หวาหวาน้อยเห็นพี่รองทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นก็รีบวิ่งเข้าไปหาด้วยขาสั้นๆ "พี่รอง..."หลินหลินยิ้มให้ หยาดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผาก"พี่ไม่เป็นไร แค่เป็นห่วงพวกเจ้าเท่านั้น"นางอ้าแขนรับร่างน้อยๆ เข้ามากอด และอีกแขนหนึ่งก็รอโอบกอดอาจินน้องชายที่วิ่งตามมาติดๆเราต้องเสริมปราการให้แข็งแกร่งกว่านี้หลินหลิน
"เจ้าช่างงดงามเหลือเกิน" เขาพึมพำ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปใกล้ จุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากของนางหลินหลินเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง มองลึกเข้าไปในดวงตาคมปลาบของเขา ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความรักและความปรารถนา"พี่รักเจ้า หลินหลิน"เทียนชุนเอ่ยเสียงแผ่วหลินหลินยิ้มออกมาอย่างมีความสุข"ข้าก็รักท่านเจ้าค่ะ ท่านแม่
"หลับไปก่อนนะคนดี พี่ยังไม่อิ่มเลย.. ".พร้อมสวนลำแท่งที่ใหญ่และยาวมาจากทางด้านหลัง"อ๊า!!! "ตลอดทั้งคืนนั้น เทียนชุนไม่สามารถละมือจากร่างกายอันงดงามของหลินหลินได้ เขาปลดปล่อยความปรารถนาออกมาถึงสี่ครั้ง แต่ละครั้งล้วนเต็มไปด้วยความรักและความหลงใหลที่มีต่อนางเมื่อแสงแรกแห่งอรุณรุ่งสาดส่องเข้ามาในห้
"เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า?"เขาถามด้วยความเป็นห่วงหลินหลินส่ายหน้า "ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพ ท่านล่ะเจ้าคะ?"เทียนชุนยิ้ม"พี่ไม่เป็นไร"แต่หลินหลินสังเกตเห็นรอยเลือดซึมออกมาจากเสื้อคลุมของเขา"ท่านแม่ทัพ ท่านบาดเจ็บ!"หลินหลินร้องออกมาด้วยความตกใจ นางรีบใช้พลังเวทรักษาบาดแผลให้เขาเทียนชุนมองนาง
ทันทีที่กลุ่มของหลินหลินและเทียนชุนเดินทางกลับถึงค่ายอพยพ เสียงแจ้งเตือนจากระบบก็ดังขึ้น ทำหลินหลินหยุดชะงัก"ประกาศภารกิจเร่งด่วน! " ภารกิจ : ทุกคนในค่ายให้ดูดซับพลังจากหินเวท!อย่างต่ำ2ก้อนหลินหลินขมวดคิ้วด้วยความกังวล คำว่า "ทุกคน"นั้นหมายถึงน้องๆ ของนางด้วยและจำนวนมากถึง 2ก้อน! พวกเขายังเด็กเ
ประตูห้องของหลินหลินเปิดออก นางเดินออกมาด้วยรอยยิ้มสดใส ดวงตาของนางเปล่งประกายเจิดจรัส บ่งบอกถึงพลังอันแข็งแกร่งที่เพิ่มพูนขึ้น"ข้าสำเร็จแล้ว!"หลินหลินประกาศเสียงใสเทียนชุนและทุกคนในค่ายต่างโห่ร้องด้วยความยินดี ...เมื่อทุกคนมารวมตัวกันที่ลานฝึกซ้อม หลินหลินใช้พลังตรวจสอบระดับพลังของแต่ละคน ดวงตา
"อา..อืม.. "เทียนชุนเพิ่งรู้ว่าเขาชอบท่านี้ เพราะมันทำให้นางกอดเขาแน่น “หลินเอ๋อร์เจ้าชอบท่านี้หรือไม่? “"อะ..อะ..อะ...อ๊าาา!! ""ไม่ตอบแสดงว่าพี่ยังทำได้ไม่ดี .... "หลินหลินที่ได้ยินดังนั้นก็จะรีบตอบเขา...แต่ยังไม่ทันได้ตอบ..!ก็ต้องร้องครางแทน"อร๊าา!...ซี๊ดดด.!..พี่..เทียน"เทียนชุนยึดต้นขาของน
เอวบางร่อนส่ายไปมา จนคนใต้ร่างคราง" อืม... "เทียนชุนจับยึดสะโพกไว้แน่น นิ้วมือแข็งแรงบีบเคล้นเนื้อนุ่มอย่างหยอกเย้า ตอนนี้เขาอยากจะสวนอัดกระแทกให้เต็มแรง แต่เขาทำไม่ได้หลินหลินแสยะยิ้ม ....นางยกตัวขึ้นลงโยกบนตัวเขา....จากเนิบช้าค่อยเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้นๆ หลินหลินใกล้เสร็จแล้วนางจึงขย่มเขาเร็วขึ้นตา
บทพิเศษเสี่ยวเฮย และ เสี่ยวหมี(หมีหิมะ)ภายในมิติ ทันทีที่หลินหลินจากไป เสี่ยวเฮยทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม"ฮือๆ นายหญิง... ทำไม... ทำไมถึงทิ้งข้า"เสี่ยวเฮยคร่ำครวญด้วยความเสียใจเสี่ยวหมีเดินเข้ามาใกล้ "เสี่ยวเฮย เจ้าอย่าเสียใจไปเลย นายหญิงคงมีเหตุผลของนาง""เหตุผลอะไรกัน ข้าไม่เข้าใจ!"
