แม้จะอยู่ในเมืองเดียวกัน แต่หลินหลินและท่านแม่ทัพก็ยังไม่มีโอกาสได้พบหน้ากันเลย ทั้งคู่ต่างวุ่นวายกับภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ พวกเขาติดต่อกันผ่านหยกเวทตลอดเวลา คอยแจ้งข่าวสารและให้กำลังใจกัน แม้ใจจะอยากอยู่เคียงข้างกัน แต่ทั้งสองก็เข้าใจดีว่าในยามวิกฤตเช่นนี้ พวกเขาต้องเสียสละความสุขส่วนตัวเพื่อช
ทันทีที่แสงเวทสว่างวาบขึ้นคลุมเรือนหลังสุดท้ายหลินหลินเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่กลับพบว่าแผ่นหลังของนางชนเข้ากับอกแกร่งของสามีพอดี นางเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาขอบคุณ"ท่านพี่..."หลินหลินพึมพำเสียงแผ่วไม่รอให้นางพูดจบ เทียนชุนก็ช้อนร่างภรรยาขึ้นแนบอกอย่างทะนุถนอม"ยังเหลือสร้างปราการอีกนะเจ้าคะ"หลินหล
เทียนชุนแทบไม่ได้ฟังที่หลินหลินพูด เขาจดจ้องอยู่แต่กับเรือนร่างตรงหน้า เทียนชุนประกบจูบหญิงสาวอย่างโหยหา หลายวันมานี้เขาคิดถึงนางแทบขาดใจ เมื่อคืนที่เห็นนางเหนื่อยจึงไม่อยากรบกวนนาง อยากให้นางได้พักผ่อน แต่ไม่คิดว่าเช้ามาเขาจะได้อาหารเช้าที่แสนวิเศษ "ท่านพี่...อ้า.. "นิ้วสากลูบไล้เนื
"ท่านพี่ เราต้องไปสร้างปราการครอบค่ายทหารไว้ และข้าตั้งใจว่าจะหาถ้ำสำรองเผื่อสถานการณ์ฉุกเฉินให้คนในเมือง ท่านว่าดีหรือไม่เจ้าคะ?""พี่ตามใจเจ้า"เทียนชุนตอบ "แต่ขออย่างเดียว รักษาตัวด้วยเจ้าไม่ได้ตัวคนเดียว"หลินหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย เป็นเชิงถามว่าเขาหมายความว่าอย่างไรเทียนชุนคุกเข่าลงตรงหน้าหลินห
ขณะที่หลินหลินกำลังมุ่งหน้าไปยังถ้ำแห่งต่อไป นางก็สำลักเลือดออกมาจนเปรอะเปื้อนอาภรณ์ ทหารที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกใจ"นายหญิง!!"หลินหลินยกมือขึ้นเช็ดคราบเลือดอย่างไม่ใส่ใจ "ไม่เป็นไร ข้าไม่เป็นอะไร"นางฝืนยิ้มให้พวกเขา แต่ในใจกลับรู้สึกหนักอึ้ง พลังเวทในตัวนางเหลือน้อยเต็มที การสร้างปราการครั้งใหญ่เม
"หมู่บ้านหลิวซวงเจ้าค่ะ" หญิงสาวตอบเสียงสั่นเครือ"ข้าน้อยไม่มีที่หลบภัย เหมือนกับชาวบ้านคนอื่นๆ พวกเราไม่มีเงินแม้แต่อีแปะเดียวจึงไม่มีสิทธิ์เข้าไปหลบภัยเจ้าคะ"หลินหลินลงจากหลังม้า เดินตรงไปหาหญิงสาวผู้นั้น นางมองเด็กน้อยในอ้อมแขนด้วยความสงสาร "แล้วสามีของเจ้าเล่า?""เขาเข้าป่าไปล่าสัตว์เจ้าค่ะ
ยามจื่อ (00.00 น.) ความมืดมิดปกคลุมราตรีไร้เสียง มองเห็นเพียงแสงเทียนริบหรี่จากบ้านเรือนบางหลัง ทว่าในเงามืดนั้น มีกลุ่มเงาเคลื่อนไหวอย่างว่องไวและเงียบเชียบ นำโดยหลิวเคอ และทหารฝีมือดีของหลินหลินอีกหลายสิบนาย ด้วยวรยุทธ์และพลังเวทที่สูงส่งถึงระดับ 7 พวกเขาเคลื่อนไหวราวกับภูตพราย ไร้ร่องรอย ไม่มีใคร
หลินหลินรับคำ"ท่านพ่อ ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงข้านะเจ้าคะ ข้าจะดูแลตัวเองให้ดี"ดีที่หลินหลินให้ครอบครัวไป๋หูอยู่ดูแลพวกเขาในถ้ำ นางจึงหมดกังวลเรื่องสัตว์อสูรในป่าเพราะตอนนี้ไป๋หู เสี่ยวเฮย เสี่ยวหมี มี่มี่อยู่ที่ระดับ 8 กันหมดแล้วแม้เสี่ยวเฮยจะขอร้องขออยู่กับนางจนนางใจอ่อน แต่นางก็ไม่ได้นำเสี่ยวเฮ
บทพิเศษเสี่ยวเฮย และ เสี่ยวหมี(หมีหิมะ)ภายในมิติ ทันทีที่หลินหลินจากไป เสี่ยวเฮยทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม"ฮือๆ นายหญิง... ทำไม... ทำไมถึงทิ้งข้า"เสี่ยวเฮยคร่ำครวญด้วยความเสียใจเสี่ยวหมีเดินเข้ามาใกล้ "เสี่ยวเฮย เจ้าอย่าเสียใจไปเลย นายหญิงคงมีเหตุผลของนาง""เหตุผลอะไรกัน ข้าไม่เข้าใจ!"
