บทที่ 268

ตรงข้ามห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นห้องรับรอง ซึ่งห้องรับรองนั้นแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งคือห้องโถงใหญ่ อีกส่วนหนึ่งคือห้องเล็กที่เป็นพื้นที่ส่วนตัว

เขาถือเอกสารปึกนั้นเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ ส่วนฉันแอบซ่อนตัวอยู่หลังประตูอย่างเงียบเชียบ

ปกติที่นี่แทบไม่มีคนมา สนามกอล์ฟได้รับการดูแลรักษาเพียงสัปดาห์ละครั้ง เพราะธุรกิจหลายอย่างที่เจรจากันที่นี่ล้วนเป็นเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้เห็น จึงต้องหลีกเลี่ยงสายตาผู้อื่น

ในตอนนี้ คุณปู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ร่างกายดูแก่ชราลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังคงแสดงท่าทีหยิ่งยโสและอวดดีออกมาอย่างชัดเจน

เขาราวกับนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร มองลงมาราวจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ สายตาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งจ้องมองชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

ในมือของคุณปู่คีบบุหรี่อยู่ มวลควันลอยอ้อยอิ่งรอบตัว ใบหน้าของเขาค่อย ๆ เคร่งขรึมขึ้นเรื่อย ๆ แถมยังแฝงไปด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน

“ฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทุกเรื่องมันคุยกันได้ แล้ววันนี้นายยังจะมาเจอฉันอีก จะเอาอะไรกันแน่?”

เขาดูเหมือนจะไม่พอใจอย่างมาก ขณะที่ฉันซึ่งเห็นฉากนี้กลับรู้สึกตกตะลึงอย่างยิ่ง ในใจเริ่มสงสัยว่าทั้งสองคนต้อง