หลินหลินพาเทียนชุนเข้ามายังห้องนอน นางเลือกที่จะพามาเรือนไม้หลังใหม่ที่นางเพิ่งสร้าง เทียนชุนมองหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาคมสบกับดวงตางามราวกับมีมนตร์สะกด ทั้งสองยืนนิ่ง สายตาประสานกัน ก่อนที่หลินหลินจะเริ่มปลดเสื้อของตนออกอย่างเชื่องช้า พิษร้ายในกายเทียนชุนกำเริบขึ้นทันใด ร่างกายร้อนผ่าวราวกับถูกไฟสุม
เมื่อเห็นว่าคนรักเริ่มคล้อยตามปรับตัวได้แล้ว... เทียนชุนจึงถือโอกาสส่งมังกรใหญ่เข้าไปจนสุดลำในคราเดียว "กรี๊ด.../ อ๊าาา..." ทั้งสองร้องออกมาอย่างสุดกลั้น หลินหลินร้องเพราะนางทั้งจุกทั้งเจ็บ... แต่ความเจ็บนั้นอยู่ไม่นาน ตอนนี้ร่างกายของนางกับสั่นสะท้านเสียวซ่าน ร่างกายของนางส่ายไปมาเหมือนกับกำลั
สายตาคมที่มองมาผ่านกระจกนั้นทำเอานางขาสั่น เขาจับนางให้หันไปมองตนเองในกระจก ภาพที่นางเห็นมันชวนให้ใจสั่นยิ่งนัก นางเห็นตัวเองเปลือยเปล่า ที่หน้าขามีน้ำไหลย้อยลงมาข้างหลังของนางมีบุรุษหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพเซียน ร่างกายสูงใหญ่แข็งแกร่งสายตาของเขาจ้องนางอยู่ตลอดเวลา และตอนที่เขาใส่มันเข้ามามันยิ่งท
เจ็ดวันผ่านไปในมิติแห่งนี้ เทียนชุนไม่อาจตัดใจจากไปได้ ใจเขาปรารถนาเพียงอยู่เคียงข้างนางไปชั่วนิรันดร์ ยามเห็นนางทะนุถนอมน้องๆ สายตาของนางอ่อนโยนน่าหลงใหลทำให้นึกฝัน....ถึงภาพครอบครัวอันแสนอบอุ่น เขามีลูกสักสองคน ขอให้ได้ทั้งลูกชายและลูกสาว บุตรชายขอให้แข็งแกร่งโตมาปกป้องมารดาและน้องสาวได้ส่วนบุต
หลินหลินใช้มือเรียวลูบไล้บนหน้าอกแกร่งผ่าน...วนที่หัวนมและลงไปยังสะดือของเขา เทียนชุนขนลุกซู่เพราะมือเรียวยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด "อืม...หลินเอ๋อร์" เทียนชุนครางเสียงต่ำ หลินหลินยิ้มเจ้าเล่ห์ นางค่อยขยับสะโพกลงต่ำให้ช่องรักของนางโดนแก่นกายของเขาแล้วโยกเสียดสีเบาๆ อ๊าา....แค่สีบนตัวเขานางก็เสียวแล
และแล้ววันที่ทำภารกิจก็มาถึง ทุกคนรวมตัวกันที่หน้าเรือนไม้ของนางกับน้อง ๆ หลินหลินบอกให้ทุกคนเตรียมตัว เพราะระบบแจ้งเตือนว่าให้กดยืนยันเมื่อพร้อมเท่านั้น นางกวาดตามองเมื่อทุกคนพร้อมแล้วหลินหลินกดปุ่ม ยืนยัน บนหน้าจอโฮโลแกรมเบื้องหน้า หลินหลินอ่านชื่อบนหน้าจอ...ที่ตอนนี้ขึ้นชื่อภารกิจให
หลินหลินยิ้ม "ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะเจ้าคะ ท่านแม่ทัพ"โชคดีที่มีเขาอยู่ด้วย ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความเข้าใจและความรัก ก่อนจะหันกลับไปมองพื้นที่ว่างเปล่าเบื้องหน้าอีกครั้งหลินหลินคิดสร้างเรือนไม้เหมือนภายในมิติ แต่....มันกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลินหลินขมวดคิ้ว"ระบบเราไม่สามารถสั่งการอะไรในนี้ได้หร
เสียงค้อนกระทบไม้ดังสนั่นหวั่นไหว เหล่าคนงานต่างเร่งมือสร้างที่พักอาศัยอย่างขะมักเขม้น ภายใต้คำสั่งของท่านแม่ทัพ ค่ายอพยพเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยพลังเวทของทุกคนเพียงสองชั่วยามผ่านไป เรือนนอนขนาดใหญ่ 5 หลังก็ตั้งตระหง่านท่ามกลางหิมะขาวโพลน โครงสร้างไม้ที่แข็งแรงรับน้ำหนักของหิมะที่โป
บทพิเศษเสี่ยวเฮย และ เสี่ยวหมี(หมีหิมะ)ภายในมิติ ทันทีที่หลินหลินจากไป เสี่ยวเฮยทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม"ฮือๆ นายหญิง... ทำไม... ทำไมถึงทิ้งข้า"เสี่ยวเฮยคร่ำครวญด้วยความเสียใจเสี่ยวหมีเดินเข้ามาใกล้ "เสี่ยวเฮย เจ้าอย่าเสียใจไปเลย นายหญิงคงมีเหตุผลของนาง""เหตุผลอะไรกัน ข้าไม่เข้าใจ!"
เสี่ยวหลงยืนยันเสียงแข็งหลินหลินมองภาพสองพ่อลูกโต้เถียงกันด้วยความเอ็นดู นางลูบหัวลูกชายเบาๆ"คืนนี้เสี่ยวหลงนอนกับแม่ก็ได้"เทียนชุนทำหน้ามุ่ย"แล้วข้าล่ะ""ท่านพี่ไปนอนกับไป๋หลิงที่เตียงโน้นก็ได้เจ้าค่ะ" หลินหลินตอบ เทียนชุนถอนหายใจ "ก็ได้"เขาพูดอย่างจำยอมเสี่ยวหลงยิ้มกว้างอย่างมีชัย เขาขยับเ
ภายในจวนท่านแม่ทัพ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความคาดหวัง เสียงร้องโอดโอยของหลินหลินดังเล็ดลอดออกมาจากห้องคลอดเป็นระยะๆ ทำให้เทียนชุนที่ยืนรออยู่ด้านนอกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เขากำมือแน่น พยายามสะกดกลั้นความกังวลเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจหยุดความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวได้"หลินเอ๋อร์ เจ้าต้องปลอดภัยนะ"เ
หลินหลินถามเสียงแผ่ว"ไม่หนัก ตัวเจ้าเบาอย่างกับนุ่น""อุ้ม 3 คนไม่หนักหรือเจ้าคะ"เท้าที่กำลังก้าวเดินของเทียนชุนหยุดชะงัก ดวงตาทั้งสองสบกันอย่างมีความหมาย"หลินเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าเช่นไร?" เทียนชุนถามเสียงสั่น หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและความหวังหลินหลินยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ความสุขเอ
ไป๋หูมีเรื่องจะคุยกับข้าหรือ?"นายหญิง เหตุใดจึงยกเลิกพันธะสัญญา"ไป๋หูถามเสียงเครียด เพียงแค่เริ่มนางก็น้ำตาคลอแล้ว นางคิดว่านางเข้มแข็งแล้วซะอีก"ข้าไม่ต้องการให้ใครมาเสียสละเพื่อข้า"หลินหลินตอบเสียงสั่น"พวกเรามีอายุที่ยาวนานกว่ามนุษย์เช่นท่านมากนัก การที่เราตัดสินใจทำพันธะสัญญานั่นแปลว่าเราเลือ
หลินหลินค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคยของเทียนชุน ทันทีที่สติกลับคืนมา ภาพเหตุการณ์สุดท้ายก่อนหมดสติก็ฉายชัดขึ้นในห้วงความคิด เสียงระเบิดดังสนั่น ภาพดวงตาที่ทั้งสองมองมาที่นาง…น้ำตาไหลอาบแก้มหลินหลินอีกครั้ง ความเจ็บปวดของความสูญเสียกัดกินหัวใจของนางอย่างรุนแรง นางพยายามสะก
"ไม่อย่างนั้นเราทั้งสองจะแพ้"เทียนชุนพยักหน้ารับ แม้จะอยากออกไปต่อสู้เคียงข้างภรรยา แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการรอ รอให้แผลสมานตัว เขาเฝ้ามองหลินหลินเดินออกจากปราการไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง แต่ก็เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในตัวของนางหลินหลินสูดหายใจเข้าลึก เตรียมพร้อมเผชิญหน้า
พี่จะล่อมันไว้เอง..เจ้าจงหาโอกาสสร้างสายฟ้าให้ได้อสูรหิมะปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้า ร่างกายมหึมาของมันบดบังแสงอาทิตย์จนมืดมิด กรงเล็บใหญ่โตฟาดลงมาหมายจะบดขยี้ทั้งสองเทียนชุนดึงหลินหลินหลบอย่างรวดเร็ว ร่างทั้งสองกลิ้งไปบนพื้นหิมะเย็นเฉียบ ก่อนที่เทียนชุนจะร่ายเวทสายฟ้าฟาดลงกลางอกอสูร เสียงฟ้าผ่าดังสนั่
หลินหลินรีบร้อนเข้าสู่มิติเพื่อเตรียมตัวรับมือกับภัยคุกคามครั้งใหญ่ แม้จะมีเวลาจำกัดเพียงสองชั่วยาม (สี่ชั่วโมง) แต่นางก็ไม่รอช้า มุ่งตรงไปยังหอตำราเวททันทีภายในหอตำรา บรรยากาศเงียบสงบและเคร่งขรึม อักษรโบราณสีทองเรียงรายอยู่บนผนังถ้ำสูงตระหง่าน หลินหลิน ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอสูรหิมะ สัตว์ในตำนานที่ก