เสี่ยวหลงยืนยันเสียงแข็งหลินหลินมองภาพสองพ่อลูกโต้เถียงกันด้วยความเอ็นดู นางลูบหัวลูกชายเบาๆ"คืนนี้เสี่ยวหลงนอนกับแม่ก็ได้"เทียนชุนทำหน้ามุ่ย"แล้วข้าล่ะ""ท่านพี่ไปนอนกับไป๋หลิงที่เตียงโน้นก็ได้เจ้าค่ะ" หลินหลินตอบ เทียนชุนถอนหายใจ "ก็ได้"เขาพูดอย่างจำยอมเสี่ยวหลงยิ้มกว้างอย่างมีชัย เขาขยับเ
ภายในจวนท่านแม่ทัพ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความคาดหวัง เสียงร้องโอดโอยของหลินหลินดังเล็ดลอดออกมาจากห้องคลอดเป็นระยะๆ ทำให้เทียนชุนที่ยืนรออยู่ด้านนอกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เขากำมือแน่น พยายามสะกดกลั้นความกังวลเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจหยุดความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวได้"หลินเอ๋อร์ เจ้าต้องปลอดภัยนะ"เ
หลินหลินถามเสียงแผ่ว"ไม่หนัก ตัวเจ้าเบาอย่างกับนุ่น""อุ้ม 3 คนไม่หนักหรือเจ้าคะ"เท้าที่กำลังก้าวเดินของเทียนชุนหยุดชะงัก ดวงตาทั้งสองสบกันอย่างมีความหมาย"หลินเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าเช่นไร?" เทียนชุนถามเสียงสั่น หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและความหวังหลินหลินยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ความสุขเอ
ไป๋หูมีเรื่องจะคุยกับข้าหรือ?"นายหญิง เหตุใดจึงยกเลิกพันธะสัญญา"ไป๋หูถามเสียงเครียด เพียงแค่เริ่มนางก็น้ำตาคลอแล้ว นางคิดว่านางเข้มแข็งแล้วซะอีก"ข้าไม่ต้องการให้ใครมาเสียสละเพื่อข้า"หลินหลินตอบเสียงสั่น"พวกเรามีอายุที่ยาวนานกว่ามนุษย์เช่นท่านมากนัก การที่เราตัดสินใจทำพันธะสัญญานั่นแปลว่าเราเลือ
หลินหลินค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคยของเทียนชุน ทันทีที่สติกลับคืนมา ภาพเหตุการณ์สุดท้ายก่อนหมดสติก็ฉายชัดขึ้นในห้วงความคิด เสียงระเบิดดังสนั่น ภาพดวงตาที่ทั้งสองมองมาที่นาง…น้ำตาไหลอาบแก้มหลินหลินอีกครั้ง ความเจ็บปวดของความสูญเสียกัดกินหัวใจของนางอย่างรุนแรง นางพยายามสะก
"ไม่อย่างนั้นเราทั้งสองจะแพ้"เทียนชุนพยักหน้ารับ แม้จะอยากออกไปต่อสู้เคียงข้างภรรยา แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการรอ รอให้แผลสมานตัว เขาเฝ้ามองหลินหลินเดินออกจากปราการไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง แต่ก็เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในตัวของนางหลินหลินสูดหายใจเข้าลึก เตรียมพร้อมเผชิญหน้า
พี่จะล่อมันไว้เอง..เจ้าจงหาโอกาสสร้างสายฟ้าให้ได้อสูรหิมะปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้า ร่างกายมหึมาของมันบดบังแสงอาทิตย์จนมืดมิด กรงเล็บใหญ่โตฟาดลงมาหมายจะบดขยี้ทั้งสองเทียนชุนดึงหลินหลินหลบอย่างรวดเร็ว ร่างทั้งสองกลิ้งไปบนพื้นหิมะเย็นเฉียบ ก่อนที่เทียนชุนจะร่ายเวทสายฟ้าฟาดลงกลางอกอสูร เสียงฟ้าผ่าดังสนั่
หลินหลินรีบร้อนเข้าสู่มิติเพื่อเตรียมตัวรับมือกับภัยคุกคามครั้งใหญ่ แม้จะมีเวลาจำกัดเพียงสองชั่วยาม (สี่ชั่วโมง) แต่นางก็ไม่รอช้า มุ่งตรงไปยังหอตำราเวททันทีภายในหอตำรา บรรยากาศเงียบสงบและเคร่งขรึม อักษรโบราณสีทองเรียงรายอยู่บนผนังถ้ำสูงตระหง่าน หลินหลิน ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอสูรหิมะ สัตว์ในตำนานที่ก