารย์ดำ (อาจารย์ฝ่ายปกครอง) เดินมาตรวจความเป็นระเบียบเรียบร้อยของแถว

อาจารย์คนนี้ขึ้นชื่อว่าดุมากและเอาใจยากสุด ๆ ขนาดเด็กที่ไม่ได้เรียนที่นี่ยังรู้เพราะข่าวลือเยอะจนนับไม่ไหว

นักเรียนทุกคนดูกลัวมากและแถวก็เหมือนจะเริ่มเปลี่ยนไป จู่ ๆ ทุกคนก็เริ่มสลับที่กันยืนก่อนที่จะมีเสียงเรียกความสนใจฉันขึ้นมาเป็นครั้งแรก

"เธอเข้าแถวผิดรึเปล่าอะ มาจากไหน ?" หญิงสาวที่มีรูปร่างอวบและหน้าอกโคตรใหญ่เป็นจุดเด่นต่อสายตาเอ่ยขึ้น

"เอ่อ พอดีเราย้ายโรงเรียนมาน่ะ อาจารย์แนทให้เราอยู่ตรงนี้"

"ห้อง ม.5/4 อะนะ ?" 

"ใช่" ฉันตอบกลับไปสั้น ๆ แบบเกร็ง ๆ

ตลอดการสนทนาทุกคนก็ให้ความสนใจเหมือนเดิมพลางซุบซิบเบา ๆ ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะลากตัวแคทเดินไปยังจุด ๆ หนึ่งเพื่อหลบเลี่ยงสายตาแล้วยืนสงสัยอยู่สักพัก

"เธอชื่ออะไรนะ"

"เราชื่อแคท เธอล่ะ"

"เราชื่อมะนาว เรียกนาวก็ได้"

"อ๋อ นาว"

"ต้องจัดแถวตามลำดับความสูงน่ะ แคทสูงเท่าไรเหรอ ?"

"สูง 165 จ้ะ"

"งั้นมายืนตรงนี้ ข้าง ๆ โซดา" มะนาวพูดชื่อหนึ่งออกมาพร้อมหันไปหาผู้หญิงหุ่นหมีที่เธอเห็นในตอนแรก ที่แท้เธอคนนั้นก็ชื่อโซดานี่เอง เมื่อมะนาวจัดที่ให้เสร็จก็เดินกลับไปยังที่ตัวเอง

ตอนนี้ฝั่งซ้ายของแคทคือโซดาผู้หญิงหุ่นหมี เธอเลยรวบรวมความกล้าแนะนำตัวไป 

"สวัสดี เราชื่อแคทนะเราพึ่งย้ายมาเรียนที่นี่วันแรกน่ะ"

"อ๋อ... สวัสดี" หญิงสาวที่ชื่อโซดาทำเสียงเหมือนตัวร้ายในละครและชักสีหน้าใส่ ทำเอาคนเอ่ยทักตกใจไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอคนนั้นจะเปลี่ยนท่าทีไป แสดงให้เห็นว่าเธอแค่แกล้งแคทเล่นขำ ๆ เท่านั้น

"เราชื่อโซดาจ้ะ เป็นเพื่อนกับมะนาวนั่นล่ะ" พูดจบก็โบกมือไปหามะนาวอย่างสนิทสนม มะนาวก็รู้งานโบกมือตอบแบบน่ารัก

บรรยากาศตอนนี้เป็นไปด้วยดีเลย

เมื่อมองไปทางขวามือ ข้าง ๆ กันก็มีผู้หญิงหน้าตาดีคนหนึ่งยืนหน้าบึ้งอยู่ เธอตัวสูง ผิวสีเข้มกว่าแคทนิดหน่อย 

"สวัสดี" แคทลองทักทายเธอดูแบบยิ้มแย้มด้วย

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับมองแรงใส่แล้วถอนหายใจเสียงดังก่อนจะเมินหน้าหนีไปทางอื่น ทำเอาแคทอึ้งไปก่อนที่มือหนาใหญ่คว้าแขนของแคทเอาไว้ 

"อย่าไปคุยกับคนนั้นเลย"

"ทำไมเหรอ ?" แคทถามไปอย่างสงสัย โซดาจึงโน้มตัวมากระซิบเบา ๆ ข้างหูว่า "เดี๋ยวเล่าให้ฟัง"

หลังจากเข้าแถวเสร็จ อาจารย์ชาวต่างชาติคนหนึ่งก็เดินหอบของมาเต็มไม้เต็มมือ แล้วส่งมอบของให้กับนักเรียนคนใหม่

เธอไม่ทันจะเปิดดูก็ต้องเก็บกลับเพราะมีเสียงกระแอมจากอาจารย์ชายแก่ ๆ คนหนึ่งคล้ายจะตักเตือนเรื่องความเป็นระเบียบเรียบร้อย ออร่าความน่ากลัวแผ่ซ่านจนขนลุก หลังจากเดินตามกลุ่มเพื่อน ๆ จนพ้นบริเวณนั้นมาได้ เสียงกรี๊ดในลำคอของมะนาวก็ดังขึ้นจนนักเรียนใหม่อย่างแคทตกอกตกใจและยืนมองเพื่อนทั้งสองสลับไปมาอย่างงุนงง

"ว้ายยยย เกือบไปแล้ว ๆ"

"จริงนาว" โซดาพูดเสริม

เมื่อแคทไล่สายตามองไปยังทิศที่เพื่อนสาวมองอยู่ ก็เห็นว่ามีกลุ่มรุ่นพี่ผู้ชายตรงหน้าอาคารเรียนที่มีต้นไม้ใหญ่มองมาด้วย แต่เธอก็ไม่ได้สนใจนักหันมาเอ่ยถามเพื่อนใหม่ทั้งสองแทน

"เกือบอะไรเหรอ ?"

ระหว่างถามทุกคนก็เริ่มเดินแถวต่อไปเรื่อย ๆ ตามเดิม

"ก็อาจารย์ที่ชื่อประวิตน่ะสิ คนนั้นโหดมากต้องระวังไว้เลยนะ"

"หน้าห้องนั้นน่ะก็ห้ามเดินใกล้หรือเสียงดังด้วยนะ ทำอะไรไม่ถูกใจให้แกเห็นเข้าโดนด่ายันลูกบวชเลยนะนั่น บางคนโดนไปจิตใจแตกสลายจนลาออกไปเลยนะ แกทำนักเรียนลาออกไปทุกปีอะ น่ากลัวไหมล่ะ"

"ขนาดนั้นเลย โอ้โฮ" แคทตกใจมากกับข้อมูลใหม่ที่ได้รับ

"ถ้าจะให้อธิบายให้เข้าใจ มันก็คือวิชาที่ผู้ปกครองของเราเลือกให้เราลงเรียนยังไงล่ะ"

แคทได้แต่คิดและอุทานในใจว่ามีแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย  แปลกไปอีก

"งั้นของมะนาวกับโซดาพ่อแม่ลงวิชาอะไรให้เหรอ ?"

"ของนาวเป็นวิชาป้องกันตัว"

"ของเรา พ่อแม่เลือกไม่ได้เลยลงให้สองวิชา พ่อเลือกวิชาการงานการเงินให้ ส่วนแม่เลือกวิชาป้องกันตัวให้"

"ว้าว น่าสนใจจังเลยอะ แสดงว่าวิชาป้องกันตัวผู้หญิงก็เรียนเยอะน่ะสิ"

"ผู้ปกครองส่วนใหญ่จะเลือกลงให้ลูกผู้หญิงซะเยอะล่ะนะ ผู้ชายก็มีบ้าง แต่ส่วนมากถ้าใครสนใจจริง ๆ เขาจะส่งไปเรียนป้องกันตัวนอกโรงเรียนมากกว่า เช่นส่งเข้าเรียนที่ค่ายมวยด้านนอกโรงเรียนไปเลย ส่วนในโรงเรียนก็จะส่งเรียนวิชาอื่น ๆ ไปน่ะ"

"แบบนี้นี่เอง" 

วันนั้นทั้งวันแคทก็เรียนรู้และรับฟังเรื่องราวมากมายจากเพื่อนใหม่ทั้งสองคน อีกทั้งยังเกือบได้แนะนำตัวครั้งใหญ่กับเพื่อนร่วมห้องทั้ง 45 คนอีกด้วย แต่โชคดีที่อาจารย์เปลี่ยนใจเนื่องจากวันนี้เพื่อนมาไม่ครบจำนวน รอบหน้าค่อยว่ากันใหม่...

วันต่อมาก็เข้าแถวตอนเช้าตามเดิมและดูจะราบรื่นกว่าปกติ

มะนาวกับโซดายังไม่มาทำให้มีเพื่อนในชั้นเรียนคนอื่น ๆ เข้ามาชวนคุยบ้าง รุมถามกันหลายคนอยู่นานสองนาน ทำความรู้จักไปหลายคน เพื่อนๆที่ทำความรู้จักไปก็ได้ไปบอกต่อกับเพื่อนคนอื่นในห้อง เรียกได้ว่าเป็นการแนะนำตัวครั้งใหญ่ของเธอ แต่ไม่กดดันเท่าแนะนำตัวในคาบเรียน

หลังจากที่ความวุ่นวายจบลง คาบแรกของวันนี้คือคาบว่างซึ่งเป็นคาบที่ทุกคนดีใจและมีความสุขมาก ๆ ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำธุระคนละทิศคนละทาง แคทเอ่ยขอตามมะนาวและโซดาก่อนที่ทั้งสองคนจะบอกว่า 

"ไม่ต้องขอหรอก ถือว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว" เธอรู้สึกซึ้งใจและมีความสุขที่ได้เป็นเพื่อนกับทั้งสองคน จากนั้นก็พากันไปที่ร้านสะดวกซื้อในโรงเรียน

ข้างในร้านมีของกินเยอะมาก ๆ แต่จำนวนคนที่เข้าไปก็เยอะมาก ๆ เช่นกัน จนคนตัวเล็กอย่างแคทโดนดันไปติดอยู่ตรงมุมกำแพง ส่วนเพื่อนสองคนก็หายไปในฝูงชน มองไม่ออกเลยว่าใครเป็นใคร

ในตอนนั้นเองก็มีผู้ชายคนหนึ่งถูกคลื่นฝูงชนพุ่งกระแทกเข้ามา มือสองข้างออกแรงยันกำแพงเอาไว้ไม่ให้ตัวเองเสียหลักล้มใส่เธอ ถ้าอีกฝ่ายไม่ยันตัวเองไว้คงมีฉากสยิว... เนื้อแนบเนื้อหรือจุ๊บเบา ๆ แบบไม่ได้ตั้งใจแน่นอน ทำเอาเธอใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ว้าวุ่นไม่น้อย

ความแปลกอีกอย่างของผู้ชายคนนั้นคือเขาแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลยสักนิด กระดุมเสื้อถูกปลดจนเหลือเพียงสองเม็ดข้างล่างเท่านั้น เผยให้เห็นหน้าอกและความแน่นจากกล้ามเนื้อเต็มตา เมื่อมองต่ำลงไปอีกก็เจอเข้ากับกล้ามหน้าท้องที่เป็นลอนได้รูปรับกับหุ่น นี่มันบ้าเอามาก ๆ เป็นหุ่นผู้ชายที่เซ็กซี่ ดูแล้วเจริญหูเจริญตาสุด ๆ แต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้า ผู้ชายคนนั้นก็รีบหันหน้าหนีไปอีกด้านแล้วตะโกนขึ้นเสียงดัง

"เฮ้ย !!! ดันเหี้ยอะไรกันนักหนาวะเนี่ย"

เสียงตะโกนได้ผลดีเกินคาดทุกสายตาจ้องมองมาที่เขาและคนในร้านก็เริ่มเดินกันอย่างมีสติมากขึ้น แม้ว่าจะดีขึ้นแต่ผู้ชายคนนั้นก็ดูหัวเสียไม่น้อยจ่ายเงินแล้วรีบเดินออกไปทันที

แคทที่ไม่ทันรู้ตัวว่ามีเหงื่อของผู้ชายคนนั้นติดตัวมาด้วย ทำเอาเสื้อนักเรียนที่โดนน้ำก็บางลงเผยให้เห็นลายลูกไม้บนเสื้อในสีชมพูแถมมาด้วยกลิ่นเหงื่อที่ไม่พึงประสงค์ ถึงจะเป็นเหงื่อของผู้ชายหุ่นดีแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้หอมขึ้นเลยแถมรอยน้ำที่เปื้อนก็ใหญ่พอสมควร กว่าจะรู้ตัวก็เป็นตอนที่ผู้ชายกลุ่มหนึ่งมองมาตรงจุดนำสายตาบนผ้าขาวที่เปียกน้ำ เมื่อหญิงสาวมองตามจนเห็นมันเข้า เธอก็ตกใจรีบเอามือปิดแล้วแหวกฝูงชนวิ่งออกมาทันทีด้วยความอาย

ถือเป็นการเข้าร้านค้าครั้งแรกของเธอที่วุ่นวายสู้ชีวิตสุด ๆ แถมยังไม่ได้อะไรติดมือกลับออกมาด้วย

ข้างในร้านคนก็เยอะร้อนก็ร้อนแถมยังเสี่ยงเกิดอุบัติเหตุไม่น้อย ทั้งกระทะน้ำมันร้อน ๆ ที่ทำไว้สำหรับของทอด และด้านในมีพัดลมตัวเล็กแค่หนึ่งตัวเท่านั้น พอคนราว ๆ 50 คนเข้าไปแออัดกันทำให้ร้านเล็ก ๆ ร้อนราวกับซ้อมอยู่ในนรก

"แคท เฮ้...ทางนี้ ๆ" เสียงของสวรรค์ดังขึ้นเพื่อช่วยชีวิต เป็นเสียงเพื่อนของเธอที่ยืนรออยู่ด้านหน้าร้านทำให้เธอเหมือนจะใจชื้นขึ้นมาบ้างที่เจอคนคุ้นเคย

"ซื้ออะไรมาบ้างอะ ?" โซดาถามขึ้นมา

ก่อนที่แคทจะนึกขึ้นมาได้ว่าเธอไม่ได้ซื้ออะไรติดมือมาเลย พลางส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้ทั้งสองคน

"คือเมื่อกี้คนเยอะวุ่นวายมากเลยไม่ได้ซื้อของออกมาด้วย" แคทตอบพร้อมกับทำหน้าเศร้า ๆ

เพื่อนทั้งสองคนหันมองหน้ากันก่อนที่จะขำออกมาแล้วเล่าให้เธอฟังสั้น ๆ ว่า ครั้งแรกที่มาเรียนที่นี่ก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ก็เลยกลายเป็นเรื่องคุยตลก ๆ ในวงสนทนาไป

เหลือเวลาพักแค่ 20 นาทีก็เลยหาที่ใกล้ ๆ นั่งไปก่อน แม้ว่าบริเวณนั้นคนจะเยอะจนแปลกตาแต่ก็โชคดีที่มีที่นั่งว่างเหลือพอให้พวกเธอนั่ง

"เอานี่ น้ำส้ม ให้" โซดายื่นขวดน้ำส้มที่ซื้อมาให้แคทอย่างใจดี

"เอ่อ ขอบคุณนะเดี๋ยวรอบหน้าเราซื้อคืนให้"

"ไม่ต้องหรอกเอาให้เฉย ๆ จะคืนทำไมกัน"

โซดาใจดีและน่ารักมาก ๆ มะนาวก็เอาด้วยคนไม่อยากน้อยหน้า แบ่งขนมหวานมาให้นิดหน่อยแต่ท่าทีเหมือนจะหวงของกินพอสมควร ทำให้รับรู้ได้ว่าการที่เธอมอบขนมให้เป็นเรื่องที่หนักใจสำหรับเธอพอสมควร ถ้าให้ใครแล้วน่าจะเป็นคนที่เธอโอเคด้วยจริง ๆ ยิ่งทำให้แคทชื่นใจและมีความสุขที่ได้เจอเพื่อนดี ๆ

ก่อนที่ทั้งสามคนจะเปลี่ยนเรื่องคุย 

"ทำไมคนเยอะจังวันนี้ ?"

"นั่นสิ"

ทั้งสองคนคุยกัน ส่วนแคทก็กำลังยกน้ำส้มดื่มอยู่

"กรี๊ดด พี่เคว่ะนาว"

"ฮะพี่เคเหรอ แกมาเรียนได้แล้วเหรอ ?"

"น่าจะอย่างนั้นนะเตะบอลตัวลอยเป็นเทพบุตรเลย งุ้ย หล่อฝุด ๆ" โซดาพูดเชิงปลื้มคนชื่อเคสุด ๆ

จู่ ๆ ก็มีเสียงตะโกนที่คุ้นหูดังขึ้นมา

"เตะบอลได้แค่นี้เหรอวะ พวก 6/1"

เสียงตะโกนเดียวกับในร้านค้า

ในตอนนั้นเองที่แคทจำเสียงได้ดี ทำเอาหายใจผิดจังหวะจนสำลักน้ำส้มที่กำลังดื่มเลอะเทอะเปื้อนเสื้อนักเรียนอีกครั้ง ครั้งนี้หนักกว่าเดิมด้วยจนเพื่อนสองคนที่นั่งข้าง ๆ ก็ตกใจแต่ก็ช่วยจัดการและบอกทางไปห้องน้ำให้ แถมยังพูดแซวตลก ๆ ว่าน้ำส้มขวดนั้นคงอร่อยเกินไป