เสี่ยวหลงยืนยันเสียงแข็งหลินหลินมองภาพสองพ่อลูกโต้เถียงกันด้วยความเอ็นดู นางลูบหัวลูกชายเบาๆ"คืนนี้เสี่ยวหลงนอนกับแม่ก็ได้"เทียนชุนทำหน้ามุ่ย"แล้วข้าล่ะ""ท่านพี่ไปนอนกับไป๋หลิงที่เตียงโน้นก็ได้เจ้าค่ะ" หลินหลินตอบ เทียนชุนถอนหายใจ "ก็ได้"เขาพูดอย่างจำยอมเสี่ยวหลงยิ้มกว้างอย่างมีชัย เขาขยับเ
ภายในจวนท่านแม่ทัพ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความคาดหวัง เสียงร้องโอดโอยของหลินหลินดังเล็ดลอดออกมาจากห้องคลอดเป็นระยะๆ ทำให้เทียนชุนที่ยืนรออยู่ด้านนอกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เขากำมือแน่น พยายามสะกดกลั้นความกังวลเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจหยุดความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวได้"หลินเอ๋อร์ เจ้าต้องปลอดภัยนะ"เ
หลินหลินถามเสียงแผ่ว"ไม่หนัก ตัวเจ้าเบาอย่างกับนุ่น""อุ้ม 3 คนไม่หนักหรือเจ้าคะ"เท้าที่กำลังก้าวเดินของเทียนชุนหยุดชะงัก ดวงตาทั้งสองสบกันอย่างมีความหมาย"หลินเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าเช่นไร?" เทียนชุนถามเสียงสั่น หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและความหวังหลินหลินยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ความสุขเอ
ไป๋หูมีเรื่องจะคุยกับข้าหรือ?"นายหญิง เหตุใดจึงยกเลิกพันธะสัญญา"ไป๋หูถามเสียงเครียด เพียงแค่เริ่มนางก็น้ำตาคลอแล้ว นางคิดว่านางเข้มแข็งแล้วซะอีก"ข้าไม่ต้องการให้ใครมาเสียสละเพื่อข้า"หลินหลินตอบเสียงสั่น"พวกเรามีอายุที่ยาวนานกว่ามนุษย์เช่นท่านมากนัก การที่เราตัดสินใจทำพันธะสัญญานั่นแปลว่าเราเลือ
หลินหลินค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคยของเทียนชุน ทันทีที่สติกลับคืนมา ภาพเหตุการณ์สุดท้ายก่อนหมดสติก็ฉายชัดขึ้นในห้วงความคิด เสียงระเบิดดังสนั่น ภาพดวงตาที่ทั้งสองมองมาที่นาง…น้ำตาไหลอาบแก้มหลินหลินอีกครั้ง ความเจ็บปวดของความสูญเสียกัดกินหัวใจของนางอย่างรุนแรง นางพยายามสะก
"ไม่อย่างนั้นเราทั้งสองจะแพ้"เทียนชุนพยักหน้ารับ แม้จะอยากออกไปต่อสู้เคียงข้างภรรยา แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการรอ รอให้แผลสมานตัว เขาเฝ้ามองหลินหลินเดินออกจากปราการไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง แต่ก็เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในตัวของนางหลินหลินสูดหายใจเข้าลึก เตรียมพร้อมเผชิญหน้า
พี่จะล่อมันไว้เอง..เจ้าจงหาโอกาสสร้างสายฟ้าให้ได้อสูรหิมะปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้า ร่างกายมหึมาของมันบดบังแสงอาทิตย์จนมืดมิด กรงเล็บใหญ่โตฟาดลงมาหมายจะบดขยี้ทั้งสองเทียนชุนดึงหลินหลินหลบอย่างรวดเร็ว ร่างทั้งสองกลิ้งไปบนพื้นหิมะเย็นเฉียบ ก่อนที่เทียนชุนจะร่ายเวทสายฟ้าฟาดลงกลางอกอสูร เสียงฟ้าผ่าดังสนั่
หลินหลินรีบร้อนเข้าสู่มิติเพื่อเตรียมตัวรับมือกับภัยคุกคามครั้งใหญ่ แม้จะมีเวลาจำกัดเพียงสองชั่วยาม (สี่ชั่วโมง) แต่นางก็ไม่รอช้า มุ่งตรงไปยังหอตำราเวททันทีภายในหอตำรา บรรยากาศเงียบสงบและเคร่งขรึม อักษรโบราณสีทองเรียงรายอยู่บนผนังถ้ำสูงตระหง่าน หลินหลิน ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอสูรหิมะ สัตว์ในตำนานที่